Het lot van de zogeheten participationistische strategie: de macht gaat voor op de principes.

Geval nummer 1: de IJzeren Rijn.

De sympathieke N-VA-er en Kamerlid Luyckx uit Lommel had een voorstel van resolutie opgesteld waarmee hij samen met alle Limburgse partijen bij de regering de zaak van de IJzeren Rijn wilde bepleiten (klik hier voor het voorstel) Om zoveel mogelijk spoed en kracht te zetten achter de zaak, liet Luyckx niet alleen Van Velthoven (sp.a), maar ook Liesbeth van der Auwera (CD&V) en niemand minder dan Patrick Dewael mee tekenen alsmede Bert Schoofs van het Vlaams Belang...

"Naïef" diende Luyckx zijn voorstel in, maar van zodra het ding op de agenda verscheen, ontstond een grote zoemende paniek. Van Velthoven stapte op Dewael toe en begon in diens oor te fezelen. Daarop fezelde Dewael in het oor van Luyckx, die in het rond begon te kijken en verbaasd deed. Ook Liesbeth Van der Auwera uit Bree kreeg bezoek. Vervolgens wendden ze zich allen tot Jan Jambon. Die draaide wat ongemakkelijk op zijn stoel en nam toen Luyckx terzijde. Ikzelf zag het allemaal gebeuren en draaide mij naar Bert Schoofs om hem te zeggen : "Fasten seatbelts, het tsjevenspel gaat beginnen. "

Toen het voorstel ter bespreking kwam, werd het kort ingeleid, maar de bespreking werd vervolgens stilgelegd want "er was een probleem dat eerst moest onderzocht worden". Het kwam dus niet tot een stemming, de IJzeren Rijn is wel dringend, maar zo dringend dan toch ook weer niet. Wat juist het probleem was, bleek enkele dagen later toen de Kamer het volgend document begon rond te sturen: (klik hier voor het document) Van Velthoven, Dewael en Van Der Auwera trokken hun handtekening in. Bleven over: N-VA en Schoofs. Reden : cordon sanitaire.

Vervolgens werd Luyckx door de drie haatdragende partijen kort en goed medegedeeld: wij gaan uw voorstel zelf ook indienen en gij krijgt drie dagen om dat mee te tekenen, want anders zal de N-VA geen deel hebben aan de glorie van de resolutie. Luyckx heeft dan onder druk van de chantage (en volgens sommigen ook onder druk van zijn partij, waar het "probleem" uitvoerig besproken en bediscussieerd was en in het voordeel van het cordon sanitaire beslecht) het voorstel van sp.a, VLD en CD&V dan toch maar braafjes getekend, hoewel het dezelfde tekst was als zijn eigen eerdere voorstel. Omdat het voorstel nu niet meer bezoedeld is door een Vlaams Belang-handtekening, gaat het om een "democratisch" voorstel deze keer. (document)

Er zijn nu twee identieke resoluties. Een van Schoofs, "ondemocratisch". En een van Luyckx en de drie haatdragende partijen. Er komt nog wel een stukje vaudeville aanzetten, want omdat het voorstel van de overgebleven Schoofs uiteraard het eerste is, zal er eerst over moeten gestemd worden. Dat zal dus moeten weggestemd worden (al valt te verwachten dat de N-VA uit pure schaamte en om nog enigszins van de twee walletjes te blijven eten niet tegen het eigen voorstel zal stemmen). Het tweede voorstel zal dan worden goedgekeurd omdat daar de naam van Bert Schoofs niet op staat. Het Vlaams Belang mag dan kiezen. Mee ja stemmen of neen stemmen uit protest en dan (in de pers zonder weerwoord) het verwijt krijgen dat we tegen de IJzeren Rijn hebben gestemd.

Geval nummer 2: de wet op de mede-eigendom.

De inzet is een wetsvoorstel van Sarah Smeyers over de mede-eigendom. (document) Om te vermijden dat brieven niet bij de syndicus aankomen, kiest de vereniging van mede-eigenaars van een appartemensblok voortaan haar woonplaats in de woonplaats of het kantoor van de syndicus. In de commissie Justitie was bij de aanvang van de bespreking op voorstel van Sarah Smeyers zelf, die trouwens ook voorzitster is van de Commissie Justitie een rapporteur aangeduid. Een rapporteur is iemand die wordt aangeduid om namens de commissie het verslag van de bespreking te presenteren in de plenaire vergadering. De aangeduide rapporteur was... Bert Schoofs, over alle partijgrenzen heen een gerespecteerde jurist en - net als Smeyers zelf - lid van de commissie Justitie. Van zodra het eerste stuk papier verschijnt waarop de naam van Bert Schoofs als rapporteur prijkt, ontstaat een grote paniek. Gelijkaardige taferelen als die met de IJzeren Rijn doen zich voor en Sarah Smeyers wordt (vermoedelijk opnieuw via Jan Jambon) onder druk gezet. Zij heeft het koninkrijk aan het wankelen alsmede de democratie in gevaar gebracht en dat wordt haar en de rest van de N-VA onomwonden duidelijk gemaakt.

