Van het ene uiterste naar het ander uiterste: depressie
Tijdens mijn stage in de psychiatrie ben ik verschillende ziektebeelden tegengekomen. Denk maar aan mensen met een alcoholverslaving, drugsverslaafden, mensen met een persoonlijkheidsstoornis, angststoornissen. Maar ook veel mensen die kampen met een depressie.
De eerste dagen van mijn stage was er een dame die opgenomen was met een zware depressie. In het begin zat ze vaak op haar kamer en lag vaak op bed. Ze kwam zelf haar plateau van de maaltijd niet halen en ook haar medicatie niet. Dus ik bracht de plateau naar haar kamer. Toen ik binnen kwam lag ze nog steeds in bed. Ze klonk ook wat suf toen ze me bedankte.'s Middags ging ik altijd even langs om met haar een praatje te maken. Ze praatte veel over haar kinderen, haar zussen, maar soms ook over haar man waarvoor ze aan het rouwen is. Het deed haar wel altijd deugt wanneer ze even kon praten. In de namiddag ging ze wel naar de therapie, in het atelier, en ging aan haar poes verder knutselen. Ik zag dat ze zich kon ontspannen omdat ze zich kon bezig houden en afleiding had. In de tweede week van mijn stage zag ik stilaan maar toch snel genoeg de dame veranderen. Van een teruggetrokken, sombere, droevige, stille vrouw naar een optimistische, euforische, uitbundige dame. Ze kwam vaker in de dagzaal eten met de andere patiënten, ze bood overal haar hulp aan, ze was zeer enthousiast tijdens de therapieën maar ik zag dat er iets niet klopte in het plaatje. Tijdens een quizmoment zag ze vliegertjes te maken en gooide die in de zaal. Ze maakte rare opmerkingen die ze in de eerste week nooit eerder had gemaakt. Ze vroeg zelf een keer aan mij toen ik de maaltijdkarren ging halen om er eens op te "skaten" ! Haar gedrag was overdreven. Uit deze voorbeelden werd er vastgesteld dat de dame manisch aan het worden was. Dus dat wil zeggen dat ze alles rooskleurig zag, ze was niet uitgeput te krijgen. Ze bleef maar doorgaan! Ik vond het ergens wel fijn dat ze zo vrolijk rond liep maar zo zie je dus dat dit wel gevaarlijk kan worden als deze periode voorbij gaat.
Dan zal ze terug in een diep zwart gat vallen, maar wie zal het zeggen hoe diep ze nu zal zitten? Ik hoop maar dat ze snel stabiliseert want dit is niet gezond.
Eerst wat technische uitleg: Cardioversie is het stabiliseren van voorkamerfibrillatie of VKF. Normaal hartritme is regelmatig en telt ongeveer tussen 50 en 100 slagen per minuut. Dit is een sinusaal ritme. VKF is de meest voorkomende hartritmestoornis waarbij het hart op hol slaat en zeer onregelmatig slaat. In rust kan je hart kloppen tot 100 of meer slagen per minuut. Wanneer de medicatie (chemische cardioversie) dit niet meer kan onderdrukken wordt er een (elektrische) cardioversie gepland.
Mensen denken dat ze bij de cardioversie het lichaam een meter in de lucht springt zoals in de films maar dat is echt niet zo!
Toen ik op stage liep op hartchirurgie was er een patiënt die last had van een tachycardie. De verpleegkundige van dienst vroeg ik een cardioversie wou bijwonen en heb dit gedaan.Eerst wordt de persoon aan de hartmonitor gelegd, hier zie je het hartritme en de aantal slagen per minuut van het hart dat slaat. De patiënt ligt in bed, zijn bovenlichaam wordt vrijgemaakt en er worden 2 oranje platen op de borst geplaatst. Dan wordt de patiënt onder narcose gebracht. Even wachten tot wanneer de narcose te werk gaat en de patiënt slaapt. Dan wordt het toestel - de defibrillator - erbij gebracht en wordt dit geladen tot vb 150 joelle. De 2 handvaten worden op de borst geplaatst en er wordt gevraagd om afstand van het bed te doen zodat jijzelf de schok niet krijgt. Je drukt op de knop en de patiënt krijgt de schok. Nu vraag je je af: "springt dat lijf niet in de lucht?" - Nee! je ziet het enkel wat omhoog komen maar het is echt niet zoals in de films. Na het toedienen controleren ze of het ritme terug normaal wordt, wanneer dit niet zo is wordt er een 2e shock toegediend. Maximum 2 shocks. Wanneer dit niet lukt wordt het gestopt en wordt de patiënt weer uit narcose gebracht. Ik vond het wel een leerzaam moment zodat ik met mijn eigen ogen kon zien of het lichaam echt de hoogte ingaat, gelukkig niet! Maar ik vond het toch eng om te zien, het leek of de patiënt pijn heeft maar in de realiteit voelt hij niks omdat hij in slaap ligt.
Als je dit zelf al ervaren hebt mag je altijd je verhaal op dit bericht plaatsen. de positie waar je de handvaten plaatst.
