Het is nu één jaar geleden dat onze Nikkel ziek werd.
Op zondag 30/11/2008 zag Marleen voor het eerst verdachte klieren. Op zondag 14/12/2008 werd er bij Nicolas een klier weggenomen. Toen viel de diagnose: Non Hodgkin Lymfoom! Op dinsdag 16/12/2008 zaten we voor de eerste keer in Leuven en vanaf toen begon de mallemolen.
De eerste week behandeling met cortisone, zijn eerste intraveneuse chemotherapie (kerstavond), voor de eerste keer terug naar huis komen (07/01/2009), de kerstpakjes aan de poort, de mopjes op de blog, de bezoekjes in het ziekenhuis en aan huis, de ontelbare reacties,het contact met STVV, de misselijkheid, het opzwellen, het haarverlies, de revalidatiemomenten met Dimitri, het skiën in Landgraaf, de eerste keer terug tennissen in Runkst, de eerste keer terug meevoetballen bij STVV, Bednet en thuisonderwijs, de zomervakantie, terug naar school, terug trainen en competitie spelen, stil zijn en wenen, maar ook lachen en plezier hebben, er alleen voor staan en hulpeloos zijn, maar ook enorme steun voelen en geholpen worden, twijfelen of het ooit nog goed komt, maar ook zien dat het goed gaat en dat alles in orde zal komen Zo veel herinneringen, zo veel emoties. Zo veel onvergetelijke momenten van diep verdriet, maar ook van echte vreugde.
Gedurende een jaar hebben we geprobeerd om al deze zaken eerlijk neer te schrijven. Gedeeltelijk voor ons zelf, gedeeltelijk voor onze omgeving, maar ook gedeeltelijk voor Nicolas zelf, zodat hij dit later -als alles voorbij, en misschien ook voor een deel vergeten is- nog eens zou kunnen nalezen. Nooit hadden we kunnen denken wat een impact deze blog zou hebben op ons leven. We gaven een beetje privacy op, maar kregen daar zoveel meer voor in de plaats! Maar nu is het tijd om er mee op te houden. Na een jaar lijkt alles min of meer in zijn plooi te vallen. Natuurlijk is het verhaal nog niet af. Nicolas moet nog een heel jaar behandeling krijgen en daarna zal er nog een lange opvolgperiode zijn. Maar het is goed geweest. Het is tijd om ons wat meer terug te plooien en te stoppen met de blog.
We danken jullie voor alle reacties, voor het meeleven en de steun die we mochten ontvangen. En we hopen dat iedereen die ons het voorbij jaar gesteund heeft via de blog, dit ook zal blijven doen na de blog
De heenrit was niet makkelijk geweest. Door de extreme koude (-14 °C) en de drukte reden we in totaal meer dan 12u op 800 km. Maar de beloning was groot. Eindelijk waren we terug in Lech!
We waren met bompa en vrienden in onze vertrouwde hotel Alpenland, waar we al zoveel jaren naar toe gaan tijdens de kerstperiode. Daar hebben we telkens weer het gevoel van thuiskomen, met vertrouwde mensen in een vertrouwde omgeving. De hotelgasten, maar ook de vaste gasten hadden allemaal met ons meegeleefd en ze waren allemaal blij dat Nicolas, Marleen en ik er terug bij waren.
Nicolas genoot maximaal van elk ogenblik. Hij skiede zo veel als hij kon, ging samen met ons zelfs de moeilijkste afdalingen af, had heel veel plezier tijdens het rodelen en genoot van alle fijne avonden. Hij had maar 1 opmerking. Eén week was veel te kort
Op woensdag 18/11 hadden we rond 16u afgesproken met de heer Dirk Jacobs in het clubhuis van de Runkster tennisclub. Hij is journalist voor het Belang van Limburg en zou een artikeltje wijden aan onze actie voor KOTK tijdens Dwars door Hasselt. (De persverantwoordelijke van het ziekenhuis had dit voor ons geregeld.) Het werd een gezellige babbel, waarbij de gebeurtenissen van de laatste maanden even overlopen werden. Er was ook een fotograaf meegekomen en we moesten met zijn allen poseren op het tennisveld. Helaas waren Roger, Peter en Dimitri belet, zodat ze niet mee op de foto konden. Toen het interview gedaan was, vroegen we wanneer het artikel zou verschijnen. Zijn antwoord was heel eenvoudig: We zijn een dagblad. Dus morgen.
De hele week verliep voor Nicolas redelijk rustig. Hij bleef er nog steeds wat bleekjes uitzien en hij was ook nog wat vlugger vermoeid, maar zijn eetlust was toch terug normaal. Overdag ging hij gewoon naar school en s avonds bracht Vokke hem trouw naar de voetbaltraining. Maar daar zag je wel aan hem dat de laatste chemotherapie hem conditioneel toch weer een serieuze stap terug had gezet.
Zaterdag 21/11 was het een speciale dag voor onze Nikkel. Eerst had hij met de U12 een match tegen Gent, daarna was er een activiteitendag gepland voor zijn ploeg, en s avonds zouden ze allemaal naar de 1e ploeg van STVV tegen Cercle Brugge gaan zien.
Marleen en ik waren maar juist op tijd in Sint Truiden aangekomen. De wedstrijd tegen de U12 van Gent werd net op gang gefloten. Het werd een memorabele wedstrijd! Niet omwillen van het geleverde spel, ook niet omwille van de uitslag (eindstand: 1-1), wel omdat Nicolas zijn eerste goal van het seizoen maakte! De eerste sinds hij ziek werd! Hij kopte een voorzet van op links netjes voorbij de keeper van Gent. De ontlading die er dan volgde zal ik niet snel vergeten. Natuurlijk was Nicolas zelf heel gelukkig en natuurlijk waren zijn ploegmaten ook heel blij, maar wat mij het meest opviel was de extreme vreugde-uitbarsting bij de supporters langs het veld. Iedereen die ook maar een beetje op de hoogte was van de voorgeschiedenis van Nicolas riep zijn vreugde uit over dit doelpunt. Na de match werd hij dan ook uitgebreid gefeliciteerd.
Na de wedstrijd reden de spelers en begeleiders naar Hasselt om te gaan bowlen en muurklimmen. Daarna waren ze allemaal uitgenodigd in de kebabzaak van de ouders van Berkay in Houthalen, waar ze getrakteerd werden op een kebab naar keuze. En van daaruit reden ze weer terug naar St. Truiden voor de wedstrijd van de eerste ploeg. Gelukkig voor STVV werd de ban daar ook gebroken en behaalde de 1e ploeg voor het eerst sinds lang terug een punt. Na de wedstrijd reed een oververmoeide, maar gelukkige Nicolas met mij terug mee naar huis.
