Beste vrienden, ik ben heel blij om vandaag hier in Berlijn te zijn. Zoals u weet, heeft de uitnodiging van mijn vriend René Stadtkewitz aan mij hem het lidmaatschap van de CDU-fractie in het Berlijnse deelstaatparlement gekost. René heeft echter niet gebogen voor de druk. Hij heeft zijn overtuigingen niet verraden. Zijn royement was voor René aanleiding om zijn eigen politieke partij op te richten. René, bedankt voor de uitnodiging en ik wens je het allerbeste met je nieuwe partij.
Vrienden, zoals u wellicht hebt vernomen, waren de afgelopen weken heel erg druk voor mij. Begin deze week konden we in Nederland met succes een minderheidsregering van liberalen en christendemocraten smeden, die door mijn partij zal worden gedoogd. Dat is een historische gebeurtenis voor Nederland. Ik ben er heel trots daaraan te hebben bijgedragen.
Op dit moment beslissen de christendemocraten in het kader van een partijcongres of ze de coalitie willen aangaan. Als ze dat doen, dan zullen wij in staat zijn om ons land opnieuw op te bouwen, onze nationale identiteit te bewaren en onze kinderen een betere toekomst te bieden.
Ondanks mijn propvolle agenda had ik de wens om naar Berlijn te komen, omdat ook Duitsland een politieke beweging nodig heeft die de Duitse identiteit verdedigt en die zich te weer stelt tegen de islamisering van Duitsland. Bondskanselier Angela Merkel zegt dat de islamisering van Duitsland onvermijdelijk is. Ze heeft de burgers ertoe opgeroepen om zich in te stellen op nog meer veranderingen door immigratie. Ze zou graag willen dat zij zich zouden aanpassen aan de daaruit voortvloeiende omstandigheden. De voorzitter van de Christen Democratische Unie (CDU) zei : Moskeeën bijvoorbeeld zullen meer dan vroeger een deel van ons stadsbeeld zijn.
Vrienden, we mogen het onaanvaardbare niet als onvermijdelijk accepteren zonder te proberen het tij te keren. Het is onze plicht als politici om onze natie voor onze kinderen te bewaren. Ik hoop dat de beweging van René zo succesvol zal zijn als mijn eigen Partij voor de Vrijheid, als de Schweizerische Volkspartei van Oskar Freysinger in Zwitserland en als de Dansk Folkeparti van Pia Kjaersgaard in Denemarken en andere bewegingen elders.
Mijn goede vriendin Pia sprak onlangs in Zweden op uitnodiging van de Sverigedemokraterna. Ze zei:
Ik ben niet gekomen om mij te mengen in de Zweedse binnenlandse politiek, want daarmee moeten de Zweden zich bezighouden. Nee, ik ben gekomen omdat het Zweedse debat mij, ondanks bepaalde verschillen, op velerlei wijze herinnert aan het debat dat wij in Denemarken 15 jaar geleden hebben gevoerd. En ik ben naar Zweden gekomen omdat Zweden ook voor Denemarken van belang is. We kunnen niet met de handen op schoot gaan zitten en stomme getuigen van de politieke ontwikkeling in Zweden zijn.
Datzelfde geldt voor mij als Nederlander wat betreft Duitsland. Ik ben hier omdat Duitsland voor Nederland en de rest van de wereld van belang is en omdat wij zonder sterke Duitse partner geen International Freedom Alliance kunnen vormen.
Beste vrienden, morgen is de Dag van de Duitse Eenheid. Morgen exact twintig jaar geleden werd uw grote natie, na de ineenstorting van de totalitaire communistische ideologie, herenigd. De Dag van de Duitse Eenheid is een belangrijke dag voor heel Europa. Duitsland is de grootste democratie van Europa. Duitsland is Europas economische motor. De welvaart en het welzijn van Duitsland is voor ons allemaal van belang, omdat de welvaart en het welzijn van Duitsland een voorwaarde is voor de welvaart en het welzijn van Europa.
Vandaag ben ik hier echter om u te waarschuwen voor de dreigende splijting. Duitslands nationale identiteit, zijn democratie en economische voorspoed wordt bedreigd door de politieke ideologie van de islam.
In 1848 begon Karl Marx zijn Communistische Manifest met de beroemde woorden: Er waart een spook door Europa het spook van het communisme. Nu waart er een ander spook door Europa. Het is het spook van de islam. Dit gevaar is ook politiek. De islam is niet alleen een religie, zoals velen denken: de islam is vooral een politieke ideologie.
Dit besef is niet nieuw.
Ik citeer uit de bestseller en uit de BBC-televisieserie The Triumph of the West, dat de gerenommeerde historicus van de universiteit van Oxford J.M. Roberts in 1985 schreef,
hoewel wij onvoorzichtig genoeg over de islam als een religie spreken, brengt dit woord vele bijbetekenissen van de bijzondere geschiedenis van West-Europa met zich mee. De moslim is vooral een lid van een gemeenschap, de volgeling van een bepaalde weg, een aanhanger van een bepaald rechtssysteem, eerder dan iemand die bepaalde theologische opvattingen vertegenwoordigt.
De Vlaamse professor Urbain Vermeulen, de voormalige president van de European Union of Arabists and Islamicists, benadrukt ook, dat de islam in de eerste plaats veelmeer een rechtssysteem, een wet is dan een religie.
De Amerikaanse politieke wetenschapper Mark Alexander schrijft dat
een van de grootste fouten erin bestaat de islam alleen maar te beschouwen als een van de grote wereldreligies. Dat zouden we niet moeten doen. De islam is politiek of het is helemaal niets, maar uiteraard is het politiek met een spirituele dimensie die zich door niets zal laten tegenhouden totdat het westen niet meer bestaat, totdat het westen echt helemaal geïslamiseerd zal zijn.
Dit zijn niet alleen uitspraken van tegenstanders van de islam. Islamitische denkers zeggen hetzelfde. Voor diegenen die de koran, de Sira en de Hadiths hebben gelezen, kan er geen twijfel bestaan over de aard van de islam.
Abdul Ala Maududi, de meest invloedrijke Pakistaanse denker van de 20e eeuw, schreef ik citeer, en benadruk dat dit niet mijn woorden, maar die van een vooraanstaande islamitische geleerde zijn
De islam is niet alleen een religieuze overtuiging, maar een revolutionaire ideologie en de Jihad beroept zich op deze revolutionaire strijd om overal ter wereld de staten en regeringen te vernietigen die zich verzetten tegen de ideologie en het programma van de islam.
Al Sina, een Iranese islamitische afvallige die in Canada woont, wijst erop dat er een gouden regel bestaat die in het hart van iedere religie ligt, namelijk dat we anderen zo moeten behandelen zoals wij door hen behandeld willen worden. In de islam heeft deze regel alleen betrekking op geloofsbroeders, maar niet op ongelovigen. Al Sina zegt
De reden waarom ik tegen de islam ben, is niet omdat het een religie is, maar omdat het een politieke ideologie van het imperialisme en van de suprematie in de vermomming van een religie is. Omdat de islam deze gouden regel niet volgt, trekt het gewelddadige mensen aan.
