oldiesradio

Hij had in Nederland twee hits in 1975: "Before the next teardrop falls" en "Wasted days and wasted nights". Eerstgenoemde haalde de eerste plaats in de Amerikaanse Billboard Hot 100.

In 1990 kregen Fender en zijn groep Texas Tornados een Grammy Award in de categorie Beste Mexicaans-Amerikaanse artiesten. Hij werd ook geëerd met een ster in de Walk of Fame Europe in Rotterdam. In 2002 onderging hij een levertransplantatie. Vier jaar later overleed hij op 69-jarige leeftijd aan longkanker.

Ritchie Valens (Pacoima (California), 13 mei 1941 - bij Clear Lake (Iowa), 3 februari 1959) was een Amerikaans Rock 'n Roll-artiest die stierf aan het begin van zijn carrière in een vliegtuigongeluk tezamen met Buddy Holly en The Big Bopper. Zijn echte naam was Richard Valenzuela en hij werd geboren in Pacoima bij Los Angeles. Op 17-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste platencontract aangeboden maar binnen een jaar verongelukte hij. De bekendste hits uit zijn korte carrière zijn "Donna" en "La Bamba", een bewerking van een Mexicaans volksliedje.

"La Bamba" was tevens de titel van de speelfilm uit 1987 die het levensverhaal van Ritchie Valens uitbeeldde. Regie was in handen van Luis Valdez en Valens werd gestalte gegeven door de acteur Lou Diamond Phillips. De titelsong werd uitgevoerd door de groep Los Lobos en werd een internationaal succes.

Neil Leslie Diamond (New York, 24 januari 1941) is een Amerikaanse zanger. Neil begon in 1958, maar werd vooral populair in de jaren '60 en '70. Hij treedt nog steeds met veel succes op en heeft in 2005 de album 12 songs uitgebracht. Op 24 en 25 mei 2008 trad Neil op in Ahoy Rotterdam en op 29 mei 2008 kwam hij voor de 1ste keer naar België: Neil Diamond trad toen op in het Sportpaleis in Antwerpen. Op 9 mei verscheen zijn nieuwe album Home Before Dark. Op 1 oktober verschijnt een boek over Neil Diamond: He is...I say, geschreven door David Wild. Hij heeft meer dan 130 miljoen albums verkocht als singer/songwriter en daarnaast miljoenen als uitsluitend songwriter.

Op 14 mei 2008 kwam zijn album Home Before Dark op #1 binnen in de The Billboard Top 200, het is pas zijn eerste Amerikaanse nummer 1 album.

Elvis was de zoon van Gladys Love Smith en Vernon Elvis Presley, werd op 8 januari 1935 in Tupelo (Mississippi) geboren. Hij was de helft van een tweeling, zijn broer Jesse Garon Presley kwam levenloos ter wereld. Het gezin leefde een zeer armoedig bestaan. De omgeving waarin de Presleys leefden was zeer religieus en was van grote invloed tijdens de opvoeding van Elvis. Meerdere keren per week was het gezin te vinden in de kerkgemeenschap First Assembly of God, daar waar Elvis kennismaakte met de vele spirituals en gospelsongs waarbij de predikanten luidkeels en stampvoetend het woord van God predikten.

Elvis krijgt een gitaar als verjaardagscadeau van zijn moeder, maar hij kan niet eens spelen. Uiteindelijk krijgt de jonge Elvis les van zijn oom: uncle Vester, Vernons broer. Nog steeds is de Tupelo Hardware Company waar Gladys (zijn moeder) die gitaar kocht een drukbezochte toeristische trekpleister in Tupelo.

Als hij tien is neemt Elvis deel aan de allereerste muziekwedstrijd in z'n leven. Z'n ouders vinden dat hun jongen een gouden stem heeft en regelen voor hem een plaatsje op de kandidatenlijst. Ook de jury wordt gecharmeerd door het schuchtere jongetje met z'n veel te grote broek die foutloos het kinderliedje "Old Shep" van Red Foley brengt. Radio WELO is ter plaatse en brengt, toen al, rechtstreeks verslag uit van de zangwedstrijd. De radio-uitzending werd echter niet opgenomen.

