Ik vond het
een middelmatig boek, de eerste 150 paginas zijn wat minder. Maar het wordt
beter! En dat vind ik wel goed. Het verhaal heeft sterke kanten, goede
beschrijvingen over situaties, personage beschrijvingen zijn minder. Ik vind
het einde enorm geslaagd, want het is een happy end ? ik zou de schrijver
feliciteren met een goede roman. Alhoewel het begin, een struikelblok is.
Mensen die niet graag lezen ( zoals ik ) zullen hierbij echt problemen hebben.
Paul gaf 450
( inclusief fooi, alhoewel hij niet wist hoeveel het etentje kostte ) en
vertrok met de laatste woorden: dit is voor jou, als je me belooft dat je mij
nooit met mijn zoon in de tuin gezien hebt. Nooit. Nu niet. Niet over een week.
En ook niet over een jaar.
Paul begint
met alles bondig op te sommen (de schrijver knoopt alle eindjes aan elkaar in nog ongeveer 5 paginas). Serge verloor
uiteraard de verkiezingen. Het zal wel zijn imago zijn die hem de das omdeed. Hij
liet zelfs een baard staan om de littekens onder te verbergen. Hij diende geen
klacht in tegen Claire.
Beau Faso
was sinds die avond ook spoorloos. Ze hebben nog een lange tijd achter hem
gezocht. De media suggereerde dat hij misschien teruggekeerd was naar zijn
geboorteland. Paul weet natuurlijk beter, toen hij die avond thuis kwam zag hij
Michel, zijn linkervuist was geschaafd en er hing modder en bloed aan zijn jas.
Ze zeggen niet wat er exact gebeurt is, maar je kan al raden. Zeker met dat het
filmpje van internet verdwenen is.
Daarnaast begint
hij te twijfelen of Michel wel zijn zoon is, maar hij beslist dit gewoon te
laten, ze zouden er als gezin niet gelukkiger van worden. Misschien een wijze
keus, een keus die veel ouders zouden maken.
Het begint
met een flashback waarin Paul Michel zit te helpen met een werkstuk voor
school, Paul was verrast dat Michel zon verfrissende kijk had op een zaak als
doodstraf. Hij heeft er goeie herinneringen van, en ondersteunt zijn zoon om te
denken wat hij wil over morele dilemmas. Paul word opgeroepen door de
directeur om te spreken over het werkstuk, de directeur vind bepaalde zaken
niet zo normaal op moreel vlak dan. Hij voelde Paul enorm aan de tand, dit
gaat door van opvattingen op de doodstraf, naar zijn neerkijken op lagere
intelligenties, zijn verleden met zijn ontslag als leerkracht, BAM! Een vuist
in het gezicht, weer een woede-uitbarsting. Het liep uit dat hij de directeur
in elkaar begon te slaan.
Serge en
Babette gaan naar het café om alles voor de persconferentie op te zetten.
Claire is hier alles behalve tevreden mee en moedigt Paul aan hem aan te vallen
om de persconferentie te stoppen. Hij weigert, en ze beslist het zelf te doen. Niet
lang nadat het gebeurde zag hij ambulances en politiewagens rijden. Hij kwam
dichterbij en zag Serge gewond liggen, Babbete stapte met hem in de ambulance,
ondertussen stapte Claire in de politieauto. Ze maakte nog een laatste teken
dat betekende : vertrek naar huis.
Ik begin te
lezen en bevind me in een flashback van
Paul, hij is geschiedenisleerkracht
geweest. Op een bepaald moment begon hij vreemde dingen te doen en onacceptabele
dingen te verkondigen tegen zijn klas te verkondigen dit alles door één
soloreisje naar Berlijn. Dit leidde ertoe dat hij de directeur mocht bezoeken
en daar word hij naar de schoolpsycholoog doorverwezen. Hij praat over een
genetische afwijking, hierdoor krijgt Paul het benauwd. Wat als een tweede kind
zijn genetische eigenschappen erft ? ( waarschijnlijk is dat de reden dat hij
maar 1 kind heeft ) Hij stelt voor aan zijn vrouw een vruchtwaterpunctie te
doen, maar voor dit kon gebeuren beland Claire in het ziekenhuis. Nadat ze al
een tijdje in het ziekenhuis verbleef stelde Claire voor aan Babetee en Serge
voor om op Michel te letten omdat hij problemen had door het werk, dan zijn
vrouw die in het ziekenhuis zat. Maar dit liep verkeerd af Paul werd zo goed
als woedend toen hij dit van Serge hoorde, en sloeg hem met een pan waarin hij
macaroni aan het koken was. Tweemaal zelfs, nog net voor hij een derde keer zou
slaan ziet hij zijn zoon in de deuropening zijn 4 jaar oude zoon zag hoe zijn
vader zijn oom met een pan het gezicht insloeg.
