's Nachts rond een uur of één heb ik de vervelende gewoonte om in een echte, ouderwetse levensfilosoof te veranderen. Het lijkt dan alsof mijn demonen het van mijn gezond verstand overnemen en het nodig achten elke beslissing die ik op mijn zorgvuldig uitgestippelde levenspad heb gemaakt te doornemen en bekritiseren. Het is als een donkere, zware gloed die op mijn geweten en humeur rust en tijdelijk alle positieve gedachtenkronkels uit mijn hoofd verband.
Ik heb me ontzettend lang afgevraagd waarom ik niet zo'n knop in mijn hoofd heb waarmee je je gedachten kan besturen. Sommige mensen schijnen bijna de controle te hebben om hun brein uit te schakelen. Dit geldt helaas niet voor mij en ik heb dit dan ook met enige tegenstrubbeling leren accepteren. Toch zou ik mezelf absoluut niet als zwaarmoedig of pessimistisch omschrijven. Sterker nog, ik sta hoopvol en nieuwsgierig in het leven. Het lijkt gewoon alsof ik een stemmetje in mijn hoofd heb dat me ongevraagd van alle vrolijke gedachten besteelt op het moment dat ik ze net zo nodig heb.
Reikhalzend kijk ik uit naar het moment dat ik deze bozige gedachten overwin en die kleine mannetjes die me het leven soms zo zuur maken, gewoon recht in de ogen kan kijken, wetend dat ze me niet zullen beïnvloeden en geen grip meer op me kunnen krijgen. Daarom, vandaag, op het uur des oordeels, zal ik mijn demonen voor een keer toelaten mijn brein te veroveren en in te palmen. In plaats van verzet te tonen, zal ik ze zelfs warm welkom heten. We zullen over de compliciteit van mijn leven discussiëren met één klein verschil: ik zal zelfverzekerd genoeg zijn om hun ongefilterde commentaren te censureren voordat ik ze werkelijk laat doordringen. Mijn grootste vijanden zouden dan wel eens mijn beste supporters kunnen zijn. Een hechte, motiverende fanclub in mijn eigen hoofd.
Soms wou ik dat ik terug in de tijd kon gaan. Exact 1 jaar, 7 maanden en 22 dagen geleden gebeurde er namelijk iets eigenaardigs, moois, levensbedreigends en gruwelijks wat ik niet kon bevatten, noch kon vermijden: ik werd voor de eerste keer hopeloos stapelverliefd. Niet bepaald het soort van 'Happy Fairy Tale'-achtige plaatje dat ik me voorgesteld had, eerlijk waar. Terwijl ik in mijn eigen romantische droomwereld op wolkjes liep, bleek mijn Mister Perfect de onnodige drang te hebben zich ongenaakbaar en ijskoud op te stellen. Een dodelijke liefdesverzieker die ik graag als 'emotioneel onbeschikbaar' klasseer. Terwijl mijn illusie als een dikke, kersverse zeepbel uiteen spatte, realiseerde ik me dat liefde niet perfect of wonderbaar is. Sterker nog, het voelde alsof elke vezel in mijn lichaam verschroeid was. Verliefd zijn is geen feestje als je de enige bent die zijn hart kan en wil openen. Een emotioneel wrak, dat was ik. Allemaal dankzij een bijna kinderlijke fantasie vol immens grote verlangens die nooit werkelijkheid werden.
Mijn geliefde was wreed, en toch kan ik niet zeggen dat ik spijt heb dat ik voor hem gevallen ben. Sterker nog, hij slaagt er nog steeds in om zo nu en dan een grote invloed en sturing in mijn leven te zijn. Hij is de meest passievolle persoon die ik ken en verbaasd me keer op keer door zijn enorme kracht en drive. Het lijkt soms wel alsof hij een betere versie is van mezelf, een doel waarnaar ik streef. Naarmate de tijd vorderde, kreeg ik verschillende kanten van hem te zien en zelfs nu weet ik dat ik hem nog steeds niet kan beschrijven in drie woorden. Of wat hij voor me betekend heeft. Hij is één van de weinige personen in mijn leven die ik niet een label kan opplakken. Dat maakt hem net zo boeiend, mysterieus en dodelijk aantrekkelijk. Men zegt dat een eerste liefde op je inkapt. Ik kan zeggen dat de mijne mijn levensvisie voor altijd veranderde.
Hier zijn we dan vandaag, 1 jaar, 7 maanden en 22 dagen later. En voor het eerst sinds al die tijd komen onze werelden weer een heel klein stukje dichter bij elkaar. Kan ik het opnieuw proberen met een grote kans om gekwetst te worden? Me overgeven aan de gevoelens van weleer en in het diepe duiken? Ik kan de uitkomst, noch het verloop van deze giftige, gevaarlijke verliefdheid voorspellen, maar ik weet één ding: hij is misschien nog dezelfde gesloten geest van toen, maar ik ben verrassend genoeg geëvolueerd in iets nieuws. Ik heb namelijk twijfel overboord leren gooien en ben niet meer bevreesd om te vallen en keer op keer opnieuw terug op te staan. Hoewel ik waarschijnlijk als naïef en onvolwassen word beschouwd, durf ik met volle overtuiging te verkondigen dat ik in echte liefde geloof en er alles aan zal doen om het ooit zelf te ervaren. Wat de uitkomst dan ook mag zijn, als het oprecht is, is het het waard. Altijd.
