Dit was wellicht ons kortste Compostelatraject ooit. We hebben het dan nog met 1 dag ingekort omwille van de overbelastingsproblemen aan Marina haar voet. Ondanks de misère aan het einde was het een mooie 'voetreis in de herfst'!

We volgden bijna ononderbroken de via monastica. Daarbij wisselden we al eens af tussen de GR 654, die in grote slingers langs bosranden, hellingen en uitzichtspunten voert, en stukjes RAVel, rechter, bijna vlak, maar weinig afwisselend. We liepen 77 km. De totale tellerstand na 14 wandeldagen staat daarmee op 246 km. (Met de auto geraak je in het Franse Vireux-Wallerand in een flinke 2 uur; wij hebben aan alle bossen, akkers, vergezichten, ontmoetingen en soms godverlaten gehuchten veel meer tijd kunnen besteden, wat een luxe!)

Wandelend in eigen pas viel ons weer de vriendelijkheid op van de mensen (op rustige plekken word je zelfs door een allicht onwillige puber vriendelijk gegroet; wanneer de bus Givet-Dinant, waarmee we terugkeerden, met haar 20 passagiers in Dinant stopt, roept de helft ervan de chauffeur bij het uitstappen een 'merci' toe). Minder vonden we dan weer de zich in de Waalse en Franse Ardennen verschrikkelijk opdringende halloween-liefde. Zowat één op drie huizen tooit zich met halloweendecoratie en dat gaat tot wansmakelijkheden als zogezegd menselijke harten en hersenen op schaaltjes. Ook de ontvolking (en daardoor de zeer vele te koop staande huizen) sprong ons in het oog.

Aan Marina haar voet is er alleszins geen stressfractuur zoals we even vreesden. Na radiologie blijkt het te gaan om enthesiofytvorming.

Als je dat googelt, vind je maar één resultaat: 'enthesiofytvorming: verlies van het hyaliene kraakbeen en een ontsteking van de omliggende structuren. Deze aandoening treft 1 op 5 volwassen honden.' Bron is de Universiteit Gent. WOEF!

Het waren maar weinige maar wel heel mooie dagen met serieus moeilijke parcours. We nemen zeker de beelden mee waarvan hier foto's volgen:

* Van de 10 de dag de Ardennen voor het eerst in de regen, ook langs gladde modderpaden mooi, en de vele strenge arduinen gevels in de dorpen 

* Van de 11 de dag het kasteel van Freyr, soms slecht zichtbaar in zijn spiegeling in de vredige Maas en de steile rotsen daar

* Van de 12 de dag de geploegde en geëgde akkers in de ochtendzon op de hoogtes bij Falmignoul en het herfstlicht op Waulsort bij de Maas

* Van de 13 de dag de Maas in de ochtendnevel vanuit onze hotelkamer niet ver van Heer-sur-Meuse en de volkomen stilte op wegen die dorpen met mekaar verbinden

* Van de 14 de dag het gesukkel van Marina om toch maar de Franse grens over te geraken (waarvoor de dokter haar een medaille van volharding én foute keuze wilde geven) en de nogal bijzondere sfeer van de kamer die we toegewezen kregen met de bongobon in hotel Saint-Hubert.

Het volgend stuk fietsen we, zoals voorzien: van Vireux-Molhain verder de Maas langs en de Champagne in. Dat doen we in de lente.

Dat wordt het dan ook zo ongeveer. Vanuit onze eenvoudige chambre d'hôtes in Mazée is het, over een heuveltje, gelukkig maar anderhalve km tot aan de Franse grens. Geen taxi dus, maar te voet verder op weg. We voelen ons aangesproken door de richtlijnen voor 'moutons en semi-liberté': dit is ons pad. En inderdaad, een paar honderd meter verder kan een gepijnigde Marina de 18de-eeuwse grenspaal innig omarmen.

Vanop de hoogte zien we Frankrijk voor ons liggen. En steekt ginder ver aan de horizon ook al geen toren van Compostela uit??

We zijn nu de grens over. Meteen duikt de soms in zuurtjeskleuren beschilderde Franse gezellige slordigheid op. Over de 4 km tot aan de Maasoever doen we 3 uur, Marina, soms wat op Pauls hand steunend, meestal zelfstandig sukkelend met de rechtervoet in alle mogelijke richtingen. Een stok die we in het bos vinden, helpt niks.

In Vireux-Molhain sluiten we dit tweede, korte traject naar Compostela af. We zijn nu alvast tot in Frankrijk geraakt, tot waar de 'voie verte Trans-Ardennes' langskomt, een fietspad langs de Franse Maas. We maken er de eindtraject-foto. Als God het wil, in de lente verder!

We gaan iets verderop overnachten in Haybes. We hebben daar immers geboekt, gebruik makend van de Bongobon die Paul bij zijn afscheid van de collega-directeurs van de Scholengemeenschap Mechelen kreeg. Ze trakteerden ons op 'Pittoresk logeren'.Het hotelletje is nogal schilderachtig te noemen, het onthaal is warm en enigszins guitig. De kamer is bijzonder en, eerlijk gezegd, te associëren met het overschrijden van alweer andere grenzen. In de kast is niet veel meer plaats dan voor 2 stelletjes kleren... Bedankt, collega's: we ronden ons tweede traject in bijzondere stijl af.

