de laatste vier uren met George up boane wa begoste als een chauffeurke die ons ging rond oeganda voeren es geevolueerd noar ne moat en wuk voor jien nie aljiene chauffeur, moar gids, weet vele over zijn land, psycholoog in moeilijke tijden, mijn zwarte papa die verdomme alles gedoan et voor oes om het leven in die rare periode hier in Oeganda deur de verkiezingen zo goed mogelijk dan dat ie koste liet verlopen ne mens met een érte die zorgt voor zijn volk .. respect moat .. jammer genoeg et het afscheid in mineur geweest daar dat den auto voor den tweede keer in panne stond pal up de evenoare de batterij opnieuw - up en ten versleten.. toch nog aan de praat gekregen maar hij kon hem niet meer afleggen - dus auto uit, bagage eruit, ne dikke knuffel gegeven en hem gezeit wuk dakke ier juiste getypt et een skoone fooi van 2OO euro gegeven .. mijn oar stond rechte up mijn armens enke hem zag weg rijden en bam door de poort en weg met de laatste zwaai kgoa nie sentimenteel doene moar stond een traantje in mijn oogske jientje in mijn lui en jientje in mijn rechts de tocht bracht nie meer veel speciaals vier uren skoone boane van de president zijn ne ene stad naar Entebbe waar dat ie zijn bureau et ne heuvel helemaal afgeschermd van de buitenwereld voor em aljiene hij bracht oes naar 2 sisters hotel wuk een plekke wel xkes duurder dan gewente moar skoone korting gekregen slaap hier nu voor 75 us dollar .. maar we sparen 35 euro uit voor den taxi vanuit Kampala - krijgen nu vrij taxi vervoer naar de luchthaven en de prijzen hier in Entebbe zijn zo hoog eigenlijk voor deftige accomodatie overal in het land - prijzig maar we hebben iexiepiexie klein zwembadje, zitten met zicht up de lake en nu en ton komen hier 1OOOOOO lakeflies up bezoek ze komen en ze gaan maar tzit ton gruisdikke eran je moet dan gewoon joen bril an doen moar bijten of prikken doen ze niet de nadorstfles is nodig vandaag daar we gisteren een groot en laat stuk gespeeld hebben met twee Oegandezen een jong rijk koppel .. de rum, de wijn, het bier het stroomde veel leute gehad twas jientje met haar op haar tanden .. de jongen kwam net van Zwitserland voor zijn werk en tonne het decadenste es mijn kamer . na duizenden waterdragertjes te zien langs de weg die soms kilometers moeten lopen om hun water te halen en thuis te brengen .. kom je in de douche van je kamer en krijg je een regenshower kdo tloopt met bakken uit de sproeier en jok ke der verdoeme van genoten geen ene keer geen twee keer maar 6 kjiers in een paar uren tijd . kweedet test erover maar achter 19 dagen slechte douchen, soms met ne bassin zelfs heb ik er goe van genoten we zijn hier gediend lijk ne hond met vlooien goen na naar de beach ant Victoria meer gaan eten en binnen een uur of zesse zijn we het gat in weg van de skoon land dakke beschreven et in mijn gedichte dakke juiste gepost et twoas af dada xxx
andere kant van de lake - Mbarara (hoofdstad van Museveni - President)
de vorige nacht afgerond met George elk nog een pintje of twee gedronken.. wel ja pintjes het zijn eigenlijk halve liter flessen dat ze hier drinken en die kosten gemiddeld een eurootje voor jientje.. smorgens vroeg kwam ik wakker en heb een koud douchke gepakt, daarna een uur of twee fotos bewerkt want ik stond al redelijk wa achter en daarna ontbijtje gaan pakken rarara ja alweer eieren, thee, een toast en enkele stukjes fruit enne gisterenavond hebben we voor het eerst een echt stuk vlees gekregen die onder de Westerse normen viel een steak pepper klaargemaakt door de kok we feliciteerden hebben en benoemden hem tot beste kok van Oeganda hij straalde en stelde voor om de dag erop zijn specialiteit te proeven dat deden we dan ook maar soort kleine rivierkreeftjes maakte er drie verschillende klaar in massala (mijn favoriet), gebbq en dan nog in een ander rood sauske waar ik niet kon uitmaken wat er precies inzat dit met verse aardappeltjes en advocado njamie het deed hier wel echt deugd dat je telkens kon kiezen uit puree, aardappelen, rijst en/of frieten
De twee kelners gaf ik elk een shirt van Lone Wolf ze waren er heel blij mee en ik kon ze eigenlijk niet beter geven dan daar want savonds kan het daar goed afkoelen ze noemen trouwens deze plek - het Zwitserland van Oeganda .
Daarna alleen de berg op om zicht te krijgen over lake nkuruba een tochtje van een uur met hevige stukken klimwerk in maar deed deugd nog efkes de benen te strekken vooraleer we terug de auto in moesten voor een uur of vier richting Mbarara het pad slingerde tussen hutjes en veldjes waar vooral vrouwen de akkertjes bewerkten wat je hier ook eigenlijk veel tegenkomt zijn gasten die aan de rand van de weg, manueel rotsblokken uit de rotsen kloppen en ze daarna nog eens in kleine stukjes gravé kloppen dagen en dagen werk hoe zot kan je het bedenken niets van machines, buiten een keer een zaag op elektriek en enkele oude tractors hebben we hier niet gezien ja kwoare bezig over den berg upklimmen he op zeker moment kwam ik aan een kruising en dacht van shit als ik terugkom hoe kan ik maken dat dit goed komt ik nam enkele stokken en maakte een pijl, legde hem op de steen en hoopte dat dit niet ging wegwaaien eens daar gepasseerd kwam ik in eucalyptusbossen terecht, geimporteerd uit Australie om als ze groot en volwassen zijn te kappen wist George mij te vertellen en plotseling stond ik voor een peopsjiek hotel met zicht op de mooie lake .. jammer dat het zwaar bewolkt was maar ja ook dat gaf wel iets vreemds ik loopte binnen en stond op het balkon te kijken .. na enkele tellen kwam er iemand naar mij en begroette me Good morning, how are you zoals altijd hier dan zeg je fine en dan zeggen zij welcome hij vroeg me wat ik hier kwam doen en moest xkes uitvinden he ik vertelde hem dan maar dat ik hotels bezocht om reizen in te richten naar Oeganda met een groep van 18.. ja zou da eigenlijk geen goed gedacht zijn hij had volkomen interesse en kreeg een volledige rondleiding in da hotel prijzen zijn hier idd hoog 150-300 dollar per nacht met wel joen eike inbegrepen en joen zatte kaffee snuchtends plotseling kwam er iemand anders naar mij toe om hem voor te stellen als kunstenaar hij haalde verschillende tshirts uit .. ik bedankte hem maar toen hij verder bleef uithalen zag ik plots op een doek met verschillende prints een afbeelding van che maar che was een gorilla en zijn typische muts stond op die gorilla zijn kop, zag dan ook nog leuke letters van het woord africa en stelde hem voor om dit op een oranje tshirt te printen tegen 14u00 omdat ik dan weg moest hij vroeg een voorschot en ik gaf hem 20000 daar ik volledig vertrouwen had in die 19 dagen dat ik aan het reizen ben ik vertelde hem dit ook en we vertrokken samen langs een andere weg naar beneden beetje tetteren over koetjes en kalfjes maar zoals zovelen was ook hij soms moeilijk te verstaan we kwamen aan een splitsing die ik herkende van de dag ervoor en daar liet hij mij verder wandelen naar beneden aan de linker kant en hij vertrok naar rechts ik dacht dat hij in dit dorpje woonde maar blijkbaar had ik dit misverstaan dus alleen op weg, te voet richting dal over de rode aardeweg kmoe eerlijk zeggen, dakke up een bepaald moment mij zelve vervloekte toe het stappen maar bleef duren niet dat ik niet graag stap, maar de twijfel of ik toch wel goed bezig was alhoewel ik het voor meer dan 90 procent zeker was en na vele draaitjes en keertjes kwam ik aan mijn eerste herkenningspunt en was ik weer op mijn gemak een kast van een hotel dat we de dag ervoor gezien hadden op de weg probeerde ik nog een school voor weeskinderen te bezoeken dat ik te weten gekomen was via onze Deense vrijwilligster de nacht ervoor maar helaas waren de poorten dicht enkele mooie shots kunnen maken van mensen langs de weg de lange weg bracht me terug naar het hotelletje en gaf eigenlijk buiten mijn stom gevoel geen miserie nu en dan was het weer van hello mzungu how are you maar voor de rest verloopt alles hier rustig, vriendelijk en vredig oh waarom kan da nie in Europa waarom moeten wij altijd opdelen in huidskleur hier zijn wij de strangers de bleekscheten maar niemand is ambetant ik zette me bij de twee vrijwilligers die stories aan het lezen waren van de kinderen in school .. en tergelijketijde ze aan het verbeteren waren ze stelden voor of ik er ook een paar wilde lezen dat deed ik met plezier het waren verhalen geschreven van kinderen tussen negen en zestien jaar de meeste verhalen gingen over de dagdagelijkse dingen van het leven uit de hand van een kind veel over slangen, dat ze zien en stenigen zelf, hun broer of vaders over een busrit voor de eerste keer naar de stad om tante te gaan bezoeken ze zag dieren in een boom en vroeg aan haar mama wat het was een aap kwam terug na een week met inkopen uit de stad dat ze dan verdeelden onder elkaar een ander verhaal was een fantasie verhaal over uithuwelijken een droom over de witte prins op witte koe er waren dan ook een paar kinderen die schreven over deze twee meiden .. de traantjes sprongen in de ogen als ze de verhaaltjes aan elkaar voorlazen die kinderen waren dankbaar dat god deze twee meisjes van een ver land naar hier stuurde om hen onderwijs te geven ze droomden en hoopten dat ze voor altijd hier zouden blijven maar beseften wel dat hun rijke huis ver van het hier arme Oeganda was en ze daar terug naar toe moesten op een dag en dan eentje dat ik gefotografeerd heb was er eentje met als titiel alcohol alcohol je verspilt al ons geld, je maakt dat man en vrouw de hele nacht ruzie maken, kinderen wenen dan thuis, geen geld voor school en ook geen geld voor voedsel, was ik aan de macht, alcohol ik doodde je, jij bent de schuld dat een kind geen rechten heeft , geen zout, geen suiker, geen zeep, geen kledij, geen voedsel, geen schaduw, hoe kunnen we je doden ik toonde dadde aan George en hij bekende het probleem in vele gezinnen op het moment dat ze iets verdienen gaat alles op in zakjes drank en zelfgebrouwen bananenbier de vent zuipt, de vrouw moet het harde labeur doen het kind zit dan tussen al die shit op een paar vierkante meter platen kot hun huis waar de dronken man thuiskomt en amok maakt en nog geen uur later kregen we zelf een mooi voorbeeld we wilden wegrijden met de auto maar de batterij was plat hij moest hulp halen en daar kwamen twee mannen al redelijk uit de haak met een batterij er werd in hun taal gediscusieerd, later vertelde George dat ze 20000 willen hebben .. hij stelde 5000 voor en ze wilden niet werken voor 5000, dan maar 10000 want met het geld dat ze kregen gingen ze de hele namiddag kunnen een feestje bouwen het was een geschenk dat onze batterij zo plat als X was en na het lange wachten en mijn gevoel 100% bad was daar dienen typ nie van zijn woord was geweest kwam hij vijf voor twee binnen in het hotel ik had juist het verhaal verteld aan George en hij lachte met zijn typische glimlach ik vroeg hem wat denk je komt hij of niet en daar stond ie met eer rode sthirt met niets op hij kwam vertellen dat de drukker niet aanwezig was momenteel en dat hij nog een kwartiertje nodig had om dit in orde te brengen George noteerde zijn adres en telefoon en die gast vertrok were en dan op weg voor vier uurtjes terug richting bewoonde wereld eerste stop dienen gast zijn winkeltje na een heel eind rijden hij woonde eigenlijk in de eerste stad dat we tegenkwamen op een dik half uur van de plaatst dat ik hem tevoet tegenkwam hoe doen die gasten dadde hier allemaal nie te verstoan maar de bodabodas (lokale brommers) spelen taxi voor 5OOO shillings brengen ze jou van het ene naar de andere plekke en ik heel content binnengewipt in dien zijn winkelke maar den drukker wast er nog niet . dus pech geen originele oranje die eigenlijk rood ging zijn tshirt .. nog enkele shots door het raam genomen van wat ik zag langs de weg de mooiste zal een foto zijn van een fiets met gewoon alle groenten dat ze hier kweken eraan de lokale groentenboer zo schattig je ziet er natuurlijk ook met trossen bananen, ananassen, een fiets vastgehouden door iemand op een brommer , eentje die met een stapel brandhout balanceert over de weg watercans.. tientallen overal aan en rondgebonden . te gek maar waar hier nu beland in Mbarara efkes kort gewandeld de mensen hier laten je ook gerust en dan in ons donker hotel gekropen bah niets voor mij saai gelukkig hadden we een balkonnetje en konden we nog een beetje genieten van het leven zoals het is hier in de stad nog een paar nightschots gedaan, spelen met licht vanuit de voorbij rijdende autos en vele brommertjes gisterenavond dan spaghetti gegeten in boulonaise, aperootje gedronken uit de lokale winkeltjes van twee op drie meters allemaal netjes op een rij , straten na elkaar en bedje binnen rond middernacht tis nu 8u22 en benne beginnen typen te zevenen olf nu tijd voor een ontbijtje en dan voor de laatste dag op weg met George die ons tot in Entebbe zal voeren we skippen Kampala voor de zekerheid jammer want ik had graag eens het nachtleven gezien daar het blijkt een stad te zijn die nooit slaapt dus ging het voor mij een mooie afsluiter zijn vnv maar door de verkiezingen en hier en daar de schermutselingen in het land kiezen we voor het zekerste . vandaag dus terug over de evenaar rijden richting Entebbe om daar morgen onze dag door te brengen voor we op het vliegtuig moeten om kwart voor 10 savonds xxx.. en mijn kopke, voor diedee dien rap were willen ziene tes nu heel dichte aan het komen zal ook blij zijn om jullie allemaal terug te ziene Oeganda - een ruwe diamant die nog ontdekt moet worden door de massa maar eens de chinezen hier gedaan ene met de boanen an te leggen goat rap goane peizek voila zie xxx
bwindi en free day with apero time and real european music