Dit einde
vond ik enorm onverwacht, maar heel aanvullend voor het verhaal. Paul heeft
last van woedeaanvallen, Michel heeft een trauma, en de band tussen Serge en
Paul zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik had gedacht hier te stoppen, maar ik heb
snel even gepiept en het nagerecht is maar 3 deeltjes, dus blazen we het er ook
snel even door!
Het begint
met Babette die zich bedenkt over haar dessert. Een discussie ontstaat tussen
haar en de gerant. Dit hoofdstuk is terug wat minder spannend, zo te zien zal
het terug dalen van spanning en interesse. Ik heb momenteel Babette niet zo
graag,z e bijt plots enorm van zich af, is kort en heel agressief. Zo te zien
lijd Rick ( de zoon van Serge en Babette) er enorm onder, onder het gehele
voorval. En nu ligt het eindelijk op tafel. Het draait uit op een discussie, de
koppels denken er anders over. Serge wil zich terugtrekken uit de politiek,
Babette is hiertegen. Nu heb ik een beter beeld op haar en lijkt ze eerder om
een hoer die uit is op geld en faam, mensen kunnen kleineren en zich beter
willen voelen. Sorry als anderen er anders over denken, maar dit is vanuit mijn
zicht. Mijn blik op Serge pas ik nu ook aan, hij lijkt geen slechte man, maar
werd gewoon zo afgebeeld, ik zit vol met vragen en tegenstellingen, en weet nog
amper wat te denken.
Het is
avond en voor ik ga slapen besloot ik nog een inspanning te doen.
Mijn zicht op
Paul is wel wat veranderd, zoals hij met
die fietsenhandelaar omging in de flashback, iets lijkt erop alsof hij ook een
ego heeft, en zelf niet 100% goed weet wat juist en fout is. Ik begin nu pas de
spanning te voelen ( jammer genoeg zit ik nu a laan p. 150) , van het probleem
dat hij op zijn hals gehaald heeft, en het feit dat zijn ouders het weten ik
denk dat iedereen dit wel al eens gevoeld heeft en zich hiermee kan verbinden,
waarschijnlijk, en hopelijk minder erg dan dit. Dan komt daar nog eens chantage
bovenop! En dat uit je eigen familie ( ook al is hij geadopteerd, maar laten we
niet racistisch zijn want niet alle zwarte mensen zijn slecht ). Dit begrijp ik
niet zo, Faso ( de geadopteerde zoon van Serge) was er zelf bij, waarom zou hij
ze dan verlinken ? ik denk dat Michel in en echte benarde situatie zat
achteraf, want als je beseft wat je net gedaan hebt en je belt naar je moeder,
weet je dat je echt ten einde raad bent.
Ik zal het hier nu stoppen, de rest
zal ik morgen lezen, dan is het hoofdgerecht waarschijnlijk af. Nu ben ik wel
benieuwd naar het einde eerlijk gezegd, het verraste me wel aangenaam dat het
zo goed bijdraaide.
Ik ben nu
bij het grootste brok aangekomen van het boek, Het Hoofdgerecht. Ik zie dit
eigenlijk niet meer zitten en hoop op verbetering.
Het
hoofdgerecht word opgediend en Serge, lomp als hij is, wil eraan beginnen zonder
de vrouwen, Paul daarentegen gaat naar hen op zoek. Op weg naar de tuin denkt
hij terug aan het moment in het toilet, over waarom die man net zijn foto
wilde. Terwijl zijn broer veel beroemder is.
De mobiel
van Paul gaat af en hij ziet dat het die van Michel is. Hij bekijkt op het
toilet wie het is en hoort dat het Michel zelf is die zijn gsm graag terug wil.
