de lucht ruikt naar poëzie
zoenlucht
Inhoud blog
  • Op stap met Didier, een prentenboek op maat !
  • uitnodiging voorstelling dichtbundel Patricia De Landtsheer
  • Persbericht STEAMING door Nele Dooms in Het Laatste Nieuws
  • recensie STEAMING van P. De Landtsheer door Frank De Vos
  • Uitnodiging Gedichtendag en Project 'Bird' L'oiseau qui vole sans ailes
  • UITNODIGING BOEKPRESENTATIE 19/12/12
  • voorstelling en recensie boek KRONIEK VAN EEN KRANT, Louis Davids & co-auteur P. De Landtsheer
  • recensie STEAMING van P. De Landtsheer
  • recensie 2 Bewaar altijd een stukje brood
  • recensie Bewaar altijd een stukje brood van P. De Landtsheer
  • Bird Project, L'oiseau qui vole sans ailes
  • Recensie: Auschwitz 13917, Mirjam Blits door Patricia De Landtsheer
  • recensie
  • zomaar
  • De gruwel kreeg een gezicht...
  • Prutske
  • een dag als 'geen' ander...
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Een interessant adres?
    17-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een dag als 'geen' ander...
       Samen met mijn dochter ben ik vandaag naar Gent geweest. Het moest er eens van komen. Te lang heb ik een zieke vader verpleegd, gevoed en te drinken gegeven. Te lang heb ik naast zijn bed gezeten en naar zijn ademhaling geluisterd, angstig voor het moment dat die ademhaling zou stokken. Op 20 november is hij overleden. Hij kon het niet meer zeggen, maar ik weet dat achter zijn gesloten ogen het woord 'eindelijk' geschreven stond. Ik zag het gebeuren bij de verzorging. Zijn ogen waren zijn ogen niet meer. Ik heb vlug zijn hand gepakt en tegen mijn hart gedrukt. Dat was het laatste. Sindsdien heb ik nog niets over hem kunnen schrijven. Het is als lood in mijn hart dat nog niet vloeibaar is. Maar het zal komen, ik weet het. Nu nog niet, ik heb tijd. Ik mis hem. Mijn lieve, oude papa, kameraad van het eerste uur. Ik kan dit gemis nog niet ten volle plaatsen. Nu nog niet, maar het zal komen...

       'Moeke, je moet er eens uit,' zei ze. Dus, samen naar Gent, zoals ik al zei. Feestverlichting, lachende mensen, draaiende paardenmolens, sfeervolle muziek... Lekker gegeten in een Turks restaurant en dan te voet naar het poëziecentrum. Een bezoek aan Gent draait altijd rond boeken én poëzie. We kunnen nu eenmaal niet zonder.

       We sloegen een straat in die we niet kenden. Hoge, oude, gerestaureerde gevels in frisse kleuren. We keken, becommentarieerden, voelden ons gelukkig als twee kinderen, een ouder en een jonger kind. Twee handen op één buik, niet alleen moeder en kind, maar vriendinnen voor het leven.

       Staan we daar plots oog in oog met een jongeman die zegt: 'Excuseer, mag ik jullie iets vragen? Heeft u voor mij 60 cent. Tegen vanavond moet ik 4 euro bij elkaar krijgen om een slaapplaats te kunnen betalen, maar ik heb 60 cent tekort.'

      We kijken elkaar aan, weten niet wat gezegd. 'Weet je wat,' zegt dochterlief, 'neem maar alles'. Waarop ze in haar jaszak graait en om en bij de 2 euro opdiept. Voorzichtig legt ze het stapeltje in zijn uitgestoken hand. Hij bedankt ons hartelijk, er zit een glimlach in zijn ogen. Hij stapt weg. Kijkt zelfs niet naar wat er in zijn hand zit. Plotseling is hij weg. Met hem het licht dat er even was.

