met deze woorden ging Barack Obama de nacht in voor
Electionday 2008. De woorden op zich geven mooi de campagne weer die de
Democratische kandidaat opgezet heeft.
Stelselmatig mensen warm maken om te kiezen voor
verandering. En eenmaal vuur iets te pakken heeft is het moeilijk om
zoiets te stoppen!!!
En vuur (lees: passie) dat is wat deze man wel heeft, zijn
tegenkandidaten zullen dit ook gehad hebben, maar Obama kan dit heel natuurlijk
overbrengen mede doordat je heel goed kan zien dat hij alles positief benadert.
Terwijl de Republikeinse tegenhangers meer voor eigen belang gingen, plaatste
de Democraat zichzelf niet centraal maar wel de bevolking van het land.Als we
nog even kritisch zijn kan je zeggen dat het een mooi opgezet spel was, maar als
iets niet in je zit val je vroeg of laat wel eens door de mand!
Dit gebeuren was voor mij als (sport)coach een prachtig
schouwspel om te zien.Want tenslotte is
het begeleiden van mensen (sporters), op welk niveau dan ook, je poulains
steeds prikkelen zodanig dat ze groeien in hun kunnen waarbij de eigenheid van
zowel de deelnemer als jezelf niet verloren mag gaan. Op zich is dit gegeven steeds balanceren op
een slappe koord omdat je snel kan vervallen in ik-heb-de-kennis-dus-zal-ik-het-even-snel-voor-je-doen-patroon.
Als je (dikwijls onbewust) in dit denken
zit, dan ben ik ervan overtuigd dat de verrijking voor zowel sporter als coach
minder groot is en in het ergste geval kan dat tegen je keren.
Maar of je nu presidentskandidaat, coach, ouder, leerkracht,
partner, beste vriend(in), . bent van iets of iemand tenslotte zijn we toch
allemaal een beetje coach .
Dit bericht kreeg ik in mijn gastenboek enkele dagen na de aankomst van de Duchenne Heroes! Het geeft perfect weer waarom je bepaalde uitdagingen aangaat!
Een Duchenne Held wint niet. De held probeert zijn principes waar te
maken, dat is zijn winst. Dat is ook de reden van heldendom. Een woord
dat misschien niet voor niets op dom eindigt. En dat bedoel ik
positief. De held laat zich niet leiden door redenerend intellect, ziet
geen bergekes op de weg. De held is de tarot fool, die doet wat ie
vindt dat ie moet doen. Maar de held wint niet. Degene die wint is
degene die door de held verdedigt wordt. Echte helden zijn niet te
stoppen. Ze staan in een hoek te wachten tot het moment om actie te
nemen. Niet voor eigen gewin. Ze handelen uit vriendschap, liefde en
principe. Ze zijn eerlijk, ze handelen fair en winnen niet. Maar laten
we eerlijk zijn. Je kunt een idee verbannen, maar niet de inhoud. Je
kunt een held verbannen, maar niet de heldendaad.
Een dikke proficiat voor uw inzet!
Vorige week zondag reden we de Houffamarathon. Meer dan 130km
mountainbikeplezier in 7u44. 2 dagen op voorhand starten met
carboloading, s morgens stevig ontbeten met havermout en boterhammen.
Van bij de start voelde ik dat het goed ging. Van begin tot einde was
de concentratie zeer hoog. Er werden bijna geen stuurfouten gemaakt en
het tempo bleef mooi gelijkmatig. Mede doordat ik onderweg zeer
regelmatig at en dronk (ongeveer om de 20) resulteerde dit in een
mooie 91steplaats.
De week erna een heel ander verhaal.
Flanderscup Langdorp en tegelijk ons heldenontbijt. De 2 dagen
ervoor heel weinig en onregelmatig gegeten. Ook nog een klein
hittegolfje dat passeerde op de dag van de wedstrijd. Hierdoor niet
genoeg voeding opgenomen en niet volgeladen aan de start gekomen. Neem
daar nog eens bij dat de wedstrijd enorm zwaar was doordat er bijna
geen recuperatiemogelijkheden waren.
