6.30u op 8 juli 2012. Met een kanonschot wordt de triathlon van Roth op gang geschoten onder een mooie opkomende zon. Echt duizenden supporters staan op dit vroege uur al langs de kant, op de brug en langs de andere oever van het kanaal. Daarbij ook nog opzwepende muziek … een eerste kippevelmoment.

Voor de rest was ik eigenlijk redelijk rustig, minder nerveus dan de dag voordien. Maar het toonbeeld van kalmte moet toch wel Annelies geweest zijn. Nadat wij, de mannen Danielle en Chantal veel succes hadden gewenst, zochten we onze klimster maar vonden haar niet direct. Ze stond, 7 minuten voor ze moest starten, nog rustig bij Luc te babbelen die haar toch ook wat aanspoorde om naar de start te gaan.

Even later waren de dames gestart voor hun avontuur en wij moesten nog 40 minuten wachten voor het aan ons was. We zijn nog even in de zon gaan zitten dan was het tijd om de pakken aan te doen, elkaar succes te wensen en ons naar de start te begeven. Voor ik het wist lag ik in het water, zwaaide ik nog even naar Pascale, onze fotografe, en klonk het startschot … eindelijk !!!!!

En meteen zat ik in het goede ritme, meteen had ik plaats om te zwemmen, meteen voelde het heel goed en makkelijk aan. Ik was onderweg voor hopelijk 1.10u zwemmen. Daarmee zou ik heel tevreden zijn. Wijzelf hadden gele badmutsen op maar tot mijn verbazing stak ik al heel gauw blauwe badmutsen voorbij.  Die waren 5 minuten voor ons gestart. Nog voor de brug had ik de eerste zwarte badmutsen te pakken. En niet 1tje maar verschillende. Ik was dus goed bezig !

Op de terugweg, zo halfweg zag ik plots een gele badmuts met een oranje randje eronder naast me : Jan ! Jan was zowel in Leuven als in Brugge een minuut voor me uit het water gekomen !  Ik was dus goed aan het zwemmen en het koste me bijzonder weinig moeite ! En daar waar in de Damse Vaart aan 4 kilometer geen einde lijkt te komen was ik heel snel aan het 2^de keerpunt voor de laatste honderd meter naar de wissel.

Eens uit het water keek ik snel op mijn GPS en hoopte een mooie tijd te zien. De 1.03u die daar stond had ik nooit verwacht !!! Voor mij een supertijd ! Een eerste verrassing van de dag. Wow

Ik weet dat Luc vorig jaar aan zijn atleten gezegd heeft dat ze hun tijd moesten nemen in de wisselzone maar daarover had hij tegen ons niets gezegd. En mede door de prachtorganisatie, waarbij iedereen een privé assistente kreeg voor je materiaal, was ik heel snel de tent uit op weg naar de fiets. Daar stond Jeroen te filmen. Ik had al vlug in de mot dat de enige fiets die al weg was die van Nico was en Jeroen vertelde mij dat hij nauwelijks 15 seconden weg was.

Ik dus op weg met de fiets voor 180 lange kilometers.  Na nauwelijks anderhalve kilometer kwam ik de eerste keer langs mijn trouwste fans : Cathy, mama, papa en mijn tante.

En toen werd ik voor een dilemma geplaatst. Luc had me gezegd dat ik met een gemiddelde hartslag moest fietsen rond de 135 met een maximum van 149. Maar terwijl ik relatief rustig fietste ging die hartslag het eerste half uur niet onder de 150. Kwam dat door het zwemmen, was er iets mis , moest ik vertragen , … van alles spookte door mijn hoofd. Ondertussen was ik wel al Nico voorbijgefietst. Voor de rest van de fietstocht zou ik niemand zien. Dat verwachte ik want de dames waren 40 minuten voor ons gestart, een onoverbrugbare kloof.

Na 17 kilometer begon het lange stuk van een kleine 20 kilometer, licht bergaf waar we zouden kunnen vlammen. ‘Zouden kunnen’ , want in werkelijkheid viel dat dus zwaar tegen door de felle tegenwind. Het goede nieuws was dat mijn hartslag nu langzamerhand wel gedaald was naar een aanvaardbaar niveau.

Voor een wedstrijd als Roth mag je dus niet stayeren, maar door de meer dan 3000 deelnemers op het parcours valt dat bijna niet te controleren. Sommigen reden echt in groepjes maar daarvan heb ik me altijd afzijdig proberen te houden. En tijdstraf was me dat zeker niet waard.

Na 36 km de Calvarieberg. Op het eerste steile stuk stonden heel veel supporters en werd er heel toffe muziek gespeelt : ‘Brenna tuats guat’ van Hubert von Goisern. Een nummer dat vermoedelijk geen enkele Belg kent, tenzij hij in Oostenrijk was deze winter want daar is dat een megahit. Het verbaasde me eigenlijk dat ik op het lastigste stuk van de ronde met zo’n dingen bezig was. Dat bevestigde me dat ik , net als in het zwemmen, heel ontspannen bezig was. En hier, op de lange klim, kon ik me zelf relatief makkelijk aan de opgelegde hartslagen houden.

