De volgende morgen, 5 april, zijn we naar de lokale markt in
Cairns gegaan. Ik heb daar samen met Camille rondgelopen, veel mooie fotos van
de kleurrijke markt genomen en uiteraard weer een koffietje gedronken. Het was
een heel leuke markt, je had er van alles wat. Groenten en fruit, juwelen,
kleren, Tijdens onze koffie hebben we een babbeltje geslaan met een heel
interessante dierenarts. Het is als backpacker zo eenvoudig om met vreemden aan
de praat te geraken en meestal ZO interessant!!! J
Na de markt zijn we doorgereden naar Port Douglas. Onderweg hele mooie stranden
tegengekomen, maar het weer was heel erg grijs, dus de fotos zijn niet zo mooi
als ze hadden kunnen geweest zijn met zonneschijn J Port Douglas zelf liet me
denken aan een toeristisch oord voor rijke ouderen. We hebben daar even
rondgewandeld, zijn dan aan het water gaan kijken waar je een heel mooi
uitzicht had en nadien zijn we nog naar een lookout gewandeld, deze lookout
bleek bovenop een heel steile berg te zijn (wat dus gepaard ging met veel
geklaag en gezaag, gepuf en gezweet J),
als je bedenkt dat de vochtigheidsgraad daar enorm hoog is kan je dat misschien
wel begrijpen. Eenmaal bovenop de berg hadden we een mooi zicht over de baai van
Port Douglas. Na deze wandeling was het tijd om op zoek te gaan naar een
slaapplaats. Marco kende iemand die in een hostel in Port Douglas werkt, dus we
besloten daar naartoe te rijden en te kijken of we daar eventueel konden slapen.
Die jongen bleek daar niet te werken, maar wel te verblijven en aangezien hij
daar al een tijdje verbleef kenden ze hem wel aan de receptie. Het bleek niet
goedkoop te zijn om daar te overnachten en de meisjes wilden dat absoluut niet
(waarschijnlijk vooral om Marco dwars te zitten, want tussen de Françaises, en
dan vooral Camille, en Marco boterde het niet echt). Marco en ik daarentegen
hadden wel zin om daar te blijven, het leek me niet slecht en aangezien het zo
vochtig is in het noorden van Australie wou ik wel graag een douche voor ik in mijn tent kroop. Aangezien we zo aan het
twijfelen waren over de prijs bood de vrouw aan de receptie ons een paar uur
gratis internet aan, ter waarde van een aantal dollar. Wat wou zeggen dat we
uiteindelijk toch niet zoveel moesten betalen en we toch besloten om daar te
overnachten. We kregen een plaats achter de hostel op hun grasveld waar het vol
tenten, campers en caravans stond. En met vol bedoel ik echt vol.. We
hebben onze van daar ergens moeten tussen wringen en mijn tent kreeg een
plaatsje iets verderop. Toen we geparkeerd waren hebben we eerst en vooral onze
waslijn tussen 2 bomen gehangen, want door de vochtigheid was het heel moeilijk
om onze handdoeken droog te krijgen, en ik kan je zeggen, het is vreselijk om
met 4 grote, natte badhanddoeken rond te rijden. Dat begint vreselijk te
stinken na een tijdje! Helaas begon het na een half uurtje weer te regenen, dus
alle handdoeken terug de van in! Gelukkig hadden we onze free wifi tickets,
dus hebben we ons de hele avond bezig gehouden met onze laptops. Ik heb met
mijn oudjes geskypt. Het was al een tijdje geleden, dus heerlijk om hen nog
eens terug te zien! J
We waren ook nog net op tijd voor de happy hour dus hebben we daar samen van
een lekker glaasje wijn genoten. Ik denk dat ik rond middernacht ben gaan
slapen en aangezien we allemaal nogal opeen lagen op dat grasveld kreeg ik
mijn eerste ervaring met caming sex, of het horen ervan dan toch! Man man, er
was daar blijkbaar een koppel dat iets te veel gedronken had en die deden
ongestoord, vrij luidruchtig, hun ding Helaas stond mijn tent naast hun
caravan
Midden in de nacht werd ik wakker door een hele harde
krak, maar verder hoorde ik niks, dus ben ik maar terug gaan slapen. s
Morgens werd ik wakker van Camille die aan mijn tent stond te lachen. Mijn tent
had het blijkbaar die nacht begeven, 1 van de staven was doormidden gebroken,
dat was dus blijkbaar die krak geweest. Halleluja! Alsof slapen in een tent
in 100% vochtigheid nog niet erg genoeg was kwam dit er ook nog eens bij.. En
helaas hadden we hier geen oplossing voor want het dichtstbijzijnde depot voor
onze campervan was in Cairns, en daar zouden we pas passeren binnen een aantal
dagen. Goed, dat waren zorgen voor later, eerst zijn we in Mossman een
wandeling gaan maken in het Daintree National Rainforest. We lieten onze van
achter op de parking en werden door een busje naar de start van de wandeling
gebracht, het was een elektrisch busje, zo willen ze de invloed van
uitlaatgassen op het regenwoud minimaliseren. Deze wandeling was ONGELOFELIJK
mooi. Zeker en vast één van de hoogtepunten van deze reis. Het was een wandeling
van ongeveer 2 uur en ik heb van elke seconde genoten! ZO mooi!!! Uiteraard
kregen we onderweg een beetje regen, cant have a rainforest without a little
rain ;-) Na deze wandeling zijn we verder richting noorden gereden waar we via
aan veerboot het water over moesten, er is geen andere mogelijkheid om aan het noordelijkste punt van de East
Coast te komen. We wouden namelijk naar Cape Tribulation, van aan de veerboot
was er 1 lange weg naar Cape, altijd rechtdoor langs de kust. Het was al een
eindje in de namiddag en we kwamen een aantal prachtige lookouts tegen, soms
hadden we geluk en kwam de zon tevoorschijn, vaak echter waren er veel wolken
en was het redelijk grijs. In een infocentrum dat we daar tegenkwamen vroegen
we of we ergens gratis konden overnachten. Er was 1 campsite waar we dat
konden, maar ze raadde ons aan om ergens anders te gaan overnachten aangezien
het zo nat was. We zijn toch een kijkje gaan nemen op deze gratis campsite en
dit was echt wel onmogelijk voor mijn tent. Er lag zand, nu dus modder, en het
was volledig overdekt door bomen en struiken waar het water vanaf droop. Geen
optie voor een tent. Dan maar naar de volgende plaats, een aantal kilometers
verderop. Maar om daar te geraken moesten we over een soort brug waar ze aan
aan het werken waren, dus moesten we wachten tot ze klaar waren zodat we konden
oversteken. Dit wachten heeft zeker een half uur geduurd. In tussentijd was ik
uit de van gestapt om aan het begin van de wachtrij te gaan vragen wat er aan
de hand was, zo ben ik aan de praat geraakt met mensen die in het begin van de
rij stonden. Twee mannen van middelbare leeftijd en Emma, mijn leeftijd. Ze
waren onderweg naar een plaats waar er die avond life muziek werd gespeeld. Het
was blijkbaar de plaats waar wij naar op zoek waren! Ze vertelden ons dat het
een soort hostel was waar je ook je van kon parkeren en waar je moest betalen,
maar niet teveel. Toen we eenmaal door konden rijden zijn we eerst zo ver
mogelijk naar het noorden gereden, maar het noordelijkste punt van de East
Coast in Oz kan je onmogelijk bereiken met een van, dit is alleen bereikbaar met
een 4x4! We waren eigenlijk nog altijd op zoek naar een zijstraatje ofzo waar
we onze van konden parkeren, maar het was nergens safe voor mijn tent door de
hevige regenval. Onderweg terug naar die hostel zijn we gestopt aan Cape
Tribulation. Ik had dit al eerder gezien op internet en op postkaarten, maar
door de wolken en het grijze weer voldeed het helemaal niet aan mijn
verwachtingen, helaas. Het was wel een mooi strand, helemaal verlaten en echt
wel idyllisch, maar niet zo speciaal als ik me had voorgesteld.
Toen we in die hostel aankwamen had ik geprobeerd om mijn
tent zo goed en kwaad als mogelijk op te zetten, dat was nogal een zicht, maar
ze stond recht. Dat beloofde een helse nacht te worden, maar ik was al blij
dat het niet regende. Helaas, tegen dat ik in mijn tent moest kruipen was het
wel aan het regenen en het druppelde af en toe binnen, maar ik wist waar het
druppelde dus probeerde me langs de druppels te installeren J
Eenmaal dat we het water met de veerboot over waren gestoken
was het echt wel verlaten. Hoe verder we van Cairns richting noorden reden, hoe
meer verlaten het werd. In die hostel was wel wat volk, maar volgens mij was
dit zowat de helft van het volk dat er op een schaal van 100km woonde of
aanwezig was. De meisjes en Marco hadden die avond een fijne babbel geslaan met
wat mensen die ze daar hadden leren kennen en ik heb bijna de hele avond een
gesprek gehad met een man die daar iets verderop woonde. Hij had zijn hond bij
en kwam elk weekend naar de hostel voor wat live muziek en om mensen te leren
kennen. Hij woont in een community, een soort gemeenschap, waar iedereen die
er woont in het regenwoud werkt. Hij vertelde me dat ze daar heel primitief
leven en dat hij hiervoor had gekozen omdat hij genoeg had van al de drukte van
de stad waar hij vandaan kwam. Ik zou het niet kunnen denk ik. Ik vond het daar
geweldig, maar de vochtigheid was echt AFSCHUWELIJK! Douchen had geen zin, want
je was nog niet uit de douche of je was alweer aan het zweten, ZO vochtig dat
het daar was!!! We zijn de 2 mannen en Emma (vanuit de file) ook nog
tegengekomen. Maar tegen dat wij daar aankwamen waren zij al ferm in de wind,
dus heb ik niet echt een deftig gesprek met hun kunnen voeren. Uiteindelijk heb
ik toch nog goed geslapen in mijn scheve tent en s morgens scheen de zon,
heerlijk! Wat was het daar mooi! Bananenbomen, hele mooie bloemen en planten,
veel palmbomen en met een streepje zon ziet alles er mooier uit hé! We zijn dan
een paar honderd meter verder gereden om een wandeling te gaan maken die eerst
door het regenwoud ging en dan verder liep over het strand. Weer heel erg
indrukwekkend, en aangezien deze keer wel de zon scheen zag Cape Tribulation er
al een stuk beter uit dan het de avond voordien gedaan had! Het zag er nu wel idyllisch
en postkaart-achtig uit. Zo raar dat er buiten ons niemand op dat strand te bespeuren
was ookal is het HEEL uitgestrekt, maar dat vonden we helemaal niet erg! It felt like paradise! JIn het regenwoud waren we allerlei rare beesten tegengekomen,
vooral spinnen en insecten zoals libelle-achtigen. Ik ben daar zeker geen fan
van, maar ze zagen er zo speciaal uit met al die mooie kleuren en vormen! Vanaf
het punt dat we de veerboot hadden overgestoken stonden er overal borden dat we
moesten oppassen voor de Cassowarys, een soort Emu, maar met veel kleuren en
redelijk agressief blijkbaar. Helaas zijn we er geen tegengekomen, dat had ik
toch graag eens in het echt gezien!
