De knoop is doorgehakt. Tickets geboekt. Ik ga naar Portugal, met het vliegtuig! Niet zomaar een vakantie, maar na drie jaar eindelijk mijn grootouders nog eens terugzien, mijn nichtje en neefje, tante, nonkel,... Even ter informatie: ik ben doodsbang om op het vliegtuig te stappen. Nog nooit eerder gedaan dus.
Niet zozeer het gevaar om neer te storten houdt me tegen, zoals dat bij vele mensen het geval is, maar alles wat er rond hangt. De lange wachttijd vooraf, het inchecken en door de douane zodat je niet meer terug kunt krabbelen (en weer wachten), het opstappen en wachten tot vertrek, het gevoel bij opstijgen, landen, turbulentie, de kans dat ik of iemand in mijn omgeving misselijk wordt,... Alles is eigenlijk terug te leiden tot dat laatste. De angst voor misselijkheid en overgeven beheerst op vele vlakken mijn leven. Emetofobie heet dat. Mooie naam voor zo'n rotfobie. Ik vertel jullie daar later meer over.
Eerst wil ik met mezelf een afspraak maken. Elke week ga ik proberen 1 van de puntjes waar ik zo bang voor ben te beargumenteren of tegen te spreken, tips verzinnen zodat het makkelijker wordt. Zodat ik zwart op wit kan zien waar ik zo belachelijk bang voor ben. En als beloning, mijn allerliefste grootouders terugzien. Ik draag heb diep in mijn hart!
Ik begin met het eerste puntje: De lange wachttijd vooraf.
Ik ken mezelf, een paar weken op voorrand besef ik dat HET steeds dichterbij komt. Dag na dag en week na week verstrijken. Het zal gebeuren, ik moet er over beginnen nadenken. Ik wil ervoor zorgen dat ik niet zo gespannen rondloop zodat ik op den duur slecht slaap, misselijk wordt,.. Dat wil ik mede met dit 'schrijfexperimentje' voorkomen. Een paar puntjes waar ik aan ga werken: - Praat erover met mijn huisdokter. Ik heb een zeer open band met hem, hoewel hij niet weet van mijn emetofobie. Met hem ben ik ook door mijn depressie gesparteld. - Vraag naar geschikte kalmeringsmiddeltjes. Ik wéét dat ik toch nog doodnerveus zal zijn, en ik kan het mezelf hiermee wat lichter maken, dus waarom niet? - Probeer de dagen op voorrand mijn domme, onnodige gedachten op te schrijven en te bedenken waarom ze overbodig zijn. Laat ze desnoods aan mijn naaste omgeving lezen. - Positieve ervaringen goed opnemen, opschrijven, herlezen,... - Ga op zoek naar leuke dingen om mee te nemen, leuke kleertjes, boeken, muziek,...
Vanaf nu ben ik ook op dieet, niet zomaar omdat ik denk dat ik 'dik' ben, zoals de halve vrouwelijke wereldbevolking. De teller wijst op overgewicht en die moet weer naar beneden. Dan komen mijn zomerkleertjes alleen maar mooier uit...
Recent naar een optreden van Yevgueni geweest. De groep rond Klaas Delrue heeft sinds een jaartje mijn muzikale hartje veroverd. Heel wat van hun teksten verwoorden zo mooi wat er vaak in mijn hoofd ronddraait. En dat in onze moedertaal! Heb vroeger vaak mijn gedachten omgezet in 'teksten', 'poëzie', als het die naam al verdiend, maar wat Klaas met zijn talent doet, is iets om stikjaloers op te zijn. Misschien kom ik ooit zover dat jullie mogen vergelijken tussen mij en Klaas... Puur en onversneden, geniet even mee..
"Want al went hij steeds meer aan dit leven Hij voelt toch dat er iets niet klopt Het is zijn hart soms lijkt het even Of het zomaar is gestopt
Een hart dat niet zo fel meer slaat Een stem die niet zo stoer meer praat Maar erger nog: een heimwee die niet overgaat"
uit: Robbie II
Want je weet ik heb een liefde Voor bijna iedereen die ik ken En een streven dat niet ophoudt Waardoor ik hier nog ben Maar de tegenstand is groot En groeit nog met de dag En zo ontzettend lang geleden Dat ik de zon nog zag
uit: Zo donker
Mag ik nog even verdergaan? Geniet verder op www.yevgueni.be .
Als je dit leest, ben je waarschijnlijk 1 van de eersten die mijn weblog bezoekt. Geen idee waarom mensen de gedachten van hun medemensen zo intressant vinden. Maar wat je niet ziet, of zelfs niet mag weten, daar zijn vele mensen nieuwschierig naar. Ook al ken je al die geheimzinnige medebloggers niet... De moderne weg op en alles van je afschrijven op een (anonieme) internetpagina. Heb ik nodig, denk ik toch.
De papieren versie is voor mij al jaren onveilig verklaard, wanneer mama mij op een dag doodleuk kwam te vertellen dat ze 'het' gelezen had in mijn dagboek. Ze wist dus alles van me. Al mijn gedachten en geheimen die als tienermeisje door mijn hoofd spookten, -en dat zijn er heel wat-, maar ook de feiten die je als dochter niet wilt dat je moeder ze weet. Maar daarover later meer.
Ik ben nog (bitter)jong, maar woon sinds oktober 2007 samen met mijn vriend. Heb een vaste relatie met hem sinds 2004. Terwijl mijn leeftijdsgenoten nog volop studeren en feesten, ben ik in het 'volwassen' leven gestapt. Eigen huisje, zelf geld in het laadje brengen, zelf rekeningen betalen. Over 10 jaar zal ik dit leven al zo vanzelfsprekend vinden, terwijl leeftijdsgenoten er net hun eerste stappen in gezet hebben. Maar ik heb er zelf voor gekozen. Klaar om de echte wereld te trotseren. Of dan toch op mijn manier... Twintig uurtjes per week doen waar anderen makkelijk het dubbele van aankunnen, zorgen dat het hier woonbaar blijft, en als het kan nog wat gezonder -lees met minder kilo's- gaan leven. Klaar voor de start? Laat maar komen... Denk ik?
