Het is anderhalve week geleden dat Carine haar zesde chemo kreeg. Na de nogal hevige reactie na chemo vijf, was het met enige schrik dat ze chemo zes onderging. Al bij al is het goed meegevallen. De pijn was er wel zoals vorige keer, maar veel minder hevig, in die mate dat pijnstillers om te kunnen slapen niet nodig waren. Ook de vermoeidheid was gemakkelijker om te dragen en was eigenlijk maar van dag drie tot dag vijf echt storend. Maar goed, we mogen al blij zijn dat het weer vrij vlot is gegaan. Vandaag beperken de bijwerkingen zich nog tot vermoeidheid waar toch steeds rekening moet mee gehouden worden en tintelende vingers.

Vandaag was het dus ook tijd voor een nieuwe CT-scan van abdomen en nog iets, zeg maar: borst, buik, maar niet de billen. Een mens moet mee met zijn tijd, nietwaar? We waren een kwartiertje te laat omdat we ons in het juiste blok maar op de verkeerde verdieping aanboden (ik dacht al dat deze donkere gang me niet bekend voor kwam), maar gezien de aard van de ziekte van de patiënt kon men daar toch geen punt van maken, nietwaar? En je weet, als je éénmaal verkeerd bezig bent, kun je van alles verwachten.

Ik had het lumineuze idee om op de terugweg even een korte stop te maken bij Ikea omdat we daar nog wat klein spul wilden halen. De zaak leek zo goed als in een winterslaap maar aangezien er toch een weinig volk liep, dachten we dat het goed ging. Tot we voor de deur kwamen. Dat rotding draaide niet open. Oops, open vanaf 10 uur en het was nog maar half tien. Welke onverlaat, die ook nog zijn schaapjes op het droge wil krijgen, doet nu pas zijn magazijn open om 10 uur? Dus reden we dan toch maar naar huis. Een half uur zitten wachten om mijn geld op te doen, leek me immers niet zo'n best idee. Toen we thuis kwamen wachtte ons nog een verrassing. Hondjes buiten laten, poezen binnenlaten... 't Is te zeggen, één poes binnen laten. De ander lag gelaten op de grond en reageerde amper. En jawel, we hebben onze hoogbejaarde kater vaarwel gezegd en hem "rustig laten inslapen". Het ga je goed, fijne vriend! We wisten dat het komen moest, hij was dik 18 jaar en was de laatste tijd weinig actief. Meestal teken dat het niet zo goed gaat en je poes toch wel pijn heeft. Hij heeft er het beste van gemaakt en heeft op ons gewacht om heen te gaan. Een toch nog onverwacht pijnlijke confrontatie met de dood... Ondertussen hopen we dat het enkel onze lieve kater treft en dat Carine kan uitkijken naar extra gewonnen jaartjes. Woensdag weten we hopelijk meer.

29-10-2012 om 22:04 geschreven door patrick  

Zoals vandaag voorzien trekken we met lood in de schoenen naar de afspraak met de oncologe. Veel opties zijn er niet: ofwel heeft ze goed nieuws ofwel heeft ze slecht nieuws, zo simpel is het.
Omdat de dokter nog even bezig is met een andere patiënt (busje komt zo...) worden we opgevangen door een andere arts. Ze heette Stefanie De S-en nog iets, maar het is me niet bij gebleven. Wat er me wel bij is gebleven is dat deze jonge artse heel vlot en erg betrouwbaar over kwam. Ze had voldoende aandacht voor haar patiënte en hield nauwkeurig in het oog hoe de reacties waren op de mededelingen die ze deed. Ze kon ook heel goed overweg met de computer en wist binnen de kortste keren antwoorden op onze vragen te vinden. Maar wat waren nu die antwoorden?