Bundi national park - gorilla tracking
vanmorgen om vijf uur opgestaan om een uitstapje te doen naar iets dakke al meer dan vijftien jaar verlang - Gorilla tracking en ze zien in hun natural habitat hoe kan je da beter doen dan met je trouwhemdeke an vertrokken hier rond zes uur, een beetje in retard daar Kootje de nacht ervoor echt ziek was geweest overgeven en diarree .. maar toch sterk dat ze is meegegaan om deze tracking te doen hoedje af Kootje je verdiend een pluim op je hoed vandaag vertrokken in het donker langs het meer en ik moet zeggen het was magisch het zonnetje zien opkomen rond de lake, vannacht kreeg ik toen ik pipi moest doen een pracht van een onmetelijke sterrenhemel kdo.. trouwens na een halfuurtje over deze slechte weg te vierwielen.. kwamen we aan de grote weg om kort daarna te beginnen aan alweer een heel slecht stukje rode aarde over de dalen ging er een mist en het was superschoon maar helaas geen tijd om dit op camera vast te leggen de kinderen zagen we al te voet met hun boekje in hun hand en hun potlood in hun schooluniformke richting school wandelen truck vol geladen met mensen, dieren en goederen zagen we voorbij passeren, we waren moe maar we mogen nog blij zijn dat we dit oud comfortabel vier maal vierke ter beschikking hebben .. als je rondom jou kijkt is niets beter dan wat de muzungu (blanke man) inzit in een taxi bijvoorbeeld een gewone wagen stoppen ze drie mensen vooraan naast de chauffeur in een busje van achttien personen proppen ze eivol bijna het dubbele na 45 km slechte weg kwamen we aan in Bwindi national park.. we kregen een briefing van de dos en donts en vertrokken met een groepje van vijf toeristen, twee gewapende politieagenten om eventuele olifanten die onze paden kruisten of andere dieren af te schrikken door te schieten en een gids gezellig tempo .. pipi mocht op aanvraag, kaka ook maar dan moesten ze een putteke delven niet nodig geweest het pad ging berg op berg neer, op goed onderhouden wandelpaden, verbinding werd gemaakt via walkietalkies.. voor wij vertrokken waren er al drie sporenzoekers op stap om te kijken waar de gorillafamilie hen ophield we stapten na een familie van 18 dieren, met een zilverrug en enkele babies, de jongste vijf maand na een uur of twee te stappen kwamen we aan een punt waar we echt de buch inmoesten recht naar beneden voor een heftige afdaling was ik maar een berggeit geweest vanaf dan vertelde de ranger dat we binnen het uur in contact gingen komen met de groep en zo gebeurde na nog een kort padje te volgen over enkele moerasachtige plekjes moesten we de struiken in ja mannekes 1000den insekten, vliegachtigen zwermden rond onze kop.. gelukkig beten ze ons niet .. amaai nie te doene we kwamen plotseling in contact met de drie vooropgestuurde padvinders en ja ik had plotseling het eerste oogcontact met een gorilla tussen de struiken niet goed zienbaar we begonnen te stappen en ja als eerste in de rij na de ranger zag ik de zilverrug onze weg kruisen op enkele meters voor mijn neus jammer genoeg was mijn camera nog niet klaar en kon ik het mooie moment enige moment niet vastleggen maar het is op mijn netvlies gebrand daar sta je dan mens en dier in een omgeving dat je niet gewend bent verre van de bewoonde wereld op deze magische plaats we volgen hem een tijdje hoe ze kapten met machettes een weg tot waar de dieren zich voederden.. ze probeerden dit zo dicht mogelijk te doen en ze maakten dat er zo weinig mogelijk takjes voor zaten de zilverrug zag da nie zitten en dook dieper de struiken in wij maar volgen we zagen hem onder struikgewas kruipen, hij legde hem neer en konden zijn grijze rug en grote hand bewonderen .. zijn kopke jammergenoeg niet meer de rangers deden wel hun geluid na en sloepgen op hun borst maar de chef moest er niets van weten jammer zo een majesteus beest al snel vervolgen we ons pad hogerop en kwamen we in contact met een moeder en baby van vijf maanden oud in het perfecte zonlichtje wat een ervaring vliegen rond onze kop vergaten we en het was tijd om portretten te trekken ze volgen hun track door het dichte struikgewas, deels varens, deels stekelachtige planten en zelfs braambesachtige bessen om ze te observeren ge moest verdoeme goe kijken waar je je voeten zette maar de sporenzoekers deden goed hun werk ze gaven ons een uurtje het beste van wat ze konden geven van gorilla naar gorilla op zeker moment kwamen we in contact met drie gezellig samen aan het eten toen op een bepaald moment het pad vrijgemaakt werd en Gery het kleine bergske wilde opklimmen om te fotograferen schoot er een van die drie naar voren en maakte een gebrulletje was even verschieten maar hij trok zich snel terug de spoorzoekers zitten alle dagen in deze situatie en weten wat ze doen als afsluiter op de taart konden we er eentje op zijn geheel bewonderen voor minuten lang eens sad kijken, eens nonchalant, eens neuspeuteren, eens ons nakijken helemaal op zijn gemak da waren de laatste beelden van deze uitzonderlijke ervaring wetende dat je in het enige gebied ter wereld zit, in de groene long op de evenaar van Afrika tussen Rwanda, Congo en Oeganda gelukkig voor ons aan de juiste zijde om deze dieren te bewonderen da allemaal in mijn trouwhemdeke mijn jarenlange verlangen werd verwezenlijkt met dank aan mijn familie die dit mogelijk maakt ieder jaar opnieuw merci daarvoor de tocht terug was een redelijk heftig tempo maar ik heb me uitgeleefd en liet de rangers niet in de steek .. te eerste je ziet ze stappen door een landschap dat je niet gewoon bent en zo kan je zien hoe zij stappen eentje noemde mij de berggeit omdat ik goed volgde hij vroeg wat voor werk ik deed en vertelde dat ik een goede conditie had het deed voor mij gewoon deugd om in de natuur eens goed door te stappen, zwetend en genietend van deze mooie ervaring hij vroeg waar ik woonde en toen ik vertelde dat ik in Belgie woonde zei hij dat hij niet wist waar het lag daar hij nooit naar school was geweest en geen boeken had ja hier zijn er zovelen na een lange tocht terug kregen we allemaal ons diploma met de datum, welke groep we hadden bezocht en onze naam erop grappig wij moesten eerst onze naam op de omslag schrijven, daarna noteerde een andere ranger de naam op de diplomas, werden dan in de envelop gestoken, de namen voorgelezen , voor iederen applaus en weg waren we Boyke ik heb geen tshirt gekocht voor jou maar wel een grote houten geverfde zwarte met een sttreep grijs op de rug gorilla gemaakt door een jong gastje aan de entree van het park kostprijs 20 dollar neen ik heb niet afgedingd het was gewoon mooi en af tegen dan was het drie uur en sedert vijf uur in de morgen hadden we niets meer kunnen eten, gelukkig vult water ook de buik op weg terug naar het hostal aan het meer op zoek gegaan naar voedsel niets het enige dat we konden krijgen was in een resortje langs de weg frieten met sla maar we moesten bijna een uur wachten vooraleer het ging klaar zijn, op vraag van onze papa George we beslisten om op zoek te gaan naar fruit maar ook dat bleek moeilijk dan zit je zo dicht bij highlight nummer een van oeganda en ge vindt nog nietepiete we konden plots enkele advocados op de kop tikken voor enkele 1OOO shillings nog geen euro, dat we net opgegeten hebben met een beetje zout en enkele bananen op de lokale markt waar iederen ene patat liep van de zakjes kortendrank van 100 ml dat ze opzuipen op basis van suikerriet voor een prijs van 700 shilling wetende dat 3600 shilling = 1 euro de lokale business markt bestaat eigenlijk uit allemaal houten kotjes van een paar vierkante meter waar groenten, fruit, een velomaker, een kapper, allemaal samen zitten om hun ding te doen .. en de lokalen die na het vele zware manueel werk dat ze verrichten eentje komen drinken een groep vrouwen vroegen mij om geld voor drank en sigaretten redelijk al uit den haak met kindje bij hen ja ik laat het aan jullie over wat je erover denkt peize dakke na een week hard zwoegen ook ne keer de remmen zou loslaten kostprijs voor da gorilla uitstapke 65O euro ik heb het George gevraagd de lokalen kunnen voor 150 en diegene die hier wonen en niet van OEgandeze afkomst zijn gaan voor 450 dollar.. een pak geld maar als je dan ziet de weg ernaartoe dat alle bergen die vroeger woud waren, we rijden op een van de meest bevolkte plaatsen van Oeganda waar landbouw tot op de bovenste toppe van de bergen wordt beoefend en dan plotseling zie je dan ne berg of vier nog begroeid in echte brousse in de verte dan is het wel de moeite om dit te betalen vind ik er zijn nog 800 van deze dieren in leven en hun leefomgeving komt kleiner en kleiner zitten opgesloten tussen ons de mens en hun bedrijvigheid en aan de kant van Congo en Rwanda is het blijkbaar een echte ramp voor hen voila zie alweer een dagje voorbij tijd voor een douche dada ...
rustdagje aan de lake op vraag van ons. Gisterenavond nog lekker gegeten en eentje gedronken moe maar voldaan bedje binnen rond tien uur. Alweer een pracht van een sterrenhemel .. wow nergens licht op de aarde alleen in de donkere nacht magisch vanmorgen opgestaan rond zeven uur en een pulleke thee op mijn gemak uit gedronken terwijl ik las in een boek over Oeganda ik las over de pygmeeen.. een volk bestaande uit jagers die in het bos leefden, verbannen uit hun omgeving in Bwindi national park in de jaren 50 daar de Gorilla voorrang kreeg op hen ze hebben ze verplaatst en wilden dat ze landbouwers kwamen, alles ten spijt net als de IK in het noorden, verbannen om Kidepo nationaal park op te richten wilden ze niet wijken jammer voor hen dat ze de bergen niet in konden vluchten daar er geen plaats meer voor hen was een mooi stukje dat ik las was het volgende, verteld door een van hun stamhoofden aan een journalist jaren later we hebben altijd i het bos geleefd zoals onze vaderen en voorvaderen, ik leefde van jagen en verzamelde eetbaar fruit in de bergen. Dan kwam het verdict.. ze verwoesten eerst ons bos, en bezaaiden onze omgeving ze bleven maar ontginnen en kappen totdat ons stukje bos omcirkeld was door hun velden.. op de dag vandaag bereiken ze zelfs bijna onze hutten waar zijn onze bossen gebleven,ons jachtgebied ?? in plaats van bossen zijn we nu omringd door aardappelen en daarna moesten we wijken voor de dieren waar we jaren mee samen geleefd hebben .. de gorilla ik las ook een stukje over Koni de rebellenleider .. het strafste verhaal was een afslachting in een dorp van de helft van de bevolking .. ze werden in stukken gekapt voor het oog van hun familieleden en daarna gestoofd in een grote stoofpot de overgebleven waren verplicht om hen op te eten .. ja ze hebben hier ook een bewogen geschiedenis vol wreedheden .. na het late ontbijt.. rond tien uur ben ik en Kootje dan naar een schooltje gelopen hier dichtbij we werden ontvangen door de directeur die ons een rondleiding gaf door de klasjes aan elkaar getimmerde klasjes met golfplaten, in de klas een bord, enkele bankjes en stoeltjes op de rode aarde het was net examenperiode bij ieder klas dat we binnenkwamen stonden alle kinderen op en riepen in koor goodmorning .. na een tijdje rechtstaan gingen ze op bevel van de directeur allemaal weer netjes stil gaan zitten ik nam per klasje enkele fotos toen ik vroeg hoe het was zeiden ze allamaal in koor good sir de kleinste waren aan het spelen buiten op een graspleintje met speeltuigen erop zoals schommels, een wip, een klimrek en twee getimmerde doelen zonder voetbal met achter hen een mooi zicht op het vredige meer groots maar zonder enig teken van leven erin het is een te diep meer, onstaan jaren geleden uit een rivier heel diep door een aardse gebeurtenis ze hebben geprobeerd om hier vis van een andere rivier over te brengen maar zonder succes we kregen ook nog inzicht in de examens die reeds verbeterd waren van de kinderen .. ja mannekes tis hier nog veel werk aan de winkel gewoon barslechte resultaten maar ja hoe kan het anders ouders moeten 150000 shilling bij elkaar sparen om hun kind naar de school te brengen sommigen kunnen pas naar school aan de leeftijd van bijvoorbeeld negen jaar en leren dan tellen en schrijven ja hoe kan een regering de kinderen zo dom houden, een alweer verloren generatie en ze zijn met duizenden van die bubbels en tieners en zo kan je natuurlijk als president een bevolking dom houden he, daarbij nog eens hun diepe geloof in onze god de vader en je hebt de ideale combinatie om als president te doen en laten wat je wilt in weelde terwijl de gewone bevolking zo dom gehouden wordt als een achterdeur . een ontwikkelingsland met jaren aan een stuk barbaren van presidenten aan de macht Boy en Lemmy wees blij dat je in Belgie geboren bent en maakt iets van jullie leven met al de kansen dat jullie krijgen in onze gemeenschap sta daar maar even bij stil vanmorgen wilde ik douchen en tanden poetsten maar naar twee dagen verblijf is het water op
dus wachten tot vnv om ons te wassen straks na het middageten gaan we verder naar de andere kant van de lake voor een overnachting in een beetje meer luxe morgen dan naar een stad, op vier uurtjes rijden van hier en overmorgen naar de hoofdstad zal snel gaan en ja ik zal Oeganda en zijn bevolking en dierenrijk missen maar alle mooie liedjes duren niet lang en aan alles komt een einde
enne we zitten in de luxe langs de andere kant van het meer 60 euro per nacht maar we hebben nog een 3miljoen van onze shillings over van ons budget van 1500 euro een gjiestig plekske met toffe mensen rondom ons .. dus genieten en volop tijd voor den eerste echte apero in bijna drie weken tijd the end is near tijd voor de memories op te halen van de reis tussen een happy koude apero
