...Because Saan says so! Visioenen van chocopotten met vikinghelmen.
25-05-2009
'T is laat, ik typ in welke taal mij voor het moment het best uitkomt
It's approximately a quarter to one at night, Monday morning/Sunday evening. I'm well on my way with my exam studies, so well, in fact, that I found time around 6 pm to pick up my knitting bag and get started on something new (finished the latest swatch for the swatch blanket yesterday). Since you can't keep going on the same project without getting bored and the blanket isn't in any danger of falling off any needles, I thought I'd try something a bit more summery: a headband. Ravelry, being my friend, gives me the option to go "What yarn did I buy on a whim?" (Errr, the entire stash, currently quite large since the poncho project got incorporated into the blanket project, the leftover yarn being about 4 and a half skein of 95 m each) "What needles do I have within reach?" (Three mostly impractical sizes and 5 mystery double pointed needles, three of those bent) "What do I feel like making?" (Something that involves learning something new.)
Enter i-cord.
Remember those tubes you make with the mushrooms with a hole and 4 pins? Remember my 8.4 m long scarf? That's, basically, the principle of I-cord. My current pattern (okay, mostly improvised pattern) demanded I start with that. (Read: the majority of patterns did, and I felt like keeping some options open). So I got started. Cursed. hurt myself. Learned. Finally got the hang of it. Talked to a friend while making the thing grow, ever-so slowly. I'm nearly done with the first bit and I notice it's four hours later. Oops.
I'm not sure if it's the proper name for it, but I call it New-Fibre-Technique-Syndrome: I learn something new, sort of, and spend a bit more time than I realise is passing getting it into my fingers, perhaps raising some eyebrows along the way as I improvise a little.
Brings back the memory of learning how to knit over here.
My host mom was enthusiastic about my finger knitting: okay, so the scarf was hugely impractical, but it did its job, I loved it and it looked good when I finally did get it on. So I thought, great, let's try real knitting now.
I'd bought some horrible baby merino wool in pinks and reds, which I discovered I couldn't fingerknit with. I'd learn how to knit with that. The internet told me how to make an awesome scarf with just the knit stitch. The internet was my friend. Simple, right?
Next problem was my lack of knitting needles. YFU brainwashing demands I ask my host parents for help. My upbringing and the secret exchange student code demands I try and have a more-than-likely risk of ending up with something mutated or possibly 'unique' before doing so. My host mom has a stash that is the envy of most knitting shops and the needles to go with it. It seemed sacrilegous to ask for a loan of needles while I was using the cheapest wool EVER and had no idea what I was doing.
Simplest solution: go to the store, buy needles. Er... right. Shampoo, shower gel, deodorant, bus card renewal, cafetaria snacks, yarn for a finger-knitted plushie... all little things that had gnawed my self-imposed weekly budget into something that might buy me another skein of wool or two, but not knitting needles. I went into the proper yarn shop for the first time and bought 4 skeins of ever-so-soft acrylic yarn in pastel colors. Week balance: 9 kroner to spare, but I had something to do my first real project with.
Back home, I experimented with stuff I found in my room. Wooden pencils: hugely uncomfortable. Fresh, blue ball-point pens: perfect, apart from the fact that they have to be used without caps and started turning my fingers blue as they got ink into them. The next step was the ever so dangerous one of 'what substitute for my substitute is within reach?'.
Enter the two pen cases that had somehow snuck their way into my after-sent luggage. They had mechanical pencils with almost the exact same feel as the pens. Unravel the pen project, start over on the pencils. It looked 'not quite as it should', which is Exchange Student International Linguo for 'I'm probably screwing up, but I will by GOD learn this and am not stopping now'. Parents skyped while I was figuring it out, laptop flipped open and on the knitting video.
"What are you doing?" "Knitting. I think. It looks weird. Look at this zig-zag." "Your needles look weird. And don't seem to match." "They're pencils." "Pencils?" "Yah. You sent them in September. Mom, you know how to knit. Is this okay?" "...What on earth is that yarn?" "Baby merino sock yarn." "No wonder it looks weird. Yes, you're probably doing it right, don't worry."
Grainy webcam picture in bad lighting said I probably wasn't screwing up, so I took the yarn and pencils with me in the car for the 6 hour drive to the no-electricity, no-running-water cabin. Norway, being the knitting country it is, has the habit of teaching EVERYONE how to knit. My learning it so late, at the age of nineteen, inspired curiosity in everyone but the eleven-year-old host brother.