Sinds het interview keken we alle dagen in de krant om te zien of ons artikel er zou instaan. We begonnen de hoop al een beetje op te geven, tot Marleen op donderdagochtend 26/11/2009 (1 week na het interview) met de krant naar boven kwam. Op het eerste blad stond er een prachtige foto van onze Nic! In het regionale nieuws stond het eigenlijke artikel over onze actie. Het was een groot en mooi artikel, met daarbij een grote foto van de aanwezige organisatoren. We hadden gehoopt om via een klein berichtje in de krant ons eindresultaat te kunnen meedelen aan alle mensen die op een of andere mannier hadden bijgedragen tot onze actie. Maar dit was veel meer dan we verwacht hadden. Natuurlijk kwamen er heel veel positieve reacties op dit artikel. We werden overal gefeliciteerd, niet alleen door vrienden en betrokkenen bij de actie, maar ook door bekenden, patiënten en zelfs door onbekenden.
Zaterdagochtend 28/11 moest Nicolas al om 8u met de bus naar Mechelen, want om 10u30 begon de wedstrijd. Marleen en ik gingen rond 9u15 Vokke uithalen om samen met de wagen naar het jeugdcomplex van KV Mechelen te rijden. Nicolas deed zijn best, maar je zag dat hij het moeilijk had. De chemotherapie zorgde voor bloedarmoede, hij liep weer wat houterig en daarbij was hij ook nog verkouden geworden. Op een bepaald ogenblik kreeg hij toch vrije baan naar de goal, maar werd hij nog ingehaald door een verdediger. Toen ik hem na de match vroeg waarom hij die kans niet afgewerkt had, antwoordde hij heel rustig: Ik was niet snel genoeg vandaag.
Zaterdagavond was de mosselavond ten voordele van de jeugdwerking van de Runkster Tennisclub. Er waren 200 eters ingeschreven! Nicolas speelde de hele avond met zijn vriendjes. Stephanie zat met een paar meisjes te praten en Michael hielp zelfs bij het opdienen. Marleen hielp, als bestuurslid, mee in de keuken. Ik had een beetje helpen opbouwen en afbreken, maar tussenin, tijdens het eten zelf, kon ik gewoon genieten van mijn mosselen. Rond 23u was het de hoogste tijd om met de kinderen naar huis te vertrekken. Marleen bleef nog wat opruimen. Ze kwam een uurtje later thuis, maar ze had ook nog slecht nieuws. Patje (een van de helpers) had zijn schouder ontwricht en was naar het ziekenhuis gebracht om daar, onder narcose, zijn schouder weer in de kom te laten brengen.
Zondagochtend had Michael eerst voetbalwedstrijd in Landen. Van daar reden we naar de parochiezaal in Rapertingen om ja hoor!- mosselen te gaan eten ten voordele van voetbalclub Torpedo. (We aten deze keer geen mosselen meer, maar videe of stoofvlees.) Toen dat gedaan was moesten we naar Houthalen rijden voor een turnwedstrijd van Stephanie. Zij had daar een interlandcompetitie en behaalde de bronzen medaille! Na deze wedstrijd reden we zo snel als mogelijk weer naar huis, omdat ik beloofd had om rond 19u Roger en Peter uit te halen om samen naar Sint Truiden te rijden voor de topper: STVV Standard. Meester Dimitri zou er, als rasechte Standardsupporter, ook zijn. Nicolas wilde natuurlijk niet thuisblijven, ondanks het feit dat hij nog grieperig was. (Hij had als jeugdspeler zijn inkom gratis gekregen.) De wedstrijd was matig, maar STVV won verdiend! Vooral Nicolas was daar zeer blij mee, want zo kon hij meester Dimitri nog een tijdje plagen!
Ik had de week voordien van een lieve patiënte een parkeerkaart gekregen, om met de wagen tot aan het stadium te rijden en daar te parkeren. Een ongelooflijk praktisch en waardevol cadeau! Maar helemaal gerust waren we er toch niet in Er werd in de auto op weg naar daar zelfs wat met mij gelachen, in de zin van: Je zal wel zien dat het een oude vervallen parkeerkaart is!... Tot onze grote vreugde mochten we overal doorrijden en kregen we op de parking zelfs de eerste en beste plaats toegewezen, omdat mijn patiënte onze komst aangekondigd had. Super! Op die mannier was het zelfs mogelijk om ook als eerste weer naar huis te kunnen vertrekken en lag onze Nic niet al te laat terug in zijn bed. Want maandagochtend moest hij weer naar school.
De werkweek verliep rustig. Michael en Stephanie hadden hun laatste week les. Volgende week begonnen de examens! Nicolas ging gewoon naar school en naar de voetbaltraining. Maar hij bleef er bleek uit zien, hij bleef vermoeid en hij kreeg regelmatig een stevige hoestbui.
Het weekend van 5 en 6/12/2009 was ik van wacht. Daardoor kon ik niet naar Nic zijn wedstrijd gaan zien. Ze speelden thuis tegen Westerlo, maar Sint Truiden is toch te ver van Hasselt om echt gerust te zijn. Marleen en Vokke zagen een bleke Nicolas in minder goede doen. Hij werd dan ook terecht vervangen door de trainer. Helaas verloren ze ook deze wedstrijd. (Eindstand 0-2.) Daardoor zijn ze nu voorlaatste in de rangschikking
s Namiddags zijn Marleen, Nicolas en ik naar de stad gegaan. (Michael en Stephanie bleven thuis om te studeren.) We wilden in de eerste plaats iets kopen voor Stephanie, want zij verjaarde morgen. Op sinterklaasdag werd ze 14 jaar! Daarnaast werd er voor elk van de drie kinderen ook een klein Sinterklaascadeautje gekocht, zodat ze toch iets in hun schoen konden vinden. (Michael had voor zijn Sinterklaas al een nieuwe koptelefoon gekregen en Stephanie wilde zelf een nieuwe skihelm gaan kiezen, maar pas na de examens.) Voor s avonds brachten we voorgebakken pizzas mee, zodat we snel aan het eten waren.
Ik moest s avonds laat naar het ziekenhuis voor een bevalling. Toen ik terug thuiskwam, was iedereen al naar bed. Daardoor had ik de gelegenheid om voor Sinterklaas te spelen. Ik legde de cadeautjes en het snoep op een kast in de living en ging dan ook naar boven.
Zondagochtend waren de kinderen toch blij met hun sinterklaascadeautjes.
