Na herhaaldelijk in de gesprekken "Rosemie" opgevangen te hebben dacht ik dat dit wel een belangrijke dame moest zijn. Bij navraag bleek dit evenwel het oekrains woord voor :' Ik begrijp het' te zijn.

 Ik zeg het nu ook regelmatig, ook als ik er niets van snap.

Iemand de weg vragen kan soms je uurrooster in war sturen maar dat kan juist leuk zijn. Zo maakte ik kennis met Oksana (52) die me voorstelde naar een historische site

in de omgeving van haar huis te gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan.Eerst naar haar woning waar ik de laarzen van haar man (hij had 2 jaar geleden het hazenpad gekozen de snoodaard)

mocht aantrekken, geen luxe zoals zou blijken. Het ging naar een hoogte waar nog sporen van vroegere bewoning- de Scythen hebben daar nog gezeten (omstreeks 300 BC).

Zeer mooie streek zover men kijken kan,ongerepte natuur. Daar ook tunnels ondergronds van tunnels van aloude kleiwinning waarover later. Een kegelvormige heuvel, een kurgan

(grafheuvel Scythen) waarop nu een kruis; daar sloeg Oksana een kruisteken met een buiging en begon te zingen.Terug naar haar woning, naar onze normen zeer armoedig;

wc hokje buiten met gat in grond. Zou mij een wonder tonen:

Zoals jullie wellicht in de pers gelezen hebben mochten we  gisteren alhier in de старый хутор (oude hoeve)  speculaas bakken naar alle waarschijnlijkheid

voor de eerste maal in de geschiedenis van dit land. Op de foto zie je ondermeer hoe Marina de gastvrouw van de hoeve in haar nopjes is met de sinterklaasplank. 

Verder is haar man Sasja bedrijvig met de planken.
Een belangrijke bijzonderheid is dat gebakken werd in een traditionele kacheloven waarin eerst hout gestookt wordt en na verwijderen van de as gevormde deeg

in de oven wordt geschoven. Gezien men op zo'n oven natuurlijk geen temperatuur kan aflezen was het een werk van trial en error.

Met 32 min verblijfduur in de oven bekwamen we knapperige koekjes. De proef op de som werd geleverd door zoon Dima (5) die ze uitstekend vond.

Het meisje Maria op de foto bij de fiere ouders kan er niet van meespreken gezien vooralsnog op melk aangewezen.

Deze morgen weer poezenbezoek. Het dier in kwestie stapte regelecht naar kachel, besteeg het trapje en vleide zich neer op de лежанка lezhanka zijnde de slaapplaats op de kachel.




Deze morgen rondgetrokken met Mikalai een houtsnijder die speciaal van een verderop gelegen dorp kwam te voet en met autostop om de door hem gemaakte keramiek instrumenten aan te bieden.



Hierbij twee eerder volkse werken uit keramiekmuseum. Uit tweede blijkt dat destijds kindjes uit de groene kolen kwamen vermoedelijk de tijd Van de 2 glurende oudjes.





Bij thuiskomst zat de poes nog steeds op de lezhanka te slapen. Mij ontwarende begon ze ostentatief te gapen om duidelijk te malen dat ze haar rust nog erg nodig had.



Dit dier legt niet alleen beslag op mijn legerstede doch zit nu ook aan mijn eten. Ik start onmiddellijk een procedure van totale scheiding van tafel en bed.

Na de eerste nacht onder mijn strooien dak doorgebracht te hebben en het ondergaan van het onontbeerlijk stortbad
 ( warm gevolgd door  ijskoud) , genoot ik van het uitzicht, het fluiten van mezen en verwanten evenals het spechtengetokkel
moet je erbij denken.



Aan tafel met ingenieur Victor een jonge veertiger en zijn vermoedelijk nieuwe vriendin . Zij reizen heden naar huis in Dnepropetrovsk-500km van hier. Sinds gisteravond hebben we ongeveer 4 keer afscheid genomen.