Na deze wandeling besloten we terug richting veerboot te
rijden. Het was dezelfde weg naar het zuiden die we de dag daarvoor naar het
noorden hadden genomen, er is daar maar 1 weg J
Maar dankzij de zonneschijn waren de stranden die we onderweg tegenkwamen veel
mooier. Eenmaal het water over besloten we niet terug langs de kust naar Cairns
te rijden, deze weg hadden we immers al gedaan, maar de inland route te nemen
via the tablelands. Weer een zeer goede beslissing want dit was enorm mooi!
Het landschap liet me een beetje aan Nieuw Zeeland denken, veel groen en
heuvels In Yungaburra, iets verder dan halfweg richting Cairns vonden we een
hele leuke hostel, on the wallabee. We waren in Atherton, de grootste stad
van de Tablelands, in het infocentrum gestopt en ze hadden ons daar een
brochure gegeven waarin stond dat je op vertoon van een coupon korting kreeg in
die hostel, vandaar onze keuze, maar het bleek een goede keuze te zijn. Eerst
zijn we nog gestopt aan een koffie-museum, of iets dat erop moest lijken,
helaas was het na 4pm en het proeven was maar tot 4pm, damn J Eenmaal aangekomen in
de hostel vroeg ik aan het enorm vriendelijke meisje aan de receptie hoeveel
het was voor een kamer, want aangezien het weer was beginnen regenen zag ik het
ECHT NIET zitten om nog een nacht in die scheve, druppelende tent door te
brengen. Ze zei dat haar collega een paar weken weg was en dat ik zijn caravan
wel mocht gebruiken om in te slapen, ik hoefde zelfs niks extra te betalen
hiervoor. Wat een luxe!!! Een ECHT bed Heerlijk! We zijn eerst even de buurt
gaan verkennen, we waren onderweg namelijk een heel leuk cafeetje tegengekomen
waar ze live muziek aan het spelen waren. Helaas was het concert net gedaan
toen we er aankwamen, maar de frisse cider heeft me toch gesmaakt J
De hostel deed me denken aan een oud, gezellig huis ergens
in de bergen. Stenen vloer, open haard, gezellige keuken en living, Er was
niet zoveel volk, maar de sfeer was super! We hebben daar lekker gegeten
allemaal samen en de rest van de avond buiten gezeten met het meisje van de
receptie en nog een paar mensen die we daar leren kennen hadden. Helaas kreeg
ik die avond ook telefoon van Jorgo (snooker), dat zijn vrouw Lydia heel erg
slecht was. Ik heb met haar een heel emotioneel gesprek gehad die avond, maar
gelukkig werd ik nadien heel goed opgevangen door de mensen daar in die hostel.
Aangezien ik na dat telefoontje liever niet alleen wou zijn besloot Camille bij
mij in bed te kruipen in de caravan. Het was net of we weer even terug in Nieuw
Zeeland waren met ons tweetjes, giechelend gelijk kleine meisjes in onze grote
caravan J
Deze slaapplaats was zeker 1 van mijn favorieten!!!
De volgende morgen, 5 april, zijn we naar de lokale markt in
Cairns gegaan. Ik heb daar samen met Camille rondgelopen, veel mooie fotos van
de kleurrijke markt genomen en uiteraard weer een koffietje gedronken. Het was
een heel leuke markt, je had er van alles wat. Groenten en fruit, juwelen,
kleren, Tijdens onze koffie hebben we een babbeltje geslaan met een heel
interessante dierenarts. Het is als backpacker zo eenvoudig om met vreemden aan
de praat te geraken en meestal ZO interessant!!! J
Na de markt zijn we doorgereden naar Port Douglas. Onderweg hele mooie stranden
tegengekomen, maar het weer was heel erg grijs, dus de fotos zijn niet zo mooi
als ze hadden kunnen geweest zijn met zonneschijn J Port Douglas zelf liet me
denken aan een toeristisch oord voor rijke ouderen. We hebben daar even
rondgewandeld, zijn dan aan het water gaan kijken waar je een heel mooi
uitzicht had en nadien zijn we nog naar een lookout gewandeld, deze lookout
bleek bovenop een heel steile berg te zijn (wat dus gepaard ging met veel
geklaag en gezaag, gepuf en gezweet J),
als je bedenkt dat de vochtigheidsgraad daar enorm hoog is kan je dat misschien
wel begrijpen. Eenmaal bovenop de berg hadden we een mooi zicht over de baai van
Port Douglas. Na deze wandeling was het tijd om op zoek te gaan naar een
slaapplaats. Marco kende iemand die in een hostel in Port Douglas werkt, dus we
besloten daar naartoe te rijden en te kijken of we daar eventueel konden slapen.
Die jongen bleek daar niet te werken, maar wel te verblijven en aangezien hij
daar al een tijdje verbleef kenden ze hem wel aan de receptie. Het bleek niet
goedkoop te zijn om daar te overnachten en de meisjes wilden dat absoluut niet
(waarschijnlijk vooral om Marco dwars te zitten, want tussen de Françaises, en
dan vooral Camille, en Marco boterde het niet echt). Marco en ik daarentegen
hadden wel zin om daar te blijven, het leek me niet slecht en aangezien het zo
vochtig is in het noorden van Australie wou ik wel graag een douche voor ik in mijn tent kroop. Aangezien we zo aan het
twijfelen waren over de prijs bood de vrouw aan de receptie ons een paar uur
gratis internet aan, ter waarde van een aantal dollar. Wat wou zeggen dat we
uiteindelijk toch niet zoveel moesten betalen en we toch besloten om daar te
overnachten. We kregen een plaats achter de hostel op hun grasveld waar het vol
tenten, campers en caravans stond. En met vol bedoel ik echt vol.. We
hebben onze van daar ergens moeten tussen wringen en mijn tent kreeg een
plaatsje iets verderop. Toen we geparkeerd waren hebben we eerst en vooral onze
waslijn tussen 2 bomen gehangen, want door de vochtigheid was het heel moeilijk
om onze handdoeken droog te krijgen, en ik kan je zeggen, het is vreselijk om
met 4 grote, natte badhanddoeken rond te rijden. Dat begint vreselijk te
stinken na een tijdje! Helaas begon het na een half uurtje weer te regenen, dus
alle handdoeken terug de van in! Gelukkig hadden we onze free wifi tickets,
dus hebben we ons de hele avond bezig gehouden met onze laptops. Ik heb met
mijn oudjes geskypt. Het was al een tijdje geleden, dus heerlijk om hen nog
eens terug te zien! J
We waren ook nog net op tijd voor de happy hour dus hebben we daar samen van
een lekker glaasje wijn genoten. Ik denk dat ik rond middernacht ben gaan
slapen en aangezien we allemaal nogal opeen lagen op dat grasveld kreeg ik
mijn eerste ervaring met caming sex, of het horen ervan dan toch! Man man, er
was daar blijkbaar een koppel dat iets te veel gedronken had en die deden
ongestoord, vrij luidruchtig, hun ding Helaas stond mijn tent naast hun
caravan
Midden in de nacht werd ik wakker door een hele harde
krak, maar verder hoorde ik niks, dus ben ik maar terug gaan slapen. s
Morgens werd ik wakker van Camille die aan mijn tent stond te lachen. Mijn tent
had het blijkbaar die nacht begeven, 1 van de staven was doormidden gebroken,
dat was dus blijkbaar die krak geweest. Halleluja! Alsof slapen in een tent
in 100% vochtigheid nog niet erg genoeg was kwam dit er ook nog eens bij.. En
helaas hadden we hier geen oplossing voor want het dichtstbijzijnde depot voor
onze campervan was in Cairns, en daar zouden we pas passeren binnen een aantal
dagen. Goed, dat waren zorgen voor later, eerst zijn we in Mossman een
wandeling gaan maken in het Daintree National Rainforest. We lieten onze van
achter op de parking en werden door een busje naar de start van de wandeling
gebracht, het was een elektrisch busje, zo willen ze de invloed van
uitlaatgassen op het regenwoud minimaliseren. Deze wandeling was ONGELOFELIJK
mooi. Zeker en vast één van de hoogtepunten van deze reis. Het was een wandeling
van ongeveer 2 uur en ik heb van elke seconde genoten! ZO mooi!!! Uiteraard
kregen we onderweg een beetje regen, cant have a rainforest without a little
rain ;-) Na deze wandeling zijn we verder richting noorden gereden waar we via
aan veerboot het water over moesten, er is geen andere mogelijkheid om aan het noordelijkste punt van de East
Coast te komen. We wouden namelijk naar Cape Tribulation, van aan de veerboot
was er 1 lange weg naar Cape, altijd rechtdoor langs de kust. Het was al een
eindje in de namiddag en we kwamen een aantal prachtige lookouts tegen, soms
hadden we geluk en kwam de zon tevoorschijn, vaak echter waren er veel wolken
en was het redelijk grijs. In een infocentrum dat we daar tegenkwamen vroegen
we of we ergens gratis konden overnachten. Er was 1 campsite waar we dat
konden, maar ze raadde ons aan om ergens anders te gaan overnachten aangezien
het zo nat was. We zijn toch een kijkje gaan nemen op deze gratis campsite en
dit was echt wel onmogelijk voor mijn tent. Er lag zand, nu dus modder, en het
was volledig overdekt door bomen en struiken waar het water vanaf droop. Geen
optie voor een tent. Dan maar naar de volgende plaats, een aantal kilometers
verderop. Maar om daar te geraken moesten we over een soort brug waar ze aan
aan het werken waren, dus moesten we wachten tot ze klaar waren zodat we konden
oversteken. Dit wachten heeft zeker een half uur geduurd. In tussentijd was ik
uit de van gestapt om aan het begin van de wachtrij te gaan vragen wat er aan
de hand was, zo ben ik aan de praat geraakt met mensen die in het begin van de
rij stonden. Twee mannen van middelbare leeftijd en Emma, mijn leeftijd. Ze
waren onderweg naar een plaats waar er die avond life muziek werd gespeeld. Het
was blijkbaar de plaats waar wij naar op zoek waren! Ze vertelden ons dat het
een soort hostel was waar je ook je van kon parkeren en waar je moest betalen,
maar niet teveel. Toen we eenmaal door konden rijden zijn we eerst zo ver
mogelijk naar het noorden gereden, maar het noordelijkste punt van de East
Coast in Oz kan je onmogelijk bereiken met een van, dit is alleen bereikbaar met
een 4x4! We waren eigenlijk nog altijd op zoek naar een zijstraatje ofzo waar
we onze van konden parkeren, maar het was nergens safe voor mijn tent door de
hevige regenval. Onderweg terug naar die hostel zijn we gestopt aan Cape
Tribulation. Ik had dit al eerder gezien op internet en op postkaarten, maar
door de wolken en het grijze weer voldeed het helemaal niet aan mijn
verwachtingen, helaas. Het was wel een mooi strand, helemaal verlaten en echt
wel idyllisch, maar niet zo speciaal als ik me had voorgesteld.