Thirteen-year-old host brother: "What are you doing?" Me: "Knitting. Trying to, anyway. Looks a bit weird, doesn't it?" Brother: "What kind of needles are that? Belgian ones?" Me: "Err... My drawing pencils, actually." Host dad, from behind the wheel, looks into the rearview mirror at us. Dad: "You're drawing while you're knitting?" Me: "No, I just pushed the leads back in and am using the pencil's shape for needles." Dad: "You need *knitting needles* for knitting, Sarah. Me: "Not possible with the budget until next week." Dad: "Okay. Are you sure it's possible to knit with those?" Me: "It's working so far. I just don't know how to bind off."
We stopped at the host grandmother, who fed us and gave us beds for the night. When I got out my knitting during the yathzee game, she fairly had a heart attack.
"Good Lord, what are you doing?" "Knitting. A bit longer, and I can make this into hand warmers, I think." "Are those pens?" "Pencils, actually."
I got stared at in morbid fascination for the last five rows of my hard work, until I had to admit to this woman, the family's knitting guru, providing the three generations with hand-knitted socks (including two pairs for me, plus a sweater that was too big on me and I didn't dare tell her about) and repairing age-old knitted clothing for free, that I had no idea how to cast off. She showed me the first two, three stitches, and let me do the rest.
"Shall I get some--" I snapped the end of the yarn with a short tug, as its price and durability were very similar.
Me being done, she told her son, my host dad, to get her knitting pins, as if to demonstrate to me what the 'proper' tools were. I got a needle to tuck in the ends of my work and sew it into one sad little hand warmer as she sorted them.
Dialects are not the friend of an exchange student who has finally 'sort of' grasped the slippery language of their host country. She talked. And talked and talked. Then she went to the kitchen, tied the five mostly similar dpns she'd found together with a rubber band and handed them to me. I'd understood the bit that went something like "I'll make sure you have something to knit properly with". The look I got was one that seemed to suggest I was a poor, confused child, not knowing well enough to knit with knitting needles instead of drawing tools. I took the needles, tried to cast on, failed miserably, and got allowed to first knit another haphazard hand warmer, which was done a lot faster than the first one.
The next day, at the cabin, I spent some time in trial and error before concluding that the sock needles hated me, rett og slett. Or maybe the yarn. Most likely both.
The rest of the time got spent doing cabin-y things, occasionally going back to the hateful dpns. A trip to the nearest large town gave me the chance to nip down to the local husflidsbutikk, the local knitting mekka. After some difficulty finding the blasted thing, I discovered that the big needles were on sale.
My mother calls me a child of extremes. I don't quite get what she means by that when she says it, but in retrospect, I think it has something to do with my first pair of my needles being 15 mm thick. If you think my host father's expression was priceless when he saw me on the pencils, you should have seen his face when he picked me off the parking with two very pink, very large needles. My host mother, who we'd picked up in the town's train station, laughed a little, and we went home, me mostly being happy with my needles.
I cast on, with the acrylic. Lo and behold, the thicker, tighter yarn was more forgiving that the merino, the thicker needles slid over each other smoothly and cleanly, unline the sock needles. I got comments about the needles. I ignored them. My scarf grew, ever-so-slowly, into something pretty and soft. My hand warmers hung wet and forgotten and unloved over the kitchen stove.
My host dad's cousin and his son visited. Hans Tarjej, the son, agreed with the youngest host brother that such big needles were madness. The cousin answered my host dad's comment "Look at how big those needles are" with "So what, *woman's name* used to knit with some at least twice that big.".
Ha, take that, I wasn't the only person crazy enough to buy them.
After the scarf was finished, my host mom suggested I add a fringe. The scarf became even more pretty, hiding my sloppy cast-on and rather thick cast-off beautifully between tiny tassels in alternating colors. I made hand and wrist warmers by taking two yarns at once in one stitch, and these worked better than the ones still hanging over the stove. The last of the yarn got used to make a birthday gift for the (biological) little sister, slightly shorter than mine, and in blue where mine was green, green where mine was blue. It worked.
Back home from the cabin, I got into knitting like it was going out of style. I wanted a bag. I tried the merino again. As useless as before. I tried the string I'd used as a cheap crochet substitute (later, I'd discover the leftover basket at the yarn shop had better alternatives) on the two straight sock needles. An idea was born. 5 balls of string later, I had the base and shoulder strap for a bag, which was slightly too stretchy, and two, three skeins of alpaca/sheep blend gave it the rest of its body. The bag was floppy and too stretchy and needed buttons. I'd do that later. In the meanwhile, I was going to learn a lot more.
Now it's a few months later. Due to circumstances, the bag is in Belgium, with the flowers I learned to crochet in it. My scarves are there. My crochetet hat is here. My snakes are here. My pea-green ball of cotton with mini-crochet hat is here. My knitting is here. It's nearly two in the morning, and I'm going to bed... as soon as I finish my 8-10 inches of i-cord.