Het meer dan 1uur in het rood gaan zorgde ervoor dat ik volledig
door het ijs zakte in de laatste ronde. Maar liefst 4 trager dan de
ronde ervoor.
Conclusies:
- Het hierboven geschreven verhaal geeft nog maar eens aan dat op elk niveau rust en de juiste voeding belangrijk is.
- Voeding en drank is ALTIJD belangrijk ook al is het maar 1 uur rijden.
- Het is en blijft een heel ander inspanning zon XC. Als je een
marathonier bent dan is een relatieve lange opwarming meer dan
noodzakelijk om al gerodeerd aan de start te komen. Vergeet het
anders, die goede prestatie!
Vandaag
gingen we naar het verre Limburg om daar de Oeterdal Marathon te gaan rijden
en droogweg 115km achter de kiezen te slagen.Het is zeker geen marathon zoals we die kennen in de Ardennen maar
eerder een vlakke tocht met als (letterlijke) hoogtepunten de mijnterrils rond
de Maasvallei.
Voor
vertrek nog even enkele boterhammen eten en mijn tas koffie drinken om dan naar
Opoeteren te bollen.Even langs de
inschrijving passeren en dan vertrekken.De benen voelden meteen goed aan, maar de vraag is dan altijd gaat dat
zo blijven.Want doordat ik de normale
voeding niet meer in huis had moest er overgegaan worden op prikloze Aldi-limonade
en chocoladekoekjes. Niet de meest ideale sportvoeding maar in uiterste nood is
dit beter dan niets ;-)!
De eerste
tientallen kilometers waren heel vlak met vooral brede wegen en nog meer
singletracks.
Om het nog
even over die singletracks te hebben, waar bleven de organisatoren die routes
halen want dat bleef met momenten maar komen en net toen je dacht nu is het
gedaan werd er weer een blik geopend. Voor het vertrouwen waren deze paden ook goed
want na het debacle op het BK, waar de ene rijtechnische fout werd gemaakt na
de andere, was dit goed voor het vertrouwen. Het waren nog niet de
supertechnische paden maar de rijlijnen werden goed aangehouden en de
afdalingen gingen vlot.
Na ongeveer
40 km kwamen we aan in de Maasvallei en bijhorende mijnterrils met de prachtige
vergezichten over de omgeving.Het is
daar ook waar het bikeparkFilthy
Trails ligt en is zeker een bezoekje waard.Dus bij deze
De laatste
mijnterril was zo steil om te beklimmen dat fietsen onmogelijk was, dus te voet
naar boven en wie stond dat te vereeuwigen op film? Inderdaad!
Eigenlijk
valt de rit na de terrils kort samen te vatten, nog meer brede wegen en
singletracks. Na 5 uur rijden begonnen de beentjes wat tegen te pruttelen en de
hartslag ging niet zo goed meer de hoogte in. Maar versnellen en aansluiten bij
een trio ging nog vlot dus helemaal leeg waren we verre van.
Dus nu op
naar de volgende marathon in Houffa als voorbereiding op de Duchenne Heroes.
De
conclusies na deze rit zijn simpel:
-limo
en koekskes zijn een goede noodoplossing
-rijtechniek verlies je niet
-Conditie
zit goed, maar of ze goed genoeg is om 7 dagen te biken in september dat zullen
we de volgende weken te weten komen.
Opgepast!!!! Bij het lezen van volgend blogtekstje kan de verslaving voor onderstaande toeslaan! Bij mij is het in ieder geval al gebeurt!
