Zoals mijn maatje kiki heb ik deze week nog zoveel mogelijk proberen fietsen,nu gaat de riem eraf tot zondag.Het is niet gelopen zoals voorzien maar heb toch nog wat km kunnen doen zodat mijn collega's hopelijk niet teveel op mij zullen moeten wachten.Ik heb deze week genoeg km gedaan en hoop nu op supercompensatie op zondag.De weersvoorspelling ziet er in ieder geval prachtig uit wat toch al zeer belangrijk is om deze tocht te kunnen aanvangen,bij regen zie ik dit zeker niet zitten daar het dan te gevaarlijk wordt.Dus nu rusten en hopen op een stel goede benen op zondag .Ik wil zeker vooraf onze twee begeleiders kris en patrick al bedanken om zich zondag een ganse dag op te offeren ,zodat alles goed verloopt en ons technische bijstand te verlenen in geval van pech,alsook dirk(flandrien) die alle reservaties en de volledige organisatie op hem heeft genomen.We zullen jullie op maandag 8 juni ons verhaal van de hel van het noorden zeker mededelen.Iedereen alvast bedankt voor het lezen van onze blog.
De laatste trainingsweek gaan nu in, het streefdoel komt nabij. Zoals jullie al enige tijd aan het volgen zijn, weten jullie dat volgende week zondag onze Helletocht zal plaatsvinden
Daarom nog een stevige trainigsweek en dan RUSTEN RUSTEN en RUSTEN
Ik ben alvast begonnen deze week met een stevige 130km, dankzij de aanhoudende NW vand de afgelopen maanden vool je zo een tochtje toch wel in de benen. Ik heb eindelijk mijn zomeroutfit eens kunnen dragen en heb natuurlijk als gevolg een mooi kleurtje op de armen
Uiteindelijk zijn we er in geslaagd om toch gezamelijk een ritje te doen - alleen ons Annick was er niet bij. Dit had gekozen om eindelijk op fietstage te vertrekken naar Sicilie (normaal had ze vorige week reeds moeten weggeweest zijn maar één of andere vulkaan had wat anders in gedachte voor haar).Spijtig want ik had graag de volledige groep eens bij mekaar gehad - kwestie van de juist teambuilding te creëren nietwaar.
Ikzelf was reeds van vrijdag vertrokken met de mobilhome samen met Frank. Zo konden wij toch wat langer in ons bedje liggen en vooral rustig wakker worden Klokslag 08u30 stonden zowel Kim als Johan aan de mobilhome en konden we vertrekken richting inschrijven. Nadat we onze nummers hadden bevestigd konden we vertrekken voor onze 172km rit. Dat het een zware rit zou worden wisten we al een hele tijd maar dat de weersgoden er nog een schepje bij zouden doen dat was niet opgenomen in onze planning. Het was vooral Aeolus, griekse god van de wind, die er een schepje bij deed vanuit het zuidwesten. De wind stond dus vanaf de start tot aan roubiax in ons nadeel, alsof de 8 beklimmingen met onderandere Koppenberg, Kwaremont, Paterberg, Taaienberg,Leberg, Molenberg,Stationberg, Hotand en de Mont Saint Aubert als toetje nog niet zwaar genoeg is.
De eerste berg van de dag was dus de koppenberg, hier zouden we dus al onmiddellijk de eerste hindernis van de dag tegenkomen, namelijk de BV die voor ons gestart waren. Het was namelijk zo dat wij niet voorbij deze "oud" wielrenners mochten fietsen om de hellingen. Dat je de koppenberg niet op een slakke tempotje naar boven moet rijden dat zouden ze toch moeten weten nietwaar. Sommige van deze renner moesten noodgedwongen een voetje aan de grond zetten, hierdoor werd natuurlijk ook de achterliggende meute ook gehinderd en moest zelfs ondergetekende een voetje aan de grond zetten. Enkel Kim en Frank konden in één trek de top bereiken. Tijdens de beklimming van de kwaremont was het van hetzelfde laken een broek als werd er deze keer geen voet aan de grond gezet. Hierna hebben we de beslissing genomen om voor de BV te gaan rijden.
Na de paterberg werd het duidelijk dat mijn buddy Frank een off dag tegemoet zou gaan want na iedere beklimming lag hij een stukje achter. Bij de eerste bevoorrading, die super was qua koekjes en ander lekkers, zei Frank dat we moesten verder rijden en dat hij ging wachten om een aantal klanten van de Fitness die later gestart waren. Deze lang stop is bij sommige onder ons niet echt goed bekomen (wat ook te begrijpen is, spieren worden koud, ritme is uit het lichaam).