Kalinzu Forest (chimpansee trekking) - Kazinga channel - Lake George Lake Edward (Queen Elisabeth national park)
Gisterenavond een heel leuke avond achter de rug samen met George zitten tetteren en een aperootje gedronken en lekker gegeten in dit pas nieuw ondekte plekje dicht bij Kalinzu Forest supervriendelijke mensen, de manager erbij om ons te bedanken dat we er waren en een beetje blablabla een echt onweder gehad juist voor we bedje binnen sprongen rond 22UOO.. ik had geen sagretjes meer en in dit onweer liep er toch nog een zwartje voor mij achter twee pakjes lieve mensen vanmorgen was George een beetje te laat op .. ja apero met de Belgen is hij niet gewoon he hij veronstschuldigde hem maar we vonden het leuk een keurig ontbijtje gehad met fourchetten en messen genoeg voor een vier gangen menu op restaurant bij ons de bazinne wou ons op de foto, wij haar en haar personeel en na een beetje kiekjes trekken weg rond zeven uur dertig smorgens voor de trakking na een halfuurtje rijden kwamen we ter plaatste het licht had nog nooit zo mooi gezeten na de regenval van gisteren donder en bliksem inclusief een vrouwelijke gids stelde zich voor en aan haar babbelen te horen mochten we erop rekenen dat ze haar op haar tanden had na enkele belletjes via gsm en korte briefing op weg na een tijdje kreeg ze bericht dat er chimps gesignaleer waren in het bos George werd terug opgeroepen om ons dichter ter voeren en weg waren we het primatenbos in ik voelde x .. ik had er zin in dicht in contact komen met het dier die genetisch dichtst vanal bij de mens staat de chimpansee .. het oerwoud was nat en uitgestrekt dit hadden we reeds gezien vanaf de weg ernaar toe waar we een mooi zicht kregen vanop de weg in het dal nadat George ons gelost had in het oerwoud gingen we op stap op een wandelpad die redelijk breed was de madam op kop met een stap om u tegen te zeggen neen oma jij zelf ging ze niet kunnen volgen met de oren open en haar ogen open stapte ze in volle ornaat en zelfszeker van ik gaat da ier klaren door deze enige plaats na korte tijd stelde ze voor om ons regenbroek en regenjasje aan te trekken want nu ging het grote werk beginnen dwars door het oerwoud op zoek naar zij met de machette voorop stappen erekederie door het dichtbegroeide bos er werd ons verteld dat we wel vier uur gingen moeten stappen mogelijks om deze beesten te kunnen zien maar na nog geen halfuurtje had gidske ze in de gaten jammer hoog in de bomen in da heel dicht begroeide bos .. zagen we de eerste rug na een tijdje wachten begon het feestje het was een groep van 15 dieren groten en kleintjes maar moeilijk te fotograferen wel enig ik genoot terug van mijn verrekijker .. minder van mijn fototoestel gery deed wel zijn best om alles in beeld te brengen daar zijn lens voor zo een dingen beter is ik vond het enig zo dicht te staan bij deze schitterende dieren neen we hebben niet constant hun schattige totje gezien maar toch zien hoe en waar ze leven en hoe die gidsen ze zo snel vinden superervaring beetje tjoolen door een echte brousse op zeker moment konden we toch wel meer dan een kwartier genieten van eentje die heel stil bleef zitten op zo een tien meter van ons in zijn boompje een ander moment kort nadat we de eerste rug gezien hadden was het geroep van de dieren na elkaar wat een machtig geluid haren recht op de armen een ander mooi moment was toen er een van de kleintjes voorbij bengelde aan een van de takken hoog boven ons met het blote oog niet te zien met de kijkertjes wel voor mij een dikke tien op tien kwille dadde nog wel eens doen
terug naar ons gastenverblijfje voor onze lunch op te halen dat klaar verpakt stond om mee te nemen verder op weg richting de hoofdingang van queen elisabeth we kregen nog eens de slangenarend in beeld en zagen ook nog een groep witstaartcolobusapen in het schitterende licht langs de weg stopten ook verschillende keren om mooie kiekjes te maken van vergezichten in dalen .. uitgestrekte savannes, bananenplantages met hier en daar huisjes erin , en weer mensen die langs de weg floreerden fuck in een straatje kan je wel 1OO wereldschijven van fotos trekken in ieder fucking straatje ik ben ervan gebeten maar ja we moeten content zijn met wat we nu al op de camera hebben George stelde voor om een loopke te doen naar de kratermeren in het park we hadden nog een beetje tijd over en het was were BAM erop ge kunt het voorstellen als kijken van oma haar appartement op de noordzee zo een uitgestrekte vlaktes kwamen we te zien . onvoorstelbaar zou Eddy Wally gezongen hebben en dat is zo en dan het eerste kratermeer, het tweede een eindje verder, het derde nog een eindje verder het grootste van de drie alweer toppie het vierde en vijfde waren niet gevuld met water maar met bebossing raar maar waar in de verte puntjes, die dieren bleken te zijn vooral bizons en olifanten die water dronken uit deze zoutmeren aan de kant zag je mooie afzetting van zoutachtige mineralen waar flamengos normaal gek op zijn, jammer genoeg kregen we deze niet te zien tijd om in te tjekken op onze slaapplaats van vandaag in het park twee bandas naast elkaar dicht bij het restaurantje met zich op het Kazinga Kanaal alweer alleen de geluiden van de natuur de vele vogeltjes die fluiten en hier en daar een hels geluid van een of ander zoogdier rond drie uur in de namiddag de boot op voor een tochtje van twee uur over het kanaal , je ziet onze dagen zijn goed gevuld en de dagen vliegen zo snel voorbij in het schitterende zonlicht konden we weer genieten van het leven langs het kanaal wat dieren en vogels betrof juist hetzelfde of enkele dagen geleden in Murichon falls op de nijl maar weer op en top mooi badende olifanten, spelende olifanten, nijlpaarden die een poepke doene, honderden vogelsoorten waar de ijsvogel en de visarend weer de moeite waren om ze uur na uur te begluren zoekend achter visjes in het kanaal fladderend boven het water en bam als een pijl naar beneden duiken om prooi te vangen wat de ijsvogeltjes betreft madam en meneer visarend doen het net iets eleganter zittend in een boom glurend, opvliegend de king of the sky zwevend op de golven van de wind en plots een pijlsnelle duikvlucht naar beneden normaal zien we dadde in reprotages hier krijg je dadde om de haverklap te zien op het kanaal met onze eigen echte ogen een droom telkens weer toetje op de taart deze keer was op het einde van het kanaal voordat het overgaat in een van de twee grote meren een vissersdorpje waar de vissers hun klaarmaakten om met hun zelfgemaakte houten kleine kanoos het wilde water te kiezen om op visvangst te gaan een kleurrijk schouwspel voila zie korte resume van vandaag terwijl we een aperootje nemen gisteren proberen in contact te komen met de Lemmy, Boy en Anneke maar helaas zonder succes in ons hostalletje vannacht voor de eerste keer op zijn afrikaans moeten kakken haha twas in drie keer omdat ik krampen kreeg in mijn kuiten dacht aan Indie maar proper de douche, het afrikaans wcgat .. alles in een gat liep weg int afrikaans wctje op de terugweg was er een jonge vrouw met kind aan het wandelen en George stopte om da madamke met haar kindje van een maand mee te nemen in de auto zo ne lieven gast ne echte kinderfan gisterenavond samengezeten omdat we twee extra dagen over hebben in Kampala en da nie echt zien zitten en gevraagd wat we konden doen en als George eventueel tijd had om een dagje bij te nemen als alles goed gaat zouden we de laatste dag van onze trip aan een of ander waterplas schrappen en vervangen door een bezoek aan de pygmeeen da klinkt scarry maar doenbaar volgens mij .. beter dan weer, kweet het tis luxeprobleem zebras, buffels, olifanten en antilopen te zien of niet
Queen Elizabeth - Lake Bunyonyi
Gisterenavond een lekker stukske vis gegeten met zicht op het kanaa.. nog een beetje zitteren tetteren met George en rond tien uur in mijn doze gekropen want we moesten alweer op om zeven uur iin de morgen voor een tochtje door Queen Elisabeth.. en wat voor eentje .. opgestaan, ontbijtje genomen met een schitterende wolkenkreatie boven mij .. echt oranje en zwarte zware wolkenpartijen .. met het zonnetje die langzamerhand vanachter de bergen omhoog kwam de visadelaar kwam me goeiemogen krijsen twee keer achter elkaar nekske beweegde zo skoone toen hij riep in volle vlucht sierlijk een beter woordje vind ik er niet voor wuk een skoone bjieste de koning van de lucht dan de auto in om een drivke te doen van alweer een vier uur .. tis lastig maar het blijft de moeite .. al die verschillende landschappen eerst weer savanne met meneer de uil die uitruste van zijn zware nacht op muizen jagen in een boom net langs de rode weg super nog verschillende roofvogels gezien vanuit de savanne ging het landschap over naar een bosrijke streek waar geregeld in een bepaalde boom verschillende groepen apen te zien waren top off the bill waren een grote familie bavianen die nieuwsgierig naar ons zaten te kijken what a feeling dan op zoek naar de lions in the threes Queen Elisabeth park is gekend als enige plaats in de wereld waar leeuwen in bomen rusten in de schaduw de fig trees noemen ze ze hier een padje die kronkelt langs de tientallen bomen helaas geen leeuwen gezien maar alles werd goedgemaakt ten eerste door de gevlekte hyena te spotten en top off the bill de laaste van de big five te mogen bewonderen de luipaard geen van ons had hem gezien maar George zijn ogen zijn getraind we stonden ervoor en zagen niets maar door zijn aanwijzingen zagen we dit prachtige zeldzame beest .. George riep hurry hurry for making a picture want naar het schijnt loopt da beest vanderek weg als hij in contact komt met mensen maar zijn maagske moet overvol gezeten hebben en hij bleef mooi liggen terwijl hij koekeloerde naar ons en wij naar hem we hebben wereldschijven van fotos kunnen nemen op amper een meter of zes tussen ons nadat we dit kronkeende pad tussen the fig trees verlaten hadden reden we uit Queen elisabeth en maakten we een stop om een vlugge hamburger achter de kiezen te slaan daarna nog een tochtje van een uur of drie naar onze slaapplek in lake bunyonyi een schitterend maar bumpy tocht dus alweer rode weg vol bubbels door een kronkelende weg met zicht op hele mooie dalen en bergen wat een landschap een landschap vol dennenbomen, die ze nadat ze volwassen zijn kappen en daarna groenten en pattatjes kweken totdat de versgeplante bomen weer groot worden handwerk is alles wat je hier ziet vrouwen die vanuit de hoge bergen, 2500 meter hoogte naar beneden schouwen langs kronkelende baantjes met op hun hoofd een zak pattaten van 40 a50 kg terwijl ze nog zwaaien naar ons bij het passeren andere gespierde blote bovenlijven mannen die met zagen dennenbomen zagen .. eentje eronder, eentje langsboven en zaagje per zaagje de bomen van meters lang in stukken te krijgen nie te doene.. op het meer zie je kleine bootjes waar gastjes vissen tussen de mooie landschappen in kom je in dorpjes dat je ziet dat ze een stukje rijker zijn dan in de andere delen van het land .. hier en daar mooiere huisjes en ook kasten van villas .. maar ook nog hier en daar een lemen vierkant huis met golfplaten George blijft een super kerel en ik stel hem voor aan iedereen die deze Oeganda reis aandurft kgoa nie boffen maar tes nie voor mietjes ge zit hier dikkens ne keer up joen tandvlees maar als het zover is dan is George daar met zijn brede glimlach en witte tandjes om alles weer op zijn typische manier weer goed te maken en opnieuw een kikske te krijgen het baantje dat kronkelde leek redelijk gevaarlijk door de vele roekeloze chauffeurs die ons pad kruisten .. veel te snel .. Maar hij kent zijn toyota vier maal vier en rijdt voorzichtig en heeft zo een accident of drie vermeden vandaag de eerste keer dat ik da moet typen maar ook dat is reizen he we got a safe feeling with him wat een beetje tegenvalt vandaag is de slaapplek tegenover Bwindi national park waar we morgen na tien jaar verlangen eigenlijk de gorillatrekking mogen doen we zitten hier op twee uur rijden van en is eigenlijk mis ingepland geweest door Sander den Hollander Was efkes slikken toen we hoorden dat we zo ver van onze bestemming waren en dit wil zeggen dat we morgen om vijf uur op moeten om om acht uur te beginnen aan deze zware trekking door nog dichter regenwoud dan dat we meemaakten bij de chimpansees maar het is nu zo en we moeten er doorheen ik zit hier nu te typen en je ziet het meer voor ons liggen, otterkes die zwemmen in het meer, het geluid van spelende kinderen aan de overkant, een krakende deur van onze paalwoning en het geslurp aan onze bacardi een welverdiende coctail na alweer een zware dag vogeltjes die voor ze slapen gaan nog een laatste deuntjes zingen en de krekeltjes die langzamerhand wakker worden puuuuuur nnnaaaaaattuuuuuuurrrrrrr . nadeel alles ligt hier weer ver van elkaar om aan een wc rolletje te geraken moet je hier een enkele trapjes nemen die eriekederie door elkaar liggen niet efficient in het donker dus zal weer zijn vannacht van deurtje open en piepie doen juist ernaast net nog een regenbuitje gehad en het beloofd vannacht ook spektakel te geven want de wolken komen dichtbij elkaar geplakt en worden zwart en er komt een windje op sorry maar weer geen facetime gedoe we zitten te ver van de bewoonde werled sorry weer geen facebook en kzal al blij zijn als ik dit bericht vandaag doorkrijg via de smartfhone van gery nu zie ik er eigenlijk het nut van in want anders gingen jullie nog niets gehoord hebben van mij voila zie tis hier nu zevenalf in de avond, acht uur eten en dan bedje binnen dada Oeganda ja tis mijn nummer een van al mijn reizen dat ik gedaan heb als de ark van Noah ooit bestaan heeft wel dan is het hier wel xxx test er geweun over .