Zijn meest bekende nummers zijn That'll Be The Day, Oh Boy (mei 1958 samen met The Crickets), Peggy Sue en Maybe Baby.

Vandaag de dag is Buddy Holly nog steeds een cultfiguur van de rock-'n-roll door zijn talent en ook omwille van het stormachtig verloop van zijn carrière: hij was al een semiprofessioneel muzikant toen hij zestien jaar oud was en overleed bij een vliegtuigongeval, amper 22 jaar oud en al zeer succesvol.

Het transport op deze laatste tournee is slecht georganiseerd. Oude en vaak kapotte bussen. En het is hartje winter. Na een optreden in Clear Lake, Iowa op 2 februari 1959, had Buddy Holly een 4-persoonsvliegtuigje gecharterd om zo wat sneller in de volgende plaats Fargo, North Dakota te komen. Oorspronkelijk was het plan dat Waylon Jennings en Tommy Allsup mee zouden vliegen. Waylon staat zijn plaats af aan een zieke J.P. Richardson. Ritchie Valens probeert Tommy Allsup om te praten om zijn plaats in het vliegtuig af te staan. Omdat Ritchie maar bleef vragen, besluiten ze een munt op te gooien. "Heads" roept Ritchie en kop was het. Vele jaren later had Allsup een bar "Heads up".

In de vroege uren van 3 februari 1959 stijgt de Beechcraft Bonanza op van het vliegveldje van Mason City, Iowa met aan de knuppel de 21-jarige piloot Roger Peterson. Na enkele kilometers vliegt het vliegtuigje om onbekende redenen tegen de grond. Pas de volgende morgen, als het licht is, wordt het wrak ontdekt, niemand heeft het ongeluk overleefd. In het nadien uitgebrachte onderzoek naar het ongeluk wordt de schuld gelegd bij de jonge piloot, die niet competent was om op instrumenten te vliegen, en die mogelijk de gyroscoop precies verkeerd interpreteerde zodat hij dacht dat hij steeg, terwijl hij in feite aan het dalen was.

Percy Sledge (Leighton (Alabama), 25 november 1941) is een Amerikaans soul zanger, best bekend van de nummers "When a Man Loves a Woman" en "My Special Prayer". Hij is voornamelijk bekend van emotionele soulballads, maar hij was ook een van de eerste artiesten die country met soul mengde, waarbij hij covers van onder andere Kris Kristofferson zong.

Begin jaren zestig werkte Sledge nog als verpleger in een ziekenhuis, toen hij zijn eerste treden in de muziek maakte als lid van de soulgroep de Esquires Combo. Lokale dj Quin Ivy adviseerde hem in 1966 om solo te gaan. "When a Man Loves a Woman", door Sledge zelf geschreven, was de eerste single die van hem werd uitgebracht in de zomer van 1966, bij Atlantic Records. Al snel werd het wereldwijd een grote hit, waaronder nummer één in de Verenigde Staten. De single werd opgevolgd door de hits "Love me Tender", "Take Time to Know her" en in 1969 "My Special Prayer".

In de jaren zeventig daalde zijn populariteit. "I'll be your everything" uit 1975 was zijn laatste grote internationale hit. Zijn optredens verkochten daarentegen een stuk beter en tot in de jaren negentig bleef hij uitverkochte zalen trekken. In 1987 werd "When a Man Loves a Woman" weer een hit, dankzij een reclame van het jeansmerk Levi's.

The Cats was een popgroep uit Volendam, bestaande uit zanger-gitaristen Cees Veerman (* 6-10-1943) en Piet Veerman (* 1-3-1943), Jaap Schilder (* 9-1-1943) (gitaar, piano), Arnold Mühren (* 28-1-1944) (bas) en Theo Klouwer (* 30-6-1947, 8-2-2001) (drums). De band was vooral populair in Nederland en Duitsland.

