Hallo en welkom op deze blog!! Hier schrijf ik alles wat we meemaken tijdens onze weg naar een 2de wondertje!! We zijn volop bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen en ik heb nood om dit ergens van mij af te schrijven. Ook word dit de blog van ons 2de kindje net zoals Keano dat heeft! Zo kan hij of zij later ook lezen wat er aan zijn/haar bestaan is vooraf gegaan!! Aan de mensen die hetzelfde doormaken; ik hoop dat jullie jezelf kunnen weervinden in ons verhaal en er ergens steun kunnen uitputten! Vele groetjes Bianca en Bruno
Na onze beslissing om te stoppen zijn er enorme problemen geweest tussen Bruno en mij waardoor ons huwelijk bijna voorbij was... gelukkig is alles nog goed gekomen en zijn we nu nog gelukkiger dan ervoor. Maar het was kantje boordje...door al de stress was ik enorm moe, emotioneel en misselijk. We hadden die maand bijna niets gedaan dus de kans op een zwangerschap was miniem en dan nog zonder medische hulp. Toen het ergste voorbij was bleef ik moe, emo en misselijk. Nog steeds de stress dacht ik... maar op maandag 8 maart besloot ik toch maar te testen want mijn regels waren nog steeds niet geweest. Was van de 28ste januari geleden... dus een cyclus van 40 dagen was er toch wat over (maar niet helemaal abnormaal). In de voormiddag deed ik de test met het gedacht dat het toch echt niets zou zijn. Ik deed de test en legde hem op de kast terwijl ik andere dingen deed. Na enkele minuten passeerde ik en zag een streep staan!!! Ik heb een half uur staan kijken naar de streep om te zien of ze zou weggaan. Maar als bij wonder bleef ze staan!! Uiteindelijk drong het door en belde ik Bruno. Die zei een hele tijd niets van het verschieten... toen besloten we naar de dokter te bellen voor een bloed test. Ik mocht die middag om half 2 al gaan. Man man man, de uren gingen enorm traag!!! Bij de dokter alles uitgelegd en hij nam bloed af. Maar als ik het nog moest weten de dag zelf moest ik het bloedstaal naar het labo brengen. Dat was rap gebeurt. 's avonds mocht ik dan bellen voor de uitslag. De eerste keer was de dokter er nog niet... nog afwachten dus... ! Tegen half 8 eindelijk de dokter aan de lijn en inderdaad HCG 102. Pril zwanger maar zwanger is zwanger! We konden het niet geloven. Na alle tegenslag was er nu eindelijk een wondertje op komst. Maar wat is het welkom!! Nu 'geniet' ik van de moeheid, misselijkheid en het emo zijn.
Vandaag hebben Bruno en ik besloten om verder te gaan met ons leven... zonder behandeling en dus misschien ook zonder ons zo gewilde 2de kindje. Het valt zeer zwaar maar we staan er beiden volledig achter. Ik ben druk op zoek naar een job om zo snel mogelijk de draad van het leven terug op te pikken en ondertussen de natuur zijn gang te laten gaan. Misschien wordt er ons nog eens een bijzonder wondertje gegunt zoals Keano... medisch bekeken had hij ook niet kunnen ontstaan maar toch zien wij elke dag vol bewondering toe hoe ons wondertje groeit en uitbloeit naar een eigen persoontje. Mijn hart schreeuwt om het nog eens mogen mee te maken maar mijn verstand zegt dat het zo wel genoeg geweest is. We willen vooruit gaan in plaats van terplekke te staan trappelen. We willen financieel ook terug verder staan zodat we binnen dit en enkele jaren een eigen huisje kunnen kopen. Daar ligt onze prioriteit nu.. Gelukkig zijn we een sterk koppel/gezin en komen we er samen wel door ookal weegt't soms wel eens serieus door, ik weet dat ik bij Bruno terecht kan en hij bij mij. Ons Keaantje maakt ook veel goed maar toch blijft het plaatje niet compleet.. er mist nog iets en dat zal nog wel even zo zijn tenzij er een wonder gebeurt natuurlijk. De hoop blijft al zijn we heel realistisch daarin. Het doet echt verdommend pijn om geconfronteerd te worden met mensen die wel het geluk hebben zwanger te zijn... Ik gun het hun wel natuurlijk maar het drukt mij nog maar eens met de neus op de feiten. Ik voel me dan ook zo enorm gefaald als vrouw. Het mooiste en natuurlijkste dat een vrouw vrouw maakt kan ik niet... Ik zit nu even op de laagste grond van mijn eigen ziel en kunnen... vanaf hier zal het hopelijk terug beter gaan met mij, beetje bij beetje komen we er wel. Het voelt als een echt afscheid van het streven naar het complete geluk, de droom die je koestert in het diepste van je hart. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt heel gelukkig met mijn gezin maar compleet... nee, in mijn hart totaal niet. Toch is dit, de bewuste keuze om met alles te stoppen de beste beslissing geweest. We zien wel of een 2de kindje ons nog wel gegund is zonder het medische gedoe... Het verlangen blijft maar de hoop sijpelt beetje bij beetje weg...