Murrichon Falls over - Fort Portal - Enfuzi Community Campsite (lake Nkuruba)
Gisterenavond kookte onze Afrikaanse oude kokkin heel lekker voor ons, na alweer een warm pintje ons bedje binnen.. we kikken af van onze Zuid Amerikaanse lange nachten om negen uur in ons bedje en goed geslapen , de wekker voor de morgen was alweer een vroege haan die begon te kraaien rond vier uur ze hebben geen manieren, bij ons wachten ze tenminste nog tot dat het klaar komt de hitte, de slechte weg, de korte nachten .. ze kruipen in ons kleren. Ik was te voorbarig enkele dagen geleden toen ik typte dat de slechte roodkleurige wegen achter ons lagen vandaag om zes uur moesten we vertrekken .. na een kort batterijakkefietje konden we de weg op een rolex (ik dacht ook mijn laatste gegeten te hebben) voor ontbijt met lekker stukjes fruit en een eeuwig theetje en hopla de auto in voor verdomme een helse tocht van een dag over barslechte wegen in een berglandschap bergje op bergje af what the hell ..; maximum snelheid was veertig per uur met een nieuwe vier maal vier zou dit volgens Gery geen probleem mogen zijn maar in onze vier maal vier kist is dit het wel slechte veringen langs achter zorgen daarvoor Toen we vanmorgen het dorp uit reden deelden we enkele stylos uit aan de lopende schoolgaande jeugd .. in rijen en in tenue met boeken in hun handen op weg naar school ze bedankten ons deze avond net voor we toekwamen hier in Lake nkuruba (enfuzi community campsite). enkele kilometers ervoor zagen we hopen schoolgaande jeugd terug keren van school het moment voor 100 stylos van Bond Moyson uit te delen niet te doen kinderen vochten voor een stylo en George werd bijna vertrappeld tussen de kinderen en zijn auto ik heb er een videootje van gemaakt dat ik later zal posten op facebook niets hebben ze hier bij ons zouden ze hem terug gooien en zijn ze boos als ze hem in de hand moeten nemen voor huiswerk te maken we moesten terug vluchten in de wagen en weg wezen het was er helemaal over daar sta je toch eventjes bij stil na vier uur rijden vanmorgen stopten we voor het stof door te spoelen dat we massaal hebben mogen eten deze morgen wat zingt Jim Morrison the west is the best maar hier in ieder geval niet handdoek en zonnebril aan om zo weinig mogelijk binnen te snuiven, surtout langs achter is dit een helletje een lekkere halfkoude pint deed de pijn en het leed een beetje vergeten ik ging op zoek achter een pakje sigaretten en vond er nu voor 2500 het pakje ..nog geen 70 cent omgerekend dezelfde kocht ik eerst voor 5000 enkele later voor 4000 daarna voor 3000 en nu da ze vragen wat ze willen neen niet bang zijn ik rook niet zoals andere jaren een pakje om de twee dagen valt best wel mee doet soms deugd surtout snuchtends met een kopje thee .. niet gezond maar ja dit is reizen he genieten van de geneugten van het leven het was nog een redelijk lokaal stadje dus ging ik op zoek voor een snackske voor in de auto een chipke, een nootje een koekske maar na drie winkeltjes te hebben afgelopen moesten we onze goesting opgeven en teren op het rode stof dat we alweer te verduren kregen highway to the red red red hell langs de weg naar Fort Portal zagen we onze kans om een lokaal marktje kort te bezoeken om enkele typische shots te maken de mensen waren echt bang van ons en van cameras moeten ze hier niet weten na een korte wandeling van een kwartiertje de biezen gepakt en verder gereden richting Fort Portal we kwamen weer in een ander landschap terecht vooral gekenmerkt door de vele theevelden die dit stadje rijk gemaakt hebben Hier en daar langs de weg ernaar toe zie je boerderijen voor gevangenen ik vroeg aan George wat dit inhield en hier laten ze de gevangen hard werken op de velden thee, bonen en nog een groente dat ik niet weet wat het is moeten ze verbouwen om enerzijds te voorzien in hun voedsel en anderzijds mee te helpen aan de oogst voor de bevolking, bewaakt door militairen zijn blijkbaar wel in redelijke slechte conditie daar ze veel te weinig te eten krijgen voor het zware werk dat ze moeten doen volgens zijn vertellingen Net voor Fort Portal kregen we de eerste paar regendruppels een minuutje of vijf viel dus mee .. hij stopte om te eten bij een Nederlandse die hier een restaurant open houdt heel mooi spel ik at er stoofvlees met puree njamie njamie .. duur voor de lokalen zo een 10 euro de man gemiddeld voor een maaltijd koude pinten, lekker fruitsap , geforceerde bediening en traag we wachten maar liefst een uur en een half achter ons eten Fort Portal zijn lokale supermarkt bezocht en een flesje Whiskey en grote fles bacardi gekocht voor het vervolg van de reis een koude cola vind je hier en daar wel dus hebben we alvast weer onze aperitief onze slaapplek ligt aan een meer bovenop een topje in het groen tussen bomen en is gekend voor verschillende apensoorten vriendelijk ontvangst maar heel primitief en rare indeling zoals veel hier een groot terrein met aan de ene kant de huisjes, aan de overkant het toilet en links ervan aan het andere einde een open douche langs de weg waren er weer werken bezig geviseerd door chinezen en als ik dit allemaal zie hebben ze hier nog voor jaren en jaren werk George vertelde ons dat we al een duizend vierhonderd kilometer gereden hebben ik ben er zeker van dat er 1000 rode stoffige aardewegen waren vul bulten en knulten ben niet rap moe maar op sommige momenten krijg je zo een knik van kga je gaan hebben het enige wat je dan kan drinken is heet water uit plastieken flessen nu we klagen niet .. wat we ervoor terug krijgen is bere mooi vnv weer geen facebook voor mij .. deze middag bij de Nederlandse ging het wel bererap voor de eerste keer sinds we reizen maar mijn laptop was plat sorry al de dorpjes langs de weg hebben niets te bieden voor toeristen dorpje na dorpje zot ontwikkelingslanden zielig voor wij die alles gewoon zijn maar hun bewoners lachen en doen gewoon hun dagelijks dingetje voila tot morgen dit was onze laatste volledig reisdag in de auto .. love you all en de dagen blijven voorbij vliegen intussen de kranten kunnen bekijken, alvast de voorpagina en er staat niet onheilsspellends in over de toestand in kampala alles is rustig langs de weg ook en in Fort Portal een grote stad zagen we geen flik noch militair dus homeland slaap maar op jullie twee oren .. we doen verder aan ons programma het enige wat ons wel opschrikte was een steen die in onze voorruit kletste alweer een sterretje bij tis lijk een schietkraam .. hier kan dit allemaal dxdx
Enfuzi Community Campsite (lake nkuruba) - Queen Elizabeth Nat Park (dicht bij de chimpansee trekking - morgen) in het dorpje NAKACHARUM of zukX
Uitgerust .. gisteren om 20u00 na een rotte klote afgepeigerde dag in bed gekropen nadat ik nog een beetje rijst met stoofvlees had gegeten goede, donkere stille nacht gehad het enige wat ik hoorde op de achtergrond was het lawaai van kikkers .. joepie .. eens heen haan die kraaide om zeven uur ons bedje uit om te vertrekken voor alweer een lange dag na een roleX met verse black thea vanuit de streek voor ontbijt en een kleine bijdrage te leveren voor het weeshuis terug op weg naar de Renzori Swamps een uurtje rijden van de slaapplek .. hier ook dus een weeshuis ik had het graag eens bezocht om te kijken in welke omstandigheden de kids moeten leven die gedumpt worden als vuil ergens in hun eerste dagen van het normaal mooie leven dat je kan hebben in 2O16.. hij zorgde voor 225 kinderen en de bijdrage dat we betaalden in de slaapplek ging volledig naar dit project zelfs het eten triestig toch paus kweetniewiene bring the condoms naar christelijk afrika godverdomme tgoat misschien veel miserie besparen voor al die ongewenste kinderen grotendeels de schud van wie zal dat betalen liedje Aangekomen in het moerassig gebied over wegen vol straatwerkers met grof geschut en hier en daar een chinees die controleert deden we een wandeling in een swampland beschermd door de community we hadden een toffe gids die heel goed engels praatte en alles heel mooi uitlegde over dieren en planten en landbouwgewoontes veel te veel om hier allemaal te typen toffe weetjes waren dat van de nieuwe stengels van de palmboom door kinderen voetballetjes gemaakt worden die na enkele dagen sjotten stuk zijn .. ook maken ze matten en potjes met deze jonge blaadjes we zagen verschillende soorten apen in de bomen en hiervoor waren we eigenlijk gekomen colobussen in zwart wit zagen we met een neus in de vorm van een wit hartje, en ook nog rode kopkes allen een lange staart ..; ze horen niet tot de primaten daar ze een vinger ontbreken en blijkbaar is Colobus het latijn van die die iets ontbreekt bij deze er werden ook vieer soorten koffie gepland en geoost waaronde de arabic voor mij de bekenste was verder kwamen we vele kleine kleurrijke vogelsoorten tegen die verdoeme moeilijk zijn te fotograferen maar nog zo schoon zijn door mijn verrekijkerke kheb er al van genoten van da toestelleke er groeide ook papyrussen in overvloed een mooie plant die ook gebruikt wordt voor van alles en nog wat waaronder roofing een van de populairste is mooie bloemetjes en vlindertjes ook op zeker moment kwamen we een gast tegen die een zaag gemonteerd had op drie houten stokken met de zaagtanden omhoog om eucalyptus te zagen met de hand, ingevoerd uit Australie hij deed het nog op de oude wijze omdat hij twee stukken meer uithaalde van een bepaalde afstand dan zijn collegas die het zouden doen met een boomzaag zit er veel langer aan maar heeft tijd daarvoor zijn hutje gemaakt van palm en bladen, zijn zoontje en een kookpotje op enkele stokjes hout was alles wat hij op dat moment nodig had om te overleven na een uurtje of vier wandelen en uitleg en fotograferen de weg op naar Queen Elizabeth een mooie weg vol groene bananenplantages slingerde door het landschap de meeste weer rode wegen maar door nu en dan een druppeltje reden fretten we veel minder stof dan de dag ervoor we aten in een heel mooi plaatsje met heel mooi uitzicht maar de prijs om daar te overnachten was erwel over een kleine 2OO euro per nacht we kregen daar een bakske frieten met groentensalade en red hot chilli saus en verder was er daar niemand in dat prachtig domein we zitten nu in het zuiden van het land om zo een 30 km van de grens van Congo, die afgescheiden is door een hoge bergketen George vertelde ons dat ook hier problemen zijn met vluchtelingen en dat ze kampen moeten inleggen voor de vluchtende congolezen ge ziet in ieder deel van de wereld is het van dadde he lang leve de vrede zou ik uitschrewen voor iedereen als ik dit kon we passeerden ook de evenaar waar we gestopt zijn om een picture te nemen van dit fenomeen voor de eerste keer in al mijn reizen mag ik de chance hebben om daar op te staan twee circels met de woorden uganda en evenaar op schuin over elkaar over de weg de plaats waar we normaal moesten overnachten vnv was een beetje te ver van de chimpansee trail dat we morgen moeten wandelen dus beslisten we in samenspraak met George om dichter te rijden we vonden een heel mooi slaapplekje met zicht op een valleitje vol bananenvelden en hier en daar een klein dorpje je ziet het dagelijks leven in het kronkelende rood straatje van de mensen die hier leven a ja al een week of twee vergeten we wisselden samen 1500 euro voor zo een kleine 6000000 miljoen shillings uit Oeganda we zijn hier dus miljonair vandaag ook weer verwisselde George ons hete water in verse flessen koud water in het resortje waar we aten .. zo hebben we altijd in de mate van het mogelijke fris water tis ne creme van ne vent hij vertelde net dat hij ons een leuk drietal vond is het charmeren ik weet het niet maar ik denk dat hij alles meent wat hij zegt en wij zijn dan verre van in form zoals we door midden amerika reisden haha leutig sorry moeke ik probeerde jouw te bellen deze middag maar de telefoon sloeg plotseling af wel blij om je kort te horen ziezo ne korten resume van wat hier aan de hand is tijd voor een rumke joepie alle impressies van de dag moet ik blijkbaar verwerken snachts in mijn dromen mijn kop zit vol van de dagelijkse kleurrijke taferelen die zich hier afspelen op en rond de weg, dorpjes, riviertjes, bossen, . het groene pareltje van afrika verdiend meer en meer zijn naam we ontdekken het op het juiste moment want eens de chinezen en hun werkende zwarte medemens de wegen hebben aangelegd zal dit pareltje door het massatoerisme vlug ontdekt worden kzoe zeggen en je goeste et pak joen zak en contacteer oezen george oes vaderke van de weg, die zorgt voor oes in meestal goeie, hele goeie maar ook soms bad day like yesterday hij blijft lachen en dient oes lijk ne hond met vlooien up zijn Afrikaanse manier van leven love you tes mjier dan ne soulmate voor mie en we komen dichter en dichter bij de gorillatrekking mijn droom na meer dan 10 jaar morgen eerst de chimpanzee opzoeken in zijn natuurlijke omgeving . ik verlannngggg ja ik denk nog iedere morgen aan mijn malariapilleke met een glimlach gisteren was het zodanig stekke donker dat ik rare dingen moest doen in mijn bed kheb geen taslampe he dus mijn neusje snuiten in het laken .. kweet het slechte punten , zweet afvegen aan de charge kweet het slechte punten maar ne goeien soldaat moet ook zijn plan trekken in het donker he .. XXX too all off you en nog een toetje op de taart op de weg naar hier kwamen we nog de slangenarend tegen woww hij keek over de mooie savanne dat we ook hier weer tegen komen zo uitgestrekt en hiere es de zunne were aan het ondergaan, de wolkes krijgen weer de For Sale kleuren en het lawaai van de dag wordt straks overgenomen naar de geluiden die de nacht te bieden heeft allemaal puur natuur en de muggen wel we hebben al een beet of zesse twoape valt dikke mee dus we hebben net lake Albert en lake George, het kanaal dat hen verbindt overgestoken maar het was een bruggetje en we mochten het niet fotograferen morgen varen we er wel op haha en ik heb chance we vroegen net drie colas ik een koude en mijn reiscollegas twee van 8930 Lauwe dus ik heb een koude rum zij alweer een lauwe
Karenga naar Murchison Falls National park via Kitgum en Gulu.