Deze morgen rondleiding in de kunstschool door directrice Ljoedmilla langs zeer uitgebreide collectie van leerlingenwerk en laureaten van jaarlijks festival waar L. zeer graag ook belgische leerlingen zou zien. Daarna een praktijkles door Valentina-heel nuttig. Samen ontwierpen we potmodel voor de cacti van Karolien.



In deze klas keramiek wordt naarstig gewerkt.



Met het jongetje op de foto, Dima genaamd, en 5 jarig zoontje van buren, had ik een aangename conversatie. Praten met russische kinderen gaat  vlotter dan met volwassenen, die veel te snel praten.

Naast de romantiek is er ook de.harde realiteit die evenwel ook mooie aspecten kan vertonen. Dit mocht ik deze middag tweemaal ervaren. Bij het buitengaan van de school kwam daar een huisvrouw binnen met in elke hand een emmer gekookte patatten. Die werden in de school in plastieken manden gedaan en samen met ander voedsel naar het front gereden 450 km verderop. Het is een netwerk van vrijwilligers: Помощь:hulp. De moeder van Dima zond kleren op.
Bij mijn voettocht naar de namiddagles stootte ik op een landelijke begrafenisstoet. Ik heb deze even gevolgd. Vooraan vrouwen met bloemenkransen, daarna wat ik eerst dacht de met een paars doek overdekte kist te zijn , maar het was enkel het deksel en daar stond een brood op.
 




Daarachter een truck met daarop de open kist met een baboesjka te midden van veel zijde en bloemen, ze had een fraai gelaat. Daarachter de pope in ornaat met wierookvat en waarachter volk. Achteraan een man met een hamer in de hand.

Deze stoet trok langs de aardeweg die door overvloedige lentebloesems omgeven was, wat toch een ontroerende belevenis was.



Op de begraafplaats werd o.m. het brood rondgedragen en aan iedereen een stukje gegeven.


Na 'schooltijd' even door het dorp gezworven. Er is hier geen lintbebouwing, alle huizen staan vrij en tussenin zijn er graspleinen, tuinen enz. Thuis gekomen bleek de moeder van Dima hier kokkin en huishoudster te zijn en bracht mij het avondmaal van gevulde pannekoekjes en lindethee.



Het staat buiten twijfel dat hier eerstdaags een masterclass speculaas wordt gegeven. Zo de productie vlot loopt kan er misschien meegegeven worden met het konvooi voor de soldaten .

Bijlagen:
marina ontbijt.jpg (95.1 KB)   
WP_20160425_13_31_46_Pro.jpg (289.5 KB)   

Poltava is vooral bekend door de veldslag van 1709 waar Peter de Grote Karel XII van Zweden en de kozakken in de pan hakte. Daardoor bleef Oekraine bij Rusland. Het slagveld waarop een museun, enkele monumentjes en een kerk kunnen bezocht worden. Op een gevel van de kerk zie je Peter zegevierend op zijn ros.


 

'Avonden in een hoeve bij Dikanka' is een boek van Gogol met vertellingen waarin hoog gehalte aan humor maar ook surrealisme met spoken en duivels waarvoor de man zelf erg voor bevreesd was. De mooie kerk speelt in zijn boek een rol.





Die kerk was bij mijn aankomst op het middaguur nog stampvol Dikankers in een zee van groen daar iedereen een bos takken bij had.

  
Dat greon bleek het equivalent van onze palmtakjes te zijn, volgende zondag valt immers het orthodox pasen en nu dus palmzondag. Tussen dat volk ging de pope rond met een kwispel waarmee hij met zichtbaar genot zeer kwistig  water kwispelde zodat iedereen, ik incluis, een mini douche kreeg waarbij   reflexgewijze de ogen dichtknepen werden.