Dus hierbij zal ik op deze site even niet meer schrijven... met pijn in het hart neem ik ook hiervan even afstand. Dit is (misschien was) de site van ons 2de wondertje dus als er zich een wonder voordoet zal ik hier verder schrijven. Tenzij er mij een gevoel overvalt waarvan ik behoefte heb om het neer te schrijven zal het ook hier te lezen zijn. We geven onszelf nog een 5 jaar waarin we misschien wel nog eens toevlucht zoeken naar onze IVF pogingen en dan sluiten we het echt volledig af. We zijn nu reeds bijna 2 jaar intensief bezig dan hebben we het 7 jaar de tijd gegeven, wat echt wel voldoende is.
Met pijn in het hart schrijf ik hier mijn laatste woorden; bedankt voor alle steun en hopelijk tot snel nog eens...
Normaal mocht ik de 24ste gaan voor de bloedafnamen maar doordat ik nog Pregnyl heb moeten bijspuiten was dat te vroeg. Dus de 26ste mocht ik gaan. Die dag vertrokken we met vrienden naar de ardennen waardoor de dag snel voorbij ging. Al wist ik ergens de uitslag al... in de late namiddag kreeg ik telefoon dat de poging helaas mislukt was... Na enkele traantjes en een dikke knuffel van Bruno en de steun van onze vrienden was het verdriet snel gebetert. Vooral onze Keano verzachtte veel... hij kwam me zo lief knuffelen. Nu moeten we een maand wachten en dan eind januari ergens als ik mijn regels terug heb moet ik bellen en beginnen we volledig opnieuw! Ze hebben geen embryotjes kunnen invriezen dus ja... daarbij is er nog een probleem bij mij naar boven gekomen. Mijn eitjes zijn gekartelt wat ervoor zorgt dat de zaadjes niet gemakkelijk een eitje kunnen bevruchten... De kans op een spontane zwangerschap komt daarbij op nul!! Maar dankzij de ICSI is dat geen probleem. Op naar de volgende maand dan maar... Al had ik liever een mooi kerstkadootje gehad.
Vandaag mocht ik bellen naar het labo om te weten hoeveel eitjes bevrucht zijn en hoeveel er zich gedeeld hebben. De laborante vertelde mij dat er dus 21 eicelletjes waren waarvan er 6 via IVF bevrucht waren en er zich 3 daarvan gedeeld hebben, dan nog 13 via ICSI bevrucht waarvan er zich 10 verder gedeeld hebben. Het resultaat is dus heel goed!!! Vrijdag mag ik terug gaan voor de terugplaatsing van een bevrucht eitje. Ze halen er het beste uit en plaatsen het terug. Dit is ongeveer hetzelfde van de IUI procedure dus dat viel al bij al nog mee. Nu aftellen en ondertussen controles doen voor de Pregnyl.
