U en ik beleven wel eens wat anders dan alleen maar werken, noodzakelijk zeker, maar geldrovend. In mijn geval, ik heb deze week twee dagen hard gewerkt, het klinkt pretentieus maar het is zo, geen speld tussen te krijgen. Mijn vrouw daarentegen moet een heel week, wees gelukkig dat je aan de slag bent, luid het motto van vooral gepensioneerden.

Twee dagen extra thuis en mannen maken plannen, mijn zoon en ik.

Heel de dag luilekker voor de TV lijkt ons ook maar niks dus kiezen we voor de duathlon nl. fietsen en cafébezoek.

De banden opgepompt, de ketting gesmeerd, de ene voet op de ene pedaal en de andere voet op de andere pedaal, het basisprincipe van fietsen. Deze handeling snel genoeg uitvoeren en dan kan je zeggen dat je kunt fietsen, als je dan ook nog een beetje de weg weet kom je al ver.

Vier km of daaromtrent is het al prijs, ik mis de afslag over Krabbels richting Pulderbos en kom uit in bijna naamgenoot Pulle, niet erg, rechtsomkeer met als voordeel wind af. Tijd om bij te tanken, het tweede deel van onze duathlon. Zoersel kent bijna iedereen, één van de uitvalsbasissen van de Antwerpenaren, op zoek naar rust, overwerkt als ze zijn. Je mag dan ook verwachten dat deze toeristische gemeente met de horecazaken in Zoerselbos open zijn, maar niks daarvan. Blijkbaar frequenteren de Antwerpenaren alleen in het weekend deze oorden. Als Hendrik Consience nu zou leven, zou hij niet in het “Boshuisje” terecht kunnen om te schrijven. Dan maar richting Zoerseldorp waar de staminees wel open zijn, keuze te over, wij opteren voor “Taverne De Linde” bij Freddy. De waard is vriendelijk maar niet zo alert, vermoedelijk staan de tapkranen iets te dichtbij voor hem want bij mijn bestelling is het al meteen mis. Had hij voor mijn tripel Westmalle nu het verkeerde glas gebruikt of het verkeerde bier geschonken, hij wist het niet zo goed meer. Het vermoeden rees bij mij, dat deze man “Freddy” door redenen waar ik geen zaken mee heb, er alleen voor stond, de schikking van de tafels en verschillende rondslingerende restjes zijn er getuigen van. De bezoekers met een droge lever waren ook uit verschillend hout gesneden, een koppeltje met één kindje, de man stil en een tikje bleekjes met jeanspakje, zijn vrouw of vriendin met luxueuze pyama-uitvoering, half bloot zoals Britney Spears doch met haar, zij zocht vertroosting of verslaving aan een speelkast, misschien uit wanhoop ? Een derde opmerkelijke verschijning was een vrouw, meer dan licht beneveld, waarschijnlijk dagdagelijks. Zij vertelde dat ze naar een begrafenismis geweest was en dat de gedachtenisprentjes op waren wegens de vele toeschouwers, wat er op duid dat het waarschijnlijk een jong persoon betrof. Ze vertelde het toch een beetje met de krop in de keel. De derde vrouw in het tooggezelschap was een rondborstige die giechelend een klap op haar toch wel dikke kont kreeg van een man die boven zijn theewater was en naar eigen zeggen ieder werk dat hem wordt aangeboden zal aanvaarden, de dubbele tong was niet meer veraf. Ik geef te kennen aan Freddy dat ik wil betalen en merk dan op dat hij waarschijnlijk last heeft gehad van de afgelopen overvloedige regenval want hij heeft blijkbaar water in de kelder, kortom, zijn broekje heeft al betere tijden gekend want zelfs zijn ritssluiting is onbedekt.

Een namiddagje Zoersel

Nog een nieuwtje

Een titel in Het Laatste Nieuws van 31 maart: Gemeente St Pieter Lille verandert logo wapenschild.

Het heeft de CD&V behaagt, de christendemocraten over te gaan tot banning van het wapenschild van St Pieter.

Onder het mom dat het geen band had met de overige gemeenten, luidt het uit de mond van de ambitieuze An Kersemans, zowat woordvoerster van het gemeentehuis. Het zal eerder wat te maken hebben met de chauvinistische burgervader uit Gierle.

Voorts uit de mond van spraakwaterval An is er een firma aangezocht uit Brugge voor het ontwerp, blijkbaar zijn er in de groene gemeente waar onze plaatselijke leiders graag mee uit pakken onvoldoende creatievelingen.

Over het logo is er een uitleg in de beste cafépraat : het blauw verwijst naar de historische kleuren van de gemeente (welke gemeente wordt hier bedoeld ?) en als symbool voor de lucht ( ze zijn er zelf op gekomen!, maar of ze al rekening hebben gehouden met de CO2 vervuiling ?). De bol staat symbool voor dynamiek ( het lijkt eerder een knikker) en de witte band tussen de twee helften voor openheid ( ge moet er maar opkomen ). Het lettertype oogt modern en fris, en dat geldt ook voor Annetje, in mindere mate voor de gemeentebestuurders ! Het artikel besluit dat de wagens de komende dagen worden aangepast ( wel te verstaan deze van de gemeente) en alle diensten zullen op hun brieven voortaan het nieuwe logo gebruiken. Er zijn ook nieuwe vlaggen besteld. Einde artikel, over de kostprijs van dat alles krijgt de inwoner geen informatie.