    We staan nog altijd op dezelfde plaats en kijken elkaar aan.
    'Begrijp jij nu zoiets?' vraag ik. 'Zestig cent, niets meer, niets minder. Gewoon zestig cent.'

       We vervolgen onze weg. Tellen ondertussen een zestal bedelaars, maar die ene met zijn grote, donkere, maar eerlijke ogen blijft ons bij. 'Het leven zit raar in elkaar,' zeg ik.
       'Dat is waar,' zegt mijn dochter. 'Maar die jongen zal vanavond toch in een bed liggen.'

    Misschien is het niet veel, maar het is tenminste iets. En de hele wereld kun je tenslotte niet helpen.



    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    17-12-2008, 00:39 geschreven door Patricia  
    13-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.voor lieve Ploef

    Zaterdag 13 september 2008. (verjaardag dood van Ploefke, mijn lieve, kleine hond)

     

    (geschreven op 6 sept. 2008 om 21 u. ’s avonds en toegevoegd aan ‘Liefdesbrieven creatief schrijven – ergens blinkt voor hem een sterretje)

     

    Lieve Ploef,

     

    Een jaar ben je er nu niet meer. Om exact te zijn, 13 sept. 2007 om 8.30 ’s morgens, je kopje op mijn knie, blies je letterlijk en figuurlijk je laatste zucht uit. Je ging zo licht als een veertje, je oogjes gebroken, je bijna zestien jaren van onvoorwaardelijke trouw als een – voor even nog – warme klomp aan mijn been gekluisterd.

    En toen, plots, was je er niet meer, of toch…

    Ik luisterde, mijn oor op je borst…

    Ik heb mijn tranen toen op je poot gelegd en werd daar in die ongemakkelijke houding, half weggedoken onder de tafel, hond met jou.

    Je lieve poot, waarmee je soms aan mijn been krabde, of vroeg om een plas te doen, gleed omlaag, bleef daar liggen.

    Ik heb je toen opgepakt, je in de zetel gelegd, en je toegedekt als een kind. Het moést zo. En niemand mocht er om lachen.

    Achteraf hebben we je in een kistje gelegd dat mijn man nog vlug voor je timmerde. Helemaal zoals het hoort. Het moést weer zo. En niemand…

    Samen hebben we je achter in de tuin begraven. Weet je dat nog?

    Ja, je weet het, ik voel dat je het weet.

     

    Je met witte keitjes bedekte plaatsje in de boomgaard, bij de moerbeiboom waaronder enkele kippen scharrelen, licht op in het late zonlicht van deze vreemde septemberavond.

    Ik hang de was op en neurie ondertussen het lied dat ik altijd zing als ik langs de stroom naar Vlassenbroek fiets:

     

    Ploefke ikke en gij

    We zijn er geren bij

    We hebben gene schrik

    Van de grote stouterik

     

    Ploefke ikke en gij

    We zijn er geren bij

    We zullen na de noen

    Nog een toereke doen

     

    Je loopt altijd voor me uit, klein en zwart, je buikje rond en zwaar van de kankercellen die je lever verteren, je op en neer wippende flapoortjes als twee kleine vliegtuigvleugels dansend in de wind.

     

    Je was en bent nog steeds de liefste hond die iemand zich wensen kan. Eigenwijs, nukkig soms, toehappend als iets niet ‘in je kraam paste’, maar oneindig trouw en echt.

    Daarom deze brief aan jou, ginds in de hondenhemel als die al mag bestaan.

     

    Is het toegelaten dat ik het vandaag zo moeilijk heb? Dat ik zo triest ben om je afwezigheid? Dat ik je voel tot in de engste hoek van mijn lijf. Zou het iets te maken hebben met dat ‘hond worden met jou’ en de tijd die terugkeert en zich wentelt in de herinnering aan een ogenblik, een intens moment dat als een afdruk op netvlies achterblijft?

