Wanneer we ter bestemming komen stellen we vast dat de kerstman met zijn laddertje er nog steeds niet in geslaagd is het huis binnen te geraken. Voor ons schept dit geen probleem, we zijn zo binnen en het lossen van de wagen kan beginnen. De fles en de koekjes die de huiseigenaar voor ons klaarzette blijven nog even onaangeroerd tot alles zijn plaats gevonden heeft. En dan een drink op de gezondheid van de eigenaars terwijl we nagenieten van ons vorige verblijf bij het lezen van het verslag dat in het boek met het huishoudelijk reglement en inlichtingen steekt. Het middageten nemen we wat later als normaal en besluiten daarna om toch nog even een tochtje te maken. Wat we precies met het alarm mispeuterden weten we niet maar we zijn pas honderd meter ver als reeds controle opdaagt. Van stipte huisbewaarders gesproken ! Bereidwillig leggen ze ons de werking van het systeem uit en kunnen we opgelucht ons avondtochtje hervatten. Een snijdende oostendwind blaast ons in het gezicht en we zijn blij wanneer we na een goed uurtje bij de warme kachel kunnen aanzitten en plannen maken voor de tocht van morgen.
Bij het opstaan wijst de termometer -12°C aan maar een stralende zon belooft een mooie dag en lokt ons naar buiten. Blauwe rechthoekjes wijzen ons de weg. De ravel, die we voor een poosje volgen, ligt bedekt met een laagje sneeuw dat kraakt onder ons voeten. Weldra lopen we door het bos, vrijwel vlak zonder enige beklimming of afdaling. In de diepte links stroomt de Rau de Nouéé. Rechts een helling. Even voorbij Marifontaine ( 290 m ) moeten we die helling op en begint het klimwerk. Een smal pad brengt ons op 360 m. Tijd om een ouderwetse zwarte belga tussen de tanden te stoppen en van een dampend kopje heerlijke koffie te genieten. Dat we niet de enige bosbezoekers zijn bewijzen de vele wildsporen die zich duidelijk in de sneeuw aftekenen. Af en toe kunnen we ons even opwarmen aan de zonnestralen die door de kale bomen priemen en het bezorgt ons een deugddoend gevoel. Eenzelfde gevoel krijgen we bij het aperitiefje ( dat we binnen de grenzen houden ) bij onze thuiskomst. Na de siësta blijven we niet binnen de grenzen want we trekken naar de Carrefour in Fumay net over de grens waar we net een dag te vroeg zijn om er van superaanbiedingen te kunnen genieten. Bij onze terugkeer in Oignies stellen we vast dat we in Delhaize ( bij Jeannine ) evengoed gediend worden. We zullen haar in de komende dagen nog meermaals met een bezoek en een bestelling vereren.
Iets minder koud ( -7° C ) deze morgen maar geen zon. We gaan op zoek naar een aanduiding voor de wandeling " La Folie ". Die vinden we bij de kerk van Oignies. We krijgen een klim onder de schoenen geschoven tot we in het bos de la Fontaine, op een hoogte van 350 meter komen. Het voelt zalig nu even vlak te lopen en de rode rechthoekjes raden ons de hele tijd aan alle zijwegen te negeren. Bij een open ruimte maken we een kwartdraai rechts en komen tussen weiden uiteindelijk bij de kerk van Le Mesnil ( 140 inwoners ). We gaan er binnen in het café-épicerie, het enige café dat het dorpje rijk is. Het winkeltje is piepklein en het café al niet veel groter. ( vier tafeltjes met enkele stoelen ). De filterkoffie smaakt er heerlijk en verwarmend maar voor het traditioneel bijhorend koekje moeten we zelf zorgen.En dan dalen we af naar de Rau de Delûve waar we de keuze krijgen ofwel rechtstreeks naar Oignies te trekken ( 3 km ) of dit langs La Folie ( (5,5 km ) te doen. We opteren voor het laatste. Tot aan la Folie gaat het vlot en uitstekend maar eens hier voorbij komt een forse klim tot op een vlak plateau. We lopen er een tijdje op de Belgisch-Franse grens. Boven op de vlakte krijgen we het gezelschap van lopend water afkomstig van een dichbij gelegen bron dat steeds maar onze weg blijft volgen en ons noodzaakt links en rechts te laveren willen we de voeten droog houden. We trekken door een kapvlakte waar de aanplanting van jonge sparren voor een nieuw bos moet zorgen. Op sommige plaatsen is het water blijven staan en vormt er spiegelgladde plassen.Als daar dan nog takken van gerooide bomen komen op te liggen is de afdaling naar de vallei een moeilijke opdracht. En dan volgt een eindeloze tocht door het bos vooraleer we bij de eerste huizen van Oignies komen. Later dan voorzien bereiken we onze verblijfplaats maar het konnijntje dat ons in de pot zit optewachten zal er des beter smaken.
