Wij zijn vrienden voor het leven, hij Argentijn, ik Belg. In deze symbiose hebben we getracht om onze twee werelden dichter bij elkaar te brengen. Het gure klimaat van België met de warmte en vrolijkheid van Patagonië. Op onze website ziet u het resultaat. www.patagonponcho.com We trachten deze samenwerking tussen Argentinië en België zo fair mogelijk uit te werken. De laatste jaren hebben we juweeltjes van vrouwen ontmoet die ons alles aanbieden wat we hiervoor nodig hadden. Eigenlijk is het hun glimlach die zij willen aanreiken naar het gure België toe. Kuier even rond op onze website, neem even de tijd om een vrolijke glimlach op jullie prachtige gelaat te laten glijden. We staan steeds ter uwer beschikking om meer uitleg te geven. Zet je even achteruit gezellig in je pcstoeltje en geniet van de warmte die Patagonië je kan aanbieden. Rein en Juan
Slapeloosheid is een probleem met veel facetten. De oorzaken zijn dan haast ontelbaar. Het meest voorkomende is: insomnia, een slaapstoornis die meestal wel op te lossen is zonder medicatie. Naargelang de intensiteit is het probleem vaak op te lossen door een zelfanalyse. Als het aanhoudt geeft het een kettingreactie aan andere fysische problemen. Het kan ook onze kwaliteit van leven heel grondig aantasten. Door de complexiteit van het probleem is het heel moeilijk de echte oorzaak te achterhalen. Schaapjes tellen is een middel van oudsher en wordt nu vaak van de hand gedaan als prietpraat, praat voor de vaak (hoe toepasselijk). Maar is dat wel zo? Kan schaapjes tellen misschien echt niet het probleem oplossen, zonder de onderliggende oorzaak te moeten achterhalen. Na een goede nachtrust is lossen we vele fysische problemen op, maar als die slaap ons ontzegd wordt, wordt het oorspronkelijk probleem nog groter en onoverzichtelijker. Met slapenloosheid is het zoals het "kip en het ei". Wat was er eerst: de oorzaak van de slapenloosheid of de slapenloosheid die de oorzaak (het probleem) juist versterkte?
Wat gebeurt er bij schaapjestellen?
Als we beginnen te tellen, doen we dat liefst van 100 naar beneden. We hebben 100 schaapjes in een weiland staan en één voor één ontsnappen ze. Om onze inventaris bij te houden, tellen we dus van 100 naar beneden. We houden deze techniek zo zakelijk mogelijk, zodat ook de manager van tegenwoordig, zich zou aangetrokken voelen tot deze techniek. Best zijn we zo geconcentreerd mogelijk. Er mag geen enkel schaapje aan onze aandacht ontsnappen, en we tellen naar beneden. Door deze concentratie verslapt onze concentratie op de problemen van elke dag. Als je voelt dat je aandacht op de schaapjes verslapt en je de tel bent kwijtgeraakt, omdat een probleem van die morgen tijdens de vergadering van de aandeelhouders, of een probleem met je oudste zoon/dochter, weer de bovenhand krijgt, zet je de teller terug op nul, of liever op 100 en begin je opnieuw. Als je denkt dat je de teller niet op nul kan zetten, heb je het verkeerd voor. Onze herdershond is heel attent. Als jouw aandacht verslapt, fluit je even tussen je tanden en hij komt dadelijk in actie. Hij zal er voor zorgen dat al de voordien ontsnapte schaapjes terug in je omheining zitten, zodat je terug van 100 kan beginnen.
Probeer het eens, en laat me weten of het helpt. Als je nog vragen hebt rond deze techniek, feel free om je vragen af te vuren. Deze techniek is gezond, ongevaarlijk en bovenal gratis!! Een warme knuffel van Peyeche.
De familiale economie in Salta, zoals op vele andere plaatsen waar mensen van het land moeten leven, is nauw verbonden met wat het woud kan schenken aan de vrouwen en kinderen die in deze streken achterblijven. De mannen trekken weg om hun heil en arbeid te zoeken in steden of industriele gebieden. Het dorp blijft achter, overgeleverd aan wat het land ter plaatse te bieden heeft. Deze mensen zijn nauw verbonden met het land, met hun streek. De voeling met de natuur is hun overlevingskans. Hun dagelijks leven, hun gewoontes, cultuur en opvoeding krijgen ze van de aarde die ze aanraken, de bomen die hen omringen, de wind die in het woud speelt. Hun fysische en geestelijke voeding vinden ze in deze onafhankelijke natuur om hen heen.Zij behoren tot het woud, het woud is een deel van hen. Het sociale leven, hun geestelijke ontwikkeling gaat gepaard met de seizoenen en de veranderingen die ze ervaren in de natuur. Zij beschermen hun levenstijl met hun leven. Zij zijn de miliciens van het woud. Deze Wichi vrouwen en kinderen die alleen zijn achtergebleven ontvangen de nieuwkomers als indringers, de agressie is wederzijds. De nieuwkomers behandelen deze Wichi's als overtollige last. Het zijn de nieuwe eigenaars van de duizenden hectaren woud, het zijn de vrouwen van deze nieuwe eigenaars die met hun hoog spaans niet eens de taal spreken van de streek. Het zijn de landbouwingenieurs die met hun kennis van de universiteit de natuur willen trotseren, naar hun hand willen zetten. De Wichi's zien hem komen, net zoals voordien hun voorvaderen de colonisten van Spanje zagen komen. Boodschappers met slecht nieuws. Onwetendheid en betweterij tegen alle regels van de natuurwetten. Deze vrouwen en hun kinderen zien het land verrotten, zien het land opdrogen, zien het land wenen en de droefheid van de tranen van dit woud, kerft hun hart tot bloedens toe.
Voor alle moeders een heerlijke lieve warme zalige MOEDERDAG toegewenst. En iedereen die hier binnenwandelt en mij een groetje brengt, stuur ik een verrassing op vanuit Argentenië!!!
"Wij als vrouwen zijn de strijd tegen het ontbossen zo een 20 jaar geleden begonnen." Vertelt Nelly, vicepresidente van de organisatie MoCaSE (landbouwersbeweging in Santiago del Estero-Argentinië). Voordien toen wij bosgrond omvormden tot landbouwgrond, gebeurde dit op kleine schaal. We zagen er de vooruitgang in, deze groene weilanden betekende meer welvaart voorons. Maar toen de grote firma's kwamen en er plots duizenden hectaren tegelijk ontbost werden,veranderde de zaak. Al gauw kwamen we tot de constatatie dat met het kappen van miljoenen bomen rondom ons, ons leefklimaat totaal veranderde. De hitte was meer ondraaglijker, de vochtigheid meer vochtig, de droogte alles verterend. Toen de grote firma's naar deze streken afzakten en begonnen te ontbossen, spraken ze over werk. Ze beloofden ons een beterleven, meer levenskwaliteit. Ze spraken/spreken over biodiesel, wat dat is weet ik eigenlijk niet zo goed, en niemand van mijn dorp, maar het klonk alsof ze over een betere toekomst praatten voor onze kinderen. Maar langzaam aan wisten we dat we ze niet konden geloven. We hadden al zo veel slechte ervaringen met ze.
En we mogen ook niet alleen aan ons en ons dorpje alleen denken. Als deze natuurlijke ecosystemen in de as worden gelegd, heeft dit niet alleen een impact op ons die op deze berg wonen, het heeft een impact op zeer veel mensen. Het zijn de longen van de wereld. Deze machtige bomen in hun varieteit houden het waterhuishouden in de hand, en niet alleen van deze streek. Ik kan het niet zo goed uitleggen, ik weet het gewoon. Diep in mijn hart weet ik die dingen, alhoewel ik niet de wetenschappelijke regels ken. Onze voorouders hebben ons die dingen geleerd en het is niet omdat het traditie is, dat we ons er zo aan vasthouden. Het is omdat zij wisten, omdat zij samen met de bomen leefden in een symbiosis, niet naast hen. Het woud is voor ons een tweede huid. Een schuilplaats, geborgenheid. Het is onze tempel. De weg naar de kosmos. Daarom hebben we de bosnoodwet ingevoerd in onze provincie. We kunnen alleen maar hopen dat er mensen naar ons luisteren. Wij moeten schreeuwen, roepen, tieren voor deze koningen van het woud, aangezien zij de stille vertegen-woordigers zijn van iets dat verder reikt dan wij nu nog kunnen voelen.