The Cats heette in eerste instantie The Mystic Four, ontstaan uit een samenvoeging van Electric Johnny and the Skyriders (Arnold en Cees) en de Everly Kosters (Piet en Jaap). Later veranderde de naam in The Blue Cats waarin drummer Theo Klouwer de gelederen kwam versterken. De band kon (mede) opgericht worden door een lening van Jan Buys, hun latere manager. Dit was de vriend en latere echtgenoot van de zus van Jaap Schilder, een van de leden van The Cats. De groep had de grootste successen in de periode 1968 - 1972.

Halverwege de jaren '80 verliet Piet Veerman de groep. Hij scoorde een solo-hit met het nummer Sailin' home.

Op 23 maart 2006 werden The Cats benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. De bandleden Cees Veerman, Piet Veerman, Jaap Schilder en Arnold Mühren kregen de onderscheiding uit handen van de burgemeester van Volendam. Tegelijkertijd bracht de band, als éénmalige reünie, in de woorden van Piet Veerman "als dank aan al de fans" op initiatief van Bert van Breda, Johan Tol en Michel Veerman en met medewerking van producer John Ewbank van o.a. Marco Borsato, een cd/dvd, "Those Were The Days", uit waar twee nieuwe liedjes op staan: The Best Years Of My Life en de titelsong Those Were The Days, die beide na elkaar als single uitgebracht werden. Van het album waren in juli 2006 al ruim 35.000 exemplaren verkocht.

Op 15 februari 2008 werd de biografie van de Cats "De Cats, een Hollands succesverhaal" geschreven door Jip Golsteijn uit 1973 opnieuw uitgebracht.

Op 15 maart 2008, tijdens de tweede officiële Cats-fandag, werd de dvd "The Cats in Indonesië" gepresenteerd; met daarop de documentaire die Rita en Jan Huyskens in 1971 maakten van de tournee door Indonesië, een liveopname van Vaya Con Dios en The Story of The Cats anno 2008.

The Classics is een Nederlandse band. The Classics, van oorsprong een showorkest, werd opgericht in 1967 in Stramproy (Limburg) en scoorde vooral in de jaren zeventig veel hits. De grootste Top 40-successen waren "My lady of Spain" en "Yellow sun of Ecuador".

In het begin trad de groep voornamelijk op in de regio en nam deel aan talentenjachten. Tijdens een van de optredens werd de band ontdekt door platenbaas Johnny Hoes. Hij bood de jongens een platencontract aan.

De eerste single "I only want to be with you" werd een regionaal succes. De groep bestond op dat moment uit vijf personen met de in die tijd gebruikelijke bezetting: twee gitaren, basgitaar, toetsen en drums. Het repertoire van de groep bestond voornamelijk uit nummers van The Shadows, Cliff Richard, The Bee Gees en andere Top 40-artiesten uit die periode.

De groep ontwikkelde al snel een eigen sound. Deze sound kenmerkte zich met name door de fijne samenzang en werd wel de vlaaiensound genoemd. Het geluid kan worden gezien als een tegenhanger van de palingsound uit Volendam.

In 1969 gingen The Classics opnieuw de studio in, deze keer voor het opnemen van "Try it again", een eigen compositie; dit nummer werd later omgedoopt tot "My Lady of Spain". Later zou blijken dat dit de basis was voor hun internationale successen. Toch duurde het nog tot 1972 voordat de plaat werd uitgebracht. De single overtrof alle verwachtingen. Binnen enkele maanden werden meer dan 500.000 exemplaren verkocht. Er volgden tv-optredens in binnen- en buitenland. In de jaren hieropvolgend waren The Classics niet meer weg te denken uit de internationale popscene met hits als: "Yellow sun of Ecuador", "Papa Peppone", "My Russian lady", "Sunshine baby", "Wings of an eagle" en "Gimme that horse".
Zanger Joep Beurskens overleed op 6 april 2005. Drummer Ber Kwaspen overleed op 21 januari 2007.