Bijna boven had Luc plaatsgevat met in zijn zog een heel leger Code Roth fans. En het leuke daaraan was dat ze zich in groepjes een beetje verspreid hadden zodat we heel lang aangemoedigd werden.  Luc zelf hield het bij zijn gebruikelijke aanmoedigingen : ‘niet vergeten te eten en te drinken !!!’.

En boven aan de klim was er nog een aangename verrassing : de felle wind stond daar vol in de rug. Eindelijk konden we doorvlammen !!! En snel ging het, zeker op de eerste steil afdaling. Hoe snel ? Geen idee want ik concentreerde me vol op de weg, waar af en toe een scherpe haarspeldbocht in zat. Maar ik vermoed dat ik een stuk boven de 60 reed op sommige momenten.

Daarna ging het op en af maar door de wind in de rug bleef het heel snel gaan. En ik genoot ! Zeker bij de passages door een van de ontelbare dorpjes waar de bewoners ons steeds luidruchtig aanmoedigden en het voor hen echt een feest was. Prachtig om mee te maken.  Het summum kwam er na 68 kilometer  : de Solarberg. Ik had de foto’s gezien met de talrijk toeschouwers maar niets kan je hier op voorbereiden. Duizenden en duizenden enthousiaste mensen vormen een erehaag gedurende de hele beklimming. Muziek, applaus, ratels, gefluit, geroep, … en 1 smal lint waar we  1 voor 1 naar boven konden rijden. Al die fans waren wel super gedisciplineerd want ondanks dat het zo smal was en er zoveel mensen samengepakt stonden, ben ik zonder problemen naar boven gereden. Doordat je niemand kon voorbijsteken had het wel als voordeel dat je jezelf niet opblaast in die klim want met zoveel fans is het heel verleidelijk om een tandje bij te steken. En eens boven ging het weer bijzonder snel. En heel vreemd, naarmate de kilometers vorderden, ging het steeds beter, zowel naar hartslag toe als naar de benen toe.

Aan kilometer 80 stond Luc daar weer met de Code Roth Fanclub.  Hoe waren die hier zo snel geraakt ? Zeker als je weet dat de meeste wegen afgesloten waren is dat een mysterie. Maar het bleef tof om door bekende gezichten aangemoedigd te worden. En gelukkig stonden ze daar want na de wedstrijd kreeg ik te horen dat Nico een paar honderd meter verder was lek gereden en hij met behulp van onze fanclub, na een stop van 22 minuten, verder op pad kon.

Na mijn eerste ronde, aan de Rothsee, werd ik begroet door 4 op een rij. 4 Knalrode truien met ons Code Roth logo op. Inderdaad, mijn ouders weer met Cathy en Lena. Patrick, Danielle’s man heeft die sweaters vorige week nog snel laten maken voor we naar hier kwamen. En nu maakten ze het makkelijk voor mij om mijn trouwe aanhangers eruit te pikken. Ik schoot bijna in de lach toen ik ze zo zag staan.

Na die eerste ronde heb ik ook voor het eerst eens op mijn snelheidsmeter gekeken. Zoals beloofd aan Luc stonden op mijn scherm alleen mijn hartslag, mijn gemiddelde hartslag en de afgelegde afstand. Maar na die eerste ronde kon ik het niet laten toch even te spieken. Oops,  33 km/uur. Net zoals na het zwemmen een heel aangename verrassing. Als dat maar goed zou blijven gaan … was ik te snel bezig, klopte mijn gps misschien niet, maar ik voelde me nog heel fris, … veel vragen dus. Gewoon verder doen !!! Niet omkijken, trappen ! Mijn fans aan de Rothsee hadden trouwens geluk dat Alain, mijn schoonbroer, de wedstrijd op internet volgde en hen verwittigd had dat ik wat vroeger op komst was. Anders hadden ze mij gemist.

En op die 2^de ronde kwam er nog een verrassing van formaat. Op het dalende stuk van 20 kilometer was de wind volledig gedraaid. Vol in de rug nu ! Joepie !!! Vaak flirtend met de 40 km/u en soms nog iets sneller ging het naar de Calvarieberg. Zo langzamerhand vroeg ik me af of ik één van onze dames misschien toch nog te zien zou krijgen voor de finish. Annelies mikte immers op een tijd van 7 uur op de fiets en ik zou een stuk onder de 6 uur zitten. Nu ja, ik was er van overtuigd dat ze zichzelf onderschat had met die 7 uur. Chantal en Danielle, de betere fietsers bij de dames, die waren zeker buiten mijn bereik. Ik zou wel zien.

Op de Calvarieberg hadden ze deze keer muziek met een goede beat opstaan. En perfect ritme om ‘en danceuse’ naar boven te rijden, met 1 oog op mijn hartslagmeter. En ja, ‘the Roth Gang’ was er weer in geslaagd om netjes op tijd weer op post te zijn om mij aan te moedigen ! Ja ja, ik weet het, niet vergeten te eten en te drinken !!! Het beste bewijs was dat ik 5 km voor de Calvarieberg even een plaspauze heb moeten inlassen door het vele drinken. Vanaf de start van het zwemmen had ik ondertussen ook al  7 gels binnen.