Vandaag was het eindelijk zover... om half 9 moesten we binnen zijn in het AZ Jan Palfijn voor de Pick up. Doodnerveus als we waren kwamen we toe in het IVF centrum. Eerste het staaltje afgegeven en dan mochten we naar onze kamer. Een klein uurtje later zijn ze mijn infuus komen steken, gelukkig ging dat snel... Na een 10 minuten zouden ze ons komen halen om naar de Pick Up ruimte te gaan. De verpleegster legde eerst alles goed uit zodat we wisten wat te verwachten. Ik was gerustgesteld en tegelijkertijd nog nerveuzer. Gelukkig bleef Bruno de kalmte zelve, zoals altijd. Al zag ik goed genoeg aan hem dat ook hij zenuwachtig was voor wat er zou komen. De verpleegster zei dat ik via een mondmasker en het infuus een lichte verdoving kreeg waardoor ik in een soort roes gebracht werd. Zodat ik geen pijn zou voelen op de moment zelf, het infuus voorziet ook dat ik vreselijke pijn heb als ik wakker word. Bruno mag gewoon bij mij blijven en kan alles meevolgen. In de Pick Up ruimte mocht ik nog eens naar de wc en dan op het bed. Mijn armen werden vastgebonden en de mensen in de ruimte stelden zich voor. Een laborante of 2, 2 verpleegster, de anesthesist, Dr. Decleer en Bruntje naast mij. Toen ze het mondmasker op mijn gezicht zetten hoorde ik nog juist 'tot straks! We doen ons best!' en Bruno die over mijn arm wreef... daarna viel ik lekker in slaap. Je krijgt geen spierverslappers daardoor kan je dus nog reageren op pijnprikkels wat ik volgens Bruno gedaan heb toen ik een beetje uit mijn roes kwam. Na een dik kwartier werd ik wakker op mijn kamer... Man, man, man, pijn da ik had!!! Vreselijk, dit had ik echt niet verwacht. Ik viel ook constant weg door de verdoving. Na een uurtje was ik erdoor. De pijn was wel nog steeds erg maar dat kwam ook doordat ik nog maar net geopereerd was en ze er nu terug zitten in prikken hadden. Bruno zag ook maar bleek en had nog steeds mijn hand goed vast. Hij was er wa van gedaan hoe alles in zijn werk gaat. Hij is zijn stoel ni afgeweest. De naald op het echo apparaat en het constante prikken waren ni echt zijn ding, maar zoals een echte man bleef hij aan mijn zijde staan! Mijn super manneken.... *zucht* De verpleegster is ons even later komen zeggen dat ze 21 eicelletjes kunnen wegprikken hebben, wat super goed is!! Tegen 13u ongeveer mocht ik naar huis. Goed op tijd om nog even te bekomen en dan samen om onze Keano te gaan naar't school. Die zal ook blij zijn dat zijne papa hem eens mee komt halen! Nu afwachten wat het resultaat zal zijn! Morgen bellen... Spannend!!!
Een dag later dan gepland mochten mijn draadjes eruit! EINDELIJK!! Ik heb uitslag van die stomme plakkers. Het wondje in mijn navel staat lelijk maar't moet nog goed genezen ook, he! Toen de verpleegster naar mijn draadjes keek zag ze meteen dat ze nogal hard aangespannen waren en dat het niet gemakkelijk zou zijn. De 2 kleintjes gingen nog redelijk goed maar die 2 in mijn navel da was veeeeel minder. Pffff... ze kreeg ze er ni uit en heeft dus serieus moeten trekken en met't mesje in mijn vel moeten snijden om ze goed eruit te krijgen. Amaai, plezant is anders, ze!! de tranen stonden in mijn ogen als't gedaan was. Maar ik was er dan toch vanaf! Nu wachten om bij de dokter te gaan. Mijn hart gaat tekeer van de zenuwen. Wat zou hij zeggen? Wanneer zouden we mogen starten? Na een 5 minuten mochten we binnengaan en volgde de uitleg MET de vraag wanneer we willen beginnen. Mijn antwoord; zo snel mogelijk!!! Hij heeft dan maar meteen eens gekeken of we eventueel nu nog kunnen starten. En ja, er zitten gigantisch veel eitjes klaar!! Nu moet mijn bloed getrokken worden om zo te bepalen waar ik zit in mijn cyclus en of het nog nut heeft om te starten. Vanavond gaat hij mij bellen met de uitslag en dan weet ik of ik mag beginnen of niet. Weer een dagje vol spanning. Hij geeft mij wel al mijn medicatie mee. Deze keer is het Gonal F 150. Een soort 'pen' waar de medicatie al inzit en waarbij je nog enkel moet doseren en het naaldje op steken. Pffff, weer een nieuwe techniek om te