     

    Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik aan je denk, je mis, je nog eens in mijn armen zou willen nemen en je een lieve zoen geven.

     

    Laat me maar met je meestappen tot waar de horizon geen horizon meer is maar een baken, een warm beschuttend nest waar we beiden in wegkruipen en ons met de met sterren bezaaide hemel laten toedekken.

     

    Dag Ploef…

     

    Patricia


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (6 Stemmen)
    13-09-2008, 00:00 geschreven door Patricia  
    25-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De zoete zucht der dingen
    De zoete zucht der dingen, mijn debuutdichtbundel
      

    Over de bundel:

    In zijn inleiding schrijft essayist Erik Vermeulen dat mensen en de natuur centraal staan in de gedichten van Patricia De Landtsheer. Vaak gaan ze in een en hetzelfde gedicht hand in hand. Mens en natuur, steden én gedichten…Alles situeert zich in de Tijd. De mens beseft wat de tijd in se is en is er soms bang voor, zoals in het vers:

    ‘Wij zijn tijdvreters met bange blik volgen we het aureool van de zon’.

    In de gedichten krijgt alles een plaats, zelfs de terreur. Met dit poëziedebuut bewijst Patricia ruimschoots een kritisch waarnemer te zijn van de dingen zoals zij op haar afkomen en zoals zij ze ervaart. De stilte die tot het laatste gedicht aanwezig blijft, zalft en heelt en laat ons met een zoete zucht achter.

    Berghmans Uitgevers
    I
    LLUSTRATIE : MARIJKE MEERSMAN
    FOTOGRAFI E: PAUL DE MALSCHE


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (6 Stemmen)
    25-04-2008, 22:02 geschreven door Patricia  
    24-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vandaag

    Pasen!!!

    Zonneschijn, klokkengelui, geritsel, geroezemoes, gezoem, geklots...

    Ik stapte met mijn Ploef, heerlijke, kleine straathond (nu bijna zes maanden overleden) over de dijk. Bezocht elk plaatsje waar ik met hem had gelopen. Geen boom bleef gespaard voor zijn machtig waterstraalobject, geen grasspriet die hij niet heeft ondergesproeid.

    Ach Ploef, wat mis ik je. Hoe graag zou ik je in mijn armen houden, je knuffelen, je met mijn liefde overstelpen tot je bijna geen adem meer hebt. Jij, die me telkenmale tot de orders riep als ik het weer maar eens niet meer zag zitten. En ja, wat zal ik zeggen, nu zie ik het minder en minder zitten en er is geen Ploef, geen hompje hond dat zegt: 'Kop op meid, hier is het leven en jij moet erdoor. Kijk naar mij, blaf desnoods, maar leef! Verhef dat hoofd van jou ook al doet het verdomd pijn en lijkt de wereld op zijn kop te staan!'

    Toen zag ik hem verdwijnen in de nevels boven de stroom. Het deed me zowaar aan de styx denken. Maar er was geen styx te bekennen, gelukkig. Enkel Ploef en moeder. Hij leidde haar veilig naar de overkant. Zonder mijn Ploef, mijn zielig hoopje hond aan het eind van zijn leven, zou zij er toch nooit geraken, dement als ze was voor ze tenslotte stierf, maar hij, ho maar, hij reikte haar zijn poot en ...

    Ik heb je daar in mijn hart gesloten, je gevoeld met alles wat aan en in je is, een homp, een klomp, een bundel liefde waar jij met mama middenin zit. Nu draag ik je overal mee en laat je nooit meer los.

    Was dit Pasen? vraag ik me nu af terwijl ik dit schrijf. Natuurlijk, want Pasen is leven... met Ploef en mama.


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    24-03-2008, 01:58 geschreven door Patricia  
    10-02-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ik hoorde een vogel

        Vreemd soms hoe indrukken zich vermengen met gevoelens, maar hier aan mijn kleine Notelaar in Vlassenbroek, thuishaven voor gelukkige, ongelukkige, nog niet aangekomen, maar ook reeds gestrande zielen, is zoiets niet zo vreemd. Tenminste, dat denk ik.


