In Burgos is alles er plots: winkels, veel mensen, zeer verzorgd en toegankelijk erfgoed, leven in allerlei vormen. En: langs de overal verspreide pleinen en de verbindingsstraten - Burgos is ontstaan uit een aantal aan mekaar gekliederde dorpen (burgos) - is het moeilijker je weg te vinden dan langs de Camino.
We nemen de tijd voor een uitgebreid ontbijt met uitzicht op de schitterende kathedraal. Ook het interieur is ongezien. Er komt zoveel op je af aan gotiek, renaissance en nu eens in verhouding wat minder barok, dat je zelfs als oprecht cultuurminnaar na een uur of anderhalf je appetijt voelt minderen. Het schitterendst is de centrale koepel, waarbij zelfs Filip II , die bij ons geuzen liet uitmoorden alsof het niks was, lyrisch werd: "Hij lijkt niet door mensen, maar door engelen gemaakt", zei hij. En hij had gelijk.
Hoe het kan, weten we niet, maar tussen de vele mensen komen we drie keer James tegen. We leerden die sympathieke Engelsman, naamgenoot van Sint-Jakob, onderweg kennen. We spreken hem eerst bij een sapje, dan in het Castillo en tegen de middag nog eens. Bij zo een derde ontmoeting drink of eet je dan toch iets samen? Zo doen we het.
We bezoeken ook het Monasterio de las Huelgas met z'n schitterende kloostergang, aan de rand van de stad.
We eindigen in de Iglesia de San Nicolas. Uitbeeldingen van die heilige vallen natuurlijk zelden tegen, maar het intrigerendst is hier een eenvoudige gebeeldhouwde figuur, de kop van een waterspuwer blijkbaar. Die ligt onder een rooster in de vloer, niet eens zo diep, en enkele mensen proberen een muntje juist in de geopende mond te laten vallen. Het mislukt grandioos. Het lijkt Paul een makkie: je kan er vlak boven, dus moet je toch maar gewoon de zwaartekracht haar werk laten doen? Een muntje dus - ernaast. Een tweede, derde en dan ook nog maar een vierde muntje - telkens ernaast! Nu alleen nog met een muntje van 1 cent, maar het moet lukken! Weer een muntje - ernaast. Zoiets simpels niet kunnen is erg. We vinden de oplossing: we wandelen later sowieso verder vanuit Burgos; we brengen dan een hele hoop muntjes van 1 cent mee en gaan door.
Moet je als Compostelaganger immers niet weten dat dingen soms gewoon wat tijd nodig hebben, en dan toch wel kunnen lukken??
Over een vijftal dagen zetten we nog een beperkt aantal mooie foto's op de blog.
Van Cardanuela Riopico tot Burgos: de wandelsticks afspoelen
In Spanje vertrekken Compostelagangers vroeg in de morgen. Wie in een trekkersverblijf logeert, privé kamer of niet, moet daarin mee. Dat maakt de kordate uitbaatster van ons verblijf ons wel heel duidelijk, wanneer ze klokslag 8.30 uur de borden onder onze neus wegneemt en op onze verbaasde blik iets als "E la hora!" zegt. Het voordeel is alleszins dat we vroeg op weg zijn, zo geraken we kort na de middag in Burgos.
Vandaag is er plots geen wolk meer te bespeuren. Het gaat naar 15 graden in de schaduw. Al vlug steken we de autoweg over, dan kiezen we voor de zuidelijke "rivierroute" om Burgos binnen te wandelen. Die komt maar langs 1 dorp, Castanares, waar weer ooievaars present zijn op het kerktorentje.
We steken de Rio Arlanzon over, eerst niet veel meer dan een beekje. Een aantrekkelijke weg, 7 km ononderbroken in het groen van de zuidoever, leidt ons de stad in. Er zijn hier veel stedelingen op wandel en er wordt ons geregeld "Buen Camino!" gewenst.
Even voor het oude stadsgedeelte in zicht komt, spoelen we onze wandelsticks af in de rivier. We kunnen langs de magnifieke Arco de Santa Maria de stad in. Maar eerst trakteren we onszelf aan de promenade buiten de stadspoort, met haar vele platanen, op een sapje op onze aankomst. Zo'n vers geperst sinaasappelsapje is waarschijnlijk nergens zo lekker als in Spanje. Oef, samen nog even bekomen op een bank, zover zijn we weer.
