Spijtig genoeg heeft bijna de hele kust van Florida last van 'red tide'. Dat is een alg die gaat woekeren. Als hij afsterft verspreid hij een toxische stof die vooral vrijkomt als de golfslag de cellen breekt. Mike, de hoofdredder, had ons al verwittigd toen we gingen zwemmen. Als je voorbij de golven bent heb je er weinig last van maar op het strand irriteert het de keel. De eerste keren viel het mee maar de irritatie schijnt toe te nemen. Een strandwandeling hebben we dus niet gemaakt want Kathy heeft astma. Met mijn verkoudheid ben ik ook extra gevoelig geworden en hoest nu de longen uit mijn lijf als ik in de buurt van de oceaan kom. 

We hebben er vooral van genoten om nog eens samen te zijn, het was erg gezellig. Kathy is op weg naar het Amerikaanse hemofilie congres in Orlando. Zij verloor haar echtgenoot bijna 30 jaar geleden aan aids, een gevolg van zijn bloederziekte. Hun dochter woont in Zuid Florida, dat zijn dus twee vliegen in één klap voor een bezoek.

Frans ging gisteren (donderdag) voor het eerst waterskiën. Het skiën ging goed maar daarna kon hij niet meer stappen. 

Dubbele pech voor hem want zijn andere lievelingsactiviteit hier, in de zee gaan zwemmen, gaat ook niet meer door de hoestbuien die we krijgen. Gelukkig is het zwembadje van onze straat nog open zodat we daar wat baantjes konden trekken. 

Gisterenavond heb ik de fietsjes terug in orde gebracht. Deze morgen ben ik daarmee boodschappen gaan doen. Volgende keer doe ik het vroeger want je krijgt het toch wel erg warm in de zon. 

Het belooft hier dus erg kalm te worden. Veel zal er niet te bloggen zijn de komende week.

De treinen zien er vanbinnen en vanbuiten anders uit. Onze cabine is goed uitgedokterd. Wel een beetje gek dat je vlak naast je toilet zit. De lavabo zit er vlak boven en is uitklapbaar. Het deksel van het toilet en het bovenste van de lavabo zijn de trap voor het stapelbed. 

Al snel zien we de zuidzijde van 'the city' kleiner worden. De dame tegenover ons is een 'treinfan'. Die vormen ook een gemeenschap. Er zijn zo wel meer reizigers die elkaar al kennen en die gewoon gaan rijden voor hun plezier. In de restauratiewagen zitten we bij een oud koppel waarvan de vrouw niet graag vliegt. Ze gaan 23 uur 'treinen'; van New Hampshire naar het zuiden van Florida. De wagon is wat kaal maar het eten is behoorlijk. Daarna komt de hostess ons vragen wanneer we ons bed opgemaakt willen hebben. Uiteindelijk is dat in een handomdraai gebeurd. Er is hier duidelijk over alles nagedacht. Dat neemt niet weg dat we toch niet zo goed slapen. De rit is hier veel ruwer dan op een Europese trein (er zijn waarschijnlijk uitzonderingen), Iedere houding die je aanneemt gaat er een andere spier of lichaamsdeel mee schudden, vreemd gevoel soms. De trein maakt ook heel regelmatig het geluid van een stoomboot om de omgeving te laten weten dat hij er aankomt. Ik ben dan ook op tijd wakker om al liggend de zonsopgang te zien. Na het ontbijt zijn we al snel onderweg naar de luchthaven van Jacksonville, Florida. Die hebben we toch nodig om een huurauto op te halen. Een uur nadat we van de trein stapten kunnen we aan onze rit pal westwaarts beginnen. 

We weten al dat er onderweg niks te zien is buiten veel groen naast de brede snelweg. Na een vijftal uur zijn we in Santa Rosa Beach. 

Het is heel erg, maar iedere keer als we er komen zijn ze nieuwe verkavelingen aan het aanleggen op plaatsen waar er voordien bos was. Nu is het gewoon verschrikkelijk. In onze straat alleen zijn er drie nieuwe verkavelingen. Er liggen gelukkig enkele stukken 'stateforest' tussen maar al de rest wordt gebuldozerd. Langs de grote weg zijn er ook verschillende hectaren omgekapt. Hier komen dan weer nieuwe winkels.

De zijstraten die we nemen om te gaan zwemmen blijken ook al niet gespaard. Ik hoop niet dat we binnenkort gaan moeten zeggen dat het hier mooi was. 

Het zwemmen deed in alle geval deugd. Ik kreeg zelfs zin in koken en heb een soort Mexicaanse schotel ineengeflansd. 

We hebben vandaag voor de zevende keer, deze reis ons uurwerk een uur achteruit gezet. Ik ga er vanavond dus vroeg inkruipen.

Morgen belooft een drukke dag te worden. Waarschijnlijk komen Kathy, Bill en mom logeren die op weg zijn naar Stephanie in het zuiden.

Er ligt hier nog een flinke laag stof en de ijskast zal nog eens bijgevuld moeten worden willen we hen eten voorschotelen.