Inhoud blog

	Mijn eerste week in New Orleans - Februari 1957
	New Orleans als Hollywood South
	is it true what they say about DIXIE ?
	Voltreffers in het Nachtleven van de Crescent City
	where all the proud and elite folks meet...they call it Basin Street

Zoeken in blog

In 1955 luisterde ik ten huize van Pierre Claessens naar enkele ' American Music ' platen...

mijn eerste kennismaking met de muziek van George Lewis en de wondere wereld van New Orleans...een ware revelatie

Ik ben de paters jezuïeten ontzettend dankbaar voor de opvoeding, de kennis en de wijsheid die ze me via de Grieks- Latijnse humaniora hebben bijgebracht.

Maar na enkele jaren onder het devies AD MAJOREM DEI GLORIAM hield ik het bij het beëindigen van mijn zesde retorica voor bekeken.

Ik gooide het letterlijk en figuurlijk over een andere boeg.

Terwijl mijn klasgenoten ervoor kozen om een klassiek pad te bewandelen als advocaat, apotheker, arts, geestelijke of ingenieur, koos ik voor de Hogere Zeevaartschool van Antwerpen

Zodoende maakte ik tijdens het schooljaar 1956/57 aan boord van de Mercator twee onvergetelijke wereldreizen mee met o a een eerste, onvergetelijke ontdekking van NEW ORLEANS

Tijdens mijn eerste wereldreis legde de MERCATOR 13.341 zeemijlen af ( 5338 onder zeil...8003 met hulpmotor). Voor het Belgische schoolschip was het een 34ste

wereldcruise. Na een drie maand lange intensieve opleiding in het Willemsdok verlieten we Antwerpen op 14 december 1956. We bezochten achtereenvolgens Teneriffe, San Juan de Puerto Rico, Vera Cruz in Mexico, New Orleans, Louisiana en Port Hamilton in de Bermuda eilanden. Op 6 april 1957 bereikten we opnieuw het Antwerpse Willemsdok.

Dit ruiterbeeld van Jeanne d'Arc staat in Decatur Street op enkele stappen van de FRENCH MARKET. Jaarlijks op 6 januari start hier een parade die de wapenfeiten van de Maagd van Orléans viert, in het bijzonder de bevrijding van de Franse stad uit de Britse klauwen (1429). De Franse stad Orléans en de Amerikaanse stad New Orleans zijn officieel zustersteden sinds 5 januari 2018

Pas in 1949 was het de beurt aan een zwarte artiest om als ZULU KING te fungeren, in casu Louis Armstrong. Dit feit werd als historisch beschouwd en belangrijk genoeg om op de voorpagina van TIME magazine vermeld te worden.

De Zulu parade is spectaculair. Ze wordt jaarlijks georganiseerd door de zwarte gemeenschap van de Crescent City. Deze krewe kiest telkens een koning om over de parade te waken. Meestal wordt daarvoor een beroep gedaan op sterren uit de artistieke wereld. Deze eer viel o a te beurt aan Tom Jones, Dolly Parton, Dennis Quaid, Harry Connick Jr e a

King Cakes worden in New Orleans tussen 6 januari en Mardi Gras in meer dan 500.000 exemplaren gebakken terwijl er nog 50.000 andere door koerierdiensten in andere Staten en landen worden geleverd

de spectaculaire traditie van de Mardi Gras Indians

ik raad je aan om tijdens je verblijf in New Orleans ook eens een excursie mee te maken naar de River Road waar je een aantal schitterende plantagewoningen kan bewonderen. Meerdere zijn toegankelijk voor het publiek zoals bvb OAK ALLEY waar een adembenemende eikenlaan vanaan de Mississippi-dijk leidt naar de indrukwekkende in neo-Griekse stijl opgetrokken planterswoning

Tom Anderson's annex/café/restaurant vormde zo'n beetje de ,toegang tot Storyville. Tom zèlf werd officieus erkend als de ' Mayor ' van het Red-Light District. In zijn etablissement kocht je o a het fameuze BLUE BOOK, de gids waarin de prostituées van de beruchte wijk werden gerepertorieerd met beschrijving en vermelding van adres en 'specialiteiten'. Daarin stonden een aantal foto's van Ernest Bellocq, de man die de enige bekende foto van Buddy Bolden's band realiseerde. Zijn andere jazzfoto's overleefden een hevige brand niet.

