In 2014 heb ik voor het eerst de compostela gestapt, een tocht van ongeveer 790 km. Bedoeling was om voldoende middelen te vergaren teneinde een praatcafé op te richten voor familieleden van psychisch kwetsbare personen. Een initiatief dat de dag van vandaag zijn doel niet heeft gemist. Inmiddels is het praatcafé uitgegroeid tot een druk bezochte organisatie dat niet alleen door familieleden maar evenzeer door diverse instellingen uit de gezondheidszorg, zorgverstrekkers alsmede scholen en studenten wordt bezocht. Het praatcafé heeft inmiddels de poort geopend naar dialoog en wederzijdse ondersteuning.
Om reden dat onze jaarlijkse inkomsten niet toereikend zijn om de kosten te vereffenen zal ik ook dit jaar voor de vierde keer naar Santiago stappen in de hoop opnieuw voldoende gelden in te zamelen om het programma van 2019 te bekostigen. Op 16 april a.s. zal ik mijn tocht aanvatten om vermoedelijk eind mei na een tocht van 790 km aan te komen in Santiago.
Wenst U mij te steunen en ons praatcafé te sponsoren dat kan door storting op rekeningnummer BE68 8900 6408 8234 tnv Similes Praatcafe Psychose met vermelding "compostela 2018" Wenst U een fiscaal nummer dat kan U storten op rekeningnummer BE71 0011 0730 0769 tnv Similes vzw met vermelding "compostela 2018"
Namens mijzelf Marnix Willems en de medebestuurleden Heidi,Marianne,Hilde, Wilfried,Francine,Marcus,
Marjolein en Carine
HARTELIJK DANK
Voor meer info zie www.praatcafepsychose.be
Goed om weten: Vanaf een sponsorbedrag van € 50,00 ontvangt U:
- een gratis lidmaatschap t.w.v. € 25,00
-ons driemaandelijks tijdschrift en programmaboekje
- korting op onze activiteiten
- per schijf van € 12,50 een lot voor de jaarlijkse verloting van een 7 daags verblijf in Zuid Spanje
- een vermelding op onze website en bij aanvang van iedere activiteit
28-04-2018
Guemes - Santa Cruz ( 31 km )
Van dat pintje drinken met mijn landgenoot Carl is niet veel in huis gekomen. Toen we er beiden klaar voor waren bleek dat er geen bar was. We hebben dus 3 uur op ons bed gelegen in afwachting van het avondmaal. Eerst kregen we nog een hele uiteenzetting van de voorgeschiedenis van de alberque en de levensloop van een of andere pater. Uiteraard werden we nog herinnerd aan de donativo die we mochten geven voor het verblijf. Het avondeten was perfect. Eerst een kippesoep met brood gevolgd door een macaronischotel en toen kwam er tot ieders verbazing nog een paella. En dat alles in overvloed met de nodige wijn.
Vanmorgen ben ik vertrokken in het gezelschap van Katia, een meid uit Berlijn. Ik heb nog naar Carl gezocht maar die was spoorloos. Zonder dat we het beseften kwamen we aan de overzet naar Santander want we hebben de hele weg aan het kletsen geweest. Onderweg moesten we wel over een weiland dat een boer net aan het bemesten was met vloeibare mest. We stonken als de pest. Inmiddels was Carl ook aangekomen en zijn we aan de overkant iets gaan eten. Nadien ben ik met Carl verder gegaan want Katia is in Santander gebleven. Uiteindelijk ben ik Carl ook verloren want hij kreeg last aan zijn achillespees. In Santa Cruz aangekomen (was helemaal de bedoeling niet) kon ik geen slaapplaats vinden. Noodgedwongen raadpleeg ik een Spanjaard die me begeleid naar een café. Dat was uiteraard de bedoeling niet want slapen boven een cafe lijkt mij niet zo interessant. Toen ik vroeg of ik de kamer mocht zien moest ik 20 minuten wachten want men moest ze nog klaarmaken. Ik dacht bij mezelf dat wordt niets. Uiteindelijk moest ik met een klant meegaan naar een appartement enkele straten verder. Toen hij mijn kamer liet zien kon ik mijn ogen nauwelijks geloven, een super de luxe kamer met alles er op er aan en dat voor 15 Euro !! Dat bevestigd nog maar eens dat je in die kleine dorpjes moet zijn. Ik zit hier als pelgrim uiteraard alleen maar dat geeft niet. Ik durf het hier wel aan om in dat cafe iets te eten en ga dan lekker in mijn bedje kruipen want er staan natuurlijk nog 566 km op de teller.
