De wekker gaat enthousiast af op een zaterdagmorgen.
Ik ben nog moe, maar weet dat ik dien op te staan. Heb nog veel werk voor de boeg en moet ten laatste 11u00 in Antwerpen zijn.
Mijn geest is fris maar mijn arm lijf weigert diens ritme te volgen. Ik besluit eerst rustig aan de ontbijttafel energie op te zoeken.
En dat was een succes. Ik ben niet om 11u00 in Antwerpen, maar om 10u30 zelfs al.
Mijn beste maat en zijn canon staan al te wachten. De GPS wordt ingesteld en met mijn rechtervoet druk ik het gaspedaal plat van mijn knaloranje Punto. We zijn vertrokken.
40 minuten later ben ik de rit al beu en besluit ik even halt te houden aan een Texaco. Elk naftstationshop is toch altijd even ruig... Hoe dan ook, die redbull was alvast geen foute aankoop, mijn vergaarde ontbijtenergie is alweer verdwenen..
Een dik halfuur later zijn we ter bestemming. Locals die in een bistro aan hun pint zitten te sabbelen, kijken even verbaasd op. Onopvallend ergens naartoe gaan in een oranje auto, what were we thinking...
Anyway, het geluk lachte ons toe, de locatie was wreed toegankelijk, d.w.z. dat de deur gewoon openstond.
Eenmaal onze rugzakken op hun plaats zaten en de lenzen vast op onze canon's, konden we naar binnen treden. We waren dolenthousiast en liepen als gekken door het domein. Onze vingers kwamen amper van het shootknopje af. De vogeltjes hoorden niets dan het fijne piepgeluid wanneer de zoveelste foto op scherp stond.
Naarmate we het domein verder betraden, zakte het enthousiasme.. Onze verbazing werd groter: hoe kan dit zo blijven liggen? 8 jaar onverstoorde verkommernis? Ziet niemand dan de mogelijkheden?
De terugrit gebeurde vrijwel in stilte. We zaten elks verdoken in gedachten. What once was, what should've been, what could be.
Gelukkig was de sadness van korte duur. Ik kan niet wachten tot het volgende tripje