Over dorpspolitiekers en hun afkeer van kiezers

Zoals zovele gemeenten vormt de gemeente Lille en haar bestuurders geen uitzondering i.v.m geldigheidsdrang, mateloze ambitie en vooral onbedaarlijke hebzucht naar geld. Bij de verdeling van de verschillende mandaten over de gewestelijke investeringsmaatschappijen, politie, nutsbedrijven, overheidsbedrijven enz., worden de meeste spectaculaire acrobatieën vertoond, circusartiesten verzinken er in het niets bij. Alom tegenwoordig zijn ze ook op prijsuitreikingen e.a.. Fotografen kunnen dikwijls hun lach of afgrijzen niet bedwingen. De voorbije gemeenteraadsverkiezingen zorgde voor een primeur ; het was de eerste keer dat het ritssysteem werd toegepast ( voor alle duidelijkheid, het betreft geen overspelige politici waarvan we er dertien in een dozijn hebben). Maar laten we de koe bij de horens vatten. Het ritssysteem bepaald dat evenveel vrouwen als mannen op de lijst moeten staan en hoe langer de arm natuurlijk, des te beter. Ons doelwit is een vrouw die werkzaam was op een ministerieel kabinet van een Vlaamse minister. Deze vrouw neemt ontslag uit haar functie, omwille van voorbereiding van de aanstaande stembusslag. Voorwaar een risico, zou je denken, want niet verkozen is geen raadslid of schepenambt. Mis, het vermoeden rijst dat deze vrouw het schepenambt voordien aangeboden kreeg. Perfect in orde, bij niet verkozen te zijn kan zij nog altijd door de gemeenteraad worden aangeduid, dus altijd winst.

Vraag is of de schepen, die een campagne gevoerd heeft op het vrouw zijn, de normen die haar partij pleegde voor te houden niet met de voeten trad. De vraag stellen is ze beantwoorden. Met het laatste oordeel zal God deernis hebben met de kiezers. Ook met openbare aanbestedingen is het altijd wat. Nog nooit is het gebeurd dat een bieding overschat werd. Bedoeld is de rioleringswerken Zand in Wechelderzande. Er situeerden zich vele problemen omdat de gemeente te vroeg deze opdracht had toegewezen moet de gemeente 77.000^e extra ophoesten bovenop het eerder toegewezen bedrag van 552.424€, zijnde 629.424€ of ongeveer per inwoner 5.50€ meer. De uiteindelijke kostprijs is 42.50€ per kop. Genoeg cijfers, feit was ook dat er nog geen subsidies waren, gevolg, de aanbesteding was gebeurd op voorlopige plannen en dat had eigenlijk niet mogen gebeuren. De gunning moet opnieuw gebeuren, we kunnen dat wel doen aan dezelfde aannemer want dat hebben we nagevraagd, zegt de burgemeester. Zeer eigenaardig, wat de wet van 24 december 1993 zegt dat werken, leveringen en diensten in sectoren water, energie, vervoer en telecommunicatie, gegund door publiekrechtelijke personen en boven een bepaald bedrag zijnde volgens de wet van 20 maart 1991, minimum 75.000€ terug volgens mededingen moet gebeuren. Wie aandachtig de redenering van de burgemeester volgt, kan niet anders dan concluderen dat de gemeente ofwel geen goed gekwalificeerd personeel heeft, ofwel van meet af aan die aannemer verkiest om redenen die het daglicht schuwt. Oppositie hoort men hier niet want uitgezonderd V.B, kiezen voor collaboratie. Zalig zijn de armen van geest, want zij betreden Gods Koninkrijk.

In Antwerpen

De Rooseveltplaats bied zoals altijd een troosteloze aanblik en vanuit café Terminus dat ook alleen maar binnenin tracht de standing hoog te houden, is ook dit stukje Antwerpen verloederd. Wat de mensen wel drijft naar Antwerpen zijn de juwelenwinkels, gerenomeerde handelszaken bestaan er niet onmiddellijk aan het Centraal Station, de Russische, Georgische diamant en juwelenzaken zijn niet bijzonder oogverblindend en wekken eerder wantrouwigheid, ja zelfs onbehagen.

Daarentegen de handelaars die zich vestigen rondom de Hoveniersstraat geven blijken van oerdegelijkheid, kunde en vakmanschap, de werkelijke meesters van deze oogverblindende sector; de Joden. Alleen bij de prijzen van de getoonde juwelen, moet je wel even slikken, het vervolg van dit is alleen tussen mijn vrouw en mij.

De De Keyserlei met tot aan de verkeerslichten aan het kruispunt van de Frankrijklei is niet al te lang, maar schreeuwerig en vuil, het tweede stukje Antwerpen dat een minpunt krijgt.