Met ons 4'tjes (ondertussen was er ook nog een Pfaff'ke aangesloten, Christof (vriend van Kim)) dreven we het tempo op en reden we richting de eerste kasseistrook "Carrefoud de l'Arbe". Deze strook is één van de kasseistroken die met 5steren beschreven staat in het routeboek van Parijs Roubaix. De laatste weken heb ik toch wat kasseitjes gereden maar wat ik toen zag en vooral voelde dat is echt niet te beschrijven. Zo slecht dat deze strook lag, niet te doen. Ik ga toch proberen om jullie een idee te geven van hoe ze er bij ligt.... je neemt een vrachtwagen met zand en je rijdt met de kipbak naar boven over een strook van 3.3km en laat het zand gewoon vallen. Daarna neem je diezelfde vrachtwagen maar nu gevuld met kasseien. Ook deze laat je gewoon over die strook rijden en laat de kasseien gewoon vallen waar ze vallen. En dat is het Nee, de kasseien worden niet aangetrild. Ieder van ons 4 reed op zijn eigen tempo over deze strook - de ene al iets beter dan de andere
Na 5u30 reden we de legendarische piste van roubaix op - Kim en Johan sleurde er nog een sprintje uit, terwijl ik met knikkende knietjes naar boven reed om te kijken hoe stijl dit wel was. Ik moet zeggen dat dit wel héél stijl is want ik maakte dat ik beneden was - niet te begrijpen hoe die toppers dat doen om hier een sprint tegen 60per uur te doen.
Buikje gevuld (lekker koeken), busjes gevuld trokken we voor de laatse 40km langs de Schelde richting Oudenaarde. Vermits we heel de rit de wind tegen hadden gehad wisten we dat het nu "eindelijk" eens in ons voordeel zou zijn Bij ons vertrek in roubaix sloten we aan bij 2 collega fietsers die ook zoals wij nog 40km voor de boeg hadden. Het leek ons ideaal om ons wagonnetje aan deze trein te hangen. Zo gebeurt, zo gedaan. Nadat deze jongens de eerste 8km voor hun rekening hadden genomen sprak ik met Kim af om een ketting te vormen zodat iedreen een stukje van het kopwerk zou doen (om de 2km). Kim zette zich op kop en dreef met de wind in de rug de snelheid op naar 35. Na 2km was het mijn beurt maar toen ik mijn deel van het werk had gedaan was het opnieuw Kim die mij de kop nam. Toen ik achterom keek zag ik tot mijn verbazing dat we onze 2 reisgezellen achter hadden gelaten (waarvoor mijn excusses) en dus met onze viertjes waren (kim,johan,christof en mezelf). Christof zijn blik schreef boekdelen - Kim had hem uitgenodigd voor een leuk ritje (vrees voor Kim dat Christof hem niet meer gaat geloven). Johan zijn beentjes hadden last van de vele km'tjes de voorbije weken en eveneens had hij net voor Roubaix wat last van krampen in zijn quadriceps. Doch is het zo dat je de echte flandriens niet zomaar stuk krijgt want plots was het Johan die de kop voor zijn rekening nam en mijn garmin eventjes de kluts liet kwijt spelen door plots richting 38per uur op te trekken. Zo hebben we nog eventjes verder gedaan maar uiteindelijk met nog 10km hebben we besloten om deze laatste km's op souplesse af te werken en het herstel reeds in te zetten. Na 6u41 en 172km op de teller waren wij blij om opnieuw in Oudernaarde te zijn. Nadat we afscheid hadden genomen van Christof trokken we richting mobilhome waar ik Johan een lekker recupshake heb leren kennen. Kim had ondertussen de van hem ook al binnen en was zich ondertussen al aan het klaarmaken op richting huiswaarts te trekken. Na nog eventjes kort nagepraat te hebben over deze prachtig rit vertrokken zowel Johan als Kim naar huis en zat er voor mij niets anders op dan te wachten op mijn mateke Frank. Deze kwan na ongeveer 1u30 later toe aan de mobilhome en had de rit eveneens tot een goed eind gebracht. Na de rit richting Willebroek heb ik volledig laten gaan bij JacksPlace (lokaal frituur). Na 6854 verbruikte calorieën was ik in de veronderstelling dat ik dat wel verdiend had
Het was een superrit, met superhellingen en superkasseien. Met super veel wind maar vooral met super "fiets"collega's en ja ik moet het toegeven, met "super"benen