Het gebeurt vaker dan je denkt, en het ergste is dat je het niet ziet bij degene die het doet.
Automutilatie of zelfbeschadiging gebeurt vaker en vaker. Mensen zeggen dat dit enkel voor aandacht is. Ik geef die mensen een stuk gelijk, dit is een teken van aandacht, een noodkreet voor sommigen. Anderen doen dit om zichzelf beter te doen laten voelen, zodat ze even niet aan de pijn en problemen moeten denken die achter dit gedrag schuilen. Vaak weet je niet waarom mensen gaan automutileren, je weet niet hoe je ermee om moet gaan. Ikzelf heb het ook meegemaakt. Een meisje op dienst, waar ik stage loop had ook geautomutileerd en toen ik dat te horen kreeg wist ik ook niet hoe ik hier op moest reageren.
Ik heb wat rond gesurft op het internet en kwam een interessante docu tegen over automutileren. Hier zie je een situatie over automutileren en hoe ze hiermee omgaat. Ik vind het goed dat er hier rond een docu is gemaakt omdat er veel te weinig wordt gepraat over dit onderwerp, en dit toch vaker gebeurt.
Vaak zeggen mensen: "het leven bestaat uit ups en downs." Dat is ook zo. In het leven ken je leuke en mooie momenten, maar je hebt ook mindere periodes, moeilijke momenten, momenten wanneer je het even allemaal niet meer ziet zitten, en momenten van verlies. Daar wil ik het deze keer over hebben. Iedereen heeft het moment van verlies al gemaakt, jammer genoeg. Maar dit hoort bij het leven. Verlies van een dierbare, je vriend/vriendin, partner, familielid,... Maar je kan ook verlies hebben van bvb je lievelingsknuffel, een ketting die van enorme waarde is, en noem maar op. Zo ziet de gezonde, zelfstandig, goed functionerende mens het gevoel van verlies. Mensen die ziek zijn ervaren het verlies op een nog andere manier. Het begint met kleine dingen zoals kleine huishoudelijke taakjes die ze zelf niet meer kunnen uitvoeren bvb stofzuigen tot de extreme vormen zoals het volledig wegvallen van het sociaal contact. Deze mensen zijn vaak chronisch ziek. Het is al een grote stap voor hen om te aanvaarden dat ziek zijn. Geleidelijk aan neemt het functioneren af, waardoor ze afhankelijk worden van andere mensen. Dit is voor deze mensen een moeilijk proces om te aanvaarden dat de dagelijkse dingen niet meer zelf lukken, dat ze dit uit handen moeten geven. Ik kan me wel inbeelden dat dit veel frustraties met zich meebrengt omdat ze niet meer zelfstandig kunnen functioneren. = lichamelijk verlies. Deze mensen gaan hierdoor veel meer nadenken bij alles wat ze doen. Doordat het lichamelijk functioneren niet meer goed lukt hebben ze niks meer om handen, ze gaan zich vervelen, voelen zich niet meer nuttig, negatieve gedachten komen op de voorgrond. Ze lopen een hoger risico om in een depressie te geraken. = psychisch verlies. Door het lichamelijk verlies en het psychisch verlies, dreigt er ook sociaal verlies. Mensen komen niet meer buiten, kunnen niet meer naar buiten, voelen zich niet goed, hebben geen nood aan contact met andere mensen en isoleren ze zich van de omgeving. Als je dit goed bekijkt kom je in een visuele cirkel terecht.
Deze mensen hebben vaak te maken met het gevoel van verlies. Er zijn organisaties die zich inzetten om dit gevoel te doorbreken, denk maar aan dagcentrum, thuiszorg, en andere. Ik hoop naar de toekomst toe dat deze mensen het gevoel kunnen loslaten en gelukkig worden met de dingen die ze rondom hen hebben.
