Toen ik - samen met Fanny - in het ziekenhuis kwam, was Carine's bed weg. De schrik sloeg me rond het hart. Wat is er gaande en waar is mijn meisje naartoe? Haar buurvrouw zei dat ze haar komen halen waren maar dat ze al een tijdje weg was. Onmiddellijk richtte ik me tot de hoofdverpleegster - overigens een zeer jonge maar blijkbaar erg bekwame jongedame - die de tijd nam om me wat uitleg te verschaffen. Ze hadden besloten dat het beter was dat Carine nog steeds geen voeding via de maag zou krijgen en dus werd geoordeeld dat het beter was om een centrale catheder te plaatsen (in de nek) waarlangs dan alles toegediend werd waar Carine behoefte aan zou hebben. Op mijn vraag over de algemene gezondheidstoestand van Carine kon ze niet antwoorden en ze raadde me aan om hiervoor op maandag naar de afdeling te bellen om een afspraak te maken met de geneesheer. Twee dagen en drie nachten lang in onrust omdat er geen geneesheer beschikbaar is???
Omdat ik me blijkbaar zichtbaar ongerust maakte zei ze dat dit wel meer gedaan wordt om de aders van de patiënt te sparen. Carine was reeds lang weg (van rond 16 u.) en op mijn vraag belde ze even naar het operatiekwartier om te vragen hoe de situatie was. Bleek dat ze nog maar net gedaan hadden, dat ze op de foto gezien hadden dat de catheder ietsje te ver in de ader zat en dus net nog een weinig teruggetrokken was. Nu was het enkel nog de wonde verzorgen en dan kon Carine terug naar de kamer.
Tegen ongeveer 19.00 u. was Carine eindelijk terug en de wonde in de nek moest nog verzorgd worden. Het plaatsen van dergelijke catheder gebeurt dus onder plaatselijke verdoving, men maakt een snee in de nek en plaatst de catheder daar ergens rechtstreeks in de (slag?)ader. Daarna dient de snijwonde gehecht te worden. De verpleegster had problemen met het verzorgen van de wonde en vreesde dat ze door verkeerde manipulatie gevaar liep dat ze de catheder terug uit de ader zou trekken. Ze riep er nog een andere verpleegster bij en ook die zag dat het een delicate zaak werd. Daarom werd besloten naar het operatiekwartier te bellen. Men vertelde haar dat het een nieuwe hechtingsmethode was die later minder litteken zou achterlaten bij de patiënt. Ik kreeg weer het gevoel dat mijn schat hier gebruikt werd als proefkonijn. Als ze op de verpleging niet op de hoogte zijn van nieuwe technieken die "plots" in het operatiekwarier toegepast worden, dan is dit weer een zoveelste geval van slechte communicatie.
Dit deed me er ook aan denken dat de oncologe afraadde om reeds in de kinderopvang terug te beginnen werken omdat Carine daar teveel met bacteries in contact zou komen... en dan loopt Carine in het ziekenhuis een bacterie op doordat een punktie niet in een steriele omgeving gebeurd is???
|