Onderzoeksjournalistiek over ophefmakende gerechtszaken in België
Op zoek naar de volledige waarheid achter het nieuws Informatie die je nog niet wist over belangrijke gerechtelijke dossiers in België. Feiten die nauwelijks of niet aan bod kwamen in de mainstream media.
26-08-2015
Welkom in Hotel Dutroux - Douglas De Coninck
Op maandag 3 maart 2003 begonnen voor de kamer van inbeschuldigingstelling (KI) in Luik de debatten over wie nu al of niet naar het assisenhof moest worden doorverwezen
in het dossier-Dutroux. Paul Marchal, vader van de vermoorde An, wil nog een
paar extra verdachten op de beklaagdenbank, onder wie een naamgenoot: de
vroegere Blankenbergse hoteluitbater Marcel Marchal. Wie is die andere Marchal?
'Een doodbrave burger', zegt zijn advocaat Pierre Chevalier. Een
mensenhandelaar met banden met de Bende van de Miljardair, zegt het vergeten
Brugse strafdossier. Een kennis van Marc Dutroux, zegt het vergeten deel van
het dossier in Neufchâteau. 'De man in wiens hotel ik die avond An en Eefje zag
binnengaan', zegt de buurman. Kroniek van een hopeloos onvolledig onderzoek.
Als hem vooraf was gezegd dat dit hem een hartinfarct, een
schadeclaim van 5 miljoen frank en de sluiting van zijn winkel zou kosten, dan
had slager V. uit Blankenberge de deur niet geopend. Het was 5 maart 1996,
kwart voor acht 's ochtends. Slapen had V. vanwege het gebonk en het gekrijs
achter de dunne muren nauwelijks gekund. Op de stoep zat nu een Portugees
sprekend tienermeisje dat zich met een hysterische huilbui aan de 59-jarige
beenhouwer vastklampte. "Ze riep help police!", zegt V. Enkele
seconden later stond zijn buurman-hoteluitbater in zijn winkel. "Hij gaf
haar vier meppen en riep dat ze 'van hem was'. Ik heb toen de rijkswacht
gebeld."
Later op de dag worden hoteluitbater Marcel Marchal en zijn
echtgenote gearresteerd op last van de Brugse onderzoeksrechter Denolf. Het
Braziliaanse meisje legt in een 23 pagina's lange verklaring uit hoe ze naar
België is gelokt om in het hotel te werken als kamermeisje, maar hoe die
functie werd heromschreven tot 'iets drinken met de klanten en dan mee naar
boven gaan'.
An en Eefje gezien
Marcel Marchal is een in 1957 in Schaarbeek
geboren Belg, die een lange tijd in Duitsland en Brazilië rondzwierf alvorens
begin 1995 in het centrum van Blankenberge Hotel Brazil te openen. Hotel of
bordeel? Dat is tot vandaag een punt van discussie. Slager V.: "Zodra
Marchal weer uit de cel kwam, veranderde mijn leven in een hel. Vechtpartijen,
dreigementen... Hij gooide vanuit het raam ooit een soort zuur naar mijn hoofd
en zei me, telkens als ik er langs kwam, tergend traag: 'Tu es mort.' Elke dag
was er wat. Ik durfde mijn huis niet meer uit. Na een jaar kwam dat hartinfarct
en heb ik mijn zaak gesloten.
"U diende geen klacht in? "Jawel,
dertig of veertig keer. Op het commissariaat stuurden ze me altijd naar agent
C., 'want die deed die zaak'. C. kende ik goed. Ik heb hem tientallen keren dat
bordeel zien binnengaan. Hij was goed bevriend met Marchal en kreeg daar gratis
Duvel. Al mijn aangiften verdwenen in zijn prullenmand. In juli 1996, nadat ik
was ontslagen uit het ziekenhuis, werd ik weer opgewacht door Marchal en een
kompaan. Ze sloegen me neer en stampten op mijn borst. Ik belde dokter en
politie, voegde het doktersattest toe aan de klacht. 's Anderendaags wachtte
Marchal me op straat op. Hij zwaaide triomfantelijk met het origineel van dat
doktersattest."
Slager V. is een getormenteerd man, die alle kenmerken
vertoont die uit de hand gelopen burenruzies nalaten. Mensen in de buurt
omschrijven hem als zo iemand die voor elk akkefietje de politie belt en die
ook meteen van corruptie beschuldigt als die de oorzaak van zijn onvrede niet
meteen in de boeien klinkt. Op één punt is wat mijnheer V. zegt echter
verifieerbaar. Wanneer twee collega's van C. op 20 maart 2001 worden verhoord
door de federale politie van Neufchâteau, klinkt dat zo: 'Zij bevestigen dat C.
inderdaad zeer dikwijls bij Marchal in het hotel zat, maar zelden om
dienstredenen... Zij zeiden ons dat ze nu wel begrijpen waarom Marchal nooit
werd vervolgd voor de feiten waarvan V. het slachtoffer werd.'
Een van de vele
aangiften waarover V. beweert dat ze in de prullenmand belandden, zou moeten
dateren van eind augustus 1995: "Dat was nadat ik 's ochtends Het Laatste
Nieuws had zitten lezen. Daar stonden foto's van de enkele dagen eerder aan de
kust verdwenen An Marchal en Eefje Lambrecks. Ik herkende ze meteen. Ik had ze
de avond van hun verdwijning rond middernacht voor het hotel gezien (leidt ons
mee naar het voetpad voor zijn deur, ddc). Hier stond Marchal, in het midden de
twee meisjes en daar Marc Dutroux. Ik kon toen geen naam plakken op dat
gezicht, maar ik had die vent wel al een paar keer gezien in het hotel."
"Het was daar altijd een komen en gaan van Braziliaanse, Afrikaanse of
Oostblok-meisjes. Die avond zag ik hoe twee blanke, zo te zien gewone Vlaamse
meisjes naar binnen werden geleid. Dat viel me op. Ik heb verder niets gezien
en niets te vertellen. Het is best mogelijk dat die twee meisjes een minuut
later weer zijn buiten gegaan. Weet ik veel."
Hotel Brazil lag exact 35
meter verwijderd van het casino waar An en Eefje in de avond van 22 op 23 augustus
1995 als proefkonijnen dienden in de hypnoseshow van Rasti Rostelli. In de
'reconstructie' die justitie maakte van hoe zij naar de tramhalte stapten,
zitten tot vandaag enkele gaten. Bij het verlaten van het casino worden ze om
23.45 uur gefilmd door een bewakingscamera. Het is echter al 00.45 uur wanneer
ze in de tram richting Oostende stappen. Ze laten daarvoor twee trams
vertrekken die hen naar Westende hadden kunnen brengen, waar ze met een groep
vrienden uit Hasselt verbleven. De tram van 00.45 uur zou niet verder gaan dan
Oostende, waardoor de meisjes te voet verder moeten.
De rest van het verhaal is
grotendeels bekend. An en Eefje worden ergens in Oostende - de exacte plaats is
onbekend - gekidnapt door Dutroux en Michel Lelièvre. Een jaar later worden hun
stoffelijke resten teruggevonden in Jumet.
Een geweldig toeval
De begrafenissen in Hasselt zijn al voorbij wanneer op 1 oktober 1996 plots speurders uit
Neufchâteau aanbellen in Hotel Brazil. Ze zijn gewapend met een
huiszoekingsbevel van onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte. Het is niet de
getuigenis van V. (die men in Neufchâteau dan nog niet kent) die hen hierheen
heeft geleid, maar een vodje papier dat op 24 augustus 1996 is aangetroffen in
Dutroux' huis in Marcinelle. Daarop staat: '050/42.63.82 - Marcel - Hotel
Brazil - Blankenberge - Avant 8h - 12h à 13h - après 18h.' Het handschrift is
van Dutroux.
Dat is allemaal één groot toeval, zegt Marcel Marchal wanneer hij
wordt verhoord. Een jeugdvriend van hem, ene Nicolo M., is een marginale figuur
uit Charleroi, die in autowrakken deed en zo al een paar keer bij Dutroux in
Sars-la-Buissière was aanbeland. Nicolo M. kwam er blijkbaar vaak. Op dag 1 van
de zaak Dutroux, 13 augustus 1996, is hij er aanwezig wanneer Dutroux er wordt
gearresteerd. M. verblijft meestal in Hotel Brazil in Blankenberge.
Marchal
zegt zelf ook al eens op visite te zijn geweest bij Dutroux. Hij zegt dat hij
toen in een naburig café werd aangesproken door Dutroux' buurman. 'Die vroeg me
of ik voor hem een paar vrouwen kon vinden, ik heb geantwoord dat ik mij niet
bezig hou met vrouwenhandel', legt Marchal op 16 oktober 1996 uit. Het is de
laatste keer dat de speurders de kans krijgen hem iets te vragen. Kort daarna
verlaat hij België en hangt er een groot bord 'Te koop' voor Hotel Brazil.
Twijfels blijven, onder meer over de notitie 'Photo porno avec enfant' die
tijdens de huiszoeking in de agenda van Marchal is opgemerkt.
Bij burenruzies
heb je bepaalde zekerheden. Als buurman A hoort dat er bij B een huiszoeking is
verricht in het kader van de zaak Dutroux, kun je er donder op zeggen dat in
een mum van tijd de hele buurt op de hoogte is. Dat gebeurt in de Langestraat
te Blankenberge niet. V. heeft niets gemerkt van de huiszoeking. Van zijn kant
lijkt Marchal V. ervan te verdenken dat hij naar de groene lijn van Connerotte
heeft gebeld, of zoiets.
Met zijn spaargeld heeft V. aan de overzijde van de
straat een flatgebouw opgetrokken. Een van zijn huurders daar heet Luz Oral
Espina. Op 7 augustus 1993 was de tot Belg genaturaliseerde Filippijnse
ex-prostituee een bekende Belg. Samen met Knack-journalist Chris De Stoop hield
ze een korte, geëmotioneerde toespraak tijdens de begrafenis van Koning
Boudewijn. Luz Oral Espina was kroongetuige in het boek 'Ze zijn zo lief
mijnheer', en ook in het gerechtelijke en parlementaire onderzoek tegen de Bende
van de Miljardair, het grootste netwerk van vrouwenhandel dat ooit in de lage
landen werd blootgelegd.
Het is 10 oktober 1996, negen dagen na de huiszoeking
bij Marchal. In de keuken van V. zit Luz Oral Espina met hem achterstallige
huur te bespreken. De telefoon van V. gaat. Aan de lijn hangt Luz'
ex-echtgenoot Patrick Van den Berghe.
Die laat V. weten dat hij nu echt wel
moet uitkijken met Marchal. Hij heeft met een Duitse huurmoordenaar contact
opgenomen om voor eens en voorgoed een einde te maken aan al dat geklik bij de
politie. En dus belt V. de rijkswacht. In aanwezigheid van eerste wachtmeesters
Eddy De Klerck en Dirk Loeys vormt hij opnieuw het nummer van Van den Berghe,
en zet hij de luidspreker op. In pv 101.240 melden de rijkswachters: 'Wij horen
duidelijk dat Van den Berghe zegt dat Marchal Marcel aan een zekere Jurgen
heeft gevraagd om V. te vermoorden. Van den Berghe herhaalt dit tijdens het
gesprek wel drie keer.' Later verduidelijken ze: 'Van den Berghe deelde ook mee
dat Marchal een goede kennis was van Dutroux, en dat ze samen zaken deden op
het gebied van mensenhandel.'
Een grap? Een macabere toevalligheid? In
september 1998 komt in Neufchâteau een eindeloze correspondentie op gang tussen
procureur Michel Bourlet en onderzoeksrechter Jacques Langlois, waarbij Bourlet redenen opsomt om het Blankenbergse spoor verder uit te spitten, en Langlois om
dat vooral niet te doen. Bourlet legt uit dat er naast V. ook nog een mevrouw
is die An en Eefje die nacht, vergezeld van "enkele mannen", in de
richting van het hotel zag lopen. Er is ook een Blankenbergse prostituee die
(anoniem) getuigt dat de ontvoering van An en Eefje gebeurde "in opdracht
van het milieu".
In een brief van 30 september 1998 stelt Bourlet zich ook
vragen bij de medewerking die hij kreeg van de lokale politiediensten in
Blankenberge. Die hebben niet alleen - per ongeluk - de in maart 1995 in beslag
genomen bezoekersfiches van Hotel Brazil zoek gemaakt, ze hebben Neufchâteau op
15 oktober 1996 ook laten weten dat Marcel Marchal 'al geruime tijd niet meer
in Blankenberge vertoeft'. Bourlet: 'Hij is door onze diensten nog verhoord op
16 oktober 1996!'
Het zal uiteindelijk duren tot maart 2001 voor Langlois ermee
wil instemmen om nog een paar zaken te laten verifiëren. Maar dat valt
moeilijk. Volgens de laatste berichten zit Marchal ergens in Brazilië. Nicolo
M. is van de aardbol verdwenen. Jurgen, de 'huurmoordenaar', zit in Duitsland
een zware celstraf uit voor... moord. Patrick Van den Berghe? Die zit in
Spanje. Ook in de gevangenis. Drugshandel. Een en ander geeft minstens een vage
impressie over hoe beenhouwer V. aan zijn hartinfarct kwam.
Hij zegt dat u al
zijn klachten in de prullenmand gooide. Politieagent C.: "Dat is pure laster. Dit
draaide allemaal om een uit de hand gelopen burenruzie. Geloof mij: mijnheer
Marchal was een doodbrave burger en mijnheer V. een ambetanterik."
Herinnert u zich iets van een melding over An en Eefje? "Niets, maar het
zou me niets verbazen als mijnheer V. nu komt beweren dat ik ook die klacht zou
hebben genegeerd. Kom zeg..." U kwam vaak in Hotel Brazil? "Ja, maar
uitsluitend in dienstverband. Voor het overige wens ik geen commentaar te
geven."
Hotel of bordeel?
Marcel Marchal had een advocaat: VLD-kamerlid en
oud-staatssecretaris Pierre Chevalier. Hij zal op zeker ogenblik per
deurwaarder een schadeclaim van 5 miljoen frank laten afleveren bij V. voor
'gepest en getreiter'. Chevalier blijft erbij dat zijn cliënt een bovenste
beste kerel was en diens buurman een stalker. "Het enige wat telt",
zegt Chevalier, "is het vonnis van de rechtbank in Brugge over dat
dossier-mensenhandel. Marchal is toen bij verstek vrijgesproken. Hebt u daar
ooit al van gehoord, van iemand die bij dergelijke aanklachten bij verstek wordt
vrijgesproken? Dat geeft toch een idee? Dat dossier was een lege doos. Het
enige wat daarin stak, was laster."
Een ex-BOB'er die destijds het
onderzoek hielp voeren: "Toen de zaak voor de rechtbank kwam, was dat
Braziliaanse meisje verdwenen. Nergens nog een spoor van terug te vinden. Het
hof werd geconfronteerd met lege bankjes aan beide kanten, zoals in dossiers
van mensenhandel wel vaker gebeurt. De verdachte was het land uit, de klaagster
ook. Daarom werd geen veroordeling uitgesproken."
Was Hotel Brazil nu een
bordeel of een hotel? Een blik in het dossier 32/96 van onderzoeksrechter De
Nolf geeft een idee. In het hotel is in 1995 een reeks brieven in beslag
genomen waarin Marchal met een man in Brazilië overlegt over de
"import" van Braziliaanse vrouwen in België. Zijn telefoonverkeer is
nagetrokken. Een van de mensen waarmee hij om de haverklap aan de lijn hangt, is
Robert Theuns. Theuns was de eigenaar van het Gentse cabaret City Corner en
werd in 1998 veroordeeld als een van de kopstukken op het proces tegen de Bende
van de Miljardair.
Het was in Theuns' cabaret dat Luz Oral Espina ooit aan de
slag moest als 'karakterdanseres', een bestaan waarvan ze werd bevrijd doordat
een klant, Patrick Van den Berghe, verliefd op haar werd. Hij moest haar wel
'vrijkopen'. Ook het Braziliaanse meisje dat slager V. die ochtend in zijn zaak
aantreft, is het voorwerp van een 'contract' met een Belg die haar met een
maandelijkse afbetaling zou 'kopen'. Hetzelfde overkwam in 1984 een andere
karakterdanseres in de City Corner. De Braziliaanse Maria Dos Santos werd er
diep in de ogen gekeken door een oudere man die haar zou 'kopen' en huwen. Hij
heette Victor en is de vader van Marc Dutroux.
Banden tussen de Bende van de
Miljardair en verdachten uit het dossier-Dutroux? Die werden al eerder gelegd.
Een ex-portier van een van de vele cabarets van de Bende meldde zich al in 1996
in Neufchâteau met de mededeling dat oplichter Michel Nihoul een erg goede
kennis was van Marc Verbesselt, een van de absolute kopstukken.
Het is 17 maart
2001 wanneer Luz Oral Espina wordt ondervraagd door Neufchâteau. Zij sluit zich
resoluut aan bij de stelling van agent C. en Chevalier. "Ik heb hier nooit
iets van gemerkt", antwoordt ze op de vraag of Hotel Brazil een bordeel
was. 'Ik heb nooit iets gezien dat in die richting zou wijzen.' Ook van het
telefoongesprek, nochtans bijgewoond door twee rijkswachters, kan ze zich niets
herinneren: 'Voor mij is hetgeen u aanhaalt nooit gebeurd.'
Aangezien zij
buiten slager V. zowat de enige is die nog kon worden teruggevonden en Dutroux
desgevraagd zweert "nooit een voet in dat hotel te hebben gezet", is
de zaak voor Langlois tegen 15 juni 2001 glashelder. Hij stuurt een brief naar
Bourlet: 'Wat de aanwezigheid van Dutroux, Marchal en An en Eefje in Hotel
Brazil betreft, stel ik vast dat deze informatie in strijd is met de
verklaringen van de twee verdachten, Dutroux en Lelièvre (...) en geformuleerd
is in een conflictueuze context tussen Marchal en V. (...). Ik ben niet van
plan om een rogatoire commissie naar Spanje te sturen om Patrick Van den Berghe
te verhoren.' Einde van het onderzoek.
Er was nog iets
Tijdens de debatten voor
de raadkamer in Neufchâteau eiste Paul Marchal dat naast de andere verdachten
ook Rasti Rostelli, diens cameraman, café-uitbater Ernst Van Kruchtem én Marcel
Marchal zouden worden doorverwezen naar het assisenhof in de zaak Dutroux.
"Niet omdat ik sta te roepen dat al die mensen tot 'een netwerk behoren',
zoals sommigen graag beweren, maar omdat die mensen valse verklaringen hebben
afgelegd", zegt Paul Marchal. "In het dossier vult men bijvoorbeeld
het 'gat' tussen 23.45 en 00.45 uur op door te beweren dat An en Eefje, na door
de bewakingscamera te zijn gefilmd, zijn teruggekeerd naar het casino. Om een
videoband van de hypnoseshow te kopen. Het management van Rostelli had daar
zo'n standje en houdt vol dat de meisjes een band hebben besteld. Dat is
gelogen. Nergens is een bestelbon teruggevonden. Bovendien hadden An en Eefje
de nodige 1.100 frank niet op zak. Ze waren zo goed als blut. Ze waren ook
perfect op de hoogte van de uurregeling van de tram. Daar hadden ze de vorige
dag in Westende nog over zitten discussiëren met hun vrienden. Ik vraag me nu
al jaren af waar dat gemanipuleer voor nodig is."
De raadkamer in
Neufchâteau veegde op 17 januari veel van de tafel, maar beaamde wel dat er te
weinig geweten is over de rol van Marcel Marchal en de drie anderen. De
raadkamer oordeelde dat een en ander in het zogeheten dossier-Dutroux-bis moet
worden heronderzocht. Paul Marchal en zijn advocaten willen zo lang niet
wachten en gaan maandag voor de KI in Luik de doorverwijzing van het viertal
bepleiten. "Wij willen gewoon de kans krijgen om hen de vragen te stellen
die gesteld moeten worden. In de dagen voor hun verdwijning liepen enkele
figuren uit het zware nachtleven aan de kust achter An en Eefje aan. Dat staat
allemaal in het dossier. We weten ook dat Dutroux vaak in Blankenberge kwam,
dat hij daar een boel mensen kende. Ik koppel hier geen 'theorie' aan vast. Ik
wil gewoon weten wat er met mijn dochter is gebeurd."
Overdreven veel
vlijt kan de speurders in Neufchâteau op dat punt niet worden verweten. Als je
wilt begrijpen hoe het kan dat Luz Oral Espina niets merkte van wat er in Hotel
Brazil gebeurde, lijkt het een logische reflex om Patsy Sörensen te bellen. De
speurders deden het niet. Wij wel.
In de zomer van 1996 logeerde Sörensens
dochter Julie De Ceuster, toen achttien, bij Luz. Ze had een vakantiejob aan de
kust, en dat leek een handige oplossing. "Ik heb daar twee dagen gezeten",
zegt Julie De Ceuster. "In dat appartement dus, recht tegenover dat hotel.
Ik had er al meteen een heel naar gevoel. Ik vertrouwde die Van den Berghe
niet, en die lui errond ook niet."
In de avond van 2 juli 1995 rijdt De
Ceuster met de fiets via de kustbaan, de plek waar Dutroux en Lelièvre zeven
weken later de achtervolging inzetten op An en Eefje. "Opeens reed een
auto naast me", vertelt Julie. "De bestuurder gebaarde me te stoppen.
Kwam er een andere wagen, dan versnelde hij en wacht hij me even verder op. Dat
herhaalde zich een paar keer, ik schoot in paniek. Iets voor Blankenberge ben
ik van mijn fiets gesprongen en over de kustbaan weggelopen. Ik heb me in de
jachthaven verstopt. 's Avonds is Patsy uit Antwerpen overgekomen en zijn we
naar de politie gestapt om aangifte te doen." Er is één klein ding. Toen
Julie De Ceuster een jaar later op tv de beelden van Marc Dutroux zag, herkende
ze hem meteen: "Dat was die man in de auto. Wij hebben toen wat
geïnformeerd en kregen te horen dat dat niet kon, aangezien Dutroux toen in het
buitenland zat. De nummerplaat die ik had onthouden, verwees volgens de politie
van Blankenberge naar een vrachtwagen. Dat was het dan."
Julie De Ceuster,
inmiddels zelf actief in de strijd tegen de illegale prostitutie, heeft na al
die jaren nog altijd enige schroom om het te vertellen. "Dan zeggen ze:
'Ja ja, Marc Dutroux in Blankenberge. Het zal wel.' Nu, niemand hoeft mij te
geloven."
Het dossier-Dutroux telt inmiddels 400.000 pagina's. Voor een
kopie van de klacht van Julie De Ceuster was helaas geen plaats.
Auteur: Douglas De Coninck - verschenen in De Morgen op 01/03/2003
26-08-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (19 Stemmen) Categorie:Affaire Dutroux Tags:Marc Dutroux, Hotel Brazil, Blankenberge, Langestraat, Marcel Marchal, Luz Oral Espina, Patrick Van den Berghe, Michel Nihoul, Michel Lelièvre, mensenhandel, ontvoering, Bende van de Miljardair, Robert Theuns, Marc Verbesselt, An Marchal, Eefje Lambrecks
In 2001 verscheen op de Duitse televisiezender ZDF een ophefmakende documentaire van Piet Eekman over de affaire Dutroux: "Die Spur der Kinderschänder.
Dutroux und die toten Zeugen" (Het spoor van de kinderverkrachters -
Dutroux en de dode getuigen). In deze reportage is sprake van een aantal moorden, zelfmoorden, ongevallen en verdwijningen van mensen die mogelijk getuige waren in de zaak Dutroux.
Ruim 30 personen, rechtsreeks of onrechtstreeks betrokken bij de zaak Dutroux, zijn in allerlei verdachte omstandigheden overleden sinds Dutroux werd opgepakt. Zeven van deze getuigen zijn vermoord, tien hebben zelfmoord gepleegd,
vijf zijn bij een verkeersgeval omgekomen en acht overleden op 'natuurlijke' wijze
(zij het soms onder bizarre omstandigheden). Zo stierven enkele belangrijke getuigen door zelfmoord of een verkeersongeval, vlak voor de persoon in kwestie door de politie zou worden verhoord of kort nadat de getuige klacht had
ingediend wegens doodsbedreigingen. Of ze werden vermoord. Nochtans zag onderzoeksrechter Jacques Langlois geen verband tussen deze 30 doden, of wilde hij dit verband niet zien. Want Dutroux moest worden afgeschilderd als een perverse eenzaat, en alle pistes die Dutroux en zijn kompanen konden linken aan een ruimer netwerk van mensenhandelaars en andere onderwereldfiguren, werden snel afgesloten, of vaak zelfs helemaal niet onderzocht.
Over deze zaak verscheen in 2004 ook een boek met als titel "Dode getuigen. Dertig mensen die niet zullen spreken op het proces-Dutroux" van journalist Douglas De Coninck (uitgeverij Houtekiet).
De Duitse TV-documentaire 'Dutroux und die toten Zeugen' werd ook in België aangekondigd in dag- en weekbladen, maar tot de dag van vandaag was de reportage nooit te zien op de Belgische televisie. Naar verluidt zou er druk uitgeoefend zijn om het programma bij ons niet uit te zenden. Feit is dat er tot een jaar geleden zelfs geen versie met Nederlandse ondertitels bestond, terwijl er bijvoorbeeld al wel een Engelse versie beschikbaar was. Drie jaar later was de documentaire een tweede keer te zien op ZDF naar aanleiding van de veroordeling van Marc Dutroux op 22 juni 2004.
Het is op zijn minst vreemd te noemen dat een documentaire met belangrijke onthullingen over het grootste gerechtelijk dossier in de geschiedenis van ons land en die druk besproken en bekeken werd in onze buurlanden, oorverdovend stil werd gehouden in België zelf. Gelukkig bestaat er nu internet, en werd de documentaire onlangs eindelijk in het Nederlands ondertiteld (met heel wat taal- en spelfouten maar inhoudelijk wel correct). Verschiet niet, want van veel namen in de reportage hebt u wellicht nog nooit gehoord, al hebben ze rechtstreeks te maken met de meest gemediatiseerde rechtszaak die ons land ooit gekend heeft.
(*) Met Rohubnol wordt het slaapmiddel Rohypnol bedoeld
25-08-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (20 Stemmen) Categorie:Affaire Dutroux Tags:Marc Dutroux, ZDF, Piet Eekman, dode getuigen, Anna Konjevoda, Bruno Tagliaferro, Jean Paul Taminiau, Fabienne Jaupart, Gina Pardaens, Francois Reyskens, Simon Poncelet, Brigitte Jennart, Jean Marc Houdmont, Guy Goebels, Kinderschänder, toten Zeugen
Gina Pardaens-Bernaer, een sociaal werkster, was in juli 1998 bij de Werkgroep Morkhoven gekomen, in de tijd dat Morkhoven het Zandvoort-netwerk (*) ontdekte. Ze had onderzoek gedaan naar het dossier-Schadwald, zogenoemd naar de jongen die 11 jaar daarvoor op 11-jarige leeftijd in Duitsland verdwenen was. Het onderzoek naar die zaak had de Werkgroep Morkhoven op het spoor van de Zandvoort-zaak gebracht. Via de stiefvader van het kind, Rainer Wolf, kwam Gina al gauw op het spoor van de betrokkenheid van de Duitse geheime dienst bij de verdwijning van de kleine Schadwald.
Op datzelfde moment begon ze problemen te krijgen met haar telefoon, fax en internet-verbinding. Ze werd regelmatig gebeld door iemand die na een lange stilte de verbinding weer verbrak. Belgacom was niet in staat de oorzaak van de telefoon-problemen en de anonieme telefoontjes te ontdekken. Het zei dat hun onderzoek had uitgewezen dat er een tweede lijn op haar telefoon aangesloten was, terwijl zij die tweede lijn nooit had aangevraagd, en dat er 'een draadje los was'.
Het was Gina Pardaens-Bernaer die een kopie had gemaakt van een van de Zandvoort-CD's en die naar de organisatie CIDE (**) in Zwitserland had gestuurd, die hem op zijn beurt weer aan Interpol deed toekomen. Ze had een 'snuff-movie' ontdekt waarin de verkrachting en de moord op een klein meisje te zien waren en waarop ze een vroegere compagnon van Michel Nihoul ontdekt had, de man die wegens de Dutroux-zaak bekend is geworden. Op een dag hielden een paar mannen haar staande terwijl ze op reis was met de trein, waarbij ze haar toevoegden dat ze met haar onderzoek moest ophouden. Vanaf dat moment reisde ze voortaan per auto, maar al snel merkte ze dat ze gevolgd werd. Ze noteerde de nummerplaten van de auto's die haar volgden, één ervan was een grijze Mercedes waarvan later zou blijken dat hij eigendom was van de ex-chauffeur van de Dolo-bar, het hoofdkwartier van Michel Nihoul in Brussel, waar hij politie-agenten placht te ontmoeten van wie de onderzoeken naar kindermisbruik-netwerken 'mislukt' waren.
Ze had met José Desart samengewerkt aan het televisie-programma 'Faits Divers' van de RTBF. Ze werden beiden door de Criminele Recherche ondervraagd over het geval Schadwald. De politieagenten waren eerder benieuwd naar haar banden met de Werkgroep Morkhoven, dan dat ze geïnteresseerd leken in de verdwijning van het kind. Het verhoor kwam op haar 'heel intimiderend over en het leek duidelijk de bedoeling om van haar te weten te komen wie haar bronnen waren', zo verklaarde ze tegenover de krant 'De Morgen'.
De belagingen via telefoon werden steeds heftiger. Ze ontving doodsbedreigingen van mensen van wie de stemmen door een elektronisch apparaat vervormd klonken. Op een dag, nadat ze op zo'n manier twee keer telefonisch bedreigd was, werd haar zoon door een auto van zijn fiets gereden, waarna de auto doorreed zonder te stoppen. Gina bracht in spoed al haar gegevens in veiligheid in kartonnen dozen van het Rode kruis en deponeerde die dozen in een loods van deze hulpverleningsorganisatie.
Vier maanden nadat Gina Pardaens-Bernaer begonnen was met de Werkgroep Morkhoven samen te werken, belde zij Jan Boeykens op, de voorzitter van die vereniging. Dat was op de avond van 14 november 1998. De telefoonverbinding werd dermate gestoord dat ze moeite hadden elkaar te verstaan, maar hij begreep dat ze weer nieuwe doodsbedreigingen had ontvangen. "Met wat ik heb ontdekt, gaat óf Belgie ontploffen, óf ik word vermoord", zei ze.
In diezelfde nacht, tegen zonsopgang op 15 november, werd zij in het wrak van haar auto aangetroffen. De auto was onder een brug gecrashed. Er werden geen remsporen aangetroffen op de plek van de crash. Daarom is het aannemelijk dat de remmen van de auto onklaar gemaakt waren. De foto van de verongelukte auto maakt verder commentaar overbodig.
België is nooit ontploft. De moord werd op geen enkele manier door de politie onderzocht. Niet lang daarna werd in het bureau van haar advocaat, Arnould, ingebroken, waarbij een paar dossiers gestolen werden.
Bron: www.droitfondamental.eu (geschreven door Werkgroep Morkhoven)
(*) De zaak-Zandvoort was een ophefmakende pedofilie-zaak in Nederland met mogelijke vertakkingen naar de zaak-Dutroux in ons land. In een appartement in Zandvoort werd in 1998 een grote hoeveelheid kinderporno gevonden. Op sommige foto's meenden onderzoekers het vermoorde Belgische meisje Katrien De Cuyper en de in Antwerpen vermiste Ken Heyrman (broertje van de vermoorde Kim) te herkennen. (**) Comité international pour la dignité de l'enfant
Zembla is een onderzoeksjournalistiek televisieprogramma van de
VARA in Nederland. Het programma onderzoekt ontwikkelingen en gebeurtenissen in de samenleving. In de Zembla-afleveringen van 11 en 18 maart 2004 (uitgezonden op NPO 2, toen nog Nederland 2) stond het verhaal centraal van Regina Louf, de zogenoemde getuige X-1. Deze getuige, een jonge vrouw uit Gent, bracht met haar verklaring over netwerken die kinderen zouden hebben misbruikt en vermoord, België in rep en roer.
Tussen 1973 en 1995 verdwenen in ons land minstens 43 kinderen die soms later vermoord zijn teruggevonden. Getuige X-1 legde in 1996 anoniem zeer gedetailleerde verklaringen af over de moord op drie meisjes: Christine van Hees, Carine Dellaert en Katrien De Cuyper. Zembla onderzocht - op basis van het politiedossier - wat X-1 nu precies verklaard heeft en wat het waarheidsgehalte van die verklaringen was.
Dit programma was nooit te zien op de Belgische televisie. Meer nog, in april 1998 gaf Procureur des Konings J. Soens een persconferentie waarin hij verkondigde dat "al de verklaringen van getuige X-1 ongeloofwaardig zijn gebleken en het voorwerp zijn van pure fantasie". Sindsdien staat Regina Louf in de publieke opinie gebrandmerkt als een fantaste en is ze vandaag de dag meer het voorwerp van spot dan slachtoffer van zwaar seksueel misbruik en mogelijke getuige van ernstige criminele feiten. Nochtans zijn sommige details uit haar getuigenverklaringen angstaanjagend waarheidsgetrouw en is het daarom niet ondenkbaar dat minstens een gedeelte van wat Regina Louf beweert, echt gebeurd is. Verder zijn er enkele zeer frappante links met een berucht geval van kinderporno in Nederland, de zogenaamde 'Zandvoort'-zaak.
Onderstaande uitzendingen van Zembla zijn daarom op zijn minst het bekijken meer dan waard. Ze zijn pas een jaar geleden op internet geplaatst en dus voor het eerst in 10 jaar vrij beschikbaar voor het grote publiek.
De X-dossiers - Deel 1
De X-dossiers - Deel 2
23-08-2015 om 00:00
geschreven door webmaster
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (46 Stemmen) Categorie:Getuige X-1 Tags:Regina Louf, X-dossiers, X-1, Zembla, NPO2, Christine van Hees, Carine Dellaert, Katrien De Cuyper, seksueel misbruik, pedofilie, mensenhandel, Marc Dutroux, Michel Nihoul, Zandvoort, Marc Verwilghen, Jean-Claude Van Espen, Patriek De Baets, Rudy Hoskens
In 2001 verscheen op de Duitse televisiezender ZDF een ophefmakende documentaire van Piet Eekman over de affaire Dutroux: "Die Spur der Kinderschänder.
Dutroux und die toten Zeugen" (Het spoor van de kinderverkrachters -
Dutroux en de dode getuigen). In deze reportage is sprake van een aantal moorden, zelfmoorden, ongevallen en verdwijningen van mensen die mogelijk getuige waren in de zaak Dutroux.
Gina Pardaens-Bernaer, een sociaal werkster, was in juli 1998 bij de Werkgroep Morkhoven gekomen, in de tijd dat Morkhoven het Zandvoort-netwerk (*) ontdekte. Ze had onderzoek gedaan naar het dossier-Schadwald, zogenoemd naar de jongen die 11 jaar daarvoor op 11-jarige leeftijd in Duitsland verdwenen was. Het onderzoek naar die zaak had de Werkgroep Morkhoven op het spoor van de Zandvoort-zaak gebracht. Via de stiefvader van het kind, Rainer Wolf, kwam Gina al gauw op het spoor van de betrokkenheid van de Duitse geheime dienst bij de verdwijning van de kleine Schadwald.
Zembla is een onderzoeksjournalistiek televisieprogramma van de
VARA in Nederland. Het programma onderzoekt ontwikkelingen en gebeurtenissen in de samenleving. In de Zembla-afleveringen van 11 en 18 maart 2004 (uitgezonden op NPO 2, toen nog Nederland 2) stond het verhaal centraal van Regina Louf, de zogenoemde getuige X-1. Deze getuige, een jonge vrouw uit Gent, bracht met haar verklaring over netwerken die kinderen zouden hebben misbruikt en vermoord, België in rep en roer.