In een mini kantine wou ik na het eten van een bord soep en pelmeni mijn valiesje een uurtje in bewaring geven wat door de waardin niet kon worden toegelaten: er zou wel eens een "bomba" kunnen inzitten want het land is toch in oorlog. Ik toon ook foto van een veelzeggende tekening op een schutting "pray for Ukriain".

Hopelijk was de zon in Vlaanderen evenzeer van de partij als hier in Poltava. Goed voor een ganse dag rondlopen met fototostel in aanslag. Het huidige Poltava is naar geometrisch plan gebouwd met zeer brede straten en veel bomen. Er zijn een aantal 18e eeuwse kerken met de klassieke gouden koepels en vrijstaande klokkentoren.

Gisteravond zagen we  reeds het theaterplein met vooraan paarden.


Deze middag stonden daar nu ook tentjes waar kinderen druk in de weer waren met het zeer minutieus beschilderen van eieren en (de wat ouderen dan) de decoratie van keramiek b.m.v. ringeloren: dat zijn die rechtopstaande gummiperen met buisje.

Bij afwezigheid van vast plan heb ik me aan het toeval overgelaten en op de eerste de beste bus gesprongen. Dit heeft me geen windeieren gelegd. Na een rit door buitenwijken met niet zo'n aantrekkelijke woonblokken ging het langs een uitgediende reuzenfabriek. Dan werd het beter, langs een aardeweg met min of meer oude datcha's, bloesemend geboomte om uiteindelijk te belanden aan een pachtige brede stroom omzoomd met lis, gras en grote bomen. Vaneigens uit de bus gesprongen, en mijn persoon op een boomstronk neergevleid en dan natuurlijk naar best vermogen fotos genomen om jullie van al dat schoons te laten meegenieten. Olena Ivanova vertelde mij naderhand dat de stroom vroeger de 'Ltava' heette: Po-Ltava wil dan ook zeggen: aan de Ltava: zo weten we meteen hoe de stad aan haar naam kwam. In 1709 werd de Ltava herdoopt in 'Vorskla'. Dat kwam zo: Peter de Grote (waarover later meer) toen hij hier kwam vechten liet zijn bril vallen in het water waarop hij besliste dat de stroom voortaan Brillendief
zou heten, in het russisch Vorskla. 

Aan de oever waren ook een paar mensen wissen aan het snijden die daar opschoten; ze gingen manden maken. Verder ook even gekeuveld met een baboeska die niet goed begreep wat ik daar kwam doen.

Deze morgen een manifestatie vóór het stadhuis van Kiev.
Krachtige toespraken o.m.van zeer flamboyante activiste. Geestdriftig applaus, liederen en gedichten, vlaggen en pancarts alom. Gezien mijn Oekrains uiterst zwak is vroeg ik uitleg aan de dame in blauwe regenjas van de foto. Deze Nadjezjda gaf mij een uitleg waarvan ik in het rumoer vnl de woorden деньги geld en квартира appartement opraapte wat m.i. de problematiek voldoende schetst. Op mijn vraag wat ze vond van de president wees ze naar haar achterwerk wat niet van aard was om mijn mening over de man in positieve zin bij te stellen.
Gezien het hier bijna middernacht is zal ik mijn verslag beknotten. Naast het prächtige museum vr schone kunsten waar vlaamse meesters in het oog springen en waat ook op gebied van keramiek iets te bewonderen valt wil ik nog 1 tafereel vermelden waarvan ik getuige was en op foto zette. Aan de ingang van een oud klooster stond een auto met deuren, motorkap en koffer wagenwijd open met daarachter een pope die het kennelijk gloednieuwe voertuig aan het inzegenen was.
Deze avond de opera Ballo in Maschera van Verdi. Zeer genietbaar zoals trouwens ook de klassieke zalmboterhammetjes met champagne. Zoals wel meer het geval is eindigde het stuk dramatisch met de dood van de rampzalige minnaar tengevolge van dolksteek van rivaal, de wettige echtgenoot. De doodsteek weerhield de ellendige, op de grond liggende graaf er niet van om in een aria zijn laatste gevoelens en raadgevingen ten berde te brengen alvorens de geest te geven, dit alles begeleid door de machtige muziek van de maestro. Het kan enkel een onmens geweest zijn die bij het vallen van het doek geen stevige brok in de keel had.