Ik had wat langer mogen slapen, omdat ik s nachts nog 2x naar het ziekenhuis had moeten gaan. Marleen was met Nicolas al vertrokken naar Torpedo om naar Michael zijn voetbalwedstrijd te gaan zien. Toen ik even later ook naar buiten ging, kwam bompa net naar binnen. Hij was 3 weken naar Zuid Afrika geweest en kwam nu even goedendag zeggen. Omdat alleen Stephanie nog thuis was, besloot hij om mee naar Torpedo te gaan. We zagen de ploeg van Michael winnen met 1-6. Nicolas was echter zo verzwakt, dat hij de match niet rechtstaand kon volgen. Al zittend op een stoel langs de zijlijn hield hij het toch vol tot het einde. Maar na de wedstrijd zijn bompa, Nicolas en ik onmiddellijk naar huis gereden, zodat Nic kon gaan liggen. Eten wilde hij niet, gewoon maar stilletjes TV zien. Even later is hij toch in slaap gevallen en hij heeft geslapen tot een stuk in de namiddag.
Zowel Marleen als ik waren niet echt gerust in de evolutie bij onze Nicolas. We bespraken dit toen we gingen slapen. Nic bleef er bleek uit zien, zijn ogen lagen diep in de oogkassen, hij bleef vermoeid en nu wilde hij ook al bijna niet meer eten. We voelden wel geen klieren, maar toch Het deed een beetje denken aan december 2008!... We besloten om morgenochtend naar Dr. Gillis te bellen met de vraag of hij Nicolas nog eens kon onderzoeken. Zowel Marleen als ik kenden een onrustige nacht
Toen ik hem belde, begreep Dr. Gillis onze bezorgdheid en was hij dadelijk akkoord om Nicolas te zien. We mochten om 19u naar zijn raadpleging gaan. Marleen had de trainer van Nicolas verwittigd dat hij niet ging komen trainen en was op tijd met Nic naar de kinderartsenpraktijk gereden. Ik werkte goed door op mijn eigen raadpleging, zodat ik stipt om 19u15 gedaan had. Ik haastte mij naar de praktijk van Dr. Gillis en was net op tijd om met Marleen en Nicolas mee binnen te gaan. Daar viel alles gelukkig heel goed mee! Hij had tekens van een virale infectie, maar geen verdachte bevindingen. Om zeker te zijn werd er toch ook een bloedname en een longfoto met echo van de buik aangevraagd. Al deze onderzoekingen waren normaal! We hadden ons dus voor niets zorgen gemaakt. Er was gelukkig geen enkel tumorteken! Hij mocht naar school, naar de voetbaltraining en Hij mocht ook gaan skiën in het kerstverlof!
De dinsdagochtend zag Nicolas er al wat beter uit. Hij wilde ook terug meer eten. Na de school bracht Vokke hem weer naar de voetbaltraining. Daar kreeg hij (uitzonderlijk) training van trainer Danny Boffin!
De genezing zette zich ook woensdag nog verder door. Hij speelde na de school wat voetbal met Michael, nam een bad, studeerde wat en installeerde zich s avonds voor TV om de championsleague-wedstrijd van Standard tegen AZ te kunnen volgen. Dankzij een kopgoal van keeper Bolat in de laatste minuut van de verlengingen, ging Standard door naar de Euro League!
De rest van de week ging zijn normale gang.
Het weekend was wel bijzonder. Het was het eerste weekend, sinds het voetbalseizoen begon, dat er geen wedstrijden waren. (Zowel Michael als Nicolas hadden geen competitie.) Zo kon ik op zaterdagvoormiddag naar een symposium in het ziekenhuis gaan en konden Marleen en ik op zondagochtend eindelijk nog eens heerlijk uitslapen! Zo konden de kinderen ook beter studeren voor hun examens, want volgende week was nog steeds een examenweek.
Maandagochtend gingen Nicolas en Marleen op controleraadpleging in Gasthuisberg, Leuven. Rond 11u werd ik opgebeld door Nicolas. Alles was OK! Hij was goedgekeurd en mocht van de professor mee op skivakantie gaan! (Alsof hij daar nog van af te houden zou zijn ) Ze kregen ook te horen dat Nicolas op 11 januari terug in Gasthuisberg verwacht werd voor een nieuwe chemokuur. Dit zal dan de 3e kuur zijn van het onderhoudsschema. Daarna zullen er nog 3 volgen (Dus 6 in totaal), en daarna nog 3 maanden met chemopillen alleen. Tegen dan is het ergens januari 2011 en dan zou de behandeling afgesloten worden en begint de opvolging.
Marleen bracht Nicolas van Leuven rechtstreeks naar de school, waar hij dadelijk aan een toets van rekenen mocht beginnen. s Avonds ging Nic gewoon naar de voetbaltraining in STVV. Toen hij daarna terug thuis was, kon hij, samen met Marleen, beginnen te studeren voor zijn volgend examen. Hij heeft nu alle dagen examens tot en met donderdag.
Donderdag was voor Stephanie en Michael al een eerste vakantiedag. Hun examens zaten er al op en hun rapport moest pas op vrijdag afgehaald worden. Nicolas had een laatste examen meetkunde en daarna heeft hij naar een film (Billy Alliot) mogen zien op school. Volgens Nicolas was dit een slechte film, maar volgens Stephanie was het wel een topfilm.
De voetbaltraining in Sint Truiden ging door in een bijtende kou. Maar Nic had er toch deugd van. Trainer Diederik had met Marleen en mij afgesproken dat de beoordeling van Nicolas op 05/01/2010 zou doorgaan om 19u30. Dan gaan we misschien horen of Nic nog een jaartje langer mag blijven in 1e klas, of dat hij mag vertrekken op het einde van het seizoen
Vanaf nu is het aftellen naar zaterdagochtend. Om 5u s morgens vertrekken we naar Lech. Eindelijk! Dit is iets waar Nicolas al een heel jaar naar heeft uitgekeken. Toen hij 1 jaar geleden ziek werd, kon hij nog begrijpen dat hij pech had en behandeld moest worden, maar vond hij het onaanvaardbaar dat hij niet op skivakantie mocht gaan van de dokters. Intussen zijn we een heel jaar opgeschoven. Met de behandeling lijkt het de goede kant uit te gaan. We gaan dit jaar afsluiten, zoals we het vorige hadden willen afsluiten: in ons vertrouwd familiehotel in Lech. We zijn ook blij dat Bompa, Dimitri en Roger, Annick en de kinderen ook terug meegaan. (Zij hebben vorig jaar Michael en Stephanie meegenomen, zodat Marleen en ik bij Nic in het ziekenhuis konden blijven.) We kijken met zijn allen al heel lang uit naar deze vakantie. Niet alleen om het verlof zelf, maar ook omdat dit het einde betekent van een moeilijk jaar. En we gaan er van genieten!!!
