Zij hadden de tafel af vijftig jaar
niet meer afgeruimd, een man en een vrouw,
en bleven levenslang samen,

omringd door eierdopjes, koffiekopjes,
portretten van oude beminden
wier namen zij vergeten waren.

Zij spelden al vijftig jaar, dag in dag uit,
de krant van dezelfde dag,
een man en een vrouw,

om de wereld eindelijk stil te doen staan:
jong en fleurig
om een ijzersterke as.

Maar op de tafel werd alles oud.
Zelfs hun messen en hun vorken.
Alleen zij niet, die man en die vrouw.

Geen twee woonden intiemer samen
dan die twee, stikkend in hun rommel,
twistend om de laatste lucht.

Zo werden zij ten slotte gevonden:
bleek, jong, met wijd open monden,
nog hevig snakkend naar elkaar.

23-03-2008 om 10:17 geschreven door Nietje  

Ik ben ik
Ik ben niet volmaakt
Ik ben niet perfect
Maar zo ben ik
Ik weet wie ik ben
Ik weet wat ik wil
Soms ben ik erg druk
Soms weer heel stil
Om mij te leren kennen
Moet je dit leren
Ik ben ik
Zo moet je me maar accepteren

23-03-2008 om 09:44 geschreven door Nietje