Nog een weekje en het is zover... we worden vrouw & vrouw...

De ceremonie is in orde, bedankingen zijn ook klaar, kleed van Joyce is in orde & kostuum van Sam hangt netjes....

Nu nog proberen om die laatste dagen rustig vol te houden! 

De afgelopen dagen hebben we nog een belangrijke beslissing genomen & dat vlak voor de grote dag! 

We gaan voor onze trouw geen cadeaus vragen, enkel een enveloppe met centjes voor ons toekomstig wondertje... Wie weet kunnen we hierdoor iets sneller aan heel ons proces starten...

Maar voor nu... Rusten & proberen te ontspannen! 

Lieve groetjes

Nog twee maanden en het is zo ver! 

ondertussen staan we al redelijk ver (gelukkig maar!)

We hebben de keuze gemaakt om geen feest te doen, maar wel te gaan eten met familie & getuigen.

dit hebben we bewust gekozen, omdat we dan geld konden sparen voor ons klein wondertje. 

Onze uitnodigen zijn allemaal al de deur uit (yes op tijd!) 

Nu nog even nadenken hoe we onze bedankingen gaan maken. Hopenlijk maken we hier snel een beslissing in zodat we er snel aan kunnen starten.

Aangezien we niet voor de kerk mogen trouwen, maar toch iets persoonlijk willen gaan we zelf een ceremonie houden. 

Hier staan we ook al redelijk ver in, we hebben de locatie ( Den draak) en in grote lijnen weten we al hoe het gaat lopen. 

Lieve groetjes.

Joyce besefte ineens dat een oud collega van haar, ook kinderen had via KID. Die collega was ondertussen een collega van Sam geworden (Sam werkt op de job waar Joyce ooit heeft gewerkt). Na lang twijfelen en denken trok Joyce haar stoute schoenen aan en vroeg aan die collega hoe dan alles in z'n werk ging. Ze kreeg heel wat informatie over UZ Brussel (Jette). De informatie die ze kreeg, kwam in grote lijnen zelfs overeen met die we online hadden gevonden. Hierdoor wisten we dat we waarschijnlijk op een wachtlijst gingen staan van ongeveer een half jaar & dat de psychologische test goed meeviel. Ook wisten we dat de 6 jaar samen zijn met een korreltje zout te nemen was, als je standvastig bent, dan geraak je ook heel ver. 

We gingen steeds vaker opzoeken naar UZ Brussel. Is het nog altijd zoals bij die collega? Is er al vooruitgang? Regelmatig stelden we de domste vragen aan haar, alles waar we aan dachten ging naar haar. Haar steun, zorgde ervoor dat wij positief bleven en alles bleven uitzoeken. 

Jammer genoeg vonden we nog altijd niet veel meer informatie en stonden we, buiten de getuigenis, nog altijd even ver. Dus onze zoektocht bleef nog altijd in volle groei...

Lieve groetjes, 

Enkele dagen geleden hebben we onze ouders ingelicht over onze trouwdatum. 

Met een bang hartje gingen we naar daar.. Maar dat bang zijn was voor niets nodig! 

ze waren heel erg blij voor ons!!! 

Vandaag zijn we dan eindelijk naar het Districtshuis gegaan, 3 april 2017 dat wordt hem! 

Nu moeten we wel eerlijk toegeven, we gingen er met een bang hartje naartoe.. 

Hoe zouden ze daar reageren? Gingen ze normaal doen? Gingen we hier discriminatie voelen?

Weeral blijkt dat we niet bang hoefde te zijn, de vrouw die onze ondertrouw ging regelen was zelfs enorm blij voor ons.

Toen we buiten kwamen besefte we ineens dat we nog maar een half jaar hadden om alles te regelen..

lichte paniek.. 

Lieve groetjes 

Vandaag hebben we enkele beslissingen genomen:

1. onze trouwdatum ( online vonden we dat het veel makkelijker was om de mee-moeder te laten adopteren. Daarvoor alleen hebben we het natuurlijk niet gedaan ook uit liefde voor elkaar, maar dit was zeker en vast mooi meegenomen. ook was dit een motiviatie om ons huwelijk sneller dan verwacht te laten doorgaan.)

2. Keuze ziekenhuis, we hebben gekozen (voor wanner het zou gaan)  voor UZ Brussel in Jette te gaan.

Deze beslissingen gaven ons ook weer mee vraagtekens... Zucht....

Wat waren deze vraagtekens?

1. Kunnen we blijven wonen, waar we nu wonen? (eigenlijk niet, weer een nieuwe zoektocht.. zucht..)

2. Hoe gaan we ons voorbereiden op de eerste gesprekken in het ziekenhuis? 

3. Hoe gaan onze diertjes reageren? hoe gaan we hen laten wennen aan alles? 

4. Hoe gaan we er financieel geraken? 

5. hoelang gaat het duren eens we zover geraken? 

Hopenlijk vinden we nog snel antwoorden op onze vragen...

lieve groetjes.

Na redelijk lang zoeken hebben we wat info gevonden, al zijn we toen eerlijk gezegd nogal wat verschoten van prijzen.

we komen uiteindelijk bij twee ziekenhuizen uit UZ Brussel (Jette) en ZNA Middelheim (Antwerpen)

kleine opsomming van wat we online hadden gevonden

UZ Brussel (Jette)

- tussen 200 en 600 euro per rietje ( m.a.w. het donorzaad dat nodig is voor 1 poging)

- Veel testen ( Medisch en psychologisch)

- 6 jaar samen zijn ( voor je mocht beginnen)

- Stonden open voor holebi's en alleenstaande moeders

- zowel KID als IVF

- Twee Spermabanken ( Deense en Belgische)

ZNA Middelheim ( Antwerpen)

- Heel onderzoek over u relatie ( hoe gaat die? hoe lang? problemen? => taak maken)

- ongeveer 1000 euro ( kostprijs voor het donor zaad tot je zwanger bent)

     => dit kan duur uitkomen ( 1 keer en zwanger, maar ook goedkoop als je meerdere pogingen moet hebben)

We vonden veel meer info over het UZ dan over het ZNA, wat we zelf wel raar vonden en ook lastig omdat het Middelheim dichter bij huis is... 

lieve groetjes 

Na dat we verloofd waren, begonnen we ons wel af te vragen wat de ander dacht over kindjes.. Na een lange tijd hebben we er een gesprek over kunnen hebben & ja hoor we waren op dezelfde lijn aan het denken. 

We hebben wel uren zitten praten over hoe we het zagen.. Waardoor we ook zekerder werden van elkaar, dat we nog meer van elkaar gingen houden.  Hierna zijn we alles gaan opzoeken: Hoe? Waar? Prijs?  Dat bleek nog een heel moeilijke taak te worden. Aangezien je over KID bij een lesbisch koppel eigenlijk heel weinig vond.

Lieve groetjes.

Wij zijn Sam & Joyce & zijn sinds 30/06/2015 een vrolijk koppel. We hebben elkaar leren kennen via een gemeenschappelijke vriendin, en het was eigenlijk zo goed als liefde op het eerst zicht. Redelijk snel besloten we om samen te gaan wonen & na ongeveer een half jaar waren we al verloofd. Onze relatie ging echt als een pijl vooruit, waardoor iedereen ons voor zot verklaarde.... Maar uiteindelijk hebben we iedereen getoond dat we echt wel van elkaar houden. 

lieve groetjes