leren maar ik zal er ook wel snel mee wegzijn, zeker. De verpleegster legt het mij allemaal eens goed uit en dan is het op naar huis en het wachten. Ik heb wel last van mijn navel door de draadjes. Maar dat zal ook wel overgaan, zeker. Hopelijk gaat de dag snel en belt dokter Decleer niet te laat vanavond. Als ik groen licht krijg moet ik vanavond al beginnen spuiten. Bruno is vroeger thuis vandaag omdat het vrijdag is! Gelukkig... Hij gaat om lekkere frietjes en zo gaat de tijd toch wat sneller. Net gedaan met eten gaat mijn gsm. Vol spanning neem ik op en wacht op de uitslag. De dokter zegt dat we nu meteen mogen starten. YES YES YES!!!!! Ik heb staan dansen van geluk! Eindelijk starten we met een nieuwe kans naar een 2de wondertje. Het is geleden van augustus dat we een behandeling hebben gehad. Dus het werd hoogste tijd! Mijn eerste spuit verloopt een beetje klungelig omdat ik niet goed weet hoe te beginnen. Gelukkig hebben die dingen een goeie bijsluiter! Na het lezen ging het goed en snel. Het is niet pijnlijk en dat is ook al veel. Al maakt het mij niet veel uit, ik heb het er volledig voor over! Donderdag moet ik terug op controle gaan om te zien hoever mijn eitjes staan. Als het goed zit zal de IVF voor eind volgende week zijn anders is't nog even blijven spuiten en terug controle. Ik ben wel een beetje nerveus voor de IVF zelf. Ik weet niet wat mij te wachten staat, we zien wel wat er komt, he! Ben gewoon blij dat we terug vooruit gaan in plaats van ter plekke te staan trappelen.
Eindelijk is mijn operatie doorgegaan, afgelopen maandag 16/11 moest ik om 9u binnenzijn in het Jan Palfijn. Ik kreeg als 'ontbijt' een lavement en een operatiekleedje aan... Hopelijk kwamen ze mij snel halen. Iets voor de middag kwam de verpleegster mij vertellen dat ik om 15u geopereerd zou worden. Nog zolang wachten met vreselijke honger, zenuwen en gemis van mijn zoontje en man. Bruno kon niet weer verlof vragen en wat was er trouwens het nut van. Met 2 zitten wachten een hele dag... Hij voelde zich er heel slecht bij en stuurde of belde dan ook heel veel. De schat... Na de middag zijn mijn moeder, schoonmoeder en Keano nog even op bezoek geweest. Zo ging de tijd nog wat sneller voorbij. Tegen een uur of 3 werd Keano een beetje lastig en zijn ze naar huis gegaan met hem. Nog geen kwartiertje later kwam de verpleegster terug binnen om te zeggen dat de operatie maar om 16u zou doorgaan... Nog langer wachten!!! Maar des te sneller was Bruno vanavond bij mij dan ! Om kwart voor 5 zijn ze mij dan eindelijk komen halen. Eindelijk was het zover... raar maar op slag waren de zenuwen weg. Vol goeie moed telde ik de lampen op de plafond tot aan de ingang van de wachtruimte voor het operatiekwartier. Daar was het infuus tijd!!! Brrrr... Gelukkig had ik een hele goeie verpleegster die in 1 keer mijn infuus prikte. Mijn infuus zat net toen ze kwamen zeggen dat Dr Decleer even naar een spoedbevalling moest maar het zou zeker niet lang duren. En inderdaad, een klein half uurtje later werd ik naar de operatieruimte gereden. De liefste verpleegster wachtte mij op en maakte mij klaar om te beginnen. Na een leuke babbel was het zover, de anesthesist kwam erbij, legde alles nog eens duidelijk uit en deed mij dan in slaap... Na een 2uur werd ik wakker gemaakt op de operatietafel, de tube zat nog in mijn keel en ik draaide constant weg. Uiteindelijk ging het goed,de tube werd verwijderd en ik werd naar de recoveryzaal gebracht. Daar werd ik stilaan goed wakker. De pijn was snel aanwezig. Niet zozeer aan mijn buik maar mijn ribben en schouders deden vreselijk veel pijn. Dat kwam blijkbaar door het gas waarmee ze mijn buik opgeblazen hadden. Na enkele keren hoesten en braken kwam ik er goed door en mocht ik terug naar mijn kamer. Ondertussen was het al bijna half 9! Mijn ventje zat me op te wachten op mijn kamer en stelde mij meteen gerust. De pijn was vreselijk...Zo nieuwsgierig als ik was keek ik natuurlijk eens naar de sneetjes. Het waren er 3, wat heel goed meevalt. Na een kwartiertje kon ik de