Toen we in die hostel aankwamen had ik geprobeerd om mijn
tent zo goed en kwaad als mogelijk op te zetten, dat was nogal een zicht, maar
ze stond recht. Dat beloofde een helse nacht te worden, maar ik was al blij
dat het niet regende. Helaas, tegen dat ik in mijn tent moest kruipen was het
wel aan het regenen en het druppelde af en toe binnen, maar ik wist waar het
druppelde dus probeerde me langs de druppels te installeren J
Eenmaal dat we het water met de veerboot over waren gestoken
was het echt wel verlaten. Hoe verder we van Cairns richting noorden reden, hoe
meer verlaten het werd. In die hostel was wel wat volk, maar volgens mij was
dit zowat de helft van het volk dat er op een schaal van 100km woonde of
aanwezig was. De meisjes en Marco hadden die avond een fijne babbel geslaan met
wat mensen die ze daar hadden leren kennen en ik heb bijna de hele avond een
gesprek gehad met een man die daar iets verderop woonde. Hij had zijn hond bij
en kwam elk weekend naar de hostel voor wat live muziek en om mensen te leren
kennen. Hij woont in een community, een soort gemeenschap, waar iedereen die
er woont in het regenwoud werkt. Hij vertelde me dat ze daar heel primitief
leven en dat hij hiervoor had gekozen omdat hij genoeg had van al de drukte van
de stad waar hij vandaan kwam. Ik zou het niet kunnen denk ik. Ik vond het daar
geweldig, maar de vochtigheid was echt AFSCHUWELIJK! Douchen had geen zin, want
je was nog niet uit de douche of je was alweer aan het zweten, ZO vochtig dat
het daar was!!! We zijn de 2 mannen en Emma (vanuit de file) ook nog
tegengekomen. Maar tegen dat wij daar aankwamen waren zij al ferm in de wind,
dus heb ik niet echt een deftig gesprek met hun kunnen voeren. Uiteindelijk heb
ik toch nog goed geslapen in mijn scheve tent en s morgens scheen de zon,
heerlijk! Wat was het daar mooi! Bananenbomen, hele mooie bloemen en planten,
veel palmbomen en met een streepje zon ziet alles er mooier uit hé! We zijn dan
een paar honderd meter verder gereden om een wandeling te gaan maken die eerst
door het regenwoud ging en dan verder liep over het strand. Weer heel erg
indrukwekkend, en aangezien deze keer wel de zon scheen zag Cape Tribulation er
al een stuk beter uit dan het de avond voordien gedaan had! Het zag er nu wel idyllisch
en postkaart-achtig uit. Zo raar dat er buiten ons niemand op dat strand te bespeuren
was ookal is het HEEL uitgestrekt, maar dat vonden we helemaal niet erg! It felt like paradise! JIn het regenwoud waren we allerlei rare beesten tegengekomen,
vooral spinnen en insecten zoals libelle-achtigen. Ik ben daar zeker geen fan
van, maar ze zagen er zo speciaal uit met al die mooie kleuren en vormen! Vanaf
het punt dat we de veerboot hadden overgestoken stonden er overal borden dat we
moesten oppassen voor de Cassowarys, een soort Emu, maar met veel kleuren en
redelijk agressief blijkbaar. Helaas zijn we er geen tegengekomen, dat had ik
toch graag eens in het echt gezien!
Na deze wandeling besloten we terug richting veerboot te
rijden. Het was dezelfde weg naar het zuiden die we de dag daarvoor naar het
noorden hadden genomen, er is daar maar 1 weg J
Maar dankzij de zonneschijn waren de stranden die we onderweg tegenkwamen veel
mooier. Eenmaal het water over besloten we niet terug langs de kust naar Cairns
te rijden, deze weg hadden we immers al gedaan, maar de inland route te nemen
via the tablelands. Weer een zeer goede beslissing want dit was enorm mooi!
Het landschap liet me een beetje aan Nieuw Zeeland denken, veel groen en
heuvels In Yungaburra, iets verder dan halfweg richting Cairns vonden we een
hele leuke hostel, on the wallabee. We waren in Atherton, de grootste stad
van de Tablelands, in het infocentrum gestopt en ze hadden ons daar een
brochure gegeven waarin stond dat je op vertoon van een coupon korting kreeg in
die hostel, vandaar onze keuze, maar het bleek een goede keuze te zijn. Eerst
zijn we nog gestopt aan een koffie-museum, of iets dat erop moest lijken,
helaas was het na 4pm en het proeven was maar tot 4pm, damn J Eenmaal aangekomen in
de hostel vroeg ik aan het enorm vriendelijke meisje aan de receptie hoeveel
het was voor een kamer, want aangezien het weer was beginnen regenen zag ik het
ECHT NIET zitten om nog een nacht in die scheve, druppelende tent door te
brengen. Ze zei dat haar collega een paar weken weg was en dat ik zijn caravan
wel mocht gebruiken om in te slapen, ik hoefde zelfs niks extra te betalen
hiervoor. Wat een luxe!!! Een ECHT bed Heerlijk! We zijn eerst even de buurt
gaan verkennen, we waren onderweg namelijk een heel leuk cafeetje tegengekomen
waar ze live muziek aan het spelen waren. Helaas was het concert net gedaan
toen we er aankwamen, maar de frisse cider heeft me toch gesmaakt J
De hostel deed me denken aan een oud, gezellig huis ergens
in de bergen. Stenen vloer, open haard, gezellige keuken en living, Er was
niet zoveel volk, maar de sfeer was super! We hebben daar lekker gegeten
allemaal samen en de rest van de avond buiten gezeten met het meisje van de
receptie en nog een paar mensen die we daar leren kennen hadden. Helaas kreeg
ik die avond ook telefoon van Jorgo (snooker), dat zijn vrouw Lydia heel erg
slecht was. Ik heb met haar een heel emotioneel gesprek gehad die avond, maar
gelukkig werd ik nadien heel goed opgevangen door de mensen daar in die hostel.
Aangezien ik na dat telefoontje liever niet alleen wou zijn besloot Camille bij
mij in bed te kruipen in de caravan. Het was net of we weer even terug in Nieuw
Zeeland waren met ons tweetjes, giechelend gelijk kleine meisjes in onze grote
caravan J
Deze slaapplaats was zeker 1 van mijn favorieten!!!
Vanaf 29 maart heb ik geen gedetailleerd dagboek meer
bijgehouden in mijn iPhone, dus wordt het vanaf nu een beetje algemener, wat
voor jullie waarschijnlijk veel aangenamer is J
Vrijdag 29 maart zijn we doorgereden tot in Charter Towers,
het laatste stadje voor we aan de East Coast zouden arriveren. Ik was eerlijk
gezegd heel erg klaar om door te rijden tot aan de East Coast, want het bleek
weer een redelijk verlaten stadje te zijn, maar toen we naar het info center
liepen zag Camille op het aanplakbord dat er de volgende dag een rodeo in
Charter Towers was en omdat ze al een tijdje aan het zoeken was naar een
plaatsje waar we een rodeo konden meemaken werd er beslist dat we een daar een
nachtje zouden blijven zodat we de volgende dag naar de rodeo konden. We vonden
een hele mooie camping, een Big 4, dit is een soort keten van campings over
heel Australië en we hadden hier al goede ervaringen mee. De volgende dag
hebben we onszelf bezig gehouden in Charter Towers, in de voormiddag waren de
winkels open, en in de namiddag zijn we in een parkje gaan relaxen om rond 5u
naar de rodeo te vertrekken. Ik was nog nooit op een rodeo geweest en eerlijk
gezegd zei me dat ook niet veel. Het zou om 4pm beginnen, maar toen we daar om
5pm aankwamen was daar nog geen kat. We mochten wel al binnen en hebben zo de
kans gekregen om te zien hoe ze de bulls klaarzetten in die ijzeren rekken.