Een onbevooroordeelde studie van de beginselen van de islamitische geschiedenis laat duidelijk zien dat het Mohammeds doel was om eerst zijn eigen volk, de Arabieren, te veroveren en ze onder zijn heerschappij te verenigen en daarna de wereld te veroveren en te beheersen. Dat was het oorspronkelijke doel, het was duidelijk politiek en het werd ondersteund door militaire macht. Ik werd aangewezen om alle mensen te bestrijden, totdat zij zeggen: Er bestaat geen andere God dan Allah , zei Mohammed in zijn laatste korte toespraak. Hij deed dit in overeenstemming met het Koraanse gebod in soera 8:39: Voer oorlog tegen hen totdat er geen verzoeking meer is en de godsdienst geheel aan Allah toebehoort.
Volgens de mythologie stichtte Mohammed de islam in Mekka, nadat de aartsengel Gabriël hem voor het eerst een bezoek had gebracht in het jaar 610. De eerste twaalf jaar van de islam, toen de islam veeleer religieus dan politiek was, waren geen succes. In 622 vertrok Mohammed met zijn kleine groep van 150 aanhangers naar Yatrib, een overwegend joodse oase. Daar richtte hij de eerste moskee in de geschiedenis op, nam de politieke macht over, gaf Yatrib de naam Medina, wat de stad van de profeet betekent, en begon zijn carrière als militair en politiek heerser, die heel Arabië veroverde. Veelzeggend begint de islamitische tijdrekening met de Hidjra, de migratie naar Medina het moment, dat de islam een politieke beweging werd.
Na de dood van Mohammed ontwikkelde de islam, gebaseerd op zijn woorden en daden, de sharia, een doordacht rechtssysteem dat de repressieve beheersing door goddelijk recht legitimeerde inclusief de regels voor de Jihad en voor de absolute controle van gelovigen en ongelovigen. De sharia is de wetgeving van Saoedi-Arabië, van Iran en ook van andere islamitische landen. Ze is ook van centrale betekenis voor de Organization of the Islamic Conference(OIC), die in artikel 24 van haar Verklaring van de rechten van de mens van Cairo in de islam verklaart dat alle rechten en vrijheden zijn onderworpen aan de islamitische sharia.
De OIC is geen religieuze instelling, ze is een politiek lichaam. Ze vormt het grootste stemmenblok van de Verenigde Naties en publiceert rapporten over zogenaamde islamofobie in westerse landen, die ons beschuldigen van schendingen van de mensenrechten. Om het in de taal van de Bijbel uit te drukken: we zoeken naar een splinter in ons oog, maar zien de balk in hun eigen oog niet.
Voor ik verder ga en om ieder misverstand te voorkomen, wil ik benadrukken dat ik over de islam spreek, niet over moslims. Ik maak telkens een duidelijk onderscheid tussen de mensen en de ideologie, tussen moslims en de islam. Er zijn veel gematigde moslims, maar de politieke ideologie van de islam is niet gematigd en heeft globale ambities. Ze heeft de bedoeling om de hele wereld de islamitische wetgeving, de sharia op te dringen. Dit moet bereikt worden door de Jihad. Het goede nieuws is dat miljoenen moslims ter wereld waaronder velen in Duitsland en Nederland de voorschriften van de sharia niet volgen, laat staan actief te zijn in de Jihad. Het slechte nieuws is echter dat diegenen die dat wel doen, bereid zijn om alle beschikbare middelen in te zetten om hun ideologische en revolutionaire doel te bereiken.
In 1954 schreef de Brits-Amerikaanse publicist en historicus Bernard Lewis in zijn essay Communism and Islam over hettotalitarisme van de islamitische politieke traditie. Professor Lewis zei dat
de traditionele islamitische opdeling van de wereld in het Huis van de Islam en het Huis van de Oorlog .duidelijke parallellen met de communistische wereldbeschouwing laat zien. Het agressieve fanatisme van de gelovigen is hetzelfde.
De Amerikaanse politicoloog Mark Alexander zegt dat de aard van de islam heel weinig verschilt en dan ook nog in details van verfoeilijke en totalitaire ideologieën zoals het nationaalsocialisme en het communisme. Hij somt de volgende karaktereigenschappen voor deze drie ideologieën op:
Ze maken gebruik van politieke zuiveringen om de samenleving van datgene te zuiveren wat zij als onwenselijk beschouwen;
Ze staan slechts één politieke partij toe. Waar de islam meerdere partijen toestaat, moeten deze partijen allemaal islamitisch zijn;
Ze dwingen het volk op het pad dat het volgens hen te volgen heeft;
Ze vervagen het liberale onderscheid tussen privé en openbare controle;
Ze veranderen het onderwijssysteem in een apparaat tot doel van de algemene indoctrinatie;
Ze stellen regels voor kunst, literatuur, wetenschap en religie vast;
Ze onderdrukken mensen die ze een tweederangstatus toewijzen;
Ze wekken een op fanatisme lijkende gemoedstoestand op. De aanpassing geschiedt door strijd en dominantie;
Ze zijn agressief tegenover hun tegenstanders en beschouwen iedere concessie van hun kant als iets tijdelijks, terwijl ze het tegemoetkomen van de rivaal als teken van zwakte beschouwen;
Ze zien politiek als een uitdrukking van macht;
Ze zijn antisemitisch.
Er is nog een opmerkelijke parallel, maar deze is geen karaktereigenschap van de drie ideologieën, maar van het westen. Het is het duidelijke onvermogen van het westen om het gevaar te herkennen. De voorwaarde voor het begrijpen van politiek gevaar is de bereidheid om de waarheid te zien, zelfs als deze onaangenaam is. Helaas schijnen de moderne westerse politici dit vermogen te zijn kwijtgeraakt.
Ons onvermogen leidt ertoe dat we de logische en historische conclusies die te trekken zijn uit de feiten afwijzen, hoewel we beter zouden kunnen en moeten weten. Wat is er fout met de moderne westerse mens dat we steeds opnieuw dezelfde fout begaan?
Er is geen betere plaats om over deze vraag na te denken dan hier in Berlijn, de voormalige hoofdstad van het rijk van het kwaad van nazi-Duitsland en een stad die meer dan 40 jaar lang door de zogenaamde Duitse Democratische Republiek gevangen werd gehouden.
Toen de burgers van Oost-Europa zich in 1989 afkeerden van het communisme, waren ze geïnspireerd door dissidenten zoals Alexander Solzjenitsyn, Václav Havel, Vladimir Boekovski en anderen, die hen zeiden dat de mensen een recht, maar ook een verplichting hebben om in de waarheid te leven. De vrijheid vereist eeuwige waakzaamheid. Solzjenitsyn voegde hier echter aan toe dat de waarheid zelden zoet is; zij is bijna zonder uitzondering bitter.