Van het groepje van gisteren is er vanmorgen niks overgebleven. Mijn franse vriend Rudy wilde kost wat kost naar Santander. Ik vond het te ver. Mijn voeten zijn nu weer in topvorm en ik wilde dat zo houden. Onze Deense collega Ulla is met de bus naar Bilbao vertrokken en mijn Duitse collegas zijn achtergebleven met blessures. Zodoende ben ik alleen op pad gegaan. Onderweg had ik de keuze ofwel een vlak parcours langs de weg of een golvend parcours van dorpje naar dorpje. Aangezien ik toch niet zover zou gaan vandaag heb ik maar gekozen voor de heuvels. Bovendien bood het meer mogelijkheden om te schuilen tegen de voorspelde regen. Uiteindelijk is het toch droog gebleven maar was er wel een koude wind. Ik ben al vrij vroeg aanbeland in een fantastische alberque (zie foto's). Ik was nog maar net aangekomen of kreeg al een bord overheerlijke soep gepresteerd gevold door frieten met varkenslapjes. Deze avond krijgen we nog een woordje uitleg over het etablissement en nadien gaan we met ons allen hier eten. Eindelijk nog eens zo een ouderwetse gezellige alberque maar dan wel in een luxueuse uitvoering. Dit is dan ook het hoogtepunt van deze dag. Morgen word het weer een rustig dagje want van hier naar Santander is het jammer 15 km Tenminste dat denk ik want op de camino weet je nooit en moet je niet veel plannen smeden. Terwijl ik dat schrijf gebeurt er al een wonder dat mijn plan al ondersteboven kan gooien. Voor het eerst in al mijn caminos steekt er hier nu net een Vlaming zijn hoofd binnen op mijn slaapkamer. Wat het gaat worden hoor je morgen wel. We gaan nu gelijk een pintje drinken om dat te vieren. Dit is wel het absolute hoogtepunt vandaag.
Vanmorgen ben ik als eerste opgestaan en als laatste vertrokken. Ik had me voorgenomen het rustig aan te doen. Aan de overkant in een barretje op het gemak een koffietje genomen en mijn koffiekoeken opgegeten. Ik had er wel veel zin in. Het probleem begon al na 500 meter. Ik had mijn handleiding geraadpleegd en volgde heel overtuigend de markeringen. Al vrij snel ontmoette ik een collega die zij dat ik verkeerd was. Ik toonde hem de aanwijzing op de muur. Tot onze verbazing waren er meerdere aanwijzingen in diverse richtingen. Het bleek nog maar eens dat er diverse routes zijn die zodanig door mekaar lopen dat je op den duur de kluts kwijt bent. Uiteindelijk bleven we elk bij onze standpunt. Twee uur later kwamen we mekaar weer tegen in Laredo en we waren het over eens dat de aanwijzingen niet zijn zoals het hoort, dat bleek gisteren ook al. We hebben onze weg samen verder gezet richting Noja (met de ferry). Het was een leuke ervaring en de wandeling langs het strand was eens iets anders.. We hebben heel de weg gebabbeld en het bleek dat we wel veel gemeen hadden. In de alberque kregen we het gezelschap van Ulla (uit Denemarken) en ons Duits koppel Daniel en Koma.We hebben samen gegeten in de alberque en zijn omwille van de vermoeidheid allemaal vroeg gaan slapen.
Vooraleer ik ging slapen heb ik mijn voeten nog eens ingesmeerd met een verfrissende zalf. Ik heb niet in mijn slaapzak geslapen maar eronder zodat ik mijn voeten kon laten ontluchten. Allemaal details die op de camino van groot belang kunnen zijn. Dat bleek ook zo uit te pakken want toen ik om 6u30 wakker werd voelden ze goed aan. Toen ik aan de wastafel stond vroeg ik mijn franse buurman wat voor weer ze hadden voorspeld. Volgens hem zou het in de voormiddag droog blijven. Toen ik op het punt stond om te vertrekken kwam er iemand aankondigen dat het aan het regenen was,dus weer inpakken en uitpakken. Eenmaal klaar was ik zo gemakzuchtig om mijn voorganger te volgen. Ik had beter mijn handboek geraadpleegd want na zowat 400 meter bleek dat ze naar de eerste beste bushalte ging. Terug naar de albergue dus, van een moelijke start gesproken. Na 1 uur stappen ben ik al voor de eerste keer gestopt omdat het mijn voeten wel ten goede zou komen en mijn koffiekoeken van gisteren op te eten. Later ben ik gestopt in een iets grotere bar om een totilla te eten. Het was de bedoeling om daar lang te blijven geloof ik want het zoutvat had goed zijn werk gedaan. Daar is me duidelijk geworden waarom ik overdag geen pelgrims tegenkom en de alberques altijd volzaten. Er zijn blijkbaar heel wat alternatieve, kortere en gemakkelijke routes. Bovendien zijn er een heel stelletje die regelmatig de bus nemen. Op dit punt waren er heel wat mogelijkheden. Je kon een
makkelijke route nemen langs de grote weg of door het gebergte gaan maar laat ons eerlijk zijn een pelgrim moet ook nog een beetje kunnen afzien of niet soms? Ik besloot dus om door het gebergte te gaan ondanks dat het regende en de route modderig en glibberig zou zijn maar ik zou een paar uur vroeger stoppen in Hamas in plaats van Laredos. Het is uiteindelijk een beetje anders uitgevallen. Ik heb de berg La Magdalena overwonnen maar ben na 3 uur klimmen en dalen weer uitgekomen waar ik begonnen was. Zodoende heb ik naderhand ook nog eens de kortere route gedaan. Al bij al heb ik dus zowat 15 km teveel gelopen. Hoe dan ook ik was net op tijd in Hamas om het laatste bed in beslag te nemen. Mijn voeten hebben het goed gedaan maar zullen straks weer de nodige zorg opeisen.
