Toen ik daarnet wilde gaan douchen kwam hij zeggen dat ik wat minder water moest gebruiken want de afvoer kon het ergens niet slinken. Vanavond gaan we paella eten wist hij me te vertellen en morgen zou ik een paar koeken meekrijgen. Dat neem ik in dank aan want er is hier in dat dorp van 4 huizen groot helemaal niks. Op die manier kan ik morgen dan op tijd vertrekken. Naar waar? Moeilijk te zeggen. Maar we zien wel. In ieder geval ik ben nu blij dat ik iets heb want het regent pijpestelen. 

Tot morgen

Marnix

Toen ik het stadje ging verkennen kwam Bart weer uit het iets opdagen.  We hebben samen nog een uurtje genoten van het mooie weer en zijn dan om een stevige maaltijd geweest in het vooruitzicht van de zware tocht naar O Cebreiro mij favoriete stekje. Ook niet bepaald de gemakkelijkste etappe dus ga ik nu maar vlug slapen. Tot morgen.

Marnix

Het hoogste punt op de camino. Zoals gebruikelijk mijn steen achtergelaten en mijn wens. Die Cruz de Ferro is toch wel een vrij bijzondere emotionele plek. Zo huiswerk gemaakt en weer verder. Om 2 uur begon het echter te regenen.

Maar dat is hier niet verwonderlijk het weer zal er hier niet verbeteren denk ik. Ik heb Ponferrada dan maar uit mijn hoofd gezet en ben blijven steken in Molinesca. Heb een pensionnetje genomen aan een riviertje bij een hele vriendelijke dame. Mijn collegas zijn zowat 8 km verder maar morgen sta ik dan maar wat vroeger op en dan zie ik ze morgenavond wel ergens. Nu ga ik even genieten van deze mooie stad en eens een forel gaan eten vanavond, ik heb zonet iemand ontmoet uit Canada en ze zag het wel zitten om mee te gaan. Volgens mij word het gezellig.

Groetjes

MARNIX

Ondanks dat er geen pelgrims te bespeuren waren bleek alles toch volgeboekt. Er zat dus niks anders op dan 5 km verder gaan naar Foncebadon, alvast een goede opwarmer voor morgen. Daar aangekomen had ik direct een kamer. Toen de interne keuken was gedaan ging ik naar het terras en wie zit er daar, jawel onze vriend uit Grimbergen. Weer 1 van die toevallige gebeurtenissen die zich met regelmaat voordoen in de camino. Jammer dat hij al een beetje beschonken was want hij was met een medeburger van 86 jaar naar Astorga geweest om zijn pensioen.  Ik weet niet of er nog veel overschiet van dat pensioen. Voor de rest hebben we met onze kleine clubje weer gezellig en vrolijk gegeten vanavond en nu gaan we slapen.

Nu nog even gaan eten met Claudia. Zij is nog zowat de enige die overblijft van onze groep. Bart zit hier ook, die kan ik misschien ook nog uitnodigen,van Matiss is niets meer te horen.