Laten we de bittere waarheid onder ogen zien: we zijn ons vermogen kwijtgeraakt om het gevaar te herkennen en de waarheid te begrijpen, omdat we de vrijheid niet meer op waarde schatten.
Politici van bijna alle gevestigde partijen bevorderen tegenwoordig de islamisering. Ze bejubelen iedere nieuwe islamschool, iedere islamitische bank en ieder nieuw islamitisch gerechtshof. Ze beschouwen de islam als gelijk aan onze eigen cultuur. Islam of vrijheid? Dat vinden zij niet echt belangrijk. Maar wij vinden het wel belangrijk. Het hele establishment, de elite universiteiten, kerken, vakbonden, de media, politici zet onze zwaar bevochten vrijheden op het spel. Ze spreken van gelijkheid, maar zijn verbazingwekkend genoeg niet in staat om te zien dat in de islam de vrouwen minder rechten dan de mannen en ongelovigen minder rechten dan aanhangers van de islam hebben.
Staan we op het punt om de noodlottige fouten van de Weimar-Republiek te herhalen? Geven we toe aan de islam omdat onze overgave tot vrijheid al dood is? Nee, dat zal niet gebeuren. Wij zijn niet zoals mevrouw Merkel. Wij accepteren de islamisering niet als onafwendbaar. We moeten de vrijheid bewaren. En, voor zover we deze al hebben ingeboet, moeten wij haar in het kader van onze democratische verkiezingen herwinnen. Daarom hebben we nieuwe politieke partijen nodig die de vrijheid verdedigen. Om zulke partijen te ondersteunen, heb ik de International Freedom Alliance opgericht.
Zoals u weet, ben ik in Nederland aangeklaagd. Maandag moet ik weer voor de rechtbank verschijnen en zal daar het grootste deel van de komende maand zijn. Dit proces werd tegen mij aangespannen vanwege mijn mening over de islam en omdat ik deze mening heb verwoord in toespraken, artikelen en in mijn documentaire Fitna. Ik sta onder voortdurende politiebescherming omdat islamitische extremisten me willen vermoorden en toch ben ik het die voor de rechtbank staat, omdat het Nederlandse establishment dat voor het grootste deel uit niet-moslims bestaat mij tot zwijgen wil brengen.
Ik werd voor de rechtbank gesleept omdat in mijn land de vrijheid niet meer onbeperkt kan worden uitgeoefend. Anders dan Amerika beschikken wij niet over een First Amendment dat mensen de vrijheid van meningsuiting garandeert en het hen zodoende mogelijk maakt om door het uiten van hun mening publieke debatten te bevorderen. In tegenstelling tot Amerika schrijven de nationale staten en in toenemende mate de EU voor hoe burgers inclusief democratisch gekozen politici zoals ik moeten denken en wat ze mogen zeggen.
Een van de dingen die we niet meer mogen zeggen, is dat onze cultuur beter is dan bepaalde andere culturen. Dit wordt gezien als een discriminerende uitlating zelfs een uiting van haat. We worden dagelijks op school en door de media met de boodschap geïndoctrineerd dat alle culturen gelijk zouden zijn en dat, als er één cultuur erger is dan de andere, dit de onze zou zijn. Er wordt een vloed van schuldgevoelens en schaamte met betrekking tot onze identiteit en datgene waar wij voor staan over ons uitgestort. Men spoort ons aan om voor iedereen en alles respect te hebben, behalve voor onszelf. Dat is de boodschap van de linksen en van het politiek correcte heersende establishment. Ze willen bij ons het gevoel van schaamte met betrekking tot onze eigen identiteit veroorzaken, zodat wij niet meer voor haar zullen opkomen.
De schadelijke bezetenheid van onze culturele en politieke elite met het westerse schuldgevoel bevestigt de kijk die de islam op ons heeft. De Koran noemt een niet-moslim een kafir, wat letterlijk weigeraar of ondankbare betekent. Bijgevolg zijn alle ongelovigen schuldig.
De islam leert dat we allemaal in onze oertoestand als gelovigen zijn geboren. De islam leert dat indien wij nu geen gelovigen zijn, dit onze eigen schuld of die van onze voorouders zou zijn. Dus zijn wij altijd kafir schuldig omdat of wijzelf of onze voorouders afvalligen zijn. En daarom, volgens sommigen, onderwerping verdienen.
Onze huidige linkse intellectuelen zijn blind voor de gevaren van de islam. De voormalige Sovjet-dissident Vladimir Boekovski zegt dat het westen na de val van het communisme verzuimd heeft om diegenen voor hun verantwoordelijkheid te stellen die de communisten in de handen speelden door een politiek van ontspanning, een reductie van internationale spanningen en vreedzame co-existentie te bepleiten. Hij maakt duidelijk dat de Koude Oorlog
een oorlog was, die we nooit wonnen. We hebben hierin zelfs niet eens gevochten Meestal gaf het westen zich over aan een politiek van appeasement tegenover het Sovjetblok en appeasers winnen geen oorlogen.
De islam is het communisme van vandaag. Maar, op grond van ons falen om af te rekenen met het communisme, zijn we thans niet in staat om met de islam om te gaan, gevangen als ze we zijn door de oude communistische gewoonte van de misleiding en dubbelspraak die vroeger de landen van het Oostblok trof en die ons nu allemaal treft.
Zoals ze vroeger blind waren voor het communisme, zo sluiten diezelfde linksen thans de ogen voor de islam. Ze maken gebruik van exact dezelfde argumenten ten gunste van ontspanning, betere betrekkingen en appeasement als vroeger. Ze beweren dat onze vijand net zo vredelievend zou zijn als wij, dat als we hem halverwege tegemoet komen hij hetzelfde tegenover ons zal doen, dat hij alleen maar respect verlangt en als wij hem respecteren, hij ons hetzelfde respect zal tonen. We horen zelfs de herhaling van de oude morele gelijkheidsmantras. Ze plachten te beweren dat het westerse imperialisme net zo slecht was als het Sovjet-imperialisme; nu beweren ze dat westers imperialisme net zo slecht is als islamitisch terrorisme.
In mijn toespraak bij Ground Zero in New York op 11 september heb ik benadrukt dat het spelletje van de schuldtoewijzing aan het westen, aan Amerika, dat de islamitische woordvoerders met ons spelen, moet stoppen. En we moeten er ook mee ophouden om dit spelletje zelf te spelen. Ik heb voor u dezelfde boodschap. Het is een belediging om ons te vertellen dat wij schuldig zijn en dat wij het zouden verdienen wat er met ons gebeurt. En we verdienen het ook niet om vreemdelingen in ons eigen land te worden. We zouden zulke beledigingen niet mogen accepteren. Ten eerste is de westerse beschaving de meest vrije en meest welvarende op aarde reden waarom er zoveel immigranten naar hier komen. Ten tweede bestaat zoiets als collectieve schuld niet. Vrije individuen zijn vrije morele acteurs, die uitsluitend verantwoordelijk zijn voor hun persoonlijke daden.