Een mens heeft ook af en toe een hongergevoel en de plaatselijke restaurantuitbater van de Egyptische zaak met de passende voernaam “De Piramiden” verkoopt ons een stukje lamsvlees met verschillende sausjes. Of het eten betreft dat van oorsprong uit het land van de Farao’s komt, weet ik niet, maar het smaakt.

Bij sommige mensen is het niet dat ze alleen lichamelijke honger hebben maar ook geestelijk. Ik kan geen stad of stadje voorbijgaan zonder een boekhandel te betreden. Onze keuze valt op “De Slegte”, gekend voor zijn verzorgde tweedehandsuitgaven. Mijn keuze viel op een boek met het complete overzicht van de films van Sir Alfred Hitchcock. Foto’s van zijn films glijden me voor de ogen, te veel om op te noemen. Sir Alfred bleef er eerder bescheiden onder en zij steevast : “Och, het is maar film”.

In die tijd was de regisseur nog de maker van de film, in de vroege jaren van de 21^ste eeuw zijn het vooral de special effectenmakers en computerkundigen die door hun kunsten de grote massa weten te behagen. Bij ons in Vlaanderen is de filmindustrie en filmmakers grotendeels in handen van extreem linksen die met steun van het ministerie van Cultuur , ons belastingsgeld weten te ontfutselen onder het mom van subsidies om gore boeken van gore schrijvers te verfilmen en op hun openbaar aangeboden forum van de VRT mogen ze het nog eens in de praatprogramma’s komen uitleggen onder de noemer verdraagzaamheid en tolerantie. Het is tijd om terug de bus te nemen, na eerst nog in de Ierse pub een goede pint mee te pakken. Nog een gekweld uur tussen het stadje van Janssens en Wechelderzande van Van Duppen en we zijn thuis.

Uitstapje

Af en toe moet er een mens eens tussenuit, is het niet één, dan met zijn twee. Met het openbaar vervoer is er voor iedere belastingbetaler, voor diegenen die niets betalen ook. Wij, dat wil zeggen, mijn vrouw en ik staan geduldig(?) te wachten op een geleide autobus van de Lijn richting Antwerpen met eindhalte Rooseveltplaats.

Vanuit buurdorp Vlimmeren rijdt de lijnbus over de drukke Antwerpsesteenweg, richting Malle enz. Natuurlijk is het evident dat er op deze lijn, ongetwijfeld ook voor andere, dat er mensen op en afstappen. Ik, die eerder tot het ongedurige type behoor, kan het niet nalaten mijn horloge met de regelmaat van de klok te raadplegen. Vooraleer te vergeten, wij hadden aan de bestuurder 12 euro overhandigd voor de afstand heen en terug. Naarmate we dichter bij de provinciehoofdstad komen merk ik op dat er vele senioren en ook mensen die aan de rand van de maatschappij leven, deze laatste maken terecht gebruik van deze diensten, op de bus stappen.

Maar goed; we naderen Antwerpen, tussen haakjes, wanneer ik al eens Antwerpenaren spreek kan ik het niet nalaten deze te wijzen op hun veelal Kempische achtergrond, meer is er niet nodig om ruzie te krijgen, heerlijk !

Te Deurne heeft de bestuurder geen controle meer over wie betaald en wie niet. En eerlijkheidshalve moet het geschreven worden dat niet alleen de allochtonen van deze service gebruik maken maar bijna evenveel autochtonen. Het verwordt op den duur tot het gezegde : De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.

Gelijke kansen voor iedereen zou ik zeggen; dat is immers democratie sinds Robert Stevaert op zijn lumineuze idee kwam de laagste instincten van de mens aan te spreken, het magische woord “gratis”. Zo gaat het bij de Lijn van kwaad naar erger, want immers bij het gemis van inkomsten, van hetzij gratisrijders, hetzij zwartrijders, kan er geen bijkomstig controlerend personeel worden ingezet.

Plato wist het 2000 jaar geleden al:

Democratische politici zijn te vergelijken met darren, mannetjesbijen. Zoals in een cel van een honingraat een dar opgroeit als een pest voor de bijenzwerm, zo ontwikkelen zij zich in een democratie als een pest voor de samenleving. Het enige wat darren produceren is zaad. Ze werken niet en houden niets in stand maar zitten alleen in grote groepen bij elkaar, klaar om zich op de voorbij vliegende vrouwtjes te werpen die bevrucht moeten worden. Als jaloerse rivalen in de liefde die de bevolking proberen te verleiden, moeten politici om succes te hebben, vleien of als kinderlokkers snoep uitdelen. Het zijn ‘geestelijke bedelaars’ die zich via de politiek willen verrijken om recepties te kunnen geven in prachtig gemeubileerde luxewoningen; net eigen nesten waar ze hun geld voor zichzelf en hun vrouwen kunnen oppotten. Dit soort politici gedijt vooral in situaties van grote werkloosheid. Het meest actieve gedeelte doet het woord en de rest hangt rond het spreekgestoelte en maakt het met zijn gegans andersdenkenden onmogelijk zich verstaanbaar te maken en gedragen zich als banketbakkers die alleen maar denken aan het vullen van de magen ( duidelijkheid is wel dat ik het mooie beroep van banketbakker niet wil viseren).