Arme beesten, allemaal opeengeduwd, als sardientjes in een doosje. Rond een uur
of 6-7 kwam er wat meer volk aan, allemaal country mensen, met een cowboy
hoed op, een jeans en een ruitjes hemd. Grappig om te zien! Wij hadden intussen
de drank tent al ontdekt en met de mannen die de drank verdeelden een babbeltje
geslaan. Ze bleken heel goed mee te vallen en uiteindelijk hebben we het
grootste deel van de avond doorgebracht aan de dranktent. Enkel als er
ge-rodeo-d werd gingen we wat korter bij om dit van op de eerste rij mee te
maken. Er was niet zoveel volk als verwacht dus konden we alles goed zien. Ik
ben uiteindelijk heel blij dat we in Charter Towers gebleven zijn, want het was
heel leuk om eens een rodeo mee te maken. Het is echt een spektakel en de
toeschouwers leven er helemaal in mee. Aangezien we nog geen campsite hadden
voor die nacht besloten we rond een uur of 10 te vertrekken daar. Toen we
stilletjes aan begonnen afscheid te nemen van de mannen van de drank zeiden die
dat ze net als ons in Charter Towers moesten blijven overnachten aangezien ze
van Townsville waren, wat 150km verderop ligt, te ver om midden in de nacht nog
naartoe te rijden dus. Ze stelden voor dat ze aan de bewaking van het terrein
zouden vragen of we onze van gewoon daar mochten parkeren, wat een super idee,
want geen van de meisjes had eerlijk gezegd al zin om door te gaan en er waren
toiletten en douches, wat wilt een mens nog meer? Zo gezegd, zo gedaan.
Aangezien er veel minder volk dan verwacht was, was er nog VEEL drank over en
eenmaal dat het volk weg was (rond een uur of 11-12pm) hebben wij ons met zn
allen (wij 4 en nog een stuk of 6 drankmannen) in het gebouwtje gezet waar ze
de drank bewaarden. We hebben daar uiteindelijk nog een paar uur gezeten en
gebabbeld, het was heel gezellig! Nadien allemaal ons bed ingekropen. Ik had
mijn tent opgezet tussen onze van en de truck van 1 van de jongens. Eentje
sliep in the back of his truck, en een andere sliep in een swag die hij had
opgezet naast mijn tent. Het was best wel leuk om eens een keertje niet de
enige te zijn die buiten sliep. We hebben met ons 3 dan nog wat liggen
babbelen, vanuit onze tent, swag en back of the truck. De andere mannen
sliepen ofwel in een motel, ofwel in het gebouwtje waar we nog iets gedronken
had. De volgende morgen was ik als eerste wakker omdat de zon alweer op mijn
tent stond te branden, wat een hitte!!! Ik ben me dan gaan opfrissen en tegen
dat ik terug was waren de mannen ook wakker. Het was Paaszondag, maar helaas
waren er voor ons geen eitjes verstopt, waarschijnlijk heeft de paashaas ons
niet gevonden zo ver van huis J
Wat we wel kregen was spek met eieren van de groep mensen die de catering
verzorgden de avond voordien. Zij waren blijkbaar ook van Townsville en hadden
caravans bij waar ze in hadden overnacht. Wat een leuke verrassing. We hebben
met zn allen ontbeten en nadien hebben we de mannen geholpen om al de drank
die nog in het gebouwtje stond in te laden. Rond een uur of 10 zijn we daar
vertrokken richting Townsville. Het was weeral een hele warme dag. Townsville
bleek een hele mooie stad te zijn en naar gewoonte gingen we eerst op zoek naar
een leuke coffeeshop voor een lekker koffietje (Chai Latte voor mij, want ik
drink niet echt koffie). Namiddag zijn we naar The Strand gereden. Een straat
van ongeveer 3 kilometer die langs het strand loopt. Je kan in Townsville
nergens zomaar in de zee zwemmen door het gevaar op haaien, maar helemaal aan
het einde van The Strand is er The Rockpool. Dit is gewoon zeewater dat door
rocks wordt afgesloten van de zee, waardoor de haaien er niet door kunnen,
maar het water wel. Je zwemt dus eigenlijk gewoon in de zee, maar bent wel
veilig. Aangezien het zo warm was besloten we de namiddag door te brengen aan
de rockpool, van waar we een heel goed zich op Magnetic Island hadden, het
eiland waar we de volgende dag naartoe zouden gaan. Een van de mannen van de avond
voordien, Greg, was ons komen vergezellen aan de rockpool en we hebben een hele
leuke, warme middag gehad daar. Tegen de avond zijn we Castle Hill opgereden
met de van, dit is een hele steile berg, het ziet daar zwart van de
fanatiekelingen die de berg blijkbaar graag beklimmen al joggend, of al
fietsend, maar wij waren toch blij dat we onze van hadden om ons naar boven te
brengen! J
Greg had ons verteld dat we van boven op de berg een enorm mooi uitzicht hadden
over Townsville en een hele mooie sunset konden zien, en hij had gelijk! Het
was adembenemend mooi!! Toen de zon eenmaal onder was hebben we boven op de
berg ons avondeten gegeten en zijn we een paar kilometer verder gereden. Greg
had ons aangeraden om net buiten Townsville te rijden waar we kortbij het
strand onze van konden parkeren en waar we normaal gezien niet in de problemen
zouden geraken. Zo gezegd, zo gedaan. We vonden de plaats die hij bedoelde en
parkeerden onze van langs de toilettenblok. Aangezien het er VOL zat met
muggen en andere insecten hadden we beslist om alle lichten uit te laten. De
maan scheen fel dus we hadden in principe wel licht genoeg, maar het was
vreselijk om mijn tent op te zetten in het donker, ik herinner me nog dat ik
ferm gevloekt heb op mijn tent die avond J
En niet alleen op mijn tent, die verd*mde muggen hadden blijkbaar ook geen
licht nodig om te bijten. Ik stond VOL beten, dus besloten we al HEEL vroeg om
te gaan slapen, of toch in ons bed te duiken Dan maar wat lezen Toen we
wakker werden kregen we een mooie verrassing. We sliepen blijkbaar echt wel
kort bij de zee en hadden een prachtige sunrise, palmbomen en een mooi strand.
Het zag er stukken beter uit dan het de avond ervoor aanvoelde. J Rond een uur of 7am
toen we hadden ontbeten en ik mijn tent al had opgebroken kwam er aan auto aan
met ranger op. Sh*t, we mogen hier niet parkeren De man bleek een
vriendelijke ranger die ons gewoon kwam zeggen dat we niet zo kort bij de
toiletblokken mochten staan omdat het andere mensen zou afschrikken om naar het
toilet te gaan.. OEF! Als het dat maar is J
Nadien zijn we richting de ferry gereden die ons naar Magnetic island zou
brengen. We moesten nog meer dan een uur wachten dus zijn we maar een lekker
koffietjes (of Chai Latte) gaan drinken om de tijd te doden. We hadden geluk
met het weer, het zonnetje straalde en het was heel warm, ideaal om een eiland
te gaan bezoeken. We hadden onze van meegenomen op de ferry aangezien we op
Magnetic Island wouden overnachten. Na een half uurtje op de ferry waren we er.
Een echt eiland, zoals ik me een eiland voorstel. Mooie stranden, palmbomen,
kleine weggetjes, prachtige natuur. We zijn naar een paar stranden gereden en
hebben ze natuurlijk allemaal uitgetest. Heerlijk! Er was op de stranden wel
redelijk veel volk, maar als je je de stranden zonder mensen zou voorstellen
zat je echt op het paradijs, heel erg mooi! Het laatste strand was Horseshoe
bay, daar hebben we het grootste gedeelte van de middag doorgebracht en rond
een uur of 5pm hebben we daar een paar lekkere cocktails gedronken, het was
happy hour J
Heel gezellig! De leuke bartender wist ons te vertellen dat we wel ergens op
het eiland zouden kunnen overnachten als we één of ander zijstraatje volgden en
via een zandweggetje naar het strand reden. De enige andere mogelijkheid om op
het eiland te overnachten was om een peperdure camping te betalen, dus zijn we
tegen dat het donker werd op zoek gegaan naar een zijstraatje en een
zandweggetje ;-) Slapen op het strand, palmbomen, de ruisende zee, en possoms
die ons kwamen bezoeken. Paradise!
De volgende dag hebben we in de voormiddag nog wat van het
eiland genoten en tegen de late namiddag terug richting het vaste land, Townsville.
Daar hebben we gewinkeld en zijn we richting noorden gereden. Een 30 tal
kilometer buiten Townsville was er een hele leuke gratis campsite. Er stonden
redelijk veel kampeerders, en er hing een fijne sfeer. Er was een toiletblok met
douche waar we uiteraard een heerlijke douche hebben genomen. Al had ik dit in
België NOOIT gedaan: aan de achterkant van het gebouw was er een kraan en een
soort douchekop, maar je stond daar dus in je naaktie, buiten, en iedereen
kon daar zomaar komen. Daarom had ik aan Raphaelle gevraagd om op de wacht te
staan en ik heb dat bij haar ook gedaan. We hadden echt wel nood aan die douche
want het was heel warm geweest die dag! Dat zijn van die dingen waarvan ik
achteraf denk, heb ik dat echt gedaan?!? Zoiets zou vroeger nog niet eens in
me opgekomen zijn, maar als je geen andere keus hebt verleg je je grenzen vaak
en ik ben er zeker van dat je daar als mens alleen maar kan door groeien.
We hebben daar lekker geslapen en de volgende morgen zijn we
richting Cairns gereden. Ik reed en het was best een lange rit, maar onderweg
zijn we hier en daar gestopt. Bij de eerste stop in Innisfail heb ik bij mijn
Chai Latte een lekkere cheescake gegeten, dat herriner ik me nog J Dan verder de baan op
en in de namiddag kwamen we aan in Cairns. Eerst naar het info centrum
natuurlijk, een redelijk goedkope campsite gevonden en nadat ik mijn tent daar
had opgezet zijn we gaan kijken of we de volgende dag ergens konden gaan
snorkelen in de Great Barrier Reef. Gelukkig was er nog plaats voor ons. We
hebben dan een beetje rondgewandeld in Cairns, zijn gaan shoppen, hebben iets
lekkers gedronken samen en hebben onze trip naar de Whitsundays geboekt. Een 3
daagse trip op een zeilboot. s Avonds hebben we lekker gekookt in de campsite
kitchen en onze was gedaan. De rest van de avond heeft iedereen zon beetje
zijn eigen ding gedaan. Marco was in de tv-ruimte een film gaan kijken,
Raphaelle heeft gelezen en Camille en ik hebben op onze laptop nog wat aan onze
fotos gewerkt.
