Mijn eerste avond in Jeruzalem zat ik om de hoek van het gebouw van de Notre dame, waar een gratis tentoonstelling was van :'The shroud of Turin". Ik kan het je nog niet goed vertellen wat het precies is. Het is in ieder geval een soort afdruk of wonderlijke print van de linnen doek waarin Jezus omwikkeld is na Zijn sterven en waar precies alle markeringen als bloedsporen in te vinden zijn die kloppen met Zijn kruisdood. De wonden aan Zijn hoofd, zijn kapot gereten rug, de wonden van zijn voeten en handen enzovoort.

Ik stapte het mooie gebouw binnen en vond mezelf er wonderlijk genoeg alleen. Ik kon alles langslopen en bekijken.

Het was vreselijk. De expositie was prachtig gemaakt, het enorme langgerekte doek in de breedte was gruwelijk echt, maar het was te erg.

Ik zag de martelwerktuigen, de pinnen die ze gebruikten om door je handen en voeten te slaan, een voorbeeld van een doornenkroon en de gesel voor je rug. Ik houd van stof, ik houd enorm van stof dus deze expositie kwam te erg bij me naar binnen. De tranen stroomden over mijn wangen en ik huilde: " Waarom Heer moest het zó erg zijn?"

Ik liep daar alleen in de verschillende zalen met alle uitleggen die ik niet kon lezen vanwege geen energie en te weinig tijd, en ik voelde hoe of het te groot is voor mijn hart. Mijn hart kan het niet bevatten wat God voor mij gedaan heeft. Het is een ijdele poging om het erin te willen proppen. Hij is God. Ik loop aan de rand van een historische gebeurtenis die zo enorm veel gewicht, diepte en gigantisch diep lijden in zich heeft dat het niet in een mensenhart past. Ik weet alleen dat ik huil om Mijn Jezus, die het ergste van het ergste heeft moeten ondergaan en mijn eigen zelfzuchtige hart voelt zo enorm klein en ver van Zijn grote diepe liefdeshart vandaan.

Ik voel me verslagen en alleen en ik rouw om het te grote leed, displayed zeggen ze dan, tentoongesteld, zomaar hier in een mooi gebouw op een hoek in Jeruzalem, te bezichtigen maar ik loop hier alleen.

Ik kan niet zomaar de stad in gaan om iets te eten. Wat doe je na zo'n bezoek? Wat kun je er mee?

Ik ga weer het gebouw van de Notre Dame binnen met de mooie toiletten waar ik me zo welkom voelde ontvangen. Ik ga een kop dure koffie drinken in het restaurant. Ik zit er stil alleen en de serveerster brengt het dure glas op een schoteltje. Ik zit er naakt voor Gods ogen met niets te verbergen. Dit is mijn menselijke reactie, op een stille plek wat troostends drinken, de beelden voor altijd geabsorbeerd en u alleen mijn stilte kunnen aanbieden en al mijn aangedaan zijn bij u neerleggen. 

Uiteindelijk sta ik op en vind een mooi eetplekje in de oude stad. Ik eet er rustig een salade op het terras en ga dan vroeg naar mijn kloosterkamertje met de bloemenlakens. Jeruzalem waar Zijn bloed heeft gevloeid, om de hoek van waar het ooit gebeurd is, waar auto's  rijen dik de stad doorkruisen en hordes Joodse mensen voor de muren staan te bidden. Hij was hier en heeft geleden zoals niemand ooit geleden heeft. Het is een groot geheim en tegelijk openbaar en via wonderlijke overblijfselen te zien, te voelen.

Het is te erg Heer, maar dank U, dank U wel!

De hele keet van de zorgboerderij zit vol met knap uitgedoste deelnemers en medewerkers. Lange tafels met warme gourmetschalen, manden met ronde stukjes brood, bekertjes saus en schalen vol met sappige stukjes vlees staan uitnodigend te wachten.

Ik wurm me tussen de stoelen door en val met al mijn tassen op een mooi plekje achterin.

Wat een feestelijk samenzijn. De jonge vrouw tegenover me, die altijd wat bedeesd is en verlegen, heeft gedurfde donkerblauwe nagellak op gedaan die prachtig staat bij haar donkere lange zwarte haren en smaakvolle blauwe trui. Ze is ineens veranderd in een schoonheid, met de gecombineerde oorbellen.. Ik realiseer me dat ik me er wel wat makkelijk vanaf heb gemaakt met mijn donkerrood fluwelen touwtjesblouse en nog net even leuk opgemaakte make up en mijn haren gekamd. De meeste hebben er echt over nagedacht en zitten met glitteroorbellen en een glitterachtige broek of een kersttrui aan. Naast mijn - schoonheidoverbuurvrouw_zit haar maatje in het dierenvriend zijn, in een geweldig gekregen overhemd, met zijn haren heel anders als anders gekamd waardoor hij er ook ineens verrassend mooi en knap uitziet. Ik kijk verder om me heen en zie hoe vrijwel iedereen alles uit de kast heeft gehaald voor een kerstlook. De leiding steelt de show met een echt kerstmannenpak waar ze de avond in aankondigt terwijl ze met een rieten kerstklok wat heen en weer zwaait. Ze doet de uitnodiging om eens te spuien wat echt geweldig was dit afgelopen jaar. Clara, eem deelneemster roept dat het samen bladeren vegen echt geweldig was. Kijk, dat is toch super om te horen.