Succesvolle Belgisch-Engelse close-harmony groep die in de jaren zeventig de Belgische en Nederlandse hitparades onveilig maakte.
Voorloper van de groep Octopus was het Diestse gezelschap "The Bats". Daarin bevonden zich René en Robert Vlaeyen. Deze Vlaamse ondernemers (René Vlaeyen is inmiddels bekend geworden als TV-producer en heeft programma's als de Kotmadam en Gaston en Leo op zijn geweten) zagen het internationaal en plaatsten een advertentie in Melody Maker op zoek naar Engels Talent.
Steve Davies (die in Engeland al sessiemuzikant was geweest op een LP van een groep genaamd "Octopus", later naar Duitsland en België afzakte) en Robert Vlaeyen richtten hierna de Belgische "Octopus" op. Aanvankelijk werden bas en drums bespeeld door Nik Roland en Jean-Pierre Onraedt, maar deze werden later vervangen door Phil Francis (nog een Engelsman) en Gerard Opdebeeck (ex-Bats, ex-Purple Bus).
In deze bezetting werden de eerste singles van de groep opgenomen. Het debuut van de groep werd "Hey Na Na" in 1973 (met onder meer Zaki en Mike Verdrengh in het achtergrondkoor en Koen de Bruyne (broer van Kris de Bruyne) op piano).
Sylvain Vanholme (zie Wallace Collection, Two Man Sound, Salix Alba, The Machines ...), Sylvain Tack (man van Gnome en Start records, maar ook van Suzy wafels en radio Mi Amigo) en King International (management van o.m. John Terra, Joe Harris en ander Vlaams gezwam met o.m. Mike Vergrengh, Guido van Liefferinge - Joepi - en eerder genoemde René Vlaeyen) waren de zakelijke breinen achter de groep.
Met de eerste single werd zelfs getracht in Engeland door te breken (via platenmaatschappij Mooncrest). Alhoewel de song op Radio1 werd gedraaid (en net niet "Power Play" van de week werd ten nadele van "Tie A yellow ribbon ..." van Tony Orlando's Dawn), werden er toch maar 4.000 exemplaren van verkocht. Terug naar af dus.

Na enkele maanden van audities werd er in 1974 nog een hoge stem en toetsenist gevonden in Paul Michiels. Zoals Steve Davies het zich herinnert : "Paul hebben we ontmoet in 't Pleintje in Heist-op-den-Berg, ongeveer een week nadat Gerard (Opdebeeck) bij Octopus was gekomen. Zij hadden immers samen in "Purple Bus" gespeeld. We werden goeie vrienden, maar Paul wilde wel zijn "eigen ding" doen. Met zijn zessen gingen we regelmatig uit : Paul, ik, Phil (Francis), Gerard en Chris en Guy Degens van de John Terra band. We gingen vaak drinken in Antwerpen en het was op zo'n terugtocht in Paul's Citroën Mehari dat "Antwerp town" werd gecomponeerd. Voor het eerst hebben we samen gespeeld op een benefiet in Heist, onder de naam "Paul Michael's masterpatience". We deden een 25 minuten durende versie van 'Gimme some lovin'. Na ongeveer drie maanden van andere toetsenspelers te auditioneren, zegden we René (Vlaeyen) dat we Paul in de groep wilden. Hij was er niet te gelukkig mee, maar P.P. had de hoge stem die we nodig hadden en maakte dat we een klasserijker soort muziek konden gaan spelen.