Gisterenavond nog het project van Lilly gezien. Veelbelovend maar ik denk dat ze jaren werk gaat hebben om alles in goede banen te krijgen.. Maar goede ideeen heeft ze wel. Kippenfarm, struisvogelfarm, kinderen en volwassen opleiden tot gids, biologisch leren tuinieren en veel meer. Vanmorgen onze laatste rolex gegeten van de reis want we zijn sedert Gulu terug in de bewoonde wereld waar we weer een pint kunnen drinken in een glas (en ze smaakt) en eten wat we willen ..; een cheeseburger met frietjes .. da gaat smaken na een week noorden van Oeganda. Vertrokken om 8u00 voor een lange trip van een 700 kilometer. We hebben nu vier uur achter de boeg. We reden door de streek waar Koni vele kinderdromen afgenomen heeft door ze kindsoldaat te maken en ze jaren de meest ongeloofelijke slachtingen onder hun eigen bevolking te laten doen gedurende meer dan twintig jaar onder de naam LRA. Ge moet maar ne keer googlen om te weten te komen wie Joseph Koni was en dan nog amnestie krijgen.. hij en zijn vijf opperste volgelingen Door het gebied rijden met een chauffeur die veel te vertellen heeft over alle gruwelijkheden maakt een mens stil. In ieder dorpje staat een gedenksteen met de slachtoffers die gedood werden, diegene die ze weten bedoel ik langs de weg, ook zie je vele borden langs de weg die verwittigen voor mijnen. Het gebied zou redelijk goed opgekuist zijn de laatste tien jaar maar toch vallen er nog jaarlijks slachtoffers die op mijnen trappen terwijl ze aan landbouw doen of gewoon wandelen in de bush In Gulu zagen we een samenwerkingsproject die door Belgie gefinancierd was.. een soort school waar ze kindsoldaten proberen weer in de maatschappij te brengen.. als dit lukt mogen ze terug naar hun dorp, tenminste als ze daar weer aanvaard worden door de gemeenschap lukt dit niet zijn ze verdoemd om daar te blijven of op eigen poten ergens in het land een nieuw leven te beginnen maar zonder geld lukt dit niet Zo heeft George er eentje lopen zie vertellingen ervoor. De weg, de laaste vier uur dat we reden was nog altijd rood.. en eigenlijk dacht ik hem roder te zien dan de dagen ervoor gewoon met de gedachte hoeveel bloed hier gestroomd heeft nu dit is mijn fantasie natuurlijk bij de gedachte van de eerste chinezen waren een feit .. langs de weg zijn ze bezig vanuit Gulu een weg te maken naar het noorden .. brede banen met constant camions die aan en oprijden zorgden voor kilometers stof vreten fuck .. wuk een boane maar ooit zal het een verbetering zijn voor de bevolking en zal het heel mooie noorden veel toegankelijk worden dan dat wij nu afgezien hebben.. de chinezen kijken hoe hun zwarte broeders het labeur doen gekleed in een blauwe overall met strooien chinees hoedje zitten ze langs de weg te koekeloeren en bevelen te geven ik vraag me af hoe deze samenwerking is een zenuwachtigvolk, altijd bezig uit een andere cultuur moet hier de plak komen zwaaien en de zwarte, sorry ik zeg het niet graag maar luie mannen in gank te steken..
Vanmorgen sprong ik in mijn kleren en ging ik naar het toilet en douche.. op de weg ernaar toe voelde ik plotseling iets bewegen op mijn benen ik stak mijn broek meteen af en zag een elegante spin over mijn benen omhoog kruipen riching Willietje pff ik schrik niet rap maar mijn haar kwam recht op mijn armen en begon efkes toch te rillen ze was onschuldig een ding heb ik geleerd .. maar wist het eigenlijk al .. maar nonchalant dat ik soms ben laat geen kleren op de grond liggen Op weg zijn we ook efkes gestopt voor een foto te nemen van het grootste vluchtelingenkamp in de tijd van de slachtingen van het LRA.. dit is nu aan het veranderen in een dorpje waar er weer leven in zat ouderen leven hier niet meer zoveel door al de moorden dat hier gebeurd zijn, kinderen werden volwassen maar zijn getraumatiseerd als George ervan praat vertelt hij nog stilder dan normaal we stopten om enkele fotos te nemen aan een winkeltje in het dorpje rond al die miserie en er kwam een meisje naar mij om 1000 shilling te vragen.. ze had dorst voor een frisdrankje ik gaf het haar en ze riep me na GOD BLESS YOU eentje van die 9O procent heel diepe katolieken in dit land ik riep haar na I am not god but i want to make you happy . eerlijk gezegd miste ik al kort toen we weer op de normale weg reden de rode stoffige wegen die het landschap er rond veel mooier maken.. tis meer we become one gevoel dan die asvalt.. de scenery blijft hetzelfde maar de asfalt is er teveel aan alhoewel ik wel de mensen het jeunt al je in de auto zit heb je maar last van tegenliggers en autos die voor je rijden loop je te voet met je kind op je rug slik je stof dat het niet mogelijk is ocharme de vele voetgangers langs de stoffige wegen in hun beste kleedje, met een jerrykanneke up hun hoofd, met de fiets of brommer gelijk hoe als je te voet bent ben je in rood stof als je thuiskomt .. het landschap veranderde langzamerhand in een palmboomlandschap en na een te warme rit de warmste sinds we hier zijn begon George .. impalas, pumbas daar, een olifant daar en hij sloeg af van de weg en we kwamen aan een kleine kreek .. het stikte daar van de vogels heel veel verschillende reigersoorten, egyptische ganzen, ooievaars, kraanvogels (ik dacht er plots aan dat dit Lemmy zijn eerste woordje was tezamen met krokodil) en die zat aan de andere zijde te koekeloeren, verschillende soorten steltlopers, ibissen in het ideale licht .. dus fotos maken was de boodschap enkele kingfishers vlogen op en aan in het water, enkele neushoornvogels lieten zich zien, in de verte kwam een eenzame giraf aangewandeld een olifant stal de show op enele meters van ons door met zijn oren te wapperen terwijl hij gras met zijn slurf aan het eten was wij waren aan de inkom gekomen van Muririshon falls na onze ingang betaald te hebben mochten we onze weg verder zetten voor een twintagtal kilometer door het zuidelijk deel van de park op zoek naar het pondje die ons moest overzetten naar het noordelijke deel waar we verblijven het pondje bracht ons over een stukje van de mighty NILE ik voelde me vereerd om kort de overzet te mogen doen over een van de belangrijkste rivieren van Afrika op deze korte overtocht zagen we al de eerste nijlpaarden in het zonnetje liggen en baden in hun rivier morgen moeten we er hopen zien naar het schijnt we zijn moe en voldaan van het harde reizen per auto aangekomen op een rustige lokatie in het park waar plotseling weer alles voor handen is eten en drinken in overvloed de weg hier naartoe bracht ons over glooiend landschap vol met palmbomen zover het oog reiken kan niet op elkaar gepland zoals in een plantage maar hier en daar eentje daar tussen veel dieren .. vooral gazellesoorten, pumba beestjes, olifanten en een enkele giraf enkele mooie roofvogels stalen de show door sierlijk op een boom te gaan koekeloeren ja bam tis weer af Oeganda klinkt voor westerlingen raar maar kom naar hier en geniet van al dat moois tis het meer dan waard iedere dag is een andere een ander landschap, leuke ervaringen dxdx zelfs een volle dag zwaar reizen met de auto is af geloof me !!!! De vertellingen dat ik deze middag postte is van een Nederlander die hier al drie maanden rondloopt in hetzelfde dorpje en alle dagen probeert iemand aan te spreken van wie hij is, wat hij doet en al van die dingen ik vroeg gistern zijn blog en nam hem door vond het leuk dit met jullie te delen daar hij mooi schrijft en daar ik de mensen dat hij intervieuwde in die vier dagen ook tegen gekomen ben een heel ander vorm van reizen maar dienen gast is meer dan zestig, intellegent en schrijver dus enjoy het mijne tralalalala en zijn deftig geschreven blogske ik tik het in enkele kwartiertjes hij neemt een dag of twee voor een verhaaltje stop want tijd voor te denken aan mijn malaria pilleke
Dag twee Muchison Falls National Park
Gisterenavond rond negen uur savonds in oes kaf gekropen want vanmorgen moesten we weer tegen zes uur paraat staan voor onze ochtendgame hier in het park we dachten van pff zo vroeg op voor wat en wie want dit park is zo groot al Nederland en Belgie samen.. Theetje gedronken, ons lunchpakket komen ophalen en rap rap rap weg voor bij de eerste zes autos te zijn aan de overzet aan de Nijl .. we waren nummer zes dus konden we de eerste oversteek maken .. op weg door het park zagen we meteen weer de antilopen, de wrattezwijntjes hier pumbas genoemd .. de eerste echte stop was voor de zonsondergang te fotograferen, daarna kort twee hornbills dicht bij ons, een soort neushoornvogel.. de eerste giraffen kwamen in beeld maar vanop te verre afstand.. korts daarop twee girafkes recht voor onze neus een jonge en ook een heel oude madam .. George vertelde ons hoe donkerden hun vlekken komen hoe ouder ze zijn .. kort daarop kwamen we aan de oevers van de Nijl intussen in het gouden uurtje .. het moment om te fotograferen en we kregen de ene cadeau na de andere .. twee visarenden die genoten van het eerste zonlicht, een gier en verschillende soorten bijeneters dat zijn wereldprentjes gasten opeens zag George nog iets anders in de boom zitten hij nam mijn verrekijker en wat hij dacht was waar een verdoemde grote slang weg terug van de boorden van de Nijl de savannes binnen opeens rinkelde zijn telefoon en in minder dan geen tijd zagen we drie autos naar elkaar rijden wij met onze eigen wagen reden de savanne binnen, George zwijgend maar lachend .. na een korte rit richting bosjes zagen we drie jakhalzen die genoten van een restje van een prooi maar neen dit was een lucky one op zoek naar iets anders vlug terug op de berijdbare paden en weer communicatie met een ranger in een andere wagen na kort overleg kreeg hij de toelating om weer in de savanne te rijden .. en bam daar lag ze een leeuwin die juist een beetje gejaagd had .. maar zonder succes hijgend met haar muil breed open liggend in de schaduw van enkele bomen ik had een soort antilope zien lopen in de verte met een typisch geluid dat we intussen geleerd hadden van George dat ze in gevaar was.. de leeuwin had in niet gezien in het licht gekleurde gras bij terug komst moest George drinkgeld geven aan de ranger hij vertelde dat dit de beste manier was om te corresponderen, wij vonden het een lichte vorm van corruptie maar ja anders hadden we de leeuwin ook nooit gezien rij je zonder toelating en in het blijvend bijzijn van de ranger toch de savanne in en ze zien je toevallig dan betaal je een boete van 150 euro en is hij zijn vergunning kwijt een tijdje later kwamen we dan aan een meer die eigenlijk een stuk van de Nijl was de naam ben ik vergeten daar, nog altijd in het mooie licht was er een combinatie te zien van vissertjes met lokalen in op zoek naar nijlbaarzen van soms wel 100 kilos en nijlpaarden waarop witte steltlopertjes zaten die afkoeling zorgen in de altijd hete zon.. na een 35 km rijden kwamen we dan terug aan de Nijl om weer de overtocht te maken naar het red hot chilli peppers campingkje we waren net te laat want onze auto kon niet meer mee met de overzet wij drieën dan maar te voet opgestapt en dit stukje te voet gelopen bij het wachten kregen we nog een mooie show van enkele bavianen eentje zotdoend in de boom, een ander zijn baby aan het voeden juist een welverdiende koude Nile Special biertje gedronken, de lekkerste van Oeganda en iets gegeten op een bankje hier in de natuur dicht bij het restaurant buiten We zagen net papa baviaan een van de autos binnen gedrongen en hem zien weg lopen met een hoop bavianen de kelner kwam ons verwittigen dat we moesten opletten met het eten dat we mee bezig waren en nog geen enkele minuten later zat hij achter mijn rug om aan te vallen gelukkig sprong Gery recht en miek lawaai en stond de kelner klaar met zijn schietlap om stenen op hem af te schieten, ik dacht terug aan de taferelen in India remember family ???
