Vandaag laat ik Frans liggen en ben ik voor half zeven de deur uit. De dierenmarkt begint hier vroeg. In de straten worden er al stalletjes opgesteld voor de grote markt. Langs de hoofdweg ligt er een enorm overdekt marktgebouw. Aan de overkant is er geen dier te bespeuren. De dierenmarkt blijkt verhuisd te zijn naar een volgend dorp. Aan de overdekte markt zijn ze volop aan het uitladen. Ik koop een wortelsap van de dikste wortels die ik ooit zag.

Voor de eerste keer zie ik de top van de twee vulkanen die over Otavalo waken. De hoogste is zelfs een beetje bepoederd. Als ik terug op het marktplein kom staat er al veel meer opgesteld. De straten rond het plein worden ook ingenomen door kraampjes. De meerderheid van de marktkramers zijn 'indigena's'. Ook in de week lopen hier heel veel vrouwen in traditionele klederdracht.

Frans is om half negen mee op stap. Ook al is er veel volk in de straat, wij houden het overzicht want we steken er toch een kop boven uit. Ik koop een halsketting gemaakt van meloenpitjes en een sjaal. Er is mooi handwerk te vinden maar ook veel rommel (made in China, denk ik). Er zijn zoveel kramen die hetzelfde verkopen dat ik me afvraag of er hier geen verkopers zijn die op een hele dag niks kunnen slijten.

We willen naar een uitzicht boven de stad maar de weg is versperd, dus rijden we rond het meer. Er is niet veel te zien. In Peguche waar de meeste weefateliers zijn gaan we de waterval bekijken. Het is een prettige kleine wandeling. In het dorp lunchen we met twee voor 4$. Alle ateliers zijn dicht want iedereen zit nu op de markt.

Om half negen na een taco en een lokaal gebrouwen bier zijn er nog kramers hun spullen aan het pakken. Die hebben er een lange dag opzitten.

01-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Ik zit weeral op hete kolen om in actie te schieten, en Frans blijft maar slapen! Dan duurt het nog eer we ontbijt vinden. Er is hier geen espressomachine te bespeuren. De plaats die ons was aangeraden zit te vol voor de twee man personeel. We eten bij een bakker en bestellen elders een koffie die we laten staan. Dan krijg je weer instant heimwee naar Colombia waar je op iedere hoek van de straat gesneden fruit kan kopen en ze prima koffiehuizen hebben. Frans zet dan maar een potje koffie op de kamer, het laatste restje uit Minca.

Gelukkig is het kratermeer van Cuicocha nog zichtbaar als we aankomen. De tocht rond het meer is uitgesloten gezien het weerbericht maar we genieten toch van de paar kilometer in het natuurgebied.

We zitten hier op 3000 meter, je voelt dat als het steil wordt. In een ander seizoen moet het geweldig zijn als je zicht hebt op de toppen van de vulkanen. Nu genieten we vooral van de, voor ons, nieuwe plantengroei. We hadden de afslag naar de 'Intag' vallei gezien. Ze organiseren daar afdalingen met de fiets. Ik had gelezen dat er op het einde thermische baden zijn. Dat had ik niet mogen vertellen want Frans, met of zonder zwembroek, is dan niet te houden. Het werd een rit over steile bergen met heel scherpe bochten door nevelwoud en jungle. Als beginner moet je hier vooral niet met een fiets naar beneden gaan sjeezen. 40 kilometers verder ontmoeten we een oude Amerikaan die hier koffie kweekt. Hij heeft nog een half uur te rijden op zijn kleine tractor om terug thuis te komen. Hij raad ons aan dezelfde weg terug te nemen. Vroeger deed je er daarlangs 4 uur over om hier te komen. Na de lunch kopen we nog een 'erg duur' pak koffie uit de vallei.

Er zijn werken bezig aan de zwembaden, de helft is maar open. Frans geniet van het water van meer dan 30 graden. Ik kijk rond bij de rivier.

Op de terugweg is er nog meer mist. In Otavalo maak ik nog een toertje. De hoofdkerk is niks bijzonders maar ik vind wel de fruitmarkt. Boven staat er wel een gek gebouw met vogelkop.

Op 10 minuutjes wandelen van onze hostel had Frans hier in stijl én in zwembroek kunnen zwemmen.

