De hele zaak begint met een doodgewone routinecontrole door de toenmalige rijkswacht. Die houdt op 20 februari 1977 in Gent een auto tegen met een defect achterlicht. Aan het stuur zit Jacques (Jacky) Van Renterghem, garagist en klusjesman van Luc De Cramer. De rijkswachters merken dat de man behoorlijk zenuwachtig is, terwijl dit toch enkel om een defect achterlicht gaat? Zij vinden dit verdacht en gaan over tot een controle van het voertuig. Enkele ogenblikken later treffen ze in de koffer van Jacky's auto voor miljoenen Belgische franken aan juwelen, goud en aandelen aan. Van Renterghem wordt meteen aangehouden en de gerechtelijke molen komt op gang. Zo luidt het begin van één van de meest spraakmakende processen in België van de 20ste eeuw.
Tijdens de ondervragingen van Van Renterghem klinkt steeds weer dezelfde naam. 'Jespers'. Het Justitiepaleis in Gent gonst van de geruchten. Maar wie was Jespers? Guy Jespers was toen een jonge onderzoeksrechter te Gent, en hij kende een glansrijke carrière. Hij was welstellend, had succes bij de vrouwen, en boekte het ene succes na het andere als magistraat. Tijdens processen ging hij zeer joviaal om met betrokkenen en journalisten. Bovendien stond zijn benoeming tot Procureur des Konings, een rechterlijke topfunctie, praktisch als een paal boven water. Maar op die dag, 20 februari 1977, op de dag dat Van Renterghem wordt aangehouden, verandert alles.
De waardevolle lading die in zijn koffer werd ontdekt, is eigendom van het bejaard echtpaar Vandenhende-Ledoux. Nadat mevrouw Ledoux enkele weken eerder in haar appartement was overvallen, werd haar door de rijkswacht aangeraden om haar waardevolle bezittingen in een bankkluis te bewaren, wat ze ook deed. Toen ze daags nadien haar kluis weer openmaakte, was alles verdwenen. De volledige twintig miljoen frank aan juwelen, goud en effecten; haar hele fortuin. Van Renterghem bekent dat hij dit samen met zijn baas Luc De Cramer heeft gestolen. Samen met deze buit wordt in Van Renterghems auto ook een map aangetroffen waarop de naam van een hooggeplaatst magistraat vermeld staat. Het blijkt om Guy Jespers te gaan. Jespers is een goede vriend van De Cramer, en het feit dat hij - een magistraat - betrokken zou kunnen zijn bij een miljoenenroof, is vrijwel meteen nationaal voorpaginanieuws.
Nieuwe aanklachten
Bovendien doet Van Renterghem tijdens een andere ondervraging enkele nieuwe uitspraken. Hij beschuldigt Jespers niet alleen van overval en diefstal (Jespers zou volgens hem ook medeplichtig geweest zijn aan de miljoenenroof), maar ook van moordpoging en zelfs moord! De Cramer heeft zichzelf ondertussen aangegeven bij de rijkswacht. Hij hoopt echter dat zijn vriend de onderzoeksrechter zijn juridische macht en invloed zal aanwenden om hem te beschermen. Jespers onderneemt echter niets van die aard. Wanneer mevr. De Wilde, de onderzoeksrechter die zich met deze zaak bezighoudt, aan De Cramer vertelt dat hij niet moet rekenen op hulp van Jespers, verandert hij radicaal van tactiek. Hij doet plots enkele onthutsende verklaringen over Jespers, 'de vriend die hem verraden heeft'. Onderzoeksrechter De Wilde is - als mens en als magistraat - geschokt door wat ze hoort. Jespers is immers haar collega, en hij heeft zijn kantoor nota bene naast het hare!