Voor de verandering nog een lasagne gegeten en dan een uurke pauze en genoten van alle kleurrijke kleine vogeltjes en hun lawaai dat ze maakten en natuurlijk de camera is nooit ver weg .. om 13u30 terug naar het haventje om in te checken voor een boottocht op de Nijl naar de watervallen .. het was massive.. het was af ik denk dat dit de beste trip ooit geweest is wat landschap en aantal dieren per meter betreft voor een tocht van twee uur hippos en nijlkrokodillen in het water en de boot bracht ons langs de boorden om al wat dorst had te fotograferen en te filmen olifantenfamilies badend in het water, wrattezwijntjes, giraffen, gazelles en honderden verschillende watervogels ik heb nog nooit zoveel ijsvogels zien op en aan vliegen als vandaag .. speciallekes zoals de visarend we telden er zes .. met hun gekrijs vanuit de bomen .. de nek bewegend van voor naar achter mijn verrekijker was mijn beste vriend mijn camera iets minder daar mijn lens niet goed genoeg is voor dit soort werk reigers in alle groten en kleuren .. de slangenek meerdere keren gespot zijn nek beweegt net als een slang daarom deze naam .. vanboven op het dek was het een hemel op aarde om 360 graden rond te kijken .. we genoten allemaal met volle teugen en mijn medereizigers riepen kijk daar da, en kijk ginder wat een tochtje Murichon telt de grootste populatie aan nijlkrokodillen en hypos ter wereld en wij waren er stille getuigen van in alweer een hete dag .. de locals schatten dat het ongeveer 38 graden was vandaag . in sommige bomen zaten vier kingfischers naast elkaar , bijeneters vlogen op en aan allerhande steltlopertjes zochten de rug op van de badenden en rustende nijlpaarden met dit spectakel kronkelen we verder richting watervallen de stroom kwam zwaarder, de schuimkopjes staken hun kopjes op en plotseling in een draai het eerste zicht op de waterval nog een stop bij een rots waar iedereen op de foto mocht met de waterval op de achtergrond en dan aan wal voor een tocht van een uurke en een half naar boven om zicht te hebben in vogelvlucht op de op een na mooiste watervallen in mijn leven wat een zicht wat een kracht ik ging daar gerust enkele uren kunnen blijven zitten.. door de hevige regen in 1963 is er zelfs naast de eerste waterval een tweede ontstaan die ze liberty heten waarom net in dit jaar werd Oeganda afhankelijk en vrij op verschillende uitkijkposten zagen we telkens weer een andere scenery na een stevige wandeling in deze hitte kwamen we aan het punt dat de rivier zijn weg zocht naar beneden indrukwekkend het geluid dat de kracht van het naar beneden donderend water teweeg brengt de auto in en dan voor de eerste keer een beetje zot moeten rijden om uit het park te komen voor 19uOO.. langs de rode nauwe weg tussen de bomen zagen we massas baboons, hele families .. de apen met ulder witte en roze konte ge weet wel .. maar kan nu niet meer op hun nederlandse naam komen net uit het park zijn we nu aangekomen in onze lodge hmmm enkele hutten zonder frigo, zonder elektriek zonder niets een douchke is er wel en een open voliere van wevertjes is het hier ook het is een lawaai van jewelste en alle bomen hangen vol met hun zelfgemaakte kunstwerkjes .. de nestjes de zwarte aan de ene kant de gele met zwart aan de andere kant papa michel ge zout hier ogen tekort komen wat een natuur langs de weg zagen we twee mannen op een termietenheuveltje staan George vertelde me dat het was om bereik te krijgen met hun telefoons .. haha de enige plaats blijkbaar waar da kan op de boot kwamen we hollandse schoolkinderen tegen met hun leraars die hier twee weken vrijwilligerswerk komen doen in de Ark van Noah ok we zagen ze bidden en dat vond ik niet helemaal ok tijdens de middag maar ze kwamen papa helpen, een zwarte strenge man die zich ontfermt over honderden kinderen die achtergelaten zijn net ze geboren zijn door hun arme moeders die geen geld hebben om er voor te zorgen in vuilbakken, op stortplaatsen of gewoon op straat vinden ze deze kinderen de leraar vertelde dat zijn leerlingen er echt miserie mee hadden dit allemaal te horen en te zien wie niet ook dat is oeganda voila zie love you all en de dagen vliegen hier voorbij jammergenoeg vnv weer geen facebooktime neen zal niet lukken we zitten plotseling weer een beetje in de wildernis het brand hier op enkele meters van ons hutje, steken de brousse in brand en de man van het huis is op weg met pijl en boog jagertje spelen in het donker .. maar iedereen vind dit normaal tis hier pikkedonker en onze hut is oerheet zonder niets van verkoeling ja met de nmbs is het een beetje reizen maar hier in Oeganda ook hoor maar het was een dag die 1O1 om 1OO verdiend !!!! mogen er nog zulke volgen
Ilukal Jackson, de kok van Buffalo Base, heeft zich gisteren in zn linkerduim gesneden. In het ziekenhuisje van Karenga heeft een dokter de wond verzorgd en pleisters op zn duim geplakt. Om te laten zien het menens is met zijn verwonding kwam Jackson nog even langs om het ingepakte lichaamsdeel te laten zien. Daarna vertrok hij in een goed humeur en met een strooien hoedje op zn hoofd naar zn dorp drie kilometer verderop. || Vandaag loop ik tijdens mijn ochtendwandeling naar de katholieke kerk in de hoop daar Father Raphaël aan te treffen. Ik wil hem enkele vragen stellen over het bijgeloof in zn gemeente. De deur van de kerk is dicht en de priester is nergens te bekennen. De dode pofadder op het terrein van de school is ook weg. Enkele stenen en wat plakkerig zand zijn de stille getuigen van de steniging van de slang. Op het pad tussen de kerk en de school kom ik een jongen tegen met een grote doos op zn hoofd. Ik ben de broer van Jackson, zegt hij tegen me, ik ben op weg naar huis, mijn broer is daar ook.Hij vertelt me hij Loibok Raphaël heet en vraagt of ik een stukje met hem op wil lopen. Dat wil ik wel. Op de doos die hij op zn hoofd draagt staat met grote letters Chief Waragi. - Waragi is Oegandese gin van slechte kwaliteit. - Zodra ik de kans krijg duw ik de doos een stukje omhoog en ben verbaasd over het gewicht ervan. Die doos weegt zeker een kilo of tien, denk ik bij mezelf. Gezellig kletsend lopen we voort over een recht pad dat lijkt te eindigen waar het gebergte begint. Loibok laat me weten dat hij vijftien jaar is, dat zijn oudere broer samen met zn vrouw in een hutje woont en dat de koe - aite in het Karamojong - het belangrijkste dier is voor de mensen uit zijn dorp. Op mijn verzoek schrijft hij later van tien dieren de naam op in het Engels en in het Karamojong. Als we in het dorp aankomen klinkt van alle kanten het woord mzungu en even verdenk ik mijn wandelmaatje ervan dat hij daarom heeft gewild dat ik met hem mee zou lopen. Jackson tref ik aan in een barretje waar bier en sterke drank wordt verkocht. De doos op het hoofd van Loibok wordt op de toog gezet en opengemaakt. Verpakt in tien plastic zakken blijken er honderdtwintig zakjes met elk 100 ml. Chief Waragi in te zitten. Jackson laat zich trots met één van de plastic zakken op de foto zetten. Hij toont zich vereerd dat ik hem in zn dorp op zoek, maar zegt voor de zekerheid dat hij niet met me terug zal lopen naar Buffalo Base. Dat hoeft ook niet, stel ik hem gerust. Gedurende de vijf à tien minuten dat ik in het barretje ben loopt het vol met nieuwsgierige dorpelingen die zich afvragen wat die mzungu eigenlijk komt doen. Op de terugweg vallen me opeens de lege zakjes Chief Waragi op die overal aan de kant van het pad liggen. Ook van andere drankmerken zie ik lege zakjes liggen, maar het leidt geen twijfel dat Waragi van al die merken veruit het meest gedronken wordt.
De dansgroep van de Karenga Culture & Drama Group treedt wel eens op in het dorp, maar verder is er weinig georganiseerd vertier. Voor de kinderen is er buiten schooltijd weinig om naar uit te kijken. Daarom komt Ed op het idee om hardloopwedstrijden te organiseren. Zondag in de namiddag, als de ergste warmte voorbij is, lijkt hem wel een goed tijdstip. We overleggen even over de te lopen afstand. Sprintjes over honderd meter, stel ik voor. Oké, zegt Ed. Ook over de spullen die we voor de wedstrijdjes nodig zullen hebben zijn we het snel eens: voor het inschrijven pen en papier, een fluitje voor het startsignaal, stokjes voor de eerste drie van elke serie en een metalen staaf om start- en finishlijn te trekken. Kinderen tussen de zes en de vijftien jaar mogen meedoen. We delen ze op in vijf leeftijdsgroepen. Caroline en Hillary van Buffalo Base zullen het inschrijven regelen. Ik benoem mezelf tot chef start, Ed neemt de taak op zich om vast te stellen welke lopers per serie als eerste, tweede en derde over de eindstreep gaan. Op welk pad laten we de kinderen rennen?, vragen we ons vervolgens af. De toevallig passerende Father Raphaël raadt aan om één van de paden op het terrein van de secundaire school als hardloopbaan te gebruiken. Het is daar veilig, autos en bromfietsen mogen er niet komen, licht hij toe. Hij belooft om de hardloopwedstrijd tijdens de mis van zondagochtend aan te kondigen. Reken er maar op dat er heel veel kinderen met hun ouders op het evenement af zullen komen.
Sprintserie met 14- en 15 jarigen. Foto Ed Goossens
Om kwart over drie is het een drukte van belang op de veranda van Buffalo Base. Een horde kinderen wacht ons er vol verwachting op. Ze moeten geduld hebben tot vier uur. Omringd door de uitgelaten kinderen lopen wij - Caroline, Hillary, Ed en ik - dan naar het schoolplein. Onderweg vind ik een staaf waarmee ik start- en finishlijn kan trekken. Terwijl ik de lijnen trek nemen Caroline en Hillary onder het afdak bij de ingang van de school plaats om de deelnemerslijsten samen te stellen. Het blijkt onbegonnen werk, de chaos is te groot. Ter plekke wordt besloten om bij de start de groepen samen te stellen, te beginnen bij de zes- en zeven jarigen. Van de ingang verplaatst de horde zich holderdebolder naar de start waar ik ze opwacht met het fluitje. Tot mijn geluk blijk ik opeens over vrijwillige medewerkers te beschikken die me helpen bij het formeren van de series en daarna met het achter de startlijn plaatsen van de acht kinderen die als eersten van start zullen gaan. Achter het achttal wordt flink gedrongen. Het valt niet mee om enige ruimte te scheppen tussen de starters en de lopertjes die nog op hun beurt moeten wachten. Het valt ook niet mee om de kinderen die klaar staan voor de start duidelijk te maken dat ze met hun voeten achter de lijn moeten blijven. Stilte voor de start wordt naarmate de races elkaar opvolgen steeds meer een illusie. Voor elke start tel ik tot twee en blaas dan op het fluitje. Valse start?, vraag ik me soms af, dacht het niet! Over een recht pad met hier en daar een hobbeltje rennen de kinderen richting Ed die zon honderd meter verderop klaar staat om aan de snelste drie een genummerd stokje te geven. Tijdens de races wordt er door de deelnemers geduwd en getrokken. Langs de kant wordt hartstochtelijk meegeleefd. Vooral Ed weet na de eerste series al dat de hardloopwedstrijd een enorm succes is. Om dat vast te stellen ontbreekt mij de tijd en de rust. Het aantal deelnemers dat nog moet starten lijkt eerder te groeien dan af te nemen. Na anderhalf uur vind ik het welletjes en loop ik naar de finish voor overleg met Ed. Het hele spul dat bij de start stond te wachten loopt tijdens die wandeling achter me aan.
We gaan over tot de finales. De nummers één en twee van alle series zijn door Caroline en Hillary met vermelding van hun leeftijd op een lijst gezet. Dat het aantal finalisten - vier-en-vijftig in getal - per groep wisselt mag de pret niet drukken. In hooguit twintig minuten jassen we de vijf finales erdoor. Er wordt gestreden alsof de eer van de familie op het spel staat. Langs de kant is het enthousiasme onbegrensd. Op een stenen bankje onder het afdak worden de vijf winnaars gehuldigd. Ze krijgen allemaal een flesje Fanta Orange. Op een bord achter het vijftal worden briefjes met een uitslag geprikt. De winnaars weten niet hoe snel ze hun briefje van het bord moeten halen om het in hun zak te steken. Het onderstreept het succes van het ideetje om iets voor de kinderen van Karenga te organiseren. - Na het evenement vragen we ons af hoeveel deelnemers er aan de wedstrijdjes hebben meegedaan. Meer dan tweehonderd, denkt Ed. Ik heb werkelijk geen idee. Over het aantal mensen dat voor de sprintende kinderen het terrein van de school bezocht lopen de schattingen uiteen. Ik zeg: Zeshonderd, op zn minst!
Vanuit Buffalo Base wandel ik naar de hoek waar de stenenbakkers hun bedrijfje hebben. Ik zie dat ze van de gedroogde stenen een fort bouwen. Morgen zullen ze binnen in het bouwwerk een vuur maken. Eén van hen draagt het overhemd dat hij gisteren van me heeft gekregen. Op de schouder is het uitgescheurd. Voorbij de stenenbakkerij sla ik een pad in dat naar de corridor aan de zuidkant van Kidepo Valley voert. Bij een door kromme stokken omheinde nederzetting in het savanne-achtige landschap waarin ik me inmiddels bevind, word ik opgemerkt door een groepje kinderen. Ze blijven op een afstandje naar me kijken. Mzungu, how are you?, roepen ze. Eén van de kinderen draagt een vuil t-shirt waarop in dikke letters Amsterdam staat gedrukt. Een licht gevoel van onbehagen neemt bezit van me als ik verder wandel in de richting van de corridor. Wat moet ik doen als ik zo dadelijk een olifant tegen het lijf loop?, vraag ik me af. Tijdens het uitstapje naar de Ik wees John Loboe me op voetafdrukken en uitwerpselen van olifanten die zich veelvuldig in de corridor ophouden. In de verte zie ik kort na elkaar twee autos rijden. De weg naar Kaabong, dat kan haast niet anders, stel ik vast. Van ver weg hoor ik stemmen, gezang en getoeter. Het getoeter doet me denken aan voetbalsupporters die op weg zijn naar een wedstrijd. Om te zien waar ik vandaan kom draai ik me om. Zon vijftig meter achter me loopt Amsterdam. Even later haalt hij me in, loopt een stukje voor me uit en laat zich dan door mij inhalen. Ik zeg een paar woorden tegen hem, maar heb niet de indruk dat hij me begrijpt. Zon joch uit een omheind savannedorp verstaat me natuurlijk niet. Bij de kruising met de weg waarover ik de autos zag rijden sla ik linksaf. Het gevoel van onbehagen wijkt. Van rechts nadert een kudde koeien, een jongen met een stok in zn hand zorgt ervoor dat ze niet blijven staan om van het droge gras uit de berm te eten. Ik loop voor de kudde uit en bereik vrij snel de driesprong met de wegen naar Karenga en Kidepo. Op weg naar de Ik nam John hier de afslag naar Kaabong. Vanaf de driesprong is het nog een paar kilometer lopen naar Buffalo Base. Ik weet opeens heel precies waar ik me bevind. Het in volume toegenomen rumoer laat me weten dat ik de oorzaak ervan nader. Niet veel later loop ik mee in de feestelijke verkiezingskaravaan van de regionale kandidaat voor een zetel in het Oegandese parlement. De kandidaat is partijgenoot van de zittende president. Vlak voor Buffalo Base haal ik een grote stilstaande auto in. Een vlezige man in een geel overhemd en met een al even geel petje op zn hoofd klimt op de motorkap. Zodra hij lekker zit gaat de auto rijden. De man heeft me in de gaten als ik een foto van hem maak. Zn duimen gaan de lucht in. Het lijdt geen twijfel dat hij de kandidaat is. Op het terras van Buffalo Base kijk ik de stoet tenslotte na. In de achterhoede zie ik Amsterdam lopen.
Ene Richard heet eigenlijk John. Zijn achternaam is Loboe. John (32) groeide op in Kidepo Valley National Park, waar zijn vader ranger - bewaker van de wildstand en in die functie bestrijder van olifantenstropers - was. Dat John veel kennis heeft van de wilde dieren in Kidepo wekt dus geen verbazing. Bushbuck, merkte hij eens op toen we een ritje in de terreinwagen van Buffalo Base maakten en hij een schim door het hoge gras zag schieten. De bosbok is één van de kleinere antilopensoorten die in het gebied voorkomen. Van vogels weet John ook veel. Hij is als assistentin dienst van de basis. Eén van zn taken is het besturen van de wagen. Hij scheurt daarin alsof hij van de duivel bezeten is, zo hard. Over de onverharde wegen in het noordoosten van Oeganda rijdt hij als het even kan al gauw zon 80 km. per uur en soms zelfs ver daarboven. Ik vind dat hij veel te hard rijdt, maar het valt niet mee om dat aan zijn verstand te brengen.