Aan iedereen die dit leest, aan iedereen die we van ver of nabij kennen, aan iedereen die ons geholpen heeft om het voorbij jaar door te komen wensen wij bij deze een ZALIG KERSTFEEST!
De eerste week van november was een doodgewone week. Nicolas was intussen volledig hersteld van zijn Mexicaanse griep en genoot van de herfstvakantie. Hij was s morgens altijd vroeg wakker en hield Marleen dan wat gezelschap tot de rest van de familie onder was. Marleen en ik moesten natuurlijk gaan werken, maar Marijs kwam tijdens de vakantie wat vroeger, zodat er altijd iemand in de buurt was.
Michael deed tijdens de vakantie niet zo veel. Hij keek wat TV, speelde wat met Nicolas, ging naar zijn voetbaltrainingen en studeerde alle dagen toch ook een beetje. Stephanie bracht haar vrije dagen door al chattend met haar vrienden en met veel turntrainingen. Nicolas had tijdens deze vakantieweek heel wat voetbaltrainingen op zijn programma staan. Na een week van inactiviteit deed het hem duidelijk deugd om terug op een voetbalveld te staan. Vokke, die hem nog altijd elke dag naar STVV bracht, was heel tevreden over de vooruitgang die Nic weer gemaakt had. Hij loopt elke dag een beetje natuurlijker, wint telkens een beetje kracht en kan daardoor ook steeds beter aanwezig zijn tijdens de oefenwedstrijdjes.
Dinsdagavond was er thuis een vergadering met het organiserend comité van onze actie tijdens DDH. Iedereen was er, behalve Dimitri. Die was voor 10 dagen naar Amerika om Sander (1 van zijn tennisleerlingen, die ginder toegelaten is als universiteitsspeler) te bezoeken. Zoals ik al geschreven heb was het (voorlopig) eindresultaat van onze actie onverwacht hoog. We kwamen aan een bedrag van meer dan 25000 voor DDH alleen! Als we dat samenvoegen met de opbrengst van het Bedankingsfeest, komen we uit op een eindtotaal van meer dan 30000 voor KOTK! Nogmaals onze dank aan iedereen die op een of andere mannier heeft bijgedragen tot dit succes!
Vrijdagavond was de voetbaltraining van Nicolas speciaal vervroegd, opdat alle spelers op tijd thuis en in hun bed zouden zijn. Dit werd speciaal gevraagd omdat iedereen op zaterdagochtend om 7u (!) in St. Truiden werd verwacht, om met de bus naar Waregem te rijden. Zowel Nicolas als Marleen gingen op tijd naar boven, maar vooral Marleen geraakte maar niet in slaap. Ze bleef maar woelen en werd s nachts zelfs een paar keer wakker, zodat ze s morgens helemaal niet uitgeslapen was toen Vokke om 6u30 onze Nic kwam halen om naar St. Truiden te rijden.
Vokke reed met de spelersbus mee. Marleen en ik vertrokken om iets voor 9u voor een rit van anderhalf uur naar Waregem. De U12 speelden in de gietende regen een redelijk goede wedstrijd tegen de ploeg van Zulte-Waregem. De eindstand werd 3-3. Nicolas en Vokke moesten met de bus weer terug naar St. Truiden rijden. Dus hadden Marleen en ik de tijd om nog vlug even iets te gaan eten in het centrum van Waregem. Het was lang geleden dat we nog zo veel tijd hebben gehad om wat bij te praten.
Zaterdagnamiddag hadden we afgesproken met de familie Van Aken om naar de film te gaan en daarna iets te gaan eten. De kinderen gingen naar de Disneyfilm Up, terwijl de volwassenen (en Michael) naar The box gingen zien. Zelden zo een teleurstellende film gezien. We waren het er allemaal over eens dat dit een echte ***-film was. Gelukkig was de rest van de avond wel goed. We gingen samen eten bij Joeri (in Tuilt-Kuringen) en hadden een geweldige avond. Toen we terug thuiskwamen waren we allemaal doodmoe. Het was een lange mooie dag geweest.
Zondagvoormiddag had Michael een topmatch tegen CS Maasmechelen. Ze kwamen voor in de eerste helft, maar hadden het heel moeilijk in de 2e helft en kwamen zelfs 1-2 achter. In de laatste minuut van de extratijd slaagden ze er echter in om de gelijkmaker te maken, zodat de eindstand 2-2 werd. De tegenstander, maar vooral ook hun supporters, hadden het hier blijkbaar zéér moeilijk mee. Er werd eerst wat geroepen, maar het eindigde in een echte vechtpartij, waarbij sommige spelers en zelfs begeleiders met de vuisten op elkaar insloegen. Marleen was in het begin van de rellen in paniek omdat ze Nicolas niet dadelijk zag, maar was daarna vooral ongerust dat de zaak nog meer zou escaleren. Uiteindelijk bedaarden de gemoederen. De spelers gingen naar de kleedkamers en de ouders en de begeleiders van de bezoekende ploeg bleven buiten staan, terwijl die van ons in de kantine iets gingen drinken om te bekomen van de opgelopen emoties.
Om 18u speelde Genk ook een topmatch tegen Anderlecht! Natuurlijk wilden de jongens naar de wedstrijd en deze keer ging Marleen ook mee. We reden met de Galaxy naar het stadion, want Richard, Arnout en Jasper reden ook met ons mee, zodat we met 7 in de auto zaten. Het stadion was helemaal uitverkocht en de sfeer was goed. Helaas werd Genk duidelijk overklast door Anderlecht en verloor het de wedstrijd met 0-2. Na de match waren we allemaal uitgenodigd door Marc, de papa van een ploegmaat van Michael, om nog een glas te komen drinken in Corner Zuid. Daardoor moest Stephanie, die alleen thuisgebleven was, nog wat langer wachten op haar avondeten. Koken zat er niet meer in, dus werd er maar een gewone kebab gehaald, die we met smaak opaten. Na Witse was het weer de hoogste tijd om te gaan slapen, want morgen moest Nicolas weer naar Gasthuisberg voor een nieuwe chemokuur
Marleen en Nicolas vertrokken s maandags al goed vroeg naar Gasthuisberg, omdat ze hoopten dat de chemotherapie dan ook wat vroeger gestart zou kunnen worden. Het idee was: zoveel te vroeger er gestart werd, zoveel te vroeger Nic weer naar huis zou kunnen. Helaas was de werkelijkheid anders. Allereerst was er nog maar eens geen kamer voor Nicolas en moesten ze dus in de gang wachten tot 16u30. Pas toen kregen ze eindelijk hun kamer. (Marleen was tegen dan al afgelost door Moeke en Vokke, want ze moest naar Tongeren om te werken. Ze zou s avonds weer opnieuw naar Leuven rijden om bij Nic te blijven slapen.) Ze vernamen nu ook pas dat de chemotherapie voor de gehospitaliseerde patiënten pas door de apotheek klaargemaakt werd na die van de ambulante patiënten. Dat betekende in de praktijk dat de chemo nooit in de voormiddag op de afdeling was en er dus altijd pas in de namiddag kon gestart worden. Nic zijn chemo werd daardoor pas om 15u30 aangehangentoen hij nog in de gang op zijn kamer zat te wachten.