Dag 8

Geslapen in 4 sterren hotel alwaar deze morgen geen druppel water uit kraan of douche. Dus relatief beperkte wasbeurt met 50 cc mineraal water uit ijskast.

Heerlijk zonnige dag. Met bus naar het vertrouwde Krajen. Weer aan de slag met de klei onder enthousiaste begeleiding van Valentin  . De flashy overall is niet volledig water-noch kleidicht.
Ze maakten een leuke videofilm wellicht te zwaar om te mailen. Min polshorloge (uitgedaan voor pottendraaien is onvindbaar. Mijn kledij wordt door Tonin aan onderzoek onderworpen. Vindt inderdaad gat in zak van mijn gilet; volgens hem langs daar Gat in  zak van gilet waardoor ik werd door Roza genaaid.
Daarna uitgebreid maal in restaurantje aan meertje in prachtige rustige setting .

Terug in keramiekstudio blijkt mijn polshorloge (uitgedaan voor pottendraaien) zoek.  Mijn kledij wordt door Tonin grondig onderzocht. Diagnosticeert  gat in zak van mijn gilet waaruit volgens hem horloge  ontsnapt is; rijdt met brommer de weg naar restaurant af; tevergeefs. Gat wordt  door Roza met naald en draad gedicht.

Daarna voeren Antonio en Valentin mij naar Lezha waar de laatste bus naar Tirana reeds vertrokken

is. Besloten wordt dat ze mij verder naar een hotel aan de luchthaven Rinas zouden brengen. Aldaar afscheid van  deze twee Albanese vrienden.

Morgen om 9,30 u take off naar Brussel.

Dag 7  Keramiek

Vasillaq Kolevica is niet de eerste de beste. Hij studeerde Schone Kunsten aan Italiaanse univ en is een natuurtalent en harde werker. Aan zijn stevige handdruk en zijn vriendelijke kop die mij aan Sean Connery deed denken, wist ik dadelijk dat ik hier niet voor niets was gekomen. Werp met mij een blik in zijn uitgestrekt atelier met massale hoeveelheid keramiek van alle slag-alle soorten potten natuurlijk maar ook grote bas-reliefs modern beeldhouwwerk in steen en hout enz, en alles met eigen hand gemaakt. Voor ik het wist had ik een stevige voorschoot aan en zat ik achter de draaischijf met daarop een grote homp klei . Het water had hij in een ketel opgewarmd wat bij deze temperatuur leuk is voor de handjes. In de keren heb ik daar al heel wat bijgeleerd. Vasillaq nodigde mij uit om in de zomer voor minstens 1 maand te komen, in die tijd kan hij van mij een maestro maken en wie ben ik om zijn woorden in twijfel te trekken. Ondertussen had zijn bediende van onze activiteit fotos genomen en op facebook geplaatst met als commentaar (in albanees): Paul is gepassionneerd door de keramiek en is uit EUROPA naar hier gekomen om zich in die kunst te bekwamen. Binnen de twee uur waren er meer dan 30 felicitaties van zijn vrienden voor hem door de ether geflitst.

Na het afscheid van Vasillaq merk ik dat mijn schoenen onder de klei zitten . Deze soldaat heeft als volgt zijn plan getrokken: zakdoek gedrenkt in water van fontein kan meeste klei verwijderen. De definitieve afwerking kon gebeuren bij middel van handig doosje  schoensmeer dat u ziet staan op de foto vooraan op de toonbank van het winkeltje dat ik aantrof op mijn museumtocht.
Ik was zo tevreden over deze gang van zaken dat ik de vriendelijke dame gefotoot heb hetgeen ze toeliet na haar verzekerd te hebben dat ze best mocht gezien worden.
Het archeologisch museum is gehuisvest in een mooi ottomaans huis.
Een jonge man kennelijk de conservator meldde mij dat ik de eerste bezoeker was sinds hij een week tevoor deze job aanvatte. Hij geeft ook les als professor. Hij heet Dorian en is zoals reeds heel wat albanezen een mijner FB vrienden.

