Hoe een blog plots een noodzaak werd... Een crash vernietigde mijn harde schijf (en ook papa zat er voor iets tussen), waardoor ik alles kwijt ben. Gelukkig had ik nog een backup, weliswaar van begin dit jaar. En doodgelukkig had ik nog deze blog, waardoor de belangrijkste en mooiste foto's van Pepijn die niet op de backup staan toch nog gered zijn. Oef. Maar toch een kleine ramp in Huize Pepino...
Alles moet op orde zijn. Boekjes op een stapeltje. Kussens op de grond. Kussens weer allemaal op de zetel. Beertjes op een rijtje. Alle potjes op de stoel. Alle potjes op een toren. De spelletjes van een anderhalfje, zeker.
In ons verlof (jaja, ik heb wat achterstand ) zijn we ook naar Aviflora geweest met Pepijn. Het was een regenachtige woensdagnamiddag, en er was niet zoveel volk, dus het gaf een wat lege indruk. Maar de speeltuin was dik in orde. Ik denk dat er in de zomer wel een leuke 'sfeer' hangt. Er was ook een hondenshow, die door Pepijn erg gesmaakt werd. Eerst bekeek hij het nog allemaal op een afstand, maar eens de muziek begon stond hij mee te wiegen en te dansen. Hij is de hondjes gaan aaien. Hij kreeg een ballon in de vorm van een hond. En toen alle kindjes bij het podium stonden, ging Pepijn hun stoeltjes op een rij zetten.
Daarna gingen we even buiten naar de speeltuin.
Binnen hebben ze ook een speeltuin en wat springkastelen, Pepijn had een gaatje gevonden waar hij nog door kon.
En dan gingen we nog naar buiten naar het dierenpark, waar Pepijn met veel bewondering naar de prachtige uilen keek.
Pepijn is ook een aantal dagen op vakantie geweest bij zijn grootouders. Dat gaf ons de tijd en Pepijn de rust die hij nodig had. Terwijl wij ons dood werkten, liet ook Pepijn zich niet onbetuigd...
Pepijn was twee weken niet meer naar Mini Muis geweest. Toen papa maandagmorgen zei dat hij naar Mini Muis ging vertrekken, stond Pepijn te springen van geluk! Hij riep minimui! en daarna Ajne, Ajne! Grote vrienden, die twee. Of hoe op zo'n jonge leeftijd twee jongetjes elkaar al zo goed kunnen vinden. Dat bewezen ze ook deze week toen ze 's avonds telkens samen aan het spelen waren. En Pepijn Arne op een hele dikke knuffel trakteerde. En daarna Pauline (die met 'Pulle' wordt aangesproken door onze pruts) en ook Manon werd minutenlang geknuffeld. Het was mooi om te zien hoe ze allebei glimlachend in elkaars armen hingen. Hij gaat daar supergraag, onze Kleine Prins. Hij was er dan ook heel de week erg gelukkig en heel erg braaf. In Mini Muis hadden ze het blijkbaar ook gemerkt dat hij er twee weken niet was. Het was er blijkbaar wat stil geweest...
Hoewel het nog allemaal vers in het geheugen ligt, weet ik niet meer precies welkeen dag dat we wat hebben gedaan tijdens Pepijns vakantie. Daarom gewoon een fotoverslag. En onthoud: speeltuinen, veel speeltuinen...
Heel trots aan zijn eigen tafeltje!
De echte peuter in Pepijn wordt wakker als hij kan vegen.
Klimmen is een favoriete bezigheid.
En de glijbaan natuurlijk.
Papa en mama moeten zich soms weer kind wagen om Pepijn te helpen op de klimtuigen.
Kinderboerderij Bokkenslot in Deerlijk is echt een aanrader. Vorige week zondag gingen we er voor de tweede keer. Dit keer was er het Oogstfeest, het was iets minder groots opgevat dan de vorige Open Tuindagen maar voor Pepijn waren de porties beestjes en de glijbanen ruim voldoende.