tijdens zijn jeugd lieten kleine jobs Louis Armstrong toe om wat geld te verdienen. Zo kwam hij ook terecht bij de Karnoffskys, Poolse migranten die hem inschakelden om samen met een paar andere knapen steenkool te leveren in het Red-Light District. In 1923 schreef hij COAL CART BLUES samen met Lil Hardin en Clarence Williams. In de veertiger jaren nam hij het nummer op samen met zijn stadsgenoot Sidney Bechet

In 1795 verliet Antoine Peychaud het eiland Saint-Domingue (nu Haïti) om zich als apotheker te vestigen in Royal Street. Op de bovenverdieping richtte hij een vergaderzaal in en serveerde hij zijn broeders vrijmetselaars exotische drankjes in eierdopjes ( 'coquetiers' in het Frans ) Bij de Amerikanen werd dat al vlug als 'cocktail' uitgesproken

Mooi voorbeeld van schijnheilige tolerantie. In de straten van New Orleans mag je alcohol drinken als dat maar gebeurt uit plastic bekers. Glazen flessen moeten in papieren verpakkingen blijven

Bij Pat O'Brien's (St Peter Street 718) wordt de HURRICANE cocktail, op basis van witte en donkere rum, met tienduizenden per jaar geserveerd in het feestelijk decor van een exotische courtyard.

absint was in New Orleans, Louisiana een bijzonder populaire likeur. Waarschijnlijk één van de talrijke tradities die de Franse kolonisten en hun creoolse nakomelingen uit het verre moederland hadden geïmporteerd. Het goedje werd met de tijd echter beschouwd als een gevaarlijke drug en werd in 1912 over het hele Amerikaanse grondgebied rigoureus verboden. Officieel is absint nog steeds illegaal maar lichtere versies met legale kruiden en anisette zijn wèl toegelaten.

New Orleans Memories

Pearl of the Deep South

30-01-2019

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

it's Mardi Gras Time in New Orleans

Klik op de afbeelding om de link te volgen

een carnavalskoning, een Russische groothertog

en een Franse Maagd

Big Easy of Red Planet ?

Er is geen ontkomen aan. Zelfs diegenen die al meermaals New Orleans bezochten krijgen in de Mardi Grasweek vlug de indruk dat ze met buitenaardse toestanden te maken hebben. Geloof me. De carnavalsvirus heeft je onmiddellijk te pakken. Van toeschouwer word je bijna automatisch figurant of acteur

Het is me tweemaal overkomen. Een eerste keer zo'n 62 jaar geleden toen ik de Crescent City aan boord van de Mercator bereikte. Een tweede maal in 1999 toen ik een groep vrienden naar dit gekke circus gidste.

Op een tribune aan de voet van het Robert E Lee monument (dat onlangs om racistische redenen werd verwijderd) hadden we zitplaatsen veroverd waar we nauwelijks konden van genieten wegens de hysterische uitbundigheid van andere (Amerikaanse) toeschouwers die om de haverklap rechtsprongen en aldus ons visueel genot aanzienlijk beperkten. Bovendien was het bijzonder lang wachten vooraleer de eerste ruiters, muziekkorpsen en praalwagens zich aanmeldden.

Tóch loonde het de moeite al moet ik bekennen dat ik liever New Orleans bezoek in kalmere tijden.

Arthur Harding wist de Mardi Grasroes aldus te omschrijven: " Eén van mijn favoriete films dateert van 1953: BUD ABBOTT AND LOU COSTELLO GO TO MARS met o a een merkwaardige scène waarin het dwalende ruimteschip van het komische duo in het centrum van New Orleans neerstort op Mardi Grasdag. Het gaat er zo bont aan toe dat onze pseudo ruimtevaarders zich op de Rode Planeet MARS wanen ".