Ik ben heel blij om hier vandaag in Berlijn deze boodschap te kunnen geven, die uitermate belangrijk is, vooral in Duitsland. Wat er in het verleden ook in uw land gebeurde, de huidige generatie is daar niet verantwoordelijk voor. Wat er in het verleden ook gebeurde, er is geen verontschuldiging om de Duitsers vandaag te bestraffen.
Maar het is voor u ook geen verontschuldiging om u te onttrekken aan de strijd voor uw eigen identiteit. Het is uw enige verantwoordelijkheid om de vergissingen van het verleden te vermijden. Het is uw verantwoordelijkheid om aan de zijde van diegenen te staan, die door de islam worden bedreigd, zoals de staat Israël en uw eigen joodse landgenoten. De Weimar-Republiek weigerde voor de vrijheid te vechten en werd door een totalitaire ideologie overrompeld, met catastrofale gevolgen voor Duitsland, de rest van Europa en voor de wereld. Verzuimt u het niet om vandaag voor uw vrijheid te vechten.
Ik ben blij om hier vandaag in uw midden te zijn, omdat het lijkt alsof 20 jaar na de Duitse hereniging een nieuwe generatie zich niet meer langer schuldig voelt voor het feit Duitser te zijn. Het huidige en zeer heftige debat over het onlangs verschenen boek van Thilo Sarrazin toont aan dat Duitsland met zichzelf in het reine komt.
Ik heb het boek van Dr. Sarrazin nog niet gelezen, maar ik merk dat, terwijl de politiek correcte elites bijna als één man zijn thesen bekritiseerd en hij zijn ontslag bij de Duitse centrale bank moest geven de grote meerderheid van de Duitsers vindt dat Dr. Sarrazin een belangrijk en dringend onderwerp aanraakt. Duitsland schaft zich af, waarschuwt Sarrazin en hij roept de Duitsers op om dit proces een halt toe te roepen. De enorme weerklank van het boek toont aan dat veel Duitsers dit ook zo zien. De Duitsers willen Duitsland niet afgeschaft zien, ondanks alle politieke indoctrinatie waaraan de Duitsers zich blootgesteld zagen. Duitsland schaamt zich niet meer om zijn nationale trots tot uiting te brengen.
In deze moeilijke tijden, waarin onze nationale identiteit wordt bedreigd, moeten we het schuldgevoel afleggen en ermee ophouden ons schuldig te voelen diegenen te zijn die we zijn. Wij zijn geen kafir, wij zijn niet schuldig.
Net zoals andere volkeren hebben Duitsers het recht om te blijven wat ze zijn. Duitsers moeten noch Fransen worden, noch Nederlanders, noch Amerikanen, noch Turken. Ze moeten Duitsers blijven. Toen de Turkse minister-president Erdoğan in 2008 uw land bezocht, maakte hij aan de hier wonende Turken duidelijk, dat ze Turken moeten blijven. Hij zei letterlijk: Assimilatie is een misdaad tegen de menselijkheid. Erdoğan zou gelijk gehad hebben als hij tot de Turken in Turkije had gesproken. Duitsland is echter het land van de Duitsers. Dus hebben de Duitsers een recht om te verlangen dat diegenen die naar Duitsland komen om daar te leven, zich aanpassen. Ze hebben het recht nee, ze hebben de plicht tegenover hun kinderen om van diegenen die erbij komen te verlangen dat ze de Duitse identiteit van Duitsland en het recht om deze identiteit te behouden, respecteren.
We moeten er ons van bewust zijn dat de islam zich op twee manieren uitbreidt. Omdat hij geen religie is, is bekering een marginaal fenomeen. Historisch gezien breidde de islam zich of door militaire veroveringen of door het inzetten van het wapen van de Hijra, immigratie, uit. Mohammed veroverde Medina door immigratie. Hijra is ook datgene waarmee wij vandaag te maken hebben. De islamisering van Europa schrijdt onverminderd voort. Maar het westen bezit geen strategie hoe het met de islamitische ideologie moet omgaan, omdat onze elites zeggen dat we ons aan hen moeten aanpassen, in plaats van precies andersom.
In dit opzicht kunnen wij iets leren van Amerika, de meest vrije natie op aarde. Amerikanen zijn trots op hun natie, haar verworvenheden en haar vlag. Wij zouden ook trots op onze natie moeten zijn. De Verenigde Staten waren altijd een natie van immigranten. President Theodore Roosevelt had een duidelijke kijk op de plichten van de immigranten. Hier is datgene wat hij er over zei:
We moeten erop staan dat de immigrant die met goede bedoelingen komt, een Amerikaan wordt en assimileert; hij moet precies zoals ieder ander worden behandeld onder volledige gelijkstelling tot alle anderen Maar dit geldt alleen voor zover hij ook daadwerkelijk een Amerikaan en niets anders dan een Amerikaan wordt. Er kan hier geen sprake zijn van twee nationaliteiten. We hebben slechts plaats voor één loyaliteit en dat is een loyaliteit tegenover het Amerikaanse volk.
Het is niet mijn taak om te bepalen waaruit de nationale identiteit van Duitsland bestaat. Dat laat ik volledig aan u over. Ik weet echter dat de Duitse cultuur, net zoals die van de naburige landen, waaronder ook mijn eigen land, in joods-christelijke en humanistische waarden wortelt. Iedere verantwoordelijke politicus heeft de politieke verplichting om deze waarden te verdedigen tegenover ideologieën die deze waarden bedreigen. Een Duitsland vol moskeeën en gesluierde vrouwen is niet meer het Duitsland van Goethe, Schiller en Heine, van Bach en Mendelssohn. Het zou een verlies voor ons allen betekenen. Het is belangrijk dat u als natie deze wortels koestert en behoudt. Anders zal het voor u niet mogelijk zijn om uw identiteit te bewaren; u zal als volk afgeschaft worden en u zal uw vrijheid verliezen. En de rest van Europa zal samen met u zijn vrijheid verliezen.
Vrienden, toen Ronald Reagan 23 jaar geleden het gedeelde Berlijn bezocht, richtte hij niet ver hier vandaan voor de Brandenburger Tor de historische woorden tot de Sovjet secretaris-generaal: Mister Gorbatsjov, tear down this wall! President Reagan was geen appeaser, maar een man die de waarheid sprak en hield van de vrijheid. Vandaag moeten ook wij een muur neerhalen. Het is geen muur van beton, maar een muur van de ontkenning en verdringing van de ware aard van de islam. De International Freedom Alliance heeft tot doel hiertoe de noodzakelijke inspanningen te coördineren.