Zoals altijd weigert Nicolas om ook maar iets te eten vanaf het ogenblik dat hij het ziekenhuis binnenkomt. Hij slikt zijn speeksel ook zo weinig mogelijk in, maar laat het liever stilletjes uit zijn mond in een handdoek lopen, omdat hij denkt dat hij anders moet braken op deze ingeslikte slijmen. Ook drinken doet hij daarom bijna niet. (Maar hij krijgt wel via zijn infuus zeer veel vocht toegediend, zodat hij veel moet plassen en daardoor wordt de chemo vlugger verwijderd uit zijn lichaam.) Helaas duurde het niet lang voordat hij al een eerste keer moest braken. Marleen was s avonds nog maar net terug op zijn kamer, toen hij voor de eerste keer om een kartonnen bakje moest vragen. Er zouden nog veel braakgolven volgen
Op dinsdagvoormiddag tijdens de opname werd Nicolas altijd even in slaap gedaan voor een ruggenprik. (Men neemt dan wat ruggenmergvocht af om te onderzoeken en spuit chemotherapie in de plaats.) Deze keer zou men iets nieuw proberen. Nicolas had de keuze gekregen tussen de klassieke narcose of een ruggenprik onder lachgas. Hij koos voor dit laatste. Dan moest hij niet in slaap en hoopte hij achteraf minder misselijk te zijn. Daardoor moest hij wel wachten tot de ruggenprikken onder narcose gedaan waren, want die moesten nuchter blijven. Marleen was graag bij hem gebleven tot na de ruggenprik, maar ze moest ook op haar werk zijn voor een dringend onderzoek. Een beetje tegen haar zin moest ze Nicolas bij Moeke en Vokke achterlaten. Nicolas kreeg zijn ruggenprik pas rond 15u, maar de methode met lachgas was blijkbaar zeer goed meegevallen. Toen ik, na mijn operatieprogramma, in Leuven aankwam om bij Nicolas te blijven slapen, lag deze stilletjes in bed, maar hij was wel klaarwakker. De avond en nacht verliepen zoals altijd: af en toe braken, regelmatig plassen en weinig slapen.
Woensdag was het 11 november (wapenstilstand) en dus een vrije dag, waardoor Nic en ik wat konden uitslapen. Marleen kwam mij om 14u aflossen. Dan was ik net op tijd terug in Hasselt om naar Michael zijn oefenmatch op Torpedo te gaan zien. Om 21u had ik, samen met Roger, nog eens tennisles bij Dimitri. (Die was sinds dinsdag weer terug in het land, na zijn Amerikaanse trip.) Michael bleef daardoor even alleen thuis, want Stephanie was met een paar vriendinnen naar SnowValley in Valkenswaard. Toen ik terug thuis was, was ik toch blij om ze alle twee in hun bed te zien.
Op donderdag was het wachten op Nics bloeduitslag om te zien of de chemo in zijn bloed al voldoende gedaald was. (Vanaf een waarde van 0,20 mocht hij naar huis.) Tot nu toe was dit nog nooit een probleem geweest, dus was ik heel verbaasd toen Marleen mij rond 18u belde om te zeggen dat Nicolas nog een nacht in Leuven moest blijven. Zijn bloedwaarde was nog te hoog! Het was mijn beurt om bij Nic te gaan slapen, maar ik had ook nog een patiënte in arbeid. Gelukkig had de patiënte begrip voor de situatie en wilde mijn collega deze bevalling van mij overnemen, zodat ik even later naar huis kon om mijn slaapspullen te halen en weer naar Leuven te rijden. Daar was Nicolas redelijk teleurgesteld, maar hij begreep ook dat er niets anders opzat dan te wachten tot morgen.
Om 8u op vrijdagochtend werd er opnieuw bloed getrokken. De uitslag zou een uur later bekend zijn. Terwijl we daarop wachtten kwam de assistent Nicolas nog eens onderzoeken. Toen ik vroeg hoeveel zijn bloedwaarde gisteren was, zei hij: 0,21! Ik dacht dat ik iets kreeg Heel die herorganisatie, heel die moeite, heel die teleurstelling, voor zo een miniem verschil.
Uiteindelijk kregen we pas om 10u30 het bericht dat we mochten vertrekken. (De waarde was 0,09.) Ondertussen had ik alles al ingepakt en waren we helemaal klaar om terug naar huis te rijden. Nicolas moest nog maar eens braken, en toen konden we eindelijk vertrekken. Onderweg belden we naar Marleen en naar Vokke met het goede nieuws. Nic hield zich tijdens de terugrit sterk, maar je zag dat hij het moeilijk had. We waren dan ook nog niet goed thuis, of hij moest opnieuw overgeven. Vanaf toen heeft Marijs zich over hem ontfermd, want ik moest even later terug gaan werken. s Avonds lag hij nog altijd met een handdoek (voor de speekselvloed) onder zijn mond in de zetel en had hij nog een paar keer moeten overgeven. Behalve een beetje soep, wilde hij nog altijd niets eten. De voetbaltraining hadden we natuurlijk afgezegd, maar Nicolas moest om 19u eigenlijk ook naar de catecheseles voor zijn Heilig Vormsel, maar ook dat zat er echt niet in. Hij bleef gewoon in de zetel liggen en we probeerden samen op TV naar DominoDay te kijken, maar nog voor de laatste domino viel, lag iedereen in zijn bed.
Marleen hoorde Nic rond 5u30 naar het toilet lopen en even later ook nog eens braken. Ze is dan maar bij hem gebleven. Ik kon wel wat uitslapen, maar moest om 9u naar een symposium in het ziekenhuis.
Rond 11u vertrok Marleen, tegen beter weten in, toch naar Sint Truiden om naar de match van de U12 te gaan zien. Toen ze aankwamen was de tweede helft net bezig. Na 10 minuten kon Nicolas niet meer langs de lijn blijven staan. Hij was te verzwakt. Daarom gingen ze naar binnen en heeft Nic de rest van de wedstrijd zittend en achter glas gevolgd, met zijn hoofd op tafel. Tot zijn vreugde won zijn ploeg wel met 2-1!