De groep was aanvankelijk pop-geörienteerd (er werd getourd met The Rubettes en Mud), maar had een eerste grote hit met "I'm so in love with you". Dit was een Engelstalige bewerking van het liedje "Ik ben verliefd op jou" van charmezanger Paul Severs. Phil & Steve waren ingehuurd om hem te helpen met de engelse uitspraak, maar daar kwam niks van. Een jaar later kwamen de de leden van de groep te weten dat de platenmaatschappij van plan was om het nummer als Octopus-single uit te brengen. Goed gezien van de marketingjongens, want deze smartlap bracht het tot nummer 6 in Nederland, tot 16 in België. Het stuurde de groep echter ook in een nieuwe richting : in 1976 werd de groep overgenomen door Johnny Hoes, de succesvolle smartlappenkoning uit Nederland. Hij liet de groep voornamelijk evolueren tot een close-harmony gezelschap met bijna alleen slows en voornamelijk covers - zelfs een volledige LP lang op "Oldies But Goldies".
Of zoals Steve Davies het me schreef : "Sky Records in Holland sent me 'An Hour Of Octopus'. It's a bunch of stuff they did, mainly after I had left to suit Mijnheer Hoes - it seems he did a good job- it's like the 'Zangeres Zonder Naam' with harmonies!!!! "

De groep had nadien nog wel enkele kleinere hits (vb. South of the Border) en toerde enkele jaren ietwat lusteloos rond. Paul Michiels over deze periode : "Voornamelijk speelden we in Holland, België en voor de Belgische strijdkrachten in Duitsland. Ik kreeg er op d'n duur mijn buik van vol, omdat ik zelf dingen wilde gaan doen. Ik heb mijn eigen nummers ook nooit aan de groep gegeven. In Holland zijn we ook nogal een beetje "mismeesterd" geweest. We kwamen terecht in balzalen met 5 togen en een podium van 3x5. Wij waren toen "de domme belgen". Tegenwoordig is dat nogal een beetje anders.". In 1980 viel Octopus uit elkaar.

Steve Davies verliet de groep al eind 1976. Hij ging terug naar Engeland en werd er een redelijk succesvolle nachtclubzanger onder de naam "Steve Grey". In 1981 vertrok hij naar de Baltimore in de Verenigde Staten, waar hij een muziekuitgeverijtje heeft (genaamd "Octopus Publishing").

Phil Francis trouwde met een Belgische Gerda, maar woont tegenwoordig in Canada en is naar het schijnt van plan binnenkort nog een CD uit te brengen i.s.m. Luc Smets (ex-Pebbles, Shampoo ...).

Paul Michiels, nooit erg trots geweest op zijn bijdrage in Octopus, ging na het uiteengaan van de groep in 1980 terug naar Heist, had er een solo-hit als P.P.Michiels, en werd vervolgens deel van de internationaal vermaarde soulpop-formatie Leyers, Michiels & Soulsister.

http://81.165.62.103:3640/listen.pls

Top 1000 jaren 60/70 nonstop op Radio jopie in week 40/41 samengesteld door dj Harry en dj Jopie.
dus een echte aanrader voor de echte oldies fans

Roy Orbison werd geboren op 23 april 1936 in Vernon, Texas. Hij begon zijn carrière in 1956 bij het platenlabel Sun Records dat geleid werd door Sam Phillips en waar ook Elvis Presley, Johnny Cash Jerry Lee Lewis en Carl Perkins onder contract stonden of hadden gestaan. Met het nummer "Ooby Dooby" waarvan er zo'n 500.000 stuks van werden verkocht en dat tot nummer 56 op de Billboard Top 100 kwam, scoorde hij zijn enige hit voor Sun. In de periode dat hij voor het platenlabel actief was, wist hij al dat zijn hart bij het zingen van ballads lag. Sam Phillips, de eigenaar van Sun Records, wilde echter dat Roy uptempo songs opnam, dit zeer tegen de zin van Roy. Toen Roy een grote hit schreef voor The Everly Brothers ("Claudette") zag hij zijn kans schoon en kocht zijn platencontract bij Sun Records af om zodoende ergens anders zijn geluk te kunnen beproeven.

Orbison kwam terecht bij het platenlabel R.C.A. waar Elvis Presley vele hits opnam. Roy bleef echter niet lang. Na een aantal nummers op plaat te hebben gezet verliet hij in 1959 het label en kwam terecht bij Monument Records dat onder leiding stond van Fred Foster.