kan ik het nog verbergen ? Nee, ik kan het niet meer verbergen! Wil ik het nog verbergen ? Het antwoord is vrij simpel ... Ja, liefst nog een 3tal weken maar de kleurschakeringen om mijn lichaam verraden alles. Deze Roubailleur heeft de laatste weken veel op zijn carbonne ros gezeten (meer dan op ....) Dat de vormcurve de juiste richting wijst is ook iets wat we niet meer kunnen verbergen al moet ik eerlijk toegeven dat de beentjes deze ochtend behoorlijk zwaar en vermoeid aanvoelde. Natuurlijk moet ik niet ver zoeken achter de oorzaak - zaterdag ben ik op mijn ééntje richting Knokke vertrokken langs de smokkelroute (+ knooppunten). De zon als mijn trouwe en welgekomen medgezel, de wind die geregeld liet verstaan dat hij de sterkste is/was en altijd zal blijven en de Ipol die zorgde dat het tempo gelijkmatig bleef. Dat de vele trainingsuren in de winter en de voorbije weken hun vruchten beginnen af te werpen merk ik ook aan aflijning van de spieren op de benen. Want laat ik eerlijk zijn een beetje ijdelheid is nooit ver weg bij mij Dus het mooie bruin kleurtje om armen en benen, de kuitspieren die zich beter en beter naar boven komen, de quadricepts die stevig en krachtig bovenop ligt zijn allemaal signalen dat D-day niet veraf zijn. De cijfertjes voor de liefhebbers : 165km - 5hr46 - gem hr 141 De bedoeling was om de dag erna opnieuw richting Willebroek te rijden maar 's morgensvroeg heb ik beslist om samen met het vrouwtje met de auto naar huis te rijden. De reden voor deze verandering van plan is dat ik vergeten was om mijn energiedrank en gels mee te geven en zonder deze rij ik niet naar huis. Dus eens thuis en al mijn spulletjes gepakt te hebben ben ik opnieuw de fiets opgesprongen. Het trainingsdoel was om 20km op te warmen en dan 4x de kasseilus te doen in Hingen en 30km uit te fietsen. De kasseistroken beginnen echt goed te gaan, ontspannen handjes op het stuur, tempo constant en vooral hartslag onder controle (net onder mijn omslagpunt - (166)). Het was wel zo dat de bandenspanning nog op 8kg stond dus eigenlijk iets teveel voor op de kasseien (6.5kg). Maar geen geklaag hoor - het was wel iets meer botsen van kassei tot kassei maar we hadden onze fiets onder controle. Eens terug thuis, snel mijn recupshake naar binnen - douche en languit op de zetel voor LBL. Nu blijkbaar moet ik toch moei geweest zijn want tussen km 70 en km 30 heb ik een stuk gemist Dat gilbert de beste in de groep was was meer dan duidelijk maar tegen een "Super (ex dopingfraudeur) man / trein" is weinig te doen. Al blijf ik erbij dat indien hij een ploeggenoot bij zich had gehad dat het wel had kunnen lukken. Maar niet getreurd - ooit wint hij "zijn" koers wel.
Volgende week zaterdag gaan we eindelijk met 3/4 van de P-R groep een ritje doen (Annick is op fietsvakantie). Samen met Kim en Johan en mijn vast trainingmakker Frank rijden wij de Superklassieker. Deze bundeld de hellingzone van de Ronde van Vlaanderen en 4 kasseistroken van Parijs Roubaix. De aankomst is op de piste van Roubaix en dus een prima gelegenheid om eens te testen hoe we ervoor staan. Dat het zwaar gaat zijn daar ben ik van overtuigd maar schrik heb ik er zeker niet van (respect daarentegen wel). Ik kijk er zeker naar uit
Vorige week dinsdag was de laatste dag dat ik de fiets van dichtbij heb gezien. Net zoals bij Kiki sloeg ook bij mij de buikgriep hardnekkig toe - vrijdag was ik zo zwak dat het zelfs niet mogelijk was om naar 't werk te gaan. Dus qua km's was het echt een week om snel te vergeten maar het is beter om nu ziek te worden dan later op het seizoen. Zondag ben ik op uitnodiging van de voorzitter van de zwemclub waar ik coach gaan kijken naar de RVV. Dat de voorzitter connectie heeft dat wist ik wel maar dat hij connectie had met de Muur van Geraardsbergen dat is wel echt indrukwekkend. Vrienden van hem hebben een pracht van een villaa staan op de Muur en waar beter kan je staan dan op het breekpunt van de Ronde. Alles was perfect geregeld - TV, drank, eten en goed gezelschap. De sfeer was super en neem van mij aan dat