Op het einde bij de betaling maakte hij mij er attent op dat hij mij zijn eerste ticket zou uitreiken . Om deze gebeurtenis te honoreren heb ik ipv de officiele prijs van 200 Lek er  500 gegeven.
NB 100 Lek is 0,8 euro. Deze vrijgevigheid werd onmiddellijk door de hemel beloond: na mij verschenen de  2 volgende  bezoekers .

Na het archeologisch ook nog voor de noen naar het ikonenmuseum dat in de buurt moet liggen maar dat ik begot niet vindt, ik draai rondjes lijk een hond achter zijn steert. Ook meerdere voorbijgangers aangesproken. Niemand kan me helpen ook deze 3 meiden  weten van toeten al wonen ze in de buurt. Uiteindelijk brengt me een intelligente tiep, supporter van club brugge naar waar ik zijn moet. Misschien staan jullie ook in bewondering voor de mooie ikonen van de gekende Onufri van rond 1500 .
Er is nog een museum nl het huis en werk van de schilder Vanguard Mio waarvan ik in Tirana een tweetal doeken zag die ik mooi vond. Het huis was gesloten daar de schildersdochter ziek was. Een depressie. Sedert overlijden echtgenoot. 3 jaar geleden.Jammer.
Deze namiddag rijden we ( Landi en ik) naar het bergdorpje Voskopoie met zijn mooie byzantijnse kerkjes. In een van die kerkjes ben ik trouwens een goeie tegengekomen
Ik vertel het straks wel.

Voskopoie was vroeger een grote stad met 24 mooie kerken nu enkel nog een boeredorp  maar dan een zeer schilderachtig en met poetisch wegdek zoals je tussen de regendruppels door op de foto ziet . De kerkjes zijn dicht en je moet de sleutel halen bij de pope . We hebben slechts 1 kerkje bezocht wel een mooi met arcades buiten, achter 2 grote hooimijten  die je bij ons niet meer ziet. Ik was wat aan het rondlopen en wilde eens een blik werpen achter de ikonostase toen ik plots iets voelde gebeuren ter hoogte van mijn hoofd. Om het kort te maken: ik was met mijn knikker tegen een hangende godslamp aangelopen en de olie vloeide rijkelijk over mijn schedeldak, als een cataract een weg zoekende voor en achter mijn oren. Mijn zakdoek had ik niet meer bij aangezien ik hem smorgens gebruikt had om mijn schoenen te poetsen. Ik bracht de pope op de hoogte van het gebeuren.

De man verdween achter de ikonostase en kwam terug met mooi bedrukte vermoedelijk liturgische servietjes. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor een serviette. Een doopsel (’baptismo’) met olie. De eerwaarde kon erom lachen en raadde mij toch nog een douche aan. Wat ik niet heb gedaan. Wie weet heeft die olie geen miraculeuze werking op de haargroei.
Ondertussen nog mooie hoekjes ontdekt: de bazaar bvb, hier een buitenbazaar : straatjes met mooie huisjes als winkel fungerend .
Een prangende vraag was deze naar planning van de laatste twee dagen. Er zijn nog meerdere te bezoeken steden. Maar er zijn ook nog de vrienden van het eerste uur: het keramiekteam in Krajen die mij nog eens verwachten. Dat laatste primeert natuurlijk en zo ben ik weer naar het noorden getrokken. Eerst busreis van 3 u naar Tirana. Bus juist weg dus uurtje wachten genietend van de drukte op het marktplein. Op foto   zie je dat de bananen prominent aanwezig zijn. Trosje gekocht en gedeeld met bedelend vrouwtje daar op de grond zittend. Ook een koffietje? Wil ze wel. Misschien ook moment voor nieuwe aankoop. Immers mijn 2 broeken zitten onder de klei der keramiek. Oplossing een borstel. Met de nodige gebaren aan een kraamvrouw mijn borstelwens duidelijk gemaakt. Haalt uit de coulissen 4 exemplaren, kies die met de stijfste haren. Vraagt 300 Lek. Kijk haar diep in de ogen, daalt direct naar 150. Dame duidelijk gelukkig met verkoop aan vreemdeling zodat me na transactie zowaar een kus te beurt valt.

