Vier à vijf uur in het busje staat eerst op het programma. De terugweg naar Cartagena lijkt me nog groener nu ik niet aan de zeekant zit.
Eerst tanken we nog wat pesos bij met de twee feestdagen in het vooruitzicht. We zien al een groepje pekzwarte mannen met gekleurde afropruiken lopen. Gelukkig aan de overkant van de straat, ze zien er vervaarlijk uit. Onze gastvrouw vertelde dat ze met olie zijn ingevet (volgens mij zijn ze ook zwart bijgekleurd) en je omhelzen als je geen geld geeft. We geraken proper terug. Onderweg zien we dat er op twee plaatsen podia worden afgewerkt.
s'Avonds is het hoofdstraatje van Getsemani (wijk) weer goed druk, er valt weer veel te zien van achter je bord of cocktail. Op het pleintje zijn er optredens aan de gang. De volksdansers die we zien zijn geweldig. Die mogen eens naar Schoten komen als ze er al niet waren. Ze doen 3 acts en dan is het al aan de volgende groep. Deze keer een salsaband. We dansen mee en trekken ons niks aan van het schuim dat in het rond wordt gespoten. Ze verkopen enorm lange spuitbussen waarmee in de lucht wordt gespoten, zodat het precies sneeuwt, of waarmee ze iemand belagen. Op de zwarten geeft het witte schuim wel veel meer effect dan op ons.
Na vier nummers mag ook dit bandje beschikken en krijgen we een bende ronde vrouwen op het podium, die mogen ze ook eens naar Antwerpen sturen. Zij worden door een mannelijk bandje opgevolgd. De wissels gebeuren bovendien er snel, soundchecks zijn niet nodig, belichting is er niet... gewoon op het podium stappen, hier en daar wat aansluiten en beginnen. En het klinkt nog goed ook!
Om halfelf houden we het voor bekeken, morgen gaan ze voort maar dan is het naar het schijnt verschrikkelijk druk. Nu was het gewoon top.
De eerste foto is van een fiets- en voetpad dat is opgehangen naast de grote weg. Het is maar een stuk veilig, voor de rest zou ik me hier niet met de fiets op die weg wagen.
Zwemspullen gepakt, me afgevraagd of ik
een paraplu zou meenemen, en op weg naar de collectivo voor Minca. We
moeten even wachten tot er genoeg medereizigers zijn en raken aan de
praat met een paar jonge gasten. Na de eerste rit besluiten we samen een jeep
te delen om ons naar de koffieplantage victoria op ongeveer 1000meter hoogte
te brengen. De chauffeur zegt dat papa vooraan mag zitten! Voor een
dag hebben we dus twee zonen gehad : Stijn uit Delft en Maxime uit
Quebec. De plantage hebben we niet gezien maar wel het verwerken van
de bonen. Dat doen ze hier al sinds 1892 en sindsdien is er niet veel
veranderd. Alle behandelingen gebeuren met water uit de rivier. De
bonen worden door buizen van het ene vat of bad naar het andere
gespoten om te worden gepeld, gesorteerd, gefermenteerd... De pellen
en het afval worden verwerkt tot humus. De laatste behandeling is het
drogen in een grote draaiende ton. De beste bonen zijn voor de
export, de Colombianen verwerken en drinken de derde keuze. Ze
roosteren hier maar een heel klein gedeelte van hun oogst zodat de
bezoekers kunnen genieten van hun wel heel lekkere bio fairtrade
koffie. We wandelen 'en famille' naar beneden. Dat is trouwens veel
prettiger dan dooreen geschud te worden op de slechte weg. Een
motortaxi is hier ook een optie. Er staat enorme bamboe, hier kunnen
reuzen mikado komen spelen.
Er wacht ons nog een attractie waar de
jongens niet op voorzien waren, de 'pozo azul' ongeveer halverwege de
wandeling. De poelen in de rivier zijn wel niet azul maar wel
uitnodigend. We klimmen naar het tweede maar niet naar het derde
niveau. Het water is koud en je moet moeite doen om ter plaatse te
blijven zwemmen. Zalig. Op de terugweg begint het plots te gieten.
Onder een afdakje besluiten we dat het beter is om in badpak (of
onderbroek) verder te gaan. Ons tempo ligt nu een stuk hoger want het
is wel fris. Terug op de grotere weg zit het terras van het restaurantje stampvol, we lopen
verder tot een restaurantje met groots uitzicht waar ze broodjes
en pizza verkopen. We stappen er als verzopen konijnen en in onderbroek en badpak binnen en krijgen toch, heel hartelijk, 'bienvenido' te horen. Je ziet er heel in de verte de hoogbouw van Santa
Marta onder een grijze wolk. Na het eten nemen onze zonen afscheid,
zij moeten terug naar Tayrona en de laatste bus halen. Ondertussen is
het opgehouden met regenen. Het busje van Minca naar beneden is weer
snel vol, hier is de weg super. Ik zou wel op de fiets willen
afdalen. De klim zou veel te warm zijn (bovendien stijl!)