Clara is ook nog eens zo vrij om hardop het:" Here zegen deze spijze amen", uit te bidden waarna die spanning er ook af is en we allemaal opgelucht kunnen gaan eten.

Ik voel me altijd een welkome kwetsbare tussen de kwetsbaren hier in de Keet en beleef bij ieder feest opnieuw hoe bijzonder de sfeer wordt neergezet, dat dit één en al welkom, veiligheid en er bij horen uitstraalt. De leiding, de medewerkers zorgen voor respect en zorgzaamheid voor iedereen en zijn als basis altijd bemoedigend, blij en vrolijk. Willeke in het kerstmannenpak lijkt altijd een glimlach te dragen waar ik me keer op keer over verwonder. Ik zie hoe ze voortdurend plezier heeft in het - er zijn- en je gaat vanzelf lachen als je naar haar kijkt. Ze heeft vandaag een doddig bewegend soort lichtding als een diadeem op haar hoofd. Dat is ook iets van haar; ze durft mal te zijn of voor gek te staan. In de zomer leidde ze de bingo met een zwemband om; ook helemaal geweldig! Het is een wereld in de Keet waar je niets hoeft te presteren om geliefd te zijn. Je begint met dat je er mag zijn. En dan komt het; de open microfoon! Dat is elk jaar traditie. Clara is altijd een gewillige zangeres. Ze gaat als eerste optreden met een Engels kerstlied, wat ze dus meezingt. Het grappige is dat ze vrijwel geen Engels kan. Ze zingt gewoon de klanken en het wordt haar eigen taaltje. Heerlijk ontspannend. Dan komt Lieke. Lieke is op een bepaalde manier gehandicapt en heel los in haar bewegingen en leuk lacherig. Ze gaat er dapper staan, houdt de microfoon vast, doet haar armen wat wijder open en kijkt starend de groep in. Ze maakt nauwelijks geluid. De twee vrouwelijke leidsters staan glimlachend er bij, helemaal te genieten en ondersteunen. Willeke, die het zwetende kerstmannenpak inmiddels heeft uitgedaan pakt een gouden kerstslinger en zwaait er gezellig mee rond. Ze doet het niet overdreven maar precies goed. Net even die leuke touch. Na het indrukwekkende stille optreden van Lieke, wat eerlijk gezegd nog meer bij me binnen kwam dan het eigen taaltje van Clara, stapt Tom naar voren met zijn mondharmonica.

Hij is redelijk doof maar kan toch het instrument bespelen. Hij heeft altijd van die grappige bretels over zijn ronde buik en is een ster in schoonmaken en vegen. Ik heb een beetje een zwak voor hem. Hij speelt hartstikke leuk een kort deuntje op zijn heel eigen manier en iedereen applaudiseert. Het is een mooi feest zucht ik dankbaar. Een echte plek waar liefde woont.

Vanmiddag kwam ons- herders in het veldschilderij- af! Ik had het niet meer verwacht maar na mijn afwezigheid door twee weken griep, kon ik er vanmiddag weer zijn, als een- nog net voor de deadline kans-. We knipten de stugge gestreepte herdersstof voor de mantels, de bijpassende blouse en mantel stukken, een gouden ster uit stof en stukjes echte schapenwol plakten we op de geverfde schaapjes. Met ons drie gaven we ons best en jawel; het meesterwerk kwam af. Nog nat van de verf liepen we er trots mee naar de Keet. Tom had schilderstape en we plakten het naast de kerstboom op de muur. De stagiare had geholpen met tekenen en schilderen en Tom had met zijn bevende handen het meeste gedaan. Hij heeft talent en had een ware zandstorm geschilderd tussen de stenen en wolken door. We waren allemaal, als klein crea groepje getroffen door het resultaat en ik prees iedereen de lucht in. Anne voor haar subliem secure borduurwerk met het sereen witte wolvilt wat ze met uiterste precisie en geduld netjes af had gemaakt. Een wereld op de boerderij in zich, met andere regels, andere talenten, tempo en eisen. Ik proef er zoveel onderstebovens in dat thuiskomen in mijn allenige huis als een soort verdrietig schakelen is.

Ik houd van die andersom wereld waarin het kwetsbare een podium krijgt en het zwakke zoveel glimlachen tevoorschijn haalt. Ik proef er de Meester der meesters in die tieners als herders uitkiest voor kraamvisite als hij als God in de stal geboren wordt. De meester van het onooglijke en onverwachtte die me laat balanceren als mede kwetsbare, die ook iets kent van gekregen kracht, in een wereld die het nodig heeft door het zwakke te worden ontmaskerd voor wie we uiteindelijk zijn.