REX - de superkoning

Op Mardi Gras 1999 werden mijn reisgenoten en ikzelf verwend. Niet alléén zagen we de ZULU parade défileren. Ook de Rex-optocht trok aan onze tribune voorbij. De figuur van Rex verscheen voor het eerst in 1872 ter gelegenheid van het bezoek aan New Orleans van de Russische groothertog Alexis Alexandrovitch Romanoff. Toen werd Rex de allereerste dagparade en werden de officiële Mardi Graskleuren geïntroduceerd: paars voor rechtvaardigheid, groen voor geloof en goud voor macht. Ook werd dat jaar het officiële Mardi Graslied gelanceerd ' IF I EVER CEASE TO LOVE ' (als ik ooit stop met liefhebben ), een knipoogje naar de razend populaire romance die zich toen ontwikkelde tussen de groothertog en Lydia Thompson, de hoofdactrice in het BLUEBEARD spektakel dat in die periode in de Big Easy werd opgevoerd.

REX is de vorst die over Mardi Gras heerst. Zijn parade is de spectaculaire afsluiter van de carnavalsfeesten in New Orleans.

Hoe ook Jeanne d'Arc bij Mardi Gras wordt betrokken

In Decatur Street, vlakbij de FRENCH MARKET, prijkt het ruiterbeeld van Jeanne d'Arc. Het 'gouden' monument werd in 1972 aan de inwoners van New Orleans geschonken door ' le peuple français ', als teken van vriendschap maar ook ter herinnering aan het feit dat Jeanne de stad Orléans in 1429 uit de Britse klauwen wist te bevrijden , de eerste van haar talrijke wapenfeiten en overwinningen.

Pas sinds 5 januari 2018 zijn de Franse stad Orléans en de Amerikaanse stad New Orleans officieel zustersteden

De New Orleanians zijn geboren feestvierders en toen bleek dat de Maagd van Orléans op een 6de januari (1412) het levenslicht had gezien was dat voor hen een schitterende gelegenheid om een Jeanne d'Arc-krewe op te richten en jaarlijks een gelijknamige parade te organiseren

Throw me something !

Jaarlijks stort Mardi Gras 400 miljoen $ in de stadskas. Geen wonder dat de stad volledig aan de organisatie meewerkt

Aangezien de krewes zich niet commercieel mogen laten sponsoren zijn het de leden die de organisatiekosten via lidgeld dragen. Zo'n jaarlijkse bijdrage varieert van 250 tot 600 $. Daarboven schenken de leden zoveel als ze willen voor het vervaardigen van doubloons (medailles), beads (kransjes) en andere THROWS zoals plastic bekers en andere gadgets, zelfs beschilderde kokosnoten.

De superparades van Bacchus en Endymion presenteren samen 80 praalwagens en niet minder dan 60 marching bands. Hun tweeduizend leden gooien meer dan anderhalf miljoen bekers, doubloons en beads naar de juichende menigte.

" Parlez-vous Mardi Gras? " een aparte woordenschat

Krewes, Captains, Queens, Kings, doubloons, beads en throws. De Franse Mardi Graswoordenschat heeft al geruime tijd een Amerikaans jasje aangetrokken.

KREWES zijn carnavalsverenigingen. Het zijn non-profit organisaties waarvan de meeste zich voor hun naam lieten inspireren door de mythologie: Aphrodites, Bacchus, Hermes, Eros, Pegasus, Thor etc...

Aan het hoofd van een krewe staat een CAPTAIN

Jaarlijks worden KINGS en QUEENS gekozen om over de parades te heersen. De meeste genootschappen kiezen die koninklijke hoogheden uit hun eigen ledenbestand maar krewes als die van Bacchus en Endymion nodigen beroemdheden uit de artistieke wereld uit. Deze eer viel o a te beurt aan Bob Hope, Dennis Quaid, Tom Jones, Neil Sedaka, Dolly Parton en Harry Conninck Jr.

THROWS is de algemene term voor alle objecten die vanop de praalwagens naar het publiek worden gegooid. Vanuit de menigte klinkt het overal " THROW ME SOMETHING ! "

JPDS

30-01-2019 om 00:00 geschreven door JP De Smet

>> Reageer (0)

26-01-2019

Mardi Gras is back in town

NEW ORLEANS

WEER INGEPALMD

DOOR MARDI GRAS

' Let the good times roll '

In New Orleans zijn alle hotels weer volgeboekt. Strategisch gelegen balkons worden peperduur verhuurd...en dát sinds 6 januari. Die dag vieren wij Driekoningen maar in Louisiana heet dat EPIPHANY (dag van de openbaring) of TWELFTH NIGHT ( twaalf dagen na Kertsmis ) ... de dag waarop de kerstversieringen worden weggeborgen en de afgedankte kerstbomen op festieve brandstapels in as wegkwijnen.

