Gezinsbond en prof. Martin Valcke tackelen het onderwijs
Gezinsbond en prof. Valcke tackelen het onderwijs
Sinds 20 augustus heeft ons Vlaams onderwijs praktisch elke dag prijs in de kranten en andere media. Positief nieuws valt er zelden of nooit te rapen. Ook vandaag hebben de leerkrachten weer prijs. Nu is het De Gezinsbond die uitpakt met stemmingmakerij tegen het secundair onderwijs. En zoals verwacht haastte ook dit keer de Gentse prof. Martin Valcke zich om de stemmingmakerij als onderwijsexpert te ondersteunen.
In de kr...ant Het Nieuwsblad klinkt het: Leraars kijken enkel naar slechte punten. Dit zou gebleken zijn uit een enquête bij de ouders. Christel Verhas, directrice gezinspolitiek, verwijt de leraars dat ze te veel focussen op punten en tekorten. Ze besluit: De Gezinsbond pleit voor systematisch globale evaluatie en minder puntenfetisjisme. Ze weet blijkbaar niet dat heel wat scholen op uitdrukkelijke vraag van ouders in het verleden weer de punten hebben ingevoerd. We vragen ons ook af of ze al eens een oudercontact heeft bijgewoond waar de leraars uitleg geven bij de uitslag voor hun vak en bij de algemene score. Ze weet blijkbaar ook niet dat uit meer uitgebreide enquêtes elk jaar opnieuw blijkt dat de Vlaamse ouders vrij tevreden zijn over het onderwijs.
Prof. Martin Valcke is er steeds als de kakelende kippen bij om negatieve berichtgeving over het onderwijs vanuit zijn ivoren academische toren te ondersteunen. Zo onderschreef hij een paar maanden geleden ook nog de stelling dat huiswerk nefast en overbodig was. Gelukkig werd hij in een opiniebijdrage onmiddellijk teruggefloten door zijn Gentse collega-psycholoog Wouter Duyck e.d.
Dit keer sluit Valcke zich graag aan bij de kritiek van De Gezinsbond. Hij beweert: Vlaanderen is een echt puntenland, terwijl punten op zich meestal niets zeggen. Veel belangrijker is welke doelstellingen de leerlingen hebben behaald en welke de werkpunten zijn. Los van het feit dat de overgrote meerderheid van leraars nu al veel meer doet dan punten meedelen (b.v. ook werkpunten meedelen), beseft Valcke blijkbaar niet dat een doestellingenrapport voor een vak als wiskunde b.v. enorm uitgebreid zou zijn en enorm veel werklast zou bezorgen, dat het ook niet mogelijk is om' elke' doelstelling te evalueren, dat een leraar er ook nog telkens zou moeten aan toevoegen in welke mate een doelstelling is bereikt. Het feit dat Valcke in zijn eigen beoordelingspraktijk zijn mooi klinkende visie niet toepast, belet hem niet om dit wel te eisen van de leerkrachten van het secundair en lager onderwijs.
Prof. Blommaert: moord op Van Gogh, aanslagen in Parijs: we hebben het steeds zelf gezocht!
Prof. Blommaert schreef de aanslag op Van Gogh in 2004 nog op naam van een totale malaise in de Nederlandse maatschappij. In zijn standpunt gisteren in de krant 'De Standaard' durfde hij in zijn analyse van de recente aanslagen in Parijs e.d. deze drieste stelling niet meer herhalen, maar hij pakte wel weer uit met een simplistische verklaring voor de recente aanslagen in Parijs e.d. : "De aanslagen betekenen dat we worden afgerekend op wat we elders in die wereld uitrichten." We hebben het weer zelf gezocht. Ook wij protesteerden destijds tegen de invasie in Irak e.d., maar dat betekent nog niet dat dit de belangrijkste oorzaak is van de recente aanslagen.
Gisteren vroegen we ons op ons blog nog af hoe prof. Jan Blommaert en Co zouden reageren op de aanslagen in Parijs. We verwezen hierbij naar zijn analyse na de aanslag op Van Gogh uit 2004 waarbij hij stelde dat de aanslag gewoon een gevolg was van de totale malaise in de Nederlandse samenleving.
We merkten na het publiceren van die bijdrage dat Blomaaert en Co in De Standaard (gisteren) niet meer uitpakten met dezelfde drieste analyse als destijds na de moord op Van Gogh. de aanslag was een gevolg van een totale malaise in de Nederlandse maatschappij:" Dat een dergelijke malaise heel de maatschappij raakt, dat ze een totaalfenomeen is dat zich niet laat oplossen door één of enkele groepen met de vinger te wijzen als oorzaak van de ziekte. Het hele systeem is ziek, en voor dat systeem zijn alle burgers aansprakelijk, ook (en dat vergeet men vaak) de sterke burgers niet alleen de zwakken en gemarginaliseerden. De problemen die men in Nederland meent te hebben met Nederlandse Moslims zijn geen problemen van Moslims, maar problemen van Nederlanders met Moslims; het zijn relationele problemen met een grote historische, politieke en maatschappelijke diepte."
Gisteren durfde Blommaert zijn drieste analyse van 2004 niet meer herhalen, maar hij pakte tussendoor wel weer uit met een heel simplistische verklaring: "De aanslagen betekenen dat we worden afgerekend op wat we elders in die wereld uitrichten."
In 2004 klonk het dus dat de aanslagen "een gevolg waren van de totale malaise in de (Ned) samenleving; nu klinkt het een beetje anders - maar toch nog steeds vrij simplistisch.
Het verrast ons dat zovelen de simplistische analyse van Blommaert onderschreven:Mede ondertekend door Karel Arnaut (academicus), Samira Atillah (educatief medewerker), Samira Azabar (educatief medewerker), Rachida Aziz (modeontwerpster), Omar Ba (vertegenwoordiger IFOR Flanders), Samira Bendadi (journaliste), Imane Bouzarmat (burger), Sukran Bulut (coördinator Kif Kif), Yassine Channouf (Movement X), Sophie De Schaepdrijver (academica), Fikry El Azzouzi (auteur), Mohamed El Omari (jurist), Nadia Fadil (academica), Paul Goossens (journalist), Maryam Hmadoun (lid van BOEH en Karamah EU), Meryem Kanmaz (academica), Rachida Lambaret (schrijfster), Iman Lechkar (academica), Stijn Meuris (artiest), Alain Platel (choreograaf), Marc Van Ranst (academicus), David Van Reybrouck (auteur), Nadine Rosa-Rosso (lerares), Orlando Verde (stafmedewerker KifKif)
Een andere (Poolse) visie op aanslagen dan in de Vlaamse media?
Een andere (Poolse) visie op aanslagen dan in de Vlaamse media?