30-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Om zeven uur beginnen we met een gevarieerde fruitsla. De Franse eigenaar wil de culinaire reputatie van zijn geboorteland hoog houden. Om acht uur zijn we onderweg. Men had ons verteld van de wegenwerken richting Ipiales maar toch valt het weer tegen als je er in zit. 'Pare – Siga', het duurt vaak lang eer we weer aan het rijden zijn. Ze zijn de weg hier van twee naar vier rijstroken aan het brengen en daarvoor moeten er heel wat heuvels afgegraven worden. Een gezonde rit is het ook niet alhoewel je door een mooi groen landschap rijdt. Frans is goed geïnformeerd over de grensovergang maar iedere dag schijnt anders te zijn. Wij doen er lang over om een 'salida' stempel van Colombia in ons paspoort te krijgen. Het helpt niet dat er veel Venezolanen zonder paspoort staan aan te schuiven. Na een uur is het gelukt en kunnen we de brug over rijden naar Ecuador. Daar is de rij gelukkig kort. Bij het kantoortje om de auto tijdelijk in te voeren zijn we de enigen maar dat schijnt geen garantie voor snelheid te zijn. Er zijn hier redelijk wat voorzieningen gemaakt voor de toevloed van Venezolanen. Er zijn rodekruisposten, douches en afdaken neergepoot.

Tweeënhalf uur heeft het uiteindelijk geduurd. We zitten nog op schema om voor donker aan te komen. In Ecuador zijn ze klaar met hun wegenwerken, de afdaling is geweldig, de weg is bijna leeg. Wat we niet snel tegenkomen is eten. In colombia proberen er velen wat bij te verdienen door op straat te koken, hier niet dus. Het eerste restaurant is wel dik in orde. Je begrijpt niet hoe ze soep, rijst, aardappel, vlees, sla of groenten, een limonade en nog aardbeien toe kunnen voorschotelen voor 2,5 dollar. Het is nog lekker ook. We houden het niet droog en blijven afdalen. In Ibarra loopt de Panamerikano door de stad. We zien vooral auto- en bandenwinkels.

Otavalo ziet er niet meteen aantrekkelijk uit. We regelen eerst een nieuwe simkaart voor de gsm en hebben allebei zin in Chinees. Een deel van de menukaart was Chinees voor ons maar dan Spaans - Chinees. Terug in de hostal spreekt een 'Antwerpenaar' ons aan. Die heeft op zijn eerste dag in Ecuador meteen heimwee naar Colombia. Wij hebben het ook een beetje zitten.

29-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Heel veel bochten later zitten we in Pasto. Die stad is groter dan ik verwachtte, (500 000 inwoners) omdat ze toch op vijf uur rijden van Popayan ligt, en er niets van enige betekenis tussen ligt. De hele rit is de omgeving groen, eerst tropisch maar daarna verschijnen er cactussen. Als we langs een V-vormige canyon rijden staan er nog amper bomen. Op een tiental kilometers na is de weg heel goed. Nu zitten we weer in een vruchtbare streek.

We logeren in het hotel van een Fransman die trouwde met een vrouw van Pasto. Naar goede gewoonte vertrek ik onmiddellijk om de stad te verkennen maar na een kilometer keer ik terug. Mijn regenjas vraagt om een truitje eronder en de regen wordt te hevig voor mijn schoeisel. Dan moeten we maar goed uitrusten voor de rit van morgen met de grensovergang naar Ecuador.

28-11-2018, 23:44 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Popayan is een koloniale stad. Het theater is groen en er is nog één beige gebouw maar al de rest is wit geschilderd. De universiteit zit in oude gebouwen verspreid over het stadje. Frans en ik beginnen met de heuvel naast ons logies te beklimmen, een ruiterbeeld houdt een oogje op de heuvelachtige omgeving. De meeste straten lijken erg op elkaar, hier en daar zie je een mooie binnenplaats. De plaza is groot in vergelijking tot het stadje. Er hangt hier een aangename sfeer. In een cafeetje krijg ik een heel mooie cappuccino voorgeschoteld. De oude mannen hier schijnen de koffie ook te waarderen. Het natuurhistorisch museum zou een heel goede collectie moeten hebben maar is gesloten, de vloer is helemaal uitgebroken.