De volgende morgen zijn we richting ferry getrokken om naar
Green Island te varen. Op de boot hadden we een paar Italianen leren kennen
waar we fijn mee gebabbeld hebben. Eenmaal op het eiland is iedereen zijn eigen
weg gegaan aangezien niet iedereen hetzelfde wou doen. Ik heb het grootste deel
van de dag met Raphaelle doorgebracht en op een gegeven moment is Marco ons
komen vergezellen. De Great Barrier Reef, tja magisch hé! Echt ongelofelijk
die onderwaterwereld! Net of je droomt! We hadden in de voormiddag geluk met
het weer, het was heel zonnig en er was nog niet veel gezwommen daar, dus het
water was nog heel helder. Ik had in Marokko ook al eens gesnorkeld, dus het
was niet de eerste keer, maar het was wel heel erg mooi (ookal vond ik het niet
mooier dan Marokko). Het was een heerlijke ervaring! In de namiddag ben ik met
Raphaelle het hele eiland rond gewandeld (het is maar een klein eiland), hebben
we veel fotos gemaakt en zijn we de Italianen weer tegengekomen van op de boot
en hebben we samen met hen nog wat gesnorkeld. Tegen dat het tijd was om terug
naar de boot te gaan was het redelijk bewolkt, het was dan ook niet meer mooi
onder water. Het water was troebel en het was redelijk donker, net op tijd dus
om te vertrekken! Vanop de boot konden we het onweer in de verte zien, dit was best
indrukwekkend, al die donkere wolken in de verte. Tegen dat de boot in Cairns
aankwam begon het te regenen en het is niet meer gestopt met regenen die avond
(en de volgende dagen). Die avond hebben we geBBQd op de camping en de
Italianen zouden normaal langskomen voor de BBQ, maar aangezien het de hele
avond heeft geregend hebben we dat maar afgezegd helaas.
18 maart konden we uitslapen tot 8u aangezien we pas om
10u aan de mijn moesten zijn. Eerst kregen we een film te zien over de
geschiedenis van Opal, dit was best wel interessant. Nadien kregen we een
rondleiding door een vroegere woning en mijn. Ik had in Frankrijk ook al eens
een ondergrondse stad gezien, maar dit was toch een stuk indrukwekkender. De
huizen zijn heel erg luxueus met alles erop en eraan, enkel de ramen ontbreken
uiteraard J
En zoals ik al zei, 70% van het stadje leeft onder de grond, wat ik wel begrijp
aangezien het daar heel erg warm is! Na de wandeling door de woning en de mijn
kregen we nog een rondleiding door de winkel waar ik me heb laten verleiden
door het Opal en een mooie ring voor mezelf gekocht heb. Ik wou eigenlijk niet
teveel geld uitgeven tijdens deze trip, maar ik kon het niet laten en ik heb in
Sydney vrij hard gewerkt dus vond ik dat ik dat verdiende J De jongedame die de
rondleiding gegeven had vertelde ons dat er een noodle area was waar we zelf
naar Opal konden zoeken. Een noodle area is bergen afval dat van de mijnen
komt. Ze hebben dit afval zelf al doorzocht naar Opal, maar ze kunnen altijd
stukjes Opal vergeten zijn en er wordt, volgens onze gids, regelmatig nog Opal
gevonden in deze noodle area. Met een keukenmes in de aanslag zijn we naar die
bergen getrokken om op zoek te gaan naar Opal, een naald in een hooiberg of hoe
zeg je dat ;-)Het was ENORM heet en het zat er VOL vliegen dus mijn goesting
was al snel over! Gelukkig zijn we na ongeveer een uurtje gaan lunchen.
Aangezien we langer dan verwacht in die mijn zijn gebleven en aangezien we nog
wat ondergrondse kerken wouden bezoeken hadden we besloten om nog een nachtje
op de camping te blijven (voor niks mijn tent afgebroken dus ). In de namiddag
zijn we het stadje nog wat verder gaan verkennen en hebben we een ondergrondse
kerk bezocht, maar dat stelde niet veel voor, het was geen katholieke kerk, ik
weet niet wat het wel was, maar het was gewoon een soort lokaal met stoelen,
zeker niet wat ik me ervan voorgesteld had. Het was ZO warm die dat we veel te
loom waren om nog veel te doen. We wouden die avond BBQen op de camping dus
zijn we gaan winkelen, nog wat rondgedwaald in Cooper Pedy en dan was het al
bijna tijd voor dinner.
Het was heel raar om de Aboriginals daar te zien rondlopen,
ze maken redelijk veel lawaai (lees: ze roepen als ze spreken), de meesten zijn
constant zat, ze groepen heel erg samen en je ziet ze op elke hoek, onder elke
boom, in elke schaduw die je kan vinden, redelijk primitief moet ik zeggen. We
werden aangeraden om er zeker geen contact mee te zoeken aangezien ze enkel uit
zijn op geld, drank of sigaretten.
Maar goed, BBQen dus. Dat was heerlijk, lekkere worstjes
die Marco had klaargemaakt en voor het eerst op deze trip nog eens patatjes, it
felt like home J
Nadien heb ik nog een hele tijd met Martin gebabbeld, de vader van 4 die we de
dag voordien hadden leren kennen. De anderen wouden een film kijken in het
filmlokaal van de camping, maar daar had ik niet zon zin in! Als ik onderweg
de kans kreeg om met Ozzies te babbelen deed ik dat altijd. Dat was ideaal om
aan mijn Engels te werken en heel erg interessant om hun verhalen te horen.
Aangezien geen van ons 4 perfect Engels speekt konden we van elkaar helaas niet
veel leren. Soms waren de gesprekken die ik met vreemden had zelfs redelijk
serieus en diep and I loved it!! Toen ik die avond wou gaan slapen en
richting tent liep zag ik een hond aan onze vuilzak, dit bleek een Dingo te
zijn, mijn eerste Dingo! Ik ben de anderen gaan roepen en we hebben hem
weggejaagd. Er wordt aangeraden om voorzichtig te zijn met die beesten, want
ook al lijken ze op honden, het zijn wilde beesten. Toen de rust was
teruggekeerd ben ik mijn tentje ingekropen.
De volgende dag zijn we vroeg opgestaan omdat we een lange
dag op de baan voor ons hadden, we wouden namelijk zo kort mogelijk bij Uluru
geraken. Het was Camilles 28e verjaardag en ik had de dag voordien
een mega Snickers voor haar gekocht. Ze wilt altijd gezond eten maar zondigt
regelmatig aangezien ze graag chocolade eet, vandaar dat dit me het ideale,
low-budget geschenk leek. Na deze festiviteiten trokken we er terug op uit. Het
was een HELE lange saaie dag op de baan. De Stuart Highway gaat van Adelaide
naar Alice Springs. Als je naar Uluru (of Ayers Rock) wilt gaan moet je op een
gegeven moment naar het westen op de Lasseter Highway. Iets meer dan 200km
verder vind je Uluru. Maar aangezien we al heel veel kilometers moesten doen op
de Stuart Highway en we niet in het donker wilden rijden was het onmogelijk om
dit in 1 dag te doen, dus zijn we in het midden van de Lasseter Highway gestopt
toen het avond begon te worden. We vonden daar een rest area waar een watertank
stond zodat we ons toch konden wassen (lees: 10cm water in een emmer, een
stuk zeep en verzin de rest er zelf maar bij J).
Het zat er VOL vliegen en het waaide redelijk hard, niet aangenaam om de tent
op te zetten en nog minder aangenaam om te eten. Maar het is ons uiteindelijk
toch weer gelukt. Iets later kwam er nog een van toe met 5 personen. 2 Duitse
jongens, een Amerikaan en een koppel (Italiaanse en Ozzie). Ze vroegen of we
zin hadden om hen te vergezellen bij het kampvuur dat ze zouden maken die
avond, en uiteraard hadden we daar zin in, elke gelegenheid om nieuwe mensen te
leren kennen of om niet constant met ons 4 te moeten zijn grepen we! Het
kampvuur was heel gezellig, wel heel erg warm! De wijn vloeide rijkelijk, de
gitaar deed goed zijn werk, er werd gezongen en veel gebabbeld, tot redelijk
laat!