        Ik parkeerde mijn karretje naast de vijver, stapte geruisloos - bijna vanwege de kiezels want de stilte was hoorbaar - naar de voordeur, stak de sleutel in het slot - klik, klik - opende, ging zitten, keek naar het kleine raam waar mijn boom is verdwenen en hoorde het...

        Een vogel. Zijn heldere stem drong in mijn oor. Zou het dezelfde vogel zijn van toen de boom er nog stond? Ik vroeg het me af. Wat hebben mensen toch met de natuur als ze hun huis moeten verwarmen, maar hun mazouttank niet willen aanspreken omwille van het 'geld' dat in rook opgaat. Moest mijn boom daarvoor boeten?

        Wrevel sloop in mij binnen toen ik dat heldere gekwinkeleer hoorde dat me naar buiten lokte. En ja, ik zag hem zitten in een andere boom bij de vijver. Zijn kraaloogjes boorden zich in de mijne en een ogenblik zag ik niets meer dan die ogen. Ik wrong mezelf in zijn kopje, nestelde me achter zijn kralen en zag mezelf staan, in het eerste zonlicht van de piepvroege lente en ik dacht... ' dit wordt mijn boom, van hier zal ik de mensen en de wereld bezingen en niemand die me zal verjagen'.

    Floep, weg was hij en ik stond weer op mijn zelfde plaats, in het zonlicht, met de blauwe lucht boven me en ik dacht: 'vreemd, hoe indrukken zich vermengen met gevoelens, hoe alles wat met tijd te maken heeft, bezit van ons neemt, en hoe herinneringen de schakels worden van het leven'... altijd verder...altijd verder...



    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (7 Stemmen)
    10-02-2008, 00:00 geschreven door Patricia  
    28-12-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Van oud naar nieuw !

                         Sterrenhemel

                              heeft ons hart

                                         beroerd

                                                  dromen wachten

                                                            om geplukt te worden

                                                                          (c) Patricia De Landtsheer - auteur.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    28-12-2007, 21:02 geschreven door Patricia  
    04-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een aanraking

    Een aanraking…

    In dunne slierten drijft mijn adem voor me uit, tekent de lucht met zo weer vervagende wolkjes. De vrieskou bijt in mijn wangen.

    Het dijkpad is nauwelijks zichtbaar tussen het rossig opgeschoten gras. De geluiden, soms schril van één of andere vogel die voor me wegvliegt, dringen scherp tot me door. Verder is de stilte alom. Eén grote, grijze, mistige lappendeken die mij omvat.

    Bomen, rondom het afdalende pad verspreid, dragen gelaten hun door sneeuw beladen takken en zenden een vreemde ritsel doorheen de verlaten omgeving.

     Ik bemerk dat het huis alsmaar kleiner wordt. Slechts het rode pannendak met de violette in lood gevatte ramen blijven duidelijk zichtbaar. Het krakende geluid van de onder mijn voeten bevroren sneeuw, dringt zangerig en in afgemeten ritme door de uitgestorvenheid. Voorbij de eerste meander ontplooit het landschap zich tot één glinsterende uitgestrekte witheid.

    Ik kijk om. Het huis is enkel nog een donkere stip in het onmetelijk egale van lichtgevend wit. Ik blijf staan, draai rond mijn as zodat ik een totaalbeeld krijg van wat zich rondom mij bevindt: het pad met de omzoming van gras, de bomen langs de oever. Ik volg de wattenwolken van mijn adem en besef dat ik leef. Eigenlijk beseffen we dat haast nooit, denk ik. We lopen rond, we kijken, observeren, zingen, lachen, huilen, maar écht beseffen is er nooit bij. Tenminste, niet vaak genoeg.