En boven, tja, daar was de wind nu uiteraard ook gedraaid. Eerst de korte, snelle afdaling en dan het gevecht tegen de wind op een geaccidenteerde strook die nu eens licht dalend, dan weer bergop ging. Wel met steeds 1 oog op de hartslagmeter. En zo naar de Solarberg. En daar stonden nog steeds duizenden mensen, iets minder dan de eerste ronde maar het was nog steeds indrukwekkend. Het lukte me zelf om daar iemand, die erg traag naar boven ging, in te halen.

En bovengekomen, kijk, daar reed Annelies ! Heel even hebben we een praatje gemaakt. (Dat zal wel niemand verbazen ) Ik kwam onder andere te weten dat ze door het vele drinken ook al een stop had moeten maken en dat dat met dat pak niet echt makkelijk was. Ze maakte op mij een heel frisse indruk ! En ikke weer verder … en kijk, wie we daar hebben : Chantal. Onze babbel was een stuk korter. Ik liet haar gewoon weten dat Annelies heel dichtbij was.

Ik was Chantal nauwelijks voorbij of ik was alweer aangekomen op het 2^de punt waar de Bende van Luc weer had postgevat. Opmerkelijk hoe zij steeds weer op tijd ter plaatse waren.  En vanaf dit punt in gestrekte draf, met wind in de rug naar de finish ! De finish van het fietsen wel te verstaan. Aan de Rothsee schreeuwde ik mij fanclub toe dat ze hun fietsen mochten nemen om naar het loopparcours te rijden maar dat hadden ze blijkbaar niet verstaan.

Heel bewust heb ik in die laatste 10 kilometers iets teruggeschakeld, iets rustiger gereden. Heel groot was dan ook mijn verwondering toen ik gisteren alle tussentijden zag, ik over de laatste 27 km een gemiddelde had van meer dan 40 km/uur. Gewoon gek !!!

Na 5u 23 minuten ben ik het fietspark binnengereden ! 5 u 23 !!!!!! Nooit had ik geloofd om zo iets te kunnen realiseren, laat staan dat ik dat hier deed in een volledige triathlon. En ik voelde geen spoor van vermoeidheid in de benen.  En ik heb echt genoten van dit ‘tochtje’ op de fiets. Vele van onze supporters zeiden dat ze verwonderd waren dat ik steeds met een grote glimlach leek rond te rijden. Wat wil je, in zo een sfeer … echt ongelooflijk, super.

Ik heb relatief vlug gewisseld. Compressiekousen aan, muziek op mijn oren, pet op mijn hoofd, riem met startnummer en 10 gels om, loopschoenen aan, gel  (10^de al) binnengespeeld en doorgespoeld met water en recht naar de toiletten. Toen ik het hokje verliet stootte ik op een verbaasde Jeroen die me enkel nog ‘Van woa komme gie ?’ kon naroepen. Ik was in een goede 3 minuten buiten. Sneller dan ik vorig jaar in Knokke op de kwart gewisseld heb geloof ik.

En die eerste meters gingen veel, veel te snel ! Ondanks dat het na een paar honderd meter licht bergop begon te gaan moest ik me echt inhouden en constant op mijn GPS kijken om mezelf in te tomen. In die eerste kilometer liep ik ook Sabine voorbij, die net een flesje met gels had laten vallen. Ikzelf had ook al gesukkeld met mijn riem. Met al die gels was die redelijk zwaar en bleef niet goed zitten.

En ik vond geen goed tempo, de ene halve kilometer ging snel, de volgende weer veel trager, dan weer sneller. Pas na een 4-tal kilometer liep ik een constant tempo. Was wel iets sneller dan ik in gedachte had maar ik was al lang blij dat er regelmaat in zat. In tegenstelling tot het fietsen heb je tijdens het lopen veel te veel tijd om te denken. Na mijn goede fietstijd en zwemtijd besefte ik dat ik mijn droomtijd van 12 uur normaal makkelijk zou moeten halen. Het zou al helemaal fout moeten gaan wilde dat nu niet meer lukken, maar ja 42 km, best ver als je dat nog nooit gedaan hebt.  Mijn 2^de doel kwam zo langzaam in zicht. Luc had immers laten verstaan dat de tijd van Sabine, de snelste Code Rother van vorig jaar, een heel harde noot zou zijn om te kraken. Toen hij dat zo aan tafel liet vallen, voelde ik dat toch als een uitdaging. Een uitdaging die nu plots weer door mijn hoofd spookte. Dat moest haalbaar zijn …

Ondertussen liep het heel lekker, een mooi tempo, een heel constante hartslag, enkel goed nieuws dus. Zoals afgesproken stopte ik elke 4 kilometer voor een gel en om te drinken. Daartussen goot ik veel water over me heen want de zon was erdoor gekomen en het werd redelijk warm.

Na 11 kilometer kwamen we in een dorpje waar ook het eerste keerpunt van het loopparcours lag. In een bocht merkte ik een glimp op van Danielle, die er ook nog heel vlot en fris uitzag. Iets verder stonden Luc, Patrick, Eva, Cindy en alle anderen weer. Ik denk dat zij allemaal een veel stressvollere dag dan wij gehad hebben om steeds weer op tijd op alle punten te zijn om ons aan te moedigen. Eens hen voorbij gelopen heb ik me discreet afgezonderd voor een korte plaspauze. Ik had zeker niet te weinig gedronken hoor !