Voor het bezoek van Minca had ik de
website 'practical wanderlust' bekeken ; zij hadden prima tips en
alles klopte tot de regen toe die we rond twee uur konden verwachten.
Mijn verrekijker eens bovengehaald om wat vogels te spotten. Het hele kleurenpalet is hier wel aanwezig. De groene parkietjes zijn het best gecamoufleerd, eindelijk blijven er een paar zitten en dan nog houdt ik ze eerst voor blaadjes. We pakken langzaam in en genieten nog van het terras en het uitzicht. We besluiten de bus te nemen die hier om het kwartier passeert. De buschauffeur denkt dat we teken doen naar de taxi die voor hem rijdt. Uiteindelijk doen we een goeie zaak want de taxi wil ons voor een goeie prijs meenemen. Er zit al een klant vooraan, met ons erbij doet ook hij een goede zaak, zijn rit is toch al betaald, hij is zeker op de terugweg. Wat we doen is tegen alle veiligheidsvoorschriften maar we zijn er al heel snel gerust in en genieten van de rit. In Santa Marta is het rustiger dan de vorige dagen. En nee, het was geen 'armageddon' aan de Caraïbische kust. Die wolk hebben we ook overleefd.
Voor 7 uur heb ik al gele, blauwe en
een rood vogeltje gezien. Spijtig genoeg krijgt hun gezang
concurrentie van de vrachtwagens die hier langs rijden. Na twee korte
busritjes kunnen we beginnen wandelen in park Tayrona. Dit is een
heeeeel populaire bestemming zelfs in het laagseizoen ben je hier
alles behalve alleen. Het eerste uur lopen we voor een groot deel op
verhoogde planken. Het gaat op en af, we zijn al snel aan het zweten.
Het eerste strand is levensgevaarlijk, bij de volgenden kan je
zwemmen. In de jungle rondom is het verbazend stil, misschien zijn
wij met te veel. Gisteren was er blijkbaar een hele groep aapjes maar
die zijn nu ergens anders aan het foerageren. Je bent dan wel in een
soort jungle maar met een pad dat zoveel belopen wordt voelt het niet
zo aan. Als we wat verder langs de weg een slang van anderhalve meter
zien krijg ik toch meer een junglegevoel. Voorbij het tweede strand
wordt de weg heel modderig. Sommige stukken worden ook door paarden
gebruikt en dat in combinatie met het regenseizoen geeft een vettige
brij. Mijn teva's zijn prima voor dit terrein. Eigenlijk heb ik hier
meer plezier dan van het lopen op het plankenpad. Op het laatste
strand ga ik mee snorkelen. Het is hier best druk maar ook heel mooi.
Het water is niet heel helder maar we
zien toch een prachtige vis (zo'n aquarium model maar dan wel 70 cm
groot met grote gele ogen) en ook een paar mooie blauwe vissen. Er
zijn heel veel jongeren die hier blijven overnachten, er zijn tenten
en hangmatten. Wij vangen om halfdrie de terugweg aan. Gelukkig is
het nu rustiger op de weg. De zon is wel verdwenen maar zweten doen
we toch. Pas om halfvijf zijn we bij ons vertrekpunt. Er vallen al
enkele druppels.
Ik zit nu op bed te schrijven en hoop
dat ons rieten dak waterdicht blijft want het is al een half uur aan
het gieten. Ik denk aan de kleine krottentjes die op de laatste
camping stonden. Ik hoop dat die niet allemaal bezet zijn en dat er
ruimte genoeg is onder het afdak van het restaurant om te schuilen.
Het is weeral heet als we met onze bagage naar de markt stappen. Daar stoppen ze onze bagage achterin de bus maar die blijkt al vol te zitten. Een kwartier later zou er een andere moeten zijn maar Frans spreekt een taxichauffeur aan en voor 25 brengt die ons 40km verderop.
Aanvankelijk gaat het niet vooruit. Er zijn veel vrachtwagens, voor de haven denk ik. Daarna wordt de weg mooi groen en rijdt het vlot. Een klein uur later zijn we bij ons verblijf, een stel bungalows met een rieten dak op een steil heuveltje gebouwd. Je hebt een schitterend uitzicht over de rivier en de bergen. In een kwartiertje kan je van hier naar een strand stappen. Het is wel langs de grote weg en in de zon.