    Ik beëindig het afdalende pad en kom in een soort kom terecht, bezijden omzoomd door hoge bomen en sprokkelige heesters. Hier voel ik de wind met een vluchtige aanraking van aangezicht en ledematen over me heenglijden en zacht zoemend uitsterven in het woud, verderop.

    Even blijf ik roerloos staan, voel me klein en nietig in deze desolaatheid, zuig elk minuscuul geluid in me op. Duidelijk voel ik de hand die de mijne zoekt en lichtjes drukt, zoals Zij drukte in dat laatste uur van afscheid voor Zij aan de grote overstap begon.

    Het licht verduistert, valt plots bijna totaal weg zodat de bomen schimmen worden, de stroom een donkere, lonkende plas.

    Ik stap vlug door, tracht de hand vast te houden. Ik ben weer het kind dat met korte pasjes achter Haar aanloopt. Zij neuriet een lied en stapt op de maat ervan, afgemeten, ritmisch.

     En ik volg, zonder Haar los te laten. De wind in de bomen fluistert Haar naam.

    (c) Patricia De Landtsheer - auteur.


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    04-10-2007, 15:32 geschreven door Patricia  
    13-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag Ploef, het ga je goed.
     Ploefke is zopas gestorven. Mijn kleine, lieve zwarte hondje is vredig ingeslapen op mijn knie, precies zoals ik het enkele dagen geleden in mijn gedichtje voor hem heb geschreven: met een traan op zijn poot.. Dag lieveling van me, het ga je goed.Ik zal je heel erg missen, maar je zult altijd in mijn herinnering blijven, dus blijf je daar verder leven. Vertel maar al die fantastische verhalen die je samen met ons hebt beleefd, ginds in de hondenhemel, want die is er echt, ik weet het zeker. Ik zal ze op mijn beurt aan de kindjes vertellen die over die legendarische Ploef willen horen en lezen. Gelukkig besta je ook verder in mijn boeken. Ik wou een vijfde boekje over jou schrijven, maar mocht niet meer van mijn uitgever. Maar ik doe het lekker toch. Alleen zal het dan niet meer over het levende Ploefke zijn, maar over het dode dat nu eindelijk rustig is na die maandenlange strijd tegen kanker. Dag schat van me, geen traan meer op je poot, maar een zoen.

    je bazinnetje, Patricia.



    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (9 Stemmen)
    13-09-2007, 10:33 geschreven door Patricia  
    11-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.voor ploef
    Tja, de wereld draait maar door en door en rond en rond. Alhoewel, rond is veel gezegd. Eigenlijk draait de wereld op dit ogenblik zo vierkant als wat. Verdraagzaamheid is ver zoek. Mensen verstaan elkaar niet meer, zeuren over onbenulligheden, verleggen hun grenzen tot er niets meer overblijft en ze verplicht zullen worden terug te keren tot de basis. En ondertussen is daar dan mijn kleine, lieve, zwarte hondje dat zijn moegekankerd lijfje naar buiten sleept om een plasje te gaan doen. 'Vandaag gaat het helemaal niet meer,' vertellen mij zijn oogjes. Ik wil hem helpen. Wens, ondanks het grote verdriet dat als een loodzware last aan mijn borst vastzit, dat hij naar zijn hondenhemel zou kunnen, maar hij wil het niet, (denk en voel ik). Hij wil nog wat bij me blijven. Arme lieve sukkel, ik dank je oprecht voor die 16 fantastische jaren van vriendschap en onvoorwaardelijke trouw. Ik kijk in je ogen en probeer je wat van mijn kracht te geven, maar het lukt niet. Ik beloof je te verzorgen tot je laatste snik, ook al bevuil je de vloer en geraak je niet op tijd buiten om je plasje te doen.