Omdat wij de waarheid spreken, hebben de kiezers van mijn Partij voor de Vrijheid en van andere partijen, zoals de Dansk Folkeparti en van de Schweizerische Volkspartei ons in staat gesteld om het politieke beslissingsproces te beïnvloeden. Hetzij vanuit de oppositie hetzij door het gedogen van een minderheidsregering zoals wij dat ook in Nederland gaan doen. President Reagan heeft laten zien dat men door het uitspreken van de waarheid de loop van de geschiedenis kan veranderen. Hij toonde dat er geen reden is tot wanhoop. Nooit!
Vervult u gewoon uw plicht. Wees niet bang. Spreek de waarheid. Verdedig de vrijheid. Samen kunnen we de vrijheid behouden, moeten we de vrijheid behouden, en, vrienden, zullen we de vrijheid behouden!
Bij de start van het nieuwe parlementaire jaar zal Kamerfractieleider Gerolf Annemans de voorstellen tot splitsing van BHV opnieuw op de agenda proberen te zetten. Het wordt vooral uitkijken naar de houding van de N-VA die in een ver verleden eiste dat de splitsing in het parlement zou worden gestemd.
Sfeer is goed
Deze week bracht La Libre Belgique een bloemlezing van citaten die de onderhandelaars zich de voorbije maanden aan journalisten lieten ontvallen. Van Joëlle Milquet weten we dat ze zot is, zo luidt het uit de mond van een van de Vlaamse onderhandelaars. En wat dacht u van: Eigenlijk zijn zowel Onkelinx als Milquet debiel? Ook preformateur Di Rupo komt er bekaaid van af: Iedereen kan perfect voorspellen wanneer de onderhandelingen weer eens op niets zijn uitgedraaid. Het volstaat om te kijken naar Di Rupo. Hij verlaat de zaal voortijdig en holt naar de toiletten om zich te schminken. Hij moet er toch goed uitzien voor de cameras.
Enkele weken geleden luidde het nog dat de gesprekken weliswaar moeilijk verliepen, maar dat de sfeer goed was. Uit dit soort uitlatingen blijkt dat we ook dat laatste best met een ferme korrel zout nemen.
Nieuw asielrecord
België is een immens populaire bestemming voor gelukzoekers uit alle continenten, zoals door de almaar aanzwellende immigratie wordt aangetoond. Sinds de regering de regularisatiecampagne in het vooruitzicht stelde, is het aantal asielzoekers dat zich hier maandelijks aandient pijlsnel toegenomen. Zo steeg het aantal asielaanvragen vorig jaar reeds met liefst 40 procent (van 12.000 aanvragen in 2008 tot 17.000). Die forse stijging zet zich dit jaar onverminderd door, zoals deze week nog maar eens bleek. De nieuwste cijfers leren ons dat in september niet minder dan 2.400 dossiers werden ingediend, wat de teller voor dit jaar op 14.000 brengt. Dat zijn er reeds beduidend meer dan in 2008, toen in een heel jaar slechts 12.252 asielaanvragen werden ingediend. Wanneer de huidige trend aanhoudt, zal het aantal asielaanvragen dit jaar oplopen tot meer dan 21.000: het hoogste cijfer in tien jaar.
Roma vinden weg naar België
De niet aflatende immigratiestroom is onlosmakelijk verbonden met een jarenlang beleid dat alleen maar kan worden geïnterpreteerd als een publieke uitnodiging om naar onze contreien af te zakken. Die boodschap is ondertussen ook aangekomen in Oost-Europa, waar hele dorpen Roma vertrekkensklaar staan richting België.
De lakse immigratieregels, een falende controle en het zicht op een uitkering maken dit land dan ook tot het beloofde land voor gelukzoekers. In tegenstelling tot andere Europese landen die in hun sociale wetgeving werkloze buitenlanders uitsluiten van steun, kan een nieuwkomer in dit land aanspraak maken op een leefloon, ook al heeft hij/zij hier nog geen dag gewerkt. Niet zelden ontvangt een uitgebreide familie op die manier maandelijks 3.500 euro aan financiële steun.
Het staat als een paal boven water dat ons unieke sociale zekerheidssysteem door de aanhoudende immigratie steeds zwaarder onder druk komt te staan. In die mate zelfs dat enkele OCMW-voorzitters deze week aan de alarmbel trokken. Ze bevestigden daarbij de stelling van het Vlaams Belang dat de hyperimmigratie verantwoordelijk is voor de forse stijging van het aantal leefloontrekkers, die alleen al in Antwerpen goed is voor een extra uitgave van 15 miljoen euro.
Deze week startten de drie Belgische monopolievakbonden een nieuwe campagne voor het behoud van het Belgische status quo en dus tegen de belangen van de Vlaamse werknemers die zij geacht worden te verdedigen.
De boodschap luidde dat de sociale zekerheid niet mag worden gesplitst en meer zelfs dat de Vlaamse werknemers in de vorm van verhoogde transfers naar Brussel nog wat dieper in hun geldbeugel mogen tasten.
Vakbonden doen het weer (2)
Een ander geliefkoosd speeltje van de systeemvakbonden is uiteraard het racisme. In dit kader startte het ABVV deze week met een kliklijn voor allochtonen wegens discriminatie in de uitzendsector. Naast het feit dat het niet aan privéclubs toekomt om een dergelijke drijfjacht te organiseren, is er het feit dat het ABVV wel bijzonder slecht geplaatst is om ter zake een grote mond op te zetten. De vakbonden werden immers zélf zopas veroordeeld wegens discriminatie.
Het Fonds voor de Bouwsector, mee bestuurd door de vakbonden, werd recent door de Brusselse Arbeidsrechtbank veroordeeld wegens discriminatie van bouwvakkers, die beroofd werden van 12% van hun uitkeringen omdat zij niet-gesyndiceerd waren. Het Fonds moet het afgehouden bedrag, intrest en de gerechtskosten betalen aan de twee bestolen bouwvakkers, die gesteund werden door de Vlaams Belang-Vakbondscel bij het indienen van hun eis. Onze partij nodigt het ABVV uit eerst de discriminatie van niet-gesyndiceerde Vlamingen te stoppen vooraleer zich zorgen te maken over de vermeende discriminatie van allochtonen.
Trein weer duurder
Er zijn nog zekerheden in het leven. Eén daarvan is de prijsverhoging waarop treinreizigers elk jaar opnieuw worden getrakteerd. De prijsstijging zal vooral voelbaar zijn voor gepensioneerden (+ 5,8%) en treingebruikers die korte ritten maken (+ 17,6%). Niet alleen de ticketprijzen stijgen. Dat doen ook de lonen van de drie toplui van de NMBS. Samen verdienden ze vorig jaar niet minder dan 1,46 miljoen euro. Dergelijke bedragen voor politiek benoemde bestuurders zijn in tijden van crisis - en terwijl de ticketprijzen voor de gewone reizigers stijgen - niet langer te verantwoorden. Zeker niet als men weet dat de NMBS vorig jaar stevig verlies maakte en ook inzake stiptheid zeer slecht scoorde.
