Ik kwam nu in een heel andere omgeving terecht. Dit was de hel. Ik kwam van een school waar iedereen zichzelf was, wat voor buitenstaanders abnormaal en raar was, was in het KSO doodnormaal.

Meisjes liepen nu met hakken, handtassen, lange blonde haren en korte rokjes. Daar stond ik dan met mijn rugzak, kort haar en jeansbroek op mijn sneakers.

Na de eerste dag kwam ik huilend thuis. Ik was boos op mijzelf, omdat ik niet beter mijn best had gedaan.

Heel even heb ik mij proberen aanpassen, maar elke dag op hakken naar school komen kon mijn hallux valgus niet aan en korte rokjes waren helemaal mijn ding niet.

Zo werd ik dat rare, verlegen meisje.

Uiteindelijk na 6 maanden leerde ik mijn klas kennen. Beetje bij beetje werd ik meer aanvaard.

Het motto van deze school was ‘leg de lat hoog’, maar de lat lag echt wel superhoog. In het KSO had ik 2 uurtjes natuurwetenschappen, nu had ik 3 uur chemie en 1 uur fysica. Ik hoorde dingen waar ik nog nooit van gehoord had. Alles was niet voor mij. En omdat ik het ook niet meer gewoon was om te studeren heb ik ook dit jaar opnieuw moeten doen.

Mijn ouders waren heel erg kwaad, dat ik weeral het vijfde middelbaar moest doen, omdat ik volgend hen alles voor een tweede keer zou gezien hebben.

Ik heb het hen met handen en voeten proberen uitleggen dat alles anders was, zelf in Frans en Wiskunde zag ik allemaal andere dingen. Ze hielden er geen rekening mee dat het van het tweede middelbaar geleden was dat ik nog eens chemie, fysica en biologie gezien had.

Er is veel ruzie geweest die periode.

De tweede keer het vijfde middelbaar in TSO ging iets beter.  Al had ik er soms wel moeite mee dat mijn klasgenoten allemaal 2 jaar jonger waren. Ik heb dat dan maar opgelost door mij aan te passen aan hun niveau, wat niet zo moeilijk was.

In de klas dat ik nu zat had ik mijn beste vriendinnetje gevonden, Louise. Louise heeft een grote mond, zegt alles wat ze denkt en had op het einde van het jaar serieus wat nota’s en strafstudies bijeen geraapt. Maar Louise was ook ontzettend slim. Als zij vergeten studeren had voor een toets, kon zij in de les daarvoor de leerstof eens lezen en dan nog een 10 halen. Ik was daar heel jaloers op. Door haar kreeg ik ook de motivatie om door te zetten en veel te leren. Dankzij haar heb ik die laatste 2 jaren mijn beste rapporten ooit gehad. Ik moest er wel veel voor werken en had dan nog maar in de 70, Louise had 80 zonder veel moeite.

In het zesde middelbaar zat ik dan weer even in een dipje, ik zag op Facebook vrienden waarmee ik ooit in de klas had gezeten, statussen zetten over hun examens in het hoger en over hoe ze bijna afgestudeerd waren. Ik vond mijzelf een sukkel, ik zat nog maar in het zesde middelbaar maar mijn leeftijdsgenoten waren al bijna afgestudeerd. Ik had even genoeg van school. Ik deed zo mijn best om uiteindelijk rond de 70 te hangen. Ik kon werken zoveel ik wou, 80 dat haalde ik gewoon niet.

Enkele weken voor de laatste examens was ik zo moe, ik had zoveel gewerkt en er bijna niets voor in de plaats gekregen. Bij een, voor mij, goed rapport kreeg ik thuis altijd de reactie “’t Zal wel nekeer tijd worden zeker?!”

Ik vond dat ik thuis niet genoeg steun kreeg en dat mijn vele werk niet geapprecieerd werd.

Ik ben dan 2 weken thuis gebleven van school, ik moest rusten en vond dat alles wat ik deed nutteloos was.

Van school uit hebben ze mij die periode enorm goed geholpen, ze verstonden dat ik het moeilijk had. Ze hebben mij terug de moed gegeven om er in te vliegen. Ik was er terug klaar voor. En ik ben de school er mijn hele leven dankbaar voor dat ik dankzij hen niet heb opgegeven. Zonder hen had ik de school opgegeven en had ik nooit mijn diploma van het secundair gehaald.

De proclamatie was de gelukkigste dag van mijn leven, mijn harde werk werd eindelijk beloond. Al was mijn examenrapport niet zo goed. Het belangrijkste was dat ik weg was van het middelbaar en nu eindelijk ook in het echte studentenleven kon stappen.   

05-02-2015 om 18:06 geschreven door Non-Fiction  

Deze 3 jaren waren tot nu toe de beste jaren van mijn leven. Omdat ik architecte wou worden later ben ik vanaf het derde middelbaar naar een kunstschool gegaan. Op deze school leerde ik mezelf kennen. Ik was niet meer verlegen, ik durfde nu opkomen voor mezelf, werd af en toe uit de klas gezet omdat ik te veel te vertellen had en heb verschillende keren na schooltijd de koer en gangen mogen vegen. Ik had die periode plots ook veel vrienden, wat ik niet gewoon was. Ik werd de grappenmaker van de groep. Bleek nu dat ik eigenlijk niet op mijn mama leek van karakter, want zij was ook verlegen, maar dat ik meer weg heb van mijn papa, hij is ook een echte grappenmaker.