Bedankt aan Herman Verstraete (wiens gouden tips bij peesontsteking we pas zonet lazen) en aan alle blogreageerders!

Morgen weer naar huis - voor een poos.

We legden vandaag 5 km af.

Vanuit Heer-Agimont lopen we een stukje Ravel dat net binnen de Belgische grens blijft. Voor fietsers gemaakt, maar zo stappen we enkele km gemakkelijk, in de buurt van plaatsjes met sappige namen als Pesches, Foisches en Petit Doische. In Doische houden we halt in het enige, afgeleefde café. Mariette heeft het 'ferme'-bordje weggeborgen achter een tekstje dat ons verzekert dat we 'Chez Mariette à Doische' zijn en zet voor ons koffie 'comme je le fais pour moi-meme'.

We komen weer op de GR, die hier zelfs met een echte Sint-Jacobsschelp wordt aangegeven. Hij duikt de bossen in, naar de diepte. We leren uit onze Franstalige gids dat dit 'un thalweg' is. De Franstaligen kunnen echt wel Duits...

Na Vaucelles lopen we naar Mazée, nog steeds vlakbij de Franse grens, de laatste 5 km over de dorpsverbinding. We zien onderweg juist evenveel auto's, maar wel 100 ganzen die zijn neergestreken om te rusten en evenveel koeien, die die twee passanten van vandaag belangstellend nakijken.

Het is een afgelegen uithoek hier, met dorpen met grijze natuurstenen huizenrijen. Nogal wat huizen staan te koop. Maar we zijn nog in België. Borden met Belgisch erfgoed bewijzen dat: ' Pour nos enfants, roulez prudemment'. Waar is de tijd dat ze, in hun variant in een soort Nederlands, Vlaamse wegen sierden? In de verte ligt al de chambre d'hôtes waar we de dag afsluiten. 

We zetten 27 321 stappen, goed voor een flinke 20 km.

Meer foto's volgen later omwille van de zeer slechte internetverbinding.

Een volkse dame met vrolijk gekleurd haar met wie we in gesprek raken, zegt dat ze ook wel graag naar Compostela zou stappen als ze ook nog wat jaartjes jonger was. Ze is 56 jaar. Een opsteker voor Marina!

Gek eigenlijk, pas op deze 12de dag langs langeafstandspaden komen we voor het eerst een echte wandelaar tegen (voorlopig: wandelend figuur met rugzak = echte wandelaar). Het zijn er zelfs twee na mekaar: Gunnar en Geert. De eerste is dan nog meteen een Compostelaganger, met schelp aan de rugzak natuurlijk. Gunnar is al in Compostela geraakt. Hij wandelt nu met stukjes van de Nederlandse tot de Franse grens en interviewt andere 'echte wandelaars'. Ook wij zijn binnenkort te horen en te zien op de website van Radio Buen Camino, zo zegt hij.

We stappen nog eens flink berg-op berg-af via Blaimont en sparen zo een meander van de Maas uit.

We eindigen met wat pijnlijke knieën bij Heer-sur-Meuse, vlakbij de Franse grens. In een afgelegen kasteeltje aan de boord van de Maas krijgen we kamer 1 toegewezen. Hier worden we teruggeflitst naar het nobele leven van 1910. Chique voor pelgrims, maar men kan zich hier echt eens Heer Ser-Meuse voelen, avec madame biensûr.

We zetten vandaag wel 20356 stappen, maar veel kleintjes. We wandelden / wankelden / gleden 12 km.

Het weer is mooi, meestal zonnig. In Leffe zien we de meest geliefde kerktoren van België, althans bij bierdrinkers. We kunnen ook de abdijkerk bezoeken en krijgen een stempel van de abdij.

In Dinant houden we natuurlijk even halt bij de bakker voor een befaamde couque. We nemen er geen van een sint of een druiventros, maar kiezen resoluut voor een stadsgezicht. Vanop de hoogte zien we even later de stad zo liggen. Een groepje vriendelijke jongelui wil ons daar fotograferen en wordt vervolgens met een stukje van de couque beloond. Het in de zomer zo drukke Anseremme ligt er nogal verlaten bij. De gastronomische activiteit blijkt er in deze periode van het jaar beperkt tot een kopje Royco minute soep. Maar met een zelf meegebracht granenkoekje erbij is dat een best lekkere lunch.

We volgen de Maasoever zuidwaarts: langs de oude priorij van Anseremme (dit deel van de Compostelaweg heet niet voor niks Via Monastica), langs de rotsen van Freyr ( waar heel wat alpinisten hangen te bengelen) en door een lange drassige weidestrook (waar Paul leert dat het niet wijs is de kaart te bestuderen terwijl je door een rijkelijk van koeien voorziene wei stapt).

We draaien van de Maas weg naar het boerendorpje Falmignoul. Bij schemering, maar nog zonder pull, bereiken we er het enige hotel-restaurant, waar we ons na het everzwijn van gisteravond allicht op ander wild zullen moeten storten. Hopelijk vergeet Marina dan even haar zere voeten.

Morgen doen we een wat kortere afstand, maar we vertrekken niet te laat, want, zo luidt het hier, "de kamer zal voor 10 u. bevrijd moeten worden"

We zetten 27 034 stappen, goed voor een flinke 20 km.