Een halve kilometer verder stond Peter Croes ook hard te supporteren, net waar ik in tegenovergestelde richting Chantal ook even zag lopen. In de volgende kilometers zou ik ook Wim, Nico, Peter en Geert kruisen. Vooral Nico verbaasde me. Tijdens alle vorige wedstrijden zat hij me steeds dicht op de hielen na het fietsen en nu leek het gat heel groot. Ik wist toen natuurlijk niet dat hij een lekke band had gehad.

Aan kilometer 21 voelde ik me nog heel goed. Ondanks de 5 pitstops voor water en gel die ik gemaakt had, was ik nog geen 2 uur onderweg. Van hier was het niet ver meer naar de brug waar onder andere mijn ouders postgevat hadden maar in dat stukje merkte ik dat langzamerhand, seconde per seconde, mijn tijden per kilometer een beetje opliepen. Niets om me zorgen over te maken ! 

Een paar kilometer verder weer fans ! Ik merkte voor het eerst dat ik daarop niet meer zo enthousiast reageerde. Het begon nu toch lastig te worden en ik wist dat het in de volgende kilometers een stuk omhoog liep. Dit stuk hadden we immers een paar dagen voordien verkend.

Bij de volgende verzorgingspost was het niet alleen tijd voor eten (nu ja, als je die gels eten kan noemen), drinken en ook een nieuwe plaspauze. In het stuk dat kwam, was ik blij dat ik muziek mee had. En ik schoot spontaan in de lach toen ik in mijn koptelefoon ‘Brenna tuats guat’ hoorde en me herinnerde hoe enthousiast ik daarbij de Calvarieberg opgereden was. Daar, in een stukje bos, ben ik ook Danielle weer tegengekomen. Ze was blijkbaar super gefocust want ze zag mij niet en toen ik op het laatst moment haar naam riep, was het alsof ze schrok

Aan kilometer 28,5, boven op de brug waar het laatste keerpunt van het lopen lag, begonnen mijn bovenbenen verschrikkelijk pijn te doen en leek het of mijn batterijen leeg aan het lopen waren. Voor, aan en na het keerpunt stonden weer een heel leger trouwe Code Roth fans. En ook Leendert die een stukje met de camera meegelopen is. Ik zei hem dat ik het lastig had en hij probeerde me aan te moedigen door te zeggen dat hij nog geen 200 m kon lopen. Vreemd voor een sportjournalist die na meer dan 200m meegelopen te hebben met een camera dan wegsprintte naar de auto. Zo leek het me althans.

Mijn kilometertijden gingen voor het eerst boven de 6 minuten per kilometer en ik voelde me leeg. Het goede nieuws : het was ‘maar’ een kleine 15 kilometer meer naar de finish. Inderdaad, ‘maar’ 15 kilometer meer. Hoe dikwijls was ik immers tijdens mijn middagspauze niet vlug 16 km of meer gaan lopen als training. Dat ik nog minstens anderhalf uur voor de boeg had realiseerde ik me eigenlijk niet op dat moment. ‘Blijven lopen’ spookte ook door mijn hoofd. Luc had immers genoeg benadrukt dat je in het fietsen dan wel minuten kon winnen maar dat je in het lopen makkelijk tientallen minuten of zelf een uur kon verliezen als je moest beginnen wandelen. Blijven lopen dus, want Ivan De Bruyn, die op datzelfde moment bezig was met de triathlon van Frankfurt, had me ook verteld dat er voor iedereen een moment komt waarop je niet meer kan lopen. Dat zou mij niet overkomen, daar was ik zeker van. Alleen leken mijn benen zich daar niet helemaal meer van bewust te zijn op dat moment. En er waren de ontelbare verhalen over de man met de hamer in de laatste 10 kilometers van een marathon. Blijven lopen !!!

Iets verder kreeg ik gelukkig een extra motivatie. Op iets meer dan anderhalve kilometer voorbij het keerpunt, kruiste ik Jan, onze marathon man ! No way dat ik op deze laatste kilometers nog de kaas van mijn brood laten eten ! Ik zou als eerste Code Rother aankomen. Ik had een voorsprong van iets meer dan 3 kilometer, dat zou moeten volstaan ! Tot op dat moment was dat nooit een doel geweest maar nu gebruikte ik het om mezelf te motiveren.

Onder de brug, op minder dan 10 kilometer van de finish, kruiste ik mijn familie voor een laatste keer. Ik denk dat er toen op mijn gezicht geen glimlach meer te zien was maar was leuk te zien hoe zij, na bijna 10 uur nog even fanatiek aan het supporteren waren.

Toen ik van het kanaal wegdraaide en de het laatste stuk weg naar Roth insloeg, werd ik voorbijgelopen door Thierry Begeyn, organisator van de triathlon in Brugge. Hij was bezig aan zijn 13^de volledige triathlon en liep alsof hij net aan de marathon was begonnen. Op die laatste 7 kilometer zou hij maar eventjes 10 minuten sneller lopen als ik.