Eerst gingen we naar de ezeltjes. Pepijn riep van 'A-a'! Al gauw kwam de ezel heel dicht, want hij had Pepijns 'teetepe' geroken (Pepijn noemt peperkoek teetepe, who can blame him ) Eerst moest onze kleine dierenvriend nog lachen met die krieblende lip en snor over zijn beentjes, maar eens de ezel wat te dicht bij zijn peperkoek kwam, was hij er toch minder gelukkig mee.
Over een grappig kipje gesproken. Ook hier kon Pepijn niet zwijgen over de 'toktok' en de 'tu-tu-twaaa' (de haan dus).
"Opdracht" hier was: maak een originele foto in dit decor van je kindje en zend het naar ons door, en dan kon je een prijs winnen. Maar dit is zowat de beste foto die we van Pepijn konden maken (de spelende kinderen verderop waren véél interessanter) - dus we hebben maar niet meegedaan...
En hier, beste mensen, toont Pepijn u de 'kwakwak'. De eendjes dus.
Even later werd ook een ander kindje erin betrokken. Pepijn zei steeds "eendj, kwakwak". En het andere kindje "Ja, een eendje, daar zit een eendje."
Het was er alleszins heel interessant.
Betrapt!
"Papa, kwakwak!"
Het zit duidelijk in de genen...
Een overgrootmoeder en twee grootmoeders in het onderwijs, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Pepijn mocht nog eens de ezeltjes aaien.
Eens hij de tractor gezien had, kon zijn namiddag al helemaal niet meer stuk.
Vorig jaar was ik te laat, dus ik dank nu Moeders Mooiste op mijn knieën dat zij een link op haar blog plaatste. Bij deze doe ik dus ook mee! Jeuj! Indien u ook nog deel wil uitmaken van de super give away, inschrijven kan nog tot 31 oktober - meer uitleg vindt u op Tess' haar blog.
Het "echte" verhuisavontuur begon een twee weken geleden, toen we eindelijk de sleutel van ons nieuw huis in handen kregen. De dinsdag trokken we van wal, en met de hulp van oma en mammie sloeg ik aan het kuisen, terwijl papa voor de 'tuin' (zeg maar aardehoop) hulp gekregen heeft van pappie en opa. Op een dag of twee was het huis van boven tot onder uitgemest voor zover mogelijk natuurlijk nu er boven nog allemaal 'chappe' ligt en het 'plaksel' nog van de muren valt telkens je wat ertegen stoot. Helaas werd onze strakke planning nog helemaal in het honderd gebracht toen er op het allerlaatste moment nog stielmannen kwamen werken zoals donderdag nog de sanitairmannen (die prompt ons nieuw badkamermeubel vernielden) en vrijdag de binnenschrijnwerker voor een deel van de binnendeuren. En zaterdag, op de dag van onze verhuis nota bene iemand die silicone kwam spuiten. Maar we lieten het niet aan ons hart komen en deden dapper voort. Toen mammie en pappie donderdagavond om Pepijn kwamen, konden papa en ik eindelijk in volle force ertegenaan gaan. Want hoewel Pepijn nog genoot van zijn verblijf in Mini Muis - ik had nu ook eens de eer om hem 's morgens te kunnen brengen en te zien hoe enthousiast hij reageerde op Henri en Arne - begon hij toch wat zenuwachtig te worden bij de aanblik van al die dozen en alles dat weggestoken was.
Pepijn wou zelfs helpen met inpakken.
Maar het werd naarmate de week vorderde toch duidelijk dat al die vreemde dingen Pepijn geen goed meer deden en dat hij dus best op vakantie vertrok.
Dus eens onze kleine prins weg, trokken wij van leer en donderdagavond 30 september begonnen we dozen te verhuizen naar ons nieuw huis. We deden een avondje door en sliepen ook apart want er stond al iets teveel waarde in ons nieuwe huis. De vrijdag de 1e oktober verhuisden we opnieuw dozen en hebben we ook al alle meubels afgebroken in ons oude huis, dat langzaamaan leeg geraakte. Alles werd klaargezet voor De Grote Verhuis op zaterdag, die heel vlot verliep, mede dankzij onze voorbereidingen maar ook dankzij hulp van Jürgen, Samuel, Bart, pappie en wijzelf natuurlijk. Terwijl de mannen hun grote kracht gebruikten, kuiste ik ook nog een laatste keer in ons oude huis, zodat we zaterdagavond al onze sleutel konden afgeven. Het was best vreemd, ik moet zeggen dat ik zelf een traantje moest wegpinken toen ik een laatste maal door het huisje liep waar Pepijn zijn eerste levensmaanden meemaakte. Het is raar het zo leeg te zien, de ziel eruit te zien. En hoe het ons dan in ons nieuwe huis vergaan is, dat laat ik u een volgende weten.
Over wat een mens allemaal verzamelen kan .
Drie volle auto's dozen meer sinds onze vorige verhuis. Jaja, Pepijns schuld (humhum).
Terug internet. Enfin. Half en half toch. Geen goede reclame voor telenet. Bah. Om hier terug te komen en te zien dat er 109 emails op me stonden te wachten (kan erger ik weet het maar het is toch een grote brok). En dat één of andere onverlaat het nodig gevonden had om mijn blogberichten tot anderhalf jaar geleden te spammen. (ik heb u in het vizier, replicawatches - heeft u geen leven dat u niks anders te doen hebt?)
Maar u heeft dus nog veel van me te goed. Ik probeer er zo snel mogelijk aan te voldoen!
Nog even een klein berichtje alvorens we hier van de buitenwereld afgesloten zijn. Toch op vaste telefoon en internetgebied. Alles is mooi volgens planning ingepakt geraakt en verhuisd. De meubels die konden afgebroken worden staan klaar om in de vrachtwagen geladen te worden. Morgenochtend is het zover en maken we dit huis leeg. Klaar voor de volgende om in te wonen. De planning is deze week min of meer in het honderd gelopen toen een aantal werkmannen plots toch nog kwamen, maar in extremis is alles toch gekuist en verhuisd geraakt (met dank aan alle hulp van mammie, pappie en oma). Pepijn nam gisteravond al afscheid van zijn eerste huis (hij zei wel vijf minuten 'tata' in zijn kamertje) en verblijft nu bij mammie en pappie en dan morgen bij oma en opa. Hij zal daar nog een paar dagen blijven, zodat wij in onze nieuwbouw weer een thuis kunnen maken voor Pepijn. Het was geen dag te vroeg dat we hem weg deden, want dankzij dat hebben we gisteravond heel goed kunnen doorwerken, en bovendien begon Pepijn wat 'uit zijn smeet' te geraken. Hij voelde het natuurlijk ook, dat er iets niet normaal was, ook al was het maar dat al onze lichten weg waren (dat verstond hij helemaal niet). Bij zijn grootouders zal hij weer de rust kennen die hij nodig heeft, en zal hij kunnen spelen en goed kunnen slapen. Hier is het momenteel wat te hectisch voor zo'n kleine pruts. Bij deze zwaai ik af hier in Bavikhove, het zal tot binnen een dag of drie zijn, wanneer we weer internetverbinding hebben.
) zijn we ook naar Aviflora geweest met Pepijn. Het was een regenachtige woensdagnamiddag, en er was niet zoveel volk, dus het gaf een wat lege indruk. Maar de speeltuin was dik in orde. Ik denk dat er in de zomer wel een leuke 'sfeer' hangt.
En toen alle kindjes bij het podium stonden, ging Pepijn hun stoeltjes op een rij zetten. 