Ook over deze zaak wordt er binnen de N-VA een grondig robbertje gebakkeleid, maar ook hier is het de "regime"-kant van de N-VA die het haalt. Sarah Smeyers - die als N-VA-er van het eerste uur voor het overige wellicht te goeder trouw is, maar vermoedelijk niet opkan tegen de nieuw bijgekomen Siegfried Brackes van haar wereld - krijgt de opdracht om de "fout" recht te zetten. Wat dan volgt, is een staaltje ambtenaren-tsjeverij van de eerste orde. Bij de eerstvolgende commissiezitting wordt van een korte plaspauze van Bert Schoofs gebruik gemaakt om de commissie zogezegd "unaniem" te laten besluiten dat Bert Schoofs wordt vervangen door een kamerlid van de cdH van Milquet. Deze veredelde Tipp-Ex truc van Smeyers leidt dan uiteindelijk tot het vandaag gepubliceerde agenda-voorstel voor de plenaire vergadering van 7 juli waar Schoofs totaal verdwenen is.

Conclusie

Voor het uitvoeren van deze beide zuiveringsoperaties heeft de N-VA dingen moeten doen die nog nooit zijn voorgekomen in de parlementaire geschiedenis. We beweren niet dat de handtekening van Bert of zijn rapporteurschap belangrijke dingen zijn, maar het zijn symbolisch belangrijke dingen, temeer daar zij het gevolg zijn van een overleg en een beslissing binnen de Kamerfractie van de N-VA waar dan toch een aantal topmensen van de N-VA rechtstreeks bij betrokken zijn.

Er kan dus geen twijfel over bestaan dat de N-VA wetens en willens besloten heeft om het cordon sanitaire - het gedrocht op basis waarvan dit kinderachtig gedrag wordt verantwoord - onverkort (ook) toe te passen en zelfs geen poging te ondernemen om haar macht te gebruiken teneinde het ter discussie te stellen. Al was het maar - zoals gezegd - symbolisch, in de week van de dubbele vrijspraak van Wilders en Vlaams Belang.

Ik weet dat De Wever zich er altijd met een - van hem ook in andere zaken welbekende - cirkelredenering van af heeft gemaakt. Met een gespleten tong zegt hij dat de N-VA tegen het cordon sanitaire is, maar dat hij het de eigen schuld vindt van het Vlaams Belang. In feite is wat de N-VA doet een goed voorbeeld van het: luister naar mijn woorden en kijk niet naar mijn daden.

Heel deze zaak natuurlijk is een van de vele prijzen die de N-VA moet betalen voor de salonfähigkeit. Het cordon sanitaire en al wat daar mee samenhangt, is een inkomticket voor het koninklijk paleis en al wat daar mee samenhangt. Zolang de N-VA wil proberen om het Belgische regime te "hervormen", moet ze bereid zijn om de kinderspelletjes van dat regime mee te spelen en te plooien naar de directieven.

Als mandataris van het Vlaams Belang is het mijn plicht om mijn woede te onderdrukken, hoezeer ook de onrechtvaardigheden van dit ondemocratische land mij tot sporadische flarden van een verminderd begrip voor het nut van de weg van de parlementaire oppositie inspireren. Ik breng hulde aan de talloze trouwe en rechtlijnige mandatarissen van het Vlaams Belang, die diezelfde woede delen, maar die tezamen met ons de compromisloze idealen blijven uitdragen, omdat het onze plicht is te spreken waar anderen zwijgen en omdat het onze plicht is onze idealen ongeschonden te bewaren in plaats van ze in te ruilen voor de gedachte dat men - als hervormer - in de salons en de paleizen iets zou kunnen bereiken dat nog maar in de verste verte er op gelijkt.

De N-VA moet maar doen wat ze niet kan laten. Ze zet zich aan de kant van de haatdragende partijen. Wel bekome het haar. Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn luizen.

Gerolf Annemans