Ik leef dus nog steeds. We hebben eventjes tijd op school, dus bij deze nog een lijst-vormige update.
-We zijn nog eens naar de hytte geweest, volgens klassiek patroon. Deze keer wel wat meer licht dan de vorige keer. -We zijn twee keer naar Trysil, grootste skigebied in Noorwegen geweest. Ik ging de eerste keer mee met de langrennski groep, aangezien ik daar het minst kans had om me permanent mee te beschadigen, en kreeg de klassieke Leo-en-Appelsien-Met-Chocomelk uitstap. Één keer fameus uitgegleden en op m'n staartbeentje geland, dat deed fameus pijn, maar ging over. De tweede keer had ik teveel pijn in mijn ingegroeide teennagel om mee te gaan en heb ik me daar een haaknaald gekocht en me daarmee geamuseerd. -Ik kan nu dus haken. -Ik heb het eerste breiproject afgewerkt (een slappe schoudertas) en ben aan het tweede bezig, dat langzaaaam in elkaar zal komen en goed is voor technieken en steken te oefenen. -Alex kan niet naar België komen wegens geen zakgeld voor een paspoort. BOEEEEE voor het Britse paspoortsysteem en weinig zakgeld. Jeeeeeeej voor skype en msn. -Anders is jarig geweest. Filmavond! Hij leek eerst niet zo enthousiast met zijn cadeautje van 'chocolade en maar één flesje bier', maar de eerstvolgende schooldag kreeg ik toch de boodschap dat die chocolade keilekker was geweest. -Ik ben een weekje in België geweest, iedereen weet waarom -Na dat weekje België is de Russe-tijd begonnen, die deze zondag zal aflopen. Dat aflopen gaat pijn doen, want ik amuseer me hier enorm met de zottigheten die we mogen/moeten/kunnen uithalen. Ik ben betekend geweest, heb me al ziekgelachen, ben met klassevriendjes naar Noorwegens grootste pretpark geweest op een avond waar er alleen Russ werden toegelaten en heb al 21 knopen verdiend, met 20 als doel. In andere delen van het land drijven ze het echt wel te ver, maar hier zijn we volgens iedereen behalve onze leerkrachten VEEEEEL te lief en braaf. Ik neem dat als een compliment op. -Mijn uitwisseling is bijna op z'n eind en IK WIL NOG NIET NAAR HUUUUUIIIIIS!!!! -Ik ben aan de voorbereidingen voor het YES begonnen -Ik heb vandaag mijn schriftelijke examenmelding gekregen. Ik moet 'op' in Noors als Tweede Taal voor Taalminoriteiten en Sociale Wiskunde 2. De anderen hebben het allemaal veeeel erger. -Van het ene extreem naar het ander: de sneeuw is weg, en het is hier prachtig weer, bijna geen regen, altijd warm genoeg met een Russesweatertje over een T-shirt. Vandaar dat ik er een tweede heb gekocht. -Licht: de zon heeft zich herpakt van de winter en overcompenseert nu voor haar luiigheid met EXTRA veel licht. Rond elf uur 's avonds kan je het nu min of meer donker noemen, maar de vogeltjes beginnen buiten mijn kamer al te fluiten om de zonsopgang aan te kondigen om TWEE UUR IN DE MORGEN. En dit is een maand van de zonnewende af. Keitof op sommige gebieden (extra veel licht om met vriendjes bij te ravotten) en keistom op anderen (als ik een nachtje moet doordoen aan huiswerk dat te lang werd uitgesteld, ga ik soms slapen als het zonnetje mijn kamer al verlicht).
Met mij gaat alles goed, ik ga me hier nog eens extra veel amuseren in mijn laatste weken en word dan al gillend terug naar België gesleurd. Tot dan, als ik tegen dan geen berichtje meer post.
foto's van de russ staan op facebook: http://www.facebook.com/album.php?aid=19837&id=1514612937
Oké, ik begin zelf ook te merken dat het een tijdje geleden is dat ik nog eens iets op dit bloggetje gedropt heb. Ondertussen zijn er blijkbaar nogal wat wilde geruchten ontstaan, bij deze dus een update.
