Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglijst.
Onderweg zijn is belangrijker dan aankomen.
12-09-2013
Camino de Santiago 2013 in 80 dagen en 80 foto's
Beste mensen
U kan op YouTube een eerste filmpje zien van mijn tocht naar Compostela. De tocht heeft 80 dagen geduurd enh ik heb van elke dag 1 relevante genomen. Klik op de volgende link: http://youtu.be/ppj7uhiALuU
Na nog een aangename avond in Finistera met o.a. Ana, ben ik
vrijdagmorgen 21 juni met de eerste bus terug
naar Santiago gereden. Op een aantal pleinen werd er muziek gespeeld naar
aanleiding van de "Diá Europeo da Música 2013". Daarbij was het goede
weer van de partij zodat de trappen aan de kathedraal volzaten. Om 17 uur word
ik door de receptie gebeld om te zeggen dat er een pakje was aangekomen voor
mij. Het pakje bleken mijn 2 zussen en mijn schoonbroer te zijn, die waren
overgevlogen om samen met mij mijn verjaardag te vieren in Santiago. Van een
verrassing gesproken!
Zaterdag 22 juni zijn we allen naar de pelgrimsmis geweest waar de Botafumeiro
heeft gezwaaid. In de namiddag ook nog de 2 pelgrimsmuseums bezocht en de dag
met een lekkere maaltijd, deze keer geen menu del pelegrino, afgesloten.
Zondag 23 juni ben ik dan met hen van uit Porto naar Charleroi
gevlogen. Na bijna 3 maanden thuis komen is raar. Ik moest zelfs nadenken waar
de handdoeken lagen. Je bent op stap geweest met 2 hemden en 2 broeken, en je ziet
dan je kleerkast, dan wil je onmiddellijk een deel weg doen.
Nu rest nog de fantastische herinnering aan een lange tocht,
door weer en wind, door berg en dal, door kleine verlaten dorpjes en grote
steden, van kleine dikwijls gesloten romaanse kerkjes tot de grote soms
bombastische kathedralen.
En natuurlijk de herinnering aan de medepelgrims waar ik het
voorrecht heb gehad om een deel mee op stap te mogen gaan.
Ik ga de camino nu herbeleven aan de hand van de fotos en films.
Eerst alles uitsorteren en verbeteren waar nodig. Dan de fotos delen met
iedereen die heeft mee gestapt. En tenslotte nog een fotoalbum en een film
maken. Ik zal nog een tijdje in de camino-sfeer hangen.
Namens Plan België wil ik nogmaals iedereen bedanken die
meegeholpen heeft aan het project in Laos. Het onverhoopt groot bedrag op datum
van 25 juni bedraagt 3.747,50 euro.
Donderdag 20 juni. Ook zonder wekker word ik om 6 uur wakker. Ik heb daardoor de zonsopgang kunnen filmen. Deze voormiddag heb ik ook mijn laatste kilometers gestapt tot aan kilometerpaal 0,00. De lichttoren ligt op 3,5 km. van Fistera. Vanaf nu nog enkele rustdagen en op 24 juni huiswaarts. Dit is het laatste dagverslag. Één van de volgende dagen zal ik nog een afsluitend bericht posten. Aan al die mij gedurende de tocht hebben ondersteund met reacties op een blog en/of in het gastenboek, bedankt. Aan al diegenen die gesponsord hebben voor het project van Plan, hartelijk dank. Voor diegenen die gewacht hebben om te sponsoren heb ik slecht nieuws: in plaats van 1.700 km. zijn het 1.869 km. geworden.
Ik vertrek om half acht deze morgen met het idee om indien het kan ineens door te stappen naar Fistera. De nacht was weer luidruchtig met een aantal harde snurkers. Het is mistig en het regent. Maar eens de oceaan in zicht begint de zon er door te komen. Na 47,9 km. kom ik om 6.15 aan. Na wat zoeken vind ik een hostal met zicht op zee en de haven van Fistera. Als ik op zoek ben voor een restaurant kom ik Carola tegen. We hebben elkaar de laatste weken regelmatig tegengekomen maar nooit met elkaar gesproken. Ze was altijd met 2 andere Duitse vrouwen. Ze vraagt of ik goesting heb om met haar iets te drinken. We drinken een vino blanco secco. In het restaurant is er een menu van 12 euro met 6 soorten warme schaaldieren. Heerlijk!
Ik ben vanmorgen vóór mijn "Friends for ever" om 6.30 vertrokken. Vrij snel kom ik Lionel en Dominique tegen. Iets later Michael, een Ier, die even snel stapt als ik. We stappen uiteindelijk 45,7 km. Om 17.10 hebben we de 2 laatste bedden in de Albergue. Ingrid uit Brussel en Jolanta zijn daar ook en we eten samen. Om 22.00 gaan de lichten uit.