20 maart was een redelijk zware morgen, ik had namelijk een
kater van jewelste! Het was ZO gezellig aan het kampvuur de avond voordien dat
ik niet eens had gemerkt dat er vrij veel (of heel veel) wijn verorberd was! Om
8u s morgens hadden we ontbijt en aangezien de zon al even op was waren de
vliegen ook weer van de partij helaas. Ik vond dat best wel vervelend op het
moment. Die vlogen gewoon je mond, neus, oren, of welk ander lichaamsgat dat
ze tegenkwamen, binnen. Na het ontbijt ging de reis verder naar Uluru waar we
tegen 11u arriveerden, maar daar was blijkbaar 1u tijdverschil, dus was het nog
maar 10u (een extra uurtje dag! ;-)). In het plaatselijke info centrum hadden
we informatie gevraagd over Uluru en omstreken en met die info zijn we terug op
pad gegaan. Eerst in het dorpje dat daar aangelegd is voor het toerisme wat rondgekeken en nadien de camping gaan
zoeken, want ze hebben het daar goed bekeken,je mag nergens langs de kant van de weg of op parkings overnachten en de
enige camping die er is vraagt 16,75 dollar pp per nacht! Belachelijk veel
geld, daar moesten we dus eerst nog even over nadenken! We hebben op die
camping geluncht aangezien we er nu toch waren. Vooraleer we naar Uluru reden
hebben we ons voorzien van vliegennetten, want het was echt niet meer uit te
houden. Ik had mezelf nochtans voorgenomen om nooit zon belachelijk ding te
dragen, maar was er uiteindelijk heel blij mee! De vrouw in het info centrum
had ons ten stelligste afgeraden om de wandeling rond Uluru nog aan te
vattendie dag aangezien het al veel te
laat (en dus heet) was. Maar de anderen wouden per se nog aan de wandeling van
10km beginnen om 1u s middags. Ik wou meegaan zo ver als ik kon, maar ik wou
zeker geen gekke dingen gaan doen. We hebben uiteindelijk ongeveer 4u over de
wandeling gedaan, we zijn heel vaak gestopt om te drinken, te rusten en fotos
te nemen. Het was op het moment zelf echt afzien, vreselijk! Maar uiteindelijk
ben ik toch blij dat we het gedaan hebben want het was indrukwekkend!!! We
zaten allemaal volledig vol vliegen, het was ongelofelijk warm en er was daar
zo goed als geen schaduw te vinden, gelukkig waren er wel waterfonteintjes om
de paar kilometers. Ik heb nogal wat liters water naar binnen gewerkt tijdens
die wandeling. Rond 5pm kwamen we terug aan de parking waar we onze van hadden
achtergelaten en nadat we terug op adem waren gekomen zijn we richting de
plaats gereden waar je de sunset goed kan zien. Daar kwamen we de 5 mensen terug
tegen van het kampvuur de avond voordien. Samen met hen hebben we daar gewacht
tot de zon rond 7pm onderging. Het was heel gezellig om hen terug te zien! Ze
vroegen ons waar we die nacht zouden overnachten aangezien ze net als ons die
16 dollar veel te veel vonden. De vrouw die op de camping werkt had ons gezegd
dat we voor 8pm moesten inchecken aangezien er na 8pm niemand meer in de office
zou zijn. Mmm Na 8pm niemand meer in de office Dat klonk interessant Dus,
wij met zn allen nog wat langer gewacht bij die sunset-plaats en na 8pm
richting camping vertrokken. Er was idd niemand meer in de office dus zijn we
gewoon doorgereden en hebben we de 2 vans geparkeerd en al onze tenten op het
gras opgezet. We hebben daar kunnen genieten van een heerlijke, welverdiende
douche en zelfs onze kleren kunnen wassen, wat een luxe! Camille en Raphaelle
genoten enorm van de aandacht van de 2 Duitsers in het gezelschap en ik zag in
de verte een tent die me bekend voorkwam! Martin en co, de familie met 4
kinderen uit Cooper Pedy, zij stonden ietsje verder geparkeerd! Ik daar
natuurlijk naartoe en weer een gezellige babbel geslaan met Martin want de rest
van de familie sliep al. We hebben samen een lekker pintje gedronken dat hij me
aanbood. Rond een uur of 11 was mn pijp uit, de kater was nog altijd niet
helemaal weg en we moesten vroeg op dus ben ik lekker in mn tent gaan liggen.
Om 6u moesten we al op de volgende dag aangezien we de
zonsopgang van Uluru en de Olgas wouden zien EN aangezien we van die camping
af wouden zijn voor er iemand in de office zou zijn. Snel klaarmaken dus,
afscheid nemen van de Duitsers en co, afscheid nemen van Martin en familie die
ook al vroeg wouden vertrekken en terug richting Uluru. De zonsopgang was spectaculair!!
Zo mooi, dat licht van de zonsopgang achter en over die bergen, echt hemels! Na
de zonsopgang hebben we ontbeten in de van en zijn we de wandeling rond de
Olgas gaan doen, 7,6km, maar het was heel vroeg dus nog redelijk te doen qua
temperatuur! We hebben er 2,5u over gedaan, er kwam heel veel klimmen en dalen
bij kijken, er waren hele mooie stenen te zien, ongelofelijk mooie landschappen
op en tussen die bergen, dus ook weer heel veel fotos genomen! Na deze
wandeling zijn we terug naar de camping gereden waar we hadden overnacht om
snel even een stiekeme douche te nemen, we wisten nu toch waar we alle
faciliteiten konden vinden! J
Nadien terug naar het centrum van Ayers Rock (de Australische naam voor wat
de Aboriginals Uluru noemen) om te lunchen. In de IGA, de plaatselijke
supermarkt, vond ik een heerlijke couscoussalade voor maar 2 dollar omdat hij
de dag nadien zou vervallen, heerlijk en goedkoop, ideaal voor deze low-budget
roadtrip! J
Na de lunch hebben we allemaal kaartjes naar huis geschreven en nog even met
onze voeten in een fonteintje gezeten om wat af te koelen. Wie kwamen we weer
tegen aan deze fontein? Ja hoor, Martin en co.. Rond 3pm zijn we daar
vertrokken richting Kings Canyon, ik was blij dat Marco reed die dag zodat ik
een dutje kon doen achterin!
De petrol daar is ENORM duur, maar je hebt geen keus, je zit
in de middle of f*cking nowhere. In Sydney hebben we de eerste dag 1,54 dollar
voor een liter betaald, hier was het 2,2 dollar.
We hadden de afstand tot Kings Canyon een beetje onderschat
waardoor we voor het eerst in het donker moesten rijden. Marco was zo moe van
de hele middag in de woestijn te rijden dat ik het laatste uurtje in het donker
gereden heb, niet echt aangenaam moet ik zeggen, want donker is daar echt
PIKKEdonker en uiteraard moet je constant uitkijken voor kangoeroes en ander
wild. Op 40km van Kings Canyon besloten we te stoppen want ook hier was er niet
te kiezen waar je wou overnachten. 19 dollar per persoon alsjeblieft! We vielen
bijna achterover. De jongeman die ons kwam helpen kon geen creditcard aannemen
en wij hadden niet genoeg cash bij, dus vertelde hij ons te wachten met betalen
tot de volgende morgen aangezien zijn baas om 8u daar zou zijn en we bij hem
wel met kaart konden betalen. We hebben op die camping gekookt in de campsite
kitchen en zijn redelijk vroeg gaan slapen, iedereen was heel erg moe en er was
niet veel te zien daar.
22 maart werden we al om 6u s morgens wakker aangezien we
vroeg waren gaan slapen. We hebben ontbeten op de camping en om 7u waren we
klaar om te vertrekken, maar de baas zou pas om 8u in de office zijn. Niet iedereen was akkoord
om zonder betalen te vertrekken, dus besloten we om tot aan de ingang/uitgang
te rijden en dan te zien wat we zouden doen. Toen we aan de uitgang waren zagen
we de jongeman van de avond daarvoor in de verte, maar voor de rest was er
niemand te zien. Ik was aan het rijden en ben dan maar gewoon doorgereden, we
konden toch geen uur wachten tot die baas daar was zeker?!? J Waarschijnlijk heb ik
nu een aantal mensen gechoqueerd, maar we hadden onze van gehuurd en betaalden
elke dag 15 dollar elk voor dat ding, om dan nog eens bijna 20 dollar te gaan
betalen voor een staanplaats voor de van is er echt wel over, ze lieten ons
niet veel keus
We moesten nog 40km tot aan Kings Canyon waar we dus
redelijk vroeg aankwamen. De wandeling die we daar gedaan hebben was 6km lang
en we hebben er ongeveer 2,5u over gedaan. Het begon met een enorm steile klim zodat
de rest van de wandeling ons een zicht gaf over de bergen en we hele mooie
uitzichten naar beneden toe hadden. Deze wandeling was heel impressionant en
voor mij misschien zelfs nog mooier dan Uluru of de Olgas. Ergens in het
midden vonden we de Garden of Eden, je kon met trappen naar beneden en het
was echt net als een soort oase tussen deze rode bergen. Alsof je even droomde,
het liet me denken aan het Aards Paradijs (of wat ik me ervan voorstel dan
toch). Na de wandeling zijn we doorgereden naar het Kings Canyon Resort voor
een frisse cola om dan weer een lange rit van 260km aan te vatten tot aan de
junction vanwaar we weer op de Stuart Highway kwamen die we verlaten hadden om
naar Uluru te rijden. Het was weer een helse rit, veel te warm en saai, dus
eenmaal aan de junction en na de lunch was ik blij dat Marco overnam zodat ik
achterin nog wat kon verder schrijven aan dit verhaal. We stopten op 91km van
Alice Springs aan een soort roadhouse. We wouden hier gewoon douchen en dan
verder rijden naar een free campsite maar Marco en Raphaelle besloten toch maar
even te gaanvragen hoeveel het was voor een nacht, want als het niet teveel was
konden we daar misschien wel overnachten. De eigenaars waren niet al te
vriendelijk, ze dachten dat Marco en Raphaelle alleen waren, maar toen ze
buiten kwamen zagen ze Camille en mij natuurlijk ook zitten en dachten ze dat
we hen voor de gek wouden houden door maar voor 2 ipv 4 te betalen. Ik ben dan
naar binnen gegaan en heb in mijn beste Engels uitgelegd dat het zeker niet
onze bedoeling was om hen voor de gek te houden, maar dat de anderen hun Engels
niet al te best was Ze vroegen maar 10 dollar pp per nacht, dus hadden we
besloten daar te blijven. Eerst de tent opzetten natuurlijk, zoals altijd, dan
met zn allen een frisse duik genomen in het zwembad en dan hebben Marco en ik
genoten van een lekker pintje. Een van de mannen die op de campsite werkt kwam
buiten bij ons zitten om een sigaret te roken en uiteindelijk hebben we de hele
avond bij hem gezeten na ons dinner. Het was weer een heel interessant gesprek,
over zijn familie, over het feit dat hij graag in the middle of nowhere werkt,
over zijn leven en over het leven Hij vertelde ons ook dat de eigenaar van
de roadhouse een bekend huisdier heeft: Dinky, the singing Dingo.