Hetgeen waar ik het nu ga over hebben is even banaal dan elk ander spel dat er bestaat maar is toch oh zo slim gevonden (en het basisidee is waarschijnlijk al eeuwen oud)
De ingrediënten voor dit alles zijn:
- een vierkant grijs speltafeltje met daarin 36 kleine vierkantjes - van het ene vierkantje naar het andere lopen steeds geultjes langs elke zijde - er zijn verschillende gekleurde auto'tjes en vrachtwagens die je plaatst zoals het kaartje dat je neemt uit een van de 40kaartjes die je bij het spel krijgt. Het niveau van de combinaties stijgt telkens... - nu moet je trachten om ofwel de rode auto of de rode cabrio of de witte limo of de gele ziekenwagen naar rechts te verplaatsen door de andere voertuigen naar boven/achter of links/rechts te schuiven. - Een van de 4 bovenstaande wagens koop je telkens bij een pakketje van 40 kaarten en kan zodanig ver gaan dat je 2 van deze auto' moet trachten uit te rijden
Het bizarre aan dit spel is dat je soms in enkele beweging een oplossing hebt maar dikwijls zit je ook te zwoegen en steeds terug te komen op hetzelfde schuif/denkpatroon. Ook al zie je dat 1 auto moet verschoven worden maar dit steeds vast blijft zitten.
En dan ... Opeens ... Door met dezelfde auto's een andere combinatie te maken geraakt het opgelost .... En je hebt zelf niet door hoe dat het komt maar hij is uit het blok geschoven en dat is het belangrijkste....
Doe je 2 dagen later hetzelfde kaartje is de kans groot dat je weer ligt te zwoegen omdat je niet meer weet hoe de volgorde van de schuifcombinatie weer was.
Als je het echt niet meer ziet zitten zijn er 2 mogelijkheden:
- ofwel het bakje omgooien en de voertuigen terugplaatsen in startpositie - ofwel op de achterkant van het kaartje zien in welke volgorde je de auto's moet schuiven. (maar dit is voor de echte losers ;-) ) Want geloof me er is maar 1 juiste oplossing per kaartje, je moet niet proberen om het anders te doen want dan lukt het niet!
Gisteren (22 juni) deelgenomen aan wat ze noemen de mooiste en zwaarste MTB-marathon van België. De Raid des Hautes Fagnes met start en aankomst in Malmedy. Het was ook de eerste keer dat ik 115km (2900 HM, 20 hellingen) op een MTB ging zitten. De opdracht was heel duidelijk: HS meter met de klok der regelmaat in het oog houden, eten en drinken alsof er je leven vanaf hing , uitfietsen en trachten te finishen rond 7u30min.
Terwijl ik aan de start stond, had ik door dat ik mijn handschoenen vergeten was op het dak van mijn auto, gelukkig passeerde de start voorbij mijn vierwieler en kon ik de handsschoenen nog meegritselen. Hierdoor begon den deze als laatste aan de startklim , maar zo kon er rustig aan opgeschoven worden naar voor zonder iets te forceren.
Het parcours op zich kan je eigenlijk grofweg indelen in 3 grote stukken: Het begin en einde zijn de zwaarste met vele, steile klimmen op een relatief korte afstand en dan het middenstuk op een plateau waar de klimmen iets meer verspreid liggen.. Met dit in het achterhoofd wist ik zeer goed hoe ik mijn raid moest indelen.
De eerste 35km reed ik in het aangename (ja ja ge leest het goed!) van een Nederlander. Aangezien Jurgen en ik een heel week met de Noorderburen op MTB-tocht gaan kon ik mij maar beter hierop voorbereiden ;-). Na ong. 40 km kwam ik teamgenoot John Wouters tegen en hebben we een goeie 65km samen gereden. Dan reed hij een keer voorop, dan ik weer. Na een 60tal km kreeg ik krampen in mijn rechterhamstring. Dit kwam door een blokkage van de rechterrugspieren die dan zorgde voor een uitstraling naar mijn been. Enigste oplossing was rugspieren uitrekken en zo ging de kramp wegwerken. Terwijl we onze tocht verder zette, blokkeerde de rug meer en meer. Maar gelukkig bleven de krampen in de benen weg. Onderweg kwamen we Niko De Meeter tegen en zijn we een 10-tal km met 3 Saeco's op pad geweest.