De eerste single "Up Town" was een bescheiden succes en bereikte plaats 72 in de Billboard Top 100. De opvolger werd uitgebracht in 1960 en maakte van Roy Orbison een wereldster. Van het nummer "Only The Lonely" gingen er ruim twee miljoen exemplaren over de toonbank en met dit nummer creerde Orbison iets dat nog nooit eerder in de Rock & Roll was gehoord; de dramatische rockballad. Tussen 1960 en 1965 produceerde Roy tijdloze klassiekers als "Running Scared", "Crying", "Blue Angel", "Falling", "Blue Bayou", "It's Over", "In Dreams" en "Oh, Pretty Woman". Al deze songs waren van uitzonderlijke artistieke en muzikale kwaliteit en waren stuk voor stuk meesterwerkjes. Vaak rustig beginnend, bouwde Roy langzaam naar een climax toe die zowel in de arrangementen, de stem en teksten van Orbison tot uitdruking werd gebracht. De unieke stem van Roy en de tijdloze composities van zijn songs zouden hem de status van legende bezorgen. Er was echter nog een element dat de muziek van Orbison zo uniek maakte. Roy had namelijk ook het talent om liedjes op een totaal vernieuwende manier te schrijven. Het was in de beginjaren zestig de gewoonte om een song volgens een vast patroon te schrijven. (A,B,C,B,D,B) Roy schreef echter bijvoorbeeld in schema's als A,B,C,D...Z. Er kwam in het hele liedje dus geen enkele herhaling van zinnen voor. "In Dreams" en "Falling" uit 1963 zijn daar goede voorbeelden van, maar ook "Running Scared" uit 1961 was song die totaal afweek van wat gewoon was op songwriting gebied omdat het refrein aan het einde van het lied zat i.p.v. in het midden. Toen het contract bij Monument Records in 1965 afliep was Roy Orbison een wereldster met platenverkopen die de 30 miljoen hadden overschreden.

Roy tekende voor het M.G.M. label dat bereid was om hem het tot dan hoogste bedrag ooit (1 miljoen dollar contant) voor een platenartiest te betalen. Verder kreeg Roy de kans om in films te acteren. M.G.M. had echter wel bedongen dat er per jaar 30 songs en 1 album geproduceerd moest worden. Daarmee kwam de nadruk te liggen op de kwantiteit i.p.v. op de kwaliteit van de songs, dit in tegenstelling tot wat bij Monument Records gebruikelijk was. De eerste single op het M.G.M. label was de top 20 hit "Ride Away". Het zou zijn grootste hit voor M.G.M. zijn. In 1966 had hij met "Cry Softly Lonely One" (top 52) zijn laatste hitnotering in Amerika. In Engeland had hij meer hits met als hoogste notering "Too Soon To Know" dat in 1966 de top 3 haalde. "Penny Arcade" was in 1969 zijn laatste notering in Engeland. Het opkomen van de Beatles en andere Britse bands (The British Invasion) en de daarmee veranderende smaak bij het platenkopend publiek, zorgde ervoor dat de aanwezigheid van Roy in de hitlijsten minder werd. Verder vonden er grote tragedies in zijn privéleven plaats. Zijn vrouw Claudette kwam in 1966 om het leven bij een motorongeluk en twee van zijn drie zoons vonden in 1968 de dood bij een brand in zijn landhuis. De carriere van Roy kwam in een diep dal terecht. De hits bleven uit en het (grote) publiek leek hem vergeten te zijn. Zijn concerten in Engeland werden nog wel goed bezocht omdat de fans hem trouw waren gebleven, maar in zijn thuisland Amerika was dat volkomen anders. Daar trad hij met regelmaat op voor een klein publiek.