6 januari is in de Crescent City vooral ook de dag waarop officieel het startsein wordt gegeven voor de wereldberoemde Mardi Grasperiode die na tientallen optochten, bals en banketten een hoogtepunt zal bereiken op FAT TUESDAY (vette dinsdag op 5 maart 2019). Dan mag iedereen nog eens lekker uit de bol gaan vooraleer 's anderendaags op Aswoensdag de 'strenge' vastentijd in te zetten.

Dat de New Orleanians Fat Tuesday liever Mardi Gras noemen is te danken aan de eerste Franse kolonisten die deze feestelijke traditie in hun Nieuwe Wereld introduceerden. In 1699 noemden de gebroeders Lemoyne, beter bekend als Bienville en Iberville, hun eerste aanlegplaats op de oever van de Mississippi

POINTE DU MARDI GRAS. Dat was halverwege tussen de Golf van Mexico en het latere 'Nouvelle Orléans' .

De Mardi Gras-gekte slaat dus weer volop toe in de CITY OF A MILLION DREAMS. De hele stad tooit zich in paars, groen en goud. Langs Canal Street en op andere parcours verdringen massa's toeschouwers zich om van het grandioze spektakel van tientallen parades te genieten.

The Mistick KREWE of COMUS

Pas nadat in 1857 een twintigtal doorwinterde feestvierders tijdens een bewogen vergadering besloten om een goed georganiseerd carnavalsgenootschap ( krewe) op te richten evolueerde alles aan een versneld tempo. Deze eerste groep heette de MISTICK KREWE OF COMUS.

Sindsdien ontstonden steeds meer van die krewes. Vandaag zijn er een zestigtal.

Ook de zwarte gemeenschap is op dat vlak bijzonder actief met o a de ZULU SOCIAL AND PLEASURE CLUB, in 1909 door zwarte arbeiders gesticht dankzij o a de entoesiaste medewerking van enkele entoesiaste MARDI GRAS INDIANS .

Mardi Gras Indians

Vreemd genoeg zijn dat geen Native Americans (indianen of roodhuiden ) maar zwarte volksbuurtbewoners die met fabelachtige kostuums zijn uitgedost waaraan vaak maandenlang door familie, buren en sympatisanten is gewerkt.

De namen van deze stammen zijn al even bont als hun kledij: WHITE MAGNOLIAS, TCHOUPITOULAS, YELLOW POCAHONTAS etc...

De Big Chiefs en hun stammen onderhouden een oude traditie waarvan we het ontstaan terugvinden aan de soms vage grens tussen geschiedenis en legende.

Vóór de komst van zwarte slaven uit West-Afrika waren het Native Americans die dwangarbeid op de katoen- en suikerrietvelden verichtten. Ze wisten echter makkelijk te ontsnappen daar ze heel goed de moerassige omgeving kenden. Voor de zwarte slaven was dat minder evident. Als zij daar tóch in slaagden werden ze met open armen door de plaatselijke indianenstammen onthaald en beschermd. Zo komt het dat de Mardi Gras Indians tot op de dag van vandaag een dankbare hulde aan hun vroegere beschermheren blijven brengen.

De muzikanten die deze prachtige, kleurrijke groepen begeleiden zijn vaak ook een spektakel op zichzelf. Ze bespelen flessen, tamboerijnen en andere originele slaginstrumenten. Hun muziek bevat West-Afrikaanse percussie- en danselementen die de muziek van New Orleans sterk hebben beïnvloed. Zo was dat o a het geval tijdens de slavenbijeenkomsten op Congo Square.

In 1972 zorgde BO DILLIS (+ 2015), één van de populairste Big Chiefs, voor een CD met traditionele INDIAN SONGS onder de titel ' THE WHITE MAGNOLIAS '. De muzikale begeleiding was in handen van THE METERS. Enkele jaren later verscheen de CD ' THE WILD TCHOUPITOULAS' van de Neville Brothers met leden van de gelijknamige stam

(lees binnenkort nog méér ivm Mardi Gras)

(binnenkort worden ook de 2 zijkommen van deze blog aangevuld)

JPDS

26-01-2019 om 00:00 geschreven door JP De Smet

>> Reageer (0)

23-01-2019

welcome to New Orleans, Louisiana

Pearl of the Deep South

Via deze blog wil ik je van mijn passie voor New Orleans laten genieten.

