Hier zit ik dan..
te denken aan ons kleine wonder dat nu een mooie ster is.
er gaat echt geen dag voorbij of ik heb aan ons ukkie'tje gedacht..
zo'n 5 maand geleden kregen wij te horen dat we weldra een klein wondertje mochten omarmen in ons warme gezinnetje. geheel onverwachts want we hadden het echt niet zien aankomen.
De zwangerschapsbehandelingen werden al een tijdje stopgezet , de medicatie en ondersteuning nam ik ook niet meer. Eigenlijk waren we nu net iets minder gefocust bezig met onze kinderwens dan al die tijd ervoor. Waarschijnlijk omdat we net een heftige periode achter de rug hadden , papa en mama verloren , getrouwd , verhuisd zijn drukke tijden geweest.
En jawel toen plots zo'n ontzettend goed nieuws.. Dat hadden we toch effe niet verwacht.
hoe trots kan iemand zijn he. Na 7jaar proberen ging onze kinderwens in vervulling.
We konden het wel van de daken schreeuwen hoe gelukkig wij ons voelde.
Wauuw wat een gevoel alsof ik leefde op een grote wolk.
Ik was zo ontzettend fier dat wij mama en papa mochten worden..dat ik ook geen moment kon wachten om iedereen het blijde nieuws te vertellen.
stiekem begon ik al allerlei leuke dingen te bedenken om het aan de belangrijkste personen in onze omgeving te vertellen. Maar ik had echt het geduld er niet voor. Ja hoe zou ook komen he. Eindelijk was het zover en dan nog moeten wachten om het te vertellen ?? Nee hoor dat kon ik niet. Zelfs een meter en peter hadden we al. Het ging zo ontzettend snel !
Iedereen was zo blij toen we het blijde nieuws vertelde..vooral de kids van mijn zus waren onwijs gelukkig dat ze een neefje of nichtje bij kregen in de familie. ze keken er al zo lang naar uit. Telkens ik ze zie vragen ze erachter :)
maar zoals ik al vaker heb gezien staat geluk en verdriet vaak heel dicht bij elkaar en dat was deze keer echt niet anders.
Ik stond enkele dagen later op met buikpijn en bloedverlies. Paniek sloeg hier direct toe.
Ik belde de verloskundige om te vragen of dit normaal was maar blijkbaar kan dit in het begin van de zwangerschap vaak voorkomen. Toch was ik niet gerust en belde naar een andere verloskundige die rade me dan weer aan rustig te blijven en ff te gaan liggen.
De buikpijn zette nog meer aan. Dit kon toch niet normaal zijn ?
Uiteindelijk werd het zo hevig dat mijn man besloot de ambulance te bellen. Ik panikeerde want ik had hier echt geen goed gevoel bij.
Eens aangekomen op de spoed dienst werd mijn grootste angst bevestigd.
Wij hadden een miskraam , ons ukkie had het niet gehaald.
Tranen heb ik gelaten , wij waren kapot van verdriet.
Ons geluk sloeg om in een grote storm van angst en verdriet.
Tranen hebben dagen..zelfs weken over onze wangen gerold. Wat een intens verdriet.
De vraag waarom ? die bleef onbeantwoord. Ik kon het maar niet begrijpen..
Ik ben zo boos geweest op mezelf al kon ik er helemaal niets aan doen.
Maar had steeds het gevoel dat mijn lichaam zen best niet genoeg had gedaan.
Dat het mijn lichaam zijn schuld was dat dit gebeurde.
Ik zat er echt helemaal door.
Het gevoel dat op die moment door ons heen ging valt met geen pen te beschrijven.
het was hard echt enorm hard. Ik had geen tranen maar ook geen woorden meer over.
Mijn man heeft zich echt sterk moeten houden.. Hij probeerde mijn verdriet te verlichten door dat van hem zelf opzij te schuiven.
Ben trots op hem dat hij er zo bijzonder mee om ging ondanks alles was het voor hem ook een hele wereld die instorte.
iedereen wenste ons sterkte en veel moed in die periode.
maar een miskraam blijft voor vele in de omgeving iets simpel.. een soort taboe zal ik maar zeggen.
het verdriet en de pijn word niet echt erkend. Terwijl wij er zo moeilijk mee om konden leek de omgeving het geen moer te schelen.
ik kreeg heel vaak te horen 'ach het was nog vroeg het moest zo zijn' of 'je word wel weer zwanger'
Ik kreeg zoveel reactie's dat ik er zelfs boos om werd..begrepen ze dan niet dat dit pijn deed ? dat dit een echt kindje is dat wij kwijt waren. een kind dat nog heel klein was maar even groot zou moeten worden als die van hen ?
ook al was het nog een mini wonder het blijft toch ons kindje. Ons klein beebje.
nu 5-6 maand later spreekt er niemand nog over enkel ik en mijn partner.
mijn zus haar jongste dochtertje van 7 heeft een beperking en is het blijkbaar niet vergeten dat er een nichtje of neefje kwam..
telkens ze me ziet neemt ze mijn buik vast en vraagt ze hoe het zou gaan met wondertje die zij (woutertje) noemt.
en hoe 'woutertje' er zou uitgezien hebben.
