Misschien gebruiken we het woord overmoed vooral met het
adjectief jeugdig. Zou het daarom zijn dat ik deze reeks van 12 blogs voor 2017
met dit wat in onbruik geraakte woord wil beginnen? Overmoed is het woord dat
nu staat voor de belofte die ik mezelf (en u daarbij natuurlijk) gedaan heb om
elke maand een blog te schrijven. Dat is het wat we soms nodig hebben.
Overmoed, om in het diepe water te springen vanuit de overtuiging dat zwemmen
nu wel zal lukken; of om voor de eerste keer voor een groep te staan en het
woord te nemen; of om deel te nemen aan een loopwedstrijd van een halve
marathon, terwijl je eigenlijk nooit meer dan 10 km hebt gelopen. Jezelf voor
uitdagingen stellen, de grens ver genoeg van je veilige kunnen, maar vooral op
die plaats waar je willen met jou naar toe zal gaan.
Mijn willen is het delen van woorden en gedachten waarbij ik
stilzwijgend kijk en luidop waarneem. Mijn willen neemt me mee naar de
schoonheid van het alledaagse, de verwondering van het vanzelfsprekende, de
verontwaardiging over het schijnbaar onveranderlijke. En dus zullen de blogs
vooral gaan over ontmoetingen, toevalligheden, onverwachte momenten over zegen
en vloek. Soms een (Griekse) tragedie, bij wijlen een blijspel. Voor cynisme
zal ik me hoeden.
Vandaag wil ik schrijven over de liefde. Dat stond eigenlijk
al vast, nog voor ik maar een letter voor deze blog gepleegd had. Geef toe, dat
ook dat overmoedig is. Schrijven over de liefde.
Het is twee uur in de nacht en ik staar naar het plafond. Ik
bedenk hoe stil het hier is. Dat er ergens misschien nog geliefden de gepaste
rituelen verzinnen voor het oudste spel tussen man en vrouw, tussen partners
zeg ik beter, komt op dat moment bij mij niet op. Want het is stil. Ik hoor het
ademhalen van mijn vrouw, niet zo zachtjes, maar toch stil genoeg om het stil
te laten zijn. Ik hoor het ademhalen van twee kleine jongens aan de overkant
van de gang. Ik hoor de stilte. En ik vraag me af wat liefde is. Ik besef dat
dit een begenadigd moment is. Doorgaans is de nacht zo liefdevol met mij dat ik
in de korte tijd van luttele uren voor mezelf en mijn gedachten helemaal
afwezig ben. Maar nu lig ik wakker en wil ik weten wat liefde is.
Een boekje van Bleri Leshi zal me daar misschien bij kunnen
helpen. Maar daarvan heb ik enkel nog maar het colofon gelezen. Er zijn
naar de titel van zijn laatste boekje heel wat boeken geschreven. Het
begonbij Gabriel Garcia Marques met Liefde in tijden van cholera. Dat is
natuurlijk onvolprezen literatuur. Met Liefde
in tijden van eenzaamheid legt Paul Verhaeghe de ziel bloot van onze
samenleving en doet hij dat als psychotherapeut. Bleri Leshi kiest voor Liefde in tijden van angst.
Alleen de titels van deze boeken leren me over de liefde.
Angst, eenzaamheid en cholera. Het is precies kiezen tussen de pest en jawel,
de cholera. Tussen Scylla en Charybdis, voor wie zich de Griekse mythologie of
Odysseus omzwerving nog een beetje kan herinneren.
Tegenover het kwaad in al zijn gedaantes staat de liefde.
Dat lijkt me een mooie samenvatting. Het kwaad is dan de eenzaamheid, de angst,
vertwijfeling en wanhoop. Liefde overwint en onderscheidt zich door de ander,
het goede, de geliefde boven het eigen ik te stellen. Het bijzondere van die
beslissing is dat juist de liefhebber zowel de prijsgever als de winnaar is. En
het meest bijzondere dat er geen verliezers zijn.
Het is allemaal wat cryptisch en een blog hoort wat luchtig
te zijn, niet? Een zeldzame keer helpt verliefdheid ook om te beseffen wat
liefde is. Een kwarteeuwigheid geleden wandelde ik met mijn toenmalige geliefde
(en mijn geliefde van nog steeds) diep in de nacht midden op de kleine ring van
Leuven. Om wat indruk te maken danste ik als een paringsritueel enkele pasgeleerde
tangopasjes. [Het alfamannetje dat indruk wil maken.] Je kon daar toen nog sneller
rijden dan 50 km/u. Een halve mijl verder tastte ik in mijn zak en vond er het
laatste stukje chocolade (van die dag). Ik deelde het stukje in twee, wachtte
tot mijn liefje helemaal verzoet was en (nu komt het) gaf daarna ook nog het
allerlaatste stukje aan haar. Liefde is een stukje chocolade. En wie mijn
kwetsbaarheden kent, beseft de bijzondere dimensie van het laatste stukje
chocolade. Ook die nacht waren er twee winnaars!
Er zijn veel heroïscher verhalen te vertellen over de
liefde. Maar het aantal lettertekens zijn beperkt. Dat liefde de angst overwint, wil ik
zondermeer geloven. Ik ben er zeker van dat ik het bij Leshi zal lezen/leren.
Hij wordt overigens een straatfilosoof genoemd. Op zon omschrijving ben ik
zelf wat jaloers.
Een beetje overmoedig besluit ik mijn Liefde met u te delen.
Tenminste de betekenis er van. Liefde heeft alles te maken met het beeld van de
mens dat je in je draagt. Dat laat je toe jezelf toe te vertrouwen of niet. Is
de ander je rivaal, vlucht dan in je angst of wapen je; maar is de ander je
lotgenoot, nevenstaander, jouw menselijke evenknie, je gezel, je mede-mens . [zie sterretje!] dan kan je je gewonnen
geven.
Het is tijd om aan de ochtendrituelen te beginnen. Dit wordt
een liefdevolle dag!
*[Medemens=
vluchteling, Duitser, Turk, surfer, bietenrooier, asielzoeker, Genkenaar,
striptekenaar, bestaansminimumoverlever, mucomens, rolstoelverbruiker, springkastelenbouwer,
kleinkunstgalerijhouder, hongerspelspeler, Zuid-Afrikaan, boer, wereldwinkelmanager,
stripbarpoetsvrouw, kind, drenkeling, dakdekker, dakloze, filosoof, zwerfvuilhandelaar,
kermisganger, student, zwangere minderjarige, paaldanser, turteltaksmeterstandhouder,
[te](vroeg)gepensioneerde, psychiatrische cliënt, autofabrikantwerkster, feministe,
zeeschuimer, Trumpfanaat, Chinees (al dan niet om mee te nemen), muze,
transseksueel, kanaalzwemmer, gevangenisaalmoezenier, outlaw, journalist, UCLL-directeur,
pvda-er, cvs-lijder, aardige (en minder aardige) anders- en soms beter geaarde,
. zonder uitsluiting verder aan te
vullen]