De rest van de zaterdag bleef Nic maar slapjes. Marleen bleef de ganse namiddag bij hem, terwijl Michael, Stephanie en ik naar de stad gingen voor wat winterkleding. s Avonds kwamen Moeke en Vokke babysitten, terwijl Marleen en ik met vrienden gingen eten.
Op zondagvoormiddag ging ik naar de wedstrijd van Michael zien. De provinciale scholieren van Torpedo wonnen met 2-3 van VKM. Terwijl wij op de voetbal waren, zijn Marleen en Nicolas naar de mis in Rapertingen gegaan. Het was naamopgeving en Nicolas moest daar echt bij zijn. Na de mis zijn ze dan, samen met Moeke en Vokke, tot bij ons gereden om vandaar naar de mosseldag van de jeugdopleiding van STVV te gaan. Nicolas zag er toen nog steeds niet goed uit. Tot mijn verbazing at hij wel een aantal mosseltjes en wat frietjes. En deze schenen hem goed te bekomen, want hij kreeg er zowaar weer wat kleur van.
Tot onze verbazing wilde hij om 16u toch naar de tennistraining gaan. Marleen bracht hem en bleef de ganse tijd daar. Hij had er duidelijk deugd van, want toen hij om 17u30 weer thuis was, zagen we zijn oogjes weer blinken.
Zondagavond waren we uitgenodigd om bij Bompa te gaan eten. Die vertrok nu dinsdag voor 3 weken naar Zuid Afrika en had daarom voor zijn 3 zonen met vrouw en kinderen (16 man in totaal) gekookt. Nicolas had zijn eetlust duidelijk teruggevonden, want hij at met smaak van de tomatensoep, de rosbief met groenten en de fruitsalade.
Terug thuis keken we nog naar de Pappenheimers en Witse, waarna het weer tijd was op te gaan slapen. Morgen was het weer school. Ook voor Nicolas!
De U12 moesten zaterdagochtend thuis spelen tegen Moeskroen. Marleen en ik waren maar net op tijd om het begin van de match te zien. Tot onze verbazing stond Nic aan de aftrap! Dit was de eerste keer dit seizoen. Hij speelde een goede eerste helft, waarbij hij veel inzet toonde en de bal goed bijhield in de spits. In het begin van de 2e helft mocht hij rusten, maar na een kwartiertje mocht hij weer meedoen. De eindstand werd 1-1. Toen we na de match aan Nicolas vroegen waarom hij aan de aftrap stond zei hij heel gewoon: De trainer had gezegd dat de besten mochten beginnen. Hij was maar al te fier dat hij daar ook weer bij hoorde.
s Avonds was de gedenkmis voor Bernard Vols. Dit is de oudste zoon van een mederotariër die 1 jaar geleden om het leven kwam bij een verkeersongeval. We gingen met de hele familie. De kerk zat afgeladen vol. Minstens evenveel jeugd, als volwassenen. Het werd een waardige herdenking, die niemand onberoerd liet. Nadien was iedereen (ook de kinderen) uitgenodigd voor een drink, mits een vrijwillige bijdrage. Men probeerde op die mannier voldoende geld bij elkaar te krijgen voor een scoutstent. Uiteindelijk had men genoeg geld voor 2 tenten!
Maandagmiddag had ik een moeilijk moment. In het Virga Jesse Ziekenhuis was er een persvoorstelling voor een nieuw kinderboek. Ik was door de schrijfster gevraagd om hierbij te spreken over wat er in mij opkwam. Zij heeft een mooi autobiografisch boekje geschreven, voor kinderen, over het verlies van een ongeboren broer of zus. Ik had in het weekend iets voorbereid, maar wist zelf niet goed of het in orde was, want ik was voordien ook nog nooit bij een persvoorstelling aanwezig geweest. Toen ik aan het spreken was had ik het zelf even moeilijk. Ik moest denken aan patiënten die ik begeleid had in deze problematiek, aan mijn eigen kinderen en aan Elfi (de schrijfster) die voor mij stond. Er was de twijfel of ik het wel goed verwoord had, de vermoeidheid van de laatste dagen en de emotionele geladenheid van het onderwerp. Gelukkig hield ik het vol en haalde ik het einde van mijn speech.
Dinsdagavond had Nicolas een oefenmatch tegen de miniemen van Hades (=provinciaal voetbal). Altijd een moeilijke wedstrijd, want de tegenstander is altijd uiterst gemotiveerd om tegen een nationale ploeg te mogen voetballen en er lopen bij Hades een paar zéér getalenteerde spelers rond. Nicolas deed weer zijn best, maar werd een keer hardhandig onderuitgetackeld en er werd een (geldig) doelpunt van hem afgekeurd, zodat hij uiteindelijk niet zo tevreden was. Zijn ploeg won uiteindelijk nipt met 1-2. Na de wedstrijd werd Marleen aangesproken door de moeder van Jeff, de kapitein van Hades. Haar zoon was vorig jaar op STVV komen testen bij de ploeg van Nic. Ze vertelde dat haar zoon er kapot van was geweest, toen hij het nieuws van Nicolas vernomen had. Jeff zijn vader was een paar jaar voordien op jonge leeftijd overleden. Toen hij bij STVV kwam testen had Nic hem proberen op te vangen en in de groep te integreren. Daarvoor wilde ze hem nog eens bedanken. Ze zei ook dat haar zoon nu misschien wel bij STVV zou voetballen, als Nic niet ziek geworden was, want daardoor verloor hij toen een vriend bij zijn nieuwe ploeg. Jeff was toen namelijk geselecteerd om naar STVV te komen, maar gaf dan toch de voorkeur om bij Hades te blijven, owv zijn vrienden.
Vrijdagavond was de afsluiting van het seizoen op de Runkster Tennisclub. Vokke bleef babysitten nadat hij Nic terugbracht van de voetbaltraining. Omdat de club zo intens had meegewerkt aan onze actie voor Kom op tegen Kanker, hadden Marleen en ik besloten om een vat te geven tijdens deze seizoensafsluiting. Op die mannier konden we iedereen nog eens bedanken voor alle hulp. We hadden ook al een voorlopige raming opgemaakt van het eindtotaal dat we aan KOTK konden geven en dat bedrag hebben we toen bekend gemaakt. Het zal zeker boven de 23000 (!) euro zijn!!! (Later volgt nog een correctere berekening.)