Voor de tweede maal deze reis in Lezha (Alessio in Italiaans). Aangename stad aan de Drini. Boven de stad torent op een berg de vesting, dateren uit de Illyrische periode (300 BC)  natuurlijk later herbouwd maar sommige muurstukken dateren nog uit deze periode: met grote steenblokken. We beginnen de klim . Onder de muren van de vesting grazen er schapen. Gezien mijn sympathie voor deze dieren daal ik af van het mensenpad en voeg me tussen het gebleir en de heesters wat de twee herders glimlachend goedkeuren . Waarlijk een bucolische belevenis met in de vlakte de stroom en in d verte de bergen en zowaar ook de zee. Meer moet dat niet zijn.

Afdalend van de schapen kom ik bij de Illyrische poort waar twee Albanese nogal wilde en vermoedelijk ongeletterde meisjes zitten . Met pathos willen ze mij van alles meedelen; natuurlijk snap ik er geen jota van.

Ze hoeden geitjes en geven mij een geitelam op de arm . Komt daar ook nog een bejaard maar welgemutst moedertje aangewandeld met een bos hout op de rug en een kalf aan een touw . Gaat daarmee door de Illyrische poort. In de Ardennen zul je dit niet rap tegenkomen. Bij het verder afdalen ontmoet ik een bekende: de studentin die mij vorige week rondleidde met haar vriendin. Morgen naar Krajen, ook een bekende plek voor mij. Ben benieuwd wat mij daar morgen te wachten staat.

Dag 6

      De beelden van gisteren zouden het vermoeden kunnen wekken dat Korça een trieste lees desolate stad is. Doe haar dit onrecht niet aan. Ze leeft wel degelijk. Het is waar: er is veel kapot maar er wordt stukje bij beetje weer opgebouwd. Let op mijn woorden: ooit wordt het weer de grote mooie stad van weleer. Ook de omgeving is rijk aan van alles: natuurschoon met grote meren, prachtig gebergte, belangrijke archeologische sites (grootste tumulus Balkan), byzantijnse kerken en dies meer.
Maar genoeg gezeverd, kom en follow me. Ik verlaat het hotel Koçebelli dat je ziet op foto  : het grote ronde glazen bouwwerk-daar heb net tussen al dat glas mijn ontbijt verorberd in aan aanwezigheid van 4 diensters en een kok: 2 spiegeleitjes. brood met rozijnenconfituur etc. Het regent een beetje maar so what: dit geldt voor iedereen . Haja nog een woordje over het hotelreglement (foto). Punt 8 luidt als volgt:

The client can not use in the hotel weapons, explosives, drugs and other items prohibited by the law. Kan men zich veiliger voelen? Bemerk ook dat het niet verboden is je explosieven etc mee te brengen, enkel het gebruik binnen het pand wordt niet geapprecieerd. Men wil niet moeilijk doen en dankt je daarbij voor je comprehensie. Heerlijk hoffelijk land.
Maar laten we voortmaken want daar is mijn goede chauffeur Landi (Van Roland; heeft nog in Charleroi gewerkt)om mij te voeren naar de keramiekfabriek die gister gesloten was, met zijn oude Mercedez zoals we er ook een hadden voor ik hem, komende van carosseriereparatie , kapot reed tegen blok beton.