    Dag Ploef

    ik leg mijn tranen op je poot
    koester je met mijn blik
    stap met je mee
    achter de horizon
    waar de zon altijd schijnt
    ik word hond met jou

           (patricia de landtsheer - voor ploef)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    11-09-2007, 00:00 geschreven door Patricia  
    27-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.er is die zweem van melancholie...
    Het wordt stiller, er zit al wat herfst in de lucht, met vochtige belletjes die spinnenwebben schittering geven. Gratis kunst, zo uit de lucht geplukt. Door mensen niet te evenaren. Je kunt er ook geen cursus voor volgen.

    En toch... is daar die zweem van melancholie die je vanbinnen voelt, die je eigenlijk niet wilt, maar toch koestert... in stilte, zonder dat iemand je ziet. Het afsluiten van een periode, het einde van (weer een) de zomer, het hervatten van de school, het vroeg donker en laat licht. Het grijpen met beide handen,  het denken aan,  het dromen van...  De wereld draait voort, alsmaar verder, alsmaar vlugger... Vergeet vooral niet stil te staan bij dit of dat moment dat nooit vergaat en luistert naar 'herinnering' (als die herinnering juist mooi is natuurlijk, want herinneringen kunnen ook nachtmerries zijn-ooit schreef magisch-realistschrijver Johan Daisne in één van zijn romans: 'het mooiste wat nog nooit verging is... herinnering).

    Daarom dit gedicht over stilte:

    onderhuids de huiver voor het ongekende
    verlangend naar fossielen van de ziel

    een kiemcel het teken van herkenning
    lippen in naamloos prevelen gehuld
    de handen tot gebed gevouwen

    stilte wordt verleden tijd
    voert mee naar ergens

    (c) Patricia De Landtsheer

    (alle gedichten worden auteursrechterlijk beschermd door SABAM)




    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (6 Stemmen)
    27-08-2007, 11:10 geschreven door Patricia  
    26-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.goedenacht, wereld
    Het is nu kwart voor één, middernacht allang voorbij dus. Zopas was ik nog in Vlassenbroek. Wij hadden daar een fijne avond gepland met kaarslicht, gezellig samenzijn tijdens een optreden.Gelukkig kon ik even aan de drukte ontsnappen om mijn pake naar het home te voeren. In het terugrijden nam ik de weg doorheen het bos (het trollenbos zoals ik het noem in mijn jeugdboek 'Heikje heks). De maan stond hoog en bijna rond. Hier en daar doken watten nevels op die laag over de weg zweefden en het licht van de maan opvingen. Prachtig was dat. In het midden van het bos ben ik gestopt, heb de lichten van mijn wagen gedoofd en ben uitgestapt. Vreemd hoe alles verandert als de omgeving donker is. Ik zoog de nachtgeluiden in me op, probeerde het beeld van de maan doorheen het gebladerte te vangen. Eigenlijk zijn het die momenten die een mens rijker maken en laten beseffen hoe dankbaar hij moet zijn om wat hij krijgt.
    Ik ben weer ingestapt, ben naar ons Notelaarke gereden. Het vocht kroop uit de aarde en de lucht was zwanger van de geur van moer en dras.Er zat al wat herfst in de lucht, en ik kon er niet om treuren, ook al heeft er niet veel zomer aangeklopt. So what! Ik maal er niet om. Ik leef elke dag in het volledige besef er te zijn, te bestaan en misschien wel iets te betekenen, voor iemand. Of voor niemand. Misschien wel gewoon voor mezelf. Dat is ook goed.

    Ondertussen... slaap ze wereld... zacht of onzacht, want tenslotte bepaal je dat zelf.