In de middenkolom lees je bijdragen over de meest diverse en vaak verrassende facetten van de Crescent City.

Deze basisinformatie, gebaseerd op meer dan 6 decennia persoonlijke ontmoetingen met personen en plaatsen in

'America's most interesting City' , wordt in de twee zijkolommen aangevuld met allerlei ditjes en datjes.

Een aantal foto's zijn aanklikbaar. Sommige worden dan vergroot. Andere zorgen voor een verrassing.

Je kan mijn blog eventueel opnemen in je bladwijzers of favorieten

Je e-mail reactie is bijzonder welkom.

In 1956/1957 had ik het immense genoegen om als leerling aan de Hogere Zeevaartschool twee wereldreizen te ondernemen

aan boord van het Belgische schoolschip Mercator.

Op vrijdag 22 februari 1957 voer ik vanuit de Golf van Mexico de indrukwekkende Mississippi op en ontdekte ik New Orleans,

een stad die mijn leven een totaal onverwachte wending zou geven en die me blijft boeien.

Over dat eerste contact en de impact van de Crescent City op mijn bestaan vertel ik later meer.

Laat me toe je via deze blog op reis mee te nemen naar het Diepe Zuiden van de USA,

meer in het bijzonder naar New Orleans, Louisiana.

Dit wordt wellicht mijn laatste 'virtuele' groepsreis naar de stad die ik méér dan 6 decennia geleden

ontdekte en waarvan ik al die jaren de bewogen, bonte geschiedenis heb mogen mee-beleven.

Zeer binnenkort verschijnt mijn eerste bijdrage

JPDS

23-01-2019 om 00:00 geschreven door JP De Smet

>> Reageer (1)

Archief per week

	01/04-07/04 2019
	11/03-17/03 2019
	25/02-03/03 2019
	18/02-24/02 2019
	11/02-17/02 2019
	04/02-10/02 2019
	28/01-03/02 2019
	21/01-27/01 2019

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Gastenboek

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Op vrijdag 22 februari 1957 zette ik voor het eerst voet aan wal in New Orleans, Louisiana . Vanuit de Golf van Mexico was het Belgische schoolschip Mercator de indrukwekkende Mississippi opgevaren om onder enorme belangstelling van de plaatselijke bevolking aan te leggen ter hoogte van Poydras Street. Over dit onvergetelijke moment en een rijkgevulde eerste week in de stad van mijn dromen verneem je binnenkort méér in de middenkolom van deze blog. Het is een understatement om te beweren dat die dagen mijn levenskoers voorgoed hebben beïnvloed

Op 21 maart 1959 woonde ik, samen met mijn Arletje, een eerste superjazzconcert bij in het Gentse Kuipke. Op het programma niemand minder dan Louis ' Satchmo ' Armstrong en zijn All Stars.

Bij zijn Gents optreden werd Armstrong schitterend omringd door James 'Trummy ' Young (tb), Billy Kyle (p), Danny Barcelona (d), Mort Herbert (b), Peanuts Hucko (kl) en zangeres Velma Middleton

Ook in de fifties trad Sidney Bechet in Gent op ( in het operagebouw) met de Franse band van André Reweliotty. Weer zo'n revelatie . De muziek die de creool Bechet uit zijn sopranosax toverde overtrof alle verwachtingen.

In hetzelfde programma was een optreden voorzien van de Dutch Swing College Band. Helaas werden deze Nederlandse muzikanten om administratieve redenen opgehouden aan de grens. Ze bereikten de Gentse Kouter pas nadat Bechet de hele avond netjes had afgewerkt. Stoetsgewijze trok het busje van de DSCB gevolgd door wild entoesiaste fans naar het Gentse centrum om tenslotte een totaal geïmproviseerd nachtconcert te verzorgen in de CRYPTE op het Sint-Baafsplein.

Mijn eerste jazz-LP ' TEDDY BUCKNER AND HIS DIXIELAND BAND '.

Sterk beïnvloed door Louis Armstrong liep Buckner een beetje in de schaduw van zijn idool.

Hij speelde o a met Lionel Hampto,; Kind Ory, Fats Waller en Benny Carter.