Vlaanderen echt wielergek is. Eerst kwamen de vrouwen voorbij maar dat was eigenlijk een afknapper van formaat - buiten misschien één of twee hadden die allemaal last van overgewicht. Als ik dat vergelijk met mijn zwemster dan leken die wielervrouwen echt dikke olifanten (sorry voor mijn woorden maar ik was echt geschokkeerd). Plus de snelheid dat ze dan de Muur opkwamen was niet echt wat je mag verwachten van "top"wielrenners. Wat een verschil als je dan een klein uurtje mater de TGVtrein Boonen - 'Spartacus" Cancellara ziet voorbij flitsen - want neem van mij aan het was echt flitsen. Gewoonweg kippevel kreeg ik op dat moment - kort gevolgd door het groepje Gilbert, Leukemans en Miller die zeker niet moesten onderdoen que snelheid. Maar het moment moest nog komen - niemand anders dan The Boss (Amstrong), met de handjes los op het stuur, trok het achtervolgende peleton over de muur. Terwijl iedereen in zijn wiel met de mond wijd open zat, zat Lance ontspannen op zijn fiets naar boven te rijden. Je kong echt niet merken aan zijn gezicht of hij nu à bloc zat of dat hij op controle aan het racen was. Neem het van mij aan Lance kwam niet zomaar eventejs was kasseitjes testen voor de 2de rit van de Tour de France. Ik zeg niet dat hij de Tour gaat winnen maar Contador gaat het niet cadeau krijgen. No Way
Maandagmiddag ben ik eidnelijk opnieuw mijn fiets opgekropen om samen met Frank en Domi een 100km ritje te gaan doen in de buurt van Asse. Het eerst wat ons opviel was de enorme wind die er stond (2-3 beaufort) best pittig. We hadden afgesproken om op iedere helling tegen onze overslagpunt te gaan - kwestie om een beetje intensiteit in de rit te steken. Zo gezegd zo gedaan was het niet zo dat ik tijdens de laatste helling Frank probeerde te counteren er plots een kramp in mijn beide quadriceps schoot Waarschijnlijk doro het veel te weinig te drinken tijdens de rit. Dus de rest van de rit op mijn klein verzetje naar huis gereden - thuis mijn recupshake gedronken en na de welverdiende douche de Born Muscule relax op de spieren en klaar is kees. 's Avond nog lekker gaan eten met dominique en de vrouwtjes en ik moet je niet vertellen dat we alles tot het laatste stukje hebben opgegeten.
Deze ochtend had ik opnieuw afgesproken met Franky Boy om een ritje te doen. We hadden afgesproken op de N16 ter hoogte van Eikenvliet want we zouden de kasseistrook in de omgeving van Wintam - Eikenvliet eens gaan verkennen. De kasseistrook (Edmond Vleminckxstraat - Notelaersdreef 1.5km). Best een leuke strook waarbij de E. Vleminckstraat redelijk goed licht en de notelaersdreef iets slechter). De eerste keer zijn we er op een rustig tempo overgereden om eens te voelen. Het leuke aan deze strook is dat je perfect een lus kan maken na de kasseistrook van 3km. Uiteindelijk zijn we er 7x overgedonderd tegen 80% - we hadden ook de bandenspanning een beetje aangepast (voor 6kg - achter 6.5kg). Deze spanning was voor mij prima - had de fiets prima onder controle. Het enige waar ik last van had waren mijn handen - door de wrijvingen werd het ontzettend warm aan de binnenkant van mijn handen - dus hier ga ik nog iets moeten opvinden. Na deze kennismaking zijn we gewoon rustig via het jaagpad (Scheldedijk) naar huis gereden. Thuis gekomen rustig iets gegeten en mijn andere fiets genomen en richting werk gereden. Dus tegen dat ik vanavond thuis ben zal ik opnieuw een klein 90km op de teller staan. Wat is het echt genieten om in korte broek en korte mouwtjes te kunnen fietsen. Nu alleen nog die wind die iets meer moet gaan ligggen en alles komt goed.
Suc6 aan al mijn andere roubaikes met de trainingen en laat maar weten wanneer we een gezamelijk ritje kunnen doen,
Deze week was nochtans voorzien om er een leuke trainingsweek van te maken. Maar helaas heeft het noodlot toegeslaan Drie dagen lang heb ik buikgriep gehad met als gevolg amper kunnen slapen en eten laat staan kunnen trainen Vandaag (vrijdag) is het ergste voorbij en heb ik toch een beetje kunnen eten.