De volgende dag wordt Jespers aangehouden. Het nieuws van de arrestatie verspreidt zich als een lopend vuurtje en haalt in slechts enkele uren de wereldpers. Jespers staat nu terecht voor moord en moordpoging op zijn vrouw, Rosine De Sutter, voor diefstal met geweld, voor valsheid in geschrifte en voor het onwettelijk bezitten van een vuurwapen. Zelf ontkent hij elke betrokkenheid bij de aanklachten.
Roof en moordpoging
Dit is De Cramer's versie van de feiten. Jespers was volgens De Cramer betrokken bij de diefstal uit de bankkluis. Meer zelfs, Jespers zou de opdracht daartoe gegeven hebben en zou hem zelfs de sleutel en de cijfercombinatie gegeven hebben. De Cramer beweert dat het een 'combine' was tussen Jespers en mevr. Ledoux. Zij zou zelfs de opdracht tot de roof gegeven hebben. Nadat de diefstal aangegeven was, zou de buit in het geheim terugkeren naar mevr. Ledoux. Zij wou op die manier de successierechten op de erfenis van haar (op dat moment doodzieke) man omzeilen. Jespers zou als beloning een deel van de buit krijgen. U kunt zich hierbij natuurlijk de vraag stellen waarom die een dergelijke misdaad zou begaan, als hij zelf al zo welstellend was. Bovendien zette hij hierdoor zijn baan én zijn goede naam op het spel.
Guy Jespers had een buitenechtelijke relatie met Ghislaine Clyncke. Ook zijn vrouw, Rosine De Sutter, had een affaire. Jespers zou De Cramer dan opgedragen hebben een bom in de auto van zijn vrouw te plaatsen. Die ontploffing heeft daadwerkelijk plaatsgevonden, maar men heeft toen nooit onderzocht of het om een aanslag ging. De Cramer zegt dat hij de bom plaatste, maar op zon manier dat Rosine De Sutter nooit gewond zou raken. Naar eigen zeggen had hij Rosine zeer graag
Door de bom te installeren wou hij enkel bekomen dat Jespers voldoende zou afgeschrikt zijn om nog een nieuwe poging te ondernemen. Een rijkswachter getuigt echter dat mevr. De Sutter veel geluk heeft gehad. Bij het ontploffen van de bom in haar auto was ze met open portier aan het manoeuvreren. Had ze op dat moment in een normale positie achter het stuur gezeten, dan had ze het misschien niet meer kunnen navertellen, want bij de ontploffing was er een grote scherf (afkomstig van het blusapparaat) in de bestuurderszetel gevlogen.
In een interview met Canvas (11 maart 2004) benadrukt De Cramer stellig dat hij het verhaal niet verzonnen heeft. Toch doet hij een verbazende onthulling voor de cameralens. De Cramer beweert dat Rosine De Sutter op de hóógte was van de bomaanslag die hij moest beramen. Mevr. De Sutter zou geweten hebben dat ze zich op een afgesproken tijdstip niet in haar auto mocht bevinden, omdat er op dat moment een bom in het voertuig zou ontploffen. Had hij deze verklaring echter tijdens zijn proces gedaan, dan was hij wellicht niet beschuldigd van 'moordpoging', omdat het slachtoffer op de hoogte was van én akkoord ging met de aanslag. Weet De Cramer na al die jaren niet meer hoe de vork juist in de steel zat? Of gaat het hier om een fabel van de man die - zonder concrete bewijzen te kunnen voorleggen - een onderzoeksrechter in de cel praatte?
Moord of ongeval?
De Cramer is op dreef. Tijdens de urenlange ondervragingen van collega onderzoeksrechter Nicole De Wilde legt de spraakvaar over zijn vriend Jespers de ene hallucinante getuigenis na de andere bloot. De Wilde weet niet wat ze hoort. Na de mislukte moordpoging met de autobom beschuldigt De Cramer Jespers nu noch min noch meer van moord op diens vrouw.
Rosine De Sutter was volgens de verklaring van Jespers destijds op 26 juni 1976 jammerlijk verdronken in haar bad, na een vermoeiende tennispartij in de loodhete zon en het nemen van enkele slaappillen in combinatie met sterke drank. De beide echtgenoten leefden wat naast elkaar, maar van ruzie of jaloersheid was nooit sprake. Ze hielden de schijn hoog voor de jonge kinderen in huis. Niemand had bij het jammerlijke accident toen stilgestaan. Het leven ging dra verder en kort nadien doet vriendin Clincke haar intrede in de villa.
Maar nu beweert De Cramer bij De Wilde plots dat Jespers zijn vrouw toen moedwillig gedrogeerd had en vervolgens verdronken in haar bad. Volgens De Cramer belde Jespers hem die avond op met de mededeling dat hij dringend moest komen. Toen De Cramer het huis betrad, stond Jespers op de overloop met zijn half slapende vrouw in zijn armen, liep naar de badkamer en deed de deur op slot. De Cramer, die vermoedde wat de bedoeling was, smeekte hem om 'het' niet te doen, maar even later ging de deur terug open en lag Jespers' vrouw dood in bad. Dit verhaal wordt later op het proces door de advocaten van de verdediging op hoongelach onthaald. Immers, waarom zou Guy Jespers zijn vriend als een soort getuige bellen vóór hij zijn vrouw had vermoord? "Hij wist niet dat ik er zo snel al zou zijn", was het verrassend simpele antwoord van De Cramer. Maar wetsdokters getuigden dat ze geen aanwijzingen voor misdadig opzet vonden, behalve inderdaad een lichte dosis slaapmedicijn, onvoldoende om iemand te verdoven. En had Jespers bij de ondervragingen niet spontaan toegegeven dat zijn vrouw zeer regelmatig slaappillen nam?
Sleutelclub
De zaak-Jespers leidde ook naar het Meetjesland, meer bepaald naar Eeklo. Velen beweren dat hier de 'sleutel' (zoek de woordspeling) ligt tot alle geheimen die tijdens het proces niet konden worden opgehelderd. De Eeklose Sleutelclub was een geheim gezelschap met leden uit de hogere kringen van het Meetjesland. Er zouden onder andere officieren van de toenmalige rijkswacht, magistraten, rijke zakenlui, politici en zelfs ministers lid van geweest zijn. Door haar beperkt lidmaatschap was de Sleutelclub een verzameling van dichtbevriende koppels. Ze kwamen op geheime locaties in en rond Eeklo in grote privévilla's bijeen, waar de mannelijke deelnemers willekeurig een kamersleutel uit een hoed kozen, en dan op zoek gingen naar de gesloten kamerdeur waarop de sleutel paste. In die kamer wachtte dan een 'gewillig' vrouwelijk lid van deze originele seksclub op haar toevalspartner.
In het Meetjesland gonsde het dra van de roddels en verdachtmakingen. Namen werden gesuggereerd. De pers had er maandenlang een stevige kluif aan. In een later stadium werden enkele zelfmoordpogingen, echtscheidingen en andere ongevallen in dronken toestand aan de uitspattingen van deze wilde seksfeestjes toegewezen. Maar nooit lekte enig concreet bewijs of aanknopingspunt voor deze geheimdoenerij uit. Als ondertussen ook de rijkswacht het bestaan van deze louche organisatie aan de oren komt, begint het gerecht er zich mee te moeien. Het dossier komt in handen van onderzoeksrechter Guy Jespers terecht.
Deze moet de omvang van het gebeuren meteen hebben ingeschat, want hij stelt onmiddellijk een zeer discreet onderzoek in. Hij stuurt twee rijkswachters naar verdachte locaties waar de leden vermoedelijk bijeen komen, en laat onopvallend nummerplaten van bezoekers noteren. Wanneer Jespers de lijst doorneemt van de betrokken personen, beslist hij het ganse dossier mee te nemen naar zijn huis. Waarom weet niemand met zekerheid. Of zijn Eeklose vriendin Ghislaine Clincke op dat moment al met hem in contact is, is niet geweten. Vast staat dat de Sleutelclub een gevaarlijk onderwerp was om over te schrijven. Het stoute Gentse stadsblad Metro kwam destijds (in 1983, vijf jaar na de uitspraak van het proces) met schokkende documenten aanzetten die de denkpiste van een opgezet spel zouden kunnen ondersteunen. Daags nadien werd een brandbom in de redactiekantoren gegooid waarop een groot deel van hun burelen afbrandde. Tevens werd de gehele oplage van Metro in beslag genomen op bevel van toenmalig minister van justitie Willy De Clercq, nadat zijn naam door Metro in verband was gebracht met, jawel, de Eeklose Sleutelclub.
Jespers zwijgt
Op dat zelfde moment is Jespers inmiddels al de meest genoemde kandidaat voor het ambt van Procureur des Konings, een rechterlijke topfunctie. Toch wordt zijn aanstelling op het laatste moment geweigerd en wordt een Gents vrederechter in zijn plaats benoemd. Kregen enkele magistraten schrik dat Jespers de namen uit het sleutelclubdossier openbaar zou maken? En wilden ze hem tegenhouden voordat hij het bijna onschendbare ambt van Procureur des Konings zou bekleden? Of was het professionele jaloezie dat tegen de populaire Jespers speelde?
Tijdens zijn proces dreigt Jespers in een plotse uitbarsting om 'namen te noemen', waarop hij prompt door zijn advocaat tot de orde wordt geroepen. Een andere advocaat roept tijdens het proces "Meneer de voorzitter, weet u dat ik onder druk sta van het Parket-Generaal?", waarop de voorzitter lijkbleek de zitting schorst. Is die druk van hogerhand de reden voor Jespers' stilzwijgen? Het is opvallend hoe Jespers zich nauwelijks verdedigt op het proces. Zelfs vriendin Clincke vertrouwt ons veel later toe dat zij hem zelf diverse keren tot meer verzet heeft aangespoord.
Vraagtekens
Jespers wordt telkens opnieuw geconfronteerd met de zelfverzekerde en gemakkelijke prater Luc De Cramer, die door alle advocaten van het proces (ook die van Jespers en Van Renterghem) beschreven wordt als 'een geboren en handig verteller'. Deze trekt op die manier alle aandacht naar zich toe, en zorgt ervoor dat het grootste deel van de beschuldigingen tegen Jespers op zijn eigen vroeger afgelegde verklaringen worden gebaseerd.
Het proces blijkt er een met veel vraagtekens en weinig overtuigend bewijsmateriaal. Veel gerechtelijke dwalingen komen in dit dossier aan het licht: bepaalde getuigen werden gewoonweg niet gehoord en verklaringen zonder meer weggeklasseerd. Zo stond op het proces de uitgebrande wagen van Rosine De Sutter als bewijsmateriaal in de rechtszaal opgesteld. Maar dra bleek dat de wagen maandenlang onbewaakt op een autokerkhof had gestaan vooraleer door experts grondig onderzocht te zijn. En dus kon tijdens deze periode om het even wie nog om het even wat 'vlug' geënsceneerd hebben... De Cramer speelt het ganse proces lang een dubieuze rol. Gedetineerden vertellen dat hij al zijn beschuldigingen op slag zou intrekken indien Jespers hem maar vrijpleitte van de diefstal. Dit alles staafde de veronderstelling dat er mogelijk sprake kon zijn van een valselijke 'combine' tegen Jespers, iets dat hijzelf ook altijd heeft volgehouden. Speelden De Cramer en het gerecht onder één hoedje om Jespers het zwijgen op te leggen?
Het vonnis
Na negen maanden (!) proces is iedereen zichtbaar uitgeput. Ook bij de leden van de volksjury eist de vermoeidheid zijn tol. Op hun schouders rust nu de zware taak om 'in eer en geweten' te beslissen of Guy Jespers, Luc De Cramer en de andere beschuldigden al dan niet schuldig zijn aan de opgesomde aanklachten. Zij trekken zich terug om te beraadslagen. Het vonnis valt liefst negen uur later, op 21 januari 1978. Jespers wordt vrijgesproken van moord (bad), maar schuldig bevonden aan de moordpoging (bom) op zijn vrouw, alsook aan de diefstal van het fortuin van het echtpaar Ledoux-Vandenhende. Hij krijgt voor dit alles twintig jaar. De Cramer wordt veroordeeld voor diezelfde moordpoging en diefstal en krijgt vijftien jaar toegemeten. Van Renterghem wordt enkel schuldig bevonden aan medeplichtigheid aan de diefstal.
Het vonnis en de strafvordering komen bij de betrokkenen keihard aan. Jespers komt buiten als een gebroken man. Maar ook De Cramer is verrast door de strafmaat, had vrijspraak gepleit en valt enkele momenten later flauw in de kelder van het Gentse Justitiepaleis. Ook de advocaten reageren teleurgesteld en onthutst. De advocaten van Jespers hadden gehoopt dat de jury geen geloof zou hechten aan de verhaaltjes van 'fantast' De Cramer. Daarover zegt De Cramer's advocaat Leo Martens later tegen de reporters van Canvas: "Als je zijn dossier leest, dan moet die man wel geniaal zijn om het allemaal zo te hebben kunnen construeren. Want, als het niet waar is, noem ik het een constructie. En als het een constructie is, noem ik het geniaal."
Meester Jean Van Londersele, advocaat en vriend van Jespers, bracht hem na de uitspraak een bezoek in de gevangenis. Op zijn beurt verwijt hij Jespers dat hij - ondanks herhaalde dreigingen - zijn mond niet had opengedaan tijdens het proces, en dat hij daardoor voor een stuk aan de basis lag van zijn eigen veroordeling. Jespers antwoordde hem: "Ik was leeg. Ik heb altijd aan de andere kant van de balie gestaan, nooit dáár. Ik was alles kwijt, ook mijn persoonlijkheid. Ik had geloof in de justitie." Het antwoord van een gebroken man die op dat moment nog niet besefte dat het lot nog een andere duistere wending voor hem in petto had...
Na het proces
Jespers zit zijn zware straf uit. Vijf weken na zijn proces trouwt hij in de gevangenis met zijn geliefde Ghislaine Clincke. Hij onderneemt ondertussen verschillende pogingen om zijn zaak voor het Hof van Cassatie te mogen verdedigen. Alle verzoeken worden evenwel afgewezen. Twee jaar later, begin 1980, krijgt Jespers in de gevangenis van Nijvel een herseninfarct. Hij wordt naar de ziekenboeg van de gevangenis van Sint-Gillis overgebracht, waar dokters hem twee zware injecties in de halsslagader geven. Dat blijkt achteraf een serieuze medische blunder te zijn.
Guy Jespers verandert van dan af in een wrak. Hij kan niet meer eten of praten. De hele rechterkant van zijn lichaam is verlamd. Ghislaine houdt vol dat ze hem opzettelijk hebben platgespoten, 'om hem alsnog het zwijgen op te leggen'. Na enkele dagen gaat het iets beter met hem. Maar hij blijft hulp nodig hebben om zich te wassen en om te eten. Zowel Ghislaine Clincke als Jean Van Londersele, een vriend-advocaat van Jespers, vertellen aan de journalisten een meelijwekkende anekdote. Op een bepaald moment in het ziekenhuis bracht hij een flesje naar zijn mond om te drinken, maar wat hij niet besefte was dat het flesje geen water bevatte, maar wel zijn aftershave
Na enkele weken krijgt hij een betere behandeling in een Ukkelse kliniek. Hij wordt er deskundig begeleid door een logopediste voor zijn spraak, en een ergotherapeute en kinesitherapeute voor zijn motoriek.
Drie maanden later wordt Jespers op medische gronden (voorlopig) vrijgelaten. Hij mocht zich in den beginne echter niet meer in Oost-Vlaanderen vestigen. Samen met Ghislaine zwerft hij onrustig rond van de ene naar de andere locatie o.m. in Antwerpen en Zeebrugge. Hij wordt nog steeds door een logopediste begeleid voor zijn nauwelijks verbeterd spraakgebrek. Maar de kinderachtige behandeling, waarbij hij korte zinnetjes als 'Jantje is ziek' leert formuleren, doet de eens zo trotse Jespers pijn. In de nazomer van 1980 gaat het al beter met hem. Hij kan al weer - zij het moeizaam - een partijtje biljart spelen met zijn nog steeds grote schare vrienden. Hij wordt op 5 juli 1981 echter getroffen door een nieuwe medische aandoening: epilepsie.
Meesteroplichter
Tijdens haar bezoeken in de gevangenis heeft Ghislaine ondertussen kennisgemaakt met de vrouw van William Vandergucht, een meester-oplichter van formaat. Een tijdlang werd hij ook verdacht van moord op een handlanger. Maar bij gebrek aan bewijzen viel die aanklacht op zijn proces weg. Vandergucht werd uiteindelijk veroordeeld voor de jarenlange oplichting als verzekeringsagent van zijn verzekeringsmaatschappij 'De Vaderlandsche', waarmee hij in totaal een slordige 107 miljoen Belgische frank (2,65 miljoen euro) had buit gemaakt. Hij kreeg daarvoor in 1978 5 jaar cel. Eens in de cel broedde hij al snel op een nieuw duivels plan. En de vrouw van Jespers zou straks daarin onvermoed een tijdelijke hoofdrol gaan spelen.
Tijdens zijn opsluiting was hij goed bevriend geraakt met Guy Jespers. Na zijn vrijlating (1983) begint Vandergucht een vriendschappelijke relatie met een bankdirecteur van de Gentse ASLK-bank (nu BNP Paribas). In die tijd was de ASLK een staatsinrichting, en dit paste volledig in zijn plan om zich op de Staat, verantwoordelijk voor zijn opsluiting, te wreken. Vlak voor de Paasvakantie van 1983 zoekt Vandergucht zijn vriend de bankdirecteur op. Hij deelt hem mee dat hij op de eerstvolgende vrijdag een cheque van 77 miljoen frank (bijna 2 miljoen euro) zal storten en meteen cash wil afhalen. Er moet op die dag dus zeker genoeg geld in de Gentse bankkluis aanwezig zijn. De bankdirecteur gaat - nietsvermoedend (!) - akkoord. Op dat moment gaat Vandergucht even langs bij Ghislaine Clincke. Hij vraagt haar om hem een cheque van 10.000 frank (250 euro) uit te schrijven als tijdelijke lening en belooft haar een hoog percentage opbrengst bij teruggave zeer binnenkort. Ghislaine, die op dat moment in zware financiële moeilijkheden verkeert en een snel extraatje goed kan gebruiken, hapt toe. Ze schrijft hem een cheque uit van 10.000 frank. Daarna zet Vandergucht er stiekem 3 cijfertjes vóór, zodat bovenaan de cheque een duizelingwekkend totaalbedrag prijkt van 76.910.000 frank.
De oplichting
Met die cheque trekt hij die vrijdag naar de ASLK-vestiging in Gent. De cheque wordt aanvaard, wellicht op aandringen van de bankdirecteur, die zijn vriend-klant goed wou soigneren. Er wordt verteld dat een speciale politie-escorte het geldtransport begeleidde van de Nationale Bank in Brussel naar Gent. Tijdens de overhandiging van de indrukwekkende hoop cash geld zette de bankdirecteur zelfs extra veiligheidspersoneel in om Vandergucht te beschermen tegen mogelijke roofpogingen!
Vandergucht borg het geld zorgvuldig op in 2 meegebrachte valiezen en vluchtte zo snel mogelijk veilig het land uit. Omwille van het verlengd Paasweekend duurde het nog tot de volgende dinsdag vooraleer werd ontdekt dat de cheque niet gedekt was. Meteen worden de grote middelen ingezet om de meesteroplichter te vinden. Maar die is ondertussen het land al uit, met een vals diplomatiek paspoort en niemand weet waar hij zit. De aprilvis was gelukt. Want geloof het of niet, die beruchte vrijdag waarop William Vandergucht zijn ongedekte cheque inde, was op
1 april. Het bankpersoneel en de directeur konden er alvast niet mee lachen
Maar vooral Ghislaine Clincke niet, die ondanks haar naïeve medewerking met lege handen achterblijft. Vandergucht had haar eventjes gebruikt en dan aan haar lot overgelaten. Zoals hij ook deed met vrouw en kinderen. Ghislaine beseft dat ze gefopt is en zit nu zelf in de diepste miserie. Ze wordt aangehouden voor medeplichtigheid en vertoeft een tweehonderdtal dagen in de cel, waarna ze - wegens gebrek aan bewijzen en wegens haar ondergeschikte rol, wordt vrijgelaten. Vandergucht zelf hing in het voor justitie onbereikbare Spanje de grote Jan uit en nodigde de Vlaamse pers bij hem uit voor uitgebreide exclusieve interviews. Nadien werd het plots stil rondom hem en hij bleef jarenlang spoorloos, tot hij negen jaar later in Nice (Frankrijk) dood in zijn auto werd aangetroffen. Hij had een hartstilstand gekregen.
Een deel van het gestolen bedrag werd kort na de oplichting al gerecupereerd, de rest heeft hij allicht verkwanseld. De bankbiljetten konden al die tijd niet worden getraceerd omdat het bankpersoneel verzuimd had de nummers te noteren. Jespers zelf had van Clinckes medewerking al die tijd geen weet. Hij heeft wel meegewerkt met het onderzoek. Hij was immers al vrij en wou zijn echtgenote zo vlug mogelijk terug bij hem als bijstand in zijn dagelijkse miserie. Guy Jespers stierf aan kanker op 20 juni 2002, en nam al zijn geheimen, die hem zijn functie, zijn vrijheid, zijn eer, zijn gezondheid, en bijna zijn leven kostten, mee in het graf
Conclusies
Over het proces Jespers zijn achteraf nog jarenlang diverse boeken, zelfs een film, verschenen. Allemaal met een eigen visie of teneur. Maar steeds met als hoofdtoon 'twijfel'. Na bijna 40 jaar is het niet meer nodig of mogelijk deze zaak een objectieve nabeschouwing te geven. Echte bewijzen tegen Jespers kwamen op het proces nooit duidelijk aan het licht. En de rol van zijn collegas, die hem vanaf de eerste dag zonder bewijzen als verdachte opvoerden voor pers en publiek en bijna triomfantelijk opsloten, heeft de massa onmiddellijk en definitief in 2 kampen verdeeld: believers en non-believers. De waarheid werd negen maanden lang tevergeefs nagejaagd.
De hoofdpersoon is al jaren dood. Zijn kinderen gaan goedschiks kwaadschiks in het Gentse door het leven, zij het voor een groot deel anoniem. De Cramer, Van Renterghem en hun respectievelijke vrouwen schuwen de belangstelling. En Ghislaine Clincke leeft - in gezelschap van een zoon van haar - anoniem op een Gents appartement aan de Gentse Zuid. Ze wil niet meer over de zaak geïnterviewd worden, en is veel zaken vergeten of heeft ze bewust verdrongen. Eén zaak staat vast: Jespers zelf heeft zijn onschuld al die jaren hardnekkig staande gehouden. En De Cramer heeft evenveel jaren zijn mening over de schuld of onschuld van Jespers evenveel maal veranderd of aangepast.
Auteurs: Luiz De Baets en Piet De Baets - verschenen in Taptoe
|