Lomonyang Lokwanii
Op een dag rijdt John mij naar de Ik, een volk dat hoog in het gebergte op de grens tussen Oeganda en Kenia leeft. - Hoogste berg in het gebied is de Morungole, de top ligt op 2750 m. - Palakan Village, het dorp dat we zullen bezoeken, is met de terreinwagen niet te bereiken. Vanaf de plek waar we het voertuig parkeren wacht ons nog een wandeling van bijna twee uur over paden met een behoorlijk stijgingspercentage, in tweeërlei opzicht een adem-benemende klim. Op hun berg worden we welkom geheten door Moit, Hij die geboren is toen de vijand het dorp overviel. Zn volledige naam is Moit John Bosco. De vijand die even langskwam om te moorden en vee te stelen was de Turkana. Samen met Jeremy Lodukio, Zoon van de man die de omheining bouwde, staat Moit ons te woord. Met John als tolk ik probeer ik een gesprekje met de mannen te voeren. Ze vertellen dat de Ik tegenwoordig een volk van akkerbouwers is. Mais, bonen, aardappelen, uien en kool zijn de producten die ze telen. Het enige gereedschap dat ze voor het werk op hun hellende akkers gebruiken is de hak. Voor eieren en vlees houden ze kippen. Tot mijn verbazing verneem ik dat het volk katholiek is en dat Palakan één van de in totaal elf Ik-parochies is. Hun doden begraven ze tussen de hutjes die ze bewonen. Het graf dat ze me tonen heeft veel weg van een slordig onderhouden composthoop. Door te veel zon en te weinig regen is de laatste oogst mislukt. Met overheidssteun lukte het de Ik deze moeilijke periode door te komen. - In november vereerde een afvaardiging van Buffalo Base het volk met een bezoek. Het regende pijpenstelen. Tijdens de wandeling omhoog gleed het bezoek bij elke stap een beetje uit, op de terugweg glibberde het moeizaam weer naar beneden. Het leverde de afvaardiging een fraaie Ik-naam op: Zij die kwamen toen het regende. Op de oogst had de wolkbreuk geen invloed. - Tot 1959 leefde de Ik in Kidepo Valley. Met de drijfjacht op klein wild en met het verzamelen van plantaardig voedsel wist het volk zich in leven te houden. Witte mieren en honing behoorden ook tot het menu van het jagersvolk dat de Ik toen was. Het wapen waarmee gejaagd werd was de speer. De opwaardering van Kidepo Valley tot nationaal park maakte een eind aan het leven van het volk op de savanne. De overheid was van mening dat er in een wildpark geen mensen mogen leven. De Ik werd de vrije hand gegeven bij het zoeken naar een nieuwe plek. Op de berg vond het volk die. Na het gesprek volgt een rondleiding door het dorp. Lomonyang Lokwanii, Hij die geboren is toen de bruine stier in de witte kraal stond, werpt zich op als mijn begeleider. Hij volgt me op de voet en telkens als ik blijf staan om iets te bekijken biedt hij me het krukje aan dat hij bij zich heeft.
John stelt voor om op de terugweg eerst naar Kaabong te rijden en vandaar binnendoor naar Karenga. Het landschap rond Kaabong is bezaaid met onwaarschijnlijk gestapelde rotsformaties. Ik waan me op een andere planeet. Het laatste stuk naar Buffalo Base gaat over een smal pad vol bulten en kuilen. John laat zich er niet door afschrikken en drukt het gaspedaal stevig in. De bromfietsers die we tegenkomen toetert hij naar de kant. - In het Oegandese verkeer geldt dat het grotere voertuig voorrang neemt. - Aan het eind van de rit ben ik geradbraakt.
Net terug van een tweedaagse naar het dierenrijk van Kidepo, jammer genoeg was de Koning der dieren niet thuis. Hoe is het in Belgie met Oeganda op het nieuws ??? no worry .. in Oeganda is alles ok met ons. Gisteren rond 11u00 vertrokken met George en een extra gids die hier geboren en getogen is en eigenlijk het nationaal park een beetje zijn speeltuintje was dat hij heeft leren kennen door zijn pa .. John.. Alweer in een striemende hitte een tochtje gebaand naar het dichtbij gelegen nationaal park volgens ik las het mooiste van Oeganda wel voor mij is het tot nu toe het mooiste dat ik ooit gezien heb.. Zuid Afrika had er geen lap aan Nadat Gery de dag ervoor had gediscuseerd over het type auto, onze vier maal vier, die niet geschikt was voor een deftige safari daar het een vervangauto was Sander zijn safarijeep was kapot kregen we diegene mee die hier stond in het hostal een jeep met portebagage dus.. een oude matras uit een of ander kot gehaald en klaar was kees na enkele kilometer kwamen in een glooiend landschap met hele mooi weidse open vlaktes zover het oog reiken kon hier en daar rotspartijen en in de verte bergen het park ligt ook een gedeelte in Zuid Sudan en een berg met piek gaf de grens aan. Al meteen was het BAM honderden buffalos beweegden zich heel traag door de swams.. of moerasachtig gebied die op dit moment van het jaar redelijk droog stonden Ze spreken van zo een 10000 in totaal een schatting want echte tellingen gebeuren hier niet impressionant vanop de heuvels gezien dat we vandaag eigenlijk deden zag het eruit als massas rotseblokken verspreidt in het landschap kort daarna kwamen we massas olifanten tegen hele families van groot tot klein met de bull aan kop, een weg banend tussen de grassen en het water ja ze blijven mooi die beesten enkele giraffen, enkele kuddekes zebras, veel soorten antilopen en honderden verschillende vogels .. de gids wist te vertellen dat ze in Kidopo zo een vierhonderdtal soorten hebben aangekomen aan ons slaapplekje rond 13u00 werden we verwelkomd door een familie bavianen die de boel op hun kop zetten zot springend van het een naar het andere om de restjes eten op te mulferen en wij konden we genieten van alweer een stukske kip met rijst, savonds alweer rijst maar dan met een brokske geit dat ze hier beef noemen smorgens eten we al iedere morgen een roleX een reuzepannekoek op basis van ei. ertussen moet je best niet dromen van alle snacks en lekkernijen wij in Belgie in ons mondje kunnen draaien tussen de drie gerechten is er gewoon niets alleen wat fruit die aan een of andere boom groeit en water de liters vliegen er hier door .. terwijl de gidsen en Kootje en Gery een dutje deden voor de avondsafari ben ik op stap gegaan in het kamp met verrekijker (ik dacht terug aan miss RIP Birdy) en mijn fototrekker om de vele vogelsoorten te observeren en ja ik zag de hop, die ik nog nooit in Belgie gezien heb blijkbaar vliegt ie tot hier volgens John.. plotseling zag ik iets die op een hond trok maar stond er niet bij stil dat het niet klopte ik keek ernaar op enkele meters van mij en na een tijdje bezag ik hem van dichterbij met de verrekijker toen ik besloot een foto te nemen was hij weg dom dat ik ben het was een jakhals .. de avondsafari bracht ons weer door het mooie landschap met als top of the bill een plasje met vele soorten vogels en ganzen waaronder de gekende mariboe magistraal in de kijker stond vraag me niet om de andere soorten op te noemen George en John gaven ze allemaal een naam maar in het engels die ik ten eerste niet kan onthouden laat me staan ze te vertalen in het nederlands gelukkig bestaan er fototoestellen he om al dat moois en kleurrijks in de gevederde vogelwereld vast te leggen. na enkele uren en een mooie zonsondergang over het park terug naar onze slaapplek waar da avond en de volgende nacht ook een belevenis was De volle maan zagen we langzaam naar omhoog klimmen en scheen over het domein de waterplek op een meter of tien van onze zitplaats werd regelmatig bezocht door buffels, soorten herten of antilopen en de jakhalzen begonnen het eten te ruiken en kwamen op zeer dichte afstand piepen impressionant kluchtig was dat wij de laatsten waren van de 15 bezoekers die terug binnen kwamen en ze hadden net nog drie koude pinten te koop de anderen die in de frigo stonden waren gereserveerd ja ook hier is dat mogelijk dan hebben wij maar drie colas gereserveerd om na het avondeten in de rest van onze rum te gieten onze drie flessen zijn op zie en ze hebben verdomme gesmaakt in mijn bed geraakt na middernacht en blijven tetteren met George en twee vrouwen uit Duitsland die al hele lange tijd reizen door oost en midden Afrika Soedan, Congo, Ethiopie, Tanzania, Kenia vele fotos zien passeren en mooie verhalen gehoord tussen een biertje, glaasje rode wijn, snaps en mijn restje rum allemaal proevertjes intussen genoten we van het lawaai dat het dierenrijk met zich meebrengt de jakhalzen bleven maar spelen voor onze neus, grote bizons kwamen af en aan naar de waterpoel en plotseling werden we opgeschrikt door een hels lawaai van een kudde aankomende olifanten amaai da geluid doet je toch efkes van je stoel springen George, die net ging slapen kwam terug naar onze tafel om te kijken of alles in orde was en heeft dan uiteindelijk blijven plakken bij ons hij hield een oogje in het zeil, die mannen zijn da gewend he en weten wel wat gevaarlijk is en niet maar toen je ligt daar in jou rondaveltje ver van het toilet zonder taslampe en wa moe ne mens ton doene ent ie moe pipi doene er kan vanales rondlopen van wilde dieren dus heb ik er niet berter opgevonden om voorzichtig mijn voordeurtje open te doen midden in de nacht rondgekeken of niemand nog rondliep en pipi gedaan met de deur op een kiertje voor de deur marginaal kweet het wel maar veilig het werd dus een korte nachtrust voor mij want we moesten om zes uur al terug paraat staan om te vertrekken voor onze morgen safari op zoek naar de de lion king pumbas in overvloed, koddig lopend door het gras met hun staartje in de lucht plotseling zagen we een heel mooie roofvogel .. met een witte kop .. zat sierlijk bovenaan een boom te kijken voor een prooi een dikke vier uur rondgereden met een korte stop om ons pannekoekske binnen te spelen bovenop het dak met zijn vieren met de camera in aanslag en de verrekijker naast ons ik heb echt genoten van al dat schoons en eigenlijk was het jammer dat de motor draaide want als hij de sleutel omdraait hoor je pas de echte natuur al die verschillende geluiden in deze prachtige savannen en dalen in dit bergebied .. nu juist een douchke gepakt en al het stof weggespoeld de vuile kleren op een hoopje gesmeten voor de vinder die morgen mijn kamer schoonmaakt want het is hier onze laatste nacht in het Noorden.. Morgen lange reisdag naar Murichonfalls
Deze namiddag vrije namiddag dus tijd om eens kennis te maken met de kids voor de deur.. ze leren pekkelen en vliegertjes maken van papier .. was lachen geblazen .. voor middagmaal was het weer een pannekoek maar nu ne keer met honing een tussendoortje .. ja de kids dus vijf steentjes gezocht, gemakkelijk te vinden hier op de afrikaanse rode aarde en beginnen tonen hoe het werkte .. ze vonden het leuk en binnen enkele seconden had ik een twintag nieuwsgiere kids rond mij hop en weg waren we de een al beter dan de andere daarna een affiche van de verkiezingen in een 8 tal blaadjes verscheurd en beginnen plooien fijne motoriek hebben ze niet ze probeerden wel maar lukte niet toen ze zagen wat het resultaat was .. wilde iedereen een vliegertje twas ambiance up stroate
een skoon verhaaltje rond leveren van bier hier in het hostal de dichtste winkel dat ze hier hebben is op zo een 130 kilometer .. dus laten ze dit brengen met een soort camion wat doen ze ipv aan de deur af te zetten spreken ze af met taxibrommers om daar af te zetten en dan brengen die mannen dat ter plaatse .. da kost natuurlijk weer eXtra en ook veel tijdverlies en heen en weer getelfoneer wa ne zotte wereld hiere Ed, den baas van hier probeert nu de manager te bereiken om te vragen dat dit een vaste stopplaats kan worden voor voedingsmiddelen aan te leveren benieuwd of het hem lukt door de verkiezingen is er niets meer verdeeld geweest vanuit de hoofdstad .. nu begint alles weer op zijn rolletjes te draaien beetje met een keer nog een grapje gisteren zaten we een rumke met colate drinken op zijn panamees in een zatte van koffie zoals we altijd deden bij onze goede oude vriend Pancho George onze driver passeerde en wenste ons veel genot toe met onze koffie toen hij enkele uren later bij mij kwam zitten was ik bezig aan het laatste grondeke van de fles en liet hem proeven uit mijn tas haha wat voor een reactie what a strange coffee where did you buy it ??? toen ik hem uitlegde hoe de vork aan de steel zat vond hij het grappig
Rond vijf uur in de namiddag kwam de lokale dansgroep hun kunstjes tonen.. Een groep van een 1O tal zwartjes die mooi gekleed en gesminkt waren die op en neer sprongen terwijl ze zongen.. eentje met een soor dideridoo en eentje met een fluitje dat waren de muzikanten .. rondjes draaien .. voor een klein half uurtje Kootje in de dans geraakt .. en ze wilden ze niet meer lossen .. ze moest zelfs mee op de groepsfoto.. dan fotostudio opgestart en een per een voor de lens gezet om een portret te maken een gjiestig momentje in het ideale licht .. daarna nog een wandelingske gemaakt met Ed en de hond langs stoffige banen .. nu maak je het eens mee als j voetganger bent en er een wagen passeert of brommer een grote rode stofwolk .. net uit de douche en kzou me weeral mogen wassen om het stof van mij te krijgen nu tis voor morgen .. langs de weg zagen we de lokale touring wegenhulp aan het werk iemand met een kapotte brommerketting langs de weg .. een bodaboda ( brommertaxi ) kwam afgevlogen met de mecanicien langs achter op de brommer zijn zakske sleutelker eruit en de ketting beginnen vermaken nadat afwerking gebeurd is de mecanicien terug op de brommer van diegene die pech had en terug naar huis ja voor alles trekken ze hier ulder plan he .. nog een meiske tegen gekomen een beetje licht in haar hoofd en ze begon over mijn en Ed zijn arm te strelen over ons haartjes op de armen .. ze vroeg zich af waarom we dit hadden en zij niet .. ze vroeg geld om naar school te gaan maar ja dat konden we haar ook niet geven de prijs is 1OOOOOO miljoen van hun shillings om een jaar naar school te gaan, plus uniform, plus matras .. een hoop geld dus .. vertelde Ed het is een waterval in babbelen .. al die info dat je krijgt van hem een eindje verder in een klein weggetje kwam ik een ventje tegen met een bakwagen en zijn vriend op weg naar de waterput om zijn drie jerrycans te vullen .. ik nam de kruiwagen van hem over en sprong op en neer terwijl ik vooruit liep ermee ..; ik bracht ze aan het lachen .. iedereen die de hond ziet is bang van da beest .. hier zijn ze geen huisdieren gewoon voor afsluit een hele mooie roofvogel in de bomen maar voor ik hem kon flitsen vloog hij de weide wereld in voila zie alweer een dagske voorbij dada en groeten het was alweer een zeer lange maar mooie dag waar de zintuigen op volle toeren draaien .. we kregen net briefing van onze chauffeur en morgen vertrekken we om 7uOO we zijn in goede conditie en op mijn malariapilletje denk ik iedere dag met heel veel plezier .