Hee lezer! Hier ben ik weer. Ik wil de schijnwerpers eens richten op onze oudere generatie. Wanneer het woord "de oudere" of "de bejaarde" komt te vallen denkt de mens direct dat deze mensen niks meer kunnen, ze gaan achteruit, ze worden afgeschreven. Laten we nu eens even stilstaan en een diepere kijk nemen bij deze groep. Je moet ze eerst de kans geven om hun te leren kennen. Onze maatschappij gaat er van uit dat deze mensen totaal afhankelijk zijn van de anderen en dat ze zich niet meer nuttig voelen. Neen, dat is niet zo. Integendeel, deze mensen kunnen veel meer dan je denkt. Van kleine dingen die je met ze doet kunnen ze zo hard genieten! Het is zo fijn om die mensen te zien opfleuren. Ja, ze hebben al veel meegemaakt in hun leven. En ja, ze hebben al een hele levensgeschiedenis maar dat wil absoluut niet zeggen dat ze niet meer kunnen genieten van de dingen die ze op hun oude leeftijd nog meemaken. Ikzelf heb al vaak gemerkt dat ze er zo'n deugd van hebben wanneer je eens even tijd voor ze vrijmaakt en eens een praatje maakt. Hoe zou jij je voelen als je bvb de hele dag op je kamertje zit, niemand die eens even langskomt om te kijken hoe het met je gaat? Je zou er toch zelf gek van worden zeker! Nou, die mensen hebben dat gevoel ook, ik zeg niet dat ze dat allemaal hebben. Maar het gevoel eenzaamheid is een zeer naar gevoel. Het komt meer en meer voor en juist die mensen waarvan je weet dat ze niemand hebben moet je extra aandacht schenken. Ze zijn je zó dankbaar als ze maar even iets kunnen vertellen, of als je maar in hun buurt bent! Wat er ook een groot "probleem" is: de maatschappij denkt dat de oudere niks meer zelfstandig kan. Maar hoe kunnen ze het tegendeel bewijzen als alles uit hun handen worden genomen? Omdat er "tijd tekort is" en "omdat het snel vooruit moet gaan" ? Oke, ik weet zelf ook wel dat er tijd te kort is en dat het vooruit moet gaan, dat is nu eenmaal zo. Maar dat wil niet zeggen dat je de oudere niet kan stimuleren om zoveel mogelijk zelf te doen. Jij kan ondertussen andere dingen doen terwijl de oudere zichzelf aan het verzorgen is. Zo behoud je de zelfstandigheid en hun zelfwaardering en geloof me, ze voelen zich echt goed wanneer ze zelf nog dingen kunnen doen en het niet uit de handen worden genomen. Ook deelnemen aan activiteiten bevordert hun sociale contacten, en dus is er minder kans op vereenzaming. Het fijnste aan alles is dat je zoveel liefde en vriendschap krijgt van deze mensen, zoveel dankbaarheid voor wat je voor hen doet, het doet me deugd om te zien hoe deze oudere mensen op hun manier gelukkig kunnen zijn.
Nogmaals, geef ze de kans om hun ware aard te ontmoeten. Je weet niet wat je mist tot je in hun wereld bent gekomen.
Zoals je al hebt vernomen volg ik verpleegkunde en zit ik in m'n tweede jaar, halverwege in de opleiding. Ik zal je even uitleggen hoe mijn opleiding zich opsplitst. Elk jaar wordt opgedeeld in 2 halve jaren. 1 half jaar = 1 module, dus er zijn 2 modules in 1 jaar. Ik zit nu in mijn tweede jaar, de tweede module of halfjaar. Nuja, het maakt nu niet zo erg uit dat je het niet begrijpt. ;-)
Ik moet gedurende 3 weken stage lopen in de psychiatrie, in het ziekenhuis. Nu heb ik al een week achter de rug. Die week heb ik niet zo prettige ervaringen meegemaakt. Het eerste was woensdag. Ik zat in de verpleegpost aan mijn stage opdracht te werken tot er een meisje kwam aangerend en zei "zou er iemand aub kunnen komen want een meisje heeft me zonet een sms gestuurd dat ze zichzelf iets gaat aandoen!" De verpleegkundige zei daarop: "we zullen zometeen eens komen kijken." Een paar seconden nadien kwam het meisje terug aangehold. Ze zei: "als ik jou was zou ik direct gaan kijken want het gaat echt niet goed met haar." Pijlsnel gingen de verpleegkundigen naar de kamer waar het meisje zat. De studenten mochten niet mee, dus ik zat daar bij dat meisje. Ze toonde het smsje dat ze had ontvangen. Ik schrok wel even. Een kwartier later kwam de verpleegkundige zeggen dat ze zich had verminkt in haar armen met een scherp voorwerp. Ze hebben de wonden verzorgt en nadien haar in afzondering geplaatst. Ik vroeg mij af waarom ze dat überhaupt had gedaan. Ik kon geen vat op haar krijgen waarom ze dat had gedaan.
Het volgend incident is dat ik een diepgaand gesprek had met een man die zeer depressief was door zijn relatiebreuk. Hij vertelde me op een bepaald moment dat hij het niet meer zag zitten om verder te leven. Ik had een krop in mijn keel en wist absoluut niet wat ik nog moest zeggen.
Door deze situaties te schetsen vraag ik aan jou hoe jij hier op een gepaste manier zou reageren. Zou jij hetzelfde als mij reageren, zwijgen en laten vertellen en doorgeven aan de verpleegkundige? Of ga je op een andere manier reageren en dit evengoed doorgeven?
Dit is de allereerste keer dat ik een blog maak. Ik weet niet goed hoe ik hieraan moet beginnen, dus heb je tips op of weetjes om me op weg te helpen bij deze blog, dan mag je het me zeker laten weten. ;-) Mijn onderwerpen zou ik graag verwerken in de medische wereld. Ik ben student verpleegkundige, zit in het tweede jaar en met deze blog wil ik meningen en ervaringen met andere mensen delen. Ik vind het wel interessant hoe je bepaalde dingen aanpakt in bepaalde situaties. Ik ben namelijk nog een verpleegster in wording dus weetjes zijn altijd welkom.
 "Surprised"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
){kind=link}