Omdat ik niet kon omgaan met de vrijheid op deze school en ik de praktijklessen niet kon combineren met de theorielessen ben ik niet door het vijfde middelbaar geraakt. Ik vond het te veel werk waardoor ik eigenlijk bijna niets meer deed voor school.

In dat vijfde jaar heb ik ook een grote tegenslag gehad. Mijn mémé was toen onverwachts gestorven. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Dan had ik het zelf ook een beetje opgegeven.

De praktijkexamens heb ik niet meegedaan en ik was bijna voor alle andere vakken gebuisd.

Mijn mama was heel kwaad en heeft mij naar een andere school gestuurd.

05-02-2015 om 18:06 geschreven door Non-Fiction  

Ik was altijd een kind dat graag naar school ging, tot ik in het middelbaar terecht kwam. Ik vond het een grote aanpassing. In het lager kom je nog met iedereen overeen, vanaf het middelbaar heb je dan de 2 grote groepen. Je hebt de ‘seuten en de nerds’ met daarboven het ‘populaire’ groepje.

Het zal niet moeilijk te raden zijn dat ik bij de seuten behoorde. Al deed ik er wel alles aan om bij de populaire meisjes te horen. Maar uw best doen is niet altijd genoeg.

Deze twee jaren waren best wel moeilijk. Plots had ik elke dag 6 verschillende leerkrachten gezien die ik allemaal moet aanspreken met meneer of mevrouw. Wat was er mis met juf en meester?

Ik kreeg elke dag hopen huiswerk mee naar huis en de toetsenweek werd vervangen door examens.

In het lager was het nog voldoende om de vragen die ik in de klas had opgelost vanbuiten te leren want diezelfde vragen kwamen ook op de grote toets. Nu moest ik de vragen van in de klas kunnen toepassen op een andere vraag dat op het examen gesteld werd.

Een van de grootste aanpassingen voor mij was dat ik nu al mijn boeken moest meedoen naar huis. Ik had nu geen schoolbank meer waar ik mijn boeken in kon steken. Het gevolg hiervan dat we allemaal kennen: EEN VEEL TE GROTE EN ZWARE BOEKENTAS.

We lachen allemaal met de eerstejaars en hun grote boekentassen, maar we zijn allemaal zo geweest !

Ik was dus een heel verlegen seutje, ik werd gepest, maar op die momenten had ik dat niet door. Ik was al blij als de ‘populaire’ meisjes tegen mij spraken dus had ik niet door dat ze eigenlijk met mij lachten. Ik denk dat ik redelijk naïef was.  

Ik was een voorbeeldige leerlinge, mijn huiswerk was altijd op tijd af (behalve mijn boekbesprekingen, daar had ik een hekel aan), haalde goede punten, babbelde niet tijdens de lessen, … Bijna een echte seut eigenlijk. 

05-02-2015 om 18:04 geschreven door Non-Fiction  

Alles gebeurt tegenwoordig via computer en smartphones. Facebook, Instagram, Twitter, …

Alles wordt online gezet. Dus waarom zou ik daar dan ook niet aan meedoen?

Ik ben een meeloper.

Vanaf dat ik kon schrijven heb ik een dagboek gehad, de hele lagere schoolperiode kwamen daar enkel korte verhalen in als;

“Liefste dagboek,

Vandaag ben ik naar school geweest, het was heel leuk.”

Of de zin die bij elk lagere schoolkind op bijna elke pagina tevoorschijn kwam:

“liefste dagboek,

Ik ben verliefd op (…) , maar hij weet het niet, ik durf het hem niet zeggen”

Vaak stonden hier ook nog de nodige schrijffouten bij.

Tot op vandaag heb ik nog steeds een dagboek, ook al ben ik 20 jaar. Op een dagboek bijhouden staat echt geen leeftijd hoor. Een dagboek is belangrijk voor mij. Ik ben niet iemand die zomaar kan vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Ik kan niet zeggen hoe ik mij voel. Mijn gevoelens kan ik enkel schrijven en zelf dat lukt dan nog niet altijd. Maar als ik niet schrijf, krop ik ze op, tot grote frustratie van mijn omgeving en mezelf.

Tenzij iemand mijn dagboek leest is er niemand die weet hoe ik mij voel. Dus niemand die mij kan helpen of steunen.

Waarom schakel ik nu over van een papieren dagboek naar een online dagboek?

Als eerste wil ik jullie graag vervelen met mijn leven.

Ten tweede geeft een online dagboek soms advies, wat een papieren dagboek niet kan.  

Met dat advies geven, bedoel ik jullie. Jullie mogen altijd een berichtje nalaten als jullie daar zin in hebben. Dan heb ik eindelijk eens een dagboek dat ook eens iets naar mij schrijft.

De eerste verhalen die volgen gaan over het verleden, een verhaal begint altijd bij het begin.

Mijn geboorte, peutertijd, kleutertijd en lagere schooltijd sla ik alvast over. Zoals bijna elk kind zijn dit de jaren zonder zorgen. Ik spoel direct door naar het middelbaar. 

05-02-2015 om 18:03 geschreven door Non-Fiction  

Naam: Juliette

Leeftijd: 20 jaar

Geslacht: vrouw

Geboorteplaats: Gent

Opleiding: Logopedie, Artevelde

Huisdieren: 9 katten, 2 honden, 1 vogel

Burgerlijke staat: 2 jaar samen met Lars

05-02-2015 om 18:02 geschreven door Non-Fiction