Dingen die gebeurt zijn in mijn afwezigheid: -Ik ben door mijn eerste voorraad chocolade heengeraakt -Ik ben negentien geworden. Dank u voor de felicitaites! -Ik heb een stofvod geconstrueerd om mijn kamertje proper te houden -Ik heb foto's genomen -Gudrun is eveneens verjaard -Ik heb boeken besteld voor Engels, en één komt maar niet aan -Ik heb de grootste staafkerk van Noorwegen gezien -Ik heb midjaarstref gehad van YFU, waar ik vele vriendjes heb gemaakt en fantastich faalde met langrennski -Ik heb na de midjaarstref de krokusvakantie in de hytte doorgebracht, heerlijk ingesneeuwd, en niet zo ver daarvandaan heb ik die verdomde langrennski onde de knie gekregen -Ik heb een hele mooie zilveren broche gekregen voor mijn verjaardag. Eigenlijk is ze bedoeld voor een bunad, maar die heb ik niet -Ik heb iets typisch Noors (en Noorse melkchocolade, die ik na drie dagen zelfs nog niet heb opengedaan uit pure zelfmarteling) gekregen voor mijn verjaardag van Margunn. Ik zeg niet wat het is, ik neem het mee terug naar België en laat iedereen raden wat het is; -Dat vingerbreien van mij heb ik in het dubbel geprobeerd, met verschillende kleurtjes. Het resultaat zijn twee zachte, wollen slangen op mijn boekenplank -Ik heb leren haken. De slangen hebben dus nu tongetjes -Ik ben al mijn receptjes aan het verzamelen in een apart boekje. Als er iemand nog een receptje voor iets lekker heeft liggen, opschrijven en naar mij e-mailen zou ik zo zeggen. -Ik heb leren breien. Totnogtoe heb ik twee sjaals en een paar polswarmers gecreeëerd. Ik ben aan de derde sjaal bezig (kadootje voor meisje van op de bus) en aan iets dat lijkt op een sjaal, maar er geen gaat worden. Ik heb één paar breinaalden, ze zijn roze en 15 mm dik. Ik heb ook vijf geleende dubbel-punt breinaalden voor het niet-sjaal project -Het heeft hier van een gewelste gesneeuwd, één van de redenen waarom ik afgeleid van mijn pc was -Ik heb de code voor mijn wandelschoenen gekraakt gekregen: een paar wollen zooltjes, een paar dunne sokken en een paar dikke sokken. Ik glij niet langer uit op weg naar de bus -Ik ben twee keer fameus tegen de grond gegaan vanwege ijs. De eerste keer op mijn achterbumper, met lichte whiplash als gevolg. De tweede keer vandaag, op weg naar de kerk. Mijn rechterhand heeft twee kleine wondjes van op puntig ijs te zijn gevallen. -Elly, Inge en mijn allerliefste zussiebeest zijn een jaartje ouder geworden. Nog een keer gefeliciteerd met jullie 19, 19 en 14 jaar! -Iedereen heeft hier als kippen zonder kop zitten rondlopen van de drukte. Ik heb twee keer serveerstertje gespeeld en verschillende keren het avondeten mogen klaarmaken. -Er is een jongen in Groot-Brittannië, Alex, knap, 17 jaar oud, komt waarschijnlijk naar België tijdens de zomer. Hij is eveneens de grootste reden waarom mijn prioriteiten even niet zo zeer bij bloggen lagen. Ja, ik ben verliefd. Iedereen die daar iets van wil maken heeft waarschijnlijk betere dingen te doen. Huiswerk, bijvoorbeeld. -Ik heb de verjaardagstaart voor mijn gastmammie moeten maken. Plan 1 was 'Eva's koekjestaart', maar dat werd geruild voor 'Tarte Tatin'. Zonder digitale weegschaal in huis probeer ik dat NOOIT meer. Te veel suiker maakte dat het rook en smaakte als Tarte Tatin, maar uitzag als iets dat de hond had opgehoest -Max begint naar mij te luisteren. Ofwel is hij ziek. Ik weet het niet -Ik heb nu hele mijn vrijdag vanaf halftwaalf vrij. Dat betekend dat ik nu geregeld vrijwilliger om op vrijdag het avondeten klaar te maken. Mijn gastmoeder werkt nu bijna heel de week overuren en mijn gastvader heeft twee dagen voor zondag meestal dingen die moeten wachten als hij het avondeten moet klaarmaken -Ik heb een muurhangsel gemaakt. Een giraf, om precies te zijn -Ik ben door mijn nonkel aan mijn blog herinnerd -Ik ben niet gaan schaatsen en ben dat eigenlijk ook niet van plan -Ik heb 4 volwassen elanden gezien vorige week, op weg naar school -Het begint opnieuw lichter te worden overdag. Dat betekent dus dat snel de sneeuw gaat smelten en de nacht weer pikkedonker gaat worden. DX -De russekleren komen in maart aan. Ik zet hier waarschijnlijk foto's wanner dat gebeurd.
Het verslagje is afgeraakt tegen halftwaalf 's avonds. Het was half een tegen dat het afgeprint in mijn boekentasje zat, maar dat was nog steeds mijn vroegst-in-bed van de week.