Wel dat zet me telkens weer aan het denken met tranende ogen.
Ik vraag me heel vaak af hoe ons wondertje eruit zou gezien hebben. blonde haren of toch maar bruin ?
Blauwe ogen of groen ? zou het een lachebekje geweest zijn of eerder serieus ?
op wie zou het meest hebben geleken op mij ? of mijn partner ?
Ik zit met zo ontzettend veel vragen..en heel wat nieuwschierigheid.
een naam hadden we niet echt. maar gaven het de naam wonder.
Het was voor ons zoizo al niet echt makkelijk om zwanger te worden en voor ons kwam het als een wonder.
Ik had dan ook al een mooi gedichtje voor de geboorte kaartjes.
'Hoe welkom kan een kindje zijn,
Ogen als sterretjes..haartjes als satijn.
Je bent nog zo klein en nu al heel bijzonder.
We geven je wel een naam maar eigenlijk heet je 'WONDER'
Mooi he ? zelfs dat had ik al klaar. Nooit gedacht dat dit geluk zo zo eindigen.
Na een heftige periode probeer ik er nu mee om te gaan. Het is echt niet makkelijk maar we moeten er door toch ?
Ik ben nu in behandeling bij een psycholoog die me helpt om te rouwen en om te gaan met dit gebeuren.
Overal in mijn omgeving zie ik baby's , mama's in wording het was een diepgewortelde pijn.
En daar werk ik momenteel aan. Ik probeer het een mooi plekje te geven in mijn hart.
Al zal het voor altijd een deel van ons zijn. een deel van ons leven en een deel van ons hart.
De eerste echo staat hier in huis met een kaarsje bij. En draag een ketting met een hangertje aan ter ere van ons wondertje.
Vergeten zullen we dit nooit !
Ik heb zo onwijs veel vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen.
Maar ik weet wel 1 ding..
Hoe onbeantwoord mijn vragen zullen blijven. De liefde tussen moeder/vader en kind is voor ALTIJD.
Nu jullie hier toch zijn wil ik jullie graag wat meer vertellen over mezelf. een blog word net dat ietsje persoonlijker als je weet wie er schrijft en waarom nou juist. Ik ben Stefanie bij vele wel beter bekend als Nieke.
Ben 26j en woon in het mooie en erg gezellige Antwerpen en ben al 8 jaar samen en 2 jaar gehuwd met de man van mijn dromen.
En als ik zeg de man van mijn dromen dan is hij dat ook echt.
Hij is erg knap,lief,attent,bezorgd en respectvol. Eentje als hem ben ik nog nooit tegengekomen.
Wat er ook mag gebeuren hij steunt mij door dik en dun en heeft dit altijd al gedaan.
In mijn korte leven ben ik best al heel wat geconfronteerd geweest met heel wat hindernissen.
Je kan het eigenlijk wat vergelijken met een rollercoaster.
Soms ging ik duizelingwekkend snel de hoogte in en op de andere moment weer even snel naar beneden tot ik met beide voeten weer op de grond stond.
Ik heb heel wat klappen van de zweep moeten opvangen en dat zorgde er voor dat ik te maken kreeg met angstaanvallen.
Daarom wilde ik graag beginnen bloggen om mijn gevoelens van me af te schrijven.
Wat je hier op mijn plekje vooral zal kunnen lezen is het volgende.
*Leven met angst
*Onze kinderwens en babyavontuur
*Rouwverwerking
*Ervaringen
*Mijn verhalen
*Informatie
*Leuke dingen
Wat ik hiermee wil bereiken ?
Ik wilde graag een plekje creëren waar ik mijn verhalen en ervaringen kwijt kon.
zoals een plekje waar mensen iets aan kunnen hebben , waar ze informatie kunnen opdoen ,
Ervaringen kunnen lezen of zelf een babbeltje kunnen slaan..
En vooral kunnen voelen dat ze er niet alleen voor staan.
Ik ervaar zelf vaak hoe moeilijk het is om ervaringen of info en vooral erkenning te vinden op het internet of in mijn omgeving.
En ik wil hiermee graag bij dragen aan de mensheid uit de hoop dat er iemand iets aan kan hebben.
Maar even goed zal ik hier ook praten over leuke dingen,evenementen , de laatste nieuwtjes , tips en tricks etc..
We gaan er gewoon een fijne boel van maken !
Als je ook maar enige vragen of suggestie's hebt mag je mij altijd contacteren via het contactformulier dat op mijn blogpagina staat.
of je mag altijd reageren bij reactie's.
Ik stuur altijd een berichtje terug.
Alvast bedankt !
Veel liefs ,
stefanie