Nochtans dit weekend de Hagelandrit (130km) op het programma voor zaterdag.(volgens de website een heuvelachtig parcour) Ik weet niet hoe me dit gaat bekomen, want ik voel niet veel kracht in het lichaam op dit moment. Zal deze rit op mijn eigen tempo moeten doen en zeker niets forceren Zondag staat er samen met enkele leden van Juno Kata een rit van om en bij de 120km op het programma, hopelijk ben ik dat wat op mijn plooi.
Dit komt op een slecht moment want de vorm zat in stijgende lijn, toch vrees in nu een kleine terugval. Dit is echter geen reden tot paniek ik kom er wel
Ik laat jullie wel iets weten hoe het verlopen is.
Zaterdag stond de Cyclo Peeters Brasschaat op het programma !! Reeds vroeg uit de veren om mij klaar te maken voor dit ritje Vertrek was voorzien omstreeks 8u. Ondanks de bewolkte dag en eventuele regenbuien voorspeld had ik mij daar de dag voordien op voorzien, nochtans bij het ontwaken zaterdagmorgen .Dus een kleine wijziging kwestie kledij en vooral van bril Met volle moed na een stevig ontbijt met de fiets vertrokken richting Brasschaat, daar ingeschreven was het wachten op het vertrek
Dit stond als beschrijving op de website "Een vlakke aanloop, een paar stekelige hellingen waar de eerste schifting kan worden doorgevoerd, verder bochtige en winderige wegen om de concurrentie af te matten voor de finale aanvangt.Voor de geoefende wielertoerist is dit de ultieme voorbereiding op de klassieker de Ronde van Vlaanderen.
Dit zag er veel belovend uit en er was aan de start toch wel enige nerveusiteit te merken
Vertrokken in de staart van het peleton van 50man merkte ik dat al snel dat dit weleens een lastige rit kon worden, vooraan werd de snelheid tussen de 30à32km/h gehouden met het gevolg dat er al snel enkele mensen op de rekker begonnen te zitten. Nochtans ik zo graag vertrek vanuit de staart van het peleton heb ik dan maar besloten om toch stilaan mijn plaats te gaan opeisen in de buik van het peleton. Na een 30tal Km voelde ik dat de benen best ok waren ondank deze week geen meter gereden te hebben. ( compensatie??? ) Zoals Dirk wel weet redelijk bezig geweest deze week met voeding De eerste klimmetjes komen eraan !!!De zenuwen staan gespannen, nu een echte test of ik een goede dag heb Bang we zijn vertrokken voor een stevige kuitenbuiter, en wat merk ik ineens zit ik in de kop van het peleton zonder enige moeite te doen Dus zeer goede benen vandaag.( ik had vorige week in de omgeving van Harelbeke al gemerkt dat het klimwerk op mijn Tacx van deze winter enige vorm van resultaat heeft teweeg gebracht)
Nu in de omgeving van Aarschot aangekomen zorgt het heuvelachtig parcours voor de natuurlijke eliminatie, de groep geraakt een beetje uitgedunt. Dit zorgt er voor dat het iets relaxer rijden is. De eerste bevoorrading komt eraan Even beetje eten en drinken en we zijn weer weg!!! (30 minuten staan schilderen aan bevoorrading) Het peleton van 50 is terug samengekomen en ik het ondertussen een beetje koud gekregen, maar na een kleine km stond de steilste helling van het totale parcours op het programma en was de koude verdwenen. Nu had ik voor mezelf besloten dat ik mij rustig in 5 tot 10de positie ging handhaven tot het einde van de rit( kwestie op een economische manier de rest van de kilometers te verwerken en er een mooie training van kon maken)
De kilometers vlogen voorbij en het tempo zakte niet, knap van de jongens van RABC. Na de 2de stop nog een kleine kasseistrook van een 1200m (vermoed ik) in Viersel, toch even eens testen hoe ik daar op reageer na tochwel 120km in de benen. De snelheid werd opgedreven en we beginnen eraan. Tot mijn verbazing met mijn relatieve weinige kilo's die ik meeneem, heb ik als 5de kasseistrook verlaten Was dit een lucky shot??? Het einde van de rit komt nu in zicht we zijn bijna in Brasschaat.
Een mooie rit zoals vermeld op de website, zeker niets op aan te merken. Toffe organisatie, bedankt RABC. Met 155km op de teller is dit een mmoie afsluiter . Nu snel een douche nemen en gaan werken,wat kan het toch mooi zijn P.s: Geen last van zware benen op zondag dus een ideale training.