Dag 5

Vandaag is het hier ‘Summers Day’, waarbij het eind van de winter gevierd wordt en de Albanees zich ook inwendig verniewt om er weer flink tegenaan te gaan. Het zwaartepunt van deze viering ligt in we stad Elbasar. Velen dus daarheen waaronder ook mijn hotelbaas met echtgenote. De man had mij voorgesteld mee te rijden gezien dit op mijn weg naar mijn volgende bestemming lag: Korça. Ik moest wel im 06 u klaarstaan wat ik met lichte tegenzin beloofde. Uit voorzorg kroop ik om 21.30u onder de dekens. Ik was nog niet door slaap overmand toen gestommel in de gang weerklonk en daarna in de kamer naast mij de woorden: Khen de deure ol gesloten; kruup mor in jen bedde. Ik had snel door dar dit geen zuiver Albanees was maar Roeselaars. Ik had her alarm op 5.15 gezet. De muezzin in de moskee laat zijn melodische stem weerhalmen om 5 u. Na geruime tijd gewacht te hebben op her alarmsein keek ik even op de gsm: 5u53. Her onding had het laten afweten. De snelheid waarmee ik mijn toilet en valies gemaakt heb moet deze van her licht benaderd hebben.
Van dit alles en van de autoreis die erop volgde heb ik geen fotos.

Naar Korça

Deze lange mooie weg loopt langs een stroom waar zich beiderzijds watervalletjes van de bergen in storten. We zitten met een 8 tal mensen in een minibusje bestuurd door een man die even goed op pensioen had kunnen zijn. Verder een moeder met kind, een oma die naar haar kaakbewegingen te beoordelen de meeste van haar tanden vaarwel heeft gezegd en een tweetal jongelingen met moderne haarsnit. Allen zijn het zwijgen toegedaan, wellicht onder invloed van een zonloze hemel met mot-tot gewone regen. Er komt wat leven in de brouwerij bij een korte stop aan een paar kiosken. Ik koop een zakje mini-croissants met chocovulling. Er zitten er vrij veel in en ik begin ze rond te delen. Het tandeloze vrouwtje neemt er zelfs 2 aan waarna haar kaken erg lang te keer gingen.Mijn voorbeeld werd gevolgd door een der jongelingen die met gepofte mais tracteerde. Ondertussen was er links van de weg een immense plas opgedoken: het Ohrid meer: een groot en zeer diep bergmeer op 850 m hoogte dat een soort voorhistorische nergens anders te vinden vissen herbergt: zo oud is dat meer.We hebben het ooit vanaf de andere, Macedonische kant gezien.

Uiteindelijk kwamen we om  half 1 aan in Korça. Deze stad leek mij van een wat vreemde niet onaangename atmosfeer te zijn, zo van: hier is het anders. Was het de hoogte, de windstille koude met een luchtgeur van verbrand hout? Of gewoon het gevolg van te weinig slaap en een holle maag? Aan dat laatste kon ik tenminste iets doen. Na in de reisgids een restaurantje gekozen te hebben heb ik aan 4 personen de locatie ervan moeten vragen, allen wezen ze in een andere richting. Alleen de laatste, een pientere dame vertelde mij de ware toedracht, die ik ook al vermoedde: het restaurant was sinds mensenheugnis opgedoekt. Leve de reisgidsen.
Na een spagetti fruits de mer op de kop getikt en verorberd te hebben het door de pientere dame aanbevolen hotel opzoeken. De weg gevraagd aan twee  vriendinnen die kennelijk van aanpakken wisten: "Come follow me" waarna ze mijn valies in de koffer en mij op de achterbank van hun Mercedez stopten. In het uitstekend gelegen hotel kreeg ik een ruime kamer met 3 bedden voor de som van 15 euro. Toen ik de receptioniste dankte voor de uitmuntende kamer verzekerde ze mij dat de 3 bedden wel degelijk voor mij waren en dat ik niet moest vrezen dat de 2 andere bedden door vreemden zouden worden ingenomen
Ook van deze wedervarens zijn er geen beelden.