Citaat van de week
"België ligt in coma. De patiënt is klinisch dood. En het wordt met de dag moeilijker om hem nog te reanimeren."
Eric Van Rompuy (CD&V) in Het Laatste Nieuws, 06 oktober 2010
Zevende Dag
Nu zondag is Kamerfractieleider Gerolf Annemans te gast in De Zevende Dag' naar aanleiding van de start van het nieuwe politieke werkjaar. Eén, 11 uur.
VB stemt tegen open grenzen voor Albanezen, N-VA stemt voor
In het Europees parlement heeft het Vlaams Belang tegen een verslag gestemd dat pleit voor het opengooien van de grenzen voor alle Albanezen, en dit door het afschaffen van de visumplicht. Philip Claeys citeerde uit een recent rapport waarin Albanië wordt aangemerkt als aanvoerland voor drugs, vuurwapens, prostitutie en allerlei andere criminaliteit. Samen met de extreem-linkse Groene fractie waartoe de N-VA behoort, stemde N-VA'ster Brepoels andermaal voor dit verslag en dus voor een laks immigratiebeleid.
Het beeldverslag van Philip Claeys zijn redevoering is te zien in Bijlage.
Staatsvorming of -hervorming: verslag debat KVHV Gent
Namens het Vlaams Belang nam Johan Deckmyn gisterenavond deel aan het grote KVHV-debat aan de Gentse universiteit.
Het verslag door>> Rechtsactueel.eu
Staatsvorming of -hervorming, een brandend actuele vraag die door het KVHV in een fijne debatvorm werd gegoten waarbij iedere partij een vertegenwoordiger van formaat wist af te zenden. Onze correspondent van KVHV Gent was aanwezig en nam akte van de polemieken.
Eerste ronde
Peter De Roover die zijn taak als moderator met glans vervulde en het debat in heel overzichtelijke lijnen wist te leiden, begon het debat met enkele basisregels. Als ware het panel dat bestond uit Stefaan Van Hecke (Groen!), Bruno Tuybens (Sp.a), Guy Vanhengel (Open VLD), Jean-Marie Dedecker (LDD), Jan Jambon (N-VA), Wouter Beke (CD&V) en Johan Deckmyn (Vlaams Belang) een verdacht grijsharig kleuterklasje.
In de eerste ronde deed Jan Jambon kort even het verhaal van de onderhandelingen. Hij stelde dat wat op tafel lag helemaal niet volstond en dat de stekker uit de onderhandelingen trekken hen het meest plausibel leek, waarbij hij nogmaals benadrukte dat N-VA wel bereid is tot het maken van compromissen. Er werd voor de eerste keer met de ogen gerold en cynisch gesnuif steeg op aan het tafeltje waar Stefaan Van Hecke en Bruno Tuybens zaten. Tuybens op zijn beurt benadrukte en dat deed Tuybens het hele debat door, dat Sp.a aan iedere staatshervorming deel heeft gehad. Daarna vervolgde Tuybens het vaste parcours van Sp.a, dat mooi uitgetypt stond op het papiertje dat voor zijn neus lag, waarin hij tot vervelens toe stelde dat met wat meer inspanning we wel tot een akkoord zouden zijn gekomen met Elio Di Rupo en de zijnen.
Stefaan Van Hecke bevestigde dit en stelde het nog scherper door te zeggen dat de stekker uit de onderhandelingen trekken dom was. Daarnaast ondernam hij een poging om de afstand aan te tonen tussen Groen! en Ecolo. In een nogal pover antwoord waarin hij één mager voorbeeld geeft waarin beide partijen het niet eens zijn probeert hij aan te tonen dat Groen! geen klein zusje is, maar een voor zichzelf denkende partij.
Hierna was Jean-Marie Dedecker aan de beurt hij brak het debat eindelijk helemaal open met een beeldspraak van formaat: Terwijl Di Rupo lijdt aan verlatingsangst, lijdt Dewever aan verbindingsangst en de psychiatrie van Laken kan er momenteel niks aan doen. Tevens benadrukt hij dat om een degelijk compromis te verkrijgen je met hoge eisen moet aanvangen.
Johan Deckmyn zat ondertussen al een tijdje glunderend uit te kijken om ook eens de microfoon in handen te krijgen. Toen hij eindelijk die kans kreeg werd hem de misschien wel het grootste cliché van die avond voorgelegd: Staat het VB niet aan de kant in dit alles? Deckmyn stelde meteen dat aan de kant staan niet wil zeggen dat je niets kan doen. Hij wist te vertellen dat er zoveel mogelijk denkoefeningen gemaakt worden waarin de onafhankelijkheid voorop gesteld wordt. Deze oefeningen worden dan gepubliceerd of ten uitvoer gebracht in een debat of colloquium. Daarnaast kon Deckmyn ook niet anders dan benadrukken dat zijzelf niet gekozen hebben om aan de kant te staan, maar dat ze op ondemocratische wijze in het hoekje geduwd worden. Hij wist te vertellen dat in 2004 (VB haalde toen 32% van de stemmen nvdr.) ze wel uitgenodigd werden door Leterme, maar ook door hem weer uitgesloten omdat ze toen een splitsing van de gezondheidszorg en een aanpassing van de financieringswet vroegen, zaken die de N-VA nu ook allemaal voorop stelt
Guy Vanhengel die van het verre Brussel moest komen en wat later de zaal betrad, sprak meteen duidelijke woorden: MR wil misschien in de regering, wij niet. Wij willen ook geen nieuwe verkiezingen, wij willen werken.
Evolutie of revolutie
Na deze kennismakingsronde werd het debat door Peter De Roover helemaal open gegooid. Eindelijk kwam er een beetje schwung in de polemieken en met af en toe een sneer brak de woordenstrijd los. Dedecker mag zichzelf de meest zelfrelativerende politicus van de avond noemen. Meermaals lachte hij met het grote verlies van zijn eigen partij en hij wist de hele zaal aan het lachen te brengen toen hij stelde dat N-VA nog een zitje over heeft in de Senaat.
Jambon stelde eindelijk waar het om ging in de onderhandelingen met de Franstaligen en probeerde voor een laatste keer het juk van onverantwoordelijkheid die hen aangesmeerd wordt van zich af te gooien. Hij noemde heel wat bedragen waarvan de opmerkelijkste die van de gezondheidszorg zijn. Nva stelde een bedrag van 6 miljard voor Vlaanderen als compromis, een miniem bedrag t.o.v. het totaal bedrag, op tafel lag echter slecht 2 miljard. Jambon ging het volledig lijstje af en stelde nog een laatste keer heel duidelijk dat N-VA niet zijn volledig partijprogramma wil realiseren, maar dat zulke bedragen lachwekkend zijn en niet aanvaardbaar zijn als compromis.