Ook ik heb zoals Kiki het hieronder reeds beschreven heeft mijn schema moeten wijzigigen. De wind, de koude en 3kapotte spaken hebben ervoor gezorgd dat ik niet gedaan heb wat ik gepland had. Vertrokken bij mij thuis en de route van de Avelon Bike trip in mijn Garmin opweg om 130km te doen. Willebroek - Buggenhout was al goed voor een klein 20km met jawel wind op "kop". Om er toch voor te zorgen dat we al niet onmiddellijk in het rood zouden gaan het tempo serieus moeten laten zakken (+-24). Het parkoer bracht mij door via Wolvertem, Merchtem naar Asse - voor de fietsers onder ons die wel eens in Asse komen weten dat de wind hier vrij spel heeft. Of ik nu links, rechts, naar boven of naar beneden ging de wind stond altijd pal op mijn goed ingepakt neusje. Geregeld moest ik op de pedalen gaan staan om toch een aanvaardbaar tempo te blijven rijden. Na60km hardlabeur had ik het plan om via St Amands (jaagpad via de Schelde) naar huis te rijden. Dit zou het eindtotaal brengen op +- 110km. Ik dus mijn wegzoeken, toch wel gemakkelijk z'n Garmin, naar St. Amands. De wind had volgens mij gevoel nog aan kracht gewonnen, zeker als je tussen de velden aan het rijden bent. Bij het nemen van de vele bochtjes ben ik redelijk hard in een putje terecht gekomen met als gevolg - platte achterband en 3kapotte spaken. Die platte band valt nog te repareren maar die spaken niet. Dus kon ik niet anders dan mijn hulplijn in te roepen (algoed dat ik een schat van een vrouwtje heb). Na een klein halfuurtje was Anja terplaatsen (oef - brrr koud). Voila dat was het voor vandaag. En dat het nu maar snel warmer wordt maar wat ik nog liever zou hebben is juiste en correcte weersberichten.
Door het felle weer dit weekend (wind) heb ik mijn voorziene schema een beetje moeten wijzigen. Normaal hadden er 2 ritjes van 100km op het programma gestaan. Zoals vermeld in de titel, is het een ritje van 84km en eentje van 75km geworden. Vertrek temperaturen om 9u s'morgens rond -3 en NO wind
Hoe ik ook reed de NO wind bleek mij steeds in het nadeel te zitten, nochtans een goede training voor de beentjes. Gans de week genoeg wind gevoeld nu, maandag word een recupuratietraining
Wow, dat was mij toch verschieten toen ik de teller zal staan Er rest ons nog 96 dagen voor de start van Parijs-Roubaix - als dat maar goed komt. De weersgoden zijn ons de voorbije weken, maanden niet echt goed gezind geweest. Hier zullen menige wielertoeriesten het met mij eens zijn. Maar mokken heeft totaal geen zin - er moet gewoon gefietst worden (weer of geen weer). Deze week zijn de weersvoorspellingen hoopgevend.
Het verblijf is ondertussen geregeld dus daar moeten we ons ook niet meer over druk maken. Stilletjes aan zal ik eens uitkijken hoe we het transport gaan regelen.