We zetten vandaag de laatste 20 381 stappen van dit traject. Dat is goed voor 14,5 km.
Van San Juan de Ortega tot Cardanuela Riopico: mos en stenen
Het gaat niet boven de 10 graden en zon zien we ook niet, maar de etappe die we vandaag lopen, is de mooiste van ons tweewekentraject.
Vraag van de dag: slaat die "oca" uit "Montes de Oca" waar we doortrekken nu op ganzen - in het restaurantje van gisteravond stond opvallend een oud ganzenbord ten toon - of op eikenbossen, zoals iemand ons vertelde? Een smal pad leidt ons kilometers lang door schrale eikenbosjes. Aha, nu is het duidelijk: "oca" slaat op eikenbossen. Van de lente geen spoor, maar wie van zilvertinten en van mossen houdt, heeft hier veel te bekijken.
We zijn noodgedwongen vertrokken zonder te ontbijten, maar doen dat, zoals veel Compostelagangers, dus na een uurtje stappen, in het dorpje Ages. Er volgt mooi weidegebied, met de eerste runderen die we in Spanje zien en dan: een ganzenbord, in stenen in het gras gelegd. Wat verder: nog een, en nog een. Zijn die "oca" dan toch ganzen en geen eiken? Of als we nu eens ophielden zoiets te willen weten, en gewoon maar stapten ..?
De Camino wordt zeer stenig. Hij trekt ons nog even tot tegen de 1100 m, aan het houten kruis op de Sierra de Atapuerca. Voor ons verschijnt Burgos al, dat het eindpunt moet worden van dit stuk Compostelatocht.
We stoppen vandaag in Cardanuela Riopico. We zijn vroeg en kunnen in ons wandelaarshotelletje veel Compostelagangers na ons zien binnensijpelen, sommigen eindeloos veel flinker dan wij. Op de trap komt Paul een reus van een vent tegen. Hij staat als versteend op de overloop. Hij vraagt Paul of hij Frans spreekt, zegt na bevestiging een en ander in het Spaans, steunt zwaar op Paul en vecht zich voet voor voet verder de trap op. Even verder ziet hij Marina, tot wie hij een zwierig " Bonjour, mademoiselle!" richt. Dat zijn pas de echte Compostelagangers, vindt Marina.
Wijzelf houden het bij, ocharme, 19 597 stappen, goed voor 14 km.
Van Villafranca Montes de Oca tot San Juan de Ortega: de modder overwinnen
Vandaag moeten we een bergrug over van 1150 m , de Puerto de la Pedraja. Dat klinkt als een hoogte overwinnen, maar het valt best mee: nauwelijks 150 m stijgen langs een gemakkelijke, soms zelfs ultrabrede weg. Er valt vooral roodachtige modder te overwinnen. Die is veroorzaakt door de vele regen van de voorbije weken. Vandaag motregent het van 's morgens tot een stuk na de middag, terwijl de koude wind ons in het gezicht slaat. De eindeloze graanvelden maken plaats voor een heideachtig landschap.
Op de hoogte staat een monument en vlakbij ligt een massagraf. In de Spaanse burgeroorlog werden hierboven meer dan 100 republikeinsgezinden door Francogezinden gefusilleerd. Op initiatief van de familieleden werd enkele decennia geleden naar de doden gezocht, en ze werden gevonden. Om even stil van te worden.
Even verder kunnen we bekomen waar een dame een rustplaats heeft ingericht waar je voor een "donativo" een drankje krijgt uitgeschonken. Sint-Jakob is er helemaal voor!
Al snel dalen we af naar San Juan de Ortega, naar een discipel van Santo Domingo genoemd. Zijn gotische grafmonument is bijzonder mooi, maar uiteindelijk liet men hem in zijn eerste, eenvoudige tombe liggen. Net als zijn leermeester liet hij pelgrimsverblijven bouwen. Zo werd hij de patroon van de architecten en ingenieurs. Hij wordt ook aanroepen door vrouwen die maar niet zwanger geraken. Dat is een combinatie die je misschien niet direct zou verwachten, maar langs de Camino kan veel.
We houden het vandaag bij 18 482 stappen, goed voor 13 km.