Onderweg legde ik aan John ook nog eens uit dat Malmedy de verbasterde naam is voor het woord malmedus wat op zijn beurt .... of nee laat maar we zijn aan het afwijken ;-)
Toen we aan de fameuze laatste 20km begonnen nam den deze een beetje voorsprong op John na de klim van 20% omdat ik erop kon rijden en hij niet door een probleem met zijn versnellingen. Iets verder kwamen we terug samen. De klim na de laatste bevoorrading reed hij weg van mij en heb hem pas terug gezien aan de finish, waar hij een 3-tal minuten vroeger arriveerde.
Nu was het gewoon verder fietsen en zo snel mogelijk de speaker horen in het bos boven Malmedy-city want dan weet je dat einde nabij is. Nog even een schoon afdaling meepikken en dan over de meet rijden
Bij de aankomst (in 7u38min en een eindresultaat in de voorste helft van het startersveld) begon de miserie pas. Ik kreeg mijn klopke (die ik onderweg trouwens nooit gehad heb), mijn rug- en nekspieren zaten helemaal geblokkeerd, mijn maag was overversuikerd (door 4 gellekes, 3 bananenbroden, halve banaan, 2 drinkbussen van 650 cl Vitargo, 1 drinkbus en 4 bekertjes Isotone sportdrank en 3 drinkbussen water). En ja even speelde de gedachte: " Dit nooit meer!". Eerst een half uur op de grond gelegen, dan al strompelend naar den auto waar ik ook weer 20 minuten weinig of niks heb gedaan.
Toen maar besloten om een doucheke te gaan nemen en zo hoopte ik terug bij mijn positieve te komen. Maar niets was minder waar. Pas toen ik naar huis aan het rijden was en de klok 3 uur verder stond dan bij aankomst begon mijn lichaam terug iets of wat te functioneren.
Mijn lichaam heeft zich tot het uiterste gegeven en dat was ooit een 'grote droom' van mij om dat eens mee te maken. Gewoon helemaal leeg en kapot zijn na een sportprestatie. We kunnen met een gerust gemoed op MTB-pensioen gaan! Of nee toch nie want als je de RDHF (op welke afstand dan ook) hebt kunnen uitrijden dan wil je gewoon meer van dit alles!
De avond voor de Hagelandse chrono heb ik nog verschillende onderdelen van mijn fiets laten vervangen, waardoor ik niet optimaal en veel te laat had gegeten. Hierdoor kwam ik niet ideaal gevuld aan de start. Dit zou ik de dag erna wel voelen ...
Voor mij was het de eerste 'wedstrijd' sinds Olne Spa Olne. De eerste 30 km ging alles vlot. Mijn benen voelde super aan, de obstakels werden zeer vlot genomen.
Maar iets na de bevoorrading in Rillaar kreeg ik mijn klopke. Mijn sportdrank die ik mee had van thuis was bijna op. Dus moest ik overschakelen op de sportdrank van de organisatie, die mij niet goed bekwam. Mijn onderrug kwam dan ook nog eens vast te zitten waardoor ik niet op volle kracht kon rijden. In overdrive gaan zat er niet in sindsdien. En de stuurfouten stapelden zich op.
Bij de 3 de bevoorrading heb ik mijn tijd genomen om goed te eten en te drinken. Iets voorbij deze bevoorrading lag ook een tuinslang, waardoor ik mijn fiets nog wat kon afspuiten want die was ondertussen (net zoals het bazeke ;-) ) veranderd in een moddermonster.
Het enigste wat er gedurende de rit voor mij telde was deze moddertocht uitrijden met het oog op de 115km Malmedy binnen 2 weken. Maar nog meer voor de fameuze week in september!!!
De plaats in de rangschikking vond ik niet zo belangrijk, maar die 220ste plaats is toch niet wat ik normaal aankan ;-) )
Het was zeker nog eens prettig om de Hagelandse te rijden. Dit omdat ik enkele jaren geleden nog bij de MTB-club zat die dat toen organiseerde maar ook omdat het rijden in eigen streek toch iets speciaal heeft. Maar zo'n parcours moeten ze me toch niet teveel meer voorschotelen want dit was toch het zwaarste dat ik in Aarschot en omstreken heb meegemaakt.
Het is weer een tijdje geleden, maar dit heeft zijn reden.