Gelukkig is er op dat strand iets te eten. We zijn de enige gasten. Je kan hier ook tenten huren. Je zit hier wel op een mooi strand met daarachter kokospalmen maar zwemmen kan je hier niet, te gevaarlijk. Na onze lunch komt er wel een familie picknicken. We praten met een meisje uit Buenos Aires die hier twee maanden werkt en blij is een tijd aan de grote stad te ontsnappen. Ik maak nog een heel kleine wandeling naast het hotel. Daarna is het zwembadje hier extra welkom. In de tropen kan je gewoonlijk niet zomaar even een wandelingetje doen. Hier is bijvoorbeeld één geasfalteerde hoofdweg en één zijweg naar het natuurpark dat we morgen bezoeken. Wandelpaden zijn er niet, ofwel zit je op privéterrein ofwel moet het pad veel begaan worden want het groeit onmiddellijk dicht.
Ik zie wel enkele heel mooie vlinders maar ze laten zich niet fotograferen. Een van de twee gekortwiekte parkieten houdt van slippers.
We krijgen regen op ons rieten dak, hopelijk zijn de paadjes in het park morgen niet te glad.
Voor je op de 'microbus' kan gaan zitten moet je wel door een relatief grote draaimolen. Wij zijn ook relatief groot voor deze bus naar de quinta de san Pedro Alejandrino. Op deze voormalige rietsuikerplantage heeft Simon Bolivar zijn laatste levensdagen doorgebracht (gestorven in 1830). Hij is de grootste held omdat hij een aantal landen in centraal en zuid Amerika heeft bevrijd. In de jaren 80 heeft men hier een soort mausoleum voor hem gebouwd. Gelukkig hebben ze er nog een aantal galerijen aan toegevoegd. Van de plantage is een botanische tuin gemaakt. Het museo Bolivariano is wel de verrassing. Kunstenaars uit de landen die hij bevrijdde schonken een werk aan de galerij. Er waren ook nog een paar tijdelijke tentoonstellingen. Mijn favoriete schilderij is van Brooke Alfaro, een Panamees waar ik voor het eerst iets van zie (zwevende bomma). Zoek hem maar eens op, interessante kerel! Er zijn nog wel meer verassingen, spijtig dat buitenlandse kunstliefhebbers het hier niet weten te vinden. We zien alleen Colombianen die hun held komen bezoeken. De quinta is ook de moeite, spaarzaam maar mooi bemeubeld. De vlag die ze op Bolivars bed hebben gelegd vloekt wel met de sfeer van het huis. In de tuin bekijken we maar een klein gedeelte, we vergaten insecticide te spuiten, in de stad hebben we die niet nodig.
Waar vroeger waarschijnlijk rietvelden waren staat nu een grote 'mall'. Daar kunnen we even verkoeling zoeken.
We zoeken onze lunch in de buurt van de overdekte markt. Daar kunnen we onze bus voor morgen eens bekijken.
Na een siësta in en bij het zwembad verkennen we de buurt van de kathedraal en de plaats van de verliefden. Ze zijn hier begonnen met wandelstraten en er worden er nog nieuwe aangelegd. 's Avonds blijkt dit ook het uitgaanskwartier. Het schouwspel is hier stukken beter dan op de keizerlei!
Een busje dat je thuis komt ophalen,
wat een luxe! Zijn we niet zot dat we straks zelf gaan rijden vraag
ik me af. Frans is ondertussen heeeel blij dat onze auto echt
vertrokken is vanuit Florida.
Vier uur rijden is het naar Santa
Marta. De kuststrook hier is soms een vogelparadijs met ondiep water
met veel groen ertussen. Soms is het één en al ellende met
sloppenwijken die marineren in een bruine soep die bezaaid is met
plastic afval. De aanblik van de grote stad Baranquilla is dan weer
hoopgevend, veel nieuwbouw en hopelijk meer werkgelegenheid en een
gegoede middenklasse. Voorbij de stad is er een enorme brug in
aanbouw, de vraag is alleen hoe lang ze al aan het bouwen zijn. Dichter bij de bergen zien we hoe het toerisme zich hier ontwikkelt ; we passeren nieuwe hotels, villa's, een golfterrein, een all in...
Bij de eerste aanblik is Santa Marta heel druk en stoffig. Als we naar zee lopen valt ons oog eerst op de containerhaven. Dit is een diepe natuurlijke inham. Het strand ligt links, de haven rechts. Ook hier spreekt het me niet aan om in zee te zwemmen. De Colombianen genieten gewoon van het water. Ik ben blij dat ons hotelletje een klein zwembadje heeft. De 'strandboulevard' is hier dan weer gewoon theater van de bovenste plank.
Als Europese toerist kom je hier ver
met je geld. Ons verblijf is schitterend en een beetje duurder dan
een jeugdherberg bij ons. Wij zijn geprivilegieerd dat we kunnen
kiezen tussen een maaltijd van anderhalve euro zoals vanmiddag of een
diner in een 'beter' restaurant waar een dure schotel rond de 15€ kost.
Frans zijn saté op het strand kostte 1€. Voor sommigen hier is dat
nog te veel.