    (zondag, 1 uur 's nachts

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    26-08-2007, 01:06 geschreven door Patricia  
    22-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Groot nieuws!
    Zopas het nieuwe jeugdboek 'Heikje heks en de wonderviool' ontvangen. Fantastisch! Ik voel me als een kind dat een snoepje krijgt. Alles moet klaar voor vrijdag en dan hop, vliegt het boek per e-mail de deur uit naar de drukker.
    Ik kan bijna niet wachten om het in mijn handen te houden. Eigenlijk gek wat er allemaal gebeurt als je zo'n personage als Heikje creëert. Het wordt een kindje, een meisje, een lachebek van mij. Net zoals mijn eigen dochter. Ik zou haar niet meer kunnen missen. Telkens bij volle maan is ze daar, die kleine heks, met bezem en al. Vlassenbroek is haar thuishaven. Wacht, ik heb daar iets over:

    heb je 't al gezien
    langsheen het water loopt een pad
    tussen het riet zingen fluisterstemmen
    een vreemd lied

    (hier wonen de kabouters nog)

    de zon zoent mijn neus
    en ik lach naar jou.

    (c) Patricia De Landtsheer.

    Woesh, en nu naar Heksenland waar alles kan en alles mag!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    22-08-2007, 00:57 geschreven door Patricia  
    20-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hallo, wereld, wat wordt het vandaag?
    De dag begint weer een beetje grijs, maar mijn hart zingt voor jou. Al weet ik niet wie je bent. Speciaal toch voor diegenen die het wat moeilijker hebben dan ik. Vandaag aan moeke gedacht, zoals elke dag trouwens. En aan vader, die er nog is met zijn 90 lentes, de schat. Ik denk dat moeke nu toekijkt en denkt: 'waar is ze in godsnaam weer mee bezig' Liever zou ik het in haar oor fluisteren, dat kleine oor waar het steeltje van haar bril aan vasthing en waarover de grijze krulletjes lustig ronddartelden. Ik moet vandaag over haar schrijven. En toegegeven, ook al ben ik professioneel schrijfster en doe ik eigenlijk niets anders voor 'de kost', toch is dat dode moeke (nee, ik zal er maar levend moeke van maken want ze leeft voort in mijn hart) zo moeilijk om over te schrijven. Waarom gaat het dan wel in een blog? Maanden na haar dood heb ik wel een gedicht geschreven. Het verhaalt exact hoe ik haar tijdens dat laatste uur op deze wereld begeleidde naar het andere, het niet meer toegankelijke voor mensen, het verhevene waar God misschien wel echt aanwezig is. Iets in mij roept om het kenbaar te maken. Het is voor jou, en voor jou en voor jou, maar het blijft toch speciaal voor dat moeke dat toekijkt en misschien wel fluistert: 'het is goed zo'.

    verbondenheid

    (in memoriam matris)

    de herfst kwam ongeveer op hetzelfde ogenblik
    dat je handen uit de mijne gleden
    en je blik brak in het verschiet

    dagen en nachten heb ik je gekoesterd
    warm gehouden met mijn woorden
    mijn snik gesmoord in de herinnering aan dagen

    waarin we lakens plooiden
    en we 's avonds moe maar voldaan
    naar de eerste sterren keken
    ik vroeg je mee te komen naar de zon
    en je kwam, eindelijk, vol vertrouwen en overgave
    je was niet anders dan voordien
    kon het ook nooit worden

    nu zoek ik je beeltenis in de lijnen van mijn hand
    waar ook de navelstreng
    ooit doorgeknipt opnieuw verankering vindt

    (c) Patricia De Landtsheer

    Dag mens, hou je goed en wees vooral gelukkig!