De volgende morgen stond de eigenaar erop dat we even naar
zijn DVD zouden kijken over Dinky. Blijkbaar had een Engelse acteur een
reportage gemaakt over de hond en zijn voorouders. Zo kwam hij bij de Dingos,
en bij Dinky. Als iemand piano speelt begint Dinky te janken en blijkbaar
vinden ze dat dit op zingen lijkt Het was niet zon indrukwekkend filmpje,
maar de eigenaar was in ieder geval apetrots en heel fier dat we zijn filmpje
wouden zien J
Na het filmpje hervatten we onze weg richting Alice Spring. Zoals altijd gingen
we eerst een kijkje nemen bij het plaatselijke info centre waar ze lekkere
paaseitjes hadden en ons vertelden wat we konden doen in en rond Alice.
Naderhand hebben we een koffietje gedronken in de winkelstraat en wat
winkeltjes bekeken. We hadden beslist om een nachtje in Alice door te brengen
en dus een campsite te zoeken. We vonden een hele mooie plaats waar we voor 12
dollar konden blijven, we kregen een mooi stukje gras op de campsite en na de
lunch hebben we allemaal samen genoten van een frisse duik in het zwembad. Rond
5u zijn de anderen naar Jessy en Emily gap vertrokken maar ik had last van mijn
maag en wou liever op de campsite blijven om wat te rusten. Wat was het
heerlijk om even alleen te zijn! Ik heb genoten van een goede douche en wat
gebabbeld met de buren. Nadien wat rijst gekookt voor mijn maag en tegen 7pm
waren de anderen alweer terug en hebben we samen gegeten (ik had blijkbaar niet
veel gemist gelukkig). Aangezien we nog eens in een grote stad waren na al
die dagen in de woestijn en aangezien Raphaelle 2 dagen later jarig was
besloten we om iets te gaan drinken die avond. De meisjes zijn zich samen gaan
mooi maken in de dames faciliteiten en Marco had ook erg zijn best gedaan. Zo
trokken we er op uit voor een avondje uit in Alice Springs.
Wat ons heel erg opviel waren de Aboriginals die daar overal
rondhingen. De meesten onder hen waren al zat toen we in het centrum
aankwamen, we hoorden ze roepen, er lagen er verschillende op de grond of op
het voetpad te slapen, er reed veel politie rond,.. Blijkbaar is dit toch wel
een redelijk groot probleem in Alice, maar zoals ik mss al eerder heb gezegd,
zolang je hen negeert, negeren ze jou, dus ik voelde me zeker niet
ongemakkelijk of in gevaar.
Bojangles saloon was ons aangeraden door enkele mensen, maar
die bar was zo goed als leeg toen we daar aankwamen rond 9pm dus besloten we
naar een andere bar te gaan waar ze een groot terras hadden en we konden buiten
zitten. Ik had mezelf 1 rood wijntje toegestaan ondanks de diaree en dat
smaakte! We hadden op dat terras een discussie met Marco over een voorval
tijdens onze trip en blijkbaar was er iemand die ons in de gaten hield, want
even later kreeg Marco een pintje van een man die zei: I think you can use this!
en knipoogde. We vonden dit uiteraard vrij vreemd. Ik vroeg Marco om te gaan
vragen aan die vent waarom hij zomaar een pintje aan een wildvreemde gaf, maar
Marco durfde niet, dus ben ik zelf naar die vent toegegaan om te vragen waar
dat goed voor was. En hij vertelde me dat Marco er uitzag alsof hij het kon
gebruiken. Ik heb hem toen gezegd dat hij welkom was om bij ons te komen zitten
als hij wou. Een paar minuten later deed hij dat ook en krijg ik ook een
wijntje van hem. We hebben uiteindelijk best wel een interessant gesprek
gevoerd over zijn job, hij werkt in ICT voor de Amerikaanse defensie en ze
zitten in Alice Springs omdat dit ongeveer de enige plaats ter wereld is waar
ze niet kunnen afgeluisterd worden omdat ze in het midden van de woestijn zitten.
Op een gegeven moment vraagt er een andere man aan ons of hij bij ons mag komen
zitten aangezien zijn vriend naar huis gaat en wij vonden dat heel vreemd maar
hebben hem toch bij ons laten zitten. Kim was een soort advocaat voor
Aboriginals en had best wel interessante verhalen te vertellen. Na een goed
gevulde babbel-avond besluiten we rond 1:30 terug naar de campsite te gaan.
24 maart werd ik om 7u wakker van de hitte, de zon stond
recht op mijn tent en blijkbaar werkt die als een serre, het was echt
ongelofelijk heet in mijn tent, ik was nat van het zweet en ik was nog zo moe,
echt vreselijk vond ik dat want ik had graag nog wat langer geslapen, maar de
zon besliste daar dus anders over!!! Om 8u werd Camille wakker en meestal was
zij onze wekker, dus iedereen werd wakker, maar heel moe! We hebben ons op ons
gemak klaargemaakt en rond 10u zijn we naar de plaatselijke markt in Alice
gegaan. Veel standjes met sieraden en Aboriginal art, maar niks heel speciaals!
Na de markt zijn we doorgereden naar de gaps. Hiervoor moet je eigenlijk de
fotos zien, en dan nog zegt dat niet 1/100ste van wat we daar allemaal gezien
hebben! Heel mooie kleuren, heelveel
groen, veel water een gap is een soort gat tussen 2 bergen en op die
plaats kortbij Alice zijn er heel veel van die gaps. Het is een road die je
neemt vanuit Alice ongeveer 120 km lang met links en recht zijweggetjes waar de
gaps zijn. Op 90km van Alice Springs hadden we een campsite gevonden met
honesty box, dit wilt zeggen dat er in principe niemand op die campsite is om
het geld aan te nemen, maar je steekt het gevraagde bedrag in enveloppen die ze
daar hebben en dan steek je die enveloppe in een box die daar hangt, de
honesty box J
Op zich wel een leuk systeem. Je scheurt een stukje van de enveloppe af waar
het nummer van je enveloppe opstaat en plaatst dit zichtbaar voor je ruit voor
het geval er iemand komt controleren of je betaald hebt. Deze campsite was echt
geweldig mooi! De plaats waar ik mn tent moesten opzetten niet per se, maar
als je iets verder liep kwam je weer aan een gap met een ongelofelijk mooi
openlucht zwembad. Waterholes noemen ze dat hier, we hebben daar een frisse
duik genomen en gezwommen tussen de eendjes die daar ook zaten, hemel op aarde!
Daarna hebben we een douche genomen aan een grote watertank met een kraantje
aan de onderkant. Na 3 weken waren we wel al zover dat we allerlei truckjes
kenden om toch een redelijk deftige douche te nemen met een emmer en wat water!
We moesten wel, want het was echt heel erg warm dus er werd nogal wat
afgezweet! Aangezien mijn maag nog altijd niet helemaal in orde was had ik maar
weer rijst gegeten, maar ik heb graag rijst dus dat vond ik helemaal niet erg!
Samen met de anderen een glaasje wijn gedronken en mijn Nederlands nog eens
kunnen bovenhalen want er stonden 2 Nederlandse jongens tegenover ons. Het was
echter maar een korte babbel want voor 10pm lagen we al in bed, zo moe waren
we!
De volgende ochtend werd ik wakker om 7u, het was
Raphaelles verjaardag, jaja, de 2e verjaardag op onze trip! Na ons
ontbijt zijn we in de buurt van onze campsite een ochtendwandeling gaan doen,
het plaatsje heette Ellery Creek. Het was redelijk bewolkt, het had zelfs een
beetje geregend s nachts. Dat was best grappig, de Nederlandse jongens sliepen
in een swag en lieten s nachts hun beschermhoes altijd open aangezien het
veel te warm was, toen het begon te regenen kon ik ze vanuit mijn tent 1 voor 1
hun beschermhoes horen dichtritsen, dat gaf me een gevoel van samenhorigheid,
we moesten allemaal samen door dezelfde omstandigheden.
Na de prachtige wandeling besloten we terug naar Alice
Springs te rijden want Marco had daar om 10:30 digeridoo les, de meisjes zijn
dan een lekker koffietje gaan drinken voor Raphaelles verjaardag! Uiteindelijk
ging de les van Marco niet door dus was hij al snel terug, Camille wou per se
een Aboriginal schilderij kopen en wij besloten om naar de bibliotheek te gaan
waar we gebruik konden maken van de gratis Wifi. Voor lunch hadden Raphaelle en
ik onszelf getrakteerd op KFC, lekker vettig! J
Nadat iedereen gedaan had wat hij moest doen en we inkopen hadden gedaan heb ik
nog even naar mijn liefste vader gebeld, altijd geweldig om hem te horen! Dan
zijn we doorgereden tot Airelon waar we in de roadhouse een biertje hebben
gedronken voor Raphaelles verjaardag. Ik had daar natuurlijk gezegd dat het
haar verjaardag was en iedereen begon spontaan te zingen (er zat misschien 6
man) en ze kreeg haar biertje gratis! Heel vriendelijke mensen!! We vroegen aan
de eigenaar hoe de rest area eruit zag die 14km verderop lag waar we gratis
konden overnachten en de man zei dat het maar 10 dollar was om aan de roadhouse
te overnachten, maar we wilden liefst niet teveel geld opmaken uiteraard. Toen
hij dat hoorde bood hij aan om 10 dollar te laten vallen, dus dan zou het nog
maar 30 zijn voor ons 4, maar we wouden toch even gaan kijken naar de rest area
en als er niemand anders was, of als het er niet goed uitzag zouden we
terugkeren naar de roadhouse. Op de rest area stonden 4 andere campers dus het
leek ons veilig, we hadden afgesproken dat we nergens zouden overnachten waar
we de enige kampeerders waren, voor de veiligheid. 1 van de andere campers was
een gepensioneerd Oz koppel dat hun huis had verkocht en nu het land rondtrekt
in hun enorme campervan. De man van het koppel bood Marco en mij een pintje
aan, de meisjes waren al gaan slapen. We hebben de hele avond met hem gebabbeld
en het was weer zeer interessant, hij had een zeer persoonlijke, uitgesproken
mening over de Aboriginals en andere zaken! Er stond weer veel wind, maar mijn
tent en ik hebben het toch weer overleefd.