Verder heb ik een nieuw jasje gescoord in de solden. Het past, het is niet feloranje en het reikt tot onder mijn derrière, dus de wind kruipt niet langer mijn rug op in de vroege ochtend. en ik heb een sjaaltje (3-4 cm breed, 7+ m lang) gemaakt van een schattig bolletje (ca. 95 m) wol van regenboogkleurige schaapjes gemaakt met mijn vingertjes. Het ding was al grotesk lang toen ik merkte dat het een beetje uit de hand begon te lopen, maar ik wist niet hoe je het afwerkte. Maar kom, hij is warm en kleurig en zacht.
Voor degenen die kaartjes terug willen sturen: doe dat alstublieft niet. >.< Dan voel ik me verplicht om er nog één te sturen en dan komt er nooit een einde aan.
Verduidelijking op mijn triomfantelijkheid in de vorige post: ik ben dan wel afgevallen, maar ben in de verste verte geen maatje achtentwintig geworden. Mocht iemand zich zorgen maken om de restanten van mijn mentale stabiliteit.
Lichamelijk ben ik nu bekaf van het te laat gaan slapen, kerstvakantiejetlag en het meisje-zijn dat alleen erger wordt na je twaalfde. Mijn hoofd voelt aan alsof ik recht tegen de muur ben aangelopen sinds ik met mijn bolletje tegen Mari's bolletje ben geknotst in gym, maar gelukkig is die pijnlijke plek niet opgezwollen of zo'n aantrekkelijk paars geworden.
The report got finished by half past eleven in the evening. It was half past twelve by the time it was tucked into my schoolbag, but still my earliest-in-bed of the week.
Moving on, I scored a new jacket during January sales. It fits, isn't fluorescent orange and it reaches past my backside, so the wind's no longer crawling up my back in the wee hours of the morning. And I have a scarf-lette (3-4 cm wide, 8.40 m long) made from a cute little ball (95 m) of rainbow colored sheep with my fingers. The thing was grotesquely long by the time I noticed it was getting a little out of hand, but I didn't know how to finish it. Then again, it's warm, colorful and soft.
For those who want to send post cards back: please don't. >.< I'll feel obliged to send one back and there just won't come an end to it.
Clarification of the last message: I might have lost weight, but I haven't in the slightest become a size 28 Belgian. just in case anyone was wondering about my mental stability.
Physically, I'm dead-tired from going to bed too late, christmas-holiday-jetlag and the girl-being that only gets worse after you're twelve. My head feels like I walked into a wall since my noodle collided with Mari's noodle during gym, but luckily it didn't swell or turn that attractive kind of purple.
Ik ga aannemen dat de meesten dit nieuws reeds ontvangen hebben, maar er nog een paar arme zielen het nog niet door hebben: Supervrouw woont in Noorwegen (neen, zo groot is mijn ego nu ook weer niet). Margunn (=vriendseltje) wou mij een kerstkadootje vinden, dus vroeg ze op de fameuze peperkoekenavond wat ik wou hebben. Ik had nu niet bepaald een verlanglijstje opgemaakt, dus (voor het grootste deel om te lachen) antwoorde ik 'Vrede op aarde en het wachtwoord voor het draadloos internet'. Onder het motto 'U vraagt, wij draaien' stond ze op 23/24 december aan de voordeur met van haar een pakje (bleek later een knuffel-lollifant te zijn, die van nu af aan mijn muze is voor deze periodieke communicatiespasmen van mij) en van de oudste gastbroer in de States een papiertje met daarop een haast magische reeks tekens die ik niet ga publiceren op het internet. Voor degenen die zich nu zorgen maken over hoe ik ben opgevoed, het eerste dat ik deed met mijn nieuwgevonden technologie was een danku naar Nikolai sturen en daarna Margunn haar kadootje geven.
Verder nieuws dat niemand interesseert: ik heb wederom kaartjes verstuurt, zo'n vier in totaal, waarvan ik weet dat er al drie zijn aangekomen. Ergens in mijn kamer (Memo aan mezelf: RUIM OP! NU!) bevinden er zich nog vier, samen met de steeds duurder wordende postzegels naar België. Ik heb nog niet besloten naar wie ik die zal versturen, maar ergens in mijn Hedgrentas (denk ik) zit mijn adreslijst met adressen van hen die er nog geen gehad hebben.