Na deze slopende dag ga ik in dit niemandsland een pintje drinken en mijn inkopen doen voor morgenvroeg.
Onderweg heb ik gezien de gang van zaken niet veel tijd voor een plaatje maar deLMagdalenaberg wil ik jullie niet onthouden. Ik heb ook een selfisk gemaakt. Aan jullie om te beoordelen hoe ik eruitziet. Misschien een beetje afgemat en vermagerd maar wees niet ongerust ik zit goed in mijn vel en voel me goed in mijn sas.
Ik heb geslapen als een roos en in de alberque een fantastisch ontbijt gekregen voor 3 euro. Het was maar goed ook want het is buiten mijn verwachting een helse tocht geworden. Via een vlak parcours (!!) trokken we weer richting kust. Het was echt genieten van de kuststrook en de zon kwam ons goedendag zeggen. Na zowat 15 km trokken we weer het gebergte in. Mijn voeten zagen dat niet zitten geloof ik want die begonnen stilaan te protesteren. We kregen weer het vertrouwde traject van dalen en klimmen. Het werd een pijnlijke bedoening. Het ging van kwaad naar erger met die voeten. Het was uitkijken naar een stop. Kijken dat ging wel maar iets vinden dat was niet aan de orde. In Castro was de eerstvolgende alberque waarvan ik wist dat die open was maar dat was nog een heel eind weg en er waren slechts 17 bedden. Opschieten was dus de boodschap. Uiteindelijk heb ik het gehaald. Hopelijk zijn ze me morgen weer goed gezind. In de alberque is niks voorzien wat het culinaire betreft dus het eerste beste van eten dat ik kan vinden zal goed genoeg zijn. Vroeg naar bed en hopelijk laten ze me morgen niet in de steek. Maar zoals gebruikelijk op de camino (en in Spanje) morgen is morgen en zien we wel verder. Per slot van rekening blijven we positief, het was een lange pijnlijke tocht maar de omgeving en het avontuur maakt toch veel goed en uiteindelijk ben ik niet de enige met die problemen.
Gisterenavond heb ik wat rondgedwarreld in de stad en al gauw bleek dat ik een toaal verkeerd beeld had van de stad. De kleine winkelstraatjes nodigen je wel uit voor een voor een bezoek maar per slot van rekening is het een smerige vieze boel met enorm veel leegstand. Mijn voorgenomen rustdag is uiteindelijk een beetje wanordelijk verlopen. Uiteraard een beetje lang geslapen en op het gemak ontbijt genomen. Nadat ik mijn spullen in bewaring had gegeven heb ik me aan een 2e poging gewaagd. Het was van korte duur want na amper een uurtje begon het te regenen, zo een vervelende motregen. Eigenlijk was het een weer om op je bed te liggen maar dat is natuurlijk mijn ding niet. Ik ben hier uiteraard niet om op mijn bed te liggen. Ik besloot dus om mijn plan te herzien en wende mij naar het bureau voor toerisme met de bedoeling mijn alberque voor vanavond op te zoeken. Deze bleek zowat 3 km uit de route te liggen. Om nu 6 onnodige kilometers te gaan stappen vond ik een beetje teveel van het goede. Zodoende besloot ik maar om mijn spullen weer op te halen en Bilbao vaarwel te zeggen. Alsnog het nog niet genoeg was geweest moest ik door een erg verwaarloosd industriegebied. Overal waren werkzaamheden aan de gang waardoor er naar mijn gedacht wel wat aanwijzingen voor de pelgrims de mist waren ingegaan en ik de route kwijt was. Uiteindelijk as er dan toch iemand die zich behulpzaam opstelde. Een aandachtzame en sympathieke dame is zowat een kwartier met mij op stap gegaan om me tussen die chaos weer op het goede spoor te brengen. Uiteindelijk bleken er dan toch nog mensen te zijn die respect hebben voor de pelgrims. Tijdens onze tocht werd al gauw duidelijk waarom ze zo behulpzaam was. Ze had in het verleden ook al een aantal caminos gelopen en haar ervaring sprak voor zich. Alhoewel ze enkel Spaans hadden we een aangename babbel. Uiteindelijk ben ik via een oversteek van de rivier Ria met het pontje aanbeland in Portugalete. Volgens mijn handboek waren er geen voorzieningen om te overnachten. Ik had het geluk een wegwijzer aan te treffen van een alberque die niet in mijn gids stond. In alle speed dus naar het toeristisch bureau en die wisten me te vertellen dat het de enige gelegenheid was die bovendien open was weliswaar maar met tien bedden. Toen ik daar aankwam besefte ik dat dit het meest verheugende feit zou worden van de dag, ik had namelijk een bed. Het zag er proper en verzorgd uit maar desondanks rook het er toch niet fris. Maar goed na amper een kwartier ruik je dat toch niet meer. De uitbater leek iemand van de hels angels maar hij was uiterst vriendelijk en behulpzaam. Tegen de avond moest ik wel op zoek naar wat eten. Dat was een echt probleem. Restaurants genoeg maar je kon nergens eten krijgen. Ik moest het doen met een pintje en een paar pinschos. Ik ben om deze dag zo vlug mogelijk te vergeten in mijn bed gekropen.