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    20-08-2007, 09:20 geschreven door Patricia  
    19-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zondag: de zevende dag toen alles begon
    Is die titel wel juist, vraag ik me af.
    Hoe dan ook, een nieuwe dag ligt voor me, open en bloot, afwachtend
    hoe het zal worden. Jammer dat zijn velletje grijs begint, met wolken,
    een bijna dichte hemel, maar we wachten af heb ik daarjuist gezegd.
    Niet te vlug meisje, verman je of 'vervrouw' je, want dat ben ik toch, niet?
    Spannend, die dag die zo onbeholpen voor je open ligt, zou je kunnen zeggen,
    en toch ook weer niet.
    Dat heeft iets te maken met hoe je je voelt. En ik...
    ik voel me gewoon goed. Kabbelend als een beekje dat toch maar
    naar de Schelde vloeit. De Schelde met zijn oevers, met riet dat ruist,
    met die typische geur van moer en dras.
    Sommige mensen zullen wel zeggen: moer en dras dat is slik en dat stinkt toch.
    Nee, nee, stinken is iets anders. Veel in de wereld stinkt, vind ik, maar moer en dras
    van mijn eigenste, lieve vriend Schelde? Nee, die ruikt, geurt, heelt en geneest.
    Zeker wanneer de wind eroverheen gaat en alles laat bewegen wat om en op en in en
    naast die oevers groeit, en bloeit, en huilt, en lacht...Dus, voor diegenen die zich niet goed
    mochten voelen: kop op, kijk rond, luister, breek uit je schulp, trek je mondhoeken op en
    lach, ondanks de pijn, het leed, het 'niet meer zien zitten'. Want het moét, je moet verder,
    stap voor stap tot je je weer goed begint te voelen. Weer kunt voelen van binnen hoe je
    eigenlijk bent, wat er ook aan vooraf is gegaan. En vergeet niet: stap de natuur in, ga naar
    de oever, de oever die op je wacht met de geur van moer en dras, kruiden, wiegend riet
    en zeilende wolken boven je...ook al zijn ze nu een beetje grijs.
    Ik wens je veel geluk met deze nieuwe dag...de zevende dag toen alles begon.

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    19-08-2007, 08:52 geschreven door Patricia  
    18-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welkom op mijn blog
    Welkom,
    Eindelijk is het me gelukt, na veel problemen, zweet en voetgestamp, een blog aan te maken. Amaai zeg, ik ben niet zo'n technisch aangelegd individu. Wel eerder iemand die zich dagelijks bezig houdt met schrijven van jeugdboeken, dromen, vreemde kronkels ontwarren in haar hoofd en zo voorts en zo verder.
    Bij deze, en nu ik toch EINDELIJK ben gestart, hoop ik mijn taak goed te volbrengen, onafgezien van het vele werk dan dat me binnen enkele uurtjes wacht in mijn schuilplaats 'taverne-kunstencafé DE KLEINE NOTELAAR' met één adres: Vlassenbroek 222 te Vlassenbroek-Baasrode-Groot Dendermonde, een onooglijk plaatsje dat zich uitstrekt tussen landerijen, bossen en de Schelde.
    Hier kun je nog kabouters tegenkomen, als je goed zoekt natuurlijk. Het gras biedt vaak 'piepduikplaatsjes' voor hen. Maar ik weet ze zitten.
    Voilà we zijn gestart. Ik hoop dat jullie me volgen op de lange weg van schrijfsels, probeersels, maar vooral de vriendschap en het sociaal contact, ook al is dat dan vaak 'doorheen' een computer.

    Lieve groet,

    Patricia De Landtsheer. (je kunt ook naar mijn website surfen onder: www.patriciadelandtsheer.be, waar je alles vindt wat nodig is om te weten wie ik ben)

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (7 Stemmen)
    18-08-2007, 09:59 geschreven door Patricia  
    Archief per week
  • 02/11-08/11 2015
  • 15/09-21/09 2014
  • 18/11-24/11 2013
  • 07/01-13/01 2013
  • 24/12-30/12 2012
  • 10/12-16/12 2012
  • 05/11-11/11 2012
  • 08/10-14/10 2012
  • 26/03-01/04 2012
  • 03/10-09/10 2011
  • 01/06-07/06 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 24/12-30/12 2007
  • 01/10-07/10 2007
  • 10/09-16/09 2007
  • 27/08-02/09 2007
  • 20/08-26/08 2007
  • 13/08-19/08 2007
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Blog als favoriet !

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs