Alweer ziet Ben bevestigd hoe klein de hoofdstad van Europa wel is. Maakt hij een wandeling met zijn "copain" Karim en wie ziet hij daar in het Beenhouwersstraatje zitten aan een tafeltje? Niemand minder dan de vrijlustige Chris, zijn recente verovering met wie hij de avond voordien nog passioneel de liefde heeft bedreven in een paradijselijk park aan de rand van het Zoniënwoud. Hij stoot zijn maat aan.

"Kijk, daar zit ze."

"Daar zit wie?"

"Awel, Chris."

"Bedoelt ge uw bejaarde neukdoos?"

"Hey, ta gueule, toi! Kijk zelf : da's toch een lekkere brok vlees?"

Karim focust zijn blik en tuurt.

"'k Zie daar twee blondines zitten. De haarkleur is dus zeker al een pluspunt. Welke van de twee is 't?"

"Die het dichtste bij ons, waarvan ge alleen de achterkant ziet."

"Tja, 'k zou ook haar voorkant moeten zien om mij een gefundeerd oordeel te kunnen vormen."

"Vooruit : passeer die wijven onopvallend en keer dan terug. Ik wacht hier."

"Waarom gaat ge er niet gewoon bij? Ze zal content zijn om u te zien."

"Ket, wa zijdt gij toch een "dombo"! Ze is getrouwd en ik denk dat die andere vrouw haar dochter is. 'k Ga haar niet in de problemen brengen. Allez, vas-y!"

Twee minuutjes later staat Karim terug bij zijn vriend.

"En, wa vind g'er van?"

"Ze kan er mee door..."

"Ze kan er mee door? Subiet geef ik u een koek op uw bakkes."

Karim schatert het uit. De levenslustige Marokkaanse womanizer doet immers niets liever dan mensen jennen en op hun paard zetten, vooral die welke hij graag heeft. Altijd in voor een lolletje.

"Calme toi, mon pote. Die dame heeft ontegensprekelijk een koppel delicieuse boobs. Maar ik denk wel dat ze fake zijn. Volgens mij is dat minstens een cup F."

"Fake of geen fake, da kan mij "zjust" geen bal schelen. Die tieten zijn gewoon pure kunst. Mocht ik zulke exemplaren hangen hebben, 'k zou er de ganse dag met open mond staan naar gapen."

"Zeg, die veronderstelde dochter is anders ook geen verkeerd mokkel."

"Zeker weten! Maar vindt ge ook niet dat ze een beetje triestig oogt? Ze voelt zich precies niet goed in haar vel. Misschien heeft ze nood aan iemand die haar wat opvrolijkt. Ik, bijvoorbeeld."

Karim kijkt zijn kameraad verbaasd aan.

"Hoe bedoelt ge?"

"Ik bedoel dat ik haar ook wil."

"Wie? De dochter?"

"Man, man, moet ik er een tekeningetje bij maken? We gaan doen zoals in de solden : twee halen, één betalen. 'k Ga proberen die jongere versie ook aan mijn mast te rijgen."

"En hoe gaat ge dat voor elkaar krijgen?"

"Franchement : dat weet ik nog niet. Maakt niet uit : ik ben een spits. Loeren op een kans en van zodra er zich een aandient : pikket en binnen."

"Miljaar, trapt ge nu nie wa door? Ge hebt Leyla, ge hebt die wulpse tante met haar grote balkon en nu wilt ge dat andere diertje ook nog. Ge gaat u overdoen."

"Kan zijn. Maar, luister eens hier : Leyla kan de pot op. 'k Heb er al een tijdje niks meer van gehoord en dat komt mij niet slecht uit. 'k Ben die chick zo beu als kouwe pap. 'k Poep veel liever met Chris. En die heb ik inderdaad al mooi in mijn zak zitten. Nu gewoon gaan voor het jeugdiger exemplaar. Onder het motto : niet geschoten, altijd mis."

 

("Mmmm, mijn gedacht!")

De succesvolle "homme d'affaires" aanhoort rustig en minzaam de immer enthousiaste verhalenstroom van zijn zwarte minnares Sandra en monstert ondertussen de passanten in het knusse maar voor claustrofoben ongeschikte Getrouwheidsgangetje. Hij ziet voor hem hoe "Jeanneke Pis" zich onledig houdt met haar eeuwigdurende bezigheid. Het olijke beeldje geeft op treffende wijze uiting aan de grappige, spitse en licht surrealistische spirit van de Brusselse volksmens, zoals ook de schilderijen van Pieter Breughel de Oude en de schrijfsels van Renaat Grassin dat doen. Even valt Albert een gevoel van algehele gelukzaligheid ten deel. Hier zit hij dan. In goede gezondheid, welgesteld, zich in een uniek decor te goed doend aan een excellente geestrijke drank, dit alles met aan zijn zijde een plezante, sexy en sensuele stoot. Wat kan een man zich nog meer wensen? Ok, thuis wacht er een jaloerse en gekwetste vrouw, een tot helleveeg aan het verworden zijnde "bella rosa", maar dat doet er nu even niet toe. Hic et nunc voelt de Sean Connery-lookalike zich voor de volle honderd procent in evenwicht met de kosmos.

"Hélaba, ça va, mon amour?"

"Ja. 'k Zit gewoon te peizen wat voor een geluksvogel ik wel ben met u."

"Ah ja? Ge moet u nochtans niet teveel illusies maken, ik ben alleen maar bij u voor uw geld."

Een brede lach verschijnt op hun beider gelaat.

("Wat een wijf : rond en gezond, heet en gereed, en ze heeft gevoel voor humor op de koop toe. Zou 'k voor de zekerheid niet een keer in mijnen arm knijpen?")