Mijn laatste adres in Israël was bij Shoshanna in Yafo. Eerst drukte ik op -1 en kwam in de kelders van het gebouw maar toen vond ik de deur naar het mooie appartement. Ze heeft deze ochtend, voordat ik aankwam, paarse lakens gekocht voor op mijn bed. Hoe bijzonder! En daar kwam ik; in een paars geprinte jurk met een paars heuptasje om. " Er bestaat geen toeval ", zei Shoshanna direct. En toen ik mijn cadeautje voor haar niet kon vinden in mijn rugtas zei ze: "het is het seizoen van dingen kwijtraken". Dat klinkt als bijgeloof of zoiets maar ik vond het ook grappig en artistiek. Tot onze verrassing bleken we allebei dansers te zijn! Shoshanna heeft een mooi appartement, vol smaakvolle oude spullen. Ze heeft een -study- vol met boeken, kostbaarheden en een groot houten bureau met een heerlijke leren stoel er voor. De zitkamer is ruim met overal ramen. Het ziet er gezellig uit, alleen, als ik er langer ben merk ik dat er nogal wat stof ligt. De ramen zijn al tijden niet gewassen en zijn gewoon wazig van de zeewind en het zand. In de hal valt mijn oog op verbluffend mooie foto's van haar volwassen zoon, genomen door haar vader. En ook één van zichzelf toen ze jong was. Shoshanna is al op leeftijd maar op die foto is ze een schoonheid van wereldklasse. Ik bleef maar zeggen hoe ontzettend mooi ze was, als de mooiste vrouw op aarde. De foto's waren ook van een dermate hoge kwaliteit als je zelden tegen komt. Mijn hart stroomde over en ik ging er van huilen. Ik stamelde hoe mooi ze was, getroffen door schoonheid. Haar zoon leek op Jezus. Ook de kleuren van de foto van haar zoon en de manier waarop die genomen is getuigt van de hand van een kunstenaar.  Ik zou het in een fotografie museum willen hangen of in een bijzonder boek.

We staan samen te snotteren in haar studeerkamer en onze harten vloeien over. Ze laat me toe in haar huis, in haar verhalen en haar foto's.

Ze heeft uitgepakt met een schotel met dadels en vijgen en amandelen als welkom en maakt direct een grote beker koffie met haar eigen amandelmelk. We houden ook allebei van gezond eten. Als ik na een tijdje rust op het verende grote bed op pad ga vind ik mijn weg naar de haven heel gemakkelijk, door lieflijke straatjes met overhangende bloeiende takken en mooie doorkijkjes. Bij de haven loopt er een pad langs zee, met een mooi muurtje als afscheiding en allerlei leuke winkeltjes en cafeetjes aan de rechterkant. De zee is wild, echt wild en het uitzicht is subliem met het mooiste fotografieweer en donkergroene zeetinten in schitterend namiddaglicht. Ik wacht tot het juiste tentje, koop een mega dure chai latte en zit ermee voor het muurtje. Dit soort momenten zijn van eeuwigheidswaarde. De wilde golven, het licht, de zoet warme lucht om mijn dunne zomerjurk, schoonheid in mijn lens en vrijheid om te zijn.

Zomaar alleen in het verre Israël met de baai van Tel Aviv zich voor me uitstrekkend en het knusse, toeristische Yafo om de hoek.

Ik doe mee met een duik in de golven, ook al blijf ik heel dicht aan de kant, en ga wat later verzadigd het stadje in. Vind er zalig gekruide kipstukjes met sperziebonen op zijn Irsaëlisch gemaakt met huisgemaakte limonade en als laatste verrassing echte paars stenen, vintage oorbellen met een pareltje eraan hangend. Laat me wat verwennen op mijn laatste avond en loop dromerig weer naar Shoshanna. Na een warme douche zit ik op haar bank en delen we de avond. We vertellen over coronatijd en Thorarollen  die ze zo mooi omhelst op een foto, haar liefde voor de psalmen, onze danservaring en haar stoffige ramen die ze zelf niet kan wassen. Ik zie dat de mooie koffiebekers helaas ook op een stoffige plank staan en ontdek nog meer stof.

De holy bible heeft ze gelezen maar haar prachtige ogen zijn nog niet geopend voor de levende Messias hier en nu. Ik schrijf op een bedank briefje dat Hij in mijn hart vrede heeft gebracht wat hopelijk een antwoord is op haar blokkade dat Jezus geen vrede gebracht heeft.

God legt het in mijn hart om het gekregen geboetseerde vogeltje aan haar te geven en ik hoop en bid dat het symbolisch mag zijn voor heilige Geest. Deze parel van een vrouw en kunstenares heeft met het licht wat ze heeft ontvangen ook duisternis omarmd in gewoontes en voorwerpen en filosofieën maar onze ontmoeting was een brug van harten vol dans, kunst en geloof en ik bid dat God haar onder het verkeerde stof vandaan haalt en helemaal thuis brengt in Zijn warme omhelzing.