Deckmyn uitte zijn sympathie door te stellen dat Bart De Wever lef heeft, al heeft hij volgens het Vlaams Belang de stekker er veel te laat uitgetrokken. Hij neemt ook het woord referendum in de mond, maar pleit niet in het voordeel hiervan. Deckmyn komt aandraven met Tsjechië-Slowakije alwaar ook de grenzen van het debat bereikt waren en men als vrienden uiteen ging.
Wouter Beke roert op dit moment voor het eerst echt zijn mond en het moet gezegd, het werd een stevige uiteenzetting. Hij pleitte voor vooruitgang, want stilstand is dodelijk, zo stelde hij. Voor Beke is een referendum niks meer dan een middel om een gat te slaan tussen de Vlaamse partijen. Hij profileert zich tevens als een ware Vlaming door te stellen dat een referendum niets meer is dan het doodmaken van de normale Vlaamse eis.
Hierop voortgaand krijgt Tuybens voor het eerst stevig tegenwind van Jambon. Tuybens stelt namelijk dat Caroline Gennez Bart De Wever zou hebben teruggefloten nadat hij zou hebben toegegeven om 500 miljoen te schenken aan Brussel. Jambon verslikt zich bijna in het slokje water dat hij even nam.
Nationalisme versus Belgicisme
Vanhengel neemt ondertussen het woord en probeert een subtiel anti-nationalistisch discours af te steken. Hij zegt: Ik heb een meervoudige identiteit, daar ben ik fier op. Ik ben van alles! Aan de andere kant knikken Jambon en Deckmyn cynisch van ja.
Tuybens die plots zijn drive leek gevonden te hebben, bleef doorgaan op zijn elan en zei dat het belachelijk maken van een bevolkingsgroep niet kan. Deckmyn die hier even de verdediging van N-VA ter harte leek te nemen, repliceert meteen dat men die stelling ook kan omdraaien. Wat de Vlamingen, en daarmee bedoel ik alle Vlamingen, al werd aangesmeerd in de Waalse pers houdt men niet voor mogelijk.
Tuybens antwoordt: Men oogst wat men zaait. Waarmee hij Sp.a weer duidelijk aan Di Rupos enkels legt
Wanneer de besluitende vragenronde aanbreekt, wordt de sfeer nog iets bitsiger. Jambon smeert Open VLD enkele verwijten aan waarop Vanhengel dreigt met zware oppositie en het rancuneuze kantje van open VLD weer de kop op steekt. Sp.a blijft ondertussen benadrukken dat ze in iedere staatshervormingen deel heeft gehad. Iets om fier op te zijn?
Dit debat bood een spectrum aan argumenten en politieke steekspelletjes, maar bood, zoals verwacht, geen eenduidige en klaar kijkend antwoord op de vraag staatshervorming of staatsvorming. Allen zijn het namelijk maar over één ding eens, N-VA moet in de regering!
Dit is een dossier over de gevolgen van de Jihad. Het verteld hoe de Islam is verspreid en laat ook zien wat de gevolgen waren. Samensteller Peter Bontenius heeft een chronologie van de Jihad samengesteld, gebruikmakend van bronnen die vooral uit het Engelstalige gebied afkomstig zijn. De Koran blijft voornamelijk dicht, het gaat in dit dossier om de gevolgen van de Jihad en niet om de inhoud van de Islam. Voor het historische gedeelte van dit boek heeft hij voor een chronologische benadering gekozen en vertelt het dossier een doorlopend verhaal.
Eerst werd Arabië door de Jihad veroverd, daarna was Egypte aan de beurt, waarna Perzië werd aangevallen. De expansie naar Nubië mislukte, mede doordat het gebied zo arm was dat er voor de Moslims niets te halen viel. De verovering van Noord Afrika begon in Egypte waar alle steden werden veroverd. In Alexandrië werd de beroemde bibliotheek verbrand; een onherstelbare klap voor de beschaving. De Berbers in Noord-Afrika hebben zich gedurende twintig jaar hevig verzet tegen de Arabieren. In Frankrijk werden de Islamieten bij Tours beslissend verslagen. In het oosten konden de Byzantijnen tot de slag bij Manzikert stand houden, maar daarna werden ze steeds verder teruggedrongen totdat Constantinopel als laatste bolwerk viel. Daarna was de Balkan en Oost Europa eeuwen lang een slagveld met ontelbare slachtpartijen. In onze tijd zijn de Turken nog steeds gewelddadig bezig met Cyprus en de Koerden en worden zelfs de laatste Armeniërs en andere Christenen bedreigd.
De Islamieten vernietigden bijna overal waar ze kwamen de bestaande taal en cultuur en vervingen die in veel gevallen door hun eigen taal en de Islam. De Arabieren, de Turken en andere islamieten verwoestten tienduizenden kerken en ook dat gebeurt op diverse plaatsen nog steeds; zoals in Egypte, Nigeria en Indonesië. De Arabieren hebben in het Midden Oosten, Klein Azië en Noord-Afrika meer dan de helft van de toenmalige Christelijke wereld zo grondig weggevaagd, dat er op een incidentele mozaïekvloer na, bijna niets meer van is terug te vinden. De veroveringen gingen meestal gepaard met moord op de weerbare mannen en verkrachting en slavernij voor de vrouwen en kinderen; honderden miljoenen waren er het slachtoffer van.
De Jihad is in de islamitische geschiedenis ook steeds gepaard gegaan met grootschalige slavernij. In dit dossier wordt daarom ook aandacht besteed aan de slavernij en de islamitische connectie daarvan. Daarna komt de tijd na 1900 in beeld. Er wordt aandacht besteed aan de wrijving tussen het Christendom en de Islam, die zich voor een deel in het Midden-Oosten afspeelt. In samenhang daarmee gaat het ook over de verborgen agenda van de EU en de Islam in relatie tot de Jihad en de gevaren die de Europeanen daardoor bedreigen. Het gaat dus niet alleen over de geschiedenis van de Islam en de Jihad, maar ook over de invloed die deze ideologie op de wereld van vandaag heeft.
De samensteller geeft geen interpretatie van de informatie, maar hij vindt dat de chronologie van de Jihad wel een duidelijk patroon vertoont, namelijk dat de Islam niet zal rusten voor gehele de wereld is veroverd! De Jihad loopt als een rode draad door de geschiedenis van Europa, Azië en Afrika. De hedendaagse Moslims proberen ons te laten geloven dat de Islam voornamelijk op vreedzame wijze is verspreid. De snelheid waarmee de islamitische expansie zich voltrok, kan echter alleen worden toegeschreven aan het feit dat die voornamelijk werd bereikt met militaire middelen; daarvan zijn overvloedige bewijzen voorhanden.