Kansarmoede? Polen hebben geen spatje begrip voor de mythe van kansarmoede als voedingsbodem voor moslimterreur. In een klein stadje als Kazimierz, en dat geldt des te meer voor de ontelbare kleine dorpjes in het oosten van Polen, die verre uithoek van de Europese Unie, hebben de mensen objectief gezien veel minder kansen dan de jonge moslims in de grote Westerse steden. Goedkoop, kwalitatief onderwijs op elke ...straathoek? Vergeet het. Kansen op aantrekkelijk, degelijk betaald werk? Behoorlijk klein in deze regio. Menswaardige sociale uitkeringen? Geen sprake van: een werkloze krijgt hier slechts gedurende een half jaar een (lage) werkloosheidsuitkering. En toch plegen deze mensen geen aanslagen, zegt mijn buurman, die zelf een tijdje ober was in het Tiende Arrondissement in Parijs, alsof hij zeggen wil: Wat hebben die moslimjongeren eigenlijk te klagen in Brussel of Parijs? Poolse mensen nemen hun leven in handen. Ze gebruiken hun talenten. Of ze emigreren op zoek naar een beter leven.
Westerse waarden Mensen spreken hier zonder blikken of blozen over de volgens hen noodzakelijke verdediging van westerse waarden zoals vrijheid, democratie, vrijheid van meningsuiting. Dat die boven de islam staan, dat die waarden op elke manier moeten worden verdedigd, dat is voor Polen een evidentie. Cultuurantropologe Agnieszka Koscianska van de Universiteit van Warschau merkt op: Voor Poolse mannen is het verdedigen van hun vrouwen en de nationale identiteit tegen de islam een aantrekkelijk perspectief.
Zonder invasies in Irak e.d. toch aanslagen
"Of neem de vaak herhaalde uitspraak dat de Westerse militaire tussenkomsten in het Midden-Oosten IS wakker hebben gemaakt. Poolse mensen zien het helder: En zonder die invasies was er geen moslimterreur? Polen hebben geen trek in weifelende, zoekende, van zelfhaat doordrongen hersenspinsels terwijl het bloed van 129 slachtoffers aan de straatstenen kleeft." (Ook wij hebben destijds geprotesteerd tegen de invasie in Irak, maar dit betekent nog niet dat die invasielde belangrijkste oorzaak is van de aanvallen in Parijs, Mali e.d.)
(Prof. Jan Blommaert stelde gisteren nog in De Standaard: "De aanslagen betekenen dat we worden afgerekend op wat we elders in die wereld uitrichten."
De vele academische taalrelativisten bestrijden belang van de kennis van het Nederlands en remmen zo integratie af
Integratieproblemen. Taalrelativisten bestrijden stelling dat kennis van Nederlands een belangrijke hefboom is voor onderwijskansen, emancipatie en integratie
We citeren even uit een bijdrage van Feys en Geybels in Onderwijskrant 143 oktober 2007
De stelling dat er sprake is van een alarmerende taalachterstand en dat het wegwerken ervan een belangrijke GOK- en emancipatie-hefboom is, wordt het sterkst bestreden door de taalachterstandsnegationisten, door vertegenwoordigers van de migrantenverenigingen, Alleen al het onderschrijven van die stelling zou volgens hen een daad van discriminatie en racisme zijn. De Antwerpse docent Jürgen Jaspers verkondigde: Allochtone Marokkaanse scholieren kennen het Nederlands wel. Ze doen enkel alsof ze het niet kennen. Volgens Jaspers hebben die zogenaamde achterstandsleerlingen een groot talenpotentieel en kunnen ze soepel omspringen met verschillende communication modes en taalvariëteiten. Sociolinguïst Jan Blommaert stelde: Een Nigeriaan in de Gentse Rabotwijk zou veel beter op school Turks leren dan Nederlands, enzovoort.
De politiek-correcte ideologen pakken graag uit met de ideale multiculturele maatschappij in wording waarin de hybride mens die thuis is in verschillende culturen en talen een specifiek cultureel kapitaal bezit dat hem veel voordelen bezorgt.
Prof. Jan Blommaert en Piet Van Avermaet (Steunpunt GOK & Diversiteit) schreven vorig jaar een bijdrage over de taalnaïviteit in het beleid van de ministers Vandenbroucke en Keulen. Zij bestempelden het voornemen om meer aandacht te besteden aan taalstimulering als een vorm van taalnaïviteit. Vandenboucke en Keulen geloven volgens hen te sterk in de taalstimulering als een belangrijke hefboom (Wiens Nederlands? Over taalnaïviteit in het beleid, Sampol, maart 2006).
Men zou volgens Blommaert en Van Avermaet beter die tijd investeren in het inspelen op de moedertaal van de migranten en op het bij hen aanwezige meertalige repertoire. We citeren even een passage. Het is hoog tijd dat men de retoriek inzake thuistaal versus schooltaal herziet in het licht van dit soort intense meertaligheid Nederlands is voor veel migranten in ons land lang niet de belangrijkste taal en zal dat ook niet snel worden Er bestaat overigens geen algemeen geldend recept voor de remediëring van taalachterstand: zon remedies moeten gebaseerd zijn op een realistische en accurate inschatting van de behoeften, mogelijkheden en gebreken. Zoniet biedt men mensen een volkomen nutteloos instrument aan: een paar rolschaatsen om zich tegen de regen te beschermen. Zolang bijvoorbeeld een Nigeriaan in de Gentse Rabotwijk blijft wonen en niet naar Sint-Martens Latem kan verhuizen, en zolang de Turkse migrantengemeenschap zich sociaal-economisch verder emancipeert in die buurt (wat men moeilijk kan bestrijden) zal hij vooral Turks nodig hebben. Die slechte meertaligheid (van die Negeriaan die onvoldoende Nederlands kent) is dan ook geen probleem maar een probleemoplossend instrument voor die migrant.
Blommaert en Van Avermaet zijn het verder niet eens met de stellingen: dat migrantenkinderen vanuit hun achtergrond een taalprobleem hebben en dat dit een negatieve invloed heeft op hun leerprestaties dat men zonder Nederlands onmogelijk goed kan functioneren dat kennis van het Nederlands allerhande mogelijkheden opent die er anders niet zouden zijn dat Nederlands dat men in NT2 cursussen leert, ouders wel in staat stelt het huiswerk van hun kinderen te begeleiden.
Op de studiedag TREFzeker van 8.02.2007 relativeerde Piet Van Avermaet eens te meer het belang van het Nederlands en van het standaardnederlands in het bijzonder. Hij stelde dat we er ten onrechte van uitgaan dat veel immigranten onvoldoende talige instrumenten hebben om te functioneren in onze samenleving. In een recente spreekbeurt bekritiseerde Jan Blommaert de taalvoorstellen van minister Vandenbroucke aldus: Mijn kritiek op de Beleidsbrief De lat hoog voor talen in iedere school draait rond het feit dat we ook daar volkomen achterhaalde, reductionistische beelden zien van taal en van taalcompetentie. De recepten die de minister nu voorschrijft zijn recepten waarvan men zo kan voorspellen dat ze alle bestaande ongelijkheden blijven bestendigen. De voorstellen van de Beleidsbrief zullen de bestaande ongelijkheden niet wegwerken, want de centrale visie die erin vervat zit is net de visie die thans de ongelijkheden versterkt en bestendigt (Taal, de leeromgeving, en de hoge lat. Bedenkingen bij taalbeleid en taalkennis. Leerstoel Onderwijsvernieuwing, Universiteit Antwerpen, februari 2007).