pijn niet meer aan en vroeg ik nog verdoving. Dat was zaaaaaalig!! Ik werd terug een beetje slaperig en Bruno besloot om dan maar naar huis te gaan. Hij moest er de dag nadien terug vroeg uit om te gaan werken ook. Ik heb nog even rustig TV gekeken en gebeld met Bruno toen hij thuis was en dan lekker proberen slapen. Wat niet echt goed gelukt was... die stomme baxter hing constant in mijn weg en als ik sliep kwam de verpleegster mijn bloeddruk meten... Tja. De volgende ochtend voelde ik me al een beetje beter en dus mocht mijn infuus weg! Nog geen kwartier nadien (om'n uur of 6) stond ik me lekker te wassen en voelde me terug proper en fris. Maar de pijn bij elke beweging werd terug erger. Dus snel terug mijn bedje in en rusten. Hopelijk kwam dokter Decleer snel met de uitslag. We hopen dat het nu allemaal zo goed mogelijk opgelost is zodat we een goeie start kunnen nemen. Hopelijk zonder IVF!!! De uren gingen voorbij maar nog steeds geen dokter. De verpleegster vertelde dat hij altijd iets na de middag komt omdat hij zoveel werk heeft kan ze geen uur geven. Maar ik lag daar goed, dus geen probleem. Tegen 14u kwam hij dan eindelijk binnen... De uitslag vond ik veel erger dan de pijn. Ik heb zware endometriose in de eileiders. Ze hebben het weggehaald maar mijn eileiders zijn te erg beschadigd waardoor we nooit meer natuurlijk zwanger zullen geraken. Onze enige hoop is starten met IVF. De kijkoperatie is dan ook wat uitgelopen naar een gewone operatie omdat ze zoveel moeten wegdoen hebben. Daardoor dus de hevige pijn.... Veel rusten en zo weinig mogelijk doen. Maar ik mocht wel naar huis gaan. Ik kreeg mijn klop toen de dokter terug weg was... IVF!!! Waarom moet't toch altijd negatiever worden dan het al is?!?! Ik heb direct Bruno gebeld en zoals altijd vat hij het positief op. Wat mij ook meteen wat opkrikt, de schat... De dokter wil er zo snel mogelijk mee beginnen nu alles nog goed weg is. Dat komt terug dus ja... 26 november mogen mijn draadjes eruit en dan gaat de dokter alles bespreken met mij. Ben benieuwd!! Hopelijk is de pijn nu snel weg, zowel fysiek als mentaal... We gaan ervoor!
Ik had sinds 2 oktober mijn regels maar deze waren niet zoals anders. Na meer dan een week had ik nog steeds mijn regels maar zocht er niets achter, mijn test was toch negatief. Maar na die week bleef het bruinverlies aanhouden en kwam er nog eens buikpijn bij. Daarbij mocht Bruno nog ni naar mij kijken bij wijze van spreken of ik had bloedverlies... Dus ons best doen voor een kindje zat er alweer ni in... Toch dacht ik dat het normaal was en het wel zou overgaan. Na meer dan 20 dagen bruinverlies begon ik mij toch wat zorgen te maken en belde naar dokter Decleer om alles uit te leggen. Hij wou mij zo snel mogelijk zien om eens te kijken. Dus deze morgend mocht ik op controle. Hij keek met het echo apparaat om alles eens te bekijken. Maar wat hij dan zag was echt te erg voor woorden... Er zat een vruchtje in mijn eileider!!! We waren zwanger maar het vruchtje had geen hartactiviteit en zat op de verkeerde plaats! Dat zorgde dus voor de buikpijn en het bruinverlies... Doordat ik geen spontane eisprong heb konden de eites niet weg waardoor het bevruchte eitje niet naar de baarmoeder kon. Het eiblaasje was ondertussen wel gegroeid. Had ik nog langer gewacht had dat uiterst gevaarlijk kunnen zijn. De eileider kon gesprongen zijn of met een operatie moeten verwijderd worden. Maar de schok kwam nog het hardst aan... Ons toekomstig kindje was niet in leven, zit op de verkeerde plaats en moet dus zo snel mogelijk verwijderd worden. Ik heb vandaag dus mijn eerste pilletjes ingenomen om het vruchtje te laten afkomen. Ik kreeg meteen buikpijn en draaingen. Ik moet vooral rusten en de pijn opvangen ondertussen. Dus 14 dagen die pilletjes nemen en dan krijg ik mijn geplande operatie! Hoeveel moeten we nog verdragen? Is het nog niet genoeg geweest?!?! Pfff, ik ben er echt kapot van. Bruno probeert het zo positief mogelijk te bekijken maar ik weet zeker dat hij er ook verdriet om heeft...