Om kwart voor 7 werd ik de volgende morgen wakker aangezien
er andere campers aan het vertrekken waren en die maakten nogal wat lawaai! Ik
ben dan maar opgestaan en heb mooie fotos van de sunrise gemaakt. Stilletjes aan
werden de anderen ook wakker, hebben we ontbeten, afscheid genomen van het
ouder koppel en terug de baan op rond 8u. Het was mijn beurt om te rijden
richting Tenant Creek. Het was weer een heel saaie rechte baan waar geen eind
aan leek te komen. Gelukkig was er na 90 km een roadhouse waar we stopten voor
koffie en om even onze benen te strekken. Het was echt een heel afgelegen
roadhouse (zoals bijna alle roadhouses die we onderweg waren tegengekomen). Net
of we recht in een westernfilm stapten, heel leuk om te zien! Rond 12u kwamen
we bij Devils Marble, hier kan ik ook niet veel meer over zeggen dan dat jullie
de fotos moeten zien. Het zijn allemaal heel grote stenen die op elkaar
liggen, op heel vreemde manieren, net of iemand ze daar zo gelegd heeft; of die
in 2 gebroken zijn, net of iemand ze met een scherp mes in 2 heeft gesneden.
Vandaar de naam Devils Marble, er zit een verhaal achter natuurlijk, zoals
achter zoveel hier in Australië! Na een korte wandeling rond en tussen Devils
Marble zijn we verder gereden naar Tennant Creek, vanwaar we richting het
Oosten zouden rijden! Rond 2pm waren we daar, in het info centrum vertelde de
vriendelijke dame ons dat er niet veel te zien was in Tennant Creek, maar dat
we wel een douche konden nemen in dat gebouw, heerlijk, dachten we, maar helaas
kwam het water uit een watertank en het was daar ZO heet dat het water dat uit
de douche kwam bijna kokend was, ookal kwam het uit de koude kraan.. Maar
uiteraard was het beter dan niks! Op 6km van Tennant Creek ligt Lake Mary Ann,
hierin hebben we een heerlijk frisse duik genomen, dit was echt een heel
welkome afkoeling in een heel mooi meer. En alsof dat nog niet genoeg was
hadden ze daar deftige douches, dus na het zwemmen hebben we een goede douche
kunnen nemen. Dan zijn we verder gereden tot aan de threeways junction vanwaar
je richting Noorden (Darwin), Zuiden (Adelaide) of Oosten (Townsville) kan.
Oef, na zoveel dagen in de woestijn keken we er allemaal wel een beetje naar
uit om terug richting de kust te rijden, maar zover waren we natuurlijk nog
niet. Vanuit Tennant Creek is het nog 2500km ongeveer tot aan de East Coast,
maar het was wel al in zicht natuurlijk J
We zijn nog 70km verder gereden op deze baan tot aan de eerste rest area die we
vonden. We waren de enige campers, en ondanks onze belofte om nergens te
stoppen als we alleen waren hebben we dat hier toch maar gedaan, volgends de
kaart was de eerstvolgende rest area nog heel ver weg, en terug rijden naar
Tennant Creek zag ook niemand zitten. Er waren weer ENORM veel vliegen, dus
iedereen was blij toen de zon onderging, alhoewel, van het moment dat de zon
ondergaat zijn de vliegen weg, maar een paar minuten later komen de muggen
tevoorschijn, ik weet niet aan welk van de 2 ik de voorkeur geef J Om 7pm was het donker,
we hadden onze was gedaan, in een emmer uiteraard, en gegeten. Nadien was Marco
op de gitaar aan het spelen en besloten wij (de meisjes) om de rest area, die
redelijk groot was, eens te gaan verkennen. We zijn tot aan de straat gelopen
en hebben in het midden van de weg ballet gedanst, of toch iets dat erop moest
lijken. Toen we in de verte lichten zagen komen hebben we ons verstopt achter
een struik en gewacht tot de truck voorbij was. We konden hem echt al van
kilometers ver ruiken, nog voor we de lichten konden zien roken we dat er iets
vreemds was, en dat was blijkbaar de geur van de banden van de truck op de weg.
Op deze grote banen van Adelaide naar Darwin en van Tennant Creek naar
Townsville rijden veel roadtrains zoals ze hier genoemd worden. Dit zijn
vrachtwagens met 3 aanhangers, dit had ik nog nooit gezien, is echt
indrukwekkend en maakt een hels lawaai! We zijn uiteindelijk nog redelijk lang
buiten blijven zitten want het koelde helemaal niet af en was VEEL te warm om
te slapen, gelukkig waren de sterren ook weer van de partij en was het volle
maan dus konden we daarvan genieten! Nooit gedacht dat er ZOVEEL sterren bestonden!
J Uiteindelijk was er
toch nog een andere auto toegekomen om daar te overnachten, maar die stond
redelijk ver van ons af.
Om 1am was ik uiteindelijk nog altijd wakker door de hitte,
ik had zweetdruppels op mijn gezicht! Ik ben dan maar buiten gaan zitten en heb
de bovenlaag van mijn tent omhoog gedaan zodat er wat lucht door kon. Dit
maakte de hitte IETS dragelijker.
Om 6u30 werd ik wakker door de hitte en de vogels die
keihard aan het fluiten waren. Bij ons ontbijt kwam weer de nodige hoeveelheid
vliegen kijken. We zijn dan maar snel vertrokken daar! Ik zat achterin met
Camille, ik heb nog wat verder geschreven aan mijn verhaal, mijn fotos op
mijn harde schijf gezet, een boek gelezen en liggen koken van de hitte de hele
dag! Rond lunchtijd kwamen we aan een roadhouse op de Broadway highway maar ze
waren daar heel onvriendelijk en vreselijk duur dus hebben we maar geluncht met
wat we nog in de van hadden liggen en zijn we doorgereden richting Mount Isa
waar we om 4:30pm arriveerden. In het info centre vertelden ze ons dat we vanop
Mount Isa een heel mooi zicht hadden over de sunset. We zijn eerst een campsite
gaan zoeken en vonden een heel mooie plaats waar ze maar 10 dollar vroegen,
deal! Ik heb snel mijn tent opgezet en dan zijn we Mount Isa opgereden vanwaar
we inderdaad een enorm mooi uitzicht hadden over de sunset boven de mijnen,
Mount Isa is een mijn-town waar er niet veel anders te zien is dan mijnen en
een ongelofelijk mooie sunset J
Aan de andere kant van de bergtop zagen we een hele mooie moonrise, het was
nog steeds volle maan, dus ze kwam heel groot en vol omhoog. Weer prachtige
fotos natuurlijk! Die avond heb ik mijn zussen, ouders, Kristel en Juan gebeld
aangezien ik nog credit op mijn GSM had wat de volgende dag zou vervallen,
dat was SUPER natuurlijk om hen allemaal weer eens te horen! Om 10pm zijn we
met zn allen gaan zwemmen in het zwembad van de campsite omdat het zo heet
was. Nadien heb ik met Camille nog buiten gezeten tot middernacht, nog wat
babbelen en fotos selecteren op onze laptops.
Op 28 maart zijn we om 7:30am opgestaan, ontbeten, goed
gedoucht voor ons vertrek want je wist natuurlijk nooit wanneer we nog eens een
douche zouden tegenkomen! Ik heb daar Marco zijn haar geschoren, hij had
beloofd om het te laten groeien zolang we op de baan waren, maar na bijna een
maand gaf hij toch op, het was TE warm Na onze gastank te hebben bijgevuld op
de camping zijn we daar vertrokken. We moesten allemaal naar Coles (supermarkt)
en hadden daar twee dockets gekregen voor 1 koffie + 1 gratis bij Maccas, dus
wij naar Mc Donalds voor een lekkere koffie, nog rap tanken en dan weer de baan
op, ik reed die dag. Het eerste roadhouse lag op 190km waar we natuurlijk even
stopten om onze benen te strekken. In de volgende town die we tegenkwamen
zijn we gestopt om te lunchen en nadien nog 140km verder gereden richting
Richmond waar we van een gingerbeer genoten in een plaatselijke pub en
uiteraard weer aan de praat raakten met wat locals. We moesten nog 50km
verder voor de volgende rest area waar er toiletten waren en water, zodat we
ons konden douchen met behulp van de emmer J
Dit was echt wel nodig want we hadden heel hard gezweet die dag! Het was een
lange, saaie dag op de baan. De voormiddag viel nog mee met veel bomen en
bergen langs de weg, maar in de namiddag was het net of we terug in de woestijn
zaten. Ik had gereden die dag en voor de eerste keer (en ik denk ook de enige
keer) sinds we vertrokken waren zaten Marco en ik allebei voorin en aangezien
het zon saaie baan was hebben we elkaar maar proberen bezig houden door veel
te babbelen. Best wel grappig, random vragen stellen aan elkaar en zo toch
redelijk goed de tijd omkrijgen! Vanop de rest area waar we die nacht stonden
hadden we zicht op een enorm mooie sunset. De rest area lag heel kort bij de
weg, maar op die banen komen bijna geen autos, en zeker niet s nachts. Enkel
een paar roadtrains. Ik had mijn tent opgezet tussen 2 picknicktafels en
onder een afdakje aangezien het heel erg waaide en dit hielp wel een beetje.
Die wind was echt een miserie voor mijn tent. Maar die nacht was het dus ok
dankzij het afdakje en de tafels. Na ons dinner hebben we samen nog een glaasje
wijn gedronken en kwam Camille op het idee om in het midden van de straat te
gaan plassen. Zo gezegd, zo
gedaan. In the middle of nowhere, in the middle of the road, in the middle of
the white stripes, Een speciale ervaring moet ik zeggen ;-) Rond 9pm
was iedereen weer heel erg moe en zijn we ons bed ingedoken.Ik heb nog even liggen lezen in mijn tent
aangezien het weer zo warm was, maar ben uiteindelijk toch redelijk vroeg in
slaap gevallen.