Op een goede 4 kilometer van de finish, was het weer tijd om te tanken. En zij die vertelden dat hoe dichter de finish, hoe langer je tijd nam om te eten en drinken, zij hebben gelijk. Ik dronk ondertussen naast water ook een beker cola en nam de laatste van de 20 gels die ik gedurende de hele wedstrijd had binnengespeeld. Op 1 stukje banaan was dat het enige wat ik ‘gegeten’ heb.  En toen ik weer begon te lopen, kreeg ik een stekende pijn in mijn tenen. Tenen die ik al een kleine 30 kilometer lang negeerde. Ik was me inderdaad al vanaf kilometer 10 bewust dat ik blaren aan het krijgen was. Dat mijn schoenen, door het water dat ik over me kapte, kletsnat geworden waren, hielp daar vermoedelijk niet aan. Maar nu schoot er een stekende pijn door mijn dikke rechterteen. Blijven lopen !!! Blijven lopen !!! Vermoedelijk was een blaar opengesprongen, maar dat waren zorgen voor later. Blijven lopen !!! En nu niet meer stoppen ! Voor niets of niemand, tot aan de finish !

Bij het binnenlopen van Roth, op een lichte bergop, waar ik meer strompelde dan liep, stond Cindy helemaal in haar eentje om me aan te moedigen. Wim zou dan ook wel niet meer ver achter zijn.

Roth is een leuk Duits stadje en heeft een leuke, in kasseien aangelegde sfeervolle markt. Maar om ons nog eens een lusje door dat centrum te laten maken terwijl je aan kilometer 39 de finish kan zien, dat is echt de mensen pesten !!  Het pad op de kasseien tussen de tafels feestende, juichende mensen kon ik maar matig waarderen. En dat terwijl ik diezelfde taferelen tijdens het fietsen absoluut de max vond. Hoe in een paar uur tijd een beeld helemaal kan veranderen. Blijven lopen !!!

Het bord met kilometer 41 was een bevrijding ! Opeens deed niets meer pijn ! heel vreemd hoe 2 cijfertjes blijkbaar pijnstillend kunnen werken. En zeker toen ik ook het finishpark zag liggen ! De laatste paar honderd meter, tussen al die enthousiaste supporters, kon ik weer genieten zoals ik van het grootste deel van de dag genoten had ! En daar lag de finish … niet alleen de finish van vandaag, de finish van 9 maanden trainen met een fantastische groep, de finish van een grandiose uitdaging, de finish van de triathlon van Roth. Wat een gevoel van voldoening !!!

De eersten die me aan de finish begroeten, waren de cameras van Jeroen en Pascale ! Ik was in een soort roes, pijnlijke benen maar verder voelde ik me helemaal niet moe. Een heel kort interview later waren daar ook mijn ouder om me te feliciteren. Ook een emotioneel moment. Pas daarna ben ik me gaan realiseren dat ik een tijd had onder de 11 uur. Hoeveel juist, dat wist ik niet. Onder de 11 uur ! Nooit had ik daarvan durven dromen. Jeroen zei me dat Danielle, die ook al aangekomen was in de atletentent te vinden was waar ze vermoedelijk een massage kreeg. Dorst had ik, en ja een massage leek me ook een goed idee. Ik liet me min of meer meevoeren in die richting. Het leek wel ik of teveel gedronken had. Heel vreemd. Een cola, een spuitwater en een korte massage later ben ik mijn diploma gaan afhalen : 10 uur 39 minuten 32 seconden !!!!Ja, ja, daar stond wel degelijk mijn naam op !!!

De eerste die ik in de tent tegen het lijf liep, was Jan, die van een Erdinger Alcoholfrei zat te genieten. Daarna kwamen één voor één alle anderen binnen. En één voor én waren we allemaal heel tevreden en verbaasd over onze eigen prestaties. Het meest emotioneel was Chantal. Begrijpelijk, zij heeft immers nauwelijks een maand kunnen trainen voor het lopen door al haar kwetsuren. Voor haar moet die marathon een ongelooflijke beproeving geweest zijn ! Fantastisch hoe ook zij desondanks ruim onder de 12 uur is gebleven ! Een echte Iron Lady ! Een titel die we nu allemaal verdiend hebben.

Hier hoorde ik ook voor het eerst over Nico zijn lekke band. Andere sterke verhalen waren er eigenlijk niet. Het sterkste verhaal was eigenlijk hoe we allemaal de finish gehaald hadden, en niet alleen dat, we hadden het ook allemaal een stuk sneller gedaan dan Luc had voorspeld ! Vreemd eigenlijk want als we hier allemaal deze supertijden neerzetten, dan was dat toch vooral en hoofdzakelijk aan hem te danken, aan al de tijd die hij 9 maanden lang in ons gestoken heeft.

 Ik vermoed dat deze unieke ervaring zowel wat sfeer, wat tijd, wat omkadering betreft nooit meer kan geëvenaard worden voor mij. Voorlopig ben ik nog volop aan het nagenieten, leef nog op een wolk … en ondanks het sportverbod van 4 dagen kriebelt het alweer om op die fiets te kruipen. Doe ik ooit nog een volledige triathlon ? Geen idee ! Eerst zondag de Ergo Classic rijden in Torhout waar nadien de laatste aflevering van Code Roth zal getoond worden op een groot scherm. Iedereen is daar trouwens welkom.