Deze morgen om 5uOO uit de veren om aan onze uitstap naar de IK tribe te beginnen.. een uurtje rijden met de vier maal vier tot bij een legerkazerne (hutjes in de midden van de savanne).. daar moesten we onze auto achterlaten en moesten er twee gewapende soldaten in opleiding mee met ons de bergen in .. na veel onderhandelen en heen en weer getelefoneer naar het dorp konden we uiteindelijk vertrekken rond 8UOO op stap met onze driver die voor het eerst een grote wandeling in zijn carriere ging maken, John de lokale gids en wij .. het ontbijtje mee bestaande uit een rolex dat ze hier zo tof noemen een pannekoeke gemaakt van extra eitjes snappie.. een soldaat voor ons, wij ertussen en eentje langs achter nog een soldaatje elk voorzien van een AK47.. een soort van lichte machinegeweer het pad ging eerst over een vlakte alweer in het mooie landschap dat we al verschillende dagen doorreden maar nu konden we het opsnuiven en heel dicht in contact komen met de mensen de dagelijkse waterdraagertjes, de geiteboertjes, ezeltjes, dorpjes waar we passeerden blijft gewoonweg indrukwekkend langzamerhand begon we te klimmen naar hogere hoogte en de natuur was helemaal verwoest door brand dat ze stichten ne weten we dat het niet is voor nieuw gras maar op jacht te gaan achter diertjes die in holen leven, een soort grote ratten en begonnen we af te dalen naar alweer een vlakte, klein wateringetje over gestoken over houten takken en verder opnieuw de bergen in voor een fikse wandeling van vier uur.. om uit te komen bij de IK bevolking op een hoogte van 2400 tot 2700 meter wonen ze in verschillende dorpen rond de verschillende bergtoppen. Indrukwekkende scenery kinderen in hun blootje renden weg toen ze ons zagen aan kwamen en de Ik zelf begonnen ook hun soorten sjaals over hen te trekken jammer maar ja .. fotograferen mocht aan volentee dus klikken maar al die kinderen die uit de verschillende hutten en omheiningen verschenen .. niet te tellen en dan het contact met de eerste volwassenen .. de ene had een haan in zijn handen en vroeg of we hem wilden kopen haha.. een beetje verder kwam er lijk spanning tussen twee andere volwassenen over wat .. nobody knows want daar begrijp je geen snars van nu de vrede kwam terug en kregen een rondleiding in het dorpje ze slapen op een koehuid op de grond in een rond rondaveltje die via een veel te kleine deur bereikbaar is koken doen ze op drie steentjes en gebruiken een blokje houtskool, ze leven van de weinige gewassen dat ze kweken, enkele kalabassen en een watertonnetje uit klei .. en thats it ze hebben ook nog een soort stok met een of ander been dat ze gebruiken van een geit met drie krakels aan om puree te maken rterwijl ze de stok laten rollen in hun handen in de rotsen zijn ze jaren bezig om een soort holletjes te maken waar ze hun graan dan kunnen fijn slaan .. dit gebeurd door de kinderen en was ook het eerste wat onze ogen te zien kregen wat een ECHT primitief leven ver weg van alles, ja zelfs op uren afstand van de in noord oeganda arme wereld hoe zijn ze dan daar gekomen ze woonden in Kodito national park op de vlakte zo een dertig jaar geleden .. maar zijn daar weg gejaagd omdat ze wilden een nationaal park oprichten .. dan hebben ze maar besloten om de bergen in te trekken zo hoog mogelijk om zich daar te vestigen ver van de bewoonde wereld .. sedert een jaar is het mogelijk om als toerist ze te bezoeken voor een kleine bijdrage op onze weg liepen plotseling vier jonge meisjes die op een rots naar ons zaten te kijken mee met ons uren aan een stuk op zeker moment vroegen ze water en ik gaf hen mijn fles uit medelijden .. wetende dat we maar een fles de man meehadden was dit niet zo een goed idee .. want de weg was nog ver .. en we moesten nog terug toen George op de terugweg plots pijn kreeg in zijn knie gingen onze laatste druppeltjes water opgelost tezamen met een bruistablet en een pil om de zwelling tegen te houden .. weg water en we moesten nog zeker drie uur stappen in een blakende zon geen paniek tanden bijten zijn we al hier gewend gekomen en we geraakten terug in het legerkamp na te stoppen in een klein dorpje op zoek achter water in drie winkeltjes gevraagd niettepiete het laatste winkeltje had hotte fanta en cola staan en daar hebben we maar gekocht ik zweer het nog nooit heeft dit zo gesmaakt de laatste twee uren zaten we echt op onze tanden shit zeg dood gaan van de dorst wil ik niet meemaken we kregen wel courage toen we terug in de vlakte kwamen en nog altijd waterdragertjes in een lijn zagen lopen van groot tot klein de kinderen met biddons van zes liter, de tieners en grotere van 15 tot 25 liter . en wat we gisteren gemist hadden om te fotograferen kwam als een geschenk uit de lucht jagers met speer en boog kinderen een stuk of zesse uit het niets poef voor onze neus wat een ervaring .. door de gidsen en onze legercopains konden we ze duidelijk maken dat ze de boog moesten gespannen houden, wat ook gebeurde happy Bovenop de berg is Gery door de lokale chef gezegend geweest zijj bidde terwijl ze voor elkaar stonden, armen hoog in de lucht en vuisten gebald indrukwekkend .. beiden met hun ogen toe alweer een schitterend avontuur en zeker de moeite om morgen stakkestijf te zijn van deze heftige wandeling ik denk dat we toch een 25 tal zware kilometers in onze benen hebben en ik voel ze alhoewel ik een regelmatige wandelaar ben neen geen staakskes met nummerkes op hier waar je moet lopen op joen gemak afscheid genomen van onze AK47 soldaten, die by the way een salaris per maand krijgen van zo een 35 euro, een grote pot eten .. een soort maisachtige pap, gratis kledij, een veel te groot uniform, plastieken laarsen (dat je na een tijdje gewoon hoort van fletsch fletsch fletsch) en hun geweer slapen doen ze op de grond in een rondaveltje .. zoals iedereen .. ze blijven zes maand in hun kamp en dan worden ze verplaatst eens soldaat altijd soldaat je geraakt er niet meer uit en dat voor een hongerloontje onze gids gaven hen een fooi van enkele eurootjes en een fles water en een stuk brood de kinderen die meeliepen deelden hun eten met hen langs de weg ook vershillende baboons gezien een soort baviaanachtige.. denk ik
En gisteren was het vertelnamiddag want toen we aankwamen moesten de lokale dansgroep van het dorp ons komen amuseren maar dit gebeurde niet . tussen het nationaal park en de provincie is er een corridor aangelegd waar mensen mogen groenten telen en dieren laten grazen maar de dieren uit het nationaal park vooral buffels en olifanten lopen daar ook wel een keer ongevalletje gebeurd met dodelijk slachtoffer terwijl ze bezig was in haar groentetuintje werd ze aangevallen en gedood door een buffel toevallig was die mevrouw een danseres van de groep en zo ging dit niet door na overleg respect hadden we voor deze situatie In het hostal waar we nu zitten, opgericht door Sander en gerund door twee hollanders die hier veldwerk willen verrichten op verschillende terreinen hebben ze een grote witte hond die ze overgebracht hebben vanuit Nederland .. Lilly vertelde dat ze in den beginne dat ze hier wandelde in het dorp met haar hond dachten de mensen dat het een soort schaap was en ze vroegen waar ze heen ging want alles dat aan een riem loopt is op weg voor verkoop of naar de slachter die gewoon op straat zijn ding hier doet zij vertelde dat het haar hond was maar mensen begrepen dit niet het was voor hen een schaap ..
Op zeker moment vroeg ik aan George onze chauffeur hoe de situatie was in Kampala voor zijn vrouw, kinderen en moeder (intussen is de situatie weeral veranderd en wint de huidige president toch).. Hij begon te vertellen over zijn familie en haalde er een foto bij waar veertien kinderen opstonden mijn haar kwam recht op mijn armen na het horen van zo een verhaal Hij en zijn mama zijn alleen opgegroeid en verstoten geweest daar zijn papa vroeg gestorven was zijn weg gegaan uit hun dorp en hebben op de dool geweest totdat ze ergens voet aan wal kregen rond kampala ver weg van het Noordwesten waar ze woonden Ze hebben twee kinderen samen geadopteerd, een tweeling eigenlijk aangenomen omdat hun mama overleden is aan AIDS.. hij heeft ook nog een kindje binnengenomen in de tijd van Koni en zijn kindsoldaaten de skepter zwaaide in zijn dorp werden 35 volwassen in een rij gezet mannen en vrouwen en gedood met machettes, geweren en andere shit , de dag erop in het dorp ernaast 2OO en zoveel vermoord en afgeslacht het kind van 1 jaar en 1 maand werd levend achtergelaten daar heeft hij nog twee jaar alleen met zijn mama voor gezorgd dan is hij getrouwd geraakt en heeft ook twee kinderen intussen .. een van de tweelingen heeft intussen ook al een kindje van vier maanden waar hij ook voor zorgt .. hij heeft ook nog twee kinderen die bij hem zijn die zware malaria hadden en nadat hij ze binnengebracht had in de kliniek voor verzorging nam hij ze ook mee naar huis .. de dokter heeft nooit geld gevraagd voor de verzorging je ziet maar .. wat een man je leert iemand kennen als chauffeur en dan plots zijn echte leven ik typ het hier in het kort maar hij vertelde toch meer dan een uur in zijn intussen typische stijl van vertellen na al dat leed zei hij dat is past up to the present vannacht heb ik echt niet zo goed geslapen van al da gedoe ik heb hem zelfs gevraagd tijdens de wandeling van vandaag of hij wilt de volledige vertelling eens uittypen voor mij in zijn woorden ben benieuwd
een ander verhaaltje van gisteren was rond Oegandeze Politie hier in deze streek in het Noorden ze hebben een kantoor maar verder niets .. dus als er iets gebeurd en ze moeten ter plaatse komen bellen ze een bodaboda de lokale brommers en komen ze ter plaatse dan moet die dat ze opbellen de brommer betalen .. en moeten ze iemand oppakken dan moet die die ze belt ook betalen noord Oeganda he
een ander verhaaltje, Lilly is bioloog en wilt hier een programma opstarten rond wilde dieren, belt er hier iemand aan om te vragen of ze interesse heeft in kameleoneitjes .. een soort eitjes die blijkbaar opspingen als spingballen door een soort ledereniets rond het ei .. Lilly vroeg de man gewoon deze terug te stoppen waar hij ze gevonden had dan kunnen er misschien nog kleintjes uitkomen
nu zitten we te genieten van een frisse pint ja die hollanders doen echt hun best om het ons zo gezellig mogelijk te maken koud bier, alles wat accomodatie betreft very basic maar het werkt perfect hebben hier een tuintje, een schaduwrijk rondaveltje en lekker eten gemaakt door enkele lokalen verder in het dorp niets buiten een hospitaal niveau vier (wilt zeggen dat er een operatieruimte is en een schooltje dat Sander en nu hen met enkele nederlandse vrijwilligers in running willen houden gisteren een wandelingtje gemaakt de mannen zitten hier, een enkeling maakt pannekoeken, een enkeling heeft een singer naaimachine in een buitenatelier voor zijn deur, enkele hebben een machine om lokaal bier te maken, een klein minuscuul winkeltje hebben wel mooie fotos kunnen maken van de kinderen en ik ben er even mee beginnen spelen wandelen,kinderen achter ons, omdraaien en efkes lopen en de kinderen weglopen een attractie blanke noemen ze hier .. muzungu wat witte man betekent en de meesten denken dat ze in ons kunnen bijten ja veel info krijgen we van onze nederlandse vrienden
Ze vertellen net dat de bierbrouwer maar niet langskomt blijkbaar is hij gearresteerd omdat hij veel te veel bier drinkt dat hij moet transporteren ik stop ermee voor vandaag .. mijn hoofd is leeg mijn benen doen pijn maar ik voel me hier zo happy ja het Noorden hebben in al die tijd misschien een tiental muzungus gezien met elk van hen een eigen verhaal er loopt er hier nog eentje rond die zijn dagen verslijt met mensen te intervieuwen en ook per intervieuw een verhaaltje te schrijven van wat hij gehoord heeft een stranger van een jaar of zestig .. die blijjt kletsen dada en morgen onze eerste safari in het nationaal park hier op 20 kilometer van ons opgedeeld in Noord Oeganda en Zuid Soedan waar ze momenteel in een burgeroorlog verkeren en stroperij nummer een is benieuwd wat een nieuwe dag ons zal brengen .
Kootje konden we gisteren verkopen voor tien koeien aan een dronkaard die teveel eigengebrouwen bier had gedronen .. hij vertelde dat er genoeg zwarte vrouwen waren en dat zij mocht hier wonen met haar twee kinderen en hij nog een bruintje wou maken .
op zeker moment kwam ik aan een kruising en dacht van shit als ik terugkom hoe kan ik maken dat dit goed komt
ik nam enkele stokken en maakte een pijl, legde hem op de steen en hoopte dat dit niet ging wegwaaien
eens daar gepasseerd kwam ik in eucalyptusbossen terecht, geimporteerd uit Australie
om als ze groot en volwassen zijn te kappen wist George mij te vertellen en plotseling stond ik voor een peopsjiek hotel
met zicht op de mooie lake .. jammer dat het zwaar bewolkt was maar ja ook dat gaf wel iets vreemds
ik loopte binnen en stond op het balkon te kijken .. na enkele tellen kwam er iemand naar mij en begroette me Good morning, how are you
zoals altijd hier
dan zeg je fine
en dan zeggen zij welcome
hij vroeg me wat ik hier kwam doen en moest xkes uitvinden he
ik vertelde hem dan maar dat ik hotels bezocht om reizen in te richten naar Oeganda met een groep van 18.. ja zou da eigenlijk geen goed gedacht zijn 