Als we dan éindelijk, God zij dank, het busstation in rijden staat mijn vol gedronken blaas op knappen, zeg ik tegen David: "Ik moet eerst naar de wc". Vol vaart lopen we met mijn koffer en onze rugzakken richting de wc's. Eerst moeten alle tassen door een scan. Als dat klaar is ben ik weer twee tassen vergeten die er ook doorheen moeten en daarna dan leidt David de weg naar de liften. De wc's zijn op -1; nog even volhouden. Dan zijn ze in beeld. Je moet door een hek. "Hoeveel kost het?", vraag ik. "Maar één shekel", zegt David. Hij rommelt in zijn portemonnee en ik vind gelukkig snel een shekel. Dan kom ik amper het draaihekje door met mijn dikke koffertje en dikke rugzak vol gekocht keramiek en vitaminepotten. Als ik weer terug door het hekje moet en hij me aan de andere kant opwacht doe ik het verkeerd. Ik draai de verkeerde kant op en dat wil niet. David wijst dat ik dezelfde kant op moet draaien als heen en zo ga ik voetje voor voetje door het hek. Het is zó grappig! David lacht me niet uit maar wacht geduldig en meelevend. 

Dan spurten we door een mensenmassa heen. Iedereen wil in de lighttrain. Dat is een soort tram. Het staat er rijen dik. Overal is geluid.

Een man wijst ons om wat verderop te gaan staan, en ja, als de trein komt lukt het ons om binnen te komen. Het wemelt van de orthodoxe Joden met kleine, handige buggy's met peuters erin. De meeste gezinnen hebben wel drie, vier of vijf, zes kinderen. Dat vult gauw in een tram. Opgelucht zit ik weer als een Koningskind in de tram. Ik weet waar ik er uit moet. Dan stopt de trein ineens. "Er is iets mis. Dit is nog nooit gebeurd", zegt David. We rijden hetzelfde stukje terug en we moeten er uit. Dan is het zoeken naar bus 1. We vinden hem snel, als hij gelijk al aan komt rijden en we hollen vooruit! Blij prop ik mezelf door de deuren, zwaai David gedag en vind een zitplaats. De bus gaat traag verder en verovert moeizaam meters richting de Damascus poort. Maar dan houdt het op. Het verkeer zit vast, muurvast. Ik ga er maar uit en begin te lopen. Het gaat fijn bergafwaarts en ik vorder snel. De stad is enorm groot en ik heb totaal het overzicht niet maar met een I-phone in je hand kom je een heel eind. Blij vind ik het klooster van de Siciliaanse nonnen; mijn nieuwe adres.

Zuster Lolly ( zo heet ze echt) helpt me met mijn koffertje alle treden op en dan vind ik mijn kloosterkamertje met onverwacht gezellig gebloemde lakens en een mooi rood sprei. Zelfs het douchegordijn heeft iets lieftallig vrouwelijks, soort van lichtblauw heel iets gestippeld. Minder barbaars eenvoudig dan ik had verwacht. 'S avonds in bed, met het hoge plafond en de TL-buis aan moet ik nog heel erg na lachen als ik denk aan het draaihekje met het koffertje. De liefde om iemand niet uit te lachen die klunzig doet maar er serieus bij te blijven in combinatie met het komische van het moment maakt dat ik er zelf in ieder geval nog van lig te schuddebuiken. Wat een avonturen in de Holy city! 

Daar ontmoette ik David uit Jeruzalem en Morgan uit Dallas Amerika met haar man. David was de piano aan het stemmen in de gezamenlijke ontmoetingsruimte waar de slaapkamers op uitkomen. Het viel me al op hoe ongewoon mooi hij kon spelen. Ik liet de deur van mijn kamer wat open staan zodat de prachtige pianoklanken subtiel naar binnen golfden. Ik dacht dat hij de pianostemmer was maar hij bleek ook gast te zijn en een heel bekwame artiest. Morgan nam me mee in haar auto naar een geweldig zwemplekje aan het meer waar we vlakbij konden parkeren. We zoefden overal doorheen, kochten wat limonade en een ijsje en vertelden elkaar ons levensverhaal met onze billen op de harde stenen ondergrond. Een vriendschap werd geboren en zij bad een bijzonder profetisch gebed voor mij. S' avonds werd ik uitgenodigd op de weidse veranda van Beit Bracha door het Zwitserse gezin die David als familie van hun beschouwde, zo goed waren ze bevriend geraakt. David speelde op zijn gitaar wat eigen gemaakte liederen, we aanbaden God in het Frans en Engels met liedjes die we samen kenden, zeiden een gebed en dronken wat wijn. Ik voelde me helemaal thuiskomen in dit gezelschap en vierde het beleven van mijn eigen heelheid. Wat een geschenk me zo vrij en Olga te voelen en helemaal mezelf te zijn. Ons uitzicht was fabuleus; het meer en de lichtjes van Tiberias en die aan de overkant waar ik een paar dagen terug nog zelf was met het feest. In Davids liedjes zat veel humor verstopt. Ik zag het ook in zijn ronde, grappige gezicht. Hij is een al wat oudere man, echt een -one of a kind-, met een origineel, artistiek gezicht waarin het leven de goede kant op doorleefd is. Dat zeg ik expres zo, want later in de bus vertelde David mij hoe hij alle tegenslag en diepe pijn van zijn leven heeft omgezet in voorbede en liefde. En dat zag ik terug in zijn gezicht en houding. In plaats van grimmigheid of verdriet zag ik kwinkslagen, diepte, wijsheid en vrede. Iemand waar je naar toe gaat om je hart bij te luchten en wijsheid op te doen.