Slecht nieuws was er eigenlijk niet, goed ook niet, ergens tussenin dus. Ze wist ons te vertellen dat de situatie gestabiliseerd is, er zijn geen nieuwe tumoren te zien. Blijkbaar heeft de chemo toch wat resultaat gehad. Bij een vorige CT-scan was er nog enig vocht in de buik te zien, en dat was eerder verminderd. Wat mij deed besluiten dat het er toch op moest wijzen dat er minder tumoren aanwezig waren, of dat ze in elk geval niet meer actief waren aangezien het die uitzaaiingen zijn die bij dergelijke situatie een overschot aan buikvocht aan maken, waardoor je dus een opgezwollen buik krijgt. Zo ver wilde ze nu ook niet gaan, want op de CT-scan is eigenlijk heel moeilijk te zien wat de toestand binnenin is, vooral omdat het geen afgetekende tumor is waarvan de afmetingen kunnen gezien worden. Er is dus eigenlijk geen sprake van groei noch krimp. Voor de rest kon ze wel bevestigen dat de pancreas en de alvleesklier niet aangetast zijn, er is wel een lichte zwelling ter hoogte van de longen, maar die was er voorheen ook al en dat kan even goed van het roken of een eerder probleem zijn. Ook wel een lichte zwelling op de endeldarm (wat mij een beetje nerveus maakt, maar goed...) en verder waren er alleen maar vaststellingen die wij voorheen al kenden.

Ze wist Carine ook te vertellen dat de tinteling in de vingers en de tenen wel weer weggaat als de chemo stopt, maar dat dat wel een tijdje kan duren. Ze zei ook dat de volgende logische stap voor haar nu de HIPEC-operatie lijkt. Niettegenstaande het een zware operatie betreft die heel wat nare nasleep kan hebben, zou een mens er op den duur naar uit zien, kwestie van eindelijk eens zeker te weten wat met dat spul daar binnenin aan het gebeuren is. Ze wist niet wanneer de operatie er aan kwam, want prof. Ceelen is deze week met vakantie.

Net nadat we het over de operatie hadden, kwam Dr; Denys binnen. Ander patiëntje de deur uit dus. Ze gaat min of meer verder met het gesprek en zegt dat ze net nog met dr. Van De Putte gesproken heeft (die van de eerste kijkoperatie), de assistent van dr. Ceelen en die denkt dat het resultaat nu wel goed is om met de HIPEC door te gaan. Maar het wordt natuurlijk eerst overleggen met Prof. Ceelen. Dat wordt dus iets voor volgende week. In de loop van volgende week mogen we dus een telefoontje verwachten om verder af te spreken en dr. Denys vraagt me om haar op de hoogte te houden van het moment waarop Carine wordt geopereerd of misschien vlak na de operatie zodat ze er ook eens op bezoek kan gaan om te zien hoe haar patiënte het maakt. Op de valreep zegt ze tenslotte nog dat de waarden verbeterd zijn. Ik zal maar niet meer vragen over welke waarden het gaat want twee chemo's geleden vertelde een assistente ons nog dat er geen markers konden geplaatst worden omdat ze niet wisten over welk type kanker het precies gaat.

Resultaat van het verhaal: het wordt weer even wachten. Zoiets doet me altijd denken aan de televisie-uitzendingen uit mijn kindertijd. Toen verscheen regelmatig midden in een programma de boodschap op het scherm: "even geduld, het filmglas is gebroken". Je wist dus ook nooit op voorhand hoe lang de onderbreking zou duren. Je had er als leek trouwens geen flauw benul van over welk filmglas het ging en hoe dat ding er dan wel mocht uit zien. We gaan  eigenlijk zo'n beetje figuurlijk van wachtzaal naar wachtzaal. In iedere wachtzaal krijg je een opdracht die je weer in de volgende wachtzaal brengt, waar je weer een opdracht krijgt etcetera, etcetera... Je gaat ervan uit dat er op het eind van de rit een leuke verrassing ligt, maar zeker ben je het nooit. We zien wel weer wat het wordt....

01-11-2012 om 01:00 geschreven door patrick  

02-11-2012 om 22:06 geschreven door patrick