Zaterdagochtend had de U12 een topmatch in Standard. Nicolas mocht een hele wedstrijd meespelen en hij deed het goed, maar zijn ploeg onderging de wet van de sterkste. Ze verloren met 3-0. Toen we thuiskwamen na de wedstrijd, heb ik ons gezin gevaccineerd tegen de Mexicaanse griep! (Ik had het vaccin via het ziekenhuis gekregen, omdat Nicolas een risicopatiënt was.) In de late namiddag gingen we met ons vijven naar de stad, want bijna iedereen had nieuwe winterkleding nodig. Michael en Stephanie waren al een weekje verkouden, maar Marleen voelde zich nu ook steeds minder goed. Toen we thuiskwamen moest ze zelfs op haar bed gaan liggen met buikpijn, het gevoel van braken en beginnende koorts. Eigenlijk moesten we samen naar een feestje gaan, maar dat zat er duidelijk niet meer in. Ik belde dus maar af, wat de kinderen helemaal niet erg vonden. We keken samen wat TV en zijn allemaal vroeg in bed gekropen.
Maandagavond kwam Nicolas doodmoe terug van de voetbaltraining. Toen we zijn temperatuur namen, bleek dat hij 38 °C koorts had! Na een Dafalgan zakte dit echter snel. Dinsdagochtend kwam Marleen mij s morgens wekken met het bericht dat Nic nu 38,8 ° koorts had! Er zat niets anders op dan met hem naar spoedgevallen te gaan om hem te laten onderzoeken. Probleem: ik moest al om 8u opereren en Marleen werd in Tongeren verwacht! Gelukkig kon ze haar werk wat herorganiseren, zodat ze bij Nic kon blijven, terwijl ik ging opereren. Tegen de middag viel het verdict: Mexicaanse griep! Ik was dus te laat geweest met mijn vaccinatie! Even later mocht Nicolas toch terug naar huis, want hij was redelijk goed. Bovendien was zijn bloedbeeld in orde en was hij anders toch maar een infectiegevaar voor de andere patiënten in het ziekenhuis. Toen ik s avonds thuiskwam, ging het met Nicolas redelijk goed, want hij had weer wat Perdolan gekregen, maar naarmate de avond vorderde voelde ik mij zelf minder goed. Ik ben s avonds dan maar niet naar de vergadering gegaan. Dan kon ik ook niemand anders besmetten.
Nicolas moest de rest van de week thuisblijven, maar echt ziek was hij niet meer. Onder Tamiflu en Perdolan mono, had de griep blijkbaar niet veel vat meer op hem en misschien hielp de vaccinatie ook al een beetje mee Tot hij donderdagnacht plots om 3u aan ons bed stond met oorpijn. Hij hield Marleen de rest van de nacht wakker. s Morgens belden we noodgedwongen opnieuw naar Dr. Gillis, die zo vriendelijk was om hem thuis te komen onderzoeken. (Ook weer omwille van het infectiegevaar.) Het bleek om een virale ontsteking van het buitenoor te gaan, met aantasting van de zenuwbaan in dat oor. Vandaar de uitgesproken pijn. Met Junifen ging ook dat weer over en met wat oordruppels zou hij snel weer genezen.
Als we er goed over nadenken, kwam de Mexicaanse griep op een redelijk goed ogenblik voor onze Nicolas. Hij heeft momenteel een redelijke weerstand, de herfstvakantie begint zodat hij op school niets meer moet missen- en tegen dat hij opnieuw intraveneuse chemotherapie moet krijgen (vanaf 9/11/09) is hij hopelijk terug in orde.
Zaterdagochtend was Nicolas al voldoende hersteld om naar zijn ploeg te gaan zien. De U12 moest echter met een noodploeg (gekwetsten, zieken en doorschuiving naar U13) spelen tegen de koploper van de competitie. Ze verloren dan ook kansloos met 0-7! Vanaf maandag mag Nic weer meetrainen. Hij kijkt er nu al naar uit.
Zaterdagavond zijn we met de kinderen mosselen gaan eten in de Vogelsanck. Zoals altijd was het een gezellige avond, waarop Marleen en ik wat meer horen van de leefwereld van onze kinderen. Thuis staat de TV aan, is er iemand afwezig, of moet er iemand snel van tafel gaan. Op restaurant valt dat allemaal weg. Dan zit je samen en heb je tijd om naar elkaar te luisteren.
Zondag was het Allerheiligen. Op vraag van Bompa gingen we allemaal om 10u30 naar de mis in de Catharinakerk. Mijn 2 broers (Jan en Luc) waren daar ook met hun gezin. Daarna zijn we samen naar het graf van mijn moeder (oma voor de kleinkinderen) gegaan om daarna bij Bompa middag te gaan eten. De zondagnamiddag was rustig. Het was echt herfstweer met wind, regen en vallende bladeren. Iedereen bleef dus gezellig binnen bij de open haard. Er werd wat geslapen, TV gekeken, een beetje gestudeerd en Marleen bakte lekkere pannenkoeken.
Ik dacht aan een kort verslagje te beginnen, maar nu blijkt het toch weer een lijvig verhaal geworden te zijn. We hopen nu op een rustige, normale herfstvakantie. Bovendien kijken we allemaal -nu de herfst zo duidelijk zijn intrede doet- al meer en meer uit naar het kerstverlof en het geplande skiverlof in Lech. Het klinkt misschien belachelijk, maar ik heb het gevoel dat we dit bewogen jaar dan pas kunnen afsluiten
Het was geweldig druk de laatste 2 weken! Wij waren niet alleen volop bezig met de voorbereidingen voor onze actie voor Kom op tegen Kanker tijdens Dwars door Hasselt, maar het gewone werk en de gewone activiteiten liepen natuurlijk ook allemaal door. Bovendien was ik al lang geleden ingeschreven voor een groot borstkankercongres in San Francisco van woensdag 07/10/2009 tot zondag 11/10/2009.
Maandag 05/10/2009 was ik, voor het eerst sinds lang, nog eens een avondje thuis. Marleen moest van 20u30 tot 21u30 gaan tennissen, Nicolas was naar de voetbaltraining geweest, Stephanie was van 19u tot 20u gaan tennissen en Michael was gewoon thuis aan het studeren. Samen met de kinderen keek ik naar Boer zoekt vrouw, tot Marleen terug thuis kwam. Dan was het tijd om te gaan slapen.
Dinsdagavond had ik nog een laatste vergadering over onze actie in het clubhuis van Runkst. Daarna pakte ik mijn koffer nog in, want ik moest om 5u20 in Hasselt de trein naar Antwerpen en van daar naar Schiphol (Amsterdam). Mijn vliegtuig vertrok dan om 11u. Ik zou op zondag 11/10/2009 Dus de dag van Dwars door Hasselt!- terug landen om 11u30! Er was dan een taxi voorzien om mij zo snel als mogelijk naar Hasselt te brengen.