Na de sprookjesachtig mooie avond, die we allemaal zo beleefden, met verenigde harten in het Frans en Engels en als het ware een verandaconcert van David en verhalen gedeeld, reisden David en ik met Marquerite en Reinhard in de auto mee naar het busstation van Tiberias. Ik had nog nét op de valreep mijn camera ook opgemerkt en meegenomen en daar gingen we. Heerlijk ontspannen met de auto. Marquerite en ik zaten achterin en ze vertelde me uitgebreid het verhaal van haar schoonmoeder die al 98 is en maar niet dood gaat zodat ze uiteindelijk maar gewoon gegáán zijn naar Israël.

Uitgestapt en al krijg ik een appje.. "ligt er nog was van jou hier?"

Ik was er vrij zeker van dat ik echt al mijn -nog net even lekker gewassen en stiekem op de veranda gedroogde was- , echt in de koffer had gedaan. Dus ik bleef vrij rustig, totdat ik de foto van mijn jas met huissleutels erin in de app kreeg! "Oh nee, die heb ik nodig! Ik moet nooit iets in de kast laten hangen, dat vergeet ik." De super aardige mensen van de questhouse zouden hem komen brengen want we zaten nog niet in de bus. David bleef bij mijn koffer en ik liep de trappen weer af van de uitgang en ging op de hoek staan bij de Mac Donalds. Ik bad dat we nog op tijd voor de bus zouden zijn. Toen bleek dat Morgan, die lieverd, hem kwam brengen. Ze had geen idee waar of ze moest zijn. Ik kon niets anders doen dan rustig wachten en bidden. Maar God zorgt en ze kwam er aan. Snel pakte ik de jas over, zei gedag en spurtte naar het platform. David stond bij de juiste bus. Ik had nog twee minuten. Ik vroeg de chauffeur of ik nog naar de wc kon. Dat mocht. Ik spurtte naar de wc, plaste op commando, rende terug, sprong in de bus en tsjjjj.. de deuren gingen dicht. David keek me aan met zijn grappige gezicht: "tsjj.. seconds..."zei hij met een ietwat humorvolle, bewonderende en meelevende toon. We snapten elkaar met een blik en een woord.  'S avonds lig ik in een deuk als ik aan dit woord denk. Hoe je alles in één woord kan vangen..

Ik kijk op het ondiepe zwembad van mijn airbnb-host/gastheer en geniet van het stille alleen zijn. Tijd om te zijn, te kijken, te overdenken.

Ineens zie ik een passiebloem. In de slinger van in elkaar gevlochten takken bloeit er een passiebloem terwijl het droog en warm is hier in Israël. Het valt me op hoe snel je aan iets voorbij gaat. In de namiddag liep ik nog even, het nu bekende paadje, naar de supermarkt. Het is heel vlakbij. Er is een smal paadje tussen wat huizen door en ineens zag ik een granaatappelboon! Nog nooit gezien! Voor het eerst zag ik hoe ze groeien. Ook dit pad had ik al drie keer gelopen maar nu zie ik het pas omdat ik er de rust voor heb.

Wat zijn we gauw druk en gejaagd en moe in ons hoofd van alle dingen. De dag raast aan ons voorbij.

Vandaag had ik tijd voor -NIETS-.

Ik zing wat liederen op mijn matje en bid voor mijn Israëlische gastheer en voor mensen die ik vandaag heb ontmoet.

Israël. Wat hebben ze keihard gewerkt om het land op te bouwen. Wat een vaart, wat een snelheid. De bussen rijden flink door. Je moet snel je hand opsteken en goed opletten anders mis je hem. Het land is geordend, het bloeit aan alle kanten. Vanuit de lucht heb ik de talrijk geplantte bomen gezien die als een groene zee zich over de heuvels uitspreiden. Wolkenkrabbers en moderne wegen , intelligent bedacht over elkaar heen. Bananenplantages en mangobomen langs de weg. Er is keihard gewerkt, maar zonder -NIETS-tijd wordt het niets.

Dáárom gebiedt God het met zoveel nadruk telkens weer: doe ook NIETS!

Dan zie je de passiebloem, de granaatappel. Dan vindt je hart nieuwe woorden, een nieuw lied.

Ik houd er van omdat ik weet hoe het is om zoekend te zijn en het níet te weten!

Ik weet hoe het is om als een verloren mensenkind rond te dwalen en je zelfs wanhopig alleen te voelen.

Op mijn avontuurlijke reis naar Israël wou ik zeker beschikbaar zijn voor God om iets te betekenen voor zoekenden.

