Is die titel wel juist, vraag ik me af.
Hoe dan ook, een nieuwe dag ligt voor me, open en bloot, afwachtend
hoe het zal worden. Jammer dat zijn velletje grijs begint, met wolken,
een bijna dichte hemel, maar we wachten af heb ik daarjuist gezegd.
Niet te vlug meisje, verman je of 'vervrouw' je, want dat ben ik toch, niet?
Spannend, die dag die zo onbeholpen voor je open ligt, zou je kunnen zeggen,
en toch ook weer niet.
Dat heeft iets te maken met hoe je je voelt. En ik...
ik voel me gewoon goed. Kabbelend als een beekje dat toch maar
naar de Schelde vloeit. De Schelde met zijn oevers, met riet dat ruist,
met die typische geur van moer en dras.
Sommige mensen zullen wel zeggen: moer en dras dat is slik en dat stinkt toch.
Nee, nee, stinken is iets anders. Veel in de wereld stinkt, vind ik, maar moer en dras
van mijn eigenste, lieve vriend Schelde? Nee, die ruikt, geurt, heelt en geneest.
Zeker wanneer de wind eroverheen gaat en alles laat bewegen wat om en op en in en
naast die oevers groeit, en bloeit, en huilt, en lacht...Dus, voor diegenen die zich niet goed
mochten voelen: kop op, kijk rond, luister, breek uit je schulp, trek je mondhoeken op en
lach, ondanks de pijn, het leed, het 'niet meer zien zitten'. Want het moét, je moet verder,
stap voor stap tot je je weer goed begint te voelen. Weer kunt voelen van binnen hoe je
eigenlijk bent, wat er ook aan vooraf is gegaan. En vergeet niet: stap de natuur in, ga naar
de oever, de oever die op je wacht met de geur van moer en dras, kruiden, wiegend riet
en zeilende wolken boven je...ook al zijn ze nu een beetje grijs.
Ik wens je veel geluk met deze nieuwe dag...de zevende dag toen alles begon.
|