In plaats van een normale reactie om hem gewoon weg te steken kikt hij naar een
videobestand die erin staat die hij al eerder die dag had gezien. een
vrouwelijke zwerver die bijna een jaar geleden door Rick en vooral Michel is
afgetuigd. Ze lag in het hokje van een pinautomaat toen de beide jongens geld
wilden pinnen om te gaan stappen. Ze gooiden van alles naar de vrouw en op het
laatst verbranden ze de vrouw. De beelden waren niet zo goed dus herkenden ze
de jongens niet, toch had Paul ze herkend. Hij neemt zijn zoon in bescherming. Hierover
zal waarschijnlijk het verder gaan zoals ik vernomen heb. Ik zit aan p.126 en
het mag wel komen!
Het voorgerecht
begint met Paul die zich aan van alles
ergert. de gerant en zijn praatjes, de kleine dure porties, de flauwe grappen,
de anekdote van Serge over zijn vakantiehuis in Dordogne, alles lijkt hem te
irriteren die avond en dit is eigenlijk wel vervelend na even want je leest een
heel geklaag en gezaag. Vreemd genoeg begon het gesprek wel normaal, gewoon
over films en vakanties. Het gesprek in het toilet was wel een beetje vreemd
want als een vreemde je plots een foto vraagt zou ik er toch geen geven. Eenmaal
terug aan de tafel zit hij alleen met Serge ( Claire en Babbete zijn naar de
tuin gevlucht omdat Babbete in tranen uitgebarsten was), nu voel ik wel
medelijden, want hij moet met iemand alleen zitten die hij absoluut niet mag. Wat
ik mij net besef is dat het wel achteraf nog steeds broers zijn, wat is er dan
gebeurd in hun verleden dat hun band zo verandert heeft ? want als broers
kwamen ze ooit waarschijnlijk toch overeen ?
Het café
waarin ze zich bevinden is nog steeds een gewoon café voor de middelmatige
mens, en ik denk dat hij daar zich beter thuis voelt dan in het chique café. Ik
heb het eerste grote deel doorgelezen en zit nu aan p. 42 Het aperitief kan je
zien als een inleiding tot het echte Diner. Ik sta aan de kant van Paul, want
ik kan het gedrag van Serge Lohman ook niet zo goed verdragen. Mijn interesse
is er niet beter op geworden, behalve op het einde dat Babette ( de vrouw van
Serge ) betraande ogen had, hierdoor wilde ik wel weten wat gebeurd was.
ik ben net begonnen met het boek, en het ziet er niet te best uit. de eerste pagina's zijn je erdoor worstelen ik ben begonnen met de eerste drie hoofdstukken. het begint met een gesprek tussen Paul ( het hoofdpersonage) en Claire ( zijn vrouw). Het zijn alledaagse dingen voor mensen die getrouwd zijn en kinderen hebben. het speelt zich af in een café en ze praten over hun zoon, dat hij met problemen zit en het misschien met de meisjes te maken heeft. het gesprek is niet aantrekkelijk om te lezen. ik hoop echt waar dat dit beter!
Herman Koch, geboren te Arnhem op 5 september 1953.
Hij is gelukkig getrouwd en is ook vader sinds 1994.
beroep: televisie- en
radiomaker, acteur en schrijver.
zijn eerste faam kreeg hij door de Nederlandse serie
'Jiskefet' opgenomen in Friesland en betekent letterlijk prullenbak. hij
schreef ook verschillende kort verhalen en is columnist bij onder andere de
Volkskrant. In 2005 kreeg hij de eer om het Groot Dictee der Nederlandse Taal
te schrijven. Hij schrijft onder pseudoniem Menno Voorhof.
Het Diner
Eén van zijn bekendste romans is Het Dineren. Hij werd
geïnspireerd door de moord op de dakloze vrouw Maria del Rosario Endrinal in
Barcelona in December 2005. ze werd door die jongens uit rijkere gezinnen
mishandeld in het portaal van een bank om uiteindelijk in brand gestoken te
worden. Het boek won in 2009 de NS Publieksprijs
voor meer informatie kun je altijd gebruik maken van de meegegeven links.
URL1: De wikipedia link naar Herman Koch zijn pagina.
URL2: Een Artikel uit de volkskrant over dat hij geen beroemde schrijver wil worden, maar hij wil alles relativeren, dus ook zijn gezin.
URL3: Herman Koch zijn officiële site. Informatie over zijn boeken, columns, ...
URL4: Een interview met Herman Koch over zijn carrière in het verleden.
URL5: De trailer van het toneelstuk gebaseerd op Het Diner.