Jurgen en ikzelf zijn het project Held Willen Worden opgestart. Hierbij gaan wij de uitdaging aan om in 7 dagen tijd 700km af te leggen met de MTB. Dit van Luxemburg naar Nederland via België en Duitsland.
De bedoeling is ook dat we elk 2500 bij elkaar krijgen om te mogen starten. Maar dit geld gaat rechtstreeks naar het onderzoek om de ziekte van Duchenne te bestrijden. Wat onze actie juist inhoudt en wat nu juist de ziekte van Duchenne is kan je vinden op www.heldwillenworden.be.
Dus surf snel naar deze website en wordt een held!
Laat mij toe om reclame te maken voor mijn product dat ik aanbied aan iedereen die dit wil nl. GET MORE.
GET MORE is een éénmanszaak die zijn diensten aan individuen, groepen, ploegen, bedrijven aanbiedt die op sport- en/of gezondheidsvlak er meer willen uithalen dan dat ze nu doen.
Eigenlijk kan je GET MORE een persoonlijke coach noemen die u met raad en daad bijstaat op vlak van gezonder en sportief leven. Maar ook competitiesporters kunnen bij GET MORE terecht voor een individuele en persoonlijke begeleiding voor, tijdens en na wedstrijden.
GET MORE werkt zelf ook concepten uit die verantwoorder sportiever en gezonder leven stimuleren.
We zijn nu gestart met GET MORE@HOME! Wij komen naar u thuis om samen te kijken naar welke doelstellingen u wilt verwezenlijkt zien. Dit kan gaan over een fitter leven tot wereldkampioen worden. Dit binnen ieders budget!
We zorgen er voor dat we u niet alleen begeleiden via trainingsschema's maar via voeding en het trainen van het mentale welzijn behoren tot ons takenpakket.
Daar staan we dan, een bende zenuwachtige jongetjes die mogen gaan buiten spelen maar moeten wachten op het belsignaal om los te breken.
Maar de dagen en uren die vooraf gaan aan zo'n speelmoment zijn minstens even belangrijk of misschien nog belangrijker. Zorgen dat je de juiste voedingsstoffen binnen hebt op de juiste moment; Zorgen dat je genoeg gerust hebt; Zorgen dat het materiaal in orde is; Zorgen dat je jezelf niet teveel zorgen maakt want dit geeft een weerslag; Zorgen dat je ook niet te zorgeloos bent want dan presteer je ook weer niet optimaal.
Na het startsignaal geef je het beste van jezelf; Trachten om zo lang mogelijk de pijn aan te kunnen die door je lichaam stroomt; Trachten om zoveel mogelijk andere spelende jongens achter je te laten; Trachten om zo snel mogelijk over een streep te rijden die 10 cm breed is.
Voor die 10 cm zijn we uren, dagen, weken, maanden, jaren bezig; Voor die 10 cm spenderen we al onze vrije tijd; Voor die 10 cm hebben we discussies/ruzies met partners; Voor die 10 cm hebben we veel centen over; Voor die 10 cm zit ik hier nu te typen.
Die 1ne decimeter zorgt voor alle mogelijke emoties die er bestaan; Die 1ne decimeter zorgt voor vriendschapsbanden voor het leven; Die 1ne decimeter zorgt voor ervaringen die je anders misschien nooit zal meemaken; Die 1ne decimeter maakt geen onderscheid tussen wereldtopper of wereldknoeier; Die 1ne decimeter velt geen oordeel op welke manier dan ook.
Vorige week zondag reden we de Houffamarathon. Meer dan 130km
mountainbikeplezier in 7u44. 2 dagen op voorhand starten met
carboloading, s morgens stevig ontbeten met havermout en boterhammen.
Van bij de start voelde ik dat het goed ging. Van begin tot einde was
de concentratie zeer hoog. Er werden bijna geen stuurfouten gemaakt en
het tempo bleef mooi gelijkmatig. Mede doordat ik onderweg zeer
regelmatig at en dronk (ongeveer om de 20) resulteerde dit in een
mooie 91steplaats.
