via deze blog delen we met jullie de avonturen van onze lieve viervoeter, Paco. Het is niet enkel leuk om dit eens te lezen maar het is ook een mooi aandenken voor later. Paco is een chocoladebruine Labrador. Hij is momenteel zes maanden oud. Sinds 20 mei 2012 heeft hij een plaatsje gevonden bij ons thuis. Sindsdien heeft hij al het hart van ons beiden gestolen. We hebben hem met open armen opgenomen in onze thuis en hij vormt dan ook een volwaardig familielid. Paco is een echte teddybeer die stilaan zijn plekje vindt in ons midden.
Meer informatie zal hier terug te vinden zijn op deze blog. Ik hoop dat jullie allemaal kunnen mee genieten van de kuren van Paco.
Zo'n regenweer... Daar hou ik helemaal niet van. Maar één ding is super aan al die regen: als ik terug naar binnen ga, word ik afgedroogd. Heerlijk vind ik dat. Mijn handdoek ligt klaar aan de deur, als ik dan thuiskom zet ik mij er direct op zodat mijn vrouwtje weet dat ik klaar ben om van kop tot teen gedroogd te worden.
Vandaag namen mijn baasjes me mee naar de dierenarts. Je moet al die verhalen echt niet geloven. Je hoeft heus geen schrik te hebben. Het was een megalieve dokter die mijn baasjes heel veel uitleg gaf over mij. En ze was zo vriendelijk!
Toen we in haar praktijk aankwamen, rook het daar heerlijk. Allerlei geuren van andere dieren: honden, katten, konijnen... Er waren vele nieuwe dingen te ontdekken en ik had het dan ook wat moeilijk om even rustig te blijven zitten. Hoe kan ik nu gewoon rustig blijven als er daar zó veel nieuwe geuren op te snuiven zijn? Neen, dat kon niet waar zijn. Terwijl mijn baasjes en de arts met elkaar praatten, liep ik rond in de ruimte om alles van dichterbij te ontdekken. Geloof mij, daar valt véél te snuffelen.
Na de kennismaking met de dokter moest ik op een hoge tafel staan. Ik had veel zicht en gaf de dierenarts zelfs een kusje toen ze mij begon te onderzoeken. Ik heb er geen flauw benul van waarom de arts alles zo geïnteresseerd bekeek. Ik weet het wel 'ik ben nu eenmaal een stoere knappe bink, dat zie je hier niet veel'. Toen ik daar al een tijdje op stond, stak het me tegen en begon ik mijn poten op mijn vrouwtje haar armen en schouders te zetten in de hoop dat ze mij er zou afnemen. Maar ze hield het been stijf en duwde mij er altijd voorzichtig terug op of mijn baasje hielp haar om me tegen te houden.
Ik mocht zelfs op een megagrote plaat staan die bepaalde hoeveel ik woog. En ik heb goed nieuws: ik sta perfect op gewicht. Ik weeg al 16,1 kg. Jaja, ik ben een grote jongen.
Vervolgens moest ik weer op die tafel gaan staan. Ze nam een klein spuitje, je kon het amper zien, waarop mijn baasje een beetje onwennig werd. Het vrouwtje zei 'hij is een stoere bink en gaat daar niets van maken.' Stef nam mij stevig vast en liet me daarna terug los. Er was amper iets gebeurd. Het spuitje bleek leeg te zijn, maar waar was de inhoud naartoe? Heeft die dierenarts dat bij mij ingespoten? Ik heb helemaal niets gevoeld. Hahaha, ik ben veel stoerder en flinker als mijn baas.
Dus lieve vrienden, jullie hoeven echt geen schrik te hebben om bij de dokter op bezoek te gaan. Er is helemaal niets om bang van te zijn. Je krijgt daarna nog extra zoveel complimentjes over hoe flink je was en als traktatie mocht ik nog een wandeling in het park maken vooraleer we terug naar huis reden.