In de trein vanaf de luchthaven had ik al een mooie ontmoeting met een prachtige jonge knul van zeventien jaar die serieus met God bezig was. Hij keek me aan met eerlijke gevoelige ogen en we hadden al snel een klik. Met een dankbaar hart voor ons  gesprekje stapte ik uit de trein en vervolgde mijn weg. S' avonds, nog nét voordat de zon onder ging zakten mijn voeten in het warme Tel Aviv-zandstrand en liep ik zo de warme zee in. Het was verrukkelijk. De zon ging onder rond een uur of zeven maar er was nog genoeg licht en nog aardig wat mensen in zee. Ik kreeg een gesprek met een liberale man die graag deed wat of hijzelf wou en geen regels van bovenaf wenste. Ik zei hem ronduit de waarheid om hem eens goed 'op te frissen'. "De New Age gedachte is een leugen", zei ik en zette vervolgens de grondbeginselen van mijn geloof uiteen, voortbordurend op zijn eigen wortels van joods zijn. Het leek hem niets te doen en vriendelijk zeiden we elkaar gedag. Andere outreachpogingen van mij waren bijvoorbeeld dat ik in de luxe airco bus naar Rosh Pina uit het bijbelboek Jesaja voorlas aan een soldaat die terug reisde naar huis. Of dat ik naast de Arabische taxichauffeur voluit zat te zingen, en wel vrolijke christelijke liedjes met mijn- King of all the earth -T-shirt aan.

Maar hoe anders was mijn door God gearrangeerde ontmoeting met degene voor wie ik een Engels boek had meegenomen over tien joden die de Messias vinden. Het was op een zaterdagochtend, nadat ik gebeden had of God me iemand wou geven voor dit boekgeschenk, dat ik zin had om koffie te drinken op het net ontdekte, idyllische buitenterras van het retreatcafé van Rosh Pina.

Het was nog lekker vroeg, want als je wat wilt doen moet je de ochtenduurtjes goed benutten. Ik zag al snel het kleine groepje wonderlijk uitziende mannen zitten en had direct het idee dat het de bedoeling was om bij hun te zitten. Het leken een soort van randfiguren die heerlijk met elkaar tijd doorbrachten. Ik werd door ze uitgenodigd en we raakten aan de klets. Het was heel makkelijk om met ze te praten. De sfeer was ongedwongen, open en relaxed. Ik vroeg of ze Jesjoea ook kenden en merkte dat één man, met zijn arm in het gips, serieus reageerde. Hij bleek al veel te weten en gestudeerd te hebben en sprak goed Engels. Ons gesprek was zó fijn! Het was omgeven door een 'gentleness" zoals alleen God zelf kan geven. Alles in onze ontmoeting had een zachte, welkome, niet dwingende toon en ik ontmoette het karakter van God in deze ontmoeting. Van Heilige Geest. De man, Joseph, zei echt -ja!- op mijn vraag of hij het boek wou hebben. Helemaal -ja- zonder haken of ogen. Ik kon het boek de volgende dag achterlaten in het café waar hij het dan op zou pikken. Ons gesprek was warm, meelevend, open, levendig, respectvol en echt, van mens tot mens. We zaten op de picknickachtige bankjes tussen de olijfbomen in het ruim opgezette café met een mooi uitzicht, omgeven door planten. Een door God gearrangeerde ontmoeting die mijn evangelistenhart vooral iets leerde over de gentlenessbenadering van Heilige geest. Het fladderen van Zijn sterke zachte vleugels, wetend welk mensenhart vol goede aarde is om het zaad te ontvangen. Niet snel vergeet ik zijn serieuze, intelligente gezicht met de bril, zijn lachende ogen en alles wat hij me toevertrouwde uit zijn leven en hart. De deken van 'gentleness' zullen we geen van beide snel vergeten. Die hangt voor altijd om deze herinnering heen. De volgende morgen kwam hij me, verrassend genoeg, tegemoet lopen van de berg af en zijn eerste vraag was: "Waar is het boek?" "Hier is het",  zei ik, zeker wetende dat het helemaal goed terecht komt. Mijn tweede gebed dat het boek echt goed mag aankomen was ook verhoord en weer op een ongebruikelijk makkelijke manier. Vanzelf. Wauw God, U kunt er wat van. Shabbat shalom!

Ik was ongeveer tien maanden geleden begonnen met de reis boeken en verblijf uitzoeken. Maar het financiële had ik blijkbaar voor het allerlaatst bewaard.

De dag voor vertrek had een jongeman mij geholpen om google pay te installeren op mijn telefoon. Hij stond voor de deur om sponsors te winnen voor World Vision en bleek een christen te zijn. Wat een opluchting dat dat weer geregeld was.