Wat ik wel weet is, dat dit niet mijn laatste blog is. Ook over de naweeën van Code Roth zal ik verslag uitbrengen. Iets minder uitgebreid dan dit verslag van de  wedstrijd, maar dat was voor mij zo een unieke belevenis dat ik echt alles wou noteren , voor als ik alles zelf nog eens herlees … wat wel vaak zal gebeuren.

O ja, die Bacardi Cola (s) ’s avonds in het hotel heeft gesmaakt !!!

Annelies     11:33:07
Chantal      11:53:18
Danielle     10:50:04 3de dame in haar leeftijdscategorie en dus op het podium !
Jan              10:50:27
Nico            11:21:46
Peter C       12:05:04
Peter VDK  10:39:32
Wim           11:15:53

Geert         12:30:38 
Sabine       12:02:36
Thierry      10:28:19

12-07-2012 om 13:36 geschreven door Peter Code Roth II  

2 dagen na Roth … en ik voel me super.

Zoveel te vertellen over de afgelopen week ! Waar begin ik ? De wedstrijd zelf, de week die eraan voorafging, de afloop … ? Nu ja, aangezien de meesten van jullie ondertussen wel weten hoe de triathlon voor mij afgelopen is, zal ik maar alles mooi chronologisch proberen te vertellen. 

7 dagen voor de wedstrijd, op maandag, moesten de Code Roth troepen zich melden in het Ramada Park hotel in Nürnberg, op een 25-tal kilometers van Roth. Dat waren dus wij 7, Luc, Peter Croes, die door Luc opgetrommeld was als assistent-coach, Sabine, Geert en Jocelyn.  Van dag tot dag groeide de Code Roth armada wel en ik geloof dat we tijdens het weekend zelf met meer dan 30 waren.

Voor maandag, in de late namiddag, stond enkel een korte loop van 10 km op het programma, in het grote park achter het hotel. Doordat ik redelijk vroeg was, had ik zo nog de kans om mijn ouders te gaan bezoeken. Die hadden zich met hun motorhome al tijdens het weekend aan de Rothsee geïnstalleerd, vlak bij de start. Zo waren ze zeker van hun plaats en zouden ze niets moeten missen. Fantastisch om zo’n toegewijde fans te hebben.  Ook dat is iets waar ik me in de loop van de week en zeker in het weekend over zou verbazen, over onze supporters. En dat enkel in positieve zin hoor ! Grandioos hoeveel mensen, ook uit totaal onverwachte hoek, met ons meegeleefd hebben en velen vaak nerveuzer waren dan wijzelf. Echt hartverwarmend en een grandioze steun !

Dinsdag zijn we het fietsparcours gaan verkennen. 1 rondje ‘op het gemak’ van 80 km. Daarvoor zijn we vertrokken van de parking waar ook mijn ouders kampeerden. In de volgende dagenzou dat onze vaste uitvalsbasis worden.

Die verkenningstocht was heel erg leerrijk voor mij. Voor een ‘snel’ parcours, zoals Roth meestal omschreven wordt, zaten er toch wel heel wat klimmetjes in en ook 2 zwaardere. Eerst de Calvarieberg, die heel steil begint en die oneindig lang blijft doorlopen en dan de beruchte ‘Solarberg’, waar zich met 10.000 supporters echt Tour de France taferelen voordoen. Er zaten ook een paar toffe lange stukken in, lichtjes bergaf waar we zouden kunnen vlammen. Ik denk dat Luc me minstens 10 keer benadrukt heeft dat ik me op de klimmetjes zondag moest sparen. Waarom hij dat enkel tegen mij zei, is me tot op de dag van vandaag een raadsel …

Op woensdag zijn we naar de Rothsee teruggekeerd. Deze keer voor een rustige zwemtraining omdat in het kanaal, waar de wedstrijd doorgaat, het verboden is te zwemmen door de scheepsvaart.  En dat zwemmen voelde voor het eerst heel goed aan. De laatste trainingen in de Damse Vaart waren me telkens een beetje tegengevallen, maar hier ‘liep’ het zwemmen lekker. Griet, onze zwemcoach, haar trainingen loonden dus de moeite ! Daarna zijn we een stukje van 11 kilometer van het loopparcours gaan verkennen. Een stuk boven en onder het Main-Donau kanaal, dat later bij het lopen voor mij een cruciale rol zou spelen. Ondanks de hitte ‘liep’ het lopen ook hier goed en rustig op het gemak.

Vanaf donderdag, 4 dagen voor de wedstrijd, bestond ons programma vooral uit rusten en een beetje sporten. Een ‘beetje’ wilde hier zeggen ongeveer 40 kilometer fietsen op het parcours.  Van aan de Rothsee, zijn  we eerst de laatste 10 kilometer van het fietsparcours gaan verkennen, met onder andere de afslag naar de finish van het fietsen. Heel belangrijk vond Luc want 1 van zijn atleten was daar vorig jaar een ronde te vroeg richting finish gereden zodat die een extra ‘lusje’ had moeten maken van ongeveer 10 km.

Op de terugweg naar de splitsing kwamen de eerste druppels … maar aangezien het nog best warm was, stoorden we ons daar niet aan. Steeds feller ging het echter regenen tot we op een zeker moment echt niet meer verder konden en voet aan de grond moesten zetten. Zo hard was het gaan regenen. Bakken water kregen we over ons. En pas toen stelden we vast dat we maar met 6 meer waren. In die regen hadden we inderdaad niet meer achter ons gekeken en vermoedelijk waren alle anderen bij de eerste druppels teruggereden naar de auto. Alleen Chantal , Luc, Peter Croes, Wim en Geert waren met mij zover geraakt. Luc was ervan overtuigd dat dat niet langer dan een paar minuten kon blijven duren maar na een 5-tal minuten zijn we toch gaan schuilen. Op zo’n momenten ben je blij dat ze in Duitsland ook in het kleinste dorpje openbaar vervoer hebben ! Het bushokje was de perfecte schuilplaats voor het onweer.

Omdat het maar bleef gieten, en ook de wegen ondertussen meer op kolkende riviertjes leken dan op een berijdbare straat, hebben we ons dan maar laten afhalen door onze trouwe hulptroepen. En inderdaad, Nico en co, waren bij de eerste druppels terug naar de auto’s gereden en netjes droog gebleven. Alleen Jan en Annelies waren blijkbaar vermist. Later vertelden ze ons dat ze ons blijven volgen waren maar op een zeker moment toch waren gaan schuilen … onder de bomen in een bos. En dat in volle onweer …

Van aan de Rothsee zijn we dan naar Roth gereden om ons te gaan aanmelden en ons wedstrijdmateriaal af te halen. Ik heb me echt de ogen uitgekeken. Daar waar ik zowel in Knokke als in Brugge steeds onder de indruk was van wat ze daar opgebouwd hebben als finishzone, wel dat is klein bier vergeleken met de finish van Roth. Daar is een echt dorp opgebouwd, met ontelbare shops met materiaal, uiteraard diverse ‘bier’tenten, een prachtige finishzone, tribunes … echt alles erop en eraan. Prachtige fietsen, bloedmooie velgen, flashy loopschoenen, allerhande pakjes, swimsuits, andere materiaal. Je kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het. Zelf een standje met juwelen met triathlon logo’s op. Iets waar sommigen van onze dames niet konden aan weerstaan. Ikzelf heb aan het meeste van al die spullen kunnen weerstaan op een paar binnenbanden, een petje, luchtbommetjes om banden op te blazen en een zwembrilletje. 2 keer niets dus !

Vrijdag was een dag voor vroege vogels. Het kanaal, waar gezwommen zou worden op zondag, was voor trainingen afgesloten van 6u30 tot 9u. ’s Morgens wel te verstaan.  Om daar om 7.30u te zijn moesten we dus al om 6u uit de veren. Maar 1 keer in het water was ik wel blij dat ik niet in mijn nest was blijven liggen. Dat goede gevoel van het zwemmen van woensdag, was weer helemaal terug. En hoewel Luc gezegd had dat we maar een goed half uurtje moesten zwemmen, heb ik een stuk langer gezwommen. Volgens mijn GPS 3 kilometer om precies te zijn maar ik vermoed dat die soms een beetje zeurt en het noorden af en toe kwijt is want anders had ik wel supersnel gezwommen.

De dag stond ook in het teken van het opladen van onze energievoorraden. 4 drinkbussen van 750 cl, 3 liter in totaal dus met Etixx Carbo ! En hoewel het niet slecht van smaak is, is 3 liter van dat spul toch veel ! Zeker als je verder nog gewoon eet en drinkt.

’s Middags stond rusten op het programma en voor hen die me een beetje kennen, die weten dat ik daar geen bezwaar tegen heb als ik tegelijkertijd ook naar de Tour de France kan kijken. Cathy en mijn tante, Lena, waren ondertussen ook in het hotel aangekomen om me in mijn exploten te komen ondersteunen.

’s Avonds stond er nog een lichte looptraining op het programma in het park. Een goede 5 km met halfweg een beetje stretching. Letterlijk en figuurlijk dus ‘a walk in the park’.  Danielle had wel even een moeilijk momentje. Vermoedelijk door het zwemmen, had ze het begin van een oorontsteking en viel het lopen haar verschrikkelijk lastig. Ze zag haar wedstrijd al in het water vallen. Om eerlijk te zijn, was mij zo iets overkomen, na al die maanden hard labeur, om dan een paar uur voor de start ergens te voelen dat ik niet zou kunnen meedoen aan de wedstrijd, dan had ik meer dan een dipje gehad !!! Luc legde ons allemaal gelukkig uit dat het niet meer dan normaal was dat ons lichaam na deze relatief rustige week, inderdaad moest aanvoelen alsof er weinig beweging in zat. Hoe meer we ons loom en moe voelden, hoe beter we zondag zouden presteren ! Van ieder ander zou ik dit nooit geloofd hebben maar niet van onze coach ! Zijn triathlonkennis had hij in die 9 maanden telkens weer bewezen dus dit zou ook wel weer kloppen.

