Toen kwam de koude douche, ik ontdekte dat hij een profiel had op verschillende datingsites. Hij deed heel zielig over het feit dat zijn vriendin nog maar een jaar geleden overleden was aan kanker. Waarschijnlijk heeft hij mij gewoon zitten voorliegen. Ik heb hem gegoogeld en het leek wel of hij getrouwd was. Ik had dus rustig verkracht kunnen worden , die oudejaarsnacht. Nog een geluk dat hij in een rolstoel zit, maar het is een grote, struise man, je weet nooit. Ik heb hem een laatste bericht gestuurd dat hij kon oprotten. De lafbek was blijkbaar danig onder de indruk, hij heeft niet meer geantwoord. Ik heb ook dadelijk mijn profiel op de datingsite laten verwijderen en hem gedefriended of hoe heeft dat op Facebook. Voilà, nu weten jullie alles.
De verliefdheid is over, maar ik ben ontzettend teleurgesteld.
Ik zal toch de rest van mijn dagen moeten slijten als oude vrijster. Op mijn potje past blijkbaar geen dekseltje.
Momenteel zit ik bij mijn ouders, want ik durfde niet alleen op mijn appartement blijven.
En dat allemaal met Nieuwjaar, prettige feesten noemen ze dat!
Chatten voor het eerst of de gevaren van het internet
Beste lezer,
Oud en Nieuw liggen al een hele tijd achter ons. Ondertussen is het ook al Pasen geweest. Eind vorig jaar maakte ik iets bijzonder onaangenaams mee, ik wens het niemand toe.
Eind 2015 voelde ik mij eenzaam en depressief. Met de feestdagen in het vooruitzicht wou ik ook een lief. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Hoewel ik nog nooit gechat had, schreef ik mij in op een datingsite voor personen met een beperking. Tot mijn grote verbazing was het bijna onmiddellijk bingo. Een 46-jarige kerel uit West-Vlaanderen stuurde mij een berichtje. Ik bekeek zijn foto en die beviel mij wel. Toen ik zijn profiel las was ik nog meer onder de indruk. Het leek echt een lieve, aangename man. Ik bevestigde het vriendschapsverzoek en we begonnen te chatten op de datingsite, direct vertrokken voor een paar uur aan één stuk. Enkele dagen en chatsessies later was ik al verliefd, naïef als ik ben. We begonnen ook te sms'en en te bellen. Mijn moeder waarschuwde mij dat je niet verliefd wordt op iemand die je nog nooit ontmoet hebt. Ik dacht dat zij mij alleen maar wou tegenwerken. Ondertussen had ik al een paar nachten slecht geslapen, ik liep zelfs te dagdromen over hem. Zo erg had ik het zitten. En ja, ik kreeg van hem de bevestiging dat het wederzijds was. Alleen, hij is rolstoelgebruiker, dus niet mobiel. En ik heb geen auto of rijbewijs. Hij vroeg mij of ik op oudejaarsavond met de trein naar hem toe wou komen ...
Vandaag vieren we Moederdag. Ik wens iedere mama een aangename dag toe, maar laten we ook eens denken aan alle vrouwen die kinderloos zijn. Indien dit gewild is, alle respect, iedereen maakt dit voor zichzelf uit. Soms lukt het niet om zwanger te raken, in sommige gevallen zoals het mijne werd het krijgen van kinderen onmogelijk gemaakt door een ziekte. Ik merk dat ik het er de laatste tijd moeilijk mee heb dat ik kinderloos ben. Toen ik in 1998 de diagnose bipolaire stoornis kreeg, zeiden de dokters er meteen bij dat ik best nooit in verwachting zou raken. Dat zou te zwaar voor mij zijn en bovendien was mijn ziekte erfelijk. Ook mijn medicatie is niet goed voor een ongeboren kind. De jaren gingen voorbij en ondertussen ben ik al 44. Gelukkig ben ik wel tante en ik ben trots op de kinderen van mijn broers. Ik heb hen wel niet op de wereld gezet maar er is onmiskenbaar een bloedband. Zo heeft mijn nichtje net als ik een talenknobbel en sprak ze voor ze kon lopen. Mijn familie is zeer belangrijk voor mij, ook op Moederdag.
Mijn naam is Perlita. Ik ben een 44-jarige vrouw met een bipolaire stoornis uit het Leuvense. Ik gebruik voorlopig een schuilnaam omdat ik al negatieve ervaringen heb gehad met mensen die niet eerlijk tegen mij waren.
Het doel van mijn blog is in contact komen met anderen, ervaringen uitwisselen en zo mijn vriendenkring vergroten. Dit hoeven niet noodzakelijk lotgenoten te zijn, iedereen met goede bedoelingen is welkom!