Zoals ik al zei is het een bijzondere stad. Is ze mooi of lelijk? Ik kan het nog niet zeggen. De reisgids schrijft: “de stad is verfrissend geciviliseerd met straten die relatief vrij zijn van vuil." Vind je dat erg begeesterend? De Albanezen zijn er trots op, het was het centrum v d culturele renaissance begin vorige eeuw die leidde tot onafhankelijkheid v d Turken. Feit is dat ze vroeger veel mooier was: de laatste 20 jaar is ze verwaarloosd en veel huizen zijn vervallen. Er wordt wel aan gewerkt. Ik heb een paar fotos genomen. Oordeel zelf.
Verder is er een oud kerkje met mooie frescos van 1389 . Je ziet ook een foto van ceramiekfabriekje waar ik morgen wel een potje wil zien draaien . Mooi gelegen aan voet van berg . Nu moet ik een keuze maken tussen 1 van de 3 bedden. Slaapwel.

Dag 4

Shkoder ( Italiaans: Scutari), culturele hoofdstad van Noord Albanie ligt aan

De voet van de Albaanse Alpen en aan  samenloop van 3 stromen. Zichten vanop de burcht die teruggaat op Illyrische tijd en bijgebouwd in middeleeuwse en Ottomaanse.

Intermezzo: bunkertjes.Na de 2e WO tot 1991 regeerde Hoxha (spreek uit Hodzja) als dictator met streng communistisch regime. De man was zwaar paranoïed en overtuigd dat America en Engeland Albanië wilden verwoesten. Daarom liet hij 700.000 kleine bunkers maken, plaats dus voor de 3 000.000 Albanezen. Men komt ze overal tegen: immers zeer moeilijk te verwijderen. Op de foto zie je het bunkertje aan ingang van de keramiekstudio. Er staat een mariabeeldje op: de studio is net als de school en nog veel andere initiatieven gesticht door Italiaanse franciskanen die hier als ontwikkelingswerkers actief waren.
In Tirana in volle centrum is zo'n bunker als monument bewaard. ik daalde er even in af, mijn neus vertelde mij onmiddellijk dat hij nu vooral als urinoir fungeerde, wat door mijn gids genegeerd werd.

Dag 3

Foto 1:-VW Golf biedt plaats aan velen
 foto 2: -langs de weg worden hier en daar konijnejongen aangeboden

Zoals je weet bracht ik de nacht door in een houten annex van het restaurant dat sterren waard is maar er geen krijgt omdat hij te goedkoop is zo zei mij de chef. Je vroeg wat daar aan het plafond hing: hespen en worsten. De beloofde pottendraai sessie viel jammer genoeg in het water tgv stroomuitval, hier geen zeldzaamheid; ook zo'n absurde situatie: de streek levert massaal 'witte energie' maar voert die uit naar o.a. Kosovo. In afwachting van stroomherstel (dat niet kwam) liet mij het penseel hanteren  . Daarna was er een plechtigheid in het schooltje : Een minister deelde diploma's uit o.m. aan meerdere leden van het keramiekteam. Daarna deden we gezessen een visrestaurant aan in kuststad. Daarna bezoek aan vestingstad Kruje  (tekenen gulden boek). Hieropvolgend bracht het team mij naar Shkodra, culturele hoofdstad van de noordelijke bergstreek Daar namen we afscheid, wellicht voorlopig. In die afgezonderde bergdorpjes heerste eeuwenlang de 'canon' een soort wetboek waarin eer en bloedwraak een grote rol spelen;

dit zou nu nog wat voortleven.

Momenteel zit ik in de eetzaal van een uiterst aantrekkelijke Ottomaanse 17e eeuwse afspanning; zeer gezellig en gerenommeerde keuken . Kijk naar die vloer alleen al en die haard. Allen daarheen dus. Mijn studiereis zal zeer vruchtbaar zijn.