We eten een almuerzo en betalen samen 4€. Zo leer je het koken echt af. Op vraag van Frans ga ik op zoek naar een carwash, dat brengt me in de buurt van de markt. Hier worden een heleboel verse kruiden verkocht die ik niet herken. Er zijn ook een heleboel stalletjes waar je alternatieve geneesmiddelen kan kopen.

De auto krijgt een beurt in de “sala de bellezza para su vehiculo”. Ze zijn meer dan een uur bezig met de binnen en de buitenkant (langer dan de kapster in Cartagena, die na 10 minuten niet meer wist wat te doen). Tijdens het wachten zie ik het beeld. Deze heer kijkt eens niet verwaand. Hij schijnt te zeggen : 'ik heb mijn best gedaan maar zie wat ervan gekomen is.'

De auto staat amper in de garage of het begint te gieten. Lang zal hij niet blinken. Onze gastheer laat ons de rest van het huis zien. Hij heeft alle kamers anders ingericht. Deze airbnb is een echte aanrader.

De jonge eigenaar trekt een fles wijn open voor zijn vier gasten. Daarna kruipen we met zijn zessen in zijn auto en gaan samen op restaurant. Katherine is een Canadese die hier voor plastische chirurgie kwam. Het werd haar afgeraden en nu brengt ze drie weken in Colombia door. Ze ontmoette de andere drie in Cali. Het werd een gezellige avond. En het blijft hier regenen.

27-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Het regent in Cali. Als het nog maar druppelt wandel ik naar het centrum. Ik scoor er een paraplu voor nog geen 4€. Deze is vandaag tenminste al twee keer nat geworden mocht ik deze ook verliezen. Veel bijzonders is er niet te zien behalve de obligate kerken en de goedkope winkels die je hier meestal midden in een grote stad aantreft. En, nee, de kerstversieringen zijn hier niet overdreven!

Om 12 uur vertrekken we weer zuidwaarts. Het duurt lang voor we de stad uit zijn. Daarna gaat het tussen suikerrietvelden door. We kopen een ananas langs de weg. Halverwege de rit gaan we weer klimmen en begint het spelletje weer om vrachtwagens voor te steken. We zitten nu in een appartementje, ik ben maar begonnen met de was. Die hangt gelukkig onder een luifel want het is weer goed aan het regenen. Ik hoop dat mijn paraplu morgen binnen kan blijven.

26-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Veel zin had ik niet in Cali. Het zou een warme drukke stad zijn waar je bovendien op je tellen moet passen. Ook het binnen rijden van grote steden schrikt me af. Zelfs met de gps maak je nog makkelijk fouten, zoals vanmiddag, toen we even op een rijvak voor bussen terecht kwamen en nog wel in de verkeerde richting.

Aangekomen valt de temperatuur goed mee en ga ik direct op stap. Ik kom langs het plaatselijke Montmartre. Verder ligt er een park op een heuvel. Bovenop staat een kerkje met daarnaast een geweldige boom waar een jongetje aan de luchtwortels zwiert. Je kan hier kratten huren met een kussentje erin om van de steile helling naar beneden te glijden.

Een parkje op een zondag in Colombia, daar is heel wat te zien! Ik koop mijn eerste souvenirtje, een halsketting van een soort dun macramé aan één van de vele tafeltjes met handwerk. Daarna loop ik richting centrum langs kleine oude huizen. Uit eentje klinkt luide salsamuziek, het blijkt een atelier te zijn. Er staan een koppel heel oude persen. Nu zijn ze T-shirts aan het zeefdrukken. Een vrouw is bezig een masker uit papier-maché te maken. De kerels die in Salento met een masker in de weer waren, verkopen hier postkaarten van de foto's die ze met de maskers maken.

Op nog geen vijfhonderd vierkante meter kom ik een groot aantal muurschilderingen tegen. Voor een keer neem ik mijn gsm om ze op facebook te posten. Op een wandeling van twee uur heb ik mijn ogen ongelooflijk de kost kunnen geven.

's Avonds gaan we terug naar het parkje en eten er met uitzicht op de stad. Naast het park staat er een rij van wel honderd brommers. . Er zijn optredens, bijvoorbeeld ongelooflijke breakdancers (op de kasseien nog wel). Cali valt best mee!

25-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)