We weten dat we nooit bij de vooruitgang zullen horen, als we zo blijven denken. We zijn er ons van bewust dat onze toekomst van onze kinderen niet anders zal zijn dan ons verleden. Maar dat is goed zo. Wij horen niet thuis in de vooruitgang, wie wel trouwens? Kwaliteit van leven vind je niet in de vooruitgang, ook niet in het verleden, niet in de toekomst, kwaliteit van leven vind je hier en nu en injezelf."
Ze streelde vertederd de aarde rond haar voeten. De rode salteense aarde die haar het voedsel en de gezondheid aanreikte die ze nodig had. Voor hoelang nog? Zonder water, zonder een gezonde vochtigheid zou haar landerijtje vlug uitdrogen, scheuren, hard worden, zodat de granen die zij kan betalen (niet genetisch gemanipuleerd) niet kunnen brotten
Mijn nieuwe blog al bezocht? Het vraagt tijd voor mensen hun weg ernaartoe vinden, ik weet het. Maar ik ben zo ongeduldig om enig resultaat te zien www.bloggen.be/verhalentrein
Maria is Wichí, een indiaanse van Salta. Ze leeft in het reservaat, houdt zich daar aan de regels van haar regering. Ze zoekt op de berg brandhout bijelkaar. Ze onderzoekt en registreert de beplanting. Ze streelt met haar eelterige vingertoppen en haar hart elk blaadje van het mooie groen rondom haar. En toch worden haar ogen waterig als ze de kreten hoort van het woud om haar heen. In Argentinië blijft er nog maar 25% over van de natuurlijke oorspronkelijke woudpopulatie. De rest is weggevaagd door de menselijke hand. Weggepland voor de uitbreiding van de landbouw, transport en veeteelt. Elke minuut gaat er 1 hectaar in woud in rook op. Voor elke 7000 hectaar ontbossing, zijn er niet alleen ecologische gevolgen, ook sociale: 400 personen worden hierdoor dakloos, verliezen hun cultuur en hun economische draagkracht, hun geitjes en kippen. Ze worden omgevord tot vluchtelingen in hun eigen land. Nergens kunnen ze naartoe, nergens zijn ze welkom. Ze worden vergeten tussen de boomstammen die ooit een mooie vloer in een luxueuze villa zal sieren. Vaak worden dorpen ontruimd of overgeplaats, totaal onwettelijk, zonder enig voorbereidend werk, zonder voorafgaandelijk bericht. Als de overheid toch de woonst van families kan ontzien, worden deze mensen toch"geonnaturaliseerd". Zij verliezen heel de natuur rondom hen en het dorp. Zij verliezen meer dan hun huis, zij verliezen hun bescherming, hun voeding, hun liefde en geborgenheid.
In een land waar mannen ver weg trekken om te gaan werken en de vrouwen naar buitenkomen om de gemeenschap te organizeren, wordt hard gestreden voor het behoud van een gezonde en leefbare toekomst voor kinderen en kleinkinderen.Ergens waar vroeger een ondoordringbaar woud stond, hoog in de bergen waar natuurlijke wouden heer en meester waren, wordt nu stilletjes gerouwd en strijdig geijverd voor het behoud van wat er nog rest. Ze noemen zich "de moeders van het woud".