Kerstmis en Nieuwjaar waren keitof! Ik heb meegespeeld in het kerktoneel, nog nooit zoveel pakjes gezien (ik kreeg: chocolade, chocolade, stripalbum, pantoffels, cd, knuffellolifant en een dagpas naar Trysil, en ik was degene met de *minste* kadootjes) of gegeven (chocolade, bier, jungle speed, T-shirt, kookboek en één ding dat ik morgen zal moeten geven wegens geen idee waar de begunstigde woont) en nog nooit op de eerste schooldag van het nieuwe jaar (voor iedereen behalve laatstejaarsstudenten die geen tentamens hebben gemist zoals daar zijn ik) officieel geen restjes feestdag-eten meer over gehad.
En nu we het toch over eten hebben. Georg en ik hebben lasagna gemaakt. Ik ben nu zelf geen sterrenkok, maar ik denk dat zelfs de jongste telg in onze familie weet hoe je bechamelsaus maakt en wat het belangrijkste element van die saus is: roeren, op de bodem, tot je arm geen gevoel meer heeft en dan nog tien minuten of tot dat zootje begint te bubbelen. Zo niet Georg, die dat klusje tamelijk laissé-faire probeerde te klaren. Plots weet ik waarom mijn mama steeds een zenuwinzinking nabij is als ik in de nabijheid van de kookplaat kom. Voor de rest ging alles relatief goed. We hadden een klein beetje te weinig tomatensaus en een klein beetje te veel bechamel, en de kaasvariëteit was nu niet bepaald groot (jonge kaas, jonge kaas, anderhalve gram parmezaan) en ik heb vooral via ervaring geleerd/herinnerd dat je GEEN wit t-shirt aandoet als je tomatensaus maakt, maar het eindproduct was eetbaar tot zelfs lekker en de keuken ligt niet totaal in de vernieling.
Verdere dingen over Noorse eetgewoonten die mij verbazen. Drie dagen geleden keek ik in de spiegel en merkte dat, buiten het feit dat mijn haar lang genoeg is om een fatsoenlijke paardenstaart te maken, mijn navel zich merkbaar dichter naar mijn ruggengraat toe bevindt. Ik meende mij ook te herinneren dat ik tot vier maanden terug geen riem nodig had in de broek die ik op dat moment aanhad. Aangezien ik sinds 13 Augustus op gemiddeld vijf maaltijden per dag leef, waarvan minstens één keer per week pizza en vijf keer per week iets in de trend van boller of gesuikerde yoghurt met chocoladebolletjes, en 'vis' aankomt op iets gegratineerd of fishsticks, was ik lichtjes skeptisch over de hypothese 'ik ben afgevallen'. Vandaag was ik echter niet zo gemotiveerd om al te veel op mijn peeseetje te drammen (misschien heb ik last van mijn PMS of ging er een radioactief wolkje over Hedmark, ik weet het niet) en trok ik voor de grap eens naar de weegschaal. Ik had aan: één pyjama, één horloge, één bril, en ondergoed. Totaalgewicht van dat alles: misschien een halve kilogram. De weegschaal lijkt de denken dat ik tussen de vier en de zes kilogram aan gewicht ben verloren sinds ik in Noorwegen kwam. O.o;;;; De enige verklaring die ik hiervoor kan vinden is dat ik op geregelde tijdstippen kleine porties eet en telkens als ik honger krijg minder dan een uur verwijderd ben van de volgende maaltijd.
Weersgewijs zitten we in een stabiel ritme: zo'n -12°C de hele dag, tegenwoordig wat wind. De zon kent twee standen: zonsopgang, van kwart over negen tot halftwee en zonsondergang, van halftwee tot kwart over vier. Daarbuiten is het vooral donker. Ik begin Thor-achtige neigingen te krijgen telkens ik met El Monstro Max ga wandelen met een zaklamp.
Oh, en voor ik het vergeet: GEFELICITEERD MET JE SCHITTERENDE RESULTATEN, ELLY!!!! *gooit confetti*
Morgen school. Mijn huiswerk is niet af, maar het is pas tegen woensdag. Of mogelijk vrijdag. Het komt wel in orde >.>
Ti, ti, ti, ti, ti-de-didieeee...
P.S.: Een gouden 2009 aan iedereen die dit leest.
I'm going to assume that most of you already received this particular news, but a few poor souls still haven't caught on: Superwoman lives in Norway (and, no, my ego is not that big). Margun (=friend) wanted to find me a Christmas present, so she asked me on the infamous gingerbread evening what I wanted. I didn't exactly have a wish list ready, so I answered (for the most part not that seriously) 'Peace on earth and the password for the wireless'. To teach me what 'Be careful what you wish for' means, she was standing on our doorstep a day or two before the birth of Our Lord and Savior with a gift from her (which would later prove to be a heffalump plushie, which is now my muse for these occasional communication spasms I get) and from the oldest host bro in the States a note with on it an almost magical string of signs which I'm not stupid enough to type out on the internet. For those now worrying about where I was raised, the first thing I did with this newfound technology was send a thank-you to the brother in question and then give Margunn her gift.