De reis verliep probleemloos. Het congres zelf was matig, maar daardoor had ik ook wat tijd over om San Francisco te bezoeken. Prachtige stad! Er is 9u tijdsverschil met België, zodat ik altijd s middags naar huis belde. (Dat was dan rond 22u Belgische tijd.) Daar verliep blijkbaar alles zijn gewone gang. Zelfs de voorbereidingen op zondag verliepen vlekkeloos. Hiervoor moet ik het organiserend comité -maar vooral Freddy- heel erg bedanken, want zonder hen was dit nooit gelukt!
Ik landde s zondag zelfs iets te vroeg op Schiphol, maar dan liet de bagage weer op zich wachten, zodat we toch pas rond 11u met de klaarstaande taxi naar Hasselt konden vertrekken. Daar kwam ik aan om 13u30. Marleen was intussen al met Stephanie en Nicolas vertrokken naar de stad, want zij moesten op 13u45 starten aan de 5 km loop. Michael was s morgens gaan voetballen en was nog niet terug. Ik nam zo vlug als mogelijk een douche, scheerde mij en deed iets anders aan. Intussen was Michael ook aangekomen. Samen reden we dan met de Vespa naar Het Molenpoortplein om ons bij de groep te voegen. Toen we daar aankwamen, zagen we de eerste lopers al doorkomen en begon het stilletjes te regenen
We zagen een aantal lopers die we kenden, waaronder Dimitri, en we hoopten dat we Marleen en de kids nog niet gemist hadden. Gelukkig kwamen ze even later ook voorbij! We riepen zo hard we konden om hun aan te moedigen en ze hadden ons duidelijk gehoord. De regen begon echter met bakken uit de lucht te vallen, zodat we beschutting moesten zoeken om de rest van het deelnemersveld ook nog aan te moedigen.
Toen iedereen voorbij was, gingen we naar het Molenpoortplein. Daar hadden ze, vanaf 8u s morgens, prachtig werk geleverd. Er stonden 4 grote tenten, een hotdog- en soepkraam, 2 bonnetjeskramen, een prijzentent (voor de tombola), een radiowagen, 2 tapinstallaties, enz De doeken van de sponsors waren mooi opgehangen, alles was mooi en gezellig in een U opgesteld. Kortom: alles was perfect, behalve het weer. De stortbui had al enkele mensen weggejaagd en de anderen stonden dicht bij elkaar te schuilen tegen het noodweer. Gelukkig duurde de wolkbreuk niet al te lang en bleef het de rest van de dag droog.
Marleen, Stephanie en Nicolas kwamen even later ook aan op het plein. Ze waren helemaal verkleumd, maar ze hadden het gehaald! Ze deden vlug iets droog aan, om daarna te kunnen supporteren voor de 10 en 15 km. Intussen kwam er meer en meer volk toe op onze stand, zodat het er echt gezellig begon te worden. Tijdens de doortocht van de lopers gingen de meeste mensen de deelnemers aanmoedigen, zodat het dan iets rustiger was, maar tussen 17u en 20u stond het Molenpoortplein vol met sympathisanten! De drank vloeide, de hotdogs en de soep vlogen de deur uit en de stand met de tombolaprijzen had het ook zeer druk. Vanaf 20u30 was alles voorbij. Met man en macht werd alles terug opgeruimd. De nog niet opgehaalde prijzen werden naar Runkst gebracht, zodat we die later nog konden uitdelen aan de winnaars.
Rond 23u was ik eindelijk thuis. Marleen en de kinderen lagen toen al lang in hun bed. Terwijl ik probeerde in slaap te vallen dacht ik nog eens na over de voorbij actiedag en ik heb maar 1 besluit: Er zijn gewoon geen woorden voor!!! De mannier waarop iedereen op een of andere mannier ons gesteund heeft is ongelooflijk! Niet alleen de mensen van het organisatiecomité, maar ook de lopers die zich lieten sponsoren, de mensen die onze lopers wilden sponsoren, die lotjes kochten, die prijzen gaven, die meehielpen die dag, die langskwamen op de stand, de bedrijven die ons sponsorden, de medewerking van Galatso (=organisatie van Dwars door Hasselt), van de Stad Hasselt, het overnemen van de actie door het Jessaziekenhuis, de Stedelijke Basisschool van Rapertingen, de sportschool en door zoveel anderen, Het was ongelooflijk!
Maandag 12/10/2009 was ook een belangrijke dag voor ons. Marleen en ik zijn 18 jaar geleden met elkaar getrouwd, hetgeen toen een groot feest was, maar wat nu verdween in de drukte van de dag. Er was de gewone ochtenddrukte, maar vooral ook Nicolas, die in de voormiddag, samen met Marleen, op raadpleging moest gaan in Leuven. Hij werd gezien door dr. Ann Uyttebroeck. Gelukkig was alles goed! Hij is nog altijd ziektevrij. Zijn chemopillen werden een beetje aangepast en er werd afgesproken dat Nic van 09/11 tot 12/11/2009 terug opgenomen zou worden voor de 2e intraveneuze chemotherapie van het onderhoudsblok. Dat betekende dus weer 4 dagen Gasthuisberg.
Dinsdagavond waren Marleen en ik uitgenodigd door Roger en Annick voor een concert van Elton John in het Sportpaleis in Antwerpen. Het werd een heel fijne avond, met heerlijke muziek. Maar 1 bemerking: het was een wat rare half erotische- show, waardoor de aandacht soms te veel van de live performance werd afgeleid. Toen we thuiskwamen zat Vokke in de zetel te glunderen. (Hij had Nicolas na de voetbaltraining thuisgebracht en was dan blijven babysitten.) Nicolas had op de trainingen tegenwoordig het gouden shirt. Dit mag gedragen worden door de speler die het meest punten haalt op de trainingen. Dus ook daar gaan zijn prestaties stilletjes de hoogte in, maar is hij nog niet aan zijn vroegere vormpijl. Bovendien weten we ook dat hij in november weer een knakje zal krijgen bij zijn volgende chemo.
Woensdag moest Nicolas een spreekbeurt geven in zijn klas over het Modemuseum in Hasselt. Blijkbaar deed hij dit redelijk goed, want hij had een 9/10 gekregen. In het algemeen doet hij het trouwens goed op school. Marleen ziet er natuurlijk op toe dat hij zijn studies bijhoudt, maar ondanks de drukke sportactiviteiten krijgt hij het toch allemaal gedaan. We denken dan ook dat hij niet echt een achterstand heeft opgelopen in de 2e helft van vorig jaar en hierover kunnen we alleen maar blij zijn.
Vrijdagavond bracht Vokke Nicolas rechtstreeks van de voetbaltraining naar de catecheseles, want de voorbereiding op zijn vormsel in het voorjaar van 2010 is ook reeds begonnen. Om 21u was de les gedaan. Michael was toen ook net terug van zijn voetbaltraining. Dan pas konden we thuis onze spaghetti eten.