Ook socioloog Orhan Agirdag (TurkseStudent.be) nam recentelijk afstand van de stelling dat de taalachterstand een groot probleem vormt (www.turkse.student.be). Er zijn volgens hem empirische tegenargumenten: een allochtoon die de Nederlandse taal machtig is en een allochtoon die deze taal niet machtig is, maken beiden even weinig kans om te slagen. De ideologie van de taalachterstand maakt volgens hem ook nog de formele discriminatie mogelijk: leerlingen mogen geweigerd worden om de spreiding te bevorderen. Agirdag bekritiseert ook de uitspraken van prof. Jan Van Damme e.a. die in hun onderzoek o.a. vaststelden dat allochtone 12-jarigen met eenzelfde niveau en IQ als autochtone leerlingen evenzeer ASO volgden en er ook even succesvol waren. De stelling dat het IQ een grote invloed heeft op de schoolcarrière en de stelling dat er minder talent aanwezig is bij de Turkse migranten bestempelt Agirdag als quasi-fascistisch.
Taalachterstandsnegationisten als Jan Blommaert, Jürgen Jaspers, Piet Van Avermaet, Orhan Agirdag en vela anderen, ontkennen dus nog steeds de grote taalproblemen en hun gevolgen voor het leerproces. Ze staan niet alleen met hun opvatting. Ides Nicaise, Sven Groenez en Inge Van den Brande (Hiva) beweren: Migrantenkinderen worden in het basisonderwijs meer gehinderd door de socio-professionele status van hun ouders, dan door hun taal of nationaliteit. Het is dus de school die discrimineert omdat de allochtone ouders een lager beroep uitoefenen. Nicaise en co stellen verder: De etnisch-culturele barrières duiken pas echt op bij de studieoriëntering in het secundair onderwijs (Cijferboek sociale ongelijkheid in het Vlaamse onderwijs: (LOA-rapport nr. 10, Leuven). Nicaise en co verwachten dan ook alle heil van comprehensief secundair onderwijs. Nico Hirtt en Ides Nicasie ontkennen ook de invloed van de taalfactor in hun EPO-boek. Ook in het recentet boek Gokken op de toekomst (o.c.) van Jos Crré en co is er weinig of geen aandacht voor de taalachterstand.
Samen met minister Vdb en vele anderen gaan wij ervan uit dat migrantenleerlingen en hun ouders veel baat hebben bij het leren van een basisniveau Nederlands en dat dit het best in het AN gebeurt mede in functie van het begrijpen en schrijven van teksten. Het pleidooi voor meertalig onderwijs, voor het inspelen op de diverse talen en taalvarianten, afstemming op de allerindividueelste noden van de leerling nu en later, blijft heel algemeen en blijven onuitvoerbaar in de praktijk. In punt 7 gaan we hier verder op in.
2 Ook migrantenverenigingen liggen dwars
In het verleden bekritiseerden vertegenwoordigers van het Minderhedencentrum, het Minderhedenforum, Kif Kif het belang van het centraal stellen van het aanleren van het Nederlands. Op een studiedag van het Minderhedenforum (18.11.03) stelde Hilde De Smedt (De Foyer) dat er te veel gefocust werd op het taalprobleem. Spreekster Meyrem Almaci (VUB, Groen) sprak daarna zelfs over een vorm van taalfetisjisme vanuit vele scholen, dat averechts werkt in de emotionele binding met de taal. Ze pleit eerder voor het creëren van boeiende situaties binnen en buiten de school om leerlingen graag Nederlands te leren gebruiken. Ook vertegenwoordigers van het Minderhedenforum zijn deze mening toegedaan; ze noemen de voorstellen van de recente Rondetafelconferentie over het Nederlandstalig onderwijs in Brussel repressieve vormen van volksopvoeding in 2007 (DS, 15.07.07). Ook Loredana Marcchi (De Foyer) poneerde herhaaldelijk dat de Vlaamse Gemeenschap overdreven aandacht schenkt aan het taalaspect van de integratie. In plaats van aan te dringen op een meer krachtdadige aanpak van de taalachterstand, pleiten zowel het Minderhedencentrum als het Minderhedenforum voor meertalig onderwijs met veel aandacht voor OETC (onderwijs in de eigen taal en cultuur).
In september 2006 publiceerde het Platform onderwijs van het Vlaams Minderhedencentrum de brochure Meertaligheid als meerwaarde. Visietekst met betrekking tot het constructief omgaan met thuistalen in onderwijs en opvoeding. In deze en in andere publicaties treffen we nooit pleidooien aan voor het aanleren van het Nederlands. We lezen zelfs dat de stelling dat het kennen van het Nederlands een belangrijke factor van het schoolsucces, heel betwistbaar is. In punt 7 bespreken en bekritiseren we hun stellingen in verband met OETC (onderwijs in de eigen taal en cultuur) en meertalig onderwijs.
3 Stichting Gerrit Kreveld: negationisme en nefaste voorstellen
De Stichting Gerrit Kreveld is enkele jaren geleden opgericht om het sociaal-democratisch gedachtegoed te ondersteunen. In 2005 organiseerde de Stichting in Gent het colloquium Onderwijs onderweg in de immigratiesamenleving en ze publiceerde een gelijknamig boek bij Academia Press (2006). Veel experts inzake deze thematiek namen deel aan het debat: Koen Pelleriaux, Ides Nicaise, Koen Jaspaert, Kaat Delrue (Steunpunt), Mieke Van Houtte,
De zgn. experts geven wel toe dat hun adviezen ingaan tegen de gangbare opvattingen. Zo besteden ze geen aandacht aan het wegwerken van de taalachterstand van de allochtone leerlingen, aan het belang van intensere taalstimulering in het kleuteronderwijs Integendeel. De auteurs bekritiseren de buitensporig hooggespannen verwachtingen omtrent de rol van taalonderricht in de bestrijding van onderwijsachterstanden. Zij betreuren verder dat de meeste leerkrachten andere thuistalen als een bron van leerachterstand ervaren, vooral als het gaat om risicoleerlingen uit lagere sociale milieus. Ook de vraag/eis aan anderstalige leerlingen om in klas en eventueel ook op de speelplaats Nederlands te praten wordt bekritiseerd: Menige Vlaamse school brandmerkt eigen talen van allochtone leerlingen door het stellen van verbodsregels op het spreken van andere talen dan het Nederlands. Uit onderzoek van Jaspers zou blijken dat migrantenleerlingen een vrij groot en soepel talenpotentieel hebben (Nieuwe denksporen voor een gelijkekansenbeleid in het onderwijs, Sampol, 2006).
In het rapport lezen we ook veel kritiek op allerlei benepen voorstellingen van wat goed taalonderwijs moet zijn. De leraar verbetert bijvoorbeeld het woord penalty en leert het correcte woord strafschop, terwijl in alledaagse situaties zowat alle leerlingen penalty gebruiken. Het aanleren van AN-woorden als strafschop, ventiel zou totaal overbodig zijn omdat de leerlingen dat toch veelal niet in hun normale functioneren gebruiken. Als leerlingen in een tekst de termen strafschop, ventiel niet begrijpen, dan is dit blijkbaar ook niet erg. Ook prof. Koen Jaspaert relativeert in zijn bijdrage in het boek Onderwijs onderweg in de immigratiesamenleving de taalproblemen. Hij minimaliseert ook het belang van het standaardnederlands net zoals dit het geval was in de eindtermen Nederlands die Jaspaert mede opstelde.