In een alberque wordt geacht dat je om 22.00 uur onder de dekens gaat. Ik was goed op tijd en keek uit naar een goede nachtrust. Uiteindelijk is het een behoorlijke nachtmerrie geworden. Om half elf kwamen er twee Sevillianen binnen en om twaalf uur een paar euforische Basken. Aanleiding was blijkbaar de bekerfinale voetbal tussen Barcelona en Sevillia. Tot overmaat van ramp was er toch wel een snurkeг bij van gisteren en die ging dan ook nog slapen in het bed naast mij. Dus de oordopрen werden weer uitgehaald. Tevergeefs echter ik ben om 01.00 uur opgestaan en heb mijn blog dan maar bijgewerkt en mijn mailbox eens doorgenomen. Uiteindelijk heb ik toch nog een paar uur geslapen en om 08.00 u vertrokken. Het was wel even zoeken om het juiste pad te vinden en de weinige pelgrims waren al weg.
Maar tenslotte heb ik liever zelf mijn weg te vinden dan dat ik achter een pelgrim aanloop.
Het voelde iets frisser aan vanmorgen en de voeten en benen leken prima. Na een poosje ontmoette ik de Franse collega's weer. Na 6 km gingen ze al op het terras zitten. Hun uitnodiging heb ik afgewezen want het was ideaal weer om te stappen en ik voelde me goed dus ben ik doorgegaan. De volgende tien km heb ik wel geteld twee ruiters gezien en de politie die effen kwam rondneuzen. Rond de middag kwam ik aan een barretje. Om mijn suikergehalte op peil te houden ging ik een cola bestellen. De oude dame had er blijkbaar niet veel zin in en praten kon ze mijn gedacht ook al niet. Ik blijf erbij dat de Basken niet erg gesteld zijn op de pelgrims. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom de alberques enkel in juli en augustus hier geopend zijn. Na een sanitaire stop en een preventieve onderhoudsbeurt (de zon wet je wel) ben ik vertrokken. Al gauw vlogen de vliegtuigen richting luchthaven boven mijn hoofd. Een goed voorteken maar ik moest nog wel 5 uur stappen. In Zemata was mijn gesteldheid nog van die mate dat ik besloot om verder te gaan ondanks dat ik wist dat het moeilijk zou worden om een slaapplaats te vinden. Ik had proviand genoeg mee dus dat kon geen probleem geven. Ik had de intentie om te stoppen in Zumaldio maar daar kwam ik even bedrogen uit. Ik vroeg aan een Bask of er in de stad een pension was. Het enige wat hij zei was Si Si. Maar ik zag al op zijn gezicht dat het tegen zijn goesting was. Ik vroeg het verderop dan maar aan een vrouw. En wat bleek geen pension alleen een hotel maar dat is niet naar mijn budget dus ........... 7,10 km extra klimmen en dalen. Dat klimmen dat ging nog vrijwel goed maar dat dalen was met pasjes van amper 25 cm, zo steil was het. En dan denk je het zit er op, ja vergeet het maar. Om een slaapplaats te vinden moest ik nog eens een halfuur stappen in de binnenstad en kreeg ik nog 200 trappen te verwerken. Maar goed we hebben het weer gehaald. Inmiddels is er een geweldig onweer overgekomen. Een beetje regen zal wel deugd doen maar ik ga morgen eerst een toch wel verdiende rustdag nemen (sorry ook voor het blog).