In Salta: Maria Mansilla
Ergens in de heuvel tussen de aromatische kruiden en de laag- en hoogstammige bomen vinden we haar terug. Ze zoekt de ingredienten bij elkaar voor haar "apotheekje". Het woud is haar supermarkt, de bomen de airconditioning voor het dorp, de natuur de waterregelaar voor hun groententuintjes. Hier vindt zij haar leven en vrijdheid. Het is de achtertuin van het paradijs van haar, haar kinderen en kleinkinderen, haar neefjes en nichten. De rustplaats van haar moeders en haar grootmoeders. Deze vrouw, samen met haar sexegenoten van het kleine dorp in Salta, beschermt de boompopulatie met hand en tand. Het nationalisme, het chauvinisme kan haar gestolen worden. Vechten voor het behoud van dit stukje natuur is veel belangrijker. En niet alleen voor hen, niet alleen voor het kleine dorpje aan de voet van de berg. Heel de mensheid zou hier moeten stilstaan, zegt ze mijmerend. "Iedereen op aarde zou elk blaadje van deze bomen in zijn hart moeten dragen. Maar ze zijn liever doof en stom. Zwijgzaam kwetterend draait de wereld verder terwijl er elke seconde ergens een reus wordt geveld. Terwijl er elke seconde een stukje uit onze longen wordt gesneden."
op mijn website is mogelijk. Schrijf me even en ik zet jullie link op mijn webpagina: www.patagonponcho.com Als het kan, wel even in de sfeer blijven van een natuurlijke levenswijze. Schrijf er een originele tekst bij, waartussen ik je kan selecteren. Bedankt!
Een muts en sjaaltje elegant, jong en speels zoals de wervelende wind die met de herfstbladeren speelt
Een heel leuk en mooi tot in de details afgewerkte muts met bijhorend kort sjaaltje dat ze in het spaans: Gatito (poesje) noemen. De sjaal is versierd met een mooi gehaakte sierlijke bloem
Haar glimlach spreekt boekdelen. Ze breit ononder- broken maar dat belet haar niet om mij glimlachend aan te kijken.
"Wij breien met ons onderbewustzijn. Onze gedachten kunnen gelijk waar zijn, met gelijk welk onderwerp bezig zijn. Mijn tong kan in een heel ingewikkeld of luchtig gesprek verwikkeld zitten, mijn handen werken gewoon verder, zij voeren uit wat mijn binnenste hen oplegt. Zo worden de Pichuñlafs geboren: een poncho die je de warmte van een glimlach aanreikt op momenten dat je vrolijkheid nodig hebt."
Deze groep vrouwen, ergens in Buenos Aires, breien gezellig allemaal samen. Het is koud in Recoleta nu in de wintermaanden, maar voor hen is het net zomer.
"Deze poncho's werden door mijn oma gebreid voor de meisjes van haar dorp. Voor meisjes die triestig waren, voor vrouwen die hun lach verloren hadden. Zij bezocht de schapen voor ze geschoren werden, lachtte hen vriendelijk toe en met haar hart palmde de ze dieren helemaal in. Als mijn oma verscheen, werd iedereen vrolijk, zelfs de schapen die geschoren werden. Van deze vrolijke wol, maakte ze dan een poncho. Terwijl ze de poncho weefde of breide schoot ze vanuit haar innerlijke glimlachjes tussen de priemen en het schietspoel door. De trui, sjaal of poncho was dan doordrongen van haar vrolijkheid en wie hem dan droeg, voelde dadelijk de warmte van een glimlach vanbinnen. De gloed van een opborrelende lach ontdooide gelijk welk bevrozen hart. De poncho dreef als een pijl uit een boog de gelukzaligheid in de harten van zijn drager. Daarom noemde mijn oma ze : Pichulaf: pijl van het geluk, pijl van de vrolijkheid."
Peyeche breit nu nog steeds de sjaals en poncho's om vrolijkheid en warmte om haar heen te verspreiden. Deze poncho's zijn niet enkel mooi gemotiveerde stukjes breiwerk, ze dragen tussen hun steken door de warmte van een glimlach vanuit het einde van de wereld, vanuit het verre Patagonië.
Als je geinteresseerd bent in één van deze wondertjes, vraagt Peyeche enkel je naam en je datum van geboorte, dag en maand. Met deze gegevens maakt ze dan voor jou een poncho naar de kleur van je eigen keuze maar met een speciale touch, voor jou persoonlijk.