De taalachterstandsnegationisten, het Minderhedencentrum, het Steunpunt GOK, de Gerrit Kreveld Stichting negeren en/of relativeren de taalachterstand en het belang van het leren van standaardnederlands. Het verrast ons dat zij nog steeds niet inzien dat de gebrekkige kennis van het Nederlands een groot en onderschat probleem is en dat zij weinig belang hechten aan het vroegtijdig en intens aanleren van het Nederlands. Ze beweren dat ze zich baseren op wetenschappelijk onderzoek, maar negeren de belangrijke rapporten van experts als prof. Catherine Snow (zie pagina 11 in dit nummer) en de praktijkervaring in Finland e.d.
Bijlage
In 2009 manifesteerde de Gentse academicus ICO Maly (momenteel: KifKif)zich als een radicale taalachterstandnegationist. Docent Eddy Bonte (Hogeschool Gent & later NVAO-medewerker) ergerde zich mateloos aan de sterke relativering van de kennis van het Nederlands, zoals dit o.a. tot uiting kwam in Ico Malys boek De beschavingsmachine. Wij en de Islam (EPO, 2009) en in standpunten van Jan Blommaert. Een verontwaardigde Eddy Bonte schreef op zijn blog als reactie: Ico Maly vertelt een wansmakelijk verhaal: Nederlands leren werkt bij allochtonen niet emanciperend, maar discriminerend. Ja, lees het opnieuw: allochtonen die Nederlands kennen hebben geen werktuig van emancipatie maar van discriminatie in handen. Hoe Maly dat bewijst? Simpel: in bepaalde gevallen is kennis van het Nederlands een voorwaarde, bijv. om een sociale woning te kunnen huren. Conclusie van Maly: hier spreekt men Nederlands wordt gebruikt om te discrimineren . Nederlands kennen werkt o.i. wel emanciperend, zoals de kennis van elke taal altijd emanciperend werkt. Natuurlijk kan men de voorwaarde kennis van het Nederlands contesteren, zoals men het bezit van papieren als noodzakelijke voorwaarde kan contesteren, maar dat doet niets af aan het feit dat wie Nederlands kent daar in Vlaanderen zijn voordeel mee doet.
Jammer genoeg wordt deze opinie ook gesteund door een andere Gentse academicus, met name Jan Blommaert, en de groep KifKif, zodat veel zichzelf progressief noemende Vlamingen in deze open val trappen. In de VS twijfelt niemand aan het nut van de Engelse taal: wie niet slaagt voor de taaltest TOEFL, kan het vergeten. In Nederland hoor je het discours van Maly en Blommaert niet, in Frankrijk is het Frans de taal van de République, in Spanje leert elke vreemdeling meteen Spaans.
... De waarheid luidt dat het valse discours van Maly en Blommaert invloedrijke allochtonen ertoe zal aanzetten de kennis van het Nederlands te contesteren en zo de derde en binnenkort de vierde generatie verder het getto zal induwen ... De waarheid luidt dat een bepaald soort Vlamingen de allochtonen in deze zelfcastratie steunt, hun slachtofferrol voedt, hun achterstand vergoelijkt (nu met een academisch sausje) en ze paternalistisch behandelt als een bende achterlijke tsjoek-tsjoeks. Daarom noem ik het een wansmakelijk verhaal. No pasaran.
Hoe zouden cultuurrelativisten als prof. Jan Blommaert op aanslag in Parijs reageren?
Hoe zouden prof. Jan Blommaert en zijn cultuurrelativistische geestesgenoten op de aanslag in Parijs reageren? We verwijzen even naar zijn reactie destijds op de moord op Fortuyn en Van Gogh.
Revelerende reactie destijds van prof. Jan Blommaert van moord op Fortuyn/ Van Gogh : moord is gevolg van totale malaise in Nederlandse samenleving! Merkwaardig genoeg kwam hier geen reactie op van anderen redactieleden van Sampol e.d.
Passages ui deze bijdrage. ... Blommaert: ."Een moord zoals deze, net zoals die op Fortuyn, mag dan al het werk zijn van één op hol geslagen individu of een ultra-radicale groupuscule, ze wijst ook op een zeer ernstige malaise in heel de samenleving, niet enkel op de ontsporing van één deelgroep of een reeks individuen.
En wil men van schuld naar herstel, wil men hieruit lessen trekken, dan moet men dit inzien: het gaat om een probleem van heel Nederland. De huidige Nederlandse malaise is te vergelijken met diegene die in België het midden van de jaren tachtig en de jaren negentig karakteriseerde: de jaren van diepe economische crisis, hoge werkloosheid, verstikkende besparingsmaatregelen, toenemende maatschappelijke dualisering, de jaren van het geweld van de CCC, de Bende Van Nijvel en de Bende Haemers, van de moord op Cools, de ontvoering van Van den Boeynants, de Agusta-affaire en andere grote corruptieschandalen, de dood van Belgische paras in Rwanda, en tenslotte de affaire Dutroux. Er hing hier toen een gevoel dat niks nog lukte en alles fout ging, dat de overheid ons voor het lapje hield, dat allerhande groepen mensen van onze welvaart profiteerden en niets terug deden, dat er straffeloosheid heerste, dat de toekomst er belabberd uit zag. Er was geen vertrouwen in het systeem, de overheid, of in elkaar, het wantrouwen regeerde. In België waren dat de jaren waarin het Vlaams Blok gestaag de funderingen goot voor zijn later succes. En zoiets maakt men nu ook in Nederland mee.
Men doet er dan ook goed aan in Nederland de lessen te leren die men in België niet heeft getrokken: dat een dergelijke malaise heel de maatschappij raakt, dat ze een totaalfenomeen is dat zich niet laat oplossen door één of enkele groepen met de vinger te wijzen als oorzaak van de ziekte. Het hele systeem is ziek, en voor dat systeem zijn alle burgers aansprakelijk, ook (en dat vergeet men vaak) de sterke burgers niet alleen de zwakken en gemarginaliseerden. De problemen die men in Nederland meent te hebben met Nederlandse Moslims zijn geen problemen van Moslims, maar problemen van Nederlanders met Moslims; het zijn relationele problemen met een grote historische, politieke en maatschappelijke diepte."mmm
Ook veel academici propageerden cultureel relativisme, superdiversiteit e.d.
Velen propageerden Over cultureel relativisme en afwijzing integratie
"As well as the superior virtue of the oppressed, for years the Left has been in thrall to the idea that cultural relativism, (where its their culture trumps its wrong), is a great principle, and not an affront to the very notion of an equal human race.
For at least 20 years Left wing students across the land have been immersed in cultural relativism and the belief that the primary aim of the Left is to defend other peoples beliefs. It now runs incredibly deep.