More news nobody is interested in: ik have once again sent post cards, about four in grand total, of which three have definitely arrived. Somewhere in my room (Memo to self: CLEAN UP THIS MESS IMMEDIATELY!!) there are four more, together with the increasingly expensive stamps to Belgium. I still haven't decided who to send them to, but somewhere in my Hedgren bag (I think) is my address list with everyone who still hasn't gotten one.
Christmas and New Years ROCKED! I played in the church play, never saw that many gifts (I got: chocolate, chocolate, comic album, slipperzzz, cd, plushie heffalump and a day pass to Trysil, me being the one with the *least* presents) or gave that many, either (chocolate, beer, jungle speed, T)shirt, cooking book and one thing I'll have to give tomorrow because I haven't a clue where the gift-ee lives) and never was officially done with the holiday leftovers on the first school day of the new year (for everyone except last year students who didn't miss any exams, like, for example, moi).
And while we're talking about food. Georg and me made lasagna. I'm not a chef, but I think even the youngest upstart in my family knows how to make béchamel sauce and knows what the most important element in it is: stir on the bottom of it until you stop feeling your arm, and then another ten minutes, or until the whole mess starts getting bubbly. This was not exactly what Georg was thinking of, who was going about the whole stir-thing in a pretty laid-back manner. I suddenly understand why my mom gets edgy whenever I get too close to the cooking island. But apart from that, we did relatively well. We had a bit too little tomato sauce and a bit too much bechamel, the cheese variety wasn't really big (sandwich cheese, sandwich cheese and a scrap of parmesan) and I learned/remembered from experience that you do NOT wear white T-shirts when making tomato sauce, but the end product was edible up to being even tasty and the kitchen is not completely destroyed.
More things about Norwegian eating habits that baffle me. Three days ago, I looked in the mirror and noticed that, apart from my hair being now long enough to make a decent pony tail, my belly button is noticably closer to my spine. I also had the vague memory of the jeans I was wearing at the moment not requiring the use of a belt up until four months ago. Seeing as, since August 13th, I've been living on an average of 5 meals a day, one of them being the weekly pizza and five of them something like boller or sugared yogurt with chocolate bubbles, and 'fish' being something in a gratin or the beginning of the term 'fish fingers', I was slightly sceptical about the hypothesis 'I must have lost weight'. But today, I lacked the proper motivation to spend a day tapping away at the computer (maybe it's PMS, maybe a cloud of radioactive matter passed over Hedmark, I have no idea) and I trekked over to the bathroom scales to amuse myself. I was wearing: one set of pyjamas, one wrist watch, one pair of glasses and underwear. Total weight of all of that: maybe half a kilogram. The scales seem to think I lost four to six kilograms since my arrival in this weird and wonderful country. O.o;;;; The only explanation I could find for this was me eating small portions and always getting hungry when the next meal is less than an hour away.
Weather-wise, we're stable: about -12°C all day, some wind lately. The sun knows only two positions: sunrise (9.15 AM-1.30PM) and sunset (1.30PM-4.15PM). Apart from that, we have mostly utter darkness. I'm starting to get Thor-like urges each time I walk the Demonic Beast Max with my flashlight.
Oh, and before I forget: CONGRATULATIONS WITH YOUR TERRIFIC RESULTS, ELLY!!!! *throws some confetti*
School tomorrow. I didn't finish my homework, but it's not due until Wednesday. Or possibly Friday. It'll get done at some point. >.>
Translation will appear... later. (Geschreven tussen Noors en Geschiedenis in)
Oké, mini-nieuwsflash van de week.
In het weekend hebben we nogal onbeholpen Sinterklaas gevierd: chocolade kerstmannetjes, familieontbijt, Eva's koekjestaart en Thais avondeten (we hebben het onmiddellijk met multiculturele avond voor de uitwisselingsstudenten van Groot-Stange gecombineerd, aangezien we toch bezig waren).
Lichtpuntje: op donderdag kwam mijnheer postman met post uit Nederland. Aangezien mijn naampje erop stond heb ik dat pakketje opengedaan en ontdekte ik (ooooh!!) een lichtgroen, piepklein, nieuw iPod shuffletje met (letterlijk) MIJN naam erop. Dank u, Belgiëeeeee!
Op vrijdag filmavond met pizza, limonade en chocolade bij Kristian. Zwaar filosofische gesprekken, ik verzeker het u.
De sneeuw die in de vorige week gevallen is (30 cm, oh ja!) smelt voorlopig niet. Dit is ultra-cool omdat het de mythe van altijd-donker-in-Noorwegen compleet aan stukken slaat: zo lang er een sneeuwlaag ligt en er één of andere zot (lees: uw plaatselijk stadscentrum of kerk) in een straal van vijf kilometer voor wat lichtvervuiling zorgt je bijna net zoveel licht hebt als overdag. En dit komt van nachtblinde ik.
De temperaturen 's ochtends zijn hier zo'n gezellige onder-nul toestanden tussen twee en vijftien, en ik voel weinig tot geen verschil. Met min-vijf kan je gerust in je t-shirtje even rap de post gaan halen, op voorwaarde dat er geen sneeuw met de blote handjes moet worden weggeschoven. Het helpt enorm dat er praktisch geen wind staat (ook wat betreft dak-lawines).
En Sarah heeft kaartjes ontdekt! Twee test-cases zijn momenteel onderweg naar het verre België, dus zou ik de post maar eens beginnen nakijken.
Over the weekend, we celebrated St. Nicholas in a rather clumsy way: chocolate Santa Claus figures, family breakfast, my baby sister's cookie-cake and Thai dinner (we just immediately combined the evening with a multicultural evening for all exchange students in Stange Kommune).
Ray of light: on Thursday Mr. Postman came with mail from the Netherlands. Seeing as my name was on it, I opened the package and discovered (Ooooh!!) a lime green, teensie-weensie, new iPod shuffle with (literally) MY name on it. Thank you Belgiuuuum!!!
On Friday there was a film night with pizza, lemonade and chocolate over at Kristian's. Deeply philosophical conversations, let me assure you.
The snow that fell last week (30 cm, oh yeah!) isn't melting just yet. This is uber-cool because it completely obliterates the myth of the Perpetually Dark Norway: as long as you've got a decent layer of snow and some loony (read: your local church or city center) in a five-kilometer radius supplies some light-pollution, you've got almost as much light as during the day. And this is coming from li'll ol' nightblind me.
Temperatures in the morning are the cosily tucked under the zero between two and fifteen on a centigrade thermometer and I feel little to no difference in that particular cold-bracket. With minus-five you can comfortably hop out to get the mail in your T-shirt, provided you don't have to shove away a layer of snow the height of your face with your bare hands. It helps that there's no wind (also when it comes to roof-al avalanches).
And Sarah discovered post cards! Two test-cases are currently on their way to the far-off Belgium, so I'd go check the mail if I were you!
It's approximately a quarter to one at night, Monday morning/Sunday evening. I'm well on my way with my exam studies, so well, in fact, that I found time around 6 pm to pick up my knitting bag and get started on something new (finished the latest swatch for the swatch blanket yesterday). Since you can't keep going on the same project without getting bored and the blanket isn't in any danger of falling off any needles, I thought I'd try something a bit more summery: a headband. Ravelry, being my friend, gives me the option to go "What yarn did I buy on a whim?" (Errr, the entire stash, currently quite large since the poncho project got incorporated into the blanket project, the leftover yarn being about 4 and a half skein of 95 m each) "What needles do I have within reach?" (Three mostly impractical sizes and 5 mystery double pointed needles, three of those bent) "What do I feel like making?" (Something that involves learning something new.)
Ik leef dus nog steeds. We hebben eventjes tijd op school, dus bij deze nog een lijst-vormige update.
Oké, ik begin zelf ook te merken dat het een tijdje geleden is dat ik nog eens iets op dit bloggetje gedropt heb. Ondertussen zijn er blijkbaar nogal wat wilde geruchten ontstaan, bij deze dus een update.
Ik ga aannemen dat de meesten dit nieuws reeds ontvangen hebben, maar er nog een paar arme zielen het nog niet door hebben: Supervrouw woont in Noorwegen (neen, zo groot is mijn ego nu ook weer niet). Margunn (=vriendseltje) wou mij een kerstkadootje vinden, dus vroeg ze op de fameuze peperkoekenavond wat ik wou hebben. Ik had nu niet bepaald een verlanglijstje opgemaakt, dus (voor het grootste deel om te lachen) antwoorde ik 'Vrede op aarde en het wachtwoord voor het draadloos internet'. Onder het motto 'U vraagt, wij draaien' stond ze op 23/24 december aan de voordeur met van haar een pakje (bleek later een knuffel-lollifant te zijn, die van nu af aan mijn muze is voor deze periodieke communicatiespasmen van mij) en van de oudste gastbroer in de States een papiertje met daarop een haast magische reeks tekens die ik niet ga publiceren op het internet. Voor degenen die zich nu zorgen maken over hoe ik ben opgevoed, het eerste dat ik deed met mijn nieuwgevonden technologie was een danku naar Nikolai sturen en daarna Margunn haar kadootje geven.