Deze ochtend om 08u30 vertrokken ik richting Londerzeel om mee te rijden met de gasten van 't Duifeken. Een groepje wieltoeristen waar de papa van één van mijn zwemmers secretaris is. Garmin gemonteerd op de fiets - niet vergeten op start te drukken- en weg was ik. De eerste 10min heb ik meer dan mijn Garmin zitten kijken dan naar de weg - moet zeggen dat het echt een geweldige gadget is waar ik nog heel veel plezier ga aan beleven (zowel op de fiets als thuis). Aangekomen aan het zwembad stonden er reeds een kleine 16 wieler"teterroristen klaar om er een lap op te geven. De "winter"toer is ongeveer een klein 80km met hier en daar een lekker stukje valsplat. De eerste 20km heb ik rustig vanuit de achterste positie de troepen aanschouwd. Het tempo lag gemoedelijk rond de 30-31km/uur en dat was meer dan prima voor mij (hartslag prima onder de 135 (duurrit tempo). Stilletjes schoof ik door naar voren en kwam uiteindelijk aan kop samen met de ploegcapitein, het tempo was constant; Vermits er geen geklaag was achter ons verodnerstelde we dat dit tempo voor iedereen oké was. Normaal is het zo dat iedereen van de groep zijn gedeelte van het kopwerk dient te verrichten en dit voor ongeveer 5km. De eerste zone "vals plat" diende zich aan en dat was onmiddellijk te horen door het geschakel naar een kleiner verzet. Ik had afgesproken, met de ploegcapitein, dat ik aan kop zou blijven zolang ik kon en dat ik voor een constat "gelijk" tempo zou zorgen (zowel plat als valsplat). Na ongeveer 40km aan kop te hebben gereden kwamen we aan aan het laatste stukje vlasvlat naast de A12, begind van de Douwe Egberts tot in Meise. Dit is een stuk van 5km dat contstant omhoog blijft gaan en eveneens de "vrije" (lees speelzone) is. We waren nog maar net voorbije de Douwe Egbert of de eerste speelvogels sprongen vanachter mijn rug weg. Vermits het best nog ver was besloot ik om geen cartouch te verschieten maar stelselmatig mijn tempo omhoog te brengen. Stukje voor stukje kon ik de speelvogels terug halen - buiten ééntje. Tijd voor de cartouch - maar de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat het laatste gatje van 5meter er net teveel aan was om het het toe te krijgen en eventueel the jump nog te zetten.(proficiat Luc). Na dit geweldig speeluurtje was het rustig verder bollen richting Londerzeel. Ik had mij reeds voorgenomen om niet mee te rijden tot in Londerzeel maar via Sint Amands-Temse-Wintam naar huis te rijden. Na 4u12min en 120km om de teller (28.5 gem / 138 gem hartslag / 92 gem trapfreq) was ik een zeer tevreden wielertoerist.
Ondertussen is iedereen van ons al goed bezig - de ene al iets fanatieker dan de andere maar allemaal met hetzelfde doel "de finish halen". Nu we officieel zijn ingeschreven kunnen we beginnen met de rest van de organnisatie (vervoer - overnachting - enz.).
Duidelijker dan de titel kan het niet zijn. Had mij deze week voorgenomen om stilaan tochtjes rond de 100km te maken.(buiten weliswaar) Maar helaas blijven we zitten met dicht prachtig winterweertje. De investering in mijn tacx begint stilaan te renderen
Deze morgen 3 uurtjes op de Tacx dan maar, rustig Makrofolder en de binnengekomen post van afgelopen week even doorgenomen Even Dirk wat lastig gevallen met enkele smsjes te sturen en de kilometers vlogen voorbij. Met een rustig cd-tje ben ik dan het laatste uur ingegaan en de teller op 90km gebracht.
Weliswaar de zelfde ongemakken als Dirk ondervonden, maar deze zijn van voorbijgaande aard Ik vrees dat ik mijn tacxvriend deze week nog enkele malen zal ontmoeten.
Global warning kan mij gestolen worden - we hebben in jaren nog niet z'n koude winter gehad dan diegene die wij nu moeten ondervinden. En als we de laatste weersberichten en weermannen en vrouwen mogen geloven is de winter nog niet van plan om op congé te vertrekken. Ze spreken nu al van winterprikken tot en met eind februari. Opzich heb ik totaal geen probleem met koude winters maar de sneeuw is er voor mij als fietser er toch net teveel aan. Reeds heel de week zat ik te wachten op het einde van de week. Zondag zou de dag worden van mijn eerste 100km rit van het jaar 2010. Ondanks de bewogen week (vrouwtje naar het hospitaal met een divertikel), de nodige organisatie voor wat betreft de kids was ik er toch in geslaagd om zondagvoormidag tijd te vinden voor mijn ritje. De weersberichten op zaterdagavond gaven mij al een héél vreemd voorgevoel en dus een onrustige nachtrust. Zondagmorgend toch mijn fietskledij aangedaan en richting bakker vertrokken. Op de weg naar de bakker de staat van de baan gecontroleerd en mijn voorgevoel zat dus juist. Spekgladden wegen en totaal niet verantwoord om daar met de racefiets op te rijden. Maar zoals mijn vrouw altijd zegt, als hij iets in zijn kopje heeft dan zit het niet in zijn kont. Dus plan B naar boven gehaald - 100km op de rollen (hoe zot kan een wielertoerist zijn). Laptop in stelling gezet - drinkenbussen gevuld - de tacx in de speelkamer gezet in plaats van in de garage (te koud) en klaar was kees.