In 1979 bracht ik een eerste groep vrienden en sympatisanten naar New Orleans. Dat waren 81 reizigers w o de COTTON CITY JAZZBAND in de volgende occasionele line-up: vlnr Romain Vandriessche + (tb), Jacques Cruyt + (tp), Colin Bowden (d), Pierre Claessens + (kl), Karel Algoed (b) en Luc Van Hoeteghem (bjo). We vlogen toen met SABENA

Vanop de praalwagens gooien figuranten en acteurs allerlei objecten, gadgets en sieraden. Deze traditie is zo oud als die van Mardi Gras zèlf. Alléén de doubloons ( aluminium medailles) werden, zoals we ze nu kennen, pas in 1960 voor het eerst massaal vervaardigd.

Een grote keuze aan Mardi Grasartikelen vind je op www.mardigrasoutlet.com

In New Orleans is een bezoek aan www.mardigrasworld.com beslist de moeite waard

New Orleans heeft veel bijnamen. De bekendste is wellicht CRESCENT CITY. De stad ligt immers in een halvemaanvormige bocht van de Mississippi ( crescent = croissant = halvemaan)

Lulu Hendley , beter bekend als Lulu White 1868-1939 - "entrepreneur " - ' Madam ' aan het hoofd van Mahogany Hall ( Basin Street 235) in Storyville, het Red-Light District dat in New Orleans bloeide van 1897 tot 1917, jaar waarin het op bevel van de US Navy werd gesloten

Wie meer wenst te vernemen ivm het Red-Light District van New Orleans zal met plezier en leesgenot kennismaken met Al Rose's ' STORYVILLE '

Spencer Williams was de neef en beschermeling van Lulu White. Na de sluiting van Storyville trok hij naar New York waar hij zich ontpopte als een buitengewoon begaafd componist. Zijn werken werden één voor één jazzstandaards zoals BASIN STREET BLUES, MAHOGANY HALL STOMP, TISHOMINGO BLUES, DALLAS BLUES alsook I AIN'T GOT NOBODY dat als medley verscheen samen met Louis Prima's JUST A GIGOLO

Nicholas Girod, burgemeester van New Orleans van 1812 tot 1815 en overtuigd bonapartist, had het plan opgevat om de Franse keizer uit diens ballingschap op Sint-Helena te bevrijden en hem in zijn huis in het French Quarter ( op de hoek van Chartres en St Louis ) te verwelkomen. Het nieuws van Napoleon's overlijden kwam Girod's plannen dwarsbomen

Het interieur en de patio van NAPOLEON HOUSE roepen de sfeer op van de oude wereld en herinneren aan het leven en de wapenfeiten van de Franse keizer. Aan de rustieke bar geniet je van een PIMM'S CUP, een verfrissende aperitief op basis van gin. en dàt met een rustige, klassieke achtergrondmuziek.

Ondanks de mooie plannen van Nicholas Girod heeft Napoleon Bonaparte nooit New Orleans bezocht. Maar in het Cabildo ( deel van het Louisiana State Museum ) rust het keizerlijke doodsmasker. Dit werd in 1834 aan de Crescent City geschonken door François Carlo Antommarchi, persoonlijke arts van de keizer die zijn illustere patiënt tot diens dood op Sint-Helena begeleidde. In ' les derniers moments de Napoléon ' bevestigde Antommarchi dat de keizer overleed aan de gevolgen van maagkanker

In OLD ABSINTHE HOUSE ( hoek Bourbon/Bienville) ontmoetten generaal Andrew Jackson en de piraat Jean Lafitte elkaar om te overwegen hoe zij de Britse invasietroepen het hoofd konden bieden. En het werkte vermits ze erin slaagden om de Britten op 8 januari 1815 succesvol te verslaan en aldus niet alléén de stad New Orleans te redden maar de geschiedenis van de USA een totaal nieuwe wending te geven.

op de hoek van Bourbon en St Philip vind je LAFITTE's BLACKSMITH SHOP, populaire nightspot maar ook ' National Historic Landmark '. Het gebouw dateert van 1770. De piraat Jean Lafitte en zijn broer Pierre runden er een smidse die ze eigenlijk meer als 'façade' gbruikten om hun talrijke smokkelactiviteiten te camoufleren

Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs