Wat vind jij van pesten, ik ben ertegen. Moet ik je overtuigen, hier zijn enkele verhaaltjes over mensen die gepest werden/worden.
Brenda heey
Ik word al van de lagere school gepest om welke reden ook. Ik ben nu zestien en voel er de gevolgen nog altijd van. Ik vind het zeer moeilijk om met mensen van mijn eigen leeftijd om te gaan. Ik ben nog altijd bang om iets fout te doen. Alleen voel ik me er echt rot door,ik heb bijna geen vrienden die ik kan vertrouwen wat het alleen moeilijker maak.
ik heb er niet veel zin meer in
...
Laurent
hallo,
ik ben nu 16 jaar het begon allemaal in de basisschool daar werd ik gepest daardoor heb ik denk ik een sociaal probleem en zeg ik soms dingen die niet kloppen en kan ik niet goed omgaan met mensen
in het middelbaar was het allemaal veel beter de eerste 3 jaren en vorig jaar heb ik een paar dingen gezegd die ofwel niet kloppen of gewoon stom zijn om te zeggen. bv tegen iemand zeggen die ik dacht te vertrouwen dat ik verliefd was op een meisje die is dat gaan doorvertellen en zij is mij gaan haten bla bla. maar terug naar het pesten
mijn probleem: hoe moet ik hier mee omgaan/wat kan ik er aan doen ik heb er al een paar keer op willen slaan maar ik hou helemaal niet van vechten
sorry voor dit verward verhaal maar ik ben zeer ongelukkig nu ongeveer 6 jaar gepest groeten.
Nibbit Hoi,
Ook ik moet even mijn verhaal kwijt. Ik was in mijn kinderjaren verlegen en stil. Ik ben toen ook wel eens gepest, maar niet dagelijks ofzo. Op het voortgezet onderwijs wel. Ik herinner me daar niet zoveel van. Het was ook niet geweldadig ofzo, meer vernederend. Wat wel impact heeft gehad is het gevoel echt alleen op de wereld te zijn. Ik herinner me de eerste schooldag nog, toen ik huilend thuis kwam. Mijn moeder had zoiets van "nou dat doen ze niet zomaar, dus je zal het wel uitgelokt hebben". Mijn vader zei alleen maar" hm, je had op judo moeten blijven". Verder vonden zij dat ik oud genoeg moest zijn om het zelf maar op te lossen. Ik begon mij toen steeds meer af te zonderen en in mezelf te keren. Ik heb mijn ouders dat ook jarenlang kwalijk genomen. Na die school ging het langzaam beter, maar dat wantrouwen in anderen bleef.
Na school heb ik een paar jaar therapie gehad, waarbij mijn eerste psycholoog mij al niet erg serieus nam. Rationeel denken en " je kunt het leren door het te doen ", was zijn motto. Ja right.
Verder opleidingen gevolgd en gewerkt aan mijn zelfvertrouwen.
Ik kan alleen nog altijd geen aansluiting krijgen bij anderen. Ik heb ook altijd het idee dat ik niet word gerespecteerd danwel geaccepteerd. Op de werkvloer vertaald zich dat dan dat ik vaak iets voor een ander doe, help of iets dergelijks, maar dat ik die hulp niet terugontvang wanneer ik dat nodig heb. Vreemd genoeg denk niet dat dat bewuste keuzes of kwade opzet is. Het is gewoon makkelijk om iets aan mij te vragen. Baas doet vrolijk mee overigens. Heb het er ook meerdere malen over gehad, maar verder dan praten komt het niet. Terwijl als een ander iets niet bevalt, dan boem, moet het anders.
Inmiddels dus ergens in de 30, niet getrouwd, geen vrienden en nee ook nooit een relatie gehad. Ga niet uit of op vakantie. En ik drink te veel, zeker na een rotdag.
Verenigingen en sportclubs enzovoorts kan allemaal wel, maar ik heb gewoon niet de overtuiging echt contact te leggen met anderen. Of ik nou een gesprek aanga of niet, ik heb niet het gevoel contact te leggen.
Laatst las ik iets over het syndroom van Asperger. Daar herkende ik wel veel in, hoewel ik niet overdreven nauwkeurig ben ofzo.
Al met al is er geen fysiek geweld tegen mij gebruikt of andere ergere dingen die ik hier gelezen heb.
Aan de andere kant hoef ik op deze manier ook geen 80 te worden.
Dat was het wel, bedankt voor je tijd. En enig advies is altijd welkom
Nibbit
Ben je onder de indruk, ja, ik dacht het wel.
PS: vergeet niet op men poll te stemmen, wat je van pesten vind.