In 1973 werd zijn contract bij M.G.M. ontbonden. Een jaar later tekende Roy bij Mercury Records en nam daar het album "I'm Still In Love With You" op. Niet alleen was dit album onder de artistieke maat vergeleken bij zijn vroegere Monument werk, muzikaal gezien verraste Roy de luisteraar niet meer met de vocale hoogstandjes die hem zijn bijnaam "The Big O" hadden opgeleverd. In 1977 tekende Roy opnieuw bij Monument Records en nam het album "Regeneration" op. Dit album was beter dan het voorgaande maar kon ook niet de vergelijking doorstaan met zijn vroegere werk. Een tweede album was af (nooit uitgebracht) toen Roy hartklachen kreeg nadat hij had opgetreden in een show ter nagedachtenis aan Elvis Presley, die kort daarvoor was overleden. Roy onderging een hartoperatie en kreeg 3 by-passes.

Kort daarna verliet Orbison Monument Records. In 1979 tekende hij bij Aslyum Records en bracht daar het album "Laminar Flow" uit. Het album bevatte matige disco-achtige liedjes met uitzondering van "Poor Baby" en "Hounddog Man". Ondertussen was er achter schermen iets op gang gekomen, want Roy was dan wel niet meer een succesvol platenartiest, de grootsheid van zijn zestiger jaren werk had echter wel zijn sporen nagelaten bij jongere collega's. Linda Rondstadt nam "Blue Bayou" op (1977), Don McClean "Crying" (1978) en Van Halen "Oh Pretty Woman" (1981) en allen scoorden zij daarmee grote hits. Zelf scoorde Roy samen met Emmylou Harris in 1980 eindelijk weer een hit met "That Loving You Feeling Again". Het werd beloond met een Grammy Award, zijn eerste.

Vanaf die tijd begon Roy aan een comeback te werken en kwam hij meer en meer in de spotlights te staan. Zo stond hij in het begin van de jaren tachtig in het voorprogramma van "The Eagles" en liet zich daardoor aan een groter en jonger publiek zien. In 1983 verscheen hij op televisie door een concert te geven onder de naam "Roy Orbison live in Austin City Limits Texas" In 1985 trad hij op bij "Farm Aid" en bracht hij een nieuwe single uit "Wild Hearts". Het was een ballad die een ouderwets goede Orbison liet horen. Helaas merkte het grote publiek deze prachtige song niet op. Ook maakte hij dat jaar een album met zijn oude Sun maatjes Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Cash. Het album heette "The Class off '55". In 1986 werd het nummer "In Dreams" gebruikt in de cult movie "Blue Velvet", geregisseerd door David Lynch. Hierdoor kwam Roy onder de aandacht van een jong en hip publiek. Velen van hen wilden weten wie de zanger van "In Dreams" was en ontdekte daardoor de prachtige muziek die Orbison tot dan gemaakt had. In 1987 nam Roy samen met KD Lang "Crying" opnieuw op als een duet. Het nummer werd in Amerika een hit en het leverde hem opnieuw een Grammy Award op. In hetzelfde jaar werd hij opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame dat een jaar eerder in het leven was geroepen. Daarmee werd de status van Roy Orbison als belangrijke pionier en vernieuwer van de Rock & Roll officieel bevestigd en erkend door de muziekindustrie. In datzelfde jaar nam hij een televisiespecial op waarvan de zwart-wit video Roy Orbison and Friends, A Black and White Night uitkwam. In deze show bracht Roy al zijn grote hits, inclusief twee nummers van zijn dan nog nieuw uit te komen album, ten gehore. Roy werd omringd door gastmuziekanten als Bruce Springsteen, Elvis Costello, Bonnie Rait, Tom Waits, Jennifer Warnes, KD Lang, Jackson Browne, J.D. Souther en James Burton (ex-gitarist van Elvis Presley). Roy was eindelijk terug aan de top en maakte dat nog eens duidelijk door in 1988 deel uit te maken van de supergroep The Traveling Wilburys waarvan ((Bob Dylan]], George Harrison, Jeff Lynne en Tom Petty ook deel uitmaakten. Het debuut album heette Traveling Wilburys Vol. 1, waarvan wereldwijd miljoenen exemplaren verkocht werden. En dan, wanneer de single "Handle With Care" van het laatst genoemde album en het album zelf, hoog in de hitlijsten staat en de voorbereidingen voor het uitbrengen van Orbison's solo album "Mystery Girl" en de daarbij behorende wereldtoernee in volle gang zijn, overlijd Roy op 6 december 1988 plotseling aan een hartstilstand bij zijn moeder thuis in Hendersonville, een voorstadje van Nashville