Ik omhelsde mijn kunstenaar vriendin in Amsterdam- Zuid, in wiens bed ik een halve nacht mocht slapen. Ze had gelukkig direct een fijn horloge voor me te leen, wat ik was vergeten mee te nemen. Moedig ging ik op reis met mijn zorgvuldig ingepakte koffer en rugtas. In Israël aangekomen bleek ik het groene of blauwe visumkaartje gemist te hebben maar ik kreeg dat alsnog bij de paspoortcontrole. In de prettige, grote luchtvaarthal was een duidelijk loket met : "Israëli simcards". Dat was mijn tip van de tuinhuisje-eigenaar/host; net op tijd gekregen. "You are my hero", zei ik tegen de simcardmeneer. Hij zou me helpen om mijn simcard te verwisselen.( ik was het pinnetje daarvoor kwijt) Ik kocht de meest dure optie om in ieder geval dat goed geregeld te hebben. Toen mijn bankpas, die ik met Elizabeth samen op -wereldstand- had gezet, en het nu zou moeten doen, het niet deed en ook mijn credit card het niet deed, lukte het hem gelukkig om mijn creditcardgegevens in te voeren. Blij ging ik naar het volgende loket. Ik ging een openbaar vervoerkaart kopen, een Rav Tav kaart. Ik had uitgerekend dat ik wel 330 shekels nodig had voor al mijn gereis. De pittige mevrouw aan het loktet zei dat 55 shekels voldoende was. Ze sprak niet goed Engels en was geïrriteerd. Ze gaf me een folder waarin de zones duidelijk werden uitgelegd. Blijkbaar kon je niet voor een hele week aan tegoed inslaan op die kaart. Ik begreep het niet. Ik moest de kaart dan opnieuw weer opladen in Rosh Pina wat me omslachtig leek. Ze was onvermurwbaar. Met betalen deed mijn bankpas het nog steeds niet en ze kon ook niets met mijn credit card. Ik had nog wat euro's en ging naar een wisselkantoor verderop in de hal. Met gewisseld geld kocht ik de Rav Tav kaart en snelde verder naar het treinstation, verlangend naar een duik in zee. Bij de ingang van het treinstation stond een ticketmachine. Een Joodse jongeman zei dat ik daar een kaartje kon kopen. "Maar ik heb net een rav tav kaart gekocht!", zei ik geïrriteerd. Ik deed gehoorzaam mijn bankpas in de ticketmachine waar alles in het Hebreeuws verscheen en pakte hem er weer uit. Ik ging wel naar het hokje met- tickets- er op. Ik vertelde de meneer dat ik naar Tel Aviv moet. Hij nam mijn Rav Tav kaart en scande hem. "Oh, moet je dan toch nog via een ticketoffice?", dacht ik bevreemd. Toen waren er poortjes naar de treinen waar ik weer mijn kaart moest scannen. "Twee keer scannen in de trein en één keer in de bus ", was me uitgelegd.

Na de flinke hobbel om het adres te vinden ( geen namen of nummers op de deuren) liep ik dan eindelijk richting zee en wou hongerig fallafel gaan eten. Ik kocht een zalig vet broodje met wat drinken en betaalde met mijn bankpas. Toen ik het genoeglijk op zat te eten, zei de meneer achter de toonbank dat mijn pas het niet deed. Tjonge, ik had nog net genoeg Shekels om hem te betalen. Die pas deed het dus echt niet.

Voortaan pinde ik met mijn bankpas cashgeld en betaalde cash, dat ging wel. Wel lukte het me  ineens, op bed in de avond om de -moovit app- te koppelen aan mijn credit card waar ik toen dus mee zou kunnen reizen vanaf dat de 55 Shekels op waren van de Rav Tav card. Het bijgekomen voordeel daarvan is dat je precies kunt zien waar je bent en waar je eruit moet, als de app in het Engels is (soms werd het ineens Hebreeuws.) Ik leerde hoe ik de rit kon valideren en kon scannen in de bus.

Het moment naderde dat ik met een Arabische taxi, in alle luxe naar de aanbiddingsavond aan het strand werd gereden. Hij sprak bijna geen Engels, maar we redden ons. Toen we weer veilig bij het idyllische tuinhuisje de oprit opreden, pakte ik stoer mijn opgeladen telefoon. "I can pay with google pay or with my credit card". ( ik had inmiddels de code). "Cash", zei hij. "Only cash", We reden weer terug naar het centrum naar de juiste pinautomaat waar ik weer eens wat cash uittrok en dat was dan dat voor digitaal betalen. Old fashioned werkt nog steeds!

We liepen samen op in het wandelgroepje. Het was een prachtige dinsdagmiddag met volop zonneschijn en een fris oktoberwindje.

Ik vroeg aan, laten we zeggen Tim, naar zijn levensgeschiedenis, en hij deelde over verschillende tragische trauma's die hem al zo jong een zeer ontwricht familieleven hebben opgeleverd. Vanaf zijn eerste levensjaar al zonder vader. Huiselijk geweld door andere verkeerde mannen met losse handjes. Geen goede hulp gevonden bij allerlei instanties en er geen gat meer in zien.

Toch loopt hij nu naast me, als een soort overlevende. Hij draagt goedkope schoenen waar hij wat scheef op loopt, en een goedkoop gewatteerd jasje met een trainingsbroek. Hij vertelt over zijn keuzes om zichzelf geen relatie toe te staan zodat het ook niet verkeerd kan gaan. Zo alleen op deze wereld in de dagelijkse strijd om het leven te leven met nog veertien euro in de portemonnee aan huishoudgeld. Niet genoeg om mee te doen met het potje voor verjaardagen. Mijn hart zoekt naar antwoorden voor hem, een uitweg.