Maandag 17 juni. Daar Karen en Lesley
gisteren avond pas zijn aangekomen, gaan we vandaag terug naar de pelgrimsmis.
We zitten weer om 11 uur in de
kerk om een zitplaats te hebben. Voor Karen worden de emoties erg groot. Deze
keer geen groot wierookvat. Daarna gaan ze hun Compostela halen. Christian die
ik al ken van Frankrijk staat daar ook. We spreken af om na de middag iets
samen te eten en of drinken. Als ik daar aankom staat ook Fred daar die ik
sinds Sint-Jean niet meer had gezien. s Avonds spreken we af om samen te gaan
eten in een Italiaans restaurant. We zijn met acht: Dick en Jane, Rosemary,
Karen en Leslie, en de vriendin van Karen en haar dochter. We slapen allemaal
hetzelfde hotel. Het afscheid nemen is verschrikkelijk emotioneel. Wanneer
iemand zegt: " You truly were my Camino Angel" dan weet je
eigenlijk niet wat te zeggen of denken. Morgen ga ik verder en moet ik proberen
al deze emoties een plaats te geven.
Ik ben om 6.45 uur op stap voor de laatste 4,8 km. De laatste kilometers stap ik met Laurent en zijn dochter Anik. Ze zijn Canadezen. Laurent is in Lourdes vertrokken met 1 van zijn dochters. Daarna heeft hij een stuk met zijn 4 dochters gestapt en nu dus met Anik. Ouder(s) die met hun kinderen stappen versterkt enorm de samenhorigheid en het elkaar begrijpen. Ook deze middag sprak ik met Jef en hij bevestigde hetzelfde over zijn camino met zijn zoon Jefferson. Om 8 uur ga ik de kathedraal binnen. Daarna op het plein voor de kathedraal beginnen de eerste omhelzingen: we hebben het gehaald en we zullen dit nooit vergeten. Ik ontbijt en ga daarna mijn Compostelana halen. Daar zie ik Pascal maar ook Antoinette die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Daarna naar het hotel om mijn rugzak kwijt te geraken en mij om te kleden. Iets na tienen sta ik terug voor de kathedraal en daar staan David en Silka. Iets later komen Dick en Jane en Rosemary aan. Om 11 uur mogen we de kathedraal binnen voor de pelgrimsmis van 12 uur. We zetten ons in de zijbeuk om het grote wierookvat beter te kunnen zien. Voor de mis wordt voorgelezen van welke plaats en nationaliteit er pelgrims zijn aangekomen: "Vezelay un Belga". Het wierookvat is echt indrukwekkend, veel meer dan je in de documentaires ziet. Na de mis gaan we enkele tapas eten. Daarna naar het hotel. Iedereen wilt zich omkleden en douchen. Ondertussen bericht Lesley dat ze vandaag al zullen aankomen. Om 17 uur wordt afgesproken. Voor het aperitief in de Parador zijn we met 24. Daarna nog een restaurant zoeken waar we allemaal terecht kunnen. Ook dat lukt. Er wordt ook afscheid genomen van diegenen die morgenvroeg vertrekken. De overigen gaan nog een pacharan drinken in de Parador. Tegen middernacht ben ik in mijn kamer. Morgenvroeg sta ik zeker niet om 6 uur op.
Zaterdag 15 juni. Van Arzua tot Monte do Gozo over een afstand van 35,8 km. Ik vertrek na een kort ontbijt op de kamer in het halfdonker om 6.25. Het weer is opgeklaard en al snel kan de fleece uit. Rond 7.30 haal ik Rosemary in die al om 6.00 met een pillamp is vertrokken. Rond 8.00 komen we een eerste bar tegen voor onze koffie. Ook Suzanne komt er aan. Daarna ga ik alleen verder want de anderen stoppen vroeger. Tot 1230 uur stap ik alleen. Blijkbaar iets te rap want mijn rug geeft duidelijk signalen om het wat rustiger te doen. Ik eet een spaghetti en zet me aan tafel bij Young, Eilien en Francesco, een Spanjaard. Daarna stap ik tot Monto do Gozo met Eilien. Ze komt uit Ierland, is 19 jaar, studeert muziek en heeft al 2 jaar universiteit achter de rug. We praten over muziek, klassiek maar ook over The Beatles. Zij gaat vandaag door tot Santiago. Monto do Gozo is de plaats waar je voor het eerst zicht krijgt op Santiago. Nog een vijftallig kilometers en ik sta voor de kathedraal. Vandaag gingen we heel wat bergop en bergaf: 634 m. omhoog en 674 omlaag. Ik blijf in Monto do Gozo om de zonsondergang over Santiago te kunnen filmen.