Zijn nieuwe album werd in januari 1989 postuum uitgebracht onder het Virgin label en kan zich meten met zijn beste werk uit de jaren zestig. De single "You Got It'" werd een wereldwijde hit. De enige keer dat Orbison You Got It voor een publiek zong was drie weken voor z'n dood op het Diamond Awards Festival in het Sportpaleis in Antwerpen alwaar hij een "Diamond Award" kreeg omdat hij 25 jaar tot de "top off the bill" behoorde. De opnames van dat optreden werden gebruikt voor de videoclip van "You Got It". De tweede single "She's A Mystery Girl" werd ook een hit. In 1992, vier jaar na zijn dood, werd het nummer "I drove All Night" een hit in Engeland en bereikte daar de 7e plaats. De opvolger Crying (duet met KD lang) haalde in datzelfde jaar de 13e positie. Roy Orbison was, in tegenstelling tot veel van zijn tijdgenoten, helemaal terug aan de top toen hij stierf en keek vooruit naar nieuwe dingen en niet terug op oude vergane glorie. Vandaag de dag wordt hij door iedereen in de muziekbusiness erkend als een van de allergrootste artiesten die de Rock & Roll heeft voortgebracht. Zijn platen blijven goed verkopen en zijn in aantal de 100 miljoen ruim gepasseerd. Hij is een voorbeeld en inspiratie voor vele artiesten en dat is niet gek voor iemand waartegen producer Jack Clement (Sun Records) ooit zei; "Roy, you never gonna make it as a balladsinger".

The Beatles was een popgroep uit Liverpool, actief van 1962 tot 1970. De groep wordt begin 21ste eeuw nog steeds beschouwd als de populairste en invloedrijkste band uit de geschiedenis van de popmuziek. De reacties van hun tienerpubliek bereikten binnen korte tijd een hysterische omvang. Dit leidde tot de uitdrukking "Beatlemania". In de loop van hun carrière deden ze aan pionierswerk in de geluidsstudio, waarmee ze in bredere kring lof oogstten. De eclectische benadering van de Beatles was een belangrijke factor in de ontwikkeling van de popmuziek, die ten tijde van hun carrière uitgroeide van een op Amerikaanse rhythm and blues gebaseerd genre, tot een veel breder georiënteerde vorm van muziek.

Beatles-leden John Lennon en Paul McCartney waren de belangrijkste liedjesschrijvers van het viertal. Naast dit tweetal bestond de groep uit George Harrison en Ringo Starr.

Enkele bekende hits van The Beatles: I Want To Hold Your Hand, She Loves You, Yesterday, Michelle, Yellow Submarine, Lucy in the Sky with Diamonds, All You Need Is Love, Hey Jude, Let It Be, Help!

Hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uit 1967 geldt als een mijlpaal in de popgeschiedenis.

De ontwikkeling van de Beatles begon op 6 juli 1957 toen John Lennon tussen de optredens van zijn groep The Quarrymen door op een festival in Woolton, Liverpool, Paul McCartney ontmoette. Die bracht op zijn beurt weer schoolvriendje George Harrison mee. Na diverse personeelswisselingen in de groep (belangrijke ex-leden zijn Stuart Sutcliffe en Pete Best) die ook nog eens onder een keur van namen optrad, werden de uiteindelijke Beatles gevormd in 1962 toen drummer Pete Best werd vervangen door Ringo Starr. Starr, wiens echte naam Richard Starkey is, speelde daarvoor bij Rory Storm and the Hurricanes, ook uit Liverpool.

De golden sixties and seventies dagelijks nonstop op Radio jopie
listen :http://81.165.62.103:3640/listen.pls

15-10-2008 om 19:49 geschreven door oldiesradio