Waarom toch...? je was zo gewenst klein wondertje...
Vandaag kreeg ik terug telefoon van de praktijk van Dr. Decleer... de dokter moet nog in het gips blijven en kan dus nog steeds niet opereren. De operatie kon ten vroegste op 9 november doorgaan, alleen kan ik dan niet! Ons Keaantje gaat zijn eerste dag naar school en dat wil ik niet missen... zijn volledig eerste week zelfs ni!! De sint komt dan ook en dan lig ik af, neenee bedankt. Het is dus de week erna geworden, 16 november. Pfff, weeral wachten. Ik kan er even niet mee om... Ik ga een half jaar kwijt zijn door het wachten op die operatie. We hebben een weekendje Center Parcs gepland met vrienden net voor mijn operatie den 12de, dan dacht ik er ni zoveel aan en nu is't weeral verlegd. Grrr... 't is precies of het mag niet zijn... Ondertussen heb ik een extra lange cyclus en 2 negatieve testen Maar ook nog geen regels dus we wachten af al heb ik er eigenlijk geen hoop op! Dat zou nog eens een wonder zijn... Als er verandering komt in mijn cyclus (regels of zwanger) zet ik het zeker hier neer en anders is het tot na de operatie. Als die niet weer verlegd word...
Daarnet heb ik telefoon gekregen van de praktijk van dr. Decleer... mijn operatie van morgen is uitgesteld! De dokter heeft zijn duim gebroken en kan dus niet opereren. Pffff... ik zit al een heel weekend met zenuwen en nu is da allemaal voor niets geweest.. maar hij kan er natuurlijk zelf ook niets aandoen, he!! Mijn operatie zal nu op 12 oktober doorgaan (hopelijk), dus nog een maand geduld hebben! Pffff... maar ik geloof dat alles een reden heeft, dus ook dit! Bruno zei het ook direct, misschien is het wel zo dat het ons nu zelf nog lukt voor de operatie. Wat natuurlijk wel kan, he!! *blijven hopen en dromen!!* We hebben nu wel nog een lekkere luilekker maand zonder medicatie, spuiten of afspraken... mmmm, zalig! Aftellen naar volgende maand dus... alweer. De update volgt nog wel...
Onze weg naar een 2de wondertje
Ik heb een half uur staan kijken naar de streep om te zien of ze zou weggaan. Maar als bij wonder bleef ze staan!! Uiteindelijk drong het door en belde ik Bruno. Die zei een hele tijd niets van het verschieten... toen besloten we naar de dokter te bellen voor een bloed test. Ik mocht die middag om half 2 al gaan. Man man man, de uren gingen enorm traag!!! Bij de dokter alles uitgelegd en hij nam bloed af. Maar als ik het nog moest weten de dag zelf moest ik het bloedstaal naar het labo brengen. Dat was rap gebeurt. 
's avonds mocht ik dan bellen voor de uitslag. De eerste keer was de dokter er nog niet... nog afwachten dus... ! Tegen half 8 eindelijk de dokter aan de lijn en inderdaad HCG 102. Pril zwanger maar zwanger is zwanger! 
Dus ons best doen voor een kindje zat er alweer ni in... Toch dacht ik dat het normaal was en het wel zou overgaan.