De 100km heb ik niet gehaald maar wel 3uur gereden - 96.5km op de tellen - trapfrequentie (gem 107) - gemiddelde hartslag 112. Het laatste halfuurtje kreeg ik toch last van mijn zitvlak en begonnen bepaalde lichaamsdelen toch lastig te doen. Maar na het nemen van een lekkere warme douche was alles opnieuw inorde
Wegens de ziekte van mijn oudste zoon Olivier(9) ben ik genoodzaakt mijn plannen een beetje te wijzigen. Normaal gezien een ritje van 75 km naar Herentals en terug. Deze is dus vervangen naar een uurtje souplesse op mijn tacx. ( toch even die hartslag laten pieken zware plaat en 6% helling )
Ondanks alles had ik toch een toeschouwer deze morgend, Olivier vind het namelijk fantastich als zijn papa op de rollen rijd. Moest hij kunnen zat hij er elke dag op en zou ik er niet meer kunnen op trainen Hij heeft op het einde van de training een kiekje genomen van het scherm, de andere foto's die hij ondertussen heeft genomen hou ik voor prive doeleinden.
Na de afgelopen winterprik was het moment nog aangekomen om nog eens een frisse neus te halen met mijn fiets. Alsook eens een mooie gelegenheid om mijn Garmin 705 eens te testen
Op het programma stond een ritje met de mannen van St-job van 62km - Garmin werkt perfect trouwens.
Moet wel zeggen dat het weer even wennen was om met deze temperaturen te fietsen, ik was namelijk nogal verwend door steeds binnen te rijden op de Tacx. Beetje nat en vuil ,maar tevreden van deze eerste rit in de buitenwereld van 2010
Normaal gezien staat er morgen terug een ritje gepland kwestie de kilometers wat op te bouwen.
Zoals de titel reeds doet vermoeden was het de voorbije week rust en dus niets nieuw. Het weer liet het niet toe om veel op de baan te rijden. Het was zelf zo dat door de slechte staat van sommige veldwegen (tracktor die enorme spoorvorming had achtergelaten) gewoon weg niet te berijden waren. Hierdoor werd ik gewoonweg verplicht om een paar km's à la Nys te doen maw fiets op de schouder en lopen maar. Hierdoor heb ik mij woensdagavond simpelweg laten afhalen door 't vrouwtje met de auto. Hopelijk deze week iets beter weer maar vooral berijdbare wegen.
Dat de vormcurve de juiste richting wijst is ook iets wat we niet meer kunnen verbergen al moet ik eerlijk toegeven dat de beentjes deze ochtend behoorlijk zwaar en vermoeid aanvoelde. Natuurlijk moet ik niet ver zoeken achter de oorzaak - zaterdag ben ik op mijn ééntje richting Knokke vertrokken langs de smokkelroute (+ knooppunten). De zon als mijn trouwe en welgekomen medgezel, de wind die geregeld liet verstaan dat hij de sterkste is/was en altijd zal blijven en de Ipol die zorgde dat het tempo gelijkmatig bleef. Dat de vele trainingsuren in de winter en de voorbije weken hun vruchten beginnen af te werpen merk ik ook aan aflijning van de spieren op de benen. Want laat ik eerlijk zijn een beetje ijdelheid is nooit ver weg bij mij 
Dat gilbert de beste in de groep was was meer dan duidelijk maar tegen een "Super (ex dopingfraudeur) man / trein" is weinig te doen. Al blijf ik erbij dat indien hij een ploeggenoot bij zich had gehad dat het wel had kunnen lukken. Maar niet getreurd - ooit wint hij "zijn" koers wel.
Waarschijnlijk doro het veel te weinig te drinken tijdens de rit. Dus de rest van de rit op mijn klein verzetje naar huis gereden - thuis mijn recupshake gedronken en na de welverdiende douche de Born Muscule relax op de spieren en klaar is kees. 's Avond nog lekker gaan eten met dominique en de vrouwtjes en ik moet je niet vertellen dat we alles tot het laatste stukje hebben opgegeten.
ineens zit ik in de kop van het peleton zonder enige moeite te doen 
Dus zeer goede benen vandaag.( ik had vorige week in de omgeving van Harelbeke al gemerkt dat het klimwerk op mijn Tacx van deze winter enige vorm van resultaat heeft teweeg gebracht)
Even beetje eten en drinken en we zijn weer weg!!! (30 minuten staan schilderen aan bevoorrading) Het peleton van 50 is terug samengekomen en ik het ondertussen een beetje koud gekregen, maar na een kleine km stond de steilste helling van het totale parcours op het programma en was de koude verdwenen. Nu had ik voor mezelf besloten dat ik mij rustig in 5 tot 10de positie ging handhaven tot het einde van de rit( kwestie op een economische manier de rest van de kilometers te verwerken en er een mooie training van kon maken)
)