Vandaag was het prachtig weer: ideaal om in de schaduw van de bomen te gaan ravotten. Paco maakte kennis met zijn nonkel Caves, de Beauceron van mijn ouders. Caves en Paco waren heel nieuwsgierig naar elkaar. Eerst was het voorzichtig kennismaken aan de leiband maar toen ze los werden gelaten, speelden ze volop samen. Caves is een driejarige zotte hond die enorm veel van spelen houdt en was dan ook in de wolken met zijn nieuwe speelkameraadje. Soms was hij net iets te wild en zo werd Paco af en toe omver gelopen door de grote poten van zijn nonkel Caves. Maar Paco liet zich niet doen, hij rende er achter aan, rolde zich in het gras, sprong naar Caves en was dolenthousiast.
Van zo'n leuke kennismaking en het hevige ravotten waren beide honden doodop. Toch zijn ze nog samen mooi naar huis gewandeld. Oef! Die ontmoeting is bijzonder goed verlopen, niet tegenstaande dat het hier om twee reu's gaat.
Deze ochtend zijn we begonnen met een fikse wandeling van ongeveer een drietal kilometer. De wandeling leidde ons doorheen de velden, met een heerlijk zonnetje op ons. De ideale wandeling voor zowel mens als dier. Stef en ik genoten van de rust terwijl de honden allerlei interessante verhalen opsnoven.
Paco heeft op korte tijd al vele nieuwe vrienden gemaakt. Deze keer mocht Yzzie mee op toer. Zij is een volwassen gouden labrador, die altijd al verzot is geweest op haar maatje Stef. Ze moest toch even wennen dat er nieuw hondje in de familie is en dat ze de aandacht van hem moest delen. Langzaamaan geraken de honden aan elkaar gewend en kunnen ze het wel met elkaar vinden. Af en toe laat Yzzie even blijken waar haar grenzen liggen zodat Paco deze leert te respecteren. Nu waren ze klaar voor een stevige wandeling.
Yzzie dreef, ondanks de warmte, het tempo hoog op waarmee Paco het soms even lastig had. Hij liet zich echter niet kennen en haalde haar telkens dapper terug in. Het was leuk om aan te zien hoe Paco Yzzie volgde in alles wat ze deed. Waar zij ging snuffelen, moest hij ook het fijne van weten...
Na iets meer dan een halfuur kwamen de honden, én de baasjes, uitgeteld terug thuis. Allebei liepen ze snel naar de drinkbak om terug wat krachten op te doen en toen vielen ze uitgeteld neer in het gras.
Gisteren nam ik Paco mee op een wandeling doorheen de velden. Hij snoof alle nieuwe geuren op en kwispelde volop met z'n staartje. Tot hij in de verte iets groot zag staan. Hij bleef stokstijf staan en staarde zich uit. Hij zette voorzichtig een stap naar voor en bekeek het dier nogmaals. Z'n staartje kwispelde volop en hij begroette het dier met een luid hondengeblaf. Na het allemaal goed bekeken te hebben, wandelde hij rustig verder.
Enkele seconden later kwamen er drie van die grote dieren naar hem toe gegalopeerd. Paco keek op en bekeek het schouwspel rustig aan. Toen de dieren dichterbij kwamen, probeerde Paco voorbij de omheining te geraken. Schrik had hij alvast niet, de nieuwsgierigheid was sterker. Het beest duwde zijn snoet richting Paco waarop hij voorzichtig met zijn neusje het dier begroette. "Wel, lieve Paco, dat is nu een paard."
Het was zo een mooi zicht dat ik onmiddellijk spijt had dat ik mijn fototoestel niet mee had genomen. Elk paard begroette hij voorzichtig door zijn neus tegen hun snoet te drukken. Toen de paarden begonnen gras te eten, zette hij er zich rustig bij en bekeek het allemaal op een afstandje.