De laatste dagen wordt er veel gesproken over het einde van onze camino en het terug naar huis gaan. Ook over hoe de reacties thuis zullen zijn. De meesten thuis zullen het hebben over de prestatie, de afstand die is afgelegd: 800 km of 500 miles van uit Saint-Jean, voor anderen nog meer. Of over de fysieke problemen zoals blaren of een oprispende rug. Maar voor diegenen die de camino hebben gestapt is dat bijzaak en is er veel meer, het gaat niet om de kilometers maar om de andere pelegrinos: de mooie ontmoetingen met jong en oud, de nieuwe vrienden, de soms heel intieme gesprekken. Waarschijnlijk daarom dat er mensen zijn die de camino herhaaldelijk stappen. En om dat te begrijpen denk ik dat je misschien zelf de camino moet beleven.
Vrijdag 14 juni. Van Palas de Rey tot Arzua over een afstand van 31,3 km. Ik vertrek heel vroeg om 6.30 omdat het een lange en warme dag gaat worden. De weg is mooi. Ik wandel door mooie boswegels en kleine dorpjes. Vrij snel haal ik Rosemary in. Ik blijf bij haar tot aan de eerste stop voor een warme koffie. Daarna stap ik door. Eerst kom ik Nella tegen. Ze is een Zuid-Afrikaanse en toen ze hoorde dat ik een Vlaming was begon ze in het Zuid-Afrikaans te spreken. Achteraf is ze Rosemary tegengekomen en vertelde ze dat ze een Vlaming was tegengekomen. Wat later kwam ik Young tegen, een Zuid-Koreaan. Ik had hem al een paar keer tegengekomen maar nooit mee gepraat. Deze keer wel. Hij studeert Japans en na de camino gaat hij 7 maanden naar Japan. Wat later komen Marc, Dan en Mady ons vervoegen en gaan we in sneltempo door tot Arzua, waar we om 13.30 al aankomen. We eten en drinken samen. Daarna gaat het 3-tal nog 12 km. verder. Ze willen morgenavond al in Santiago aankomen. Ik ga me douchen en val in slaap. Rosemary komt een uur later aan. Ze heeft nog niet geluncht en gaat eerst nog iets eten waarna we onze inkopen doen. Tegen 19 uur gaan we op zoek naar een plaats om te eten. We komen eerst Suzanne tegen en daarna Lionel en Dominique uit de Auvergne. We gaan samen eten. Suzanne geeft Franse les in de USA en dus waren we met twee om te vertalen tussen Engels en Frans. Tegen 22.00 weer naar bed want morgen wacht weer een lange en warme dag.
Donderdag 13 juni. Ik stap vandaag van Portomarin naar Palas de Rei over een afstand van 31,3 km. met vertrek rond 7.00 en aankomst na 14.00 uur. Bij het vertrek is het donker en heel mistig, genoeg om mijn regenbroek aan te doen. Ook een weinig regen is van de partij, dit in tegenstelling van de weersvoorspellingen. Ik voel me wat triestig. Het einde is in zicht en dat betekent weer afscheid nemen van heel wat vrienden. Vanaf maandag of dinsdag gaat iedereen weer zijn eigen weg. Ik besluit om vandaag alleen te stappen en verder na te denken over hoe na de camino. Ik heb nooit echt heimwee gehad naar huis, maar eens thuis weet ik nu al dat ik de camino ga missen. Tegen de middag schuif ik aan bij Paul en Nicole, een Canadees koppel. Ik eet een Crema de mariscos. Na de middag klaart het op en schijnt de zon. We, Dick en Jane en Rosemary hebben een 3-slaapkamers appartement gehuurd. Na de douche gaan we iets drinken en inkopen doen: yoghurt en fruit. s'Avonds gaan we eten met ons 4 plus Kevin die in Nederland werkt en zijn Canadese oom. Mijn slaapkamer ziet uit op het westen. Ik heb getracht om dit zo mooi als mogelijk vast te leggen op film.