Dan, ineens schiet hij op een geitje af. Links van ons wandelpad is een hek van vierkante blokjes gaas, waar een geit met haar kop doorheen is gestoken. Maar nu zit ze vast met haar horens. Het arme dier! Direct schiet Tim te hulp. Hij pakt de geit stevig vast waar hij maar kan en begint haar los te wurmen. Ik schiet ook gelijk te hulp naast hem. We zitten samen gehurkt op het pad en direct vraag ik hardop Jezus om hulp. Ik kan niet tegen dierenleed. "Jezus help alstublieft! Vader help ons", roep ik uit. Ik zeg tegen Tim:" draai zijn kop, hij moet plat gedraaid er doorheen." Tim doet zijn uiterste best, het ijzeren draad drukt in zijn vingers, en dan lukt het! De geit is vrij en spurt direct huppelend het weiland in. "Hallelujah! " roep ik uit.

Opgelucht en na puffend van de emoties lopen we weer verder. Het is niet de eerste keer dat juist iemand die niets heeft de eerste is om iemand te redden... Wat is dat toch voor een soort wet in de schepping? Zijn zij op een bepaalde manier niet méér vrij? Niets om te verliezen..

De droom werd geboren in mijn hart om er heen te gaan.

Inmiddels heb ik al aardig wat reiservaring op gedaan dus ik waagde het erop om zelf dingen uit te zoeken.

Een georganiseerde reis kost echt duizenden en dat houd ik niet vol, met volle programma's en voortdurend in een groep. Ik zag mezelf vooral aan het meer zitten te mijmeren met een boek of wat rondlopen in een dorpje.

Gedurfd boekte ik alvast het vliegtuig voor een goedkoop ticket en ik ging aan de slag met verblijf zoeken.

Tien maanden later bleek dat er echt niemand met me meeging... Dat had ik niet verwacht. Ook meende ik Gods stem te hebben gehoord dat Hij niet wil dat ik alleen ga.. Maar ook waren de mensen om me heen er positief over dat ik ging. Ik kreeg een boek over een pelgrimsreis naar Israël maken. Het dorpje Rosh Pina zou vlakbij het strand van Capernaum zijn waar het feest was. Ik was gelijk weg van Rosh Pina en vond er een ideaal mooi verblijf! Een klein eigen huisje in de tuin, met aangrenzend een zwembad!

Toch vond ik het ook spannend; alleen naar Israël. Ik legde het bewust in open handen en vroeg God opnieuw, van wel of niet gaan.. Het verlangen bleef in mijn hart en ik vond genoeg moed maar merkte ook een aarzeling om te gaan.

God had wel kort tevoren beloofd om steeds mensen om me heen te zetten en daar vertrouwde ik op. En zusters in de kerk baden voor me dat ik een geest van kracht en liefde had ontvangen en niet één van lafhartigheid en ook dat ik mensen zou ontmoeten. Nou dat was mijn wens; mensen ontmoeten!

Daar ging ik dan, mijn zakjes havermout met rozijnen en amandelen in de tas voor het ontbijt. Ik kan zeggen; het was een groot avontuur. Het was mega stretching. Ik heb inderdaad veel mensen ontmoet. Het is gelukt om beide avonden naar de aanbidding aan het strand te gaan, wat ineens op een andere plek was, namelijk En Gev. Met de duizenden uit heel de wereld heb ik er zwierig gedanst met mijn zelf gemaakte zijden vlag. Ik heb alle vijf adressen kunnen vinden en aan een stuk of tien, twaalf mensen van God verteld. Ik was ook steeds wat ziek; hoofdpijn, diarree en soms wat uitgedroogd. Het was echt bikkelen om mijn koffer de berg op te duwen in de hitte of super vermoeid de supermarkt in te gaan voor wat eten. God hielp me steeds, maar halverwege de reis dacht ik: " dit doe ik nooit weer!" Was het een Olga actie of een God actie dit plan? Achteraf begrijp ik dat God niet wou dat ik alleen ging omdat Hij wist hoe zwaar het zou zijn. Toch heeft Hij me wonderlijk verrast met bijzondere contacten en ontmoetingen en pareltjes van kunst en muziek. Nu ben ik aan het herstellen thuis in mijn veilige huis en dankbaar voor rustig Nederland. Ik voel me een beetje dwaas en overmoedig dat ik dacht Israël wel goed alleen te kunnen bereizen. Op de bank bekijk ik een documentaire van iemand die alle bijzondere archeologische plekjes laat zien in Israël. Met de bus en de trein en het zoeken naar verblijf en weer op pad gaan voor wat eten, kom je daar niet zomaar. Ik begrijp niet hoe het andere mensen wel lukt om zoveel te kunnen zien op zo'n reis. Mijn dag was soms een stukje de berg op en stap voor stap een paar galeries in, dan een pauze op het pleintje en weer heel rustig terug lopen langs de rivier en in de middag naar bed. Zo heb ik het gedaan.

Een Olga plan of een God - plan, ik weet wel dat God aardiger is dan ik dacht en niet streng met de vinger omhoog. Beschermend, mijn verlangens honorerend, humorvol en actief met het inzetten van allerlei hulptroepen om me overal doorheen te helpen. En de winst is dat als je dingen doet die buiten je natuurlijke vermogens liggen, je steeds kleine wondertjes meemaakt en je geloof groeit. Ik kwam weer veilig thuis; tien uur voordat de oorlog uitbrak om half zeven s' ochtends de volgende morgen. Oef, lees voor meer Israël nieuws mijn verdere blogs.