‘Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar steeds die onopvallende problemen geven me soms het gevoel dat ik niet in deze wereld pas... ‘
21-12-2010
Welkom
Welkom op mijn blog!
Ik zal me eerst even voorstellen: Ik ben een jonge vrouw van 22 jaar en begin 2010 werd bij mij de diagnose autisme, adhd en hoogbegaafd vastgesteld. Tot nu toe ben ik er nog steeds niet in geslaagd om dit helemaal te accepteren. Ik heb het er dus nog steeds moeilijk mee, hoewel ik het zelf altijd wel vermoedde. Vandaag dinsdag 21 december 2010 kreeg ik het lumineuze idee om een blog aan te maken om zo mijn gedachten en gevoelens ergens kwijt te kunnen. Dit is het resultaat en ik ben vrij tevreden.
Vandaag is het de zoveelste keer dat ik wéér maar eens uistel! Ik weet dat ik het doe en dat ik overal in wegvlucht, maar waarom? Geen idee! Ik wou dat ik gewoon zoals iedereen kon beginnen aan iets en er geen dagen of weken over moet doen om mezelf kwaad te maken dat ik nog steeds niet ben begonnen en om dan uiteindelijk te moeten vaststellen dat het mij toch niet zal lukken zonder Rilatine... Pff... spijtig genoeg heb ik echt Rilatine nodig om mij ergens aan te kunnen zetten...
Eerst even informeren waar ik op het moment mee bezig ben: Ik ben aan mijn laatste jaar stage begonnen (voor de derde keer) en volgende week maandag begint mijn eerste stagedag. De zenuwen zitten nog niet aan de oppervlakte, maar diep vanbinnen beginnen ze wel stilletjes op te komen. De druk wordt groot, want ik begin stilaan te beseffen dat dit mijn laatste kans is en alles hangt dus mee af van deze stage... Zal ik mijn diploma halen of niet? Ondertussen heb ik sinds een jaar GON-begeleiding gekregen op school. Ik heb er lang over moeten doen om echt die eerste stap te zetten naar een aanvraag, want ik voelde mij hier helemaal niet goed bij. -Ik heb toch niemand nodig van het bijzonder onderwijs...- dacht ik steeds. Het was dus heel moeilijk om te aanvaarden dat ik dit echt wel goed zou kunnen gebruiken. Uiteindelijk zag ik dit als mijn laatste kans en heb ik mij maar neergelegd bij de gedachte dat er ook werkelijk iets mis is met mij en ik dus niet zonder hulp verder kon.
Om eerlijk te zijn, heb ik er goed aan gedaan om GON-begeleiding aan te vragen. Ik word geholpen bij de dingen waar het fout gaat, maar dit wil niet zeggen dat er ook helemaal niets meer de mist in gaat, absoluut niet! Maar als er een probleem opduikt, kan ik dit samen met mijn begeleidster proberen op te lossen.
Ik was dus bezig over de stage die volgende week begint... Mijn GON-begeleidster had mij aangeraden om op voorhand met mijn mentor te praten over de 3-dubbele diagnose die ik met mij meedraag. Ikzelf stond hier eigenlijk niet echt achter. Hoe moet ik dit op de juiste manier overbrengen? Ik ben zelf helemaal niet goed met woorden en als ik iets probeer uit te leggen, komt het altijd helemaal anders over dan hoe ik het wil bedoelen. Ik word dus altijd verkeerd begrepen. En dan nog iets: Wat voor beeld schep ik dan bij mijn stagementor? Zal ze mij niet anders gaan bekijken? Misschien denkt ze wel dat ik mij hierachter wil verstoppen, wat totaal niet het geval is. Ik zou het liever voor mezelf houden, zodat ik wordt gezien als mezelf en niet zoals dat meisje met ASS, ADHD en HB...
Dus eerder deze week maakte ik voor de allereerste keer kennis met mijn mentor. Ze leek me een heel lieve vrouw met een warm hart. Ik voelde mij onmiddellijk op mijn gemak bij haar, wat al heel belangrijk is, want anders blokkeer ik volledig en loopt het helemaal mis. Ze had een soort van oprechtheid in haar ogen. Ik voelde het en ik zag het... Toch was er iets wat mij tegenhield om haar te vertellen wat er nog achter mij schuilt. Zelfs toen ze begon over een leerling met autisme en een andere met adhd, lukte het mij niet om over mezelf te beginnen.
Maar gisteren gebeurde er iets heel raars... Ik raapte al mijn moed bij elkaar om haar te vertellen over wat ik nog verzwegen had. Ik was verrast van haar reactie, maar eigenlijk ook niet, want ergens had ik wel verwacht dat ze zo zou reageren... Het begrip was zo groot en het vertellen bleef maar duren... ik kon niet ophouden. Het leek wel of de wereld rondom ons helemaal verdwenen was... Ze luisterde met zoveel aandacht! Ik heb haar mijn hele leven verteld. Ik denk dat ze ondertussen alles van mij weet... maar dan moet je nog weten dat ik nu ook alles van haar weet. Ik denk dat zij ook voelde bij mij wat ik voelde bij haar... wederzijds begrip voor elkaars verleden. Om beurten vertelden we iets van wat we ooit hadden meegemaakt, we begrepen elkaar zelfs zonder woorden, we begrepen elkaars pijn en verdriet. We hebben dan ook dezelfde dingen meegemaakt. We herkenden onszelf in de ander. Ik wou dat er geen einde kwam aan dat moment. Nog nooit heb ik zoveel verteld over mezelf aan 1 persoon op 2 uur... maar de woorden vloeiden gewoon uit mijn mond. Het leek alsof we elkaar al jaren kenden, maar in werkelijkheid kenden we elkaar nog maar 1 dag!
Het is raar om een totaal vreemde persoon zo dicht te laten komen en dan al zeker iemand waar ik stage bij moet doen en die me dus moet beoordelen... Maar ik heb er zeker en vast geen spijt van! Ik zou het zo weer doen...
Toch raar hoe ik bij de ene mens volledig kan dichtklappen bij een eerste kennismaking en bij de andere heb ik dan weer zo'n oprecht gevoel dat ik mij helemaal blootgeef tot in het diepste van mijn ziel...
Ik moet nu alleen oppassen dat ik niet gekwetst word, want ik heb nog eens iemand tot diep vanbinnen laten kijken, alleen is het toen misgelopen en bleef ik gekwetst achter... Ik ben op mijn hoede, maar iets in mij zegt me dat ik haar volledig kan vertrouwen!
Ik ben als een auto met een defect in de
elektronica. Er zijn dagen dat
alles uitstekend loopt. Maar soms zijn er dagen dat ik midden op een druk punt
stil val.