Woensdag 12 juni. Van Sarria naar Portomarin. De weersvoorspelling geeft tot 26 gr. aan. Om zeven uur is het al 14 gr. Na het ontbijt vertrek ik om acht uur, onmiddellijk zonder vest en met korte broek. Vrij snel ben ik bij Dick en Jane. Ik stel voor om samen te blijven tot het 100 km-punt. We maken foto's (zie foto) maar ik zeg tegen Dick dat dit volgens mij niet de echte is. En inderdaad 500 m. verder is er weer een met de 100 in de steen gegraveerd. Nog iets verder rond 11.15 drinken we een koffie. Daarna ga ik alleen verder. Ik passeer een vriendelijke dame die Frans wil spreken. Jolanta is Poolse van geboorte maar woont al lang in Quebec en dat is te horen aan haar Frans. Als we Rosemary naderen zeg ik haar van door te lopen en tegen Rosemary te zeggen: "You must be Rosemary because you're known for your green shoes". En Rosemary verwonderd zegt ken ik u en vraagt hoe ze dat weet. Joke geslaagd. Daarna verder met Rosemary tot Portomarin, waar we na 23,7 km. om 13.45 aankomen. De naam van het stadje is niet gestolen: het lag vroeger aan beide zijden van een rivier en ligt nu boven een stuwmeer. De kerk San Nicolas, volledig heropgebouwd na het vullen van het stuwmeer, ziet er uit als een fort en heeft geen toren. Het is wat mij betreft de mooiste pure Romaanse kerk die ik tot nu toe heb gezien. Vanavond met dezelfde pelgrims als gisteren gaan eten aangevuld met 2 dames uit Nieuw-Zeeland. Ik probeer vandaag vroeger te gaan slapen want morgen is een lange en warme dag.
Dinsdag 11 juni. Van Triacastela tot Sarria over 22,7 km. Om zes uur sta ik op want om 7.00 word ik opgehaald om terug op de camino te kunnen vertrekken. Daar het een korte dag stap ik de ganse voormiddag samen met Rosemary. Het is al vanaf 's morgens erg warm en droog, maar meestal bewolkt. Om 12.00 zijn we al ter plaatse. Ook Suzanne is hier en we eten samen een menu del Pelegrino voor maar 8,5 euro. Na een douche verken ik met Rosemary het stadje. Ondertussen is de zon erdoor gekomen. We klimmen tot aan de ruine van het kasteel. Daarna een bezoek aan de kerk. We overlopen daarna nog de volgende etappeplaatsen. Om 18.00 ga ik samen met Rosemary en Suzanne naar een pizzeria. Dick en Jane komen ons daarna vervoegen op het terras. Om 22.00 is het hoge tijd om te gaan slapen.
Maandag 10 juni. Ik ben vandaag op stap in Galicie van O Cebreiro naar Triacastela over een afstand van 21,7 km. Ik ben om 7.45 vertrokken in de dichte mist en om 12.15 in de zon aangekomen. Vooral het laatste stuk was een grote afdaling van meer dan 900 m. De Albergue was gereserveerd maar het loopt weer mis. Uiteindelijk zijn Rosemary en ik verkast naar een casa rural "Pacios" op 2 km van Triacastela. Het is hier heel rustig en ze hebben een labrador puppy van 4 maanden. 12345? Telkens ik terug vertrek tel ik tot 5: 1 geld, 2 iPhone, 3 camera, 4 stick en 5 rugzak. Om 18.00 komen ze ons halen voor de supermercado en daarna het avondeten met Dick en Jane. Suzanne is ondertussen ook hier afgezet. Uiteindelijk zitten we met 12 aan tafel, o.a. Linda een Française uit de Elzas. Ik heb de Gallische soep en pulpo gekozen. Tegen 21.00 worden we terug naar onze Casa gereden en is het slapenstijd.
Zondag 9 juni van Villafranca del Bierzo tot O Cebreiro. IK doe vandaag 30 km. Ik vertrek om 7.30 en kom om 13.40 aan. Vanaf vanmorgen is het zwaar bewolkt. Maar ik heb vandaag geen regen gezien. De laatste 6 km klim ik 700 m over een afstand van 8 km. Voor veel pelgrims de laatste grote hindernis. Op het einde eindig ik in de mist. Ik kom hier Christian weer tegen en nadat ik mijn rugzak heb achtergelaten gaan we samen een hapje eten. Daarna tijd om te douchen en een uurtje siesta. Vervolgens wat door het heel klein dorpje gestapt met enkele mooie originele Keltische daken. Ondertussen afgesproken samen met Rosemary, Dick en Jane, David en Silka om na de mis bij de Franciscanen, samen te gaan eten. Silka brengt nog een Duitser mee, Christof. Om 21.30 is iedereen moe en gaat naar bed. Ik blijf nog even om mijn blog bij te werken. De planning voor de rest is dat ik zondag 16 juni voor de eerste keer in Santiago aankom. Ik blijf daar tot dinsdagmorgen. Dan ga ik in 3 dagen naar Finisterre en nog 1 dag naar Muxia. Op 22 juni ben ik terug in Santiago.
