In 2014 heb ik voor het eerst de compostela gestapt, een tocht van ongeveer 790 km. Bedoeling was om voldoende middelen te vergaren teneinde een praatcafé op te richten voor familieleden van psychisch kwetsbare personen. Een initiatief dat de dag van vandaag zijn doel niet heeft gemist. Inmiddels is het praatcafé uitgegroeid tot een druk bezochte organisatie dat niet alleen door familieleden maar evenzeer door diverse instellingen uit de gezondheidszorg, zorgverstrekkers alsmede scholen en studenten wordt bezocht. Het praatcafé heeft inmiddels de poort geopend naar dialoog en wederzijdse ondersteuning.
Om reden dat onze jaarlijkse inkomsten niet toereikend zijn om de kosten te vereffenen zal ik ook dit jaar voor de vierde keer naar Santiago stappen in de hoop opnieuw voldoende gelden in te zamelen om het programma van 2019 te bekostigen. Op 16 april a.s. zal ik mijn tocht aanvatten om vermoedelijk eind mei na een tocht van 790 km aan te komen in Santiago.
Wenst U mij te steunen en ons praatcafé te sponsoren dat kan door storting op rekeningnummer BE68 8900 6408 8234 tnv Similes Praatcafe Psychose met vermelding "compostela 2018" Wenst U een fiscaal nummer dat kan U storten op rekeningnummer BE71 0011 0730 0769 tnv Similes vzw met vermelding "compostela 2018"
Namens mijzelf Marnix Willems en de medebestuurleden Heidi,Marianne,Hilde, Wilfried,Francine,Marcus,
Marjolein en Carine
HARTELIJK DANK
Voor meer info zie www.praatcafepsychose.be
Goed om weten: Vanaf een sponsorbedrag van € 50,00 ontvangt U:
- een gratis lidmaatschap t.w.v. € 25,00
-ons driemaandelijks tijdschrift en programmaboekje
- korting op onze activiteiten
- per schijf van € 12,50 een lot voor de jaarlijkse verloting van een 7 daags verblijf in Zuid Spanje
- een vermelding op onze website en bij aanvang van iedere activiteit
19-05-2018
Sarria - Barbadelo ( 6 km )
Deze morgen in de mist vertrokken voor een toch wel hele korte rit. Eerst nog een pet gekocht in de stad en weg waren we. Al vrij vroeg maakte ik kennis met een dame uit de States. Amper een paar honderden meters verder bleek dat ze het nogal moeilijk had en begon ze weliswaar te huilen. Het bleek dat ze vanmorgen haar 22 jarige dochter had verloren. Ze was nogal ongerust maar ik heb haar toch wel kunnen overtuigen dat haar dochter de eerstkomende uren weer wel zal opduiken zoals dat gaat in de camino. Blijkbaar is het haar eerste camino en was ze nog maar een paar dagen onderweg. Ze moest duidelijk nog wennen aan het image van de camino. Toen ik op mijn bestemming aankwam bleek ze toch wel wat opgelucht. Eerst heb ik de gebruikelijke huishouding gedaan. Vervolgens heb ik mij een zwembroek gekocht en dankbaar gebruik gemaakt van het prachtige weer en zwembad van de alberque.
Gisterenavond met een nogal jong gezelschap gaan eten. Het was al gauw duiselijk dat het niet teveel mocht kosten maardat risico loop je als je met jonge pelgrims gaat eten. Het is uiteindelijk een spaghetti bolognaise geworden en een scrumble van chocolade. Ik heb op tijd mijn bed opgezocht maar dat was tevergeefs want het werd weer een terrible nacht. Om 03.00 heb ik mijn kleren weer aangetrokken om een toertje te maken in de stad. Ook dat liep niet zo gesmeerd want na amper 200 meter kreeg ik de politie al op bezoek. Blijkbaar bleek ik nogal een verdacht figuur maar al gauw hadden ze het door dat het om een slapeloze pelgrim ging. Om 04.00 u heb ik dan nog eens een poging gedaan om te slapen en dat ging beter. Om 07.00 ben ik dan maar vertrokken voor een korte etappe evenwel zonder eten want er was in heel Samos nog geen mens te bespeuren. Ik heb echter nooit het gevoel gehad dat ik honger had want mijn gedachten werden afgeleid door de prachtige natuur.uiteindelijk ben ik aanbeland in een nogal design achtige alberque. Op het eerste gezicht leek het niet veel te worden maar ik het toch maar genomen. Achteraf een goede zaak want ik heb heerlijk geslapen op een rustige zaal en het ontbijt was voortreffelijk. De mensen waren uiterst vriendelijk en zeer behupzaam. We zijn dus weer helemaal opgelapt voor de weliswaar uiterst korte tocht naar Barbadero een van mijn favoriete plekjes. Hoe het daar verloopt hoor je morgen.
Gisterenavond lekker en gezellig gegeten in de Pazolla. Dit was mij de eerste keer en dat is zeer goed meegevallen. Het was heel gezellig en we kregen soep, gekookte (!) aardappelen met stoverij en pepers. En dat alles aan volonte voor 9,00 euro incl de wijn en een stuk tarte de Santiago.
Vanmorgen na het ontbijt vrij laat vertrokken. Het zou een korte rit worden naar Samos. Het was goed weer en het parcours was geweldig mooi. Uiteindelijk is het 22 km geworden want onderweg was er ook voor pelgrims een opleiding. Daarnaast ben ik nog afgeweken van de route om een alberque te gaan verkennen. Het was wel iets unieks maar er waren nog geen pelgrims en ik had zo de indruk dat ik daar wel eens alleen zou kunnen zitten dus ben ik maar verder gegaan. Om 4 uur ben ik aangekomen en heb ik eerst een salade mixta gegeten.
Gisterenavond ben ik nog even naar de market geweest om enig proviand op te slaan voor morgen. In Spanje is dat geen probleem want de shops zijn open tot 10 uur zelfs in het hol van pluto. Vanmorgen mijn ontbijt klaar gemaakt in de keuken van de alberque en onderweg opgegeten. Het is een steile klim naar Cebreiro maar je weet waar je naar toe gaat en na drie jaar loont het nog steeds de moeite om daar te zijn. En het weer was me gunstig, het was gewoonweg genieten en in Cebreiro was het helemaal niet druk.
Ik ben naar mijn favoriete restaurantje geweest om nog maar eens een kop van die geweldige soep te eten. De uitbaatster vroeg me of ik daar al eerder geweest was want ze dacht me te herkennen. Toen ik mijn verhaal deed werd alles duidelijk. Ze heeft me enorm verwend met eten op grootmoeders wijze. Toen ik vertrok vroeg ze wanneer ik nog eens kwam. Rond de middag ben ik dan afgezakt naar La Faba waar ik vanavond een afspraak heb met iemand die in de hoogst moeilijke graad van de psychiatrische werkt in Denemarken. Het word echt uitkijken naar dit gesprek en ik heb daar eerlijk gezegd, na ons inleidend gesprek van weleer, wel veel verwachtingen van en ....... we gaan eten in een palloza !!!
Vanmorgen uitgebreid tijd genomen voor een lekker ontbijt. De eerste kilometers waren niet zo boeiend maar gelukkig was er een Spaanse collega pelgrim die de situatie een beetje kwam opvrolijken. Hij klopte op mijn schouder en stak zomaar 10 euro in mijn handen om een koffie te kopen. Hij dacht dat ik aan het stappen was om mijn eigen te bedruipen. We hadden een goed gesprek en heb hem een van mijn laatste referentiekaartjes van ons praatcafé meegegeven. Vanaf morgen moet ik eens gaan uitkijken of ik hier of daar wat kaartjes kan laten bijmaken want ze beginnen mij hier al goed te kennen. Het was een mooie tocht vandaag en heb ruim de tijd genomen om er van te genieten. Omstreeks 3 uur ben ik aanbeland in een ouderwetse alberque met uitbaters die nog een ziel hebben voor pelgrims. Ze namen de nodige tijd voor je en vertelden heel hun verhaal hoe ze daar terecht gekomen waren. Het was echt boeiend om te luisteren en fascinerend om te horen hoe ze elkaar hadden gevonden om uiteindelijk zo een bar op de camino uit te baten. Zij was van Afrika en hij was een Portugees en ze runden de zaak met nog drie andere ex pelgrims. S avonds hebben we een heerlijke menu gekregen met allemaal zelf geteelde en gekweekte producten. Het was om je vingers af te likken. Helemaal voldaan ben ik na een fantastische dag om 9 uur in mijn bed gekropen. Morgen gaat het naar mijn favoriete plaats O Cebreiro en deze keet gaat het goed weer zijn en dat is daar echt wel nodig wil je van de omgeving en van de stad (straat) genieten.
Vandaag was het zondag en dat had ik deze morgen even over het hoofd gezien. Ik zou onderweg wat proviand opslaan maar at lukte dus niet. Ik ben dan maar terug gegaan naar de alberque om te ontbijten. In de voormiddag heb ik de hele morgen opgestapt met drie dames uit Missouri. Ze waren uiterst geinterreseerd in mijn goede doel zoals zovele hier op e camino. In dat opzicht is het in ieder geval wel een goede zaak dat ik ben overgestapt naar de camino frances want hier is wel veel interesse in my charity. We zijn dus onderweg richting Galicie en dat merk je toch wel. Kleine dorpjes met mensen die proberen het hoofd boven water te houden is hier het straatbeeld. Onderweg viel mij op dat regenwater hier enorm belangrijk is. Mensen proberen via zelf ontworpen kanaaltjes het water naar hun kleine moestuin te leiden die soms een heel eind van hun woonplaats is verwijderd. Gelukkig beschikken ze nog over een vier wieler van het jaar stilletjes. Ik heb deze route uiteraard al eerder toegedaan maar nu pas is me duidelijk hoe mensen hier trachten te overleven en hoe gelukkig ze zijn met hetgeen waarover ze kunnen beschikken. S avonds kom ik dan aan in een prachtige alberque waar je alles kan krijgen en dan denk je toch even na over het hoe en wat. Het is allemaal mooi en aardig maar morgen ga ik overnachten bij een klein boertje in een dorp waar praktisch niets te beleven is en waarschijnlijk ooit wel eens van de kaart zal verdwijnen maar voor het zover is wil ik dat nog wel even meemaken
Gisterenavond genoten van een goede maaltijd. Misschien was het iets te laat want ik heb vannacht bijna niet geslapen. Ik heb wel een goed bad kunnen nemen in en alberque waar ik drie jaar geleden al eens wilde overnachten. Het is er dus eindelijk eens van gekomen. Vanmorgen na een goed ontbijt vertrokken met als hoogtepunt de Camino Duro. De zon was juist op tijd (na drie regendagen) om van het panorama te kunnen genieten. Ik wist precies waar ik naar toe ging. Vorig jaar ben Ik aanbeland bij een plaatselijk boertje om iets te drinken maar heb er niet geslapen. Het was toen erg gezellig maar ik been toen verder gegaan naar Trabadela. Het is een klein verblijf uitgebaat door een jong koppel maar heel familiaal. Wij waren met 3 pelgrims en hadden een avondmaal bestaande uit allemaal zelf gemaakte of geteelde producten van de groenten,patatten, wijn en taarten. In deze gemeente leven er amper 50 bewoners en de dochter van de uitbaatster is het enige kind in dit dorp. Alle andere inwoners zijn oud. In de namiddag werken ze in hun tuintje en proberen ze op een primitieve manier in hun noden te voorzien. Ik sprak met een inwoonster van 93 jaar die me in geuren en kleuren probeerde uit te leggen hoe het allemaal in zijn werk ging. Achteraf bekeken ben ik hier heel goed ontvangen en heb ik met veel bewondering kunnen kennismaken hoe mensen hier in alle bescheidenheid kunnen overleven.