Add ...to that the other dominant strand of Left-wing thought, that everything can be blamed on the West, and we see a Left that is now utterly unprepared both intellectually and emotionally for the fight against ISIS. Even the moderate Left has struggled until now to see Islamism up to and including ISIS for what it is, as evidenced by the response to the Charlie Hebdo murders Well, they shouldnt really have been drawing those offensive cartoons. As this article says, It should have been obvious all along that the cartoons were merely an excuse."
Much of the Left has been eaten alive by Islamism. This truly regressive and oppressive political philosophy has all but destroyed a movement that once desired
De nieuwe Onderwijskrant, jubileumnummer 175, is verstuurd naar de abonnees en staat ook op www.onderwijskrant.be
Inhoud:
*175 Onderwijskranten vanaf 1977, honderden bijdragen op Onderwijskrantwebsite, dagelijkse bijdragen op blog en facebookpagina sinds 2013
*Minister Crevits over zorgzame invoering M-decreet, eerste graad, aso & B-attest,zinloos zittenblijven, grote schooluitval & duaal leren, meerstemmige STEM; learning park & ontscholing, ontstoffing leerplannen ... Een eerste balans
*B-attest: vroeger nefaste waterval, straks heilzame stroomversnelling? Van afschaffing B-attest naar afdwingbaar B-attest & quasi verbieden zittenblijven
*De school: a place to be - visie van een directeur en pedagoog
*Vlotte synthese via lettergroeplezen en rol binnen de Directe Systeemmethodiek
*Multiple-choice-examens: kritiek op schrappen giscorrectie in UGent & pleidooi voor alternatieve aanpak van Dudal in Onderwijskrant nr. 170
*VLOR-stemmingmakerij-startdag 17 september j.l
*Faire onderwijskansen versus egalitaire onderwijsideologie: prof. Marc De Vos bevestigt onze standpunten in zijn boek Ongelijk maar fair
Over de mislukking van de radicale onderwijshervorming in Québec
Over de mislukking van de radicale inhoudelijke onderwijshervorming in Québec (competentiegericht en constructivistisch, ...), , een richting die ook in Vlaanderen door tal van nieuwlichters gepropageerd werd en wordt.
Réforme de léducation Aveux, confessions, espérances
17 novembre 2015 | Normand Baillargeon - Essayiste | Éducation
Depuis plus dun quart de siècle, je suis professeur en sciences de léducation à lUQAM. [ lerarenopleiding ] Je quitterai prématurément ce milieu sous peu, pour des raisons qui ont beaucoup à voir avec la réforme québécoise de léducation.
Jétais chroniqueur en éducation au Devoir au milieu des années 1990 quand ce grand chantier de réflexion collective sur laggiornamento de notre système scolaire appelé États généraux de léducation a été lancé. À ce moment, une collègue de ce journal ma fait une remarque qui na cessé de me hanter depuis, alors que sa pertinence devenait de plus en plus grande. Elle soutenait que la constitution de ce chantier linquiétait parce quon ny avait pas prévu de comité scientifique. Lavenir allait lui donner entièrement raison.
Ces États généraux ont donc débouché sur la réforme, une très vaste et très novatrice proposition pour lessentiel imaginée au ministère de lÉducation et dans les facultés déducation.
Je suppose que, quelque vingt ans plus tard, toute personne de bonne foi conviendra des propositions suivantes :
1 ) Cette réforme a été un échec dans la mesure où elle na pas rempli les promesses que ses concepteurs avaient placées en elle, tout particulièrement auprès des populations fragiles, en difficulté et ayant propension au décrochage qui devaient en bénéficier.
2 ) Cet échec était prévisible au vu de la littérature scientifique pertinente et a même été prédit par quelques personnes, un groupe dont je fais partie.
3 ) Le succès de la réforme, sil avait eu lieu, aurait constitué un véritable événement qui aurait amené nombre de chercheurs au fait de la littérature scientifique et philosophique pertinente à se pencher sur ce singulier cas du Québec, qui aurait à leurs yeux été une sorte dénigme à résoudre. Ce ne fut pas le cas.
4 ) La réforme de léducation a été un très substantiel détournement des États généraux : ceux-ci réclamaient un rehaussement curriculaire, celle-là a mis en avant une mutation de la pédagogie, où la pratique de projets et la notion de compétence occupaient une place prépondérante.
Idées fausses
Non seulement, en sciences de léducation et au ministère de lÉducation, ignore-t-on généralement ce que la recherche crédible permet davancer, non seulement des idées qui ailleurs seraient tenues pour peu crédibles sont-elles acceptées dans luniversité comme au ministère, mais il circule en plus dans ces milieux nombre didées démonstrativement fausses et en certains cas dangereuses. Faut-il sétonner, dès lors, que, dans mon milieu de travail, on ait pu faire de la place à lastrologie comme moyen dorientation scolaire (cest le sujet dun mémoire soutenu à lUQAM) ou que le créateur de la synergologie, une pseudoscience notoire, puisse travailler chez nous à un doctorat en éducation appliquant à léducation cette pseudoscience ?
Le milieu des sciences de léducation est un milieu relativement fermé, composé de gens qui restent entre eux et qui disposent néanmoins, avec le ministère, dun énorme pouvoir sur ladoption des politiques publiques, de ressources et de capital tout court, comme institutionnel , sans guère avoir à véritablement rendre de comptes même quand ce quils avancent et proposent na guère de légitimité épistémique.
Jai proposé à ce propos de parler dune « funeste alliance », celle qui lie des facultés universitaires déducation se félicitant de la valeur de leurs travaux en raison de leur adoption par les politiques publiques, et du ministère, se félicitant de son côté du sérieux de ses décisions parce quelles seraient fondées sur de la recherche émanant de facultés universitaires en éducation.
On aura compris que, à lUQAM comme dans les autres institutions concernées, ladoption, la défense, puis limplantation de la réforme, tout cela ne pouvait se faire sans une grande violence exercée contre les opposants, peu nombreux au demeurant.
Je dirai simplement quà part être mis à pied, jaurai payé personnellement et professionnellement tous les tributs quil y avait à payer pour dire ce que jai dit et que jai même dû me résoudre à aller sur la place publique pour me faire entendre, puisque cela était à peu près impossible au sein des murs de mon université.
Cercle fermé
Jai suggéré et je maintiens que lépisode de la réforme donne assez fortement à penser quil existe au Québec, en éducation, une sorte de cercle fermé sapparentant à une nomenklatura qui rend extrêmement difficile non seulement lexpression de positions critiques ou dissidentes, mais aussi une sorte dimpartialité informée devant ce qui est avancé. Le Conseil supérieur de léducation avait été pensé, entre autres, afin de permettre une perspective citoyenne et critique sur le monde de léducation : mais il ne peut manifestement jouer ce rôle quand il est largement composé de gens qui ont conçu ou promu ce quils doivent juger (ce qui explique sans doute que léchec de la réforme semble toujours être la faute des autres, et notamment des enseignants, des syndicats, des médias qui nont rien compris ou ont été mauvais joueurs). Un comité de sages pourrait sans doute être imaginé qui jouerait ce rôle dobservateur impartial.
La suggestion à laquelle je suis le plus attaché, celle sur laquelle je fonde mes plus grandes espérances, concerne toutefois la formation des maîtres. Les facultés de sciences de léducation devraient recentrer sur elle leur mission, et former des maîtres hautement cultivés, au fait de la recherche scientifique, et, pour ce qui est du secondaire, possédant une solide formation disciplinaire acquise à luniversité dans les domaines pertinents. Elles devraient enfin renoncer à ce clientélisme quelles pratiquent sans retenue et devenir des véritables filières délite.
Je nous souhaite la lucidité et le courage que tout cela demandera de nous.
Superdiversiteit i.v.p. integratie? Multiculturaliteit in het kwadraat? Is integratie als beleidsconcept niet langer zinvol?
Superdiversiteit
i.v.p. integratie? Multiculturalisme in het kwadraat? Is/was integratie als beleidsconcept niet zinvol?
Situering bijdrage
In een opiniebijdrage in De Morgen (Zijn we in oorlog?
Niet in de klassieke zin) schrijft Torfs terecht: Progressieve geesten waren altijd voor de multiculturele samenleving,
zonder veel inhoudelijke verduidelijking. Hij stelt o.a. Er is enkel ruimte voor multiculturaliteit
binnen de democratische rechtsstaat. Een paar jaar geleden pleitten heel wat
progressieve geesten voor superdiversiteit, een radicalisering van multiculturalisme Volgens propagandisten van de superdiversiteit
was het niet langer duidelijk aan welke opvattingen en gebruiken minderheden
zich zouden moeten aanpassen. Het klassieke integratieproject en zelfs de notie
multiculturaliteit zouden voorbijgestreefd zijn. Volgens de de superiversiteit-propagandisten betekent
het radicaal opdoeken van het integratie-concept tevens betekent dat de kennis
van het Nederlands nog veel minder belangrijk geworden is en zelfs de
emancipatie van de allochtone burgers hindert i.p.v. bevordert.
We plaatsten in 2014 op ons facebook en blog al een bijdrage over superdiversiteit,
als reactie op twee recente en radicale pleidooien voor superdiversiteit. Er
was vooreerst het pleidooi van de Nederlandse prof. Maurice Crul tegen integratie
en voor zgn. superdiversiteit (Multiculturalisme is dood, DM, 18 januari
2014.De Leuvense prof. Kris Van den Branden, ex-directeur Steunpunt
NT2 Leuven en momenteel van het Leuvens Centrum voor taal en onderwijs, schaarde zich in zijn blog Over
superdiversiteit, onderwijs en erbij horen van 2 februari 2014 enthousiast achter
de superdiversiteitsideologie en tegen het streven naar integratie. We
citeren nog eens onze reactie (februari 2014) op deze twee superdiversiteitspleidooien.
Onze reactie op
superdiversiteit van februari 2014
In een aantal recente pleidooien voor superdiversiteit
wordt de indruk gewekt dat door de multiculturaliteit de thematiek van de
integratie en het belang hierbij van de kennis van het Nederlands niet zo
belangrijk meer zijn. De Vlaamse samenleving en schoolbevolking zijn inderdaad
in tal van regios superdivers geworden. Dit is o.i. geen argument om het
belang van d...e kennis van het Nederlands te minimaliseren; integendeel: een
gemeenschappelijke taal is nog belangrijker in een superdiverse maatschappij en
school. Pleidooien voor superdiversiteit gaan vaak samen met pleidooien voor
het relativeren van het belang van integratie en van de kennis van het
Nederlands.
Ook prof. Maurice Crul, pleit in zijn boek
Superdiversiteit. Een nieuwe visie op integratie voor het radicaal verlaten
van de klassieke visie op integratie. Dit kwam ook tot uiting in zijn
opiniebijdrage in De Morgen van zaterdag 18 januari 2014: j.l.:
Multiculturalisme is dood, rechts-populisme is achterhaald. Volgens Crul en
andere propagandisten van de superdiversiteit is het niet langer duidelijk aan
welke opvattingen en gebruiken minderheden zich moeten aanpassen. Het
klassieke integratieproject zou totaal voorbijgestreefd zijn.
Kris Van den Branden, ex-directeur Steunpunt NT2 Leuven,
schaarde zich in zijn blog Over superdiversiteit, onderwijs en erbij horen
van 2 februari 2014 achter de superdiversiteitsideologie. Hij nam vooreerst
afstand van de visie van minister Geert Bourgeois die de integratie en de
kennis hierbij van het Nederlands heel belangrijk vindt. Van den Branden is
steeds tegenstander geweest van NT2-onderwijs en concludeerde in dezelfde lijn:
Zou het kunnen dat de verdere
kwaliteitsverhoging van het Vlaamse onderwijs minder afhangt van didactische
spitsvondigheden dan van ons vermogen om elke leerder het gevoel te geven dat
hij/zij erbij hoort? Over NT2 repte hij met geen woord; het zou volstaan
dat die leerlingen het gevoel krijgen erbij te mogen horen. Hieruit trekken
sommigen de conclusie dat het opdoeken van de integratie-idee ook betekent dat
de kennis van het Nederlands veel minder belangrijk geworden is. Ook de Leuvense prof. Ides Nicaise fulmineerde
al in De school van de ongelijkheid (2007) tegen het verderfelijke
assimilatiespoor en tegen NT2.Van den
Branden ontving met zijn Steunpunt NT2-Leuven in de periode 1990-2010niet minder dan 12,5 miljoen euro ter
ondersteuning van de uitbouw van intensiefNT2. Het Leuvens Steunpunt concludeerde al na een paar jaar dat NT2
overbodig was in het basisonderwijs en dat NT2=NT1.
In het rapport Biedt
het concept integratie nog perspectief? (december 2013) nam het Nederlands
Sociaal en Cultureel Planbureau terecht afstand van het schrappen van het
integratie-concept vanwege superdiversiteit-ideologen. Het Planbureau wil niet
zomaar het belang van integratie en van de kennis van het Nederlands hierbij
laten vallen. We citeren even. Dat vanwege superdiversiteit niet langer
duidelijk is aan welke opvattingen en gebruiken minderheden zich moeten
aanpassen, en dat daardoor iedereen zich aan iedereen gaat aanpassen lijkt ons
een vreemde voorstelling van zaken. Alsof verschuivende getalsmatige
verhoudingen ertoe leiden dat centrale elementen van een cultuur van de
ontvangende samenleving als vanzelf en zonder problemen mee gaan schuiven.
Superdiversiteit
strijkt cultuurverschillen niet glad en met superdiversiteit zijn de discussies
over de betekenis van verschillende normen niet beslecht. In Europees verband
bestaan er tal van activiteiten, zowel beleidsmatig als in het onderzoek, die
vertrekken vanuit het concept integratie. Het is belangrijk om hierop te kunnen
blijven aansluiten. Integratie als (beleids)concept is nog steeds waardevol.
Deze argumenten voor en tegen afwegend zijn wij van mening dat integratie als
(beleids-) concept in ere gehouden moet worden. Het integratievraagstuk speelt
nog in volle omvang, en dan is het vreemd om dit niet als zodanig te benoemen.
We merken overigens dat prof. Crul wel de superdiversiteit verdedigt, maar zich
tegelijk geen tegenstander toont van intensief NT2.
In een recent debat
wees de ruimdenkende filosoof Philippe Van Parijs terecht op het belang van het
kennen van de taal van de streek - ook voor de sociale integratie en cohesie:
Sprekers van nieuwe talen met lagere status leren best de taal van de streek
waar ze gaan wonen omdat anders de sociale cohesie, de maatschappelijke
samenhang onder druk dreigt te komen. Mensen die elkaars taal niet kennen,
kunnen moeilijk samen-leven. Het gebrek aan kennis van de lokale taal, werkt
ook de sociale mobiliteit van de nieuwkomers tegen, wat leidt tot economische
achterstand. Tenslotte is de kennis van het Nederlands noodzakelijk om
volwaardig burger te kunnen zijn in Vlaanderen en bijvoorbeeld het politieke en
maatschappelijke debat te kunnen volgen, laat staan er aan deel te nemen."
(Meer uitvoerig in E-book 1-Google: The linguistic territoriality principle:
right violation or parity of esteem?)
Bijlage 1
In 2009 manifesteerde de Gentse academicus ICO Maly
(momenteel: KifKif)zich als een radicale taalachterstandnegationist. Docent Eddy Bonte (Hogeschool Gent & later
NVAO-medewerker) ergerde zich mateloos aan de sterke relativering van de kennis
van het Nederlands, zoals dit o.a. tot uiting kwam in Ico Malys boek De
beschavingsmachine. Wij en de Islam (EPO, 2009) en in standpunten van Jan Blommaert.
Een verontwaardigde Eddy Bonte schreef op zijn blog als reactie: Ico Maly
vertelt een wansmakelijk verhaal: Nederlands leren werkt bij allochtonen niet
emanciperend, maar discriminerend. Ja, lees het opnieuw: allochtonen die
Nederlands kennen hebben geen werktuig van emancipatie maar van discriminatie
in handen. Hoe Maly dat bewijst? Simpel: in bepaalde gevallen is kennis van het
Nederlands een voorwaarde, bijv. om een sociale woning te kunnen huren.
Conclusie van Maly: hier spreekt men Nederlands wordt gebruikt om te
discrimineren . Nederlands kennen werkt o.i. wel emanciperend, zoals de kennis
van elke taal altijd emanciperend werkt. Natuurlijk kan men de voorwaarde
kennis van het Nederlands contesteren, zoals men het bezit van papieren als
noodzakelijke voorwaarde kan contesteren, maar dat doet niets af aan het feit
dat wie Nederlands kent daar in Vlaanderen zijn voordeel mee doet.
Jammer genoeg wordt deze opinie ook gesteund door een andere
Gentse academicus, met name Jan Blommaert, en de groep KifKif, zodat veel
zichzelf progressief noemende Vlamingen in deze open val trappen. In de VS
twijfelt niemand aan het nut van de Engelse taal: wie niet slaagt voor de
taaltest TOEFL, kan het vergeten. In Nederland hoor je het discours van Maly en
Blommaert niet, in Frankrijk is het Frans de taal van de République, in Spanje
leert elke vreemdeling meteen Spaans.
... De waarheid luidt
dat het valse discours van Maly en Blommaert invloedrijke allochtonen ertoe zal
aanzetten de kennis van het Nederlands te contesteren en zo de derde en
binnenkort de vierde generatie verder het getto zal induwen ... De waarheid
luidt dat een bepaald soort Vlamingen de allochtonen in deze zelfcastratie
steunt, hun slachtofferrol voedt, hun achterstand vergoelijkt (nu met een
academisch sausje) en ze paternalistisch behandelt als een bende achterlijke
tsjoek-tsjoeks. Daarom noem ik het een wansmakelijk verhaal. No pasaran.
Bijlage 2
Veel politiek correct denkenden, propagandisten van de
victimisation en pleitbezorgers van superdiversiteit i.p.v. integratie,
hebben integratie veelal bestreden - ook kennis van het Nederlands was volgens
hen niet belangrijk. Wie pleitte voor kennis van het Nederlands en voor het
invoeren van intensief NT2-onderwijs vanaf de eerste dag van het
kleuteronderwijs, werd zelfs als taalracist bestempeld.
Malika Sorel (ex-lid Hoge Raad Migratie Frankrijk) stelt dat
precies propagandisten van de victimisatie mede-verantwoordelijk zijn voor de
'actes de violences contre la société. Qui a participé à déresponsabiliser les
migrants et leurs descendants et qui a, fait naître puis croître un
ressentiment envers la France et les Français - lequel engendre de la
souffrance, mais aussi des actes de violences contre notre société..... Le
modèle français d'intégration n'a pas échoué, il n'a guère été appliqué :
...Les politiques de diversité, qui rendent plus attrayante la revendication
dappartenance à une communauté étrangère plutôt quà la communauté nationale
française".
Na het onderwijs, breekt J. Braeckman nu ook de religie af
De vrijzinnige Braeckman braakt vandaag eens te meer zijn gal uit op deredactie.be.
Op 12 september mocht Braeckman al op deredactie zijn stemmingmakerij tegen het onderwijs botvieren. Hij stelde o.a :"Ik schat dat ongeveer de helft van de tijd dat ik op school zat, tijdverspilling was. Al die tijd dat leerlingen op een schoolbank zitten, kunnen ze niet spelen, niet reizen, geen spannende avonturenboeken lezen, niet in bomen klimmen en niet skateboarden. We denken dus best t...och erg goed na over de manier waarop we al die uren voor hen invullen."
In de bijdrage van vandaag maakt hij brandhout van alles wat te maken heeft met religie en spiritualiteit. De man van Skepsis brengt vooreerst en ten onrechte alles wat te maken heeft met religie - en zowel in verleden en heden - onder dezelfde noemer. Zo'n amalgaam getuigt niet van kritisch denken.
De zichzelf scepticus noemende Braeckman laat vervolgens alle zin voor scepticisme varen als het gaat om de interpretatie van het eerste het beste onderzoek over de relatie tussen religie en morele ingesteldheid van leerlingen.
Mede via die omweg besluit hij dat religie in elk geval een factor is die veel te maken heeft met de huidige terreur.
Braeckman verzwijgt dat de oorspronkelijke vrijmetselaars bijbel en religie niet terzijde schoven. Integendeel. Waarom neemt hij dan nooit afstand van de (misdadige) historische vrijmetselarij?
Ik wijs ook even op het verschil in visie van Braeckman en deze van wijlen prof.-filosoof Leo Apostel (UGent), die destijds verkozen werd als de belangrijkste intellectuele denker in Vlaanderen. De vrijdenker Apostel toonde tegelijk veel respect voor alles wat te maken had met de religieuze werkelijkheid, met religieuze teksten en rituelen. Cf. ook zijn boekje "spiritualiteit voor atheïsten ". Cf. zijn druk bijgewoonde spreekbeurten hier over in de vroegere abdij van Drongen.
Kritiek op bepaalde vormen van religie, op bepaalde, religieuze praktijken, op het bestuur van de Kerk ... is uiteraard toegelaten en vaak ook wenselijk en vruchtbaar. Die kritiek is er ook binnen religies.Gelukkig zijn er ook veel vrijzinnigen die tegelijk respect opbrengen voor religie en andersdenkenden, veel vrijzinnige katholieken, katholieke vrij-denkers ...
Braeckmans vernietigende uitspraken over onderwijs, religie ...wijzen m.i eerder op losgeslagen wild dan op kritisch denken.
Religie is niet de enige, zelfs niet de belangrijkste verklarende factor van de terreur waarop we zo moeilijk vat krijgen. Maar het is wel degelijk een factor, die we veel
M-decreet: illustratie van LAT-inclusie of exclusie binnen de klas
M-decreet. Een illustratie van LAT-inclusie :enkel turnen en zedenleer volgt Miguel met de klas - in de hogere klassen wellicht enkel nog turnen = exclusie binnen de klas. Onderwijsverantwoordelijken stelden voorheen dat een inclusieleerling het gemeenschappelijk curriculum moest kunnen volgen. En hoeveel zou die uitzonderlijke & individuele begeleiding kosten?
Als hij niet naar de klas wil gaan, sla ik hem tot ridder 16 november 2015 | Van onze redacteur Maarten Goethals
Citaat: Juf Eva raadt daarom onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V) aan om alsnog echt na te denken over een strategie om het M-decreet uit te rollen, samen met de begeleiders, en liefst ook met een verhoging van het budget. Want momenteel gaat het eigenlijk om een platte besparingsmaatregel en hangt het slagen of falen af van de goodwill van de leerkrachten.
Rekenen en lezen krijgt hij apart, maar zedenleer en turnen volgt hij samen met de andere kinderen. Miguel, een jongen met het syndroom van Down, volgt inclusief onderwijs in een Gentse basisschool. Met veel zoeken en de nodige goodwill bij de leerkrachten. Een pedagogisch kader ontbreekt, net als de nodige middelen.
Het einde van de speeltijd. De bel gaat en de leerlingen van het basisschooltje De Kleine Icarus in Gent stormen naar hun rij. Om daarna, alle honderdtachtig, in groep naar hun klas te slenteren. Behalve Miguel (10). Hij speelt soms gewoon voort. Niet bewust. Niet kwaadwillig. Maar omdat het jongetje met het syndroom van Down vaak volledig in zijn fantasie opgaat en de buitenwereld vergeet.
Dus ontwikkelde het lerarenkorps een slim trucje. Door mee te gaan in zijn universum, zegt Naomi Botterman, die Miguel tijdens de week apart begeleidt in het kader van inclusief onderwijs. Als hij niet naar boven wil gaan, sla ik hem tot ridder, en geef ik hem de opdracht om de monsters in zijn klas te verslaan. Een andere leerkracht speelt dan bijvoorbeeld even draak. En dat werkt, hij loopt onmiddellijk naar zijn klas.
Miguel zit al enkele jaren op het schooltje in het Gentse, tussen andere, gewone kinderen. Een deel van de lessen volgt hij samen met zijn klasgenootjes, zoals turnen, zedenleer en muzische vorming. Wiskunde, schrijven en lezen krijgt hij apart aangeleerd. Recent leerde hij de klok lezen en rekenen met geld. Naomi, van opleiding een pedagoge, staat in voor die taak. Iets meer dan vijf uur per week. Eigenlijk te weinig om het schooltraject van een inclusiekind goed in te vullen, geeft ze toe. En zonder de steun van extra stagiairs, vrijwilligers en andere vormen van begeleiding zou ik dit niet kunnen volhouden. Een lesdag begint voor Miguel altijd met hetzelfde ritueel: de agenda van de komende uren overlopen met woordkaartjes op een kleefbord. Om structuur aan de dag te geven, noodzakelijk voor mensen met Down. Ook klasgenootjes helpen daarbij.
De medeleerlingen assisteren Miguel op meerdere manieren. Door bijvoorbeeld samen, zij aan zij te lezen. Als hij iets vergeet, fluister ik het in zijn oor, vertelt Alic, zijn beste vriend. Ik geef hem soms ook tips. Bij rekenoefeningen. Zo leerde ik hem een trucje met zijn vingers. En volgens Alic krijgt Miguel ook twee levens bij tikspelletjes omdat hij niet even snel kan lopen als de rest. Ouders van leerlingen met een lichamelijke of verstandelijke beperking kiezen vaak voor inclusief onderwijs om die sociale interactie, die moet voorbereiden op later. Op de grotemensenwereld. Want op jonge leeftijd al het goede voorbeeld zien en kopiëren, helpt. Maar mijn leerlingen steken ook veel op van Miguel, zegt juf Eva. Zoals het besef dat iedereen deel uitmaakt van de samenleving. Staren naar mensen met een beperking? Het komt niet in hen op.
Gevraagd wat Miguel zelf van de lessen vindt, toont hij trots en geestdriftig zijn ringmap met oefeningen. Of hij graag naar school gaat? Enthousiast ja-geknik. Wat hij het moeilijkste vindt? Niets. Wat hij het liefst doet? Voetballen, en monsters. En dan vertelt hij een verhaal over Pokémons die vuur spuwen. En toont hij enkele gevaarlijke houdgrepen uit de judosport. Geen tijd, geen geld Naomi, die in totaal zeven kinderen begeleidt, ondersteunt Miguel nu voor het tweede jaar. Het duurde even voor hij mij vertrouwde maar nu klikt het echt wel. We boeken samen resultaten en lachen veel.
Zowel de juf als Naomi spreekt in het geval van Miguel over een succesverhaal, wat echter doet vrezen voor al die andere scholen die van nul moeten beginnen, die de nodige begeleiding of kennis ontberen of worstelen met onwillige directies en starre, klassieke onderwijsconcepten.
En zelfs bij De Kleine Icarus, die sowieso meer open staat voor andere vormen van lesgeven, ging het betrekken van Miguel bij de lessen met veel zoeken gepaard. Het grootste probleem? Het ontbreken aan een pedagogisch kader van hogerhand, zegt Naomi. Cursussen en oefeningen? Zelf allemaal moeten maken op de computer. Lesmethodes? Zelf moeten ondervinden en bijsturen. Ik zou graag ook meer tijd willen steken in het grondig nadenken over nieuw lesmateriaal, maar dat lukt me voorlopig niet.
En wat tijdens moeilijke momenten? Als hij kwaad wordt, laat ik hem soms even rusten, vertelt Eva. Niet omdat ik niet wil helpen, maar ik moet ook aan mijn twintig andere leerlingen denken, waarvan sommigen ook worstelen met stoornissen als dyslexie.
Juf Eva raadt daarom onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V) aan om alsnog echt na te denken over een strategie om het M-decreet uit te rollen, samen met de begeleiders, en liefst ook met een verhoging van het budget. Want momenteel gaat het eigenlijk om een platte besparingsmaatregel en hangt het slagen of falen af van de goodwill van de leerkrachten.