Dit dossier behandelt een aantal van die bewijzen die, waar mogelijk, zijn geïllustreerd met verslagen van ooggetuigen. Doordat van de bronnen veel niet in het Nederlands is vertaald, is in de informatie die ze bevatten voor de meeste Nederlanders onbekend. Dit dossier is een poging om deze leemte op te heffen en het wil de slachtoffers van de Jihad aan de vergetelheid ontrukken. Het dossier is daarom aan hen opgedragen en hun stem wordt gehoord in de ooggetuigen verslagen die in de tekst zijn opgenomen. Het is een schokkend verhaal geworden en vormt stof tot nadenken.
Over de samensteller van dit dossier:
Peter Bontenius is uiteraard een pseudoniem. In deze snel islamiserende samenleving ben je als criticus van het "Geloof van de vrede" je leven immers niet zeker. Hij heeft een passie voor geschiedenis, is daarin autodidact en kan daarom de geldende mores in de geschiedschrijving negeren. Hij is uit nieuwsgierigheid aan dit dossier begonnen en heeft zich verbaasd over de gewelddadigheid van de Jihad en de naïveteit van de gevestigde orde ten opzichte van de Islam.
Voorpost Kring Gent trok er deze morgen voor de eerste keer op uit om anti-drugspamfletten uit te delen aan de schoolpoorten. Ze begonnen aan de campus voor technisch- en beroepsonderwijs Glorieux te Oostakker. Daar deelden de militanten zon 400 pamfletten uit aan leerlingen, die deze over het algemeen positief onthaalden.
Dat was helaas niet het geval met het onderwijzend personeel. Dat was kennelijk van oordeel dat mensen die pamfletjes uit delen aan de schoolpoort een ernstiger probleem zijn dan mensen die drugs dealen aan de schoolpoort. De leraren in kwestie vonden het nodig onze militanten fysiek aan te pakken en een poging te ondernemen de afficheborden die ze bij hadden te vernielen. Ongetwijfeld als stichtend voorbeeld voor de leerlingen ...
De studenten verzamelen aan het UFO-gebouw, vlakbij het rectoraat De protestactie van het NSV! Gent tegen de weigering van de UGent om een islamdebat in haar lokalen te laten organiseren verliep maandagavond bijzonder rustig. Zo'n 40 sympathisanten daagden op voor de optocht. Er werden ook enkele linkse aanhangers gesignaliseerd door de politie, maar het kwam niet tot een confrontatie tussen links en rechts.
Het NSV! had vorige week nog geprobeerd om via de Raad van State de UGent gelijk te krijgen, maar ving bot waardoor de UGent geen lokalen ter beschikking moest stellen van het NSV! Er werd niet gezocht naar een alternatieve locatie en men laste het debat af.
Wel organiseerde de studentenvereniging een stille optocht vanaf de Kantienberg tot aan het rectoraat. Daar wilden ze een brief overhandigen aan de rector waarin ze hun ongenoegen uitten over de weigering om het debat te organiseren. De rector gaf echter niet thuis.
Wij worden monddood gemaakt, zei Wouter Openacker van het NSV! We kleven daarom symbolisch een rode sticker over onze mond. In een democratie moet het mogelijk zijn om zon debatten te organiseren en meningen te uiten. De slogan van de UGent is 'durf denken. Wij zeggen: durf debatteren. Het is jammer dat de UGent omwille van veiligheidsoverwegingen ons debat verbiedt.'
Vervolgens vroeg Opdenacker om de stickers af te nemen. 'Laat horen dat jullie het niet eens zijn met het beleid van de UGent waarop de studenten enkele welbekende slogans scandeerden, zoals 'links gespuis, ga naar huis,België Barst en andere.'
De studenten kregen wel de belofte dat de rector hen dinsdag zal ontvangen en met hen van gedachten zal wisselen. 'Wij zijn verrast dat we morgen met twee studenten op audiënte mogen en grijpen deze kans graag aan. Hopelijk kunnen we de rector overtuigen van onze visie om alle meningen te laten horen', aldus Opdenacker.
De politie was aanwezig, maar de optocht zelf verliep zonder problemen.
Het Politiek en Filosofisch Konvent (PFK) boog zich overigens maandagnamiddag opnieuw over de toelating van NSV! Gent tot het PFK. Vorig jaar, op 14 december 2009 besloot een meerderheid van de PFK-leden dat de NSV! Gent voldeed aan alle statutaire voorwaarden om erkend te mogen worden.
Op 1 april maakte het bestuurscollege deze beslissing teniet. Vandaag moest het PFK zich opnieuw buigen over de kwestie. Er viel nog geen beslissing, want er was een gelijk aantal stemmen voor, als tegen de toelating van het NSV! tot het PFK
Bart De Wever trok vandaag de stekker uit de onderhandelingen over een staatsher- en regeringsvorming. De N-VA zegt van nul af aan te willen herbeginnen met die onderhandelingen. Nieuwe verkiezingen worden niet vermeld. Ondertussen raakte ook bekend dat Opel Antwerpen definitief sluit. Toch één farce die een einde kent, het is wel het slechtste einde, maar zo gaat dat in een staat die blijkbaar niet genoeg inzit met het welzijn van haar bevolking. Johnson Controls mag hierdoor evenzeer een kruis trekken over haar activiteiten. Opel was haar enige klant...
Opel domineert het nieuws. De timing van Bart De Wever zit dus redelijk slecht, maar niet enkel de timing kan weleens zorgen voor enkele spannende dagen en weken voor de N-VA. Men voorspelt nu overal een monsterscore voor de N-VA bij nieuwe verkiezingen. Zij hebben immers woord gehouden en het been stijf gehouden. Geen compromissen of andere vieze woorden. Neen, de N-VA is de held van de dag, misschien wel van het jaar. In peilingen schiet de N-VA vlot boven de 30%.
Er is echter een reden dat De Wever ALLES van tafel wil vegen. Niet enkel datgene wat hij geëist en verkregen heeft tijdens de onderhandelingen verdwijnt, ook (en vooral) datgene wat de N-VA wél toegegeven heeft moet (zo stilletjes mogelijk) van tafel. De komende dagen zou er wel eens heel wat boven water kunnen komen dat de N-VA zou kunnen beschamen. Welke compromissen heeft De Wever wél moeten sluiten? Wat kregen de Franstaligen in ruil voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde? Wat met Brussel an sich?
Vergis u dus niet, indien er alsnog verkiezingen van zouden komen, zou dat wel eens minder positief kunnen aflopen voor de N-VA dan verwacht. Euforie is een goed gevoel en als nationalisten zoeken we al eens graag steun bij gelijkgezinden. Maar de vraag is natuurlijk of de N-VA'ers wel dezelfde soort nationalisten zijn dan die waarmee wij het onafhankelijke Vlaanderen willen binnenstappen. Uiteraard is het aan ieder van u om daar zelf een oordeel over te vellen.