Naast de TEC-bus die dagelijks in Oignies enkel 's morgens de kinderen voor de school komt ophalen en ze 's avonds terug brengt loopt er wekelijks slechts één bus en dit op woensdagvoormiddag. Hiermee bereiken we Olloy-sur-Viroin. Bij de kerk vinden we vrij gemakkelijk het groene ruitje dat we voor het eerste deel van deze tocht moeten volgen. Er staat geen wind maar het is merkelijk kouder dan gisteren. We volgen een brede straat die ons door een nieuwgebouwde wijk naar het bos voert. We vieren vandaag het feest van de drie koningen die geleid werden door een ster. Wij daarentegen volgen miljoenen sterretjes die glinsteren op de door de zon beschenen sneeuw. Voor het eerst in de vier dagen die we hier door de bossen trekken ontmoeten we iemand, een man die het afgehakte hout aan het verzamelen is. We verlaten het groene parcours en gaan op zoek naar het gele rechthoeken traject. De Rau de l'Haireu volgt ons geruime tijd aan onze linkerzijde en wanneer we die uiteindelijk moeten dwarsen ligt er gelukkiglijk een bruggetje ( foto ) Bij het uitkomen van een bocht staat een hert midden op de weg, maar zodra hij ons in de gaten krijgt neemt hij vliegensvlug het hazen (herten)pad.. Op het gele parcours ( tocht Les Taillettes ) dat we verleden jaar onder een dik pak sneeuw volledig bewandelden vinden we geen enkel herkenningspunt terug en lijkt de terugweg ons eindeloos. We zijn gelukkig wanneer eindelijk het voetbalveld van Oignies opdoemt want we weten het einddoel binnen bereik. Het middagmaal wordt andermaal met enige vertraging genomen.
Vandaag nemen we een rustdag. Kwestie van de beenspieren wat rust te gunnen. Uitslapen, ontbijten en wat lektuur ter hand nemen helpen ons de voormiddag door te brengen. De namiddag brengt ons met de wagen naar Couvin, de stad die aan de oorsprong lag van de ijzerindustrie in ons land. Vandaag de dag blijven enkel nog de ruïnes van enkele metaalverwerkende bedrijven over. We parkeren op de Place Piron die gedeeltelijk in een winterlandschap herschapen is en maken een wandelingetje door de oude binnenstad. Wanneer we over het zwarte water trekken houden een tiental eendjes een snelheidskoers onder de brug. In de rue de Falaise wippen we even de Dienst voor Toerisme binnen. Op onze vraag wat er te bezoeken valt krijgen we als antwoord dat na het voorbije verlof alles gesloten is. Er zit ons dus niets anders op dan onszelf op een koffie met gebakje te trakteren en daarna naar Oignies terug te keren.
Geen spectaculaire lage temperaturen maar wel een ijzig koude oostenwind met een gevoelstemperatuur van -10°C was de aangekondigde verwachting voor vandaag daaraan was lichte sneeuwval gekoppeld. Frank Deboosere gaf de raad vandaag binnen te blijven. Maar wat doe je als dit je laatste vakantiedag is ? Er op uit trekken natuurlijk. We zoeken in de omgeving van de kerk van Nismes naar een parkeerplaats en naar het blauwe rechthoekje dat ons de weg voor de wandeling " Le Mousti " moet wijzen. Even voorbij de Dienst voor Toerisme worden we de hoogte ingestuurd. We krijgen een zicht op de restanten van een feodaal kasteel ( foto 1 ) en moeten daarna naar beneden. De besneeuwde rolstenen maken het afdalen tot een voorzichtige onderneming ( foto 2 ) . Bij het bereiken van het bos krijgen we het gezelschap van l'Eau Noire ( foto 3 ) van het GR125-pad en van de Compostella-pelgrimsroute. We verlaten het water en laten de brug die naar het centrum van Pétigny leidt links liggen en nemen de richting " Grottes de Neptune ". Wanneer we weer eens het bos intrekken verlaar het GR-pad ons. Een affiche in verband met een jachtgebeuren en een twaalftal geparkeerde wagens doen ons even panikeren.De jagers in het bosjachthuis stellen ons echter gerust. We kunnen probleemloos onze weg door het bos vervolgen. Wanneer we terug het gezelschap van de GR125 krijgen is het tijd om in de rugzak te duiken op zoek naar eten. ( foto 4 ) want een boterhammetje kunnen we best verteren ( foto 5 ); Tegen een boom vinden we twee achtergelaten vuurwapens, gelukkig zijn ze uit plastiek. ( foto 6 ). De weg draait rond een drietal grote natuurlijke kuilen, dolines of abannets genoemd die in België uitsluitend in de Viroinstreek voorkomen. Gelukkig heeft men de steile afdaling van een leuning voorzien zodat we veilig langs de besneeuwde trap en langs de toren van het kasteel de asfaltweg bereiken ( foto 7 ). Met onze besneeuwde schoenen gaan we in " Café du Barrage " ( Relais des Marcheurs ) , dicht bij de kerk van Nismes, de vloer bevuilen maar onszelf eveneens op een warme wijn trakteren vooraleer naar Oignies te trekken.
Wanneer we vrijdagavond op het nieuws de reporter tot aan de knieën in het water zagen staan in het centrum van Olloy sur Viroin, stelden we wel vragen in verband met de geplande vakantieweek in het Viroindal. We rijden op zondagmiddag door Olloy en moeten wegens werkzaamheden met brandweerwagens een ommetje maken om veilig de weg naar Oignies en Thierache te bereiken.
Het is een prachtdag en dus nemen we ruim de tijd om te wagen te lossen en te genieten van het sprankelend glaasje dat de eigenaar voor ons had klaargezet . Op uw gezondheid !
Het zou zonde zijn bij dergelijk weer binnen te blijven en dus trekken we de wandelschoenen aan. In het centrum kiezen we voor het blauwe ruitje, maar een onoplettendheid doet ons het volgende ruitje over het hoofd zien zodat we op ons passen moeten terugkeren en het juiste spoor zoeken.Het wordt klimmen langs een smal graspad en weldra zijn we bijna op de hoogte van de kerktoren. Het pad leidt ons naar het bos maar de invallende duisternis doet ons de tocht stopzetten en onze verblijfplaats op te zoeken. De straatverlichting slaat aan wanneer we ' thuis ' komen.
