Rommel maar wat aan deze rustige morgen. Het is nog stil buiten. In mijn hoofd chaos. Ik snak naar vrijheid, volledige vrijheid vooral van denken. Ach, is dat echt zo? Vrijheid is het hoogste goed? Kan je maar zeggen wat je wilt? Mensen vrij beledigen? Ik weet het niet meer. Men is collectief gek geworden in Europa. Dat wil zeggen, de politieke sector. Ik ben verward, snak naar rust in mijn hoofd. Maar hoe? Meditatie. Yoga. Ik geloof dat het wel goed is. Waarom doe ik dat dan niet? Met de jaren ben ik steeds meer gaan twijfelen. Dat is denk ik wel goed. Het leven is zo. Een vraagteken plaatsen achter veel zogenaamde zekerheden is wel goed. Stel je voor, hoe zou mijn vader, overleden in 1985, als hij nog geleefd zou hebben, zich hebben gevoeld in deze samenleving?
Het idee is simpel. Wakker worden en twintig minuten de stroom van gedachten ongeremd, ongecensureerd laten komen. Dit zou goed zijn voor de rest van de dag, bevrijd van negatieve hersenkronkels, ruimte geven aan creativiteit die in mij zit en snakt naar buiten te komen.
Daar gaan we dan. Ik weet het zelf ook niet meer. Tijden zijn hectisch. Wie het weet mag het zeggen. Europa staat op zijn kop. Mensen worden tegen elkaar opgezet. Eeuwenlange verbintenissen tussen mensen tellen nauwelijks meer. Haat. Waar is de liefde? Politici, ze zijn niet te vertrouwen. Ze staan ver weg van de mensen die centraal zouden moeten staan. Ik geloof niet in centrale overheid, maar in lokale, kleinschalige gemeenschappen die hun eigen zaken regelen, hun eigen problemen oplossen. Autonoom. Dat is de fundamentele boodschap van het anarchisme.
Ik weet het niet meer. Europa is gek geworden. Men loopt met gemak weer achter politici aan die groepen in de samenleving wegzetten als profiteurs, als het kwaad, als kakkerlakken, als kankergezwel. Blame is the game. Is dat de oplossing voor maatschappelijke problemen? Nee, natuurlijk niet. Het is de makkelijkste weg bewandelen. Het is de tragiek van de mens die niet wil leren van het verleden.