O ja, ondertussen was ook het Focus-team gearriveerd en na het lopen was ik aan de beurt voor een laatste pre-race intervi

Ook ik heb even stress gehad vrijdag. Cathy had voor mij 2 wielen mee voor mijn fiets die Vincent had omgebouwd om op mijn tijdrit fiets te kunnen gebruiken. Op die velgen liggen banden met binnenbandjes die veel makkelijker te vervangen zijn dan de tubes op mijn originele velgen. En je weet maar nooit dat je lek rijdt … Alleen, op mijn fiets liggen 9 versnellingen en op de nieuwe velgen dus 10 … en dat past niet. Net voor sluitingstijd ben ik nog bij een fietswinkel binnengestormd en die man beloofde me dat ik de volgende dag tegen 11 uur om mijn wielen zou mogen komen waarvan ze dan gewoon de versnellingcassettes zouden omwisselen.

Zaterdag was eigenlijk de dag van de zenuwen.  Eerst en vooral de vraag of ik mijn wielen wel op tijd terug zou hebben. Dat was gelukkig geen probleem. Maar eens aangekomen bleken in mijn voorwiel wel nog een paar gaatjes te zitten. Vlug zowel buiten als binnenband gewisseld dus, je weet immers nooit. Daarna mijn loopzak klaargemaakt want die moest samen met de fiets, al op zaterdag in het zwem/fietspark afgegeven worden. Wat neem je mee, wat niet. En met hoe meer mensen je spreekt, hoe voller die zak raakt want ‘je moet op alles voorbereid zijn’. Op aanraden van Annelies nam ik zelf een reserve triathlonpak mee. Je kan immer vallen, of ergen blijven aanhaken en je pak scheuren. (Later zou blijken dat ze het zelf wel vergeten was om mee te nemen, maar ergens verbaasde me dat niet ) Gelukkig heb ik het niet nodig gehad ! 4 keer heb ik mijn loopzak
gecontroleerd om te zien of ik alles mee had. Zo onzeker zijn is normaal niets
voor mij maar blijkbaar had ook ik last van een beetje zenuwen.

Alhoewel we pas rond 16 uur zouden gaan inchecken , heb ik rond de middag mijn fiets in de auto ingeladen en ben in mijn eentje naar de Rothsee gereden. Daar ben ik eerst op mijn gemak, helemaal in mijn eentje een spaghetti gaan eten.  Superrustig was het daar, aan het meer, midden in de natuur, lichtjes aan het motregenen. Heerlijk weg van de stress van het hotel. Daarna ben ik een tochtje op de fiets gaan doen om eens te checken of alles goed werkte : banden , versnellingen, etc. Ongewoon rustig (voor mijn doen dan) ben ik een lusje gaan rijden dat me via de Solarberg terug naar Hilpoldstein bracht en zo terug naar de Rothsee. Onderweg ben ik nog even moeten stoppen voor een telefoontje van Herman, mijn collega uit Oudenaarde. Super enthousiast wist die me te vertellen dat hij me, tot zijn grote verbazing, op dat moment op de Oost-Vlaamse regionale televisie aan het werk zag. Om eerlijk te zijn wist ik dat ook niet maar ik ben ondertussen ook te weten gekomen dat ze onze Code Roth zelf in de Kempen uitzenden. Code Roth gaat dus over de grenzen !!! De grenzen van onze provincie wel te verstaan !

Op het einde van mijn fietstochtje ben ik Luc en Peter Croes (Ja, als ik Peter C typ is nog niet duidelijk om wie het gaat) gekruist. Die waren het nerveuze gedoe in het hotel ook blijkbaar ontvlucht. Nog even Tour gekeken in de motorhome bij mijn ouders en dan mijn fiets en loopgerief gaan inchecken.

Daar waren ondertussen ook mijn teamgenoten aangekomen met in hun zog Jeroen, Bart en Leendert met hun camera’s. En toen ik mijn fiets aan het klaarzetten kwam het besef pas echt wat me de volgende te wachten stond, en ik kon nauwelijks wachten om er aan te beginnen. Nog even de loopzak voor de vermoedelijk 9^de keer controleren voor ik hem afgeef en de dag zat er min of meer op. De pasta ‘party’ die Peter Croes in het hotel georganiseerd had, was wel heel gezellig met de talrijke supporters die ondertussen gearriveerd waren maar ergens zaten mijn gedachten al in het kanaal … En voor hen die denken dat wij, de deelnemers het meest zenuwen hadden, mis poes ! Annelies bevoorbeeld, Nico’s vrouw, was echt bloednerveus, niet te doen !

Aangezien we de volgende dag er om 4 uur uit moesten ben ik redelijk vroeg naar de kamer gegaan. Daar moest ik ook nog mijn spullen voor de volgende dag klaarzetten, checken en nog eens checken. Of ik veel zou kunnen slapen betwijfelde ik.

Uiteindelijk viel dat nog wel mee. 4 en een half uur heb ik kunnen slapen. De grote dag was aangebroken …  

10-07-2012 om 